Drogi Chrystusa

Niezależna strona informacyjna
zawierająca poglądy oparte na wielu
dziedzinach badań i doświadczeń.

  do witryny: dalsze oferty i języki.

Drogi Chrystusa w ludzkiej świadomości i na ziemi.

Objawienie św. Jana wykazuje kolejność, która jest pokrewna z kolejnością wydarzeń w życiu Jezusa. Mowa jest jednak jednoznacznie o rozwoju ludzkości lub ziemi i kosmosu. Bez względu na to, jak bardzo uwewnętrznioną i mistyczną interpretację tu zastosujemy – potwierdza to jedynie, że nie są to tylko wizje mające na celu wspieranie rozwoju „wtajemniczenia” każdego pojedynczego człowieka, chociaż wspomniane podobieństwa do poszczególnych Ewangelii mogłyby też w podobny sposób indywidualnie pomóc. Właściwą płaszczyzną apokalipsy jest raczej świadomość, która wzbogaca wzorcowe wydarzenia odbywające się wokół Jezusa Chrystusa przed dwoma tysiącami lat, o stanowiące również rodzaj prawzoru, etapy rozwoju ludzkości na ziemi na tle kosmosu. Zawarty jest w tym także unewersalny aspekt Chrystusa, w stosunku do jego działania jako Syna Człowieczego na przełomie czasów. Z takiego punktu widzenia można by z kolei wysnuć parę wniosków na temat wydarzeń przed dwoma tysiącami lat w węższym zakresie.

Wychodząc z innego, również dopuszczalnego założenia R. Steiner traktuje ujawnione przyszłe stany świadomości ludzkości jako częściowo wyprzedzone przez niektórych duchowych uczniów z teraźniejszości. Do przeczytania u R. Steiner’a w: „Apokalipsie św. Jana” cykl wykładów 1908.

W sensie Otto Hanish’a, założyciela zaratustrycznie zorientowanego ruchu reformacji życia – „Mazdaznan"- Oberdörffer znalazł odpowiedniki w rozwoju fizjologicznym - np. wiązki nerwów u człowieka. „Apokalipsa", („Die Apokalypse"), Dt. Mazdaznan Bewegung (niemiecki ruch Mazdaznan), Gablonzer Str.7, D-76185 Karlsruhe.

Ezoterycznej interpretacji poszczególnych rozdziałów próbował dokonać np. Artur Schult: „Ewangelia św. Jana jako objawienie kosmicznego Chrystusa“(„Das Johannesevangelium als Offenbarung des Kosmischen Christus") i „Powstawanie światów i Apokalipsa św. Jana“ („Weltenwerden und Johannesapokalypse"). Naturalnie są to interpretacyjne próby zbliżenia, które wymagałyby jeszcze wielu uwag. 

Obj 5:6zostało opracowane w tradycyjnej (chrześcijańskiej) teologii jako fundamentalna wizja: baranek, który został zarżnięty, a mimo to stoi wyprostowany przed tronem Boga. Z kościelnego punktu widzenia Kościół był postrzegany jako pierwsze miejsce, w którym realizowano nowe rzeczy. Poza tym teolodzy analizowali Objawienie Jana w powiązaniu z "apokaliptycznym" (eschatologicznym) zaufaniem do nadchodzącego "Królestwa" Boga, a w szczególności w powiązaniu z odpowiednimi przemowami z lat nauk Jezusa. To, co Bóg rozpoczął z Jezusem i co jest nieskończone, rozwija się aż do ukończenia; por. Flp 1:6. Do tego dochodzi, że początek "Nowego Nieba i Nowej Ziemi" (Obj 21) był omawiany razem z Ukrzyżowaniem i Zmartwychwstaniem Jezusa, a potem zakładano nieprzerwany rozwój. Objawienie Jana mówi o przełomie, który przy tak symbolicznej interpretacji każe spodziewać się wymiaru, jakiego nie było nigdy wcześniej. Pozorna sprzeczność między tym, co już w zasadzie jest obecne i późniejszym urzeczywistnieniem rozwiąże się dopiero wtedy, gdy ta świadomość częściowo zostanie medytacyjnie zrozumiana, którą Jezus pokazuje, gdy wielokrotnie mówi "Nadchodzi jednak godzina, owszem już jest..." (Jan 4 i 5): Oznacza to, że coś, co istnieje już realnie na płaszczyźnie duchowej, wkrótce zaistnieje również na widocznej płaszczyźnie. 

Dodatkowy: nasze niemieckie / angielskie strony: "Objawienia Mt. 24-25".

W Objawieniu, rozdział 1 – św. Jan opisuje pierwszą wizję Chrystusa po wniebowstąpieniu. „Odwróciłem się”, albo jeszcze wyraźniej w 4 rozdziale: „Wstąp tutaj...”, „i natychmiast byłem w duchu”, co oznacza, że nie Chrystus „zstępuje” tu do św. Jana, ale to św. Jan może chwilowo i w pełni świadomie „wstąpić" na tę płaszczyznę, z której do mówi się do niego. Jest to ważne, a nie symboliczne. „Pierwszy i Ostatni i Żywy” ten, który „zmarł”, połączony z Bogiem Chrystus mówi do niego. Wspomina on w ten sposób również ogólny, wielokrotnie urozmaicony temat, który jak myśl przewodnia ciągnie się przez całą Apokalipsę: Przeniknięcie różnych pozostałych, bądź „zaciemnionych” płaszczyzn życia – nie poprzez jakieś światło, lecz przez „prawdziwe światło”, w sensie Ewangelii św. Jana - przez Chrystusa. Wszystko umieszcza się od początku w kontekście powtórzonej teraz przepowiedni ponownego nadejścia Chrystusa „w obłokach”.

Chrystus ukazuje się obrazowo w swojej właściwości jako centrum „siedmiu gmin w Azji“, emanując światłością i dając moc odróżniania. "Odziany w szaty sięgające do stóp" - tzn. jego duch przenika wszystko, także wolę, która jest wyrażona poprzez symbol stóp -; "na piersiach nosił pas ze złota" – miłość serca jest także powiązana z mądrością -. "Jego głowa i włosy były białe..." – poprzez to połączenie z miłością z kolei, głowa jest spowita w blask; "a jego oczy jak płomienie ognia" – jego oczy 'oświetlają świat' -; "jego nogi błyszczały jak złoto" – także jego kroki wpływają oczyszczająco na świat zewnętrzny -; "a jego głos był jak szum wody" – również w jego głosie można poznać ducha -. "W swojej prawicy trzymał siedem gwiazd" – skupia on w swojej prawicy, która symbolizuje przyszłość wszystkie charaktery, które podążają za nim -; "a z jego ust wysunął się ostry obusieczny miecz " – on właściwie odróżnia i ocenia.
Ta wizja pojawia się jak analogia w stosunku do owej wizji Jana Chrzciciela na początku Ewangelii św. Jana, z gołębiem prawdziwego Ducha. Siedem gmin odpowiada powołaniu uczniów – np. w Ewangelii św. Jana 1, albo św. Mateusza 4, 18-22.

„Siedem gmin" czyli siedem kościołów – Objawienie św. Jana 2-3 – naprawdę istniało. Uosabiały one różne kulturalne problemy, zalety i możliwości, które Chrystus daje bezlitośnie spisać „aniołom” tych gmin. „Anioły” zdają się tutaj odnosić do ziemskiej hierarchii tych gmin, a listy nie są żadnym metafizycznym zagadnieniem. Poza tym, punktem wyjścia było tu z pewnością to, że z każdym z tych kościołów opiekował się rzeczywiście jeden anioł. Pojęcie anioła może jednak wskazywać dodatkowo na to, że chrześcijańskie gminy w siedmiu miastach wspomniano tu zamiast tych sił, które one uosabiają i które pojawiają się również gdzie indziej.

**** bardziej popularne tłumaczenie "nienawidzi"& "nienawidzę" (Chrystus nikogo nie nienawidzi!); patrz też: List św. Pawła do Efezjan 4-6; *****"letni" nie oznacza jasno innej zdefiniowanej pozycji, lecz brak postawy zdecydowanej.
Już fakt, że Chrystus mówi do każdego kościoła w innym imieniu, świadczy o tym, że kościoły mogą także w ramach pozytywnych cech nauczyć się różnych rzeczy.

b.) Kościoły egzystujące współcześnie.

Tych siedem gmin / kościołów istnieje rzeczywiście. W głównym tekście Drogi Chrystusa.net (Christuswege.net) wskazuje się na bardziej ogólne znaczenie dla różnych grup ludzi / kultur. Można jednak pokusić się też o zbadanie tego, czy we współczesnych kościołach lub instytucjach wewnątrzkościelnych i ruchach chrześcijańskich można odnaleźć też właściwości charakterystyczne dla „siedmiu gmin“. Po to, by nie doszło do zbyt pochopnego identyfikowania i schematyzowania, nie wspomina się tu owych dociekań. Zamiast tego w poniższej części naszkicowano różne strony współczesnych kościołów tak, że każdy / każda może wyrobić sobie własne zdanie na ten temat. Należy podkreślić, że nie potępia się tutaj żadnego z kościołów – tego mógłby dokonać jedynie sam Chrystus. Raczej mógłby w ten sposób ujawnić się ukryty sens „jedności w różnorodności” ruchu ekumenicznego poprzez wyczucie odpowiedników uniwersalnych podstawowych wzorów takich, jak „siedem dźwięków”.

* Można by również, zbadać pokrewieństwo danych kościołów z pewnymi pierwotnymi apostołami. Różni ludzie znajdują w różnych kościołach to, co im najbardziej pomaga by iść naprzód.
** Jeśli interesują się Państwo jakąś grupą i ta grupa: a.) pozwala Państwu zachować osobistą wolność, kontakty z rodziną i z przyjaciółmi; b.) nie prowadzi Państwa do nieetycznej działalności; c.) nie stara się o to, by odebrać Państwu to, co do Państwa należy (poza składką na kościół lub podatkiem kościelnym, bądź dobrowolnymi datkami); d.) opiera się na Biblii lub na Nowym Testamencie wzgl. na Jezusie Chrystusie w sensie jego samego; e.) uznaje to, że nie jest jedyną prawdziwą grupą chrześcijańską – wtedy pojęcie sekty (używane najczęściej w sensie negatywnym) nie jest trafne - bez względu na to, jak wyglądają ich interpretacje teologiczne, i obojętnie jak można ocenić ich dodatkowe tradycje, które można znaleźć prawie we wszystkich kościołach (z wyjątkiem ewangelickich wolnych kościołów).
*** np. sam św. Jan, Klemens z Aleksandrii, Origenes, Paulini, Joachim de Fiore, mistrz Eckehart, Tauler, Seuse, Nicolaus von Kues (Cusanus), Jakob Boehme, Angelus Silesius, Paracelsus, Novalis itd. Takie kręgi miały z pewnością także, podobnie jak i wszystkie kościoły, swoje ograniczenia, ale one także są fragmentem chrześcijaństwa jako całości. Bogumili i Katarzy byli np. bliscy sobie, ale co nieco jednostronnie oddaleni od spraw świata doczesnego.
**** Patrz też: rozdział "O traktowaniu proroctw" – także generalnie o "proroczych słowach" i podobnych tematach – w głównym tekście Dróg Chrystusa.net (Christuswege.net). Nie wszystkie grupy nowego objawienia traktują się jako konkurencję wobec kościoła i dlatego nie wymaga się w nich wystąpienia z kościoła lub oficjalnego przejścia do innego (np. Lorber). Z kolei inne ugrupowania są bardzo krytyczne wobec kościoła, ponieważ traktują one nadal wielkie kościoły jak swoich prześladowców. 

c.) Próby rozwiązania konfliktów pomiędzy kościołami i ruchem ekumenicznym.

2. Pytanie o rolę urzędu św. Piotra, a więc Papieża dla innych kościołów, wiąże się dla kościoła katolickiego z koncepcją widocznej, pełnej jedności kościołów pod jego rządami. Jezus polecił św. Piotrowi by „pasł” swoje „baranki” i „owieczki” (Ewangelia św. Jana 21). Jezus nie podporządkował jednak w ten sposób innych uczniów i kręgów ludzi, których oni nauczali – Piotrowi – lecz szerokie rzesze chrześcijan: np. powierzył 7 „starych” kościołów w Azji Mniejszej (patrz: powyżej) opiece św. Jana, a nie św. Piotra. Wieloma gminami opiekował się też św. Paweł itd. Należy więc zadać sobie pytanie, co mogłoby oznaczać owo „pasienie" przez następcę św. Piotra w obecnych czasach. Przedstawiciele kościołów ortodoksyjnych wspominali już wiele lat temu, że byliby gotowi zgodzić się na „honorowy prymat” Papieża z wyłączeniem jego władzy nad innymi kościołami tak, jak w dawnym kościele biskup Rzymu uznawany był za pierwszego pośród równych sobie. Nawet niektórzy teologowie protestanccy także się nad tym zastanawiali. Watykan nie podjął wtedy tej propozycji. A jednak Papież wypowiedział się później ze swej strony za tym, żeby inne kościoły zastanowiły się w imię jedności nad tym, jaką rolę miałby według nich pełnić Papież. Takie przemyślenia nie mogłyby nikomu zaszkodzić. Gdyby kościoły zjednoczyły się, wtedy z pewnością wybrałyby swoje wspólne kierownictwo.

3. Dopuszczenia ordynacji kobiet jako kapłanek to coś, czego brakuje kościołom protestanckim w kościele katolickim. Jednak także kościoły ortodoksyjne i część kościoła anglikańskiego i protestanckiego podchodzą w niektórych krajach z ogromną rezerwą do tego problemu. Z innej strony istnieją już w rzeszach wiernych kościoła katolickiego postulaty inicjatyw „my jesteśmy kościołem”, wysuwające także to żądanie. Niezależnie od tego, jak ważne jest to pytanie, nie można zrozumieć dlaczego właśnie ono pojawia się w kontekście dążeń do jedności kościołów. Jest to właściwie żądanie, którym muszą się zająć poszczególne kościoły w sposób odpowiadający ich samoświadomości. Watykan nie powinien jednak przynajmniej kościołom ewangelickim zabraniać tego, by mogły one w dalszym ciągu stosować ordynację kobiet we właściwy sobie sposób, nawet wobec postępującego porozumienia. Odmienna praktyka może wręcz okazać się pozytywnym wyzwaniem do pracy nad tym problemem w poszczególnych kościołach. Biblijnie zapowiedziano (przez św. Pawła) częściowo odmienne tradycyjne role kobiet i mężczyzn w gminie. To, że kobiety mają mieć przy tym ogólnie mniej praw, nie było problemem w owych czasach, gdy krąg uczniów wiedział i przeżył to, jak wielką i ważną rolę odegrały np. Maryja albo inne kobiety w przypadku pięćdziesiątnicy. Zdanie: „kobieta ma milczeć w gminie" miało z pewnością inne znaczenie, niż przyjęto w późniejszej interpretacji i niewiele ma wspólnego ze wspomnianymi problemami. Ponieważ jednak wątpliwe jest, że zostanie to jednomyślnie wyjaśnione, pozostaje jedynie argument niestosowności tego pytania jako punktu spornego w dzisiejszym stadium starań o siągnięcie zjednoczenia kościoła. Kto myśli, że może przyczynić się do rozwiązania problemu ordynacji kobiet przez włączenie go do dyskusji na temat jedności kościoła, ten bardzo się myli. Lepiej mieć dwa osobne tematy, niż zajmować się dwoma tematami naraz. Gdy zbliży się pora przeprowadzenia zjednoczenia kościołów, pokaże się, jaki kościół jak daleko zaszedł.

4. Kult Maryji w kościele katolickim lub ortodoksyjnym nie istnieje wprawdzie w takiej formie w kościołach protestanckich, ale najwyraźniej nie traktuje się tego jako głównego punkut spornego na drodze do osiągnięcia większej jedności. Drugi Sobór Watykański przyznał także, że możliwe są różnice w liturgii w zależności od rodzaju umysłowości wiernych i że mogą to być także różnice wzajemnie wzbogacające. Znane są nam też pojedyncze próby ze strony kościołów ewangelickich w latach 50-tych/60-tych, by wprowadzić ponownie, ale w odpowiedniej formie - kult Maryji.

Istnieje jednak inna płaszczyzna tego związku, która rozwija się w pełni dopiero we wspólnocie z innymi: „Tam gdzie gromadzi się dwóch albo trzech w moim imieniu, jestem i ja wśród nich” (Ewangelia św. Mateusza 18, 19-20). Jest to na pierwszy rzut oka po prostu to, co ta wypowiedź dosłownie wyraża. Trudniej można by to przeżyć na odległość, chociaż byłoby to jednak mimo wszystko możliwe, jeśli np. ludzie umawiają się na konkretną godzinę. Mistyk mógłby nawet przeżyć takie połączenie nawet bez umawiania się. Dla ludzi byłoby to jednak zbyt trudne zadanie. Człowiek nie ma z reguły natury pustelnika.

Ostateczna wizja przedstawia najpierw adorację Boga przez „24 starców“, „siedem duchów przed tronem Bożym“ i „cztery postaci” – co wyraża różnorodne pierwotne wartości i wszechświat. W dalszej kolejności przedstawiono, jak tylko „baranek” z atrybutami Chrystusa, mógł otworzyć księgę zapieczętowaną siedmioma pieczęciami – Objawienie św. Jana 4-8, 1. Ta wizja odbywa się w „niebie”, które jest w tym kontekście obszarem przynależnym Bogu. Treść pieczęci opisuje się najpierw na tej płaszczyźnie, której siły obrazują symbole – cztery różnobarwne konie lub jeźdzcy. Ze zmian zachodzących na tej płaszczyźnie, porównywalnej z obrazową płaszczyzną snów, wywodzą się pośrednio wpływy na dzieje ziemi.

Już np. owa scena w Ewangelii św. Jana 2 – wesele w Kanie Galilejskiej i wypędzenie handlarzy i bankierów ze świątynii przez Jezusa – patrz: nasz rozdział na ten temat – przypomina w swoim charakterze budowania wspólnoty lub w walecznym nastawieniu – te fragmenty.

O ile Jezus przepowiadał w rozdziale 5 Ewangelii św. Jana podział duchów, które czyniły dobro i zło, o tyle obraz pomiędzy szóstą a siódmą pieczęcią skłania się ku duchowemu „opieczętowaniu wybranych spośród dwunastu plemion”, i ku „triumfowi wybrańców w niebie”.

Także akcja wizji aniołów z siedmioma trąbami toczy się w „niebie” – Objawienie św. Jana 8, 2-11, 19. Unoszące się „modlitwy świętych” i także zesłany na ziemię „ogień z ołtarza”, jak również same trąby jako instrumenty stosowane w obszarze głowy, odzwierciedlają płaszczyznę duchową, podobnie jak można by to przedstawić w snach. Tutaj owa wizja stanowi punkt wyjścia dla zmian, które mogą częściowo sięgać aż do spraw ziemskich, gdzie wzburzone zostaną wszelkiego rodzaju cienie.

Przy siódmej trąbie istnieją też zdania, w myśl których w tym stadium „dobra świata naszego Pana i jego Chrystusa“ są już na miejscu – przynajmniej na płaszczyźnie duchowej, gdzie już się wiele rozstrzygnęło, co nie jest jeszcze w pełni przerobione na ziemi. Siła „trąb” jest porównywalna z siłą „Przemienienia” (Ewangelia św. Mateusza 17 i nasz odpowiedni rozdział na ten temat) i naukami w ich otoczeniu, a także z kazaniem na górze (Ewangelia św. Mateusza 5-7) itd.

Po szóstej trąbie „przemawia siedem grzmotów”, których treść św. Jan ma „opieczętować" i nie ma ich spisywać. Wtedy będzie „świątynia mierzona w niebie”. Dwóch proroków zostanie zabitych i powróconych do życia. Objawienie św. Jana 10 i 11, 14. Można tu dostrzec podobieństwo do wskrzeszenia Łazarza w Ewangelii – nasz rozdział na ten temat i Ewangelia św. Jana 11.

We wszystkich fazach akcji biorą udział wiodące siły spirytualne i różne siły przeciwstawne. W tekście raz podkreśla się tę jedną, a raz tę drugą stronę. Znak na niebie: „niewiasta odziana w słońce i księżyc u jej stóp, a na jej głowie korona z dwunastoma gwiazdami" – Objawienie św. Jana 12 – ukazuje bez wątpienia „Zofię”, matkę niebios lub świata, a w mniejszym stopniu aspekt matki ziemi. Patrz: w rozdziale „Pierwsze wydarzenie pięćdziesiątnicy” w tej pracy. Wspominano już jej prawdopodobny stosunek do Maryji. Maryja mieszkała na starość także symbolicznie w jaskinii, w której uprzednio czczono Matkę Bożą Kybele, tak, aby wnieść tu coś nowego. Jej „dziecko” w Objawieniu św. Jana – dziecko istoty niebiańskiej, które należy najpierw widzieć też jako istotę niebiańską - ,które ma później prowadzić ludzi „żelaznym berłem”, tzn. ciągle przypominając im prawdziwy, indywidualny trzon (sedno), co odnosi się do pewnego sposobu działania kosmicznego Chrystusa. Można to także przetłumaczyć jako „żelazną laskę” i w ten sposób staje się nie tylko symbolem władzy królewskiej, ale też symbolem „wtajemniczającego” i może mieć też związek z „zastępami niebiańskimi”. Więcej na ten temat można przeczytać w rozdziale „Siedem ostatnich plag".

Można tu częściowo dopatrzyć się podobieństwa do charakteru obmycia stóp i uprzedniego namaszczenia przez Marię z Betanii – patrz: nasz rozdział: „Chrystus i obmycie stóp” i Ewangelia św. Jana 12, 13. Ponownie podjęty motyw ponownych narodzin na coraz wyższych poziomach rozwoju - jest w tym zawarty.

Także obie pozostałe negatywne siły występują w tej wizji. Początkowo ta bardziej ukierunkowana bardziej na życzenia i lekkomyślność – Objawienie św. Jana 13, 1-10; patrz: nasz rozdział „Pokusy” i Ewangelia św. Jana 13, 1-10 oraz św. Mateusza 4, 5-11. Siedem głów tłumaczyć się będzie później w Objawieniu św. Jana jako „siedem wzgórz, na których zasiada nierządnica Babilon”, a z kolei góry jako „siedmiu królów”. Dziesięć rogów tłumaczy się nawet w samym objawieniu jako „dziesięciu królów”, którzy są tego samego zdania i dają swoją siłę temu zwierzęciu.

Leżące u podstaw uwodzące siły tego „zwierzęcia“ można odmienić szczególnie przez tę siłę, którą opisano w naszym rozdziale „Biczowanie". – Ewangelia św. Jana 19, 1.

Mamy tu do czynienia z ową negatywną siłą, nastawioną na przymus materialistyczny – Objawienie św. Jana 13, 11-18; patrz też: nasz rozdział „pokusy” i Ewangelia św. Mateusza 4, 1-4.

Dalszą, nie zupełnie zarzuconą tendencją jest też próba zwalczania coraz bardziej dramatycznych problemów związanych z ochroną środowiska naturalnego, przy pomocy nieskutecznej technicznej kosmetyki tego środowiska, by przejść w następnej kolejności do mylącej technokratycznej dyktatury ekologicznej, zamiast doprowadzić do zadziałania impulsów prowadzących do masowych zmian i opartych demokratycznie i świadomie na społeczeństwie. Można lepiej poznać ewentualne mechanizmy manipulacyjne dzięki jasnemu zapoznaniu się z ich charakterem. Ten prozes jest związany z siłą, o której wspominano już w związku z nałożeniem korony cierniowej – nasz rozdział i Ewangelia św. Jana 2-3.

Również we fragmentach poświęconych smokowi i obu zwierzętom, ewentualnie występujące podobieństwa z teraźniejszością, nie stanowią jeszcze pełnego ich ładunku. Całość, jakjuż wspominano, nie odbywa się wyłącznie na ziemi. W poniższej ponownej wizji 144000 (Objawienie św. Jana 14) znów występują kolejno po sobie różne istoty lub anioły, które „zbierają żniwo” dwóch grup ludzi na ziemi. Ci powiązani ze zwierzęciem zostaną wrzuceni do „prasy gniewu bożego”, tzn pozostawieni działaniu praw natury. Należy jednak wskazać tu, że Objawienie św. Jana nie zna w rzeczywistości „wiecznego potępienia”, lecz w końcu wszyscy mogą znów odnaleźć swoją drogę do Boga i w wyższym sensie Bóg ogarnia wszystko. Patrz: Objawienie św. Jana 22 i odpowiedni rozdział o „nowej ziemi” w tym piśmie.

Ci, którzy oparli się zwierzęciu i jego obrazowi, pojawiają się w kolejnej wizji, na płaszczyźnie, którą opisano jako „morze szklane pomieszane z ogniem“. Ze „świątynii w niebie” znów przychodzi siedmiu aniołów z „ostatnimi siedmioma plagami”, które wylewają z „czar gniewu” na ziemię, na „morze”, do „rzek”, do słońca, na „tron bestii”, do „Eufratu” i w „powietrze” (Objawienie św. Jana 15, 5 oraz 21).

Z jednej strony widzimy działanie jeszcze wyższej płaszczyzny, a z drugiej może ona spowodować głębszy egzystencjalny nieład również w stosunku do wszystkich elementów ziemi i widoczenej części otaczającego kosmosu: wrzody, trucizny, cierpienie, ogień, ciemność, negatywne „duchy" i katastrofa ogólnoświatowa połączona z przesunięciem kontynentów, obniżeniem, zalaniem, deszczem meteorytów i podziałem na trzy części lub całkowitym zniszczeniem cywilizacji „Babilonu” – Objawienie św. Jana 17-18, 24. Pewna możliwość wzgl. „okno na czas" dla wydarzeń zmierzających w tym kierunku ukazała się już przy szóstej pieczęci.

Taże tu jest możliwe, że ostatecznie wchodzą tu w grę większe przedziały czasu. Jednak mowa pożegnalna Jezusa (np. Ewangelia św. Marka 13) i wiele przepowiedni powstałych po Objawieniu św. Jana – wskazuje na centralny przełom w okolicy roku 2000, który „ustawi” wszystko od nowa. (patrz powyżej: O traktowaniu proroctw). Znaleziska naukowe, których znaczenia jeszcze nie zbadano w wystarczającym stopniu, wskazują na ten sam kierunek. Bardzo silne zmniejszenie pola magnetycznego i pojawiające się w ostatnim czasie coraz częściej trzęsienia ziemi i aktywności wulkaniczne, „zwiększenie jasności” słońca niezależne od klasycznych cyklów jego aktywności, jak rówież przebieg apogeum aktywności słońca na przełomie 2000... wskazują czujnym ludziom, że nadchodzi coś niezwykłego.

Ponieważ z jednej strony są w toku apokaliptyczne procesy w bożym kierunku, a z drugiej strony dochodzi do manipulacji wielu procesów natury przez egoistyczną część ludzkości i jej „elity” – oprócz pewnych pozytywnach wpływów ludzi mogłoby okazać sę, że pewne ograniczone zmiany ziemi, aż po nowe „wyważenie” astronomiczne, staną się nieodzowne. Oprócz zmian, które zajdą w ludzkości i jej świadomości.

W tym kontekście wizji Maryji z Garabandal przypisuje się „wielkie ostrzeżenie", które na całym świecie wskazuje wszystkim ludziom bez ogródek w ich wnętrzu, co muszą w sobie przezwyciężyć – patrz: Ewangelia św. Jana. 16:8; Objawienie św. Jana 14:6-20 -, jeśli chcą dostać się do światła  (patrz: Ewangelia św. Jana. 16:13). Wiąże się to z widocznym znakiem na niebie. W ciągu kolejnego roku po pojawieniu się tego zjawiska ma nastąpić "wielki cud (uzdrowienia)", a jego znak ma pozostać w Garabandal. Jedynie jeśli ludzkość nie opamięta się w wyniku tego, ma odbyć się po tym wielokrotnie zapowiadany „sąd” („naczyń gniewu") przy pomocy "ognia niebiańskiego" (patrz poza tym: Ewangelia św. Mateusza. 24:28).  (Franz Speckbacher, "Garabandal" - w języku niemieckim - Str.120... pojawiające się w literaturze komentarze objawień maryjnych ze ściśle katolickiego punktu widzenia nie powinny doprowadzić do mylnego wniosku, że zapowiedzi przepowiedni nie są przeznaczone dla całej ludzkości.) Potem wszyscy powinni ponownie zastanowić się nad wszystkim.
pomocnym przygotowaniem mogłaby być, - oprócz oczyszczenia własnego życia – już teraz modlitwa o silniejsze (oczyszczające i objawiające) działanie Ducha świętego.

W nowszych „wersjach" itd. mowa jest o „strefie zerowej", zgodnie z którą ci, którzy osiągnęli wystarczającą dojrzałość, zanurzą się w polu sił kosmiczno-spirytualnych – zwanym często także niezbyt dokładnie „kręgiem fotonów” – by móc prowadzić życie w innym wymiarze jako „ciała świetlne” (patrz: rozdział „Zmartwychwstanie” i „Królestwo pokoju")

Zapowiedziano też akcje pomocy takie, jak czasowe „usunięcie” ludzi przygotowanych na to przez Chrystusa albo przez aniołów, bądź też chwilowa ewakuacja i dalsza pomoc ze strony pozytywnych istot pozaziemskich. Skąd ma nadejść ta pomoc – na to pytanie każdy musi sobie sam odpowiedzieć, w oparciu o swoją religię lub światopogląd. Ponieważ także w kosmosie jest światło i cień, dobrze jest, wobec prawdopodobnych komplikacji wydarzeń, prosić o prowadzenie Boga i zastosować własną zdolność rozróżniania – ponieważ jest to specyficznie ziemska droga w kierunku jedności wobec tego, jakie siły mają nadejść z góry.

W tej fazie chodzi w istocie o ostatnią szansę na podjęcie przez wszystkich ludzi w głębi własnej duszy, decyzji dotyczącej ich dalszej chęci udziału w rozwoju zmierzającym do „Królestwa Pokoju”, które Bóg przewidział dla ziemi. Na końcu tego procesu ma miejsce ostateczne, powtórne przyjście Chrystusa, (Jo.19, Por. 12, Mat. 24, 30; Dz. Ap. 1:6-8): Chrystus nie powraca w zwykły sposób, jako istota ludzka, lecz jako rdzeń obejmującego większy zakres procesu zbliżania się Boga „Nieba“ (i „Tamtego Świata“) i ziemi; jak też ducha (i duszy) i ciała. Niemniej jednak, ponowne przyjście Chrystusa opisane jest z pewnością, jako namacalny fakt, a więc nie jedynie, jako inspirowana przez niego odmiana samego rodzaju ludzkiego, jak sugerują niektóre współczesne ugrupowania. To zdarzenie ma bezpośrednie lub pośrednie znaczenie dla wszystkich ludzi, nie tylko dla chrześcijan. Ponowne przyjście Jezusa, jako Ich świadka na Bożym Sądzie uznaje również Koran, a z proroctw innych religii można wysnuć myśl, że ich prorocy na nowo będą odgrywać pewną rolę i udzielać wsparcia swoim zwolennikom otwierając ich umysły.

Także na tym etapie Objawienia brak jest myśli o karze. Pojawia się raczej część logicznej w swej całości koncepcji, skierowanej ku dalszemu stopniowi ewolucji życia na ziemi. Przeżyć ją, obojętnie gdzie, jako wspólne przejście ku wyższemu poziomowi, przy czym wszyscy w końcu znajdą się w miejscu odpowiednim dla swojego poziomu rozwoju – oto jest wyzwanie. Kto zgromadzi już w sobie potrzebne w danym przypadku odnawiające siły i je zastosuje, może przeżyć raczej coś pozytywnego, a jednak ukierunkowanego też na współodczuwanie świata. Kto natomiast nie chce dopuścić do siebie niczego nowego, odczuje to jako coś uderzającego z zewnątrz. Oto właściwy charakter „sądu” wzgl. „sądnego dnia” w sensie Apokalipsy. Człowiek ma dużą swobodę decyzji, ale tak, jak i w życiu, w pewnym momencie musi się zdecydować, bo w przeciwnym wypadku brak decyzji nie będzie dobrze widziany – podobnie jak „letni” w kontekście Objawienia św. Jana (patrz: „7 kościołów” w dodatku). Podział duchów należy też na drodze ku ostatecznej jedności, do sedna wydarzeń Apokalipsy.

„Siedem plag" – siódma zakończona jest głosem z nieba „stało się” – odpowiada to ukrzyżowaniu i wypowiedzianemu przy nim „dokonało się”, patrz też: Ewangelia św. Jana 19 i nasz rozdział na ten temat.

Uzupełnienie: Także nowe książki Władimira Megre o mądrej kobiecie z Syberii Anastazji (wydawnictwo: Wega-Verlag, Neufelderstr.1, D-67468 Frankeneck) zawierają wewnętrzną wiedzę na ten temat, że stare programy katastrof można zmienić i celem jest optymalna zmiana w oparciu o ludzi w zgodzie z Bogiem. Nie znaczy to jednak, że wszystko może odbywać się tak, jak to ma miejsce do tej pory. (Nasza witryna nie nie ponosi żadnej odpowiedzialności za takie witryny... innych autorów i nie wspiera automatycznie wszystkich zmieniających się w nich treści.)

Po przejściu przez okres „siedmiu plag” następuje kosmiczna wizja powracającego z nieba Chrystusa – „zwanego wiernym i prawdziwym” – wraz z jego „wojskiem” złożonym z istot ubranych w białe szaty. Nie chodzi tu o dzisiejszych ludzkich pseudo - Chrystusów. „Fałszywy prorok” (z niewłaściwymi/ jednostronnymi wyobrażeniami na temat Jezusa...) zostanie obalony. Rozpoczynające się teraz „1000-letnie królestwo pokoju” – Objawienie św. Jana 20, 1-6, nie jest właśnie żadnym imperium. To właśnie społeczna „wielka machina”, negatywne wpływy z zewnątrz i ich manifestacje zostaną wypędzone.

Tu odnajdziemy również sąd duchowy. Należy tu skorygować ów powszechny błąd tłumaczenia:
Objawienie. 20:4: "Widziałem też dusze tych, którzy zostali ścięci za to, że składali świadectwo o Jezusie i głosili Słowo Boże, oraz tych, którzy nie oddali pokłonu zwierzęciu ani posągowi jego i nie przyjęli znamienia na czoło i na rękę swoją. Ci ożyli i panowali z Chrystusem przez tysiąc lat "
W rzeczywistości, napisano tutaj dosłownie "żyli" zamiast "ożyli" (por. n. p., przypisy z Biblii Elberfelder). Może to jednak- w przypadku "dusz...” - oznaczać „wrócić do życia”, a w przypadku tych, którzy "zwierzęcia…..Nie przyjęli” także dalsze życie na Ziemi. W żadnym razie nie oznacza to, że spośród tych ostatnich najpierw wszyscy muszą zginąć.

To stadium ma cechy wspólne ze zmartwychwstaniem Chrystusa (Ewangelia św. Jana 20-21; i nasz rozdział na ten temat). Także w samym tekście nazywa się to „pierwszym zmartwychwstaniem”.

Po „1000 lat" ujawniają się w skoncentrowanejj formie pozostałości negatywnych sił, aby później ulec zupełnemu zniszczoniu (Objawienie św. Jana 20, 7-10). Patrz też: następny rozdział.

Mottem Chrystusa jest „Spójrz, oto czynię wszystko nowe" – bez wyjątku – Objawienie św. Jana 21, 5 – Także to „stworzenie od nowa" ma jednak podobieństwo do tego, co ujawniło się już przedtem w szczegółach i w całości w sensie przemijających wartości. Dlatego ten dzisiejszy czyn jest ważny tylko dla tych, którzy oczekują dziś zgoła apokaliptycznych wydarzeń.

Onowiona wtedy „Nowa Ziemia" i związane z tym wydarzenie zejścia „Nowej Niebiańkiej Jerozolimy” na tą ziemię można porównać z wydarzeniem pięćdziesiątnicy ( Dzieje Apostolskie), lecz również w skali kosmicznej. Nie chodzi tu o geograficzną Jerozolimę. Ziemia wymienia się z kosmosem na różnych płaszczyznach.

„I nie będzie już wypędzenia – w innym tłumaczeniu: nie będzie ciemności itd. - , .... i tron Boga i Baranka będzie w środku” (Objawienie św. Jana 22:3). W konsekwencji znaczy to, że zbawiono tu także siły negatywne wzgl. przynoszące śmierć i nie ma już rozdwojenia świata. W ogóle świat jawi się tu dopiero jako świadoma całość - stan 'w pobliżu Boga' wyczuwalny w wizjach, ale mimo to niemożliwy do opisania. Nikłym odbiciem tego stanu byłoby wyjście od jakiegokolwiek punktu w życiu wewnętrznym prowadzące do ożywienia wszystkich innych punktów, a więc doświadczenie, które pojawić się może po drodze; „Wszystko we wszystkim”. W Bogu skupia się już wyższa forma wszystkiego.

Boski wzór stworzenia i nowe stworzenie ze świadomie połączoną we wszystkim z Bogiem istotą, stanowią jedność i są sobie równe, a jednak pozostają zachowane jako osobne części jednej całości. „Koniec” jest więc także więcej niż początkiem, chociaż początek zawiera już wszystko. Jako przenikającą wszystko tendencję do pokrywania się we wszystkich nawet drobnych zakresach np. człowieka, można już rozpoznać nawet sam ten kierunek wydarzeń.

Porównania Jezusa w Ewangeliach pochodziły z życia ludzi, aby uwidocznić pewne punkty widzenia. Później, jeszcze w trakcie swojego ziemskiego życia, Jezus podkreślał w stosunku do uczniów, że nie mówi on już do nich w przenośni, lecz otwarcie. Objawienie św. Jana nie wywodzi się z życia ludzkiego. Wszędzie tam, gdzie w samym tekście pojawiają się wyjaśnienia, wszędzie tam chodzi o bezpośrednie „odpowiedniki”, tzn. na określonym poziomie świadomości to, co można zobaczyć jest tam czymś „realnie egzystującym” tak, jak we współczesnych badaniach ducha np. R. Steinera. Apokalipsa napomina jednak też np. by przejść od „nauki o Bogu" do „praktyki Bożej”, by spojrzeć na to, co wisi w powietrzu oraz żeby „pozwolić Bogu na pojawienie się w danej teraźniejszości”. Bóg działa poprzez ludzi - ale nie ma to nic wspólnego z arbitralnymi ludzkimi działaniami: człowiek nie powinien bawić się w Boga lub igrać z Apokalipsą. Rozwój człowieka może w coraz większej części iść w parze z planem Bożym (program stworzenia).

Te najróżnorodniejsze cechy, które można by jeszcze rozszerzyć, zgadzają się co do tego, że Chrystus stoi poza parami przeciwieństw tego świata. Nie miesza on też po prostu obu tych stron pomiędzy sobą, lecz polecane przez niego nastawienie jest zawsze „trzecią drogą”, tą umożliwiającą włączenie ze wszystkich stron z innej płaszczyzny tego, co jest owocne i nie przepadło dzięki przeobrażeniu tego wszystkiego, co jest zaskorupiałe. Patrz na ten temat: tablica na końcu.

Poza tym praw do Chrystusa i tak nie mogą uzurpować sobie religijne wspólnoty „chrześcijaństwa”. Jego podejście może dać ludziom siłę do jedności w różnorodności: miłość, poważną chęć zrozumienia oraz harmonizującą siłę. Nie wyrównuje ona jednak wszystkich różnic, lecz zachowuje to, co można pogodzić ze sobą troskliwie obok siebie i uwidacznia to, czego pogodzić się nie da. Tą przyczyniającą się do konwergencji / zbliżenia różnych prądów – siłę Chrystusa – chrześcijanie zachowywali wielokrotnie dla siebie, nie przekazując jej światu. Także w interesie ratowania ziemi, pora już na zasadniczo nowe nastawienie chrześcijan odnośnie ich zadań – zakładając, że chcą oni rzeczywiście widzieć się jako chrześcijanie.

Angielski: Table: "Archetypes" (models, symbols) from the earliest history -elucidated by the bible- to Jesus, and to the future.