Oι δρόμοι του Χριστού

 Στη διάρκεια του συνεπούς διαλογισμού μας πάνω στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο νιώθουμε ότι κύριος στόχος του Ευαγγελιστή είναι η διαλογιστική ενατένιση των εμπειριών της ζωής του.

Αντίθετα, είναι φανερό ότι η Αποκάλυψη αναφέρεται σε οράματα. Σε αυτό το έργο δεν βρίσκουμε νοητικές προεκτάσεις των εξωτερικών εμπειριών στο μέλλον. Η μορφή των οραμάτων δείχνει- υπό την προϋπόθεση των εμπειριών του αγώνα για την δύναμη διάκρισης των προσωπικών εσωτερικών εικόνων- ότι αυτές προέρχονται από υψηλότερα επίπεδα, σε σύγκριση με εκείνα, όπου οι εξωτερικές ανάγκες μεταλλάσσονται σε φανταστικές εικόνες. Λείπει εδώ η ανάμειξη του προσωπικού στοιχείου. H πηγή κατονομάζεται ξεκάθαρα, χωρίς αυτό να αποτελεί εγγύηση σε τέτοιου είδους εμπειρίες: "ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΕΔΩΚΕΝ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΔΙΑ ΝΑ ΔΕΙΞΗ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥ ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΙΝΩΣΙ ΤΑΧΕΩΣ ΚΑΙ ΕΦΑΝΕΡΩΣΕΝ ΑΥΤΑ ΑΠΟΣΤΕΙΛΑΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΑΥΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΟΥΛΟΝ ΑΥΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗΝ"

Η σύγχρονη ευαγγελική θεολογία δεν δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτά τα αποκαλυπτικού χαρακτήρα γραπτά. Δεν έχει την ικανότητα για να τα αποκωδικοποιήσει με τα επιφανειακά μέσα που διαθέτει, τουλάχιστον όχι στο σύνολό τους, επειδή η "μέθοδος" δημιουργίας τους και ο συνδεόμενος με αυτή συμβολισμός δεν στηρίζεται στις συνήθεις εμπειρίες. Στην καθολική εκκλησία υπάρχουν σκέψεις πάνω στην Αποκάλυψη, ωστόσο οι άνθρωποι δεν την διαβάζουν. Η αυτό-ικανοποίηση των περισσότερων ανθρώπων και της εκκλησίας δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο. Αντίθετα οι ελεύθερες εκκλησίες και οι αιρέσεις αναφέρονται άμεσα στην Αποκάλυψη. Ωστόσο, από την προφητική οπτική της συγκρατούν με την λογική τους, δηλαδή χωρίς την κατάλληλη μεθοδολογία, μόνο τις προφητείες για μια εποχή καταστροφών. Και θεωρούν τους εαυτούς τους ως μοναδικούς εκλεκτούς, ή τουλάχιστον ως τους πιθανότερους εκλεκτούς. Η λέξη έχει υιοθετηθεί στο ελληνικό της πρωτότυπο σε όλες τις γλώσσες και το περιεχόμενό της δεν ταυτίζεται με την έννοια της καταστροφής, παρά με την έννοια της φανέρωσης.

Στο κεφάλαιο για την Πεντηκοστή περνάμε από την δραστηριότητα του Ιησού στο άμεσο περιβάλλον του σε μεγαλύτερου εύρους εξελίξεις.

Αν μελετήσουμε συνολικά την Αποκάλυψη και τα Ευαγγέλια, όπως σας καλούμε να κάνετε στην εισαγωγή, θα διακρίνουμε κάποια αναπάντεχα στοιχεία που δεν βρίσκουμε στην βιβλιογραφία:

Την Αποκάλυψη διακρίνει μια ακολουθία, που προσομοιάζει στην ακολουθία της ζωής του Ιησού. Ωστόσο, εδώ το επίκεντρο είναι οι εξελίξεις στην ανθρωπότητα, στην γη και στον κόσμο. Ακόμη και η εσωτερική, πνευματική μελέτη της Αποκάλυψης επιβεβαιώνει ότι δεν αποσκοπεί στην υποστήριξη της ανάπτυξης ή στον "καθαγιασμό" του ατόμου, αν και μπορούν να βοηθήσουν το άτομο χάρη στους παραλληλισμούς που εμφανίζουν με τα Ευαγγέλια. Πάντως ο αποκαλυπτικός χαρακτήρας της συνίσταται μάλλον στην συνείδηση, που επεκτείνει το αρχετυπικό γίγνεσθαι του Ιησού Χριστού πριν δύο χιλιάδες χρόνια σε μια εξίσου καθοριζόμενη από αρχετυπικά βήματα ανάπτυξη της ανθρωπότητας και της γης επάνω στο υπόβαθρο του σύμπαντος. Εδώ συμπεριλαμβάνεται και η οικουμενική πλευρά του Χριστού, σε αντίθεση με τη δράση του ως υιού του ανθρώπου στην αλλαγή των καιρών. Από αυτή την σκοπιά μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα για τις εξελίξεις πριν 2000 χρόνια.

Η Αποκάλυψη λοιπόν χαρακτηρίζεται από μια ανυπέρβλητα μεγαλύτερη πολυπλοκότητα σε σύγκριση με την εξιστόρηση των Ευαγγελίων, και πάντως δεν πρόκειται για μια απλή προβολή των εμπειριών του Ιωάννη από τη ζωή του Χριστού στο συμπαντικό γίγνεσθαι.

Η Αποκάλυψη περιγράφει, όσον αφορά στο πραγματικό της "στοιχείο" μια διαδικασία σε πολλαπλές διαστάσεις και υπαρξιακά επίπεδα. Η χρονική αλληλουχία έχει δευτερεύουσα μόνο σημασία. Και μόνο από αυτό γίνεται ξεκάθαρο, ότι οι παραπομπές σε ιστορικά γεγονότα δεν αποτελούν παρά ίχνη πάνω στις ενοράσεις, και εν μέρει μπορούν να μας οδηγήσουν σε λάθος δρόμους.

Άλλη μια παρατήρηση για τις παλιές προφητείες: πρέπει να αποφεύγεται η σύγχυση της ερμηνείας της Αποκάλυψης του Ιωάννη με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης. Ακόμη κι αν σε ορισμένα σημεία χρησιμοποιούνται παρόμοιες παραβολές, οι λόγοι των προφητών θα πρέπει πρώτα να συγκρίνονται με τα ιστορικά συμβάντα της προ-Χριστιανικής περιόδου και τους αντίστοιχους χρονολογικούς πίνακες. Με τον τρόπο αυτό διαπιστώνεται ότι οι προφήτες αναφέρονταν, σχεδόν χωρίς καμία εξαίρεση, σε γεγονότα της προ-Χριστιανικής εποχής και της εποχής του Χριστού: π.χ. για την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα και την επιστροφή των Ιουδαίων, καθώς και τον πόλεμο που ακολούθησε, τη νίκη των Ιουδαίων, κ.λπ. Αναφέρονταν επίσης στον ερχομό του Μεσσία ή του Χριστού (σχετικά με το Μεσσία βλ. κεφάλαιο για την Παλαιά Διαθήκη). Μόνο σε ελάχιστα σημεία υπάρχουν αναφορές που θα μπορούσαν να παραπέμπουν στην εποχή στην οποία αναφέρεται η Αποκάλυψη του Ιωάννη (π.χ. Ησαΐας 24; 25; 27; 66:15, Δανιήλ 7:9-28).

Το χωρίο 5:6 της Αποκάλυψης ερμηνεύτηκε στην παραδοσιακή (χριστιανική) θεολογία ως θεμελιώδες όραμα: το αρνί που σφαγιάστηκε και στέκεται πάρα ταύτα όρθιο μπροστά στο Θρόνο του Θεού. Από εκκλησιαστικής σκοπιάς, η Εκκλησία θεωρήθηκε ως ο πρώτος τόπος στον οποίο πραγματοποιείται το νέο. Κατά τα άλλα, οι θεολόγοι αντιμετώπισαν την Αποκάλυψη του Ιωάννη σε σχέση με την εσχατολογική εμπιστοσύνη σε ένα επερχόμενο «Βασίλειο» του Θεού και ιδίως σε συνδυασμό με σχετικές ομιλίες από τα χρόνια της διδασκαλίας του Ιησού. Αυτό που άρχισε ο Θεός με τον Ιησού, αλλά είναι ατελές, συνεχίζει να αναπτύσσεται έως την ολοκλήρωσή του, πρβλ. Φλπ. 1:6. Η αρχή ενός «ουρανού νέου και μίας γης νέας» (Απ. 21) υποτέθηκε κάποιες φορές ήδη με τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Ιησού – όπως και μία συνεχής εξέλιξη έως εκεί. Η Αποκάλυψη του Ιωάννη μιλά ωστόσο για μία ανατροπή η οποία, ακόμα και με μία τόσο συμβολική ερμηνεία, μας αφήνει να υποθέσουμε την πρωτόγνωρη έκτασή της. Η φαινομενική αντίφαση μεταξύ του ήδη υπαρκτού και της αργότερης πραγματοποίησης δεν θα λυθεί πραγματικά, παρά μόνο, εάν η συνείδηση που δείχνει τον Ιησού να λέει περισσότερες φορές «αλλά έρχεται ώρα και νυν εστίν…» («έρχεται ο καιρός και είναι ήδη τώρα…», Ιω. 4 και 5) αποκτήσει μία κάποια διαλογιστική διάσταση: Σημαίνει ότι κάτι ήδη πραγματικά δεδομένο σε πνευματικό επίπεδο θα αναδειχθεί αργότερα στο ορατό επίπεδο.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Εδώ οφείλουμε να εκφράσουμε κάποιες σκέψεις σχετικά με την μελέτη των προφητειών, όχι μόνο στην Αποκάλυψη, αλλά και στις μικρότερες "Αποκαλύψεις" της αποκρυφιστικής βιβλιογραφίας των πρώτων αιώνων, ή των σύγχρονων αποκαλυπτικών οραμάτων των μέντιουμ, τα οποία έχουν "μεικτό" χαρακτήρα. Επιπλέον, σχετικά με τη μελέτη μεμονωμένων "προβλέψεων" κάθε είδους. Τα αρχετυπικά βήματα της Αποκάλυψης του Ιωάννη ως τέτοια μπορούν να αποτραπούν όσο και τα στάδια ανάπτυξης της εμβρύου, ή τα βήματα της ανάπτυξης ενός μυστικιστή. Ωστόσο το πώς θα εξελιχθούν αυτά τα βήματα, αν θα μάθουμε από τις ευκαιρίες που μας δίνονται ή θα καταφέρουμε να αποφύγουμε την περιττή σκληρότητα, ή τις μεγάλες καταστροφές, αυτό εξαρτάται από εμάς τους ανθρώπους. Όποιος εξετάζει τα επιφανειακά γεγονότα, ανεξάρτητα από τις προφήτες, μπορεί να αναγνωρίσει τους νόμους που τα διέπουν, είτε αυτοί γίνονται αντιληπτοί ως μοίρα του κάθε ανθρώπου είτε σε ένα ευρύτερο επίπεδο.

Οι μη αρχετυπικές και γι' αυτό λιγότερο σημαντικές λεπτομέρειες στα οράματα του μέλλοντος είναι πνευματικά προγράμματα, τα οποία κάποια στιγμή από το παρελθόν επεκτείνονται τόσο, ώστε προκαλούν ορισμένα γεγονότα στο μέλλον, τα οποία περιορίζονται όλο και περισσότερο ως προς το είδος τους, το χώρο και το χρόνο. Εάν η ανθρώπινη προσπάθεια ανατρέψει αυτά τα προγράμματα μεμονωμένα ή ομαδικά, μεταβάλλει τις μελλοντικές εξελίξεις, στο βαθμό που αυτές δεν συνδέονται με την αναγκαιότητα που προκύπτει από τις αρχετυπικές εικόνες. Με άλλα λόγια τα οράματα μεταβάλλονται στην διάρκεια του χρόνου. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για οράματα ανθρώπων, που δεν βρίσκονται υψηλό επίπεδο του Ιωάννη. Τα οράματά τους μπορούν να ανατραπούν εύκολα. Ωστόσο η αδράνεια περιορίζει τις δυνατότητες αντίδρασης της ανθρωπότητας.

Τα μέντιουμ λειτουργούν με ασαφείς παρορμήσεις, οι οποίες δεν είναι παρά ακριβείς ή σαφείς πιθανότητες συμβολικής μορφής, ή ακόμη και ακριβή φυσικά συμβάντα, των οποίων ωστόσο οι λεπτομέρειες προέρχονται από το υποσυνείδητο, επειδή δεν είναι σταθερές. Επιπλέον παρεμβάλλονται προβολές εμπειριών του παρελθόντος στο μέλλον, ή συχνές απατηλές εντυπώσεις ή λανθασμένες εντυπώσεις.

Ακόμη εντοπίζουμε αντιφάσεις, που εκφράζονται ως συγκρουόμενα μεταξύ τους σενάρια για το μέλλοντος (*βλ. παραπομπή στο τέλος του κεφαλαίου για της "επτά τελευταίες πληγές"). Πρόκειται για "πραγματικές, μη αποφασισμένες πιθανότητες" για την ανθρωπότητα, που επηρεάζονται από τις ανθρώπινες αντιλήψεις, επειδή κάθε άνθρωπος συμμετέχει συνειδητά ή ασυνείδητα σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη διαδικασία καθορισμού του μέλλοντος.

Από τη μια πλευρά η γη αποτελεί έναν συνειδητό, ελεύθερο οργανισμό, και κανείς δεν θα πει στο Θεό πώς θα μεταχειριστεί αυτό το τμήμα του εαυτού του, δηλαδή του δημιουργήματός του. Από την άλλη πλευρά ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, να επιλέξει πρότυπα λύσεων, με τον ίδιο τρόπο που τα κύτταρά του έχουν άπειρες επιλογές συμπεριφοράς. Αυτό δεν προέρχεται κεντρικά από την ανθρώπινη συνείδηση, την οποία ωστόσο μπορεί να επηρεάσει με θετικές σκέψεις.

Έτσι λοιπόν, με την μεταβολή των σκέψεων και την προσευχή, με την αγάπη και την εμπιστοσύνη στο Θεό, με πράξεις σωτηρίας και συγνώμης, θα επιτυγχάναμε περισσότερα από ότι με έναν μοιρολατρικό συμβιβασμό.

Η αντίληψη ορισμένων πνευματικών, σύμφωνα με την οποία όλα είναι δεδομένα στο ανώτερο επίπεδο πέρα από τον χρόνο το χώρο και το γήινο επίπεδο αντίληψης του αγώνα για σωστές αποφάσεις εξίσου ορθή. H φιλοσοφική αντιπαραβολή των δύο αυτών θέσεων δεν ανταποκρίνεται στον απόλυτα διακριτό χαρακτήρα των επιπέδων αυτών και οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα.

Έμπνευση

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Στην Αποκάλυψη, Κεφάλαιο 1, ο Ιωάννης περιγράφει το πρώτο όραμα του Χριστού μετά την Ανάληψη. Τα λόγια "Και επιτρέψας…" ή σαφέστερα στο 4^ο κεφάλαιο "ανεβείτε…" "και αμέσως ήμουν στο πνεύμα", σημαίνουν ότι δεν είναι ο Χριστός που κατεβαίνει για να συναντήσει τον Ιωάννη, αλλά ο Ιωάννης που ανέρχεται συνειδητά σε ένα επίπεδο, όπου μπορεί να συνομιλήσει με το Χριστό. Αυτό έχει μεγάλη σημασία, αλλά δεν περιέχει κανέναν συμβολισμό. "Εγώ ειμί ο πρώτος και ο έσχατος, και ο ζων." ο οποίος έγινε "νεκρός", "… και έχω τας κλεις του θανάτου και του άδου", ο ενωμένος με το Θεό Χριστός του μιλά. Αναφέρεται ακόμα στο γενικό θέμα, που διέπει ολόκληρη την Αποκάλυψη σαν κόκκινη κλωστή: Την διείσδυση στα διάφορα παραμελημένα, "σκοτεινά" επίπεδα της ζωής- όχι μέσω του φωτός, παρά μέσα από το "πραγματικό φως" με την έννοια του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, μέσα από τον Χριστό. Όλα εντάσσονται στο πλαίσιο της επαναλαμβανόμενης προφητείας της επανεμφάνισης του Χριστού "μετά των νεφελών".

Έτσι, η χωρίς ιδιαίτερα στηρίγματα άποψη των Rosenkreuzer, των θεοφιλοσόφων, των ανθρωποφιλοσόφων, ότι αυτές οι κοινότητες εκπροσωπούν πολιτισμούς δεν είναι εντελώς ανακριβής. Οι κοινότητες περιγράφονται η μια μετά την άλλη. Η αλλαγή του δυτικού πολιτισμού σήμερα προς το ηπιότερο ταυτίζεται με το πέρασμα από την 6^η στην 7^η κοινότητα. Μερικές φορές γίνεται προσπάθεια να ταυτιστεί αυτή η εξέλιξη με την "εποχή του υδροχόου", η οποία σύμφωνα με διάφορους αστρολογικούς υπολογισμούς άρχισε μεταξύ 1961 και 2000 ή 2242, αν και σύμφωνα με τον Steiner θα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη από το 3500 και έπειτα. Άλλοι διακρίνουν ακόμη υπο-περιόδους των 300-400 ετών. Ακόμα κι αν υπάρχει αλήθεια σε αυτούς τους συμπαντικούς κύκλους, δεν παύουν να αγνοούν σημαντικά δεδομένα.

Η Αποκάλυψη δεν αναφέρεται ένα κυκλικό γίγνεσθαι της "αιώνιας επιστροφής των ίδιων δώδεκα ζωικών ιδιοτήτων". Η εικόνα του σπειράματος όπου όλα εξελίσσονται προς ανώτερα επίπεδα την εκφράζει καλύτερα. Τα θεμελιώδη "κβαντικά άλματα" της ανθρωπότητας – και η εξέλιξη του κόσμου στην Αποκάλυψη δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά στη βάση μιας συνεχούς κυκλικής πορείας, της σταθερότητας του άξονα της γης και των συνοδευτικών πνευματικών φαινομένων. Αν π.χ. εξετάσουμε την σύγχρονη ιστορία, παρατηρούμε ότι οι εξελίξεις είναι όλο και πιο ραγδαίες. Αν μείνουμε στην άποψη των κύκλων, οφείλουμε να εντάξουμε την Αποκάλυψη σε έναν πρόσθετο ευρύτερο κύκλο. Ίσως πρόκειται για εκείνες της επιδράσεις της οποίες αναφέρεται η Αποκάλυψη.

Αν συνυπολογίσουμε κατά τον H.J. Andersen τις έρευνες που δεν έτυχαν προσοχής, για συμπαντικές μεταβολές στην πρωτοιστορική περίοδο, τα ημερολόγια, τις γραπτές περιγραφές, τους θρύλους, τότε η μηχανική του ουρανού και οι ρυθμοί των εποχών δεν μοιάζουν πια σταθεροί. Μπορούν να ακυρωθούν ή να μεταβληθούν χάρη σε ανατρεπτικές επιρροές. Οι κύκλοι των εποχών θα είχαν ακόμα πιο περιορισμένη σημασία από εκείνη που απολάμβαναν στις πρώτες πέντε "Κοινότητες" – στις οποίες ανήκαν από θεοφιλοσοφική άποψη, οι πολιτισμοί των Ινδιών, της Περσίας, της Αιγύπτου και των Χαλδαίων, της Ελλάδας και της Ρώμης και ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός.

Συμπλήρωση: Η "Ερμηνεία της Αποκάλυψης" (από το βιβλίο "Schriftwerk des Erzengels Raphael" της Helene Möller - 1884-1969 -, Εκδόσεις Radona, Am Buchstein 14/15, D-61250 Usingen - γερμανικά/ αγγλικά) αναφέρεται στις "7 Κοινότητες" την εποχή της δημιουργίας της Εκκλησίας – ανεξάρτητα από κοσμικούς κύκλους:
1.     33-   333 μ.Χ.: Αγώνες για τη σωστή τήρηση των εντολών του Ιησού... .
2.   333-   633 μ.Χ.: Προβλήματα και η πίστη της πρώτης Εκκλησίας... .
3.   633-   933 μ.Χ.: Διαφωτισμός από τις Γραφές... .
4.   933- 1233 μ.Χ.: Κίνδυνοι από τη "ματαιοδοξία, τη μεγαλομανία, την πλεονεξία, τη λαγνεία" στην Εκκλησία.
(Σημείωση: αυτό το χρονικό διάστημα έλαβαν χώρα πόλεμοι και ιερές εξετάσεις της εκκλησίας.)
5. 1233- 1533 μ.Χ.: "Μιαρότητα και εγωισμός στην Εκκλησία", συνοδευόμενα από μαζική "Απώλεια της πίστης στην Εκκλησία".
(Η καθολική και ευαγγελική εκκλησία αναγνωρίζονται, ωστόσο, παρακάτω στο σχετικό βιβλίο ως "οι δύο μάρτυρες" στην Αποκάλυψη του Ιωάννη 11, ή ως εταίροι.)
6. 1533- 1833 μ.Χ.: Εξωτερικευμένος Χριστιανισμός.
(Σημείωση: αυτή την εποχή εμφανίστηκε ο ορθολογισμός και η παλιά μηχανική φυσική επιστήμη.)
7. 1833- 2000 μ.Χ.: Αδιαφορία πολλών για την Εκκλησία και το Θεό.
(Το αναφερόμενο βιβλίο συνεχίζει με την Δευτέρα Παρουσία, η οποία περιγράφεται στο υπόλοιπο της αποκάλυψης του Ιωάννη. Θεωρείται ως μία από τις πολλές πλευρές ενός διαφωτιστικού κοσμικού συμβάντος. Μπορεί να υπερισχύει το εκάστοτε παλιό σενάριο με τους μεγάλους πολέμους των άθεων, αλλά σε αυτό αντιτίθεται η "προσευχή των λαών στο Θεό", η οποία μπορεί να φέρει αλλαγές, και ειδικά ότι οι πραγματικοί πιστοί "συνδέονται" με το Θεό και το Πνεύμα, και έτσι μπορούν στο πλευρό τους εξυψωθούν.

Σε σύγκριση με τα επόμενα βήματα της Αποκάλυψης, οι "κοινότητες" αποτελούν ένα επίπεδο, το οποίο μπορεί να γίνει κατανοητό μόνο με τις δυνάμεις της συνείδησης της καθημερινής ζωής.

Οι "7 κοινότητες" και η σύγχρονη εκκλησία-

(στην γερμανική και αγγλική σελίδα με αποσπάσματα από την Αποκάλυψη του Ιωάννη 1-3).

Το ότι ο Χριστός μιλά της εκκλησίες με μια άλλη ιδιότητα σημαίνει ότι οι εκκλησίες έχουν να μάθουν διαφορετικά πράγματα στο θετικό.

* Θα μπορούσαμε να εξετάσουμε την σχέση κάθε εκκλησίας με κάθε έναν από της Δώδεκα Αποστόλους. Κάθε άνθρωπος βρίσκει στην εκάστοτε εκκλησία αυτό που τον βοηθά να προχωρήσει.

** Αν ενδιαφέρεστε για μια συγκεκριμένη ομάδα, και αυτή: α) δεν περιορίζει την προσωπική ελευθερία σας και της επαφές με τους φίλους και την οικογένειά σας, β) δεν σας ωθεί σε ανήθικες πράξεις, γ) δεν προσπαθεί να οικειοποιηθεί προσωπικά αγαθά σας (πέρα από τις εισφορές, π.χ. εκκλησιαστικός φόρος και τις αυθόρμητες συνεισφορές), δ) στηρίζεται στην Αγία Γραφή ή στην Καινή Διαθήκη, δηλαδή στο Χριστό, ε) αναγνωρίζει ότι δεν είναι η μοναδική αληθινή χριστιανική κοινότητα, τότε δεν εφαρμόζεται εδώ ο απαξιωτικός όρος "αίρεση". Και ανεξάρτητα από τις θεολογικές ερμηνείες που δίνετε, και από τις καταβολές και τις παραδόσεις σας, οι οποίες εντοπίζονται σε όλες τις εκκλησίες εκτός από την ευαγγελική – ελεύθερη εκκλησία.

*** π.χ. Ο Ιωάννης, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ο Οριγένης, οι Παυλικιανοί, ο Joachim de Fiore, ο δάσκαλος Eckehart, ο Tauler, o Seuse, o Nicolaus von Kues (Cusanus), o Jakob Boehme, o Angelus Silesius, o Paracelsus, o Novalis κ.α. Αυτές οι σχολές έχουν τους περιορισμούς τους, όπως και όλες οι εκκλησίες, αλλά αποτελούν συστατικό τμήμα της χριστιανοσύνης. Οι Βογομίλοι και οι Καθαροί συνδέονταν με αυτή τη σχολή, είχαν ωστόσο αυξημένες τάσεις απομόνωσης.

**** Βλ. το κεφάλαιο "για την αντιμετώπιση των προφητειών" και γενικά για "τις προφητείες" κλπ. στο κυρίως κείμενο του Christuswege.net. Δεν είναι όλα τα κινήματα της Αποκάλυψης ανταγωνιστικά προς τις εκκλησίες, και δεν απαιτούν την αποκήρυξη των εκκλησιών ή την αλλαγή δόγματος (π.χ. Lorber). Αντίθετα, άλλα κινήματα τοποθετούνται πολύ επικριτικά απέναντι στις εκκλησίες, επειδή τις αντιλαμβάνονται ακόμα και σήμερα ως διώκτες τους.

Οι πολλές δυνατότητες του χριστιανισμού γίνονται ορατές, όταν ρίξουμε μια ματιά στην ποικιλία των εκκλησιών. Αν θεωρήσουμε ως ελάχιστο κοινό παρανομαστή των γνωστών διδαχών των μεγάλων εκκλησιών το χριστιανικό χαρακτήρα τους, οι άνθρωποι και οι εκκλησίες αποκτούν το κίνητρο που χρειάζονται για να προχωρήσουν στην απαραίτητη ανανέωση του επιφανειακού χριστιανισμού, στη βάση της πρωτο-χριστιανικής εκκλησίας. Οι χριστιανοί οφείλουν να μάθουν ο ένας από τον άλλον. Χωρίς ωστόσο να χάσουν την ταυτότητά τους. Η ενδυνάμωση της συνείδησης της κοινότητας μέσα στην ποικιλία των εκκλησιών δεν σημαίνει ότι η ομοιογένεια μέσα στον χριστιανισμό είναι επιθυμητή. Ούτε ο Χριστός δεν απαίτησε κάτι τέτοιο στις επιστολές του προς τις επτά ασιατικές εκκλησίες. Γνώριζε ότι οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους. Ακόμη και μια άλλη αναφορά σε μια εποχή, όπου θα υπάρχει ένας ποιμένας και ένα ποίμνιο, δεν υπονοεί ότι αυτό το κοπάδι θα είναι ομοιογενές. Ο υπέρτατος ποιμένας δεν είναι παρά ο Χριστός. Είναι ο μόνος, που μπορεί να ενώσει με το σωστό τρόπο τις εκκλησίες. Ωστόσο, μπορούμε να κάνουμε κάποια βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Στη συνέχεια θα αναφερθούμε στα σημεία, τα οποία θεωρούνται από τις εκκλησιαστικές ιεραρχίες ως τα σημαντικότερα εμπόδια στην συζήτηση αυτή. (Οι περισσότεροι άνθρωποι στις διάφορες εκκλησίες δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την διατήρηση των "εμποδίων").

Ωστόσο, υπάρχει η δυνατότητα της αμοιβαίας αναγνώρισης από τα δύο μέρη, ότι η σχέση με το Άγιο Πνεύμα του Χριστού, ο οποίος μας μετέδωσε την ευλογία με τα χέρια, μπορεί να επιτευχθεί και άμεσα. (αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε πιστό. Έτσι υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι έχουν την ικανότητα να θεραπεύουν χριστιανικά με τα χέρια τους, χωρίς να έχουν λάβει την ευλογία της εκκλησίας. Μάλιστα, η ικανότητά τους είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη πολλών ευλογημένων). Έτσι λοιπόν το Άγιο Πνεύμα θα μπορούσε να μεταδοθεί από έναν πάστορα με τον παραδοσιακό τρόπο της χειροτονίας. Αυτή η παραλλαγή θα ήταν με τη σειρά της ξένη προς την αυτοσυνείδηση της καθολικής εκκλησίας. (αλλά και η ευαγγελική εκκλησία δεν την εφαρμόζει. Έτσι δεν θα αποτελούσε πλεονέκτημα για κανέναν. Με την στενή έννοια, η καθολική εκκλησία θα μπορούσε να την αναγνωρίσει ως δυνατότητα, και μόνο περιοριστικά θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν είναι ελέγξιμη με φυσιολογικά μέσα, εάν το Άγιο Πνεύμα δρα με τρόπο το ίδιο αποτελεσματικό. Έτσι μπορούσε να ελέγχει εκείνους τους ανθρώπους, οι οποίοι μπορούσαν να κρίνουν πόσο έγκυρο ήταν το αποτέλεσμα (π.χ. ο Πάπας Πίος κλπ). Επιπλέον, υπάρχουν περιορισμοί και στην έως σήμερα καθολική ευλογία. Τι γίνεται με της ευλογημένους, που χάνουν την χάρη του Αγίου Πνεύματος εξαιτίας δραστικών σφαλμάτων; Θα μπορούσαν να μεταδώσουν σε άλλους το Άγιο Πνεύμα; Κι αυτά είναι ζητήματα που δεν μπορούν να διευκρινιστούν χωρίς προσεκτική εξέταση, δηλαδή χωρίς ανθρώπους όπως ο Πάπας Πίος.

2. Το ζήτημα του αξιώματος του Αγίου Πέτρου, δηλαδή του Πάπα για τις άλλες εκκλησίες συνδέεται για την καθολική εκκλησία με την αντίληψη μιας ορατής, πλήρους ομοιογένειας των εκκλησιών υπό την κυριαρχία της. Ο Ιησούς ανέθεσε στον Πέτρο το καθήκον να "βοσκεί" τα πρόβατα και της αμνούς του (Ιωάννης 21). Ο Ιησούς δεν ανέθεσε την καθοδήγηση των άλλων μαθητών και του κύκλου τους στον Πέτρο, αλλά τους χριστιανούς με μια περιορισμένη έννοια: π.χ. οι "επτά εκκλησίες της Ασίας " ανατέθηκαν στον Ιωάννη, και όχι στον Πέτρο. Οι κοινότητες καθοδηγούνταν από τον Παύλο κλπ. Υπάρχει ακόμη το ερώτημα, τι σημαίνει υπό τις σύγχρονες συνθήκες αυτή η καθοδήγηση από τους απογόνους του Πέτρου. Οι εκπρόσωποι της ορθόδοξης εκκλησίας υπονόησαν πριν μερικά χρόνια, ότι θα μπορούσαν να δεχθούν μια "τιμητική πρωτιά" του Πάπα χωρίς επιπλέον πρακτικές εξουσίες πάνω στις άλλες εκκλησίες, σαν την πρωτοκαθεδρία του Ρωμαίου επισκόπου, ως πρώτου μεταξύ ίσων, στον πρώιμο χριστιανισμό. Ακόμα και ορισμένοι προτεστάντες θεολόγοι εξετάζουν την πιθανότητα. Το Βατικανό δεν συνέχισε τότε. Ωστόσο, ο Πάπας αργότερα εξέφρασε την άποψη ότι οι άλλες εκκλησίες όφειλαν να εξετάσουν το ζήτημα της θέσης της Καθολικής εκκλησίας στο πλαίσιο μιας ενωμένης χριστιανοσύνης. Η διατύπωση απόψεων δεν βλάπτει κανέναν. Αν οι εκκλησίες ενώνονταν, θα επέλεγαν προφανώς μια κοινή κεφαλή.

3. Η αποδοχή των γυναικών ως ιερέων είναι μια ακόμη διαφορά μεταξύ προτεσταντών και καθολικών. Ωστόσο και οι ορθόδοξοι, καθώς και τμήματα των αγγλικανών και προτεσταντών σε ορισμένες χώρες αντιμετωπίζουν το ζήτημα με σκεπτικισμό. Από την άλλη πλευρά, στην καθολική εκκλησία υπάρχει το κίνημα του ποιμνίου "εμείς είμαστε η εκκλησία", το οποίο θέτει παρόμοια αιτήματα. Ανεξάρτητα από την σπουδαιότητα του ζητήματος, δεν θεωρούμε ότι η επίλυσή του είναι προϋπόθεση για την ενοποίηση των εκκλησιών. Πρόκειται για ένα αίτημα που οφείλουν να αντιμετωπίσουν οι εκκλησίες μεμονωμένα, ανάλογα με την συνείδησή τους. Το Βατικανό δεν μπορεί να αποκλείσει τις ευαγγελικές εκκλησίες επειδή εφαρμόζουν με συγκεκριμένο τρόπο την ιεροσύνη των γυναικών, ακόμη κι όταν η υπόθεση της ενοποίησης προχωρήσει. Η ιδιαιτερότητα της πρακτικής αυτή μπορεί μάλιστα να αποτελέσει μια θετική πρόκληση για κάθε εκκλησία. Η Αγία Γραφή (Παύλος) εν μέρει μόνο επιβάλλει την διάκριση των λειτουργιών ανδρών και γυναικών μέσα στην κοινότητα. Την εποχή εκείνη, τα περιορισμένα δικαιώματα των γυναικών ήταν κοινός τόπος, αν και ο κύκλος των μαθητών βίωνε την σπουδαιότητα της Μαρίας ή των άλλων γυναικών ακόμη και στην Πεντηκοστή. Η φράση "η γυναίκα να σιωπά στην κοινότητα" είχε μια άλλη σημασία, από εκείνη που της αποδόθηκε αργότερα, και δεν αφορά στα ζητήματα που εξετάζουμε εδώ. Η αμφισβήτηση της θέσης της γυναίκας δεν ακυρώνει το γεγονός ότι το ζήτημα δεν συνδέεται με το ζητούμενο της ενότητας των εκκλησιών σήμερα. Όποιος πιστεύει ότι η σύνδεση αυτού του ζητήματος με την ενότητα των εκκλησιών θα ενισχύσει την υπόθεση της συμμετοχής των γυναικών στο ιερατείο, θα απογοητευτεί. Είναι προτιμότερο να διαχωρίσουμε τα δύο θέματα. Όταν προχωρήσει η υπόθεση της ενότητας, τότε θα δούμε ποια εκκλησία θα φθάσει πού.

5. Από τη μια πλευρά είναι κατανοητό ότι το Εκκλησιαστικό Δίκαιο, του οποίου οι προηγούμενες μορφές έδιναν αφορμές για κάθε είδους καταχρήσεις, αποτελεί σήμερα ένα σημείο τριβής. Ο ρόλος του Εκκλησιαστικού Δικαίου στην καθολική εκκλησία, το οποίο σύμφωνα με την Αγία Γραφή δεν είναι καταναγκαστικό, δεν μπορεί να αποτελέσει φραγμό στις προσπάθειες για την ενότητα των εκκλησιών, όπως διακήρυξε η Ευαγγελική Εκκλησία της Γερμανίας. Το Εκκλησιαστικό Δίκαιο αφορά μια συγκεκριμένη εκκλησία. Κάθε εκκλησία μπορεί να έχει τους κανόνες λειτουργίας και το εκκλησιαστικό της δίκαιο, οφείλει μάλιστα να το έχει όσο είναι ανεξάρτητη. Η μεταβολή των εσωτερικών κανόνων είναι μια υπόθεση των μεμονωμένων εκκλησιών, στο βαθμό που κανείς δεν απαιτεί την υιοθέτηση των δικών του κανόνων από τους υπολοίπους. Ακόμη κι αν από κάποιους είναι επιθυμητή μια τέτοια συζήτηση, η ίδια η καθολική εκκλησία γνωρίζει ότι αυτό θα προϋπέθετε μια νέα σύνοδο, η οποία θα υιοθετούσε ένα κοινό εκκλησιαστικό δίκαιο, όπως ήταν η 2^η Σύνοδος του Βατικανού του 1983, όπου υιοθετήθηκε μια νέα λαϊκή Θεολογία. Κατά συνέπεια δεν είναι σκόπιμο να θεωρήσουμε αυτό το ζήτημα ως εμπόδιο στην ένωση των εκκλησιών.

6. Ένα ακόμα σημείο τριβής, το ζήτημα της κρίσης του ανθρώπου από το Θεό βάσει των έργων του ή της λύτρωσης που προσέφερε ο Ιησούς Χριστός, έχει ήδη επιλυθεί με κοινή θέση της ευαγγελικής και καθολικής εκκλησίας.

*) π.χ. Σχετικά με τη Βάπτιση στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή: υποσημείωσμ.
Η καθολική εκκλησία θα μπορούσε να κερδίσει από το μήνυμα της ορθόδοξης Vassula Ryden, "Das Wahre Leben in Gott", τόμος 1. Η καθολική εκκλησία θεωρεί αυτά τα συγγράμματα "προσωπικές αποκαλύψεις" (Έμπνευση). Ωστόσο πολλές φορές το περιεχόμενό τους υπερβαίνει την προσωπική έμπνευση του συγγραφέα. (Η βιβλιογραφία στην ιστοσελίδα αυτή είναι συμπληρωματική και δεν συνδέεται άμεσα με της απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο).

Γιατί χρειάζομαι μια εκκλησία ή θρησκευτική κοινότητα.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Το επόμενο όραμα περιγράφει την προσευχή στο Θεό των "24 πρεσβητέρων", τα "επτά πνεύματα του Θεού" και τα "τέσσερα ζώα τα οποία εκφράζουν ορισμένες στοιχειώδεις ιδιότητες καθώς και την Δημιουργία. Έπειτα περιγράφεται το άνοιγμα του βιβλίου με της επτά σφραγίδες από τον "αμνό – δηλαδή τον Χριστό- Αποκ. 4-8,1. Αυτό το όραμα διαδραματίζεται στον "ουρανό"- δηλαδή στο θεϊκό επίπεδο. Η έννοια των σφραγίδων περιγράφεται κατ' αρχήν με τρόπο που χαρακτηρίζει την συμβολική της δύναμη- τα τέσσερα διαφορετικά άλογα με τους ιππότες. Από τις μεταβολές σε αυτό το επίπεδο, μέχρι τα ζωηρά όνειρα, διακρίνουμε έμμεσα επιρροές στο γήινο επίπεδο.

Παρά τον προσανατολιζόμενο προς τις εξελίξεις στο ψυχικό πεδίο χαρακτήρα αυτού του αποσπάσματος, στην αρχή αναφέρεται "δείξω σοι α δει γενέσθαι μετά ταύτα", δηλαδή μετά από τις επτά κοινότητες. Βάσει αυτού, ο R. Steiner και ο Αrthur Schult προσπάθησαν να εισάγουν ακόμη "επτά πολιτισμούς" στην γη, οι οποίοι συνδέονται με κάθαρση του αντίστοιχου συνειδησιακού επιπέδου. Το "Βιβλίο της πραγματικής ζωής" (Βuch des wahren Lebens), το οποίο γράφτηκε στο Μεξικό με την έμπνευση του Χριστού, συνδέει τις επτά σφραγίδες με ολόκληρη την ιστορία του κόσμου από τον Κάιν και τον Άβελ ως την εποχή της Ολοκλήρωσης.

Σε κάθε περίπτωση, το κείμενο αυτό δεν προσφέρεται για ταύτιση με τον σύγχρονο γήινο κόσμο. Οι ελεύθερες εκκλησίες, οι οποίες εξετάζουν την άποψη αυτή, θα μπορούσαν ίσως να ανακαλύψουν κάποιες αδύναμες παραπομπές των τεσσάρων πρώτων σφραγίδων στους δύο παγκόσμιους πολέμους, στην ισορροπία του τρόμου ανάμεσα στην Ανατολή και στη Δύση, καθώς και στον λιμό και τις ασθένειες του Τρίτου Κόσμου. Εδώ θα προσθέταμε τις θρησκευτικές διώξεις και πλανητικές καταστροφές: μετεωρίτες, σεισμοί, ηφαίστεια. Διαβάστε ακόμη το κεφάλαιο "Οι τελευταίες επτά πληγές".

Τον αγωνιστικό χαρακτήρα του αποσπάσματος αυτού, με την προτροπή για αλληλεγγύη της κοινότητας θυμίζει και η σκηνή του Ευαγγελίου του Ιωάννη 2 – γάμος στην Κανά και η εκδίωξη των εμπόρων και ανταλλακτών του ναού από τον Ιησού (βλ. το αντίστοιχο κεφάλαιο).

Ενώ ο Ιησούς προφήτεψε στο κεφάλαιο 5 του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου την διάκριση των πνευμάτων σε καλά και κακά, το απόσπασμα που συνδέει την έκτη και την έβδομη σφραγίδα αναφέρεται στο "σφράγισμα των εκλεκτών από δώδεκα φυλές" και τον "θρίαμβο των εκλεκτών στον ουρανό".

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Αλλά και το όραμα του αγγέλου με τις επτά σάλπιγγες διαδραματίζεται στον ουρανό, Αποκ. 8,2-11,19. Οι προσευχές των Αγίων προς τον ουρανό και η φωτιά από το βωμό που κατεβαίνει στη γη, καθώς και οι ίδιες οι σάλπιγγες, ως μέσα της νόησης, αντανακλούν ένα πιο πνευματικό επίπεδο, από ότι στα όνειρα με παρόμοιους συμβολισμούς. Πρόκειται για την αρχή των αλλαγών που φθάνουν ως τα γήινα επίπεδα, όπου κάθε είδους σκιά αναταράσσεται.

Στην έβδομη σάλπιγγα αναφέρονται κάποιες φωνές, μετά από τις οποίες επέρχονται στο σημείο αυτό "η βασιλεία του κόσμου του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού". Τουλάχιστον στο πνευματικό επίπεδο, κάποια πράγματα έχουν κριθεί, χωρίς να έχουν ακόμα γίνει κατανοητά στη γη. Η δύναμη των "σαλπίγγων" είναι συγκρίσιμη σε εκείνη του "Διαφωτισμού" (Ματθ. 17 και αντίστοιχο κεφάλαιο στο κείμενο αυτό) και της διδασκαλίας στο Όρος (Ματθ. 5-7) κλπ.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Μετά την έκτη σάλπιγγα "ελάλησαν αι επτά βρονταί", των οποίων την ομιλία όφειλε ο Ιωάννης να "σφραγίσει" και να μην καταγράψει στο χαρτί. Έπειτα μετράται ο ναός του Ουρανού. Δύο προφήτες θανατώνονται και ανασταίνονται. Αποκ. 10, Αποκ. 11,14. Εδώ υπάρχει αντιστοιχία με την ανάσταση του Λαζάρου στο Ευαγγέλιο – βλ. το αντίστοιχο κεφάλαιο και τον Ιωάννη 11.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Σε όλα τα στάδια του γίγνεσθαι συμμετέχουν οι πνευματικές δυνάμεις και διάφορες αντίθετες δυνάμεις. Στο κείμενο κατά περίπτωση κυριαρχεί η μία ή η άλλη πλευρά. Το σημάδι στον ουρανό, η "γυνή περιβεβλημένη τον ήλιον, και η σελήνη υποκάτω των ποδών αυτής, και επί της κεφαλής αυτής στέφανος αστέρων δώδεκα και εν γαστρί έχουσα", Αποκ. 12, παραπέμπει σαφέστατα στην "σοφία", την μητέρα των ουρανών και του κόσμου, και λιγότερο στην μητέρα της γης. Βλ. το κεφάλαιο "Η Πεντηκοστή" της ιστοσελίδας. Η σύνδεσή της με την Παναγία έχει αναφερθεί ήδη εδώ. Η Παναγία πέρασε συμβολικά τα γεράματά της σε μια σπηλιά, όπου παλαιότερα λάτρευαν την θεά-μητέρα Κυβέλη, για να φέρει το νέο μήνυμα. Το "τέκνο" της στην Αποκάλυψη – ένα παιδί με ουράνια φύση είναι ένα παιδί του ουρανού – που αργότερα θα κυβερνήσει τον κόσμο με "ράβδο σιδηρά", δηλαδή μεταξύ άλλων με αναφορά στον πραγματικό, εξατομικευμένο πυρήνα του, παραπέμπει κατά κάποιο τρόπο στον συμπαντικό Χριστό. Η "σιδερένια ράβδος", παραπέμπει εξάλλου όχι μόνο σε ένα ηγεμονικό, παρά και σε ένα σύμβολο "μύησης", που συνδέεται με τον "ουράνιο στρατό". Περισσότερα στο κεφάλαιο "Οι τελευταίες επτά πληγές".

Εδώ αναγνωρίζουμε μια σύνδεση με τον νόημα του νιψίματος των ποδιών και του αλείμματος με μύρο από την Μαρία της Βηθανίας- βλ. κεφάλαιο "Ο Χριστός και το νίψιμο των ποδιών" και Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 12,13. Αλλά εδώ παρατηρούμε και μια επανάληψη του μοτίβου της αναγέννησης σε όλο και υψηλότερα επίπεδα ανάπτυξης.

Ο "δράκος" με τους κακούς αγγέλους του είναι η αντίθετη πλευρά. Χάρη στον "Μιχαήλ και τους αγγέλους του" ηττώνται στον κόσμο και εξορίζονται από τη γη. Ο ουρανός και η γη τους προστατεύουν τώρα απέναντι στην γυναίκα.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Οι άλλες δύο αρνητικές δυνάμεις εμφανίζονται επίσης σε αυτό το όραμα, με πρώτη εκείνη που παραπέμπει στις επιθυμίες και στην αφέλεια –Αποκ. 13,1-10, βλ. το κεφάλαιο "Οι πειρασμοί" και το Κατά Ιωάννη 13,1-10 και Κατά Ματθ. 4,5-11. Τα επτά κεφάλια ερμηνεύονται αργότερα στην ίδια την Αποκάλυψη ως επτά βουνά, όπου κάθεται η πόρνη Βαβυλώνα και τα βουνά ερμηνεύονται με τη σειρά τους ως οι "επτά βασιλείς". Τα δέκα κέρατα ερμηνεύονται στην ίδια την Αποκάλυψη ως "δέκα βασιλείς", οι οποίοι σε συμφωνία μεταξύ τους παραδίδουν την δύναμή τους στο θηρίο.

Μεταξύ άλλων εξαιτίας των επτά βουνών που θυμίζουν τους επτά λόφους της Ρώμης, ορισμένες ελεύθερες εκκλησίες ταυτίζουν την "πόρνη Βαβυλώνα" με το Βατικανό. Ωστόσο αυτό μοιάζει λίγο αυθαίρετο, και παρά την προβληματική ιστορία της καθολικής εκκλησίας, δεν τεκμηριώνεται ικανοποιητικά στο υπόλοιπο κείμενο. Στην Αποκάλυψη ιη΄11-23 αναφέρεται σαφώς η σχέση με το παγκόσμιο εμπόριο (βλ. κεφάλαιο «Οι έσχατες επτά πληγές και το τέλος της Βαβυλώνας…»). Η «εικόνα» του θηρίου σύμφωνα με το ακόλουθο Κεφάλαιο ιδ΄ της Αποκάλυψης θα μπορούσε να έχει σχέση με εσφαλμένες εικόνες (αντιλήψεις) για τον Ιησού. Αυτό μπορεί να σχετίζεται επίσης με μία εθιστική ή τελετουργική εξάρτηση από συσκευές πολυμέσων.

Οι παραπλανητικές δυνάμεις του "θηρίου" μπορούν να μεταβληθούν χάρη στην δύναμη που περιγράψαμε στο κεφάλαιο "Η μαστίγωση" – Κατά Ιωάννη 19,1.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Εδώ έχουμε εκείνη την αρνητική δύναμη, που συνδέεται με τους υλικούς καταναγκασμούς –Αποκ. 13,11-18. Βλ. κεφάλαιο "Οι πειρασμοί" και Κατά Ματθαίον 4,1-4.

Η χάραξη του ανθρώπου στο μέτωπο και στο χέρι, καθώς και ο αριθμός 666 ως προϋπόθεση για τις αγοραπωλησίες, βρίσκει την σαφή αντιστοιχία της στην παγκόσμια ιστορία. Η ανάπτυξη των δικτύων υπολογιστών, των ηλεκτρονικών καρτών, των κωδικών αναγνώρισης με τις τρεις διπλές γραμμές ως όρια= 666, οι οποίοι έχουν ήδη διαδοθεί στον Καναδά, οι απόπειρες στην Μαλαισία για εντύπωση κωδικών αριθμών στο μέτωπο ή στο χέρι, η περιγραφή "La bete"=το κτήνος, για τα παλιά κεντρικά γραφεία μηχανογράφησης των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στις Βρυξέλες, ένας διεθνής τραπεζικός κωδικός 666 κλπ, δείχνουν μια υφιστάμενη τάση, ανεξάρτητα από το πόσο συνειδητά ή ασυνείδητα ή ακόμη και ειρωνικά επιλέχθηκαν ορισμένοι χαρακτηρισμοί. Το βιβλικό "θηρίο της γης" ταυτίζεται επίσης με τον "ειδωλολάτρη Μάμμωνα".

Μία άλλη, υπόγεια τάση είναι, να αποδίδουμε τα όλο και πιο κρίσιμα περιβαλλοντικά προβλήματα στις αναποτελεσματικές περιβαλλοντικές παρεμβάσεις και ακόμα περισσότερο, σε μια παραπλανητική, τεχνοκρατική οικολογική δικτατορία, που κυριαρχεί στη θέση μιας αποτελεσματικής δημοκρατικής, δηλαδή συνειδητά αποδεκτής από τον πληθυσμό, μαζικής ώθησης προς την αλλαγή. Οι μηχανισμοί χειραγώγησης αδρανοποιούνται μέσα από την συνειδητοποίηση του χαρακτήρα τους. Αυτή η διαδικασία συνδέεται με την δύναμη, που αναφέραμε στο κεφάλαιο για το "ακάνθινο στεφάνι" και στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 2,3.

Αλλά και στο κεφάλαιο του δράκου και των δύο θηρίων το νόημα δεν περιορίζεται στις παραπομπές σε φαινόμενα του παρόντος. Το Όλον, όπως αναφέραμε, δεν διαδραματίζεται αποκλειστικά στο γήινο επίπεδο. Στο επόμενο όραμα των 144,000 (Αποκ. 14) εμφανίζονται περισσότερα πλάσματα ή άγγελοι, οι οποίοι "θερίζουν" δύο ανθρώπινες ομάδες. Οι οπαδοί του κτήνους ρίχνονται στο πατητήρι της "οργής του Θεού", δηλαδή αφήνονται στις επιδράσεις των δυνάμεων της φύσης. Ας αναφέρουμε ωστόσο , ότι η Αποκάλυψη δεν αναγνωρίζει "αιώνια καταδίκη", παρά την δυνατότητα προσέγγισης όλων στο Θεό. Και ότι με μια υψηλότερη έννοια, όλα περιβάλλονται από τον Θεό. Βλ. Αποκ. 22 και το κεφάλαιο "Η νέα γη" της ιστοσελίδας.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Εκείνοι που θα μείνουν αγέρωχοι μπροστά στο θηρίο και την εικόνα του, εμφανίζονται στο επόμενο όραμα, σε ένα επίπεδο που περιγράφεται ως "θάλασσα υάλινην μεμιγμένη πυρί". Από τον ναό του ουρανού κατεβαίνουν επτά άγγελοι, με τις έσχατες επτά πληγές, εκείνες της "οργής" στην γη, στη "θάλασσα", στα "ποτάμια και στις πηγές", στον ήλιο, στο "θρόνο του θηρίου", στον "Ευφράτη" και στον "αέρα" (Αποκ. 15,5- Αποκ. 21).

Από τη μια πλευρά παρατηρούμε εδώ ένα υψηλότερο συνειδησιακό επίπεδο. Από την άλλη έχουμε μια βαθύτερη και πιο υπαρξιακή διατάραξη των στοιχείων της γης και των ορατών τμημάτων του περιβάλλοντος κόσμου. Αποστήματα, δηλητήρια, φωτιά, σκότος, αρνητικά "πνεύματα" και μια παγκόσμια καταστροφή με μετακίνηση των ηπείρων, καταβύθιση ή πλημμύρες, μετεωρίτες, καθώς και μια τριχοτόμηση, δηλαδή καταστροφή, του υλιστικού πολιτισμού της Βαβυλώνας – Αποκ. 17-18,24. Ένα παράθυρο προ αυτές τις εξελίξεις μας έδωσε ήδη η έκτη σφραγίδα.

Είναι κι εδώ δυνατό, να υποθέσουμε την παρεμβολή μεγάλων χρονικών διαστημάτων. Ωστόσο, ο αποχαιρετιστήριος λόγος του Ιησού (βλ. Ματθ. 13) και πολλές προφητείες, που διατυπώθηκαν βάσει της Αποκάλυψης, παραπέμπουν σε μια σημαντική τομή που θα πραγματοποιηθεί γύρω στο 2000, και θα αναδιατάξει τα πράγματα. (βλ. παραπάνω: για την αντιμετώπιση των προφητειών). Επιστημονικά, μη πλήρως αποτιμημένα ευρήματα δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Η σημαντική μείωση του μαγνητικού πεδίου της γης και η ασυνήθιστη συχνότητα των σεισμών και της ηφαιστειακής δραστηριότητας, η αύξηση της ηλιακής επίδρασης ανεξάρτητα από τον κύκλο της ηλιακής δραστηριότητας, καθώς και η μεγιστοποίηση της ηλιακής δραστηριότητας κατά το 2000... αποτελούν για τους αφυπνισμένους ανθρώπους ενδείξεις για ασυνήθιστες εξελίξεις.

Εάν ο μαγνητικός πόλος επιμηκυνθεί ξαφνικά ή καταρρεύσει το μαγνητικό πεδίο, και έπειτα επανέλθει αντίστροφα, όπως άλλωστε έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία του πλανήτη, αυτό θα οδηγήσει σε μια γεωλογική ανατροπή. Θα δημιουργήσει, όχι μόνο μια νέα κατάσταση για την ανθρωπότητα, αλλά και μια νέα εποχή. Αν η μαγνητική ζώνη "Van Allen" της γης έπαυε για λίγο να ασκεί την προστατευτική της λειτουργία κατά των σωματιδίων και της "κοσμικής σκόνης", τότε οι προφητείες για την πτώση μετεωριτών θα έβρισκαν την δικαίωση τους.

Επειδή από μια πλευρά οι διαδικασίες της Αποκάλυψης προς την κατεύθυνση του Θεού, και από την άλλη η χειραγώγηση των φυσικών εξελίξεων από τις εγωιστικές τάσεις του ανθρώπου και την "ματαιοδοξία" του βρίσκονται σε εξέλιξη, παράλληλα με κάποιες θετικές ανθρώπινες επιρροές, ορισμένες μεταβολές στον φυσικό κόσμο, ακόμη και μια αστρονομική "επαναπροσαρμογή" είναι αναπόφευκτες, μαζί με τις μεταβολές στην ίδια την ανθρωπότητα και στην συνείδησής της.

Συχνά ακούγονται προφητείες για "αντιχριστιανικές" δικτατορικές απόπειρες εκείνων, οι οποίοι επιδιώκουν την διατήρηση της εξουσίας τους, καθώς και για το τέλος της παλαιάς εποχής και την ανατροπή μέσα από σκότος διάρκειας τριών ημερών. Αυτές οι αλλαγές δεν μπορούν να απορριφθούν ως ανοησίες.

Από αυτή την άποψη, η εμφάνιση της Παναγίας του Γκαραμπαντάλ είναι προφητική και αποτελεί «μεγάλη προειδοποίηση» για τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο που είναι μέσα τους ανάλγητοι και που από τους ίδιους εξαρτάται να υπερνικήσουν την αμαρτία αυτή (πρβλ. Κατά Ιωάννην 16:8; Αποκ. 14:6-20) αν θέλουν να μεταβούν στο Φως (πρβλ. Κατά Ιωάννην 16:13). Η προειδοποίηση αυτή συνδέεται με ένα όραμα στον ουρανό. ΄Ενα χρόνο αργότερα θα γίνει ένα «μεγάλο (θεραπευτικό) θαύμα», που θα αφήσει σημάδι στο Γκαραμπαντάλ. Μόνον εάν η ανθρωπότητα δεν σωφρονιστεί, τότε θα λάβει χώρα η πολυτρόπως προεξαγγελθείσα μεγάλη «Κρίση» (των «Επτά Εσχάτων Πληγών») με «πυρ από τον ουρανό» (βλ. επίσης Κατά Ματθαίον 24:28).  (Franz Speckbacher, "Garabandal" - γερμανικός: Φραντς Σπέκμπαχερ, "Γκαραμπαντάλ" σελ. 120... Δεν πρέπει να μας παραπλανήσει η βιβλιογραφία γύρω από τις εμφανίσεις της Παναγίας, διότι ακολουθεί ως επί το πλείστον την Καθολική παράδοση, σύμφωνα με την οποία οι προφητικές εξαγγελίες δεν προορίζονται για σύνολη την ανθρωπότητα.) Μετά απ' αυτό, η ανθρωπότητα θα πρέπει να αναθεωρήσει τα πάντα.
Σε συνδυασμό με τον εξαγνισμό της προσωπικής μας ζωής, μπορούμε να προσευχηθούμε για ισχυρότερη (λυτρωτική και ενορατική) επίδραση του Αγίου Πνεύματος.

Σε νεότερες μαρτυρίες γίνεται λόγος για μια "ζώνη μηδέν", που θα εισάγει μια ζωή στην γη μέσα σε ένα συμπαντικό- πνευματικό δυναμικό πεδίο –το οποίο συχνά ονομάζεται ανακριβώς "δακτύλιος φωτονίων"- με ιδιότητες "φωτεινών σωμάτων" από άλλες διαστάσεις στο φυσικό κόσμο, για εκείνους που είναι ώριμοι να τη βιώσουν (βλ. το κεφάλαιο "Η Ανάσταση" και "Το βασίλειο της ειρήνης").

Επίσης αναφέρονται ενέργειες σωτηρίας, όπως η σωτηρία των κατάλληλα προετοιμασμένων ανθρώπων από το Χριστό ή τους αγγέλους, η εκκένωση ή άλλου είδους βοήθεια από το διάστημα. Καθένας από εμάς στηρίζει τις ελπίδες του για βοήθεια στην θρησκεία ή στην κοσμοθεωρία του. Όμως πειδή στον κόσμο συνυπάρχουν το φως με το σκότος, είναι καλό, δεδομένης της πολυπλοκότητας των εξελίξεων, να ζητήσουμε τη βοήθεια του Χριστού, και να αξιοποιήσουμε την ικανότητα διαφοροποίησής μας – γιατί αυτός είναι ένας γήινος δρόμος προς την κατεύθυνση της ενότητας μπροστά στις νέες δυνάμεις που έρχονται από ψηλά.

Τον πυρήνα αυτής της διαδικασίας αποτελούν κατά βάση οι τελευταίες ευκαιρίες κάθε μεμονωμένου ανθρώπου να αποφασίσει με την ψυχή του, εάν θέλει να συνεχίσει να λαμβάνει μέρος στην εξέλιξη έως το «βασίλειο της ειρήνης», όπως το προβλέπει ο Θεός για τη Γη. Στο τέλος της διαδικασίας αυτής βρίσκεται η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού (Αποκ. ιθ΄, πρβλ. Αποκ. ιβ΄, Ματθ. κδ΄ 30; Πράξ. 1:6-8): Έρχεται όχι απλά ως άνθρωπος που γεννιέται πάνω στη γη, αλλά ως ο πυρήνας ενός γεγονότος με την ευρύτερη σημασία, της προσέγγισης ανάμεσα στον «Ουρανό» του Θεού (και τη «μετά θάνατο ζωή») και τη Γη, καθώς και ανάμεσα στο πνεύμα (και την ψυχή) και το σώμα. Ωστόσο αυτό σημαίνει πως ο Χριστός θα επιστρέψει ως αληθινή ύπαρξη, και όχι απλά ως η μορφή εκείνη που με τη δράση της άλλαξε την ανθρωπότητα, όπως ίσως πιστεύουν κάποιες μοντέρνες ομάδες. Αυτό το γεγονός έχει άμεση ή έμμεση σημασία για όλους τους ανθρώπους και όχι μόνο για τους Χριστιανούς. Η επιστροφή του Ιησού ως μάρτυρα υπέρ των πιστών του ενώπιον της Θείας Κρίσης αναγνωρίζεται και από το Κοράνι. Πέραν αυτού, από τις προφητείες άλλων θρησκειών μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα πως και οι δικοί τους προφήτες θα επιστρέψουν και θα αναλάβουν ξανά ένα ρόλο, βοηθώντας τους πιστούς τους.

Και σε αυτό το στάδιο της Αποκάλυψης δεν ταιριάζουν οι σκέψεις της τιμωρίας. Πρόκειται μάλλον για μια λογική σύλληψη, που μας οδηγεί προς ένα ανώτερο στάδιο ανάπτυξης της γης. Το να την βιώσουμε, όταν προκύψει, ως κοινή είσοδο σε ένα υψηλότερο επίπεδο, όπου όλοι θα βρουν την θέση που τους ταιριάζει, αποτελεί μια σημαντική πρόκληση. Όποιος δεχθεί μέσα του την απαραίτητη ανανεωτική δύναμη με καλή πίστη και την εφαρμόσει, θα βιώσει την Αποκάλυψη θετικά, ταυτόχρονα όμως με τον πόνο της ανθρωπότητας. Αντίθετα, όποιος δεν ανοίξει τον εαυτό του στο καινούριο, θα τη βιώσει ως εξωτερική απειλή. Αυτός είναι ο πραγματικός χαρακτήρας της Κρίσης, της "Δευτέρας Παρουσίας" με την έννοια που μας δίνει η Αποκάλυψη. Ο άνθρωπος διαθέτει μεγάλη ελευθερία επιλογής, ωστόσο, όπως πάντα στη ζωή, οφείλει να έχει αποφασίσει όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, χωρίς να περιμένει μέχρι τότε. Στην Αποκάλυψη οι "χλιαροί" δεν έχουν ευνοϊκή μεταχείριση (βλ. κεφάλαιο "Οι επτά εκκλησίες" με το συμπλήρωμά του). Ο διαχωρισμός των πνευμάτων είναι επίσης τμήμα του δρόμου προς την τελική ενότητα, προς τον πυρήνα του γίγνεσθαι της Αποκάλυψης.

Οι "επτά πληγές"- η έβδομη ολοκληρώνεται με μια φωνή από τον ουρανό "γέγονε" – αντιστοιχούν στην Σταύρωση και στο λόγο "Τετέλεσθαι", βλ .μεταξύ άλλων το Κατά Ιωάννη 19 και το αντίστοιχο κεφάλαιο της ιστοσελίδας.

Σήμερα μπορούμε να βιώσουμε με τη βοήθεια του μυστικισμού, το μαρτύριο και το κάλεσμα της γης για βοήθεια, καθώς προετοιμάζεται για μια δύσκολη γέννα. Η σταύρωση, δηλαδή ο "τάφος" ως μέσο για την ανάσταση πραγματοποιείται εδώ σε ολόκληρη τη γη, και οι συνέπειές της ξεπερνούν τα γήινα όρια. Κι εδώ αντιλαμβανόμαστε, όπως αναφέρουν τα βήματα των Ευαγγελίων, ότι το πέρασμα από την σταύρωση σε μια κατάσταση πέρα από τη ζωή και το θάνατο, προς την ανάσταση, αποτελεί σήμερα μια ενιαία διαδικασία. Από αυτή την άποψη, τα βήματα των "εσχάτων πληγών" δεν προϋποθέτουν μια καταστροφή που θα σημάνει το τέλος του κόσμου.

Καθώς η Αποκάλυψη δεν εφιστά την προσοχή σε μία μηχανικά εκτυλισσόμενη ταινία, αλλά σε μία πολυεπίπεδη εξέλιξη (βλ. το εισαγωγικό κεφάλαιο «Η Αποκάλυψη του Ιωάννη»), μπορεί το πραγματικό εξωτερικό συμβάν να έχει προχωρήσει περισσότερο από όσο μπορεί να νομίζουν κάποιοι, οι οποίοι ίσως εστιάζουν με επιμονή στη μία ή στην άλλη λεπτομέρεια, η οποία δεν έχει επέλθει (ακόμα). Σε άλλους τομείς υπάρχουν ήδη αρκετές πληγές, οι οποίες δεν είχαν ακόμα διατυπωθεί τόσο αναλυτικά στην Αποκάλυψη.

Συμπληρωματική παρατήρηση: Τα νέα βιβλία του Wladimir Megre για την σοφή γυναίκα της Σιβηρίας, Αναστασία (Wega Verlag, Neufelderstr. 1, D-67468 Frankeneck) περιέχουν την εσωτερική γνώση, ότι τα παλιά προγράμματα που προέβλεπαν το τέλος του κόσμου μπορούν να ανατραπούν. Η βελτιστοποίηση των πάντων με την βοήθεια των ανθρώπων και σε σύμπνοια με το Θεό είναι ο στόχος. Κι αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι όλα θα συνεχίσουν όπως είναι σήμερα. (Η ιστοσελίδα μας δεν ευθύνεται για ιστοσελίδες... τρίτων, και δεν υποστηρίζει πάντα το μεταβαλλόμενο περιεχόμενό τους.)

Ερώτηση:
Θέλω ο Ιησούς Χριστός να επανεμφανιστεί σαφώς σύμφωνα με την προφητεία, αλλάζοντας την ανθρώπινη ζωή και τον κόσμο;

*Σενάρια (μόνο γερμανικά ή αγγλικά).

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Αυτό το στάδιο συνδέεται με την Ανάσταση του Χριστού (Ιωάννης 20,21 και το αντίστοιχο κεφάλαιο της ιστοσελίδας). Ακόμη και στο ίδιο το κείμενο αυτό ονομάζεται πρώτη ανάσταση.

Οι αρνητικές δυνάμεις δεν θα έχουν ωστόσο πλήρως καταστραφεί. Οι αδυναμίες των ανθρώπων θα πρέπει ακόμα να αντιμετωπίζονται, όμως αυτό θα είναι τώρα ευκολότερο.

Μετά από 1000 χρόνια, τα υπολείμματα των αρνητικών δυνάμεων θα εμφανιστούν συσπειρωμένα, για να εξοντωθούν τότε οριστικά (Αποκ. 20, 7-10). Βλ. το επόμενο κεφάλαιο.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Μετά τη «Χιλιετή Βασιλεία» έρχεται η ώρα της τελευταίας «Κρίσης» και για του νεκρούς: «Τα βιβλία άνοιξαν» - ουράνιες περιγραφές για όλα όσα συνέβησαν στη ζωή πάνω στη γη, - και «ένα άλλο βιβλίο … το βιβλίο της ζωής», αυτό που θέτει τις βάσεις για την αξιολόγηση της ζωής και του σημείου εξέλιξης του καθενός.
Μόλις μετά τη φωτιά που «καταβρόχθισε» τα στρατεύματα που παραπλανήθηκαν ξανά, και τη ρίψη του «θηρίου στη λίμνη του πυρός την καιόμενη με το θείο» - σύμφωνα με την Αποκάλυψη του Ιωάννη 19, 19 – 20, 3, σήμερα στο 20:11-15 – ο Νέος Ουρανός και η Νέα Γη πλησιάζουν – Αποκάλυψη του Ιωάννη 21-22. Τα χρονικά διαστήματα που απαιτούνται στο σημείο αυτό είναι ένα θέμα που παραμένει ανοιχτό.

Στον νέο ουρανό- που στο κείμενο αναφέρεται πριν από τη γη και την νέα Ιερουσαλήμ – υπονοείται ένα είδος συμπαντικής Πεντηκοστής (βλ. την Πεντηκοστή των Ευαγγελίων, Λουκ. 24, Μάρκος 16 και το σχετικο κεφάλαιο της ιστοσελίδας). Αν έως τώρα επίκεντρο της διήγησης ήταν η γη, από δω και πέρα οι ορατές και αόρατες εξελίξεις διαδραματίζονται στον ουρανό. Δεν εννοούμε εδώ τον αιώνιο ουρανό του Θεού, πέρα από το χώρο και το χρόνο – αυτός παραμένει αναλλοίωτος – αλλά τους κόσμους της Δημιουργίας. Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι ο μικρός πλανήτης Γη δεν είναι απλά ένας "υπανάπτυκτος κόσμος" σε συμπαντική βάση, παρά επιτελεί στην επίλυση των προβλημάτων του ένα ευρύτερο έργο. Η προβληματική της ευρείας ατομικής ελευθερίας και των συνεπειών του υλισμού δεν υπάρχει αυτονόητα κατά τον Lorber και άλλους διανοητές στους λοιπούς κατοικημένους κόσμους του σύμπαντος. Το ίδιο και οι αρνητικές δυνάμεις, οι οποίες, σύμφωνα με το όραμα του Ιωάννη, ρίχθηκαν στην γη, και έπειτα στην λίμνη του πυρός της. Όπως ο Ιησούς επέδρασε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, έτσι και η πορεία ολόκληρης της ανθρωπότητας εν Χριστώ θα είχε μια ευρύτερη επίδραση.

Έτσι η ανανεωμένη νέα γη και η ερχόμενη στη γη νέα ουράνια Ιερουσαλήμ που ακολουθεί, συγκρίνονται με το γεγονός της Πεντηκοστής (Πράξεις των Αποστόλων), αυτή τη φορά όμως σε συμπαντικό επίπεδο. Δεν πρόκειται εδώ για την υπαρκτή πόλη Ιερουσαλήμ. Η γη βρίσκεται σε αλληλεπίδραση με το περιβάλλον σύμπαν σε πολλά διαφορετικά επίπεδα.

"Και νυξ ουκ έσται έτι. Και χρείαν ουκ έχουσι φωτός λύχνου και φωτός ηλίου, ότι Κύριος ο Θεός φωτίσει αυτούς- … ο γαρ Κύριος ο Θεός, ο παντοκράτωρ, ναός αυτής εστί, και το αρνίον" (Αποκάλυψις Ιωάννου 22:3). Κατά συνέπεια, οι αρνητικές, θανάσιμες δυνάμεις έχουν πια εξοντωθεί, ο κατακερματισμός του κόσμου έχει επουλωθεί. Ο κόσμος εμφανίζεται για πρώτη φορά ως συνειδητό Όλον, «πλησίον του Θεού», σε μια κατάσταση αντιληπτή μόνο στο όραμα. Μια αδύναμη αναπαράσταση αυτής της κατάστασης θα ήταν, αν μπορούσαμε από ένα σημείο του εσωτερικού μας να ζωντανέψουμε όλα τα άλλα, μια εμπειρία που μπορεί να προκύψει στο δρόμο. "όλα μέσα σε όλα". Στο Θεό υπάρχει ήδη η ύψιστη ενότητα του Όλου.

Το θεϊκό μοτίβο της Δημιουργίας, το Α – και η νέα Δημιουργία με τα συνειδητά πια συνδεόμενα με το Θεό πλάσματα – το Ω – αλληλοκαλύπτονται, και ωστόσο παραμένουν διακριτά ως Α και Ω. Το "τέλος" είναι λοιπόν κάτι περισσότερο από την αρχή, αν και η αρχή εμπεριέχει ήδη τα πάντα. Ως κυρίαρχη σε όλα τάση αλληλοκάλυψης σε μεμονωμένα επίπεδα, π.χ. το ανθρώπινο, αυτή η πορεία των εξελίξεων είναι ήδη αναγνωρίσιμη.

Ας τονίσουμε εδώ, ότι για τον R. Steiner το γίγνεσθαι της νέας γης περιλαμβάνει τρεις μακρές διαδοχικές περιόδους "μετενσάρκωσης" της γης. Χωρίς να θέλουμε εδώ να πάρουμε θέση, ας αναφέρουμε απλά ως προς την έννοια της νέας γης, ότι αυτό, όπως περιγράφεται, προκύπτει και από μια διαδικασία διαφορετική από μια απλή ακολουθία ενσαρκώσεων, όπως υποστηρίζει π.χ. η ινδουιστική κοσμολογία για τους πλανήτες και το σύμπαν. Αν δεχθούμε την άποψη αυτή, ανοίγει ο δρόμος για έως σήμερα άγνωστους τρόπους δημιουργίας και εξαφάνισης, σε όλο και υψηλότερες "οκτάβες" ή "σπείρες".

Ακόμη και μπροστά στις σημερινές εμπειρίες, η γνώμη ορισμένων θεολόγων ότι η αποκάλυψη δεν είναι παρά μια παραβολή προειδοποιητικού χαρακτήρα, που δεν αφορά στην πραγματική ζωή, χάνει κάθε αξιοπιστία.

Οι παραβολές του Ιησού στα Ευαγγέλια προέρχονταν από τις καθημερινές εμπειρίες των ανθρώπων, για να τους βοηθήσουν στην κατανόηση των νοημάτων. Αργότερα στη ζωή του, ο Ιησούς τόνισε στους μαθητές του ότι δεν τους θα μιλούσε πια με παραβολές, παρά ανοιχτά. Η Αποκάλυψη δεν έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ζωή. Παντού όπου υπάρχουν στο κείμενο παραπομπές σε αυτή, πρόκειται για άμεσες "αντιστοιχίες". Με άλλα λόγια για τα αντίστοιχα πεδία συνείδησης, το ορατό είναι "υπαρκτό", όπως στις σύγχρονες πνευματικές έρευνες, π.χ. του R. Steiner. Η Αποκάλυψη ωστόσο προειδοποιεί να περάσουμε από μια θεο-λογία σε μια θεο-πραξία. Για να δούμε τι πρόκειται να συμβεί, και να "επιτρέψουμε στο Θεό να μπει στο παρόν οπτικό μας πεδίο". Ο Θεός ενεργεί επίσης μέσω των ανθρώπων – γεγονός που δεν έχει όμως καμία σχέση με αυθαίρετες ανθρώπινες πράξεις: Ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να προσποιείται το Θεό ή να παριστά την Αποκάλυψη. Η ανθρώπινη εξέλιξη μπορεί και συμβαδίζει πάντα περισσότερο χονδρικά με το σχέδιο του Θεού (Το πρόγραμμα της Δημιουργίας).

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Αλλά και άλλες απόψεις αυτού του άρθρου θα μπορούσαν, πέρα από την απλή ανάγνωση, ανάλογα με την ένταση και την προσωπική ανάπτυξη του καθενός, να αποκτήσουν πρακτική αξία, ακόμη κι αν εμφανίζονται διασκορπισμένες και περιστασιακά στο κείμενο.

Αυτό το είδος της έρευνας υπερβαίνει λοιπόν την συνήθη θεολογία, η οποία "χρησιμοποιεί" καλόπιστα τον Χριστό για να στηρίξει τις εκάστοτε δικές της θέσεις. Έτσι, τονίζει εκείνα τα σημεία που ταιριάζουν στην δική της εικόνα, και είτε ερμηνεύει λανθασμένα είτε αγνοεί παντελώς τις άλλες απόψεις. Οι ίδιοι οι συγγραφείς των Ευαγγελίων στους πρώτους αιώνες αναγνώρισαν εν μέρει, ότι ο πολύπλοκος χαρακτήρας του Ιησού αναπαριστάται καλύτερα όταν συνδυάζουμε περισσότερες πηγές. Δεν ήταν τόσο ανόητοι ώστε να μην διακρίνουν τις διαφορές στην θεώρηση των πραγμάτων. Αντίθετα, ορισμένοι σύγχρονοι θεολόγοι ανακάλυψαν με έκπληξη σήμερα ότι τα Ευαγγέλια προέρχονται από διαφορετικές πηγές και περιέχουν διαφορετικές οπτικές, π.χ. η λεγόμενη πηγή Q, που συνδέεται με την βεβιασμένη ερώτηση και την απάντησή της, ποιος από τους συγγραφείς είχε "δίκαιο". Αναγνωρίζουμε σήμερα, ότι όλοι είχαν δίκαιο από την πλευρά τους, από την δική τους μονομερή άποψη. Αυτό θα μπορούσε να δώσει νέα έμπνευση στην οικουμένη.

Οι άνθρωποι, που έχουν διαφορετική θρησκευτική ή κοσμοθεωρητική προέλευση, αλλά ενδιαφέρονται για έναν μη αρτηριοσκληρωτικό εκκλησιαστικό ή απλοϊκό χριστιανικό τρόπο σκέψης, ή αναγνωρίζουν θετικά στοιχεία σε αυτόν, μπορούν επίσης να διδαχθούν από το κείμενο. Το ίδιο όπως ο συγγραφέας του κεφαλαίου αυτού, που γνώρισε και εκτίμησε πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις της σκέψης. Ορισμένοι εκπρόσωποι άλλων θρησκειών δέχονται και κατανοούν σήμερα περισσότερες δυσνόητες πλευρές του Ιησού Χριστού, από ότι πολλοί ιστορικο-κριτικοί χριστιανοί θεολόγοι. Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να τους δώσει μια ώθηση για σκέψη.

Επιπλέον, ο Χριστός δεν είναι αντικείμενο προς παραχώρηση από τις χριστιανικές θρησκευτικές κοινότητες. Ο τρόπος δράσης του μπορεί να δώσει τους ανθρώπους τη δύναμη να βρουν την ενότητα μέσα στην ποικιλία: αγάπη, και βαθύτατη διάθεση κατανόησης, μια δύναμη αρμονίας. Δεν μηδενίζει τις διαφορές, παρά επιτρέπει την συνύπαρξή τους σε πνεύμα αγάπης και την κατανόηση του ασυμβίβαστου ως τέτοιου. Αυτή η ενοποιητική δύναμη του Χριστού έμεινε πολλές φορές απρόσιτη στους χριστιανούς του κόσμου. Είναι καιρός για μια νέα στροφή των χριστιανών προς το πραγματικό τους καθήκον για τη σωτηρία του κόσμου, υπό την προϋπόθεση ότι επιθυμούν πραγματικά να αυτοχαρακτηρίζονται έτσι.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Για το επόμενο μέρος: Ένα κεφάλαιο για διάφορα θέματα.   /   για το πρώτο μέρος και τα βήματα των Ευαγγελίων.   /   Μέρος 4: Παλαιά Διαθήκη, Συμβολές στο διάλογο με άλλες θρησκείες.

E-mail ways-of-christ.com : Αν είναι δυνατό, γράψτε μας στα γερμανικά ή στα αγγλικά. Διαφορετικά, χρησιμοποιήστε μικρές προτάσεις και κατονομάστε τη γλώσσα στην οποία γράφετε.