Oι δρόμοι του Χριστού

Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια – μερικές χιλιάδες χρόνια, αν υπολογίσουμε και τις προφητείες- οι άνθρωποι μαρτυρούν τις εμπειρίες τους με τον Ιησού Χριστό. Παρά τους διαφορετικούς χαρακτήρες, το διαφορετικό θρησκευτικό, φιλοσοφικό ή επιστημονικό υπόβαθρο, εμφανίζουν κοινά σημεία μεταξύ τους. Μιλούν για την πάντα παρούσα πραγματικότητα του Χριστού. Επίσης για την πιθανότητα του διαφορετικού, και την προετοιμασία για παρόμοιες εμπειρίες. Και για νέες ικανότητες που ανέπτυξε η ανθρωπότητα εδώ και 2000 χρόνια χάρη στο Χριστό, που δεν αφορούν μόνο στο επιφανειακό ιστορικο- πολιτισμικό πεδίο. Αυτά τα θεωρητικά, αλλά και πρακτικά βήματα της "Ανάπτυξης" θα διερευνήσουμε με ένα νέο τρόπο εδώ. Ακολουθώντας τα βήματα που περπάτησε ο ίδιος ο Ιησούς μπορεί να φανεί η σημασία τους για διάφορους τομείς της ζωής.

Τον 12^ο αιώνα, ο ηγούμενος Joachim de Fiore προφήτευσε "μια εποχή του Αγίου Πνεύματος", όπου η προσωπική σχέση του Θεού με τον καθένα από μας θα γινόταν κοινό αγαθό πέρα από τους καθιερωμένους θεσμούς. Σήμερα πληθαίνουν παγκοσμίως οι προσπάθειες, που όχι μόνο αναζητούν μια τέτοια ενσάρκωση του Χριστού στους ανθρώπους, αλλά και βλέπουν το άτομο σαν συνειδητό κύτταρο στο "σώμα του Κυρίου".

Σε αυτό το πλαίσιο η αναμενόμενη "Δευτέρα Παρουσία" και η σύγχρονη "Αποκάλυψη" ως διαδικασίες παραπέμπουν σε κάτι ευρύτερο από την απλή ανθρώπινη "ενσάρκωση".

Το ερώτημα είναι, ποιες είναι οι ακριβείς δυνατότητες ανάπτυξης του ανθρώπου και του κόσμου που δημιούργησε η εμφάνιση του Χριστού, του οποίου οι προσπάθειες απάντησης σε αυτό το κείμενο αποτελούν μια αφορμή για περαιτέρω σκέψη.

Ειδικά σε μια εποχή, όπου το φαινόμενο του Ιησού Χριστού προσεγγίζεται από πολλές θεολογίες και δόγματα, μέσα από γλωσσολογικές, ιστορικό-κριτικές, αρχαιολογικές και παλαιοντολογικές, κοινωνικό – θρησκευτικές και ψυχολογικές, φυσικο-επιστημονικές, πολιτικές κ.α. οπτικές, και όπου, όπως και στην πρώτη χριστιανική περίοδο, πλάι στον παλιό υλιστικό κόσμο εμφανίζεται ένας νέος, πολύπλευρος πνευματικός, δημιουργώντας τόσο διόδους όσο και φράγματα προς το Χριστιανισμό, όπου εμφανίζονται τα πιο περίεργα φαινόμενα στην εποχή μας, όπως π.χ. πολλοί υποτιθέμενοι ενσαρκωμένοι Χριστοί, και όπου στο όνομα του Χριστού αναλαμβάνονται προβληματικές αν όχι αρνητικές πράξεις, έχει ίσως ενδιαφέρον να εξετάσουμε, ποια μπορεί να είναι συγκεκριμένα, μέσα σε αυτό το χάος, η προσφορά του Χριστού.

Θα αναφερθούμε στις προσωπικές, εσωτερικές εμπειρίες, καθώς και σε άλλες πνευματικές πηγές. Η οπτική μας θα είναι διεπιστημονική, θα περιλαμβάνει πολλούς γνωστικούς και εμπειρικούς τομείς, όχι μόνο θεολογικούς. Σε ότι αφορά στις πνευματικές απόψεις, δεν έχει θέση εδώ η ψευδο-πνευματικότητα που απομακρύνει από την πολιτική σκέψη. Τα δόγματα της μηχανιστικής σκέψης των θετικών επιστημών που κυριάρχησαν κατά τον τελευταίο αιώνα δεν μπορούν να οριοθετήσουν την σκέψη μας. Το ίδιο και οι αντιλήψεις της Ανατολής, οι οποίες αποκλείουν ο,τιδήποτε δεν περιλαμβάνεται στις ινδουιστικές Βέδες, και θεωρούν τον Χριστό ως έναν "τρίτης κατηγορίας δάσκαλο" αυτών. Οι πεποιθήσεις αυτές δεν στηρίζονται στην συγκριτική ή συμπληρωματική βιβλιογραφία και κατά συνέπεια η ανάγνωσή της και οι βασικές θεολογικές γνώσεις δεν είναι απαραίτητες για την κατανόησή του κειμένου. (Το ίδιο ισχύει για τον κατάλογο των βιβλίων και ιστοσελίδων για εκείνους που ενδιαφέρονται για την θεολογία, βλ. συνδέσεις). Τίποτα δεν παρουσιάζεται ως δόγμα ή άποψη ενός επίσημου θρησκευτικού οργανισμού. Εξίσου, δεν στρέφεται κατά οποιασδήποτε εκκλησίας ή θρησκευτικής κοινότητας, ούτε κατά της αποστολικής ομολογίας πίστεως. Οι άνθρωποι με διαφορετικό θρησκευτικό ή ιδεολογικό υπόβαθρο, οι οποίοι διατηρούν ένα θετικό ενδιαφέρον για τις χριστιανικές πεποιθήσεις δεν θα βρουν εδώ μέσα δογματικές ή απλουστευτικές απόψεις. Γι' αυτό το λόγο περιλαμβάνονται εδώ παραπομπές για την σχέση του χριστιανικού δρόμου με άλλες προσπάθειες. Όπως το Ευαγγέλιο του Ιωάννη είναι γραμμένο σε μια γλώσσα προσιτή στους αναζητητές της αλήθειας εκείνου του καιρού, έτσι και σήμερα, το κείμενο αυτό ενσωματώνει επιρροές άλλων δρόμων προς την γνώση. Αυτό το κείμενο έχει ελεύθερο ύφος. Η έρευνα δεν ταυτίζεται με την ιεραποστολή. Οι Χριστιανοί που προτιμούν την απλή πίστη, αντί για την βαθιά ερευνητική σκέψη, μπορούν διαβάζοντας το κείμενο αυτό να μάθουν πώς να διεξάγουν έναν διάλογο με ανθρώπους άλλων πνευματικών τάσεων στο περιβάλλον τους, χωρίς να εμποδίζονται συνεχώς από παρεξηγήσεις.

Το κείμενο επιδιώκει να μιλήσει καθαρά μέσα από το περιεχόμενό του.

"Έχω πολλά ακόμα να σας πω, αλλά δεν μπορείτε να τα αντέξετε τώρα. Mα σαν έρθει εκείνος, το Πνεύμα της Aλήθειας, θα σας καθοδηγήσει σε όλη την αλήθεια" (Ιωαν. 16:12-13). Η παρούσα εργασία αντλεί έμπνευση και φωτισμό από το Άγιο Πνεύμα.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Στην Καθολική Εκκλησία και σε τμήματα της Ευαγγελικής έγινε μια προσπάθεια διατήρησης της εγγύτητας προς τις πηγές μέσα από θεωρητικά δόγματα. Άλλα τμήματα της Ευαγγελικής Εκκλησίας, τα οποία ανέδειξαν εντονότερα την κοινωνική δράση του Χριστού, θεώρησαν ότι όφειλαν να αγνοήσουν τα θεϊκά χαρακτηριστικά του. Στις διδασκαλίες ινδουιστικής προέλευσης η έννοια των "αβατάρ" είναι συγκρίσιμη με το παραπάνω. Με τον όρο αυτό χαρακτηρίζονται οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν βρίσκονται στον κόσμο για δικό τους όφελος, παρά για να συμβάλλουν με τη θέλησή τους στην πρόοδο ενός λαού ή της ανθρωπότητας. Σαν μια σταγόνα "θεϊκής τελειότητας". Ωστόσο, σε αυτές τις αντιλήψεις οι διαφορές μεταξύ των διαδοχικών "αβατάρ" χάνονται, ενώ η εβραϊκή και η χριστιανική αντίληψη τονίζουν τον "Θεό της Ιστορίας", τον παράγοντα της συνεχούς εξέλιξης και τον ιδιαίτερο ρόλο του "Μεσσία" σε αυτή.

Υπάρχει επίσης η άποψη, ότι το Κοράνιο αναγνωρίζει σε πολλά σημεία τον Χριστό ως Προφήτη σταλμένο από το θεό και ως "Λόγο" του Θεού, "με την μορφή του Αδάμ". Έτσι ο Χριστός είναι πιο ζωντανός στο Ισλάμ από ότι για ορισμένους χριστιανούς θεολόγους, οι οποίοι βλέπουν τον Χριστό μόνο ως κοινωνικό μεταρρυθμιστή! Μόνο η διδασκαλία της – από τους χριστιανούς της εποχής του Μωάμεθ με γήινο τρόπο αντιληπτής – θεϊκής ιδιότητας του Ιησού στο πλαίσιο της μεταγενέστερης διδασκαλίας της τριαδικής φύσης του Θεού δεν έγινε αποδεκτή στο Κοράνιο. Οι χριστιανοί που θα μπορούσαν να την εξηγήσουν αυθεντικά, με τρόπο που να γίνει κατανοητό σε ανθρώπους άλλης προέλευσης ήταν τότε πολύ σπάνιοι (βλ. ξεχωριστή σελίδα "Ο Ιησούς και το Ισλάμ").

Έτσι πρέπει κατ' αρχήν να διευκρινίσουμε, ότι αυτό το τμήμα του αινίγματος του Ιησού βασίζεται όχι σε υποθετικές θεωρίες, αλλά σε οραματικές, οριακές εμπειρίες, τις οποίες εύκολα αναγνωρίζουμε στον Jakob Boehme, ο οποίος διέθετε μια σπάνια ικανότητα, να εξηγεί τις εμπειρίες με κατανοητό τρόπο. Όλες οι εμπειρίες πνευματικού τύπου απαιτούν μια (αυτό-) κριτική επεξεργασία. Ωστόσο η εκτίμηση των αποτελεσμάτων τους, χωρίς την αναγνώριση ενός τέτοιου επιπέδου αντίληψης είναι μια παντελώς άσκοπη και άσχετη με το αντικείμενο μέθοδος

Ο διαλογισμός με βάση το Ευαγγέλιο περιγράφεται στην Εισαγωγή υπό τον τίτλο "Μεθοδολογικές παραπομπές". Αυτό το κείμενο χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα για να συντονιστούμε με τον Χριστό ως ευαίσθητοι δέκτες, και όχι με κάποιες δυνάμεις που μόνο επιφανειακά είναι χριστιανικές.

*) Η ιστορική ύπαρξη του Ιησού είναι σχετικά καλά τεκμηριωμένη. Ιστορικοί του 1ου αιώνα μ.Χ., όπως ο Ιώσηπος και ο Τάκιτος, επιβεβαιώνουν την πραγματική εμφάνισή του. Στα βιβλικά Ευαγγέλια αναφέρονται ο χρόνος και ο τόπος αρκετών συμβάντων. Έτσι κατονομάζονται π.χ. πολλοί άρχοντες και αξιωματούχοι (π.χ. Λκ. 3:1, 2, 23), βάσει των οποίων μπορεί να καθοριστεί το έτος στο οποίο ο Ιησούς άρχισε τη διδακτική δραστηριότητά Του. Τα ίδια πρόσωπα μπορούν να βρεθούν και στην ιστοριογραφία. Οι βιβλικές ιστορίες δεν έχουν επομένως το χαρακτήρα απλών μυθολογικών διηγήσεων. Τα «Απόκρυφα», δηλ. περαιτέρω χριστιανικά ευαγγέλια και άλλα κείμενα από τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού που δεν περιλαμβάνονται στη Βίβλο, δίνουν συχνά λιγότερη σημασία στην ακριβή αφήγηση των γεγονότων από ότι σε ορισμένες ερμηνείες μεμονωμένων συμβάντων από τους εκάστοτε συγγραφείς.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Είναι σαφές εδώ ότι η φύση του Ιησού δεν ταιριάζει σε κανένα από τα διαδεδομένα σχήματα σκέψης. Ωστόσο θα ασχοληθούμε με τις επιμέρους ιδιότητές του στην εξέταση της μετέπειτα ζωής του. Θα εξετάσουμε επίσης την σημασία της δυνατότητας αναγέννησής μας μέσω του Χριστού.

Η ζωή και η δράση του Ιησού διαδραματίζονται από την αρχή στο πλαίσιο της παγκόσμιας ιστορίας. Αυτό φαίνεται ήδη από τη διατεταγμένη από τον Καίσαρα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας απογραφή του πληθυσμού, για την οποία οι γονείς του Ιησού ταξίδευσαν στην προφητικά σημαδιακή πόλη της Βηθλεέμ, όπου και γεννήθηκε ο Ιησούς, και έχει ληφθεί υπόψη από τη θεολογική βιβλιογραφία στη συζήτηση σχετικά με την παγκόσμια σημασία του Ιησού.

Αυτό δεν είναι μυστικό. Είναι ένα από τα δυσνόητα σημεία της Βίβλου, με συγκεκριμένη και κεντρική σημασία για εκείνους, που είχαν την εμπειρία και την γνώση για να την κατανοήσουν. Ο Ιησούς δεν είπε κάτι, τη σημασία του οποίου να μην μπορούν εκ των προτέρων να φανταστούν ή να αξιοποιήσουν. Στην πορεία των κεφαλαίων του κυρίως κειμένου, π.χ. στην "Βάπτιση", στην "Σιωπή στην έρημο" και στην "Μεταμόρφωση" δίνουμε πολλά στοιχεία που εξηγούν την έννοια της "νέας γέννησης".

Αλλά και για εκείνους που αναζητούν την αλήθεια με λιγότερο άμεσο τρόπο, η γιορτή των Χριστουγέννων είχε μια ιδιαίτερη σημασία, ειδικά σε παλαιότερες εποχές. Η περίοδος της προετοιμασίας, δημιουργούσε για όλους την δυνατότητα μιας ευέλικτης εσωτερίκευσης της γέννησης του Χριστού, με παρόμοιο τρόπο που η νηστεία μας προετοιμάζει για το Πάσχα. Έτσι μπορούσε κανείς στη διάρκεια των χρόνων να αποκτήσει εμπειρίες, ακόμη και να κατανοήσει πλήρως, αυτό που στην σύγχρονη εποχή των περισπασμών μπορούμε να επιτύχουμε μόνο με εκτενή διαλογισμό και περιόδους προσευχών. Τα Χριστούγεννα είναι κατ' επέκταση μια γιορτή της αγάπης, της ενθύμησης ότι ο Χριστός ήταν το δώρο του θεού στην ανθρωπότητα. Ωστόσο αυτό δεν μεταβάλλει το βαθύτερο νόημα, καθώς όλα τα στάδια της ζωής του Ιησού είναι κατανοητά. Δείτε ακόμη το κεφάλαιο "Ο λόγος σαρξ εγένετο " του κυρίως κειμένου.

Οι ξαναγεννημένοι χριστιανοί με την έννοια των σημερινών ανεξάρτητων εκκλησιών κ.ά.
- προτρέπονται πάρα ταύτα να ενδυναμώνουν καθημερινά την πίστη τους, έτσι ώστε να γίνουν πιο ολοκληρωμένοι.
- Σε αυτούς απόκειται τώρα να πάρουν εκ νέου όλους τους τομείς της ζωής τους στα χέρια τους· οι περισσότεροι θα πρέπει να αλλάξουν πολλά.
- Όπως η Αποκάλυψη αναφέρει για μία ερχόμενη περίοδο «Ιδού καινά ποιώ πάντα» (Αποκ. κα΄ 5), έτσι σήμερα κιόλας θα πρέπει να σκεφτεί κανείς εκ νέου για τα πάντα…

Ερώτηση:
Μπορώ - εφόσον δεν είχα ήδη την εμπειρία - να επιθυμώ εσωτερική ανανέωση από το Θεό ως απαρχή των πάντων;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Τα παραπάνω αποτελούν μια ιστορική τομή σε σύγκριση με τις παλαιότερες πνευματικές παραδόσεις και μυστήρια. Παραδόξως το ίδιο φαινόμενο συναντούμε και στις νέες κατευθύνσεις της βουδιστικής διδασκαλίας Mahayana, όπου έξαφνα αναδεικνύεται η αξία της κατανόηση για όλα τα πλάσματα. Ωστόσο, μόνο στην εποχή μας γίνεται προσιτή σε όλους η δυνατότητα πρόσβασης στα απώτατα πνευματικά βάθη. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έχει ακούσει κάτι σχετικό. Επειδή όμως τα βιβλία εσωτερισμού που γεμίζουν τα περίπτερα και τους πάγκους, είναι μάλλον αφελή, δεν μπορούμε παρά να παραδεχθούμε ότι αυτή η τάση δεν έχει εδραιωθεί πλήρως μέχρι σήμερα. Είναι φανερό ότι π.χ. η κρυψίνοια που χαρακτηρίζει την Βιβλιοθήκη του Βατικανού παραπέμπει σε "προχριστιανικές" εποχές.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Όταν ο Ιησούς ζητά να βαπτιστεί, ο Ιωάννης νιώθει ότι δεν είναι σε θέση να τον βοηθήσει. Συναινεί, ωστόσο δεν μπορεί να ελέγξει τα τεκταινόμενα, παρά παρακολουθεί μαζί με τους υπόλοιπους την μεγάλη μεταλλαγή που συμβαίνει στον Ιησού, χωρίς να την προκαλεί ο ίδιος. Αυτός που κατάφερε να προβλέψει μια ανώτερη μορφή βάπτισης μέσα από την φωτιά του πνεύματος, μέσω κάποιου, ο οποίος θα ερχόταν μετά από εκείνον, βλέπει τώρα το "Πνεύμα του Θεού" να καταλαμβάνει τον Ιησού. Οι χριστιανοί εσωτεριστές θεωρούν αυτή τη στιγμή ως την "πραγματική γέννηση του Χριστού μέσα στον Ιησού", χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι ο Ιησούς και ο Χριστός ως οντότητες ήταν έως τότε ανεξάρτητες μεταξύ τους.

Αντί να προσπαθήσουμε να δώσουμε μια απάντηση στις θεολογικές διαμάχες σχετικά με το χαρακτήρα της βάπτισης, μπορούμε να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας, στην πρακτική σημασία της "αναγέννησης" για τον άνθρωπο. Μπορεί να εξετάσει, να νιώσει και να φωτίσει όλη την ζωή του από τα βαθύτερα επίπεδα της ύπαρξής του. Από μια ύπαρξη που είναι στραμμένη προς το θεό. Ο θεός μπορεί να "πάρει μορφή" μέσα στον άνθρωπο, και ο άνθρωπος να γίνει ουσιαστικά "εικόνα του θεού". Ή, όπως το διατυπώνουν οι πνευματικοί χριστιανοί, ο "σπόρος του Χριστού" να ζωντανέψει στην καρδιά του ανθρώπου και να μεγαλώσει εκεί. Εκείνος που διαλογίζεται το βιώνει με την μορφή ενός παιδιού που ωριμάζει, ή ενός παιδιού που έχει την εικόνα της μητέρας στην ψυχή του. Αντίθετα με τις άμορφες, εσωτερικές εικόνες τύπου εξάσκησης, έχουμε εδώ μια συνεχή ανάπτυξη, που αντανακλά την εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπου και δεν μπορεί να διακοπεί αυθαίρετα. Αυτό το εσωτερικό παιδί μπορεί να "ενηλικιωθεί" και να είναι πάντα παρόν στην συνείδηση.

Η συνέχιση της πρακτικής των βαπτίσεων μετά την έναρξη της διδασκαλίας του Ιησού, ή μετά την "έλευση του Αγίου Πνεύματος" δεν ήταν πια απαραίτητη. Ακόμη και στην περίπτωση του Ιησού δεν αποτέλεσε παρά την εξωτερίκευση μιας ήδη ολοκληρωμένης εσωτερικά φάσης ωρίμανσης. Εάν το κίνημα των Βαπτιστών διακήρυττε "μετανοήστε και βαπτισθείτε", οι μαθητές του Χριστού μετά την ενοποίησή τους με αυτό το κίνημα δίδασκαν το "πιστέψτε", δηλαδή ανοίξτε την καρδιά σας στην δύναμη της πίστης "και βαπτισθείτε". Ήταν μια παραχώρηση στους οπαδούς του Βαπτιστή.

Ξεκίνησαν λοιπόν θετικά. Και οι δύο πλευρές βάπτιζαν ενήλικες, οι οποίοι μπορούσαν να αποφασίζουν συνειδητά, γεγονός που δεν αποκλείει την πιθανότητα κάποιου είδους ευλογίας για τα νεογέννητα, κάτι σαν "εκ γενετής δικαίωμα", ήδη πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Οφείλουμε ωστόσο να διακρίνουμε αυτή την ευλογία από την πραγματική βάπτιση και από το ζήτημα της ένταξης σε κάποια εκκλησία, προκειμένου να αποφύγουμε τυχόν αντιπαραθέσεις.

Εξαιτίας της ερμηνείας του Μεσσία ως γήινου Βασιλιά, η οποία κυριαρχούσε παντού και πάντα στο Ισραήλ, η βάπτιση γινόταν κατανοητή και ως είσοδος στο βασίλειο του Θεού. Ήταν άσκοπο να εξηγήσει κανείς στους ανθρώπους ότι δεν επρόκειτο για κάποιο κρατικό μόρφωμα, ή εκκλησιαστική οργάνωση, παρά για μια κοινότητα εκείνων που θεωρούσαν τον Θεό πατέρα τους και την ψυχή τους νεογέννητο τέκνο αυτού του πατρός. Η πεποίθησή τους αυτή, καθώς και η αδελφική στάση των "τέκνων" μεταξύ τους, με τον Χριστό σαν τον μεγαλύτερο αδελφό αποτέλεσαν τον πυρήνα της διδασκαλίας που προοριζόταν για την κατανόηση των ανθρώπων. Ήδη στο Ισραήλ υπήρχε πλάι σε παλιές, αποκρυφιστικές αντιλήψεις για το Θεό, η αντίληψη του Θεού Πατέρα του καθενός. Θεωρούνταν όμως ως πατέρας του Αβραάμ και, μέσω αυτού, του λαού των απογόνων του. Λίγοι άνθρωποι είχαν την εμπειρία του Θεού ως άμεσου πατέρα του ανθρώπου, μια ιδέα που εισήγαγε ο Χριστός. Του ανθρώπου που οδηγημένος από τον Θεό στο δρόμο της ζωής, γνωρίζει και μπορεί ανά πάσα στιγμή να αναζητήσει την κοινωνία με το Θεό. Του ανθρώπου, που μπορεί μέσα από αυτή την σύνδεση με το Θεό να διαισθανθεί την αιωνιότητα της δικής του φύσης. Αυτό εδραιώνεται στην διάρκεια της πορείας του Χριστού. Αυτό το σημείο διευκρινίζεται στη συνέχεια της πορείας του Ιησού, αλλά αναφέρεται ήδη εδώ.

(...)

Φιλελεύθεροι θεολόγοι ερμήνευσαν τη Βάπτιση του Ιησού ως βίωμα θεϊκής πρόσκλησης. Η παραδοσιακή θεολογία έθιξε ωστόσο επίσης την ημερολογιακή και προφητική θέση της στην παγκόσμια ιστορία (π.χ. Λκ. 3:1-4 με αναφορά στον Ησαΐα 40:3-5): Η προφητεία αφορά τη σωτήρια επίδραση του Θεού.

Σήμερα η βάπτιση γίνεται μέσω ραντίσματος με νερό ή βύθισης στο νερό και οι εκκλησίες αναγνωρίζουν αμοιβαία την βάπτιση, και κατά συνέπεια την ιδιότητα του χριστιανού στα μέλη τους. Οι ελεύθερες εκκλησίες αποδίδουν μεγάλη σημασία στην βάπτιση ενηλίκων ή τουλάχιστον την ανανέωση της βάπτισης μετά την ενηλικίωση, όπως και στην πνευματική εμπειρία της βάπτισης μέσω του Αγίου Πνεύματος. (Πράγματι, αρχικά η βάπτιση γινόταν σε ενήλικες. Ωστόσο η ευλογία των παιδιών ήταν σύνηθες φαινόμενο, αν και ο χαρακτήρας της ήταν διαφορετικός). Η βάπτιση αρχικά δεν συνεπαγόταν την ένταξη σε μια συγκεκριμένη θρησκευτική κοινότητα, όπως γίνεται σήμερα στα μεγάλα θρησκευτικά δόγματα.

Οι εκκλησίες αναγνωρίζουν κατά κανόνα ότι σε περιπτώσεις ανάγκης, εκεί όπου δεν υπάρχει ιερέας, η βάπτιση μπορεί να τελεστεί από οποιονδήποτε πιστό: "Σε βαπτίζω στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν".

Ερώτηση:
Μπορώ – εάν δεν το βιώνω ήδη – να εναποθέσω τη ζωή μου στα χέρια του Θεού;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Στην αρχή της δράσης του ως Χριστού* - και Μεσσία στα ελληνικά "χρισμένος" στα εβραϊκά, τον βρίσκουμε μόνο. Στην περίοδο αυτή ανήκει η βάπτιση καθώς και οι 40 ημέρες της ερήμου, βλ. Μάρκος 1,12-13 και του πειρασμού. Στην συνέχεια έχουμε το κάλεσμα των μαθητών.

Η έρημος έχει την έννοια της εξωτερικής και εσωτερικής απομόνωσης, η οποία ενδυναμώνει την συνείδηση και την σύνδεση με τον παντοδύναμο Θεό. Αυτή η περίοδος προετοιμασίας για το μέλλον, η ανανέωση της σύνδεσης με το Θεό, είναι απαραίτητη για κάθε σοβαρή θρησκευτική πορεία, ακόμη κι αν δεν φθάνουμε στο τέλος του δρόμου. Ακόμη και ο Ιησούς βιώνει στο δικό του επίπεδο εμπειριών μια τέτοια φάση, η οποία υπερβαίνει τις επίσης πιθανές περιόδους καθημερινής περίσκεψης.

Οι εκκλησίες, ακόμη κι εκείνες που αναφέρονται συχνά στην "πνευματικότητα" και την αντιπαραθέτουν στην εξωτερική εικόνα ηρεμίας, δεν προσπαθούν να δώσουν στους ανθρώπους έναν πρακτικό τρόπο επίτευξης αυτής της "εσωτερικής γαλήνης". Πουθενά στις λειτουργίες των 30 τουλάχιστον διαφορετικών εκκλησιών δεν βρίσκουμε σε ικανοποιητικό βαθμό το στοιχείο της σιωπής, της εσωτερικής σιωπής και ενδοσκόπησης, της σιωπηρής αναμονής της προσευχής. Ύμνοι, κηρύγματα, προσευχές, μελωδίες, συνήθως με ταυτόχρονη συλλογή χρημάτων χωρίς διακοπή, μια εικόνα του πυρετού της σύγχρονης κοινωνίας, ο οποίος απομακρύνει συνειδητά ή ασυνείδητα τον άνθρωπο από το ανεξερεύνητο πνεύμα του. Μόνο τελευταία, χάρη στην αναζήτηση νέων εμπειριών από πολλούς ανθρώπους, ανεξάρτητα από το είδος, έχουν γίνει κάποια μικρά βήματα, π.χ. διήμερα σεμινάρια περισυλλογής για όσους ενδιαφέρονται, ή παραπομπές μετά από σχετικές ερωτήσεις σε θρησκευτικές ομάδες ή στο σπίτι. Κι εδώ όμως λείπει η άμεση καθοδήγηση. Ωστόσο κάποιοι θα είχαν έτσι την δυνατότητα να κατανοήσουν ότι η εγγύτητα στον Θεό απαιτεί μεταξύ άλλων και σιωπή, ενώ άλλοι ότι κοινωνικές αξίες όπως η αυτοκριτική, η ανεκτικότητα και η ψυχική ηρεμία προϋποθέτουν την περιστασιακή απομόνωση από τις εξωτερικές δραστηριότητες. Φυσικά, η περισυλλογή στην διάρκεια της θείας Λειτουργίας δεν επαρκεί, αποτελεί όμως μια αφορμή να ανακαλύψουμε αυτή την συχνή, απωθημένη ανάγκη.

Ισχυρή πρόκληση αποτελεί και ένα είδος εξαήμερου καθιστικού διαλογισμού Ζεν, ο οποίος είναι αρκετά διαδεδομένος στα χριστιανικά μοναστήρια, και απαιτεί πλήρη σιωπή, ακόμη και κατά το διαλογισμό ή στο κοινό γεύμα. Πολλοί άπειροι αναγκάζονται να διακόψουν μετά από τρεις μέρες, για να πάρουν μια ανάσα και να κατανοήσουν την τέταρτη, όπως και στην νηστεία, το όφελος που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια.

Η σιωπή δημιουργεί ειλικρίνεια. Η σύνδεση με το Θεό προστατεύει αυτή την ειλικρίνεια. Μετά τον διαλογισμό είναι απαραίτητη η αυτό-προσαρμογή μας σε διαφορετικές συνθήκες, όπου είναι προτιμότερο να μην είμαστε τόσο ειλικρινείς.

Ωστόσο είναι σημαντικό να μεταφέρουμε στον κόσμο μας λίγη από την σιωπή, προκειμένου να μάθουμε να διατηρούμε κάποιο βαθμό καθαρότητας της συνείδησης. Αυτό θα σήμαινε για τον καθένα από εμάς να επιστρέφουμε για ένα λεπτό στην συγκροτημένη, συγκεντρωμένη εσωτερική ηρεμία μας όταν το θεωρούμε χρήσιμο ή μετά από πολύπλοκες εμπειρίες ή απλά όταν αυτό είναι δυνατό. Με άλλα λόγια να εσωτερικεύουμε σκέψεις χωρίς να τις εξετάζουμε περισσότερο. Να κατευνάζουμε τα συναισθήματά μας (και να τα σημειώνουμε για να τα επεξεργαστούμε αργότερα) και να χαλαρώνουμε τα μέλη μας το ένα μετά το άλλο, διατηρώντας ωστόσο την συνείδησή της ολότητάς μας ως ανθρώπων, και όχι περνώντας σε μεμονωμένα συναισθήματα ευεξίας.

Στις συναντήσεις, στην εργασία, σε συσκέψεις κλπ, αυτό συνεπάγεται να μην περνούμε από το ένα κουραστικό θέμα στο άλλο, αλλά να κάνουμε ενδιάμεσα ένα μικρό διάλειμμα, το οποίο δεν θα δαπανήσουμε σε συνομιλίες, αλλά στην εξέταση και όσο αυτό είναι δυνατό και σκόπιμο στην επεξεργασία των πεπραγμένων, έτσι ώστε συνειδητά να μπορέσουμε να περάσουμε σε ένα νέο θέμα. Το ίδιο σκόπιμο είναι στην περίπτωση του φαγητού, να καταναλώνουμε συνειδητά κάθε πιάτο. Μεταξύ των απόψεων περί διατροφής και της ψυχικής, πνευματικής "τροφής" υπάρχουν πολλοί παραλληλισμοί.

Η διαδικασία της χαλάρωσης από τα τεκταινόμενα, η οποία μας δίνει νέες δυνάμεις για το παρόν και το μέλλον, δεν συνεπάγεται την απομάκρυνσή μας από τα προβλήματα και το περιεχόμενό τους. Απλά δημιουργεί μια βάση αξιοποίησης του στοχασμού για τα πάντα. Ακόμη και σε εξωτερικά ερεθίσματα δεν χάνουμε, αλλά κερδίζουμε χρόνο, καθώς όλα γίνονται ευκολότερα και καλύτερα. Πολλοί πνευματικά σκεπτόμενοι άνθρωποι δεν έχουν παρατηρήσει τι χάνουν χωρίς αυτή την εσωτερική ηρεμία.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Και ο Ιησούς χρειάστηκε να εξοικειωθεί με την ανθρώπινη φύση του, ώστε να την αφιερώσει με ολοένα αυξανόμενο ζήλο στο Θεό. Μετά από νηστεία 40 ημερών στην έρημο, εμφανίστηκε ο "Πειρασμός"*, βλ. Ματθ. 4,1,11.

Ακόμη και σε μικρή κλίμακα εμφανίζονται αρνητικές δυνάμεις, οι οποίες, όπως όλες οι δυνάμεις, μπορούν να γίνουν αντιληπτές ως πραγματικές τόσο στην εσωτερική πορεία όσο και στην ζωή μας. Κατ' αρχήν υπάρχουν τα υπολείμματα ανεξαρτητοποιημένων τάσεων μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, χωρίς την ενοποιητική δύναμη της καρδιάς και κατά συνέπεια χωρίς το θεό. Σε αυτή την ανεξαρτητοποίηση πρώτα της σκέψης και έπειτα της θέλησης αναφέρεται "ο καρπός από το δέντρο της γνώσης".

Από μια πλευρά υπάρχουν επίμονα, συνδεόμενα με υλικές ανάγκες χαρακτηριστικά. Καθώς είναι εδραιωμένα στα βάθη του υποσυνείδητου, μπορούμε μεν να τα πολεμήσουμε, ακόμη και να τα αναγνωρίσουμε στην φύση μας, αλλά είναι τα τελευταία που υπερβαίνονται σε βάθος. Η συνειδητή ικανότητα να "μπορούμε να απέχουμε" ή "να μπορούμε να έχουμε", αντί για εκείνη του "πρέπει να έχουμε", και οι δημιουργικές, ηθικές συναναστροφές αποτελούν μια άσκηση για την υπέρβαση αυτών των δυνάμεων.

Από την άλλη, οι αντίθετες επιθυμίες οδηγούν στην φυγή και στην αδιάφορη αντιμετώπιση των υλικών προβλημάτων με καταφύγιο τον πνευματικό χώρο. Μερικές φορές αγνοούμε ότι αυτό δεν είναι παρά η άλλη όψη του ίδιου αρνητικού νομίσματος, η άλλη άκρη της ταλάντωσης του εκκρεμούς. Αυτή η δεύτερη κατηγορία είναι πιο ανοιχτή σήμερα, και άρα πιο εύκολα αντιμετωπίσιμη. Ένα μέσο αντιμετώπισης είναι η συμπόνια, η ελεύθερη προσφορά της αγάπης.

Μία ακόμη ιδιότητα που συνδέεται με τα δύο παραπάνω είναι το πάθος για εξουσία. Η αντιμετώπιση αυτής της ψευδαίσθησης απαιτεί θάρρος για να επιτύχουμε απόλυτη ειλικρίνεια, ανοχή και αλληλεγγύη προς τους άλλους.

Γενικά λείπει σε αυτούς τους τομείς η έντονη και ταυτόχρονα αλτρουιστική ατομικότητα των εμπλεκομένων, η οποία θα μπορούσε να αντικαταστήσει τις αρνητικές τάσεις.

Στον Ματθαίο 4, ο Ιησούς εκτίθεται σε αυτά τα παραπλανητικά κίνητρα, που εδώ ονομάζονται "Σατανάς" ή "Διάβολος". Δεν μας δείχνει απλά το εκάστοτε αντίθετο, αλλά απευθύνεται σε κάτι υψηλότερο, που βρίσκεται πέρα από τις αρνητικές δυνάμεις: στο "λόγο του Θεού", στον "Κύριο τον Θεό", λέγοντας "Κύριο τον Θεό σου να προσκυνήσεις κι αυτόν μόνο να λατρέψεις". Ο Χριστός βρίσκεται πέρα από την πραγματικότητα του (φαινομενικού) φωτός και του σκότους, και τα υπερβαίνει μέσω του τρίτου, ανώτερου δρόμου του, όπως βλέπουμε σε πολλά άλλα περιστατικά.

Ο R. Steiner περιέγραψε τις δύο κύριες αρνητικές δυνάμεις ως διακριτές οντότητες, και το πώς μπορούν να γίνουν αντιληπτές στον πνευματικό κόσμο. Όπως αναφέραμε, είναι μεν σκόπιμο, να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας προς αυτούς τους δύο τρόπους δράσης, ωστόσο εκτός του πνευματικού κόσμου δεν δικαιολογείται η άποψη των φιλοσόφων ότι αυτές οι χριστιανικές ιδέες για την μοναδική φύση του κακού δεν περιέχουν και τις δύο αυτές πλευρές. Οι τάσεις εμφανίζονται άλλωστε τόσο στενά δεμένες μεταξύ τους, που σε τελική ανάλυση, οι εχθρικές προς το θεό τάσεις μπορούν να αντιμετωπιστούν σαν Όλον, στο οποίο δεν αντιπαρατίθενται πολλοί Θεοί, αλλά ο ένας Θεός –Χριστός, με όλες τις ενέργειες της θέλησής του.

Υπάρχουν ωστόσο άλλες πνευματικές κατευθύνσεις, που κλείνουν το ένα μάτι και θεωρούν θεϊκή οποιαδήποτε πνευματική τάση.

Οι σύγχρονοι ευαγγελιστές θεολόγοι μάλιστα, κλείνουν και τα δύο μάτια, όμοια σχεδόν με κάποιες άλλες πνευματικές τάσεις, και ξορκίζουν τις αντιλήψεις περί αρνητικών υπάρξεων με την αιτιολογία ότι εμφανίζονται σε λίγα μόνο σημεία της Βίβλου. Έτσι αγνοούν το γεγονός ότι δεν πρόκειται για φαντασίες, αλλά για πραγματικές εμπειρίες, που δεν εμφανίζονταν μόνο στην αρχαιότητα.
Μερικές σχετικά μικρές χριστιανικές ομάδες υπέθεσαν λόγω του όρου «του κόσμου άρχων» – π.χ. Ιωάν. ιδ΄ 30 – πως αυτός ο κόσμος Τού ανήκει και πως ο άνθρωπος μπορεί μόνο να διαφύγει από αυτόν, αν και στην πραγματικότητα η Καινή Διαθήκη δεν αναφέρει παρά τον παραπλανητικό και κτητικό του ρόλο. Κατά Ιωάννην ιβ΄ 31: «νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου, νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω.»

Ωστόσο, αυτά τα προσωπικά "αδύνατα σημεία" αποτελούν ταυτόχρονα μια επιφάνεια αντήχησης για συγγενικές εξωτερικές δυνάμεις. Ίχνη τους μπορούμε να βρούμε σε όλες τις κοινωνίες: στην Δύση σε περιπτώσεις όπου τα χρήματα και ο εγωισμός αποτελούν την ύψιστη αξία, ιδιαίτερα στις παλαιότερες μορφές τους όπου δεν υπήρχαν κοινωνικές εγγυήσεις: στην μονομέρεια του Εθνικισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού- ειδικά στην υπεροψία και αδιαφορία απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο, και σε καταστροφικές θρησκευτικές δραστηριότητες. Καθώς και στις ακρότητες του Σταλινισμού, και στην βίαιη καταστολή της ιδιαιτερότητας του ατόμου. Ωστόσο αυτό δεν δικαιολογεί την εφ άπαξ καταδίκη των πάντων σε αυτές τις κοινωνίες.

Ο Ιησούς δεν μας διδάσκει τόσο την άμεση πάλη κατά του "κακού", ενώ δεν θεωρεί απαραίτητη την παρουσία του κακού στο όνομα της "ισορροπίας" (όπως διδάσκουν κάποιες ανατολικές θρησκείες), ούτε προκειμένου να αναγνωρίσουμε σε αντίθεση με αυτό την Αγαθότητα του Θείου. Ούτε καν η, συχνά απαραίτητη, άμεση ενασχόληση με το "αρνητικό" δεν είναι αναγκαία για όλους. Τουλάχιστον για ορισμένους μπορεί να λειτουργήσει ο δρόμος που συνιστά η Μary Baker-Eddy ως "Χριστιανική επιστήμη". Ωστόσο αυτό δεν αποδεικνύει την ανυπαρξία αντίθετων δυνάμεων, αλλά μάλλον την δυνατότητα έμμεσης μεταστροφής τους. Στον Χριστό δεν υπάρχει αιώνια καταδίκη , όλες οι καταστροφικές δυνάμεις μπορούν να μεταστραφούν, έως την στιγμή που στο τελευταίο κεφάλαιο της Αποκάλυψης του Ιωάννη αναγγέλλεται ότι το σκότος έχει οριστικά νικηθεί (βλ. αντίστοιχο κεφάλαιο).

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Από αυτό το σημείο έως τον Σταυρό εμφανίζεται μια συχνά δημιουργική βιωματική σχέση μεταξύ του Ιησού και της Μαρίας. Εκείνη αποτελεί την έμπνευσή του, ακολουθεί τους κύριους σταθμούς της ζωής του και βιώνει έτσι μια ψυχική μεταβολή.

Εάν στην σύγχρονη εποχή ο όρος "νύφη του Χριστού" χρησιμοποιείται επιφανειακά για να δηλώσει τις μοναχές, παλαιότερα παρέπεμπε σε έναν πραγματικό τρόπο ζωής.

Μόνο εκείνος που βαδίζει σε αυτόν τον δρόμο της μεταμόρφωσης θα μπορούσε να βαδίσει χωρίς πίεση μόνος. Ωστόσο, ακόμη και γι' αυτόν, η μοναξιά δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Μέσω της μεγαλύτερης, εσωτερικής ελευθερίας, η σχέση με το αντίθετο φύλο θα ήταν δυνατή, μάλιστα απόλυτα δυνατή.

Σε αυτό το πλαίσιο ενσωματώνονται στην προσωπικότητα τα τμήματα της ψυχής που έχουμε λάβει από την μητέρα και τον πατέρα.

Ο Θεός ως το μεγαλύτερο μυστήριο του κόσμου, δεν μπορεί να προσεγγιστεί βέβαια από μια επιστήμη, τρόπο βίωσης ή φαινόμενο, τα οποία δεν μπορούν να φέρουν στην επιφάνεια παρά μερικές πλευρές του. Απαιτεί προσπάθεια αναγνώρισης και συνυπολογισμού περισσότερων παραμέτρων. Αυτό γίνεται σήμερα σε πολύ περιορισμένη κλίμακα. Εάν μπορούσαν οι χριστιανοί να εφαρμόσουν την αλχημιστική διαδικασία που αναφέραμε, ή να χρησιμοποιήσουν και τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια ταυτόχρονα (στόχος που σήμερα επιδιώκεται με πολλές μεθόδους), με αποτέλεσμα την "δημιουργική, γνώση της αγάπης", τότε οι διαμάχες των θεολόγων θα αποτελούσαν παρελθόν. Τότε θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε την εξειδίκευση σε επιμέρους τομείς, η οποία θα αναγνωριζόταν ως τέτοια, και δεν θα αξίωνε αποκλειστική ισχύ. Θα γινόταν δυνατή η αλληλοσυμπλήρωση των ανθρώπων μεταξύ τους.

Το ερώτημα για τα "θαύματα", που θα μπορούσε να τεθεί σε σχέση με τον γάμο στην Κανά, θα εξεταστεί λεπτομερέστερα σε επόμενο κεφάλαιο. Όσον αφορά τα θηλυκά θεϊκά στοιχεία της Μαρίας-Σοφίας, δείτε το κεφάλαιο "Η Πεντηκοστή".

Η παραδοσιακή θεολογία ερμήνευσε αυτό το επεισόδιο ως διαδοχή της αρχαιοελληνικής λατρείας του Διονύσου ή ως συμβολική αναφορά στη συνάντηση του λαού του Ισραήλ με το Θεό («την τρίτη ημέρα…», Έξ. 19:16), καθώς και ως προαναγγελία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, στην οποία το κρασί αποκτά βαθύτερη σημασία.

* Ενώ η Μαρία, η μητέρα του Ιησού, θεωρείται η πνευματική μητέρα εκείνων που θέλουν να έχουν την καθοδήγησή της, η Μαρία η Μαγδαληνή αντιπροσωπεύει, για όσους τη λατρεύουν, περισσότερο τη γήινη διάσταση της ζωής.
Η Μαρία η Μαγδαληνή (η Μαρία από τα Μάγδαλα) ήταν μια γυναίκα που ακολούθησε το κήρυγμα του Ιησού. Σύμφωνα με την παράδοση επικρατεί η άποψη ότι επρόκειτο για εκδιδόμενη γυναίκα, η οποία άλλαξε τον τρόπο ζωής της μέσα από το κήρυγμα του Ιησού. Ο Ιησούς όμως είχε άλλη άποψη: «Είναι μία γυναίκα που έχει δώσει πολλή αγάπη». Αυτό, κατ' ανάγκη δεν σημαίνει απλά και μόνο σαρκική επαφή, αλλά – επιπλέον τουλάχιστον – την ικανότητα να περιβάλλει κανείς τους ανθρώπους με αγάπη, να συμμερίζεται τα συναισθήματα και τις έγνοιες τους και να είναι καλός μαζί τους. Η Μαρία η Μαγδαληνή αγαπούσε τον Ιησού, με άλλα λόγια, τον αντιμετώπιζε ως αξιοσέβαστο άντρα και τον θαύμαζε ως πνευματικό (/θρησκευτικό) καθοδηγητή. Σύμφωνα με τις αναφορές που κάνει στα λογοτεχνικά του έργα ο μυστικιστής Γιάκομπ Λόρμπερ, η Μαρία η Μαγδαληνή βίωνε όλο και περισσότερο τον εξαγνισμό και την εξαΰλωση στα αισθήματα που έτρεφε για τον Ιησού, στοχεύοντας σε μία μορφή πνευματικής αγάπης. Έτσι, η αγάπη ήταν ο δρόμος που ακολούθησε για να μπορέσει να κατανοήσει βαθύτερα τον Ιησού και τον Θεό.
(Η ιστορία της Μαρίας της Μαγδαληνής είναι παρόμοια με αυτήν της Κλάρας, της γυναίκας που γύρω στα 1100 μ.Χ. αγάπησε τον καθολικό μοναχό Φραγκίσκο από την πόλη Ασσίζη / γνωστό ως Άγιο Φραγκίσκο της Ασσίζης - ο οποίος, ενώ στην αρχή την απέρριπτε, αργότερα ανταποκρίθηκε στα αισθήματά της, όταν πια η αγάπη της είχε γίνει καθαρά πνευματική. (Έχει γυριστεί σχετικά μία ενδιαφέρουσα γερμανική και αγγλική ταινία.)
Υπάρχει μία παράδοση που αναφέρεται ειδικά στη Μαρία τη Μαγδαληνή: Ο μύθος του Άγιου Δισκοπότηρου (Ιερού Γκράαλ): Ο Ιωσήφ της Αριμαθείας και η Μαρία η Μαγδαληνή, καθώς και μερικοί άλλοι πιστοί του Ιησού μετέφεραν το Άγιο Δισκοπότηρο - αρχικά ήταν το κύπελλο, μέσα στο οποίο είχε φυλαχθεί αίμα του Ιησού - στη Νότια Γαλλία ή την Αγγλία. Μερικά θαύματα σχετίζονται με το Άγιο Δισκοπότηρο. (Το γκράαλ αποτελεί και ένα σύμβολο της θεϊκής αγάπης).
Υπάρχουν και κάποιες νεότερες υποθέσεις σχετικά με τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Για παράδειγμα, η φήμη ότι είχε κάνει παιδί με τον Ιησού, από το οποίο ξεκίνησε μία παλαιά ευρωπαϊκή βασιλική δυναστεία ( οι Βερονγκίνοι). Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να σας επιβεβαιώσει τις ιστορίες αυτές που πηγάζουν από εντυπωσιακές εκδόσεις σύγχρονων βιβλίων.

**) Οι χρησιμοποιούμενοι όροι «Anima» και «Animus» δεν αποτελούν ζήτημα της πίστης. Για παράδειγμα πολλοί άνθρωποι, είτε αυτοί είναι Χριστιανοί είτε όχι, διαπιστώνουν εμπειρικά πως άνδρες και γυναίκες έχουν λεγόμενα «αρσενικά» και «θηλυκά» στοιχεία στην ψυχή τους, τα οποία προέρχονται τουλάχιστον εν μέρει από τον πατέρα και τη μητέρα που τους μεγάλωσε και τα οποία μπορούν να ενσωματώσουν στην προσωπικότητά τους. Η σύλληψη του «Animus» και της «Anima» μπορεί να μην ακριβώς η ίδια με αυτή την πραγματικότητα, αποτελεί όμως μία προσπάθεια των ψυχολόγων του βάθους να την κατανοήσουν από το υπόβαθρό της.

Ερώτηση:
Μπορώ να κάνω τη σχέση μου με το άλλο φύλο καλύτερη με το Θεό;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Η εξέλιξη των διακηρύξεων της εκκλησίας περί σεξουαλικότητας, καθώς και οι ενδο- και εξω-εκκλησιαστικές ενστάσεις, δημιουργούν την εντύπωση ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες στον προσδιορισμό της ανθρώπινης ή ακόμη και της "χριστιανικής" στάσης απέναντι στο θέμα. Οι επιφανειακές ηθικές απαγορεύσεις έχασαν ένα μεγάλο μέρος της ισχύος τους ήδη από τη δεκαετία του 60. Οι εκκλησίες δεν κατάφεραν επίσης να εντοπίσουν τον ηθικό πυρήνα των παραδόσεων, ο οποίος θα μπορούσε να προσαρμοστεί στη σύγχρονη κοινωνία. Η "σεξουαλική επανάσταση" που εμφανίστηκε ως αντίδραση στην καταπίεση της σεξουαλικότητας, οδήγησε στο άλλο άκρο μιας νέας ιδεολογίας καταναγκαστικών σεξουαλικών επιδόσεων, κατασπατάλησης ζωτικής ενέργειας, και παραγνώρισης της ανάγκης για ψυχικές- πνευματικές σχέσεις: συνεχείς ρήξεις, ακόμα και αδυναμία για εργασία. Έτσι το μόνο που απέμεινε στην δεκαετία του 80 ήταν η παραίτηση. Η ανάπτυξη ενός χρήσιμου κεντρικού μοτίβου για το σκοπό της εξέλιξης της κοινωνίας πέρα από αυτά τα δύο άκρα δεν πραγματοποιήθηκε. Ίσως αυτό να οφείλεται στην προσπάθεια υπέρβασης της "ιδιοκτησίας της σκέψης". Αυτό που μένει από την προσπάθεια των ανθρώπων διαμέσου των αιώνων είναι ότι τόσο η ευθύνη όσο και η ελευθερία σε οποιαδήποτε συναναστροφή ανδρών και γυναικών δεν είναι πραγματοποιήσιμη ή αρμονική χωρίς την προσπάθεια συνολικής ανάπτυξης του ανθρώπου. Οι περιπτώσεις της συμβίωσης όπου αυτό επιτεύχθηκε επιφανειακά ή ουσιαστικά δείχνουν ότι είναι δυνατή η επιτυχία αυτής της προσπάθειας.

Αγαπάτε το Θεό και τον πλησίον, όπως τον εαυτό σας, αγαπάτε και τον εαυτό σας. Τους κανόνες λοιπόν με τους οποίους ο Χριστός κατέλυσε την απαγορευτική λογική της Παλαιάς Διαθήκης αφομοιώνει μια οικουμενική στάση, που διατρέχει και συνδέει τους τρεις αυτούς τομείς. Σε αυτό το πλαίσιο, η αγάπη για τον πλησίον δεν περιορίζεται στην ενστικτώδη έγνοια του συγγενούς, μπορεί όμως να απευθύνεται εξίσου σε συγγενείς. Χάρη σε αυτό το ρόλο του ανθρώπου ως βοηθού που προσφέρει αγάπη όπου χρειάζεται, η αγάπη για τον εαυτό μας δεν γίνεται εγωιστική, αλλά κατευθύνεται προς τον εαυτό, το σώμα ως εργαλείο, που υπηρετεί τους άλλούς και κατά συνέπεια το Θεό.

Η υψηλότερη μορφή αγάπης δεν γνωρίζει όρους. Πρβλ. επίσης την αγάπη προς τους "εχθρούς", Ματθ. 5,43-48, που δεν συνεπάγεται την απόρριψη της σοφίας.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι σαφές, ότι π.χ. οι απόψεις που εξισώνουν την σεξουαλικότητα και την αγάπη, ή προσπαθούν να εξισώσουν την αγάπη για τον εαυτό μας με την αυτό-ικανοποίηση και τις φαντασιώσεις, απέχουν κόσμους ολόκληρους από το Χριστό. Η εσωτερική απομόνωση μεμονωμένων δυνάμεων, και οι εικόνες που παρεμβάλλονται μεταξύ των ανθρώπων και του πραγματικού άλλου είναι μια από τις πολλές αδυναμίες του ανθρώπου, από τις οποίες αυτός μπορεί να μάθει, χωρίς όμως οι ίδιες να αποτελούν αυτοσκοπό.

Οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι μπορούν να βιώσουν μια μεταμόρφωση της σεξουαλικότητας, όταν δύο άνθρωποι προσεγγίσουν ο ένας τον άλλον πνευματικά και ψυχικά μέσα από κοινές δραστηριότητες, έπειτα μάθουν να χειρίζονται την εκπομπή συναισθημάτων αντιπάθειας και συμπάθειας. Και αυτό μαζί με άλλα πρέπει να έχουν υπόψη όταν αναζητούν νέες κοινωνικές επαφές. Η σωματική επαφή έρχεται σαν επακόλουθο και δεν υπάρχει σε κάθε φιλία ή συναναστροφή. Οι δυνάμεις της καρδιάς μπορούν έτσι να συμπεριλάβουν αισθητή σεξουαλική ενέργεια, χωρίς αυτή να διοχετευθεί εκρηκτικά, όπως είθισται κοινωνικά να συμβαίνει σήμερα. Δίνεται έμφαση στο συναίσθημα της αγάπης.

Πολλές πνευματικές παραδόσεις διδάσκουν αντί για απώθηση ή συνεχή εκτόνωση, την μεταμόρφωση της σεξουαλικότητας, η οποία μπορεί να υπερβαίνει την φροϋδική "εξιδανίκευση". (...).Οι αρχαίες ανατολικές τάσεις υπολείπονταν ως προς το ότι έδιναν εν μέρει μεγάλη σημασία στην σεξουαλικότητα, αντί να προωθούν συνεχώς την συνάντηση ολόκληρων ανθρώπων. Δηλαδή αντί οι άνθρωποι να ξεκινήσουν από "πάνω", όπως υποχρεώνονται να κάνουν σήμερα, να γνωριστούν μεταξύ τους πρώτα ψυχικά και πνευματικά. Η άποψη των ανατολικών θρησκειών είναι έγκυρη στο βαθμό που υποστηρίζουν ότι η ήρεμη συμβίωση που δεν στοχεύει στον ανδρικό ή στον γυναικείο οργασμό μπορεί να εναρμονίσει αυτό το πεδίο με το Όλον. Και στη χριστιανική σκέψη υπήρξαν επίσης προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, οι οποίες λείπουν από την εποχή μας και οφείλουν να έρθουν ξανά στο προσκήνιο με νέα επεξεργασία. Ενδείξεις γι' αυτές μας προσφέρουν ορισμένα κατάλοιπα των τροβαδούρων και λυρικών ποιητών του Μεσαίωνα.

Επειδή η σεξουαλικότητα χαρακτηρίζεται στο υποσυνείδητο από πολυπλοκότητα, οι περισσότερες θρησκείες την συνδέουν με την σχέση του ζευγαριού, το οποίο μπορεί να την αντιμετωπίσει έτσι από κοινού. Όποιος θέλει να περιορίσει αυτή την εμπειρία μόνο στον γάμο υπό στενή έννοια, μπορεί να το επιτύχει, εάν σε προηγούμενες φιλίες έχουν και οι δύο συνειδητά καταλήξει στις προτιμήσεις τους και έπειτα υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον.

Αυτή η αναζήτηση, την οποία δεν απέρριψε ο Χριστός, με την εξαίρεση π.χ. μιας λάγνας ματιάς στην σύντροφο ενός άλλου, δεν αποκλείει την ύπαρξη μιας υψηλότερης πηγής στην άμεση και ενθουσιώδη συνάντηση δύο άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων, που εμφανίζεται συχνότερα από ότι πιστεύουμε και δεν γίνεται πάντα αντιληπτή από τους άμεσα εμπλεκόμενους: "Γιατί όπου είναι δύο ή τρεις συναγμένοι στο δικό μου όνομα, εκεί είμαι, στο μέσο αυτών"¹. Δεν χρειάζεται να είναι μια εκκλησιαστική συγκέντρωση, δεν απαιτείται προετοιμασία, παρά μπορεί να συμβεί παντού όπου το "Πνεύμα του Χριστού" φέρνει δύο ανθρώπους κοντά για κάποιο σκοπό. Αυτό αφορά τόσο έναν άνδρα και μια γυναίκα όσο και μια επιπλέον αμοιβαία συμπάθεια μεταξύ τους. Πρέπει να υπάρχει συνείδηση ότι αυτή είναι η αρχή, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Είναι όμως μια αναγκαιότητα. Δεν θα πρόκειται απαραίτητα για μια δέσμευση ή μια σεξουαλική συνεύρεση, και το τι είναι πραγματικά θα το ανακαλύψουν οι εμπλεκόμενοι με εντιμότητα.

Μια αυτοβελτιούμενη προϋπόθεση για την ορθή συναναστροφή μεταξύ των ανθρώπων είναι η φυσική μελέτη της ατομικότητάς μας, συμπεριλαμβανομένης της "αύρας", δηλαδή της ακτινοβολίας. Ακόμη και ως σύντροφοί παραμένουμε άτομα. Ο Χριστός δεν επιθυμεί την πλήρη ενσωμάτωσή των δύο συντρόφων στο ζευγάρι.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να θέσουμε το ζήτημα της αντιμετώπισης από τον άνθρωπο των συναισθηματικών ερεθισμάτων. Γιατί λίγοι έχουν το υψηλό επίπεδο συναισθήματος του Χριστού, ο οποίος βρισκόταν συνεχώς μπροστά στα μάτια του Θεού και ταυτόχρονα είχε συμπάθεια για τους ανθρώπους, και που ο ζήλος του προήλθε μόνο από συνειδητή καλή πρόθεση. Στον φυσιολογικό άνθρωπο όλα σχεδόν τα συναισθήματα συνδέονται με υποσυνείδητους αντιδραστικούς μηχανισμούς, που εκδηλώνονται διαφορετικά, αλλά είναι παρόμοιοι στην βασική τους δομή. Η συνεχής αναζήτηση τέτοιων μηχανισμών στις αντιδράσεις μας, χωρίς να περιοριζόμαστε τις απόψεις άλλων, η εξέταση και τελικά ο έλεγχος τους, δηλαδή η απόδοσή τους στο Θεό, είναι μια μακρά διαδικασία μάθησης.

Αν και αναφερόμαστε στην ψυχή, οι κοινές ψυχολογικές αναλύσεις και θεραπευτικές διαδικασίες δεν προσφέρονται για την αναζήτηση του Θεού και της αλήθειας:
Εάν μάλιστα έχουμε στο μυαλό μας όλα εκείνα τα μονόπλευρα πρότυπα σκέψης, που περιορίζουν τα ψυχολογικά προβλήματα στην σεξουαλικότητα και την παιδική ηλικία, και εάν δικαιολογούμε την έλλειψη διάθεσης για αλλαγή με τις αδυναμίες μας, αντί να τονίσουμε όπως ο Έριχ Φρομ την ικανότητα ανάπτυξης του ανθρώπου, η ψυχολογία μπορεί να αποδειχθεί τροχοπέδη για τον πνευματικό δρόμο.

Αντίθετα, εκεί όπου η ψυχολογία δίνει το έναυσμα για την στροφή προς ψυχικές διαδικασίες, και όπου η ψυχή γίνεται αντιληπτή – όπως σπάνια συμβαίνει- ως κάτι περισσότερο από την απλή ηλεκτρο-χημική λειτουργία του εγκεφάλου, η μελέτη της ψυχολογίας θα μπορούσε να αποτελέσει μια χρήσιμη γέφυρα. Θα αναπτυσσόταν καλύτερα, αν ήταν πρόθυμη να ακολουθήσει απόψεις και ερμηνείες εναλλακτικών ψυχολογικών ρευμάτων. Η προσπάθεια να επεξεργαστούμε με το συνήθη τρόπο ολόκληρα σύνολα συμπλεγμάτων ως όλον δεν βοηθά. Θα ήταν αποτελεσματικότερο να αναζητήσουμε κατ' αρχήν μεμονωμένα τμήματα ενός τέτοιου συμπλέγματος, και να διακρίνουμε συνειδητά, αν το φταίξιμο είναι δικό μας ή των άλλων και ποιος ευθύνεται τελικά Ορισμένες χριστιανικές σχολές θα προτιμούσαν το πρώτο, επειδή είναι δυσκολότερο και αποτέλεσμα εξάσκησης να καταφέρουμε να διακρίνουμε τις δικές μας προβληματικές συμπεριφορές, και επειδή μπορούμε να τις διορθώσουμε μόνοι μας. Το μυστήριο της εξομολόγησης, εκτός από την πνευματική του διάσταση, έχει και θεραπευτική επίδραση. Η πρακτική ψυχολογία τονίζει συχνά την οπτική του θύματος. Στο τέλος θα κατανοήσουμε ότι και οι δύο πλευρές έχουν τη λογική τους. Π.χ. οι ανατολικές διδασκαλίες θα τόνιζαν την αλληλεπίδραση των δύο στην ανθρώπινη ζωή ως πηγή του "κάρμα"/ μοίρας.

Εκεί όπου το θέμα είναι η αντιμετώπιση των αρνητικών επιδράσεων της καθημερινότητας, θα μπορούσε να μας βοηθήσει μια μέθοδος του R. Steiner, η οποία έρχεται και πάλι στην επικαιρότητα: Μια επανεξέταση των γεγονότων της ημέρας προς τα πίσω, από το βράδυ προς το πρωί. Έτσι είναι ευκολότερο να επιστρέψουμε στο παρόν.

Είναι επίσης δυνατό, να δημιουργήσουμε έναν γραπτό "καθρέφτη της ψυχής", με βελτιώσεις και ιδιότητες που αξίζει να προσπαθήσουμε και να τον διαβάζουμε τακτικά, μια τεχνική που απολαμβάνει μεγάλη εκτίμηση μεταξύ των πνευματικών χριστιανών.

Οι πρόοδοι της ψυχής έχουν σαν αποτέλεσμα την βελτίωση των συζητήσεων μεταξύ π.χ. διαφόρων ανθρώπων. Οι προκαταλήψεις και οι πρώιμες εκτιμήσεις μειώνονται τόσο, όσο ο άνθρωπος καταφέρνει να δει μέσα στον εαυτό του και να αποβάλλει τα αρνητικά στοιχεία του. Η σπουδαιότητα, που αποδίδει ο Χριστός στο "μην κρίνετε" και "σε αυτά που βγαίνουν από το στόμα" δεν αποτελεί ανεπίτευκτη ηθική απαίτηση, αλλά πρόσκληση να ξεκινήσουμε την διαδικασία μάθησης. Προϋπόθεση της μακροθυμίας είναι, αντί να συνεχίζουμε τη φιλονικία, να σωπαίνουμε πρώτα και στη συνέχεια να συζητάμε ήρεμα μεταξύ μας. Βλ. επίσης το κεφάλαιο «Η Σιγή στην Έρημο».

Σε αυτό το πλαίσιο υπάρχουν στην Ευρώπη σχολές μάθησης που περιλαμβάνουν στοιχεία όπως τα κέντρα της συνείδησης και των νεύρων που συναντούμε στην γιόγκα – τα τσάκρα, αλλά με άλλο όνομα (ανθρωποσοφία, οικουμενική ζωή κα.). Αυτές οι προσπάθειες δεν είναι αυτόματα "αντι-χριστιανικές", όπως θεωρεί η εκκλησία, αφού αυτά τα κέντρα ήταν γνωστά ήδη στους Θεοσόφους του Μεσαίωνα (J.G. Gichtel) και εντοπίζονται σε κάθε ενεργειακή δομή του ανθρώπου. Το ίδιο ισχύει για την γνώση του κινεζικού βελονισμού, ο οποίος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αυτόματα ταοϊστικός, επειδή έχει αποδειχθεί με μηχανήματα μέτρησης, ακόμη και ιστολογικά ως αποτελεσματικός.

**) Ο «ζήλος» με αυτή την έννοια πρέπει να διαφοροποιείται από το «ζήλο χωρίς επίγνωση» (Ρωμ. 10,1-3).

Ερώτηση:
Μπορώ να επεξεργαστώ τα συναισθήματά μου πιο συνειδητά με το Θεό;

Στο ίδιο πλαίσιο βλ. ακόμη την σελίδα "Τα θεμέλια των ηθικών αξιών": Για το 3ο μέρος.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Έχουν γραφεί πολλά για την μεταβολή στις αξίες των αρχαίων (και των σύγχρονων) κοινωνιών χάρη στην επί του όρους ομιλία. Πρβλ. Ματθ. 5-7,29. Οι μεν την καλωσορίζουν σε σχέση με τις κοινωνικές δραστηριότητες. Οι δε την απαξιώνουν ως "ηθικιστική κοσμοθεωρία με απειλές τιμωρίας κατά το πρότυπο της Παλαιάς Διαθήκης, μιλιταριστική κλπ. ορισμένοι προσπαθούν απλά να ζήσουν σύμφωνα με αυτή. Η επί του όρους ομιλία απολαμβάνει εκτίμησης και εκτός των ορίων του χριστιανισμού (π.χ. Γκάντι).

Αλλά και από την πλευρά της έρευνας της συνείδησης γίνεται αποδεκτό ότι η επί του όρους ομιλία απευθύνεται ειδικά στους ανθρώπους, ότι μπορεί να προσφέρει στην συνείδηση περισσότερα από οποιαδήποτε ανθρώπινη ανάλυση της νόησης, και ότι η ζωή δεν περιορίζεται στον ιδιωτικό χώρο. Οι "πτωχοί τω πνεύματι", που όμως "γνωρίζουν, ότι δεν γνωρίζουν τίποτα (ή ελάχιστα)" και είναι ανοιχτοί στην μόνιμη σύγκριση, ότι ο Θεός γνωρίζει περισσότερα από τους ίδιους και μπορεί να τους διδάξει πολλά, είναι "μακάριοι", "η βασιλεία των ουρανών" τους ανήκει. Αυτή η στάση παίζει το ρόλο μιας μόνιμης ώθησης προς την ανάπτυξη, περισσότερο από οποιαδήποτε στάση των "έξυπνων" ανθρώπων.

"Όσοι υποφέρουν" δεν είναι πάντα αναγκασμένοι να δέχονται την μοίρα τους, και μπορούν να ενισχύσουν την συμβολή τους στην κατάσταση του όλου, αντί να αποφεύγουν με ελαφρότητα τα πάντα. Ορισμένοι έχουν φέρουν βαρύ φορτίο, που αφορά ένα ολόκληρο πλέγμα ανθρώπων, και τελικά τη μοίρα λαών και της ανθρωπότητας. Αντί για πολιτικούς, αυτοί μπορεί σήμερα να είναι ηγέτες λαϊκών κινημάτων, και ποιος προσεύχεται γι' αυτούς, αντί για τους ισχυρούς, διάσημους και οικονομικούς γίγαντες;

Οι "πράοι" είναι εκείνοι που είναι πράοι με τη θέλησή τους και όχι από φόβο. Σε αυτούς ανήκει το γήινο βασίλειο και μόνο υπό την κυριαρχία τους μπορεί αυτό να επιζήσει και να αναπτυχθεί.

"Όσοι πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη", όχι από ζήλια, αλλά αναζητώντας δικαιοσύνη για τον εαυτό τους και τους άλλους, ανοίγουν στον άνθρωπο το δρόμο για τον ουρανό, αργά η γρήγορα δεν θα μείνουν χωρίς απάντηση, αν και όχι πάντα με τον αναμενόμενο τρόπο. "Οι ελεήμονες" οδηγούν τους συνανθρώπους τους στον ουρανό με την ελεύθερη θέλησή τους, και οδηγούνται και οι ίδιοι από τον Θεό.

"Οι καθαροί τη καρδία", που έχουν αναγνωρίσει και νικήσει τις πνευματικές προκαταλήψεις τους, θα αντικρίσουν το Θεό. Αυτό είναι το αναλυτικότερο περιεχόμενο της φράσης "μην κρίνετε".

"Όσοι διώκονται στο όνομα της δικαιοσύνης" και "στο όνομά μου", δηλαδή κατασυκοφαντούνται και καταδιώκονται για τον Χριστό, δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών, και αυτή ήταν πράγματι η ψυχική τους κατάσταση ενώ το σώμα τους υπέφερε. Αυτό δεν σημαίνει ότι το μαρτύριο είναι αυτοσκοπός.

Όλοι αυτοί οφείλουν να παίξουν το ρόλο τους ως "άλας της γης" και "φως του κόσμου". Ειδικά σε αυτό το κεφάλαιο, ο Ιησούς αναφέρεται στους νόμους και τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Παραπέμπει σε αυτό που έγινε σωστά πριν από την εποχή του, με νέο όμως, και αποδοτικό για την νέα εποχή τρόπο, όπου σημασία δεν έχουν πια οι νόμοι, αλλά η πηγή τους, και όπου κάθε άνθρωπος μπορεί να αναθεωρήσει τις βασικές αξίες της ζωής του.

Όποιος "αναζητεί την βασιλεία του Θεού", αυτός θα "θα λάβει όλα τα άλλα". Κι εδώ γίνεται φανερό, ότι το επίπεδο της νόησης δεν πρέπει να καταστραφεί, παρά ανοιχτεί, προκειμένου να δεχθεί αυτό που επιβάλλει η υψηλή, πνευματική λογική. Ωστόσο δεν γίνεται λόγος για την εγκατάλειψη των γήινων υλικών καταναγκασμών στο όνομα μιας ιδιαίτερης πνευματικής κατάστασης της συνείδησης. Οι υψηλές ενοράσεις οφείλουν να αντιπαρατεθούν ολοκληρωτικά στην γήινη συνείδηση και τη ζωή, έως την οριστική μεταμόρφωση του κόσμου. Η διαύγεια διατηρείται ή ακόμη δημιουργείται, καθώς ο άνθρωπος στέκεται όσον αφορά ορισμένα ζητήματα στην κλίμακα της άγνοιας, από το μάντεμα, την υπόθεση, τη θεωρία, την πεποίθηση έως την γνώση, και αυτή είναι η ορθή βάση ανάπτυξης. Η οποία άλλωστε διαφοροποιείται από π.χ. την αναζήτηση της ευτυχίας, που βρίσκουμε σε κάποια αρχαία πνευματικά ρεύματα.

Αυτή η υψηλή σκέψη στην επί του όρους ομιλία (βλ. επόμενο κεφάλαιο) απευθύνεται, χάρη στο περιεχόμενό της κυρίως, στον άνθρωπο, που οφείλει να την αξιοποιήσει για την αναδόμηση της ατομικής πνευματικής του δραστηριότητας και όχι μόνο. Ο δρόμος οδηγεί κατ' αρχήν στην προσωπική ζωή, έπειτα στην αναζήτηση του συντρόφου ή του πλησίον, όπως είδαμε στο κεφάλαιο για την βάπτιση και την σιωπή στην έρημο. Έπειτα οικοδομείται στο επίπεδο των σχέσεων των δύο φύλων και επεκτείνεται στην ψυχική αλληλεπίδραση μεταξύ περισσότερων ανθρώπων. Σε αυτό αναφερθήκαμε στο κεφάλαιο του γάμου στην Κανά και της αγάπης. Εδώ, στην επί του όρους ομιλία αυτό το ψυχικό και ηθικό πεδίο επεκτείνεται και διευρύνεται για μια πιο περιεκτική πνευματική αναζήτηση στόχου, που μπορεί να δημιουργήσει μια κοινωνία μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό αντιστοιχεί αρχετυπικά στην σχέση του ήχου προς τη παύση, της παύσης προς τις τριάδες, των τριάδων προς στις κλίμακες, στο όλον.

Στη θεολογία αξιολογήθηκε η σχέση με χωρία της Παλαιάς Διαθήκης: π.χ. Ψλ. 1 και Ιερ. 17:7 επ. Σύμφωνα με τους Αριθμούς 12:3σε συνδυασμό με το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 11:20, ο Ιησούς θεωρούταν ως Νέος Μωυσής. Με την προφητεία στο Ζαχαρία 9:9 επ. («…η εξουσία αυτού θέλει είσθαι από θαλάσσης έως θαλάσσης») υπήρξε αναφορά στην παγκόσμια σημασία της επαγγελθείσας Βασιλείας του Θεού. Δεν μπορεί να παραβλεφθεί ότι στην Επί του Όρους Ομιλία ο Ιησούς μεταμορφώνει πολλούς νόμους της Παλαιάς Διαθήκης σε κάτι νέο: «Εγώ δε λέγω υμίν…». Δηλαδή δεν μιλά όπως οι ραβίνοι όταν ερμηνεύουν τις γραφές, αλλά με συνείδηση της θεϊκής αποστολής Του. Ακριβώς αυτή η προφητική και μεσσιανική ιδιότητα ήταν επίμαχη για τους προερχόμενους από την Παλαιά Διαθήκη.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Πολλές πράξεις του Χριστού, από την συνομιλία του με το Νικοδημο, Ιωάν. 3, έως την επί του όρους ομιλία, την θεραπεία του εκ γενετής τυφλού και το τάισμα των 5000 στο όρος συγκροτούν με τον συμβολισμό τους το εξωτερικό πλαίσιο αυτού, που εκφράζεται αργότερα εσωτερικά με την Μεταμόρφωση. Αυτή η μεταμόρφωση συγγενεύει με την ανατολική έννοια της μεγάλης διαφώτισης. Το πνεύμα φωτίζεται. Ωστόσο, στον Χριστό αυτό αναφέρεται στην στενότερη σύνδεση του ανθρώπου με το Θεό και το πνεύμα του. Ο Θεός γίνεται εδώ κατανοητός όχι μόνο ως η απόλυτη αρχή, αλλά και ως ων, υπαρκτό για τον Χριστό και εκείνους που τον ακολουθούν.

Η απλή "Θετική σκέψη" μπορεί, στο βαθμό που δεν είναι εγωιστική, δεν διατρέχεται από ιδέες μεγαλείου και δεν οφείλεται σε τεχνητές παρεμβάσεις, να οδηγήσει τη σκέψη σε μια κατάσταση, που προσομοιάζει με αυτό που προέρχεται από τον Θεό. Θα μπορούσε επίσης να ανοιχτεί σε αυτή την δυνατότητα. Η σχετική βιβλιογραφία αγνοεί στην πλειοψηφία της αυτή την πλευρά και κατά συνέπεια καταλήγει στην αυτοεξαπάτηση.

Πάντως αυτό δεν είναι "μεταμόρφωση". Στην τελευταία δεν προστίθενται απλά στην πολυπλοκότητα των πνευματικών "προγραμμάτων" που αποτελούν ίδιον του ανθρώπου, νέα θετικά προγράμματα, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα πλεόνασμα θετικών προγραμμάτων, μια εύκολη στην πραγματοποίησή της άσκηση. Διαλευκαίνει επίσης τα πάντα, παρέχοντας μια ικανότητα θεώρησης της πνευματικής αρχής, απελευθερώνοντάς μας από τις παραμορφώσεις και τις παραπλανητικές προτεραιότητες. Έτσι γίνεται φανερή η υψηλή θεϊκή τάξη των πάντων. Παρατηρούμε την πορεία ωρίμανσης του ανθρώπου προς αυτή την κατεύθυνση, την οποία μπορούμε θεωρήσουμε ως μια διαδικασία εμβάθυνσης στην ψυχική κάθαρση, όπως έχουμε δει στο κεφάλαιο του Ιερού ζήλου. Όλα φωτίζονται από ένα θεμελιώδες επίπεδο επίγνωσης. Η επίγνωση δεν είναι σκέψη, μπορεί να προέλθει ή όχι από την σκέψη, δεν επιβάλλεται και απελευθερώνει. Ο κόσμος της σκέψης δεν χρειάζεται να καταπιεστεί εδώ, όπως συμβαίνει σε άλλες σχολές σκέψης.

Η σκέψη απελευθερώνεται από ενστικτώδη πρότυπα αντίδρασης και η ελέγξιμη αναλυτική και συνθετική σκέψη γίνεται ευκολότερα εργαλείο της ανώτερης σύνεσης- συνείδησης. Η διαφοροποίηση της σκέψης εξελίσσεται χωρίς να χάσει την ορμή της. Εδώ γίνεται κατανοητό, τι ακριβώς και υπό ποιες συνθήκες είναι σκόπιμο.

Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ο ίδιος ο Χριστός δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει όλες τις πλάνες που απομακρύνουν τον απλό άνθρωπο από αυτό το επίπεδο. Ωστόσο και γι' αυτόν τα επίπεδο της διαύγειας αυξανόταν συνεχώς. Αργότερα, στην λεγόμενη προσευχή των αρχιερέων ζήτησε από το Θεό να του προσφέρει εκείνη την διαύγεια που είχε με το Θεό πριν την Δημιουργία.

Μερικοί θεολόγοι ερμηνεύουν τη Μεταμόρφωση του Κυρίου και την ομολογία της πίστης από τον Πέτρο με υπόβαθρο την ταυτόχρονη εβραϊκή Ημέρα του Εξιλασμού ή την επερχόμενη Γιορτή της Σκηνοπηγίας. (Η Ημέρα του Εξιλασμού ήταν η μόνη φορά που ο ιερέας πρόφερε το όνομα του Θεού στο Ιερό του Ναού.) Άλλοι είδαν μία σχέση με την ανάβαση του Μωυσή στο Όρος Σινά (Έξ. 24:16).

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Κατά συνέπεια τα θαύματα του Χριστού δεν αποτέλεσαν το επίκεντρο της δράσης του. Συχνά ήταν αποτέλεσμα της διάθεσής του να βοηθήσει, μετά από εκκλήσεις που δεχόταν, χωρίς την παρουσία πλήθους, ενώ "απειλούσε" τους παριστάμενους να μην αποκαλύψουν τίποτα.

Ωστόσο εάν σήμερα οι θεολόγοι της σχολής της "Θεολογίας της Απομυθοποίησης" του Bultmann πιστεύουν ότι μπορούν να εξηγήσουν αυτά τα θαύματα ως συμβολικές περιγραφές, τότε οφείλουμε να τους εντάξουμε με τη σειρά μας στο μηχανιστικό πνεύμα θεώρησης του κόσμου και του ανθρώπου του 19^ου αιώνα, και να τους προσάψουμε ότι δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τις νέες επιστημονικές τάσεις. Γιατί οι νέες αυτές τάσεις στην κβαντοφυσική, στην βιολογία και την βιοφυσική, στην ιατρική και παραψυχολογική έρευνα, στην αστροφυσική κλπ. έχουν φθάσει σε ένα επίπεδο ανάπτυξης που μπορούν να αποτελέσουν τουλάχιστον ένα βοήθημα στην εξάλειψη του "Αδιανόητου" των βιβλικών γεγονότων. Δεν πρόκειται εδώ για την αναζήτηση μιας απόδειξης για την ύπαρξη του Θεού, για την οποία προσφέρονται άλλα πεδία εκτός των θετικών επιστημών.

Το μόνο ορθό σημείο σε αυτή τη θεολογική σχολή σκέψης είναι ότι δεν θεωρεί την επιστημονική ορθολογικοποίηση ως απαραίτητη προϋπόθεση για την πίστη.

Η εποχή της μονομέρειας του παλαιού Διαφωτισμού έχει παρέλθει. Η πίστη είναι πια προσιτή και στους επιστήμονες, χωρίς να κινδυνεύουν από σχιζοφρένεια. Σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι πιστεύουν στα δεδομένα της παραψυχολογίας, όπως στην ικανότητα του ατόμου να κάμψει ένα κουτάλι από απόσταση- παρά τις περιπτώσεις εξαπάτησης υπάρχουν πολλά γεγονότα που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση- θα ήταν απαράδεκτο να αρνηθούμε αυτή την δυνατότητα στον μεγαλύτερο Ιησού Χριστό. Ο Ιησούς δεν έπραττε βέβαια βάση της ευχαρίστησης που ένιωθε κάμπτοντας ένα κουτάλι, αλλά σήμερα είναι σαφές από την εμπειρία μας ότι ήλεγχε πράγματι όλες τις φυσικά δυνάμεις και ότι ειδικά σήμερα είναι περισσότερο σημαντικό από ποτέ να αντικρίσουμε αυτό το φαινόμενο. Για την σύγχρονη εικόνα του ανθρώπου, για μια ολοκληρωμένη, δηλαδή χριστιανική θεραπεία. Αυτή η πνευματική θεώρηση του Ιησού δεν έρχεται σε αντίθεση με την αντίληψη του Ιησού ως "Υιού του Ανθρώπου", ο οποίος αποτελεί παράδειγμα για το άτομο και το κοινωνικό περιβάλλον του, δηλαδή την κοινότητα. Η αποδοχή αυτού του φαινομενικού παράδοξου ως ορθού οδηγεί πολλαπλά στην άρνηση των "Θαυμάτων", επειδή οι άνθρωποι που υποστηρίζουν αυτή την άποψη θεωρούν καλή τη πίστη ότι οφείλουν να καταπολεμήσουν τις λανθασμένες τάσεις, που απομακρύνουν από έναν ανθρώπινο, κοινωνικά κριτικό χριστιανισμό. Στην πραγματικότητα όμως, οι δύο αυτές πλευρές αποδίδουν από κοινού την εικόνα του πραγματικά ριζοσπαστικού Χριστού, και την σχέση του με την θέληση και την δύναμη του Δημιουργού.

Στο θέμα της "Δωρεάς του Αγίου Πνεύματος", όπως το δώρο της θεραπείας βλ. επίσης 1 Κορ. 12, 7-11, Ιστορία των αποστόλων 2, 17-20 και το κεφάλαιο "Πεντηκοστή" αυτού του κειμένου.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Μέχρι εδώ, όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης φύσης που απασχολούσαν επί χιλιετίες τις παλιές λατρείες υπέστησαν νέα επεξεργασία από τον Χριστό. Έτσι έγινε δυνατή η εκδήλωση του "υπερσυνείδητου" εσώτερου εαυτού του ανθρώπου στο σώμα, στην ψυχή και στο πνεύμα. Παράλληλα αναπτύσσεται η ικανότητα συνειδητής διερεύνησης, ενσωμάτωσης και ανάπτυξης όλο και βαθύτερων και αρχαιότερων επιπέδων του υποσυνείδητου.

Από το πνευματικό-ψυχικό πεδίο έως τις σωματικές δυνάμεις της θέλησης για ζωή μας οδηγούν για παράδειγμα τα αρχαία αιγυπτιακά μυστήρια.

Στην περίπτωση της ανάστασης του Λαζάρου, Ιωάν. 10:39-11*, συντελείται μια ακόμη βαθύτερη διείσδυση. Κατ' αρχήν ορισμένες τυπικές λεπτομέρειες μας παραπέμπουν στα παραπάνω αιγυπτιακά μυστήρια. Τα τελευταία συμπεριλάμβαναν μια εμπειρία όπου το άτομο παρέμενε επί τρεις μέρες σε μια κατάσταση, την οποία οι σύγχρονοι παραψυχολόγοι ονομάζουν "out of body experience" (εξωσωματική εμπειρία), που προσομοιάζει στο όνειρο, όντας όμως συνειδητή. Το σώμα κειτόταν φαινομενικά άψυχο. Ο άνθρωπος είχε έπειτα την βεβαιότητα ότι θα επιζήσει του θανάτου ως έμψυχο πνευματικό ον. Οι ιεροφάντες όφειλαν να επαναφέρουν τον ενδιαφερόμενο στο γήινο επίπεδο συνείδησης μετά από τρεις μέρες, διαφορετικά το ξύπνημα δεν θα ήταν δυνατό, επειδή το σώμα θα είχε αρχίσει να αποσυντίθεται. Ωστόσο, αυτό είχε σύμφωνα με τις πηγές ήδη συμβεί στο Λάζαρο, ο οποίος μετά από τέσσερις μέρες "είχε αρχίσει να μυρίζει". Βαθύτερα λοιπόν, ως τη φυσική υπόσταση έπρεπε να επιδράσει εκείνη η δύναμη που τον επανέφερε στην ζωή. Εξαιτίας αυτού του επεισοδίου της Αγίας Γραφής εμφανίστηκε μια τάση επίδειξης της επίδρασης που έχει η χριστιανική κατάσταση του πνεύματος ειδικά πάνω στην ύλη, καθώς και στις εξωτερικές πράξεις. Μια τάση που μόνο σήμερα μπορεί να επανέλθει στην επικαιρότητα, αφού ο μυστικισμός των προηγούμενων αιώνων επικεντρώθηκε για παράδειγμα στην διερεύνηση του πνευματικού-ψυχικού επιπέδου.

Στο πλαίσιο της Ανάστασης του Λαζάρου, ο Χριστός και το άμεσο ανθρώπινο περιβάλλον του προβάλλονται εντονότερα προς τα έξω. Εδώ διαφαίνεται μια διευρυμένη συνείδηση του Χριστού, που περιλαμβάνει και τους μαθητές, και ανθεί τώρα στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Μια παρόμοια διεύρυνση της συνείδησης παρατηρούμε και σήμερα σε ανθρώπους που βαδίζουν στα βήματα του Χριστού, όταν οι ομαδικές δραστηριότητές τους αντανακλώνται στο ευρύτερο περιβάλλον.

Ακολουθεί η οδός του μαρτυρίου. Ο αρχιερέας συνδέει στους λόγους του την τύχη του Ιησού με την μοίρα του λαού (Ιωάν. 11). Στην προφητική ενόρασή του αντιλαμβάνεται ότι ο Χριστός πρόκειται να πεθάνει στο όνομα όλων. Ωστόσο την ερμηνεύει λανθασμένα, θεωρώντας ότι ο Χριστός θα έβλαπτε τον λαό εάν έμενε στη ζωή. Η σωστή ερμηνεία προϋποθέτει μια συνείδηση, η οποία πέρα από την σκέψη, είναι σε θέση να συλλάβει διαδικασίες και σχέσεις, και πρέπει πρώτα να καλλιεργηθεί. Δεν ταυτίζεται με τις εικόνες που ανακύπτουν ενστικτωδώς. Τα βαθύτερα αίτια μπορούν να αποκαλυφθούν, να διαλυθούν και να δημιουργηθούν. Καμιά αρνητική ή άλλη σκέψη δεν μπορεί πια να αποθηκευτεί ημι-συνειδητά, δεν μπορούν πια να καλλιεργήσουν προβληματικές δομές που επιδρούν στα βαθύτερα, ακόμα και σωματικά επίπεδα. Αλλά και εκ των υστέρων διαλύεται αυτός ο προβληματικός πυρήνας, όταν το άτομο αντιληφθεί αυτούς τους νόμους. Ο δρόμος προς ένα ελεύθερο, δημιουργικό μέλλον ανοίγει.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Λίγο πριν το νίψιμο των ποδιών, ο Χριστός αποκαλεί τους οπαδούς του "πρόβατα", Ιωάν. 10,11-18, όπως ο ίδιος αυτοαποκαλείται σε άλλα σημεία "Αμνός". Τονίζεται εδώ εκ νέου η δεκτικότητα των μαθητών – ειδικά για την διδασκαλία του Χριστού, αλλά και η σχέση μεταξύ του Χριστού και του Θεού. Ακόμη και στην ωριμότητα, ο άνθρωπος μπορεί σε κάποιο επίπεδο να νιώσει σαν άγραφο χαρτί, σαν παιδί. Η πραγματική πρόοδος οδηγεί στην μετριοπάθεια, αν και η συνεχής μάχη με την υπερηφάνεια είναι απαραίτητη. Η επίγνωση ότι οι άνθρωποι, αν και σημαντικοί, δεν έχουν αξία μπροστά στο Θεό, αυξάνεται. Μπορούμε να μιλήσουμε ακόμα και για "ταπεινότητα", με μια ελεύθερη και πνευματική έννοια, και όχι ως δουλοπρέπεια μπροστά τις γήινες αρχές, που οδηγεί συχνά σε παρεξηγήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στο κεφάλαιο αυτό ο Χριστός αναφέρει "Εγώ είμαι η θύρα". Όποιος ανοίξει την καρδιά του στο Χριστό, για εκείνον είναι κι αυτός ανοιχτός σαν θύρα, που οδηγεί στο Θεό, την προϋπόθεση για κάθε συνέχεια.

Αντιπαραβάλλονται «πρόβατα» και «ερίφια» (π.χ. Κατά Ματθαίον 25:32-33).

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Τα επόμενα κεφάλαια των Ευαγγελίων αναφέρονται σε συμβολικά γεγονότα, από όπου λείπει η λεπτομερής διδασκαλία. Ωστόσο δεν έχουν τίποτα κοινό με τις εμπορικές αποκαλυπτικές ιστορίες για τη ζωή του Χριστού, που αφού τις διαβάσουμε, τις αφήνουμε στην άκρη χωρίς να έχουμε μάθει τίποτα. Κάποιες επιφανειακές γνώσεις μπορεί να είναι χρήσιμες, όμως τα αποφασιστικά σημεία δεν μπορούν να προσεγγιστούν παρά με διαλογισμό. Αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως κίνητρο για κάποιους, να ξεκινήσουν τις προσωπικές τους προσπάθειες προσέγγισης της γνώσης, τις οποίες κανείς ιερέας ή ιστορικός δεν μπορεί να απαγορεύσει.

Ωστόσο αυτή η πράξη, όπως και όλα τα επόμενα συμβάντα, δεν αποτελεί επανάληψη των προηγούμενων προτροπών για κάθαρση των διαφόρων επιπέδων της ύπαρξης του ανθρώπου. Όλα στέκονται υπό το νέο φως της επίγνωσης του Χριστού όχι "έχει φθάσει η ώρα του", και ότι οι μαθητές οφείλουν να ωριμάσουν, ώστε να είναι σε θέση να μεταδώσουν αυτόνομα σε ευρύτερους κύκλους αυτό το "κάτι". Στόχος δεν είναι πια οι προσωπικές αρετές, η καλή τους θέληση, υπό την επίβλεψη του εσωτερικού Εγώ τους. Είναι αυτό το ανώτερο, μη εγωιστικό Εγώ, από κοινού τώρα πια με το "Άτομο", που μπορεί να ενωθεί όλο και στενότερα με εκείνον τον "Χριστό, που έχει λάβει μορφή εντός μας", ως "Ο εαυτός όλων των εαυτών".

Αυτή η εμπειρία μπορεί να περιγραφεί κατ' αρχήν ως εξής: Η εσωτερική ολοκλήρωση της πράξης οδηγεί σε μια τόσο υψηλή καθαρότητα, όπου τα πάντα αναδύονται άμεσα από τις βαθύτερες πηγές, διατρέχοντας τα διαφορετικά επίπεδα της ύπαρξης. Ωστόσο, κατ' αρχήν υπάρχει η θέληση. Η αίσθηση και η επίγνωση θα ολοκληρωθούν αργότερα, φθάνοντας σε ένα επίπεδο όπου ο άνθρωπος θα είναι σε θέση να εξηγήσει το Γιατί των παρορμήσεών του. Ακόμη κι ο Θεός ακολουθεί την ίδια πορεία εντός μας, όπως μας δείχνει σε ένα βαθύτερο επίπεδο ή ανάπτυξη ενός παιδιού. Αυτό δεν σημαίνει ότι το τμήμα αυτό της ανάπτυξης πραγματοποιείται χωρίς την συμμετοχή του "μυαλού". Η ανθρώπινη ηθική και επίγνωση είναι ήδη αναπτυγμένη. Απομένει μόνο η τελείωση αυτής υπό τον Χριστό, έτσι όπως την αποδέχεται η θέληση.

Ένας άλλος τύπος βίωσης αυτής της, δύσκολο να περιγραφεί, φάσης αφορά την συνειδητοποίηση της ίδια της συνείδησης του ατόμου, δηλαδή της ματιάς, με την οποία αντικρίζουμε την ζωή, βάση του "αγγέλου", δηλαδή του ανώτερου Εγώ. Το (αγγελικό) ανώτερο Εγώ εμφανίζεται τώρα ποιο ενωμένο με το Χριστό, και υφίσταται κατά συνέπεια μια μεταβολή. Οι εμπειρίες με τους αγγέλους είναι σήμερα συνήθεις σε ορισμένους χώρους του νέου πνευματικού κινήματος. Οι Χριστιανοί, παρά την Αγία Γραφή, αμφιβάλλουν για την ύπαρξή τους, πολύ δε περισσότερο όσον αφορά τον "προσωπικό", "φύλακα άγγελο" της λαϊκής παράδοσης, και το χαρακτήρα της σχέσης μας μαζί του. Ωστόσο ο Χριστός αντιπροσωπεύει την διαμορφωμένη, προσωπική φύση του ανθρώπου, και την διατήρηση των επιτευγμάτων της ζωής κατά το άνοιγμα του εαυτού μας στον απρόσωπο κόσμο των αγγελικών δυνάμεων. Για τον Χριστό, ο άνθρωπος που έχει βιώσει μια τέτοια εμπειρία δεν είναι αυτονόητα τέλειος. Από την αρχή, ήδη στον Ιωάννη 1, άφησε τους μαθητές να πάρουν μια γεύση από αυτό τον κόσμο. Ορισμένοι ενασχολούμενοι με το πνεύμα πιστεύουν ότι η εμπειρία των αγγέλων είναι το κυρίαρχο ζήτημα και ότι έπειτα είναι δυνατή η απόσυρση από τα εγκόσμια. Η έρευνα στο πεδίο αυτό προϋποθέτει εξαιρετική σταθερότητα για να μην καταλήξει στην πλάνη. Οπωσδήποτε με αυτή τη φάση επέρχεται η δυνατότητα μιας ευρείας διείσδυσης στα γήινα πράγματα μέσω του πνεύματος. Ως ένδειξη μπορούμε να αναφέρουμε ότι ο R. Steiner ερευνητής του πνεύματος προβλέπει για την ανθρωπότητα μια μακρά περίοδο πνευματικής εξέλιξης, όπως άλλωστε και κάποιες άλλες σχολές. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι άλλες τεχνικές, όπως ο πνευματισμός και η ύπνωση δεν έχουν τίποτα κοινό με την αρχέτυπη θεμελιώδη εμπειρία των αγγέλων. Ωστόσο υπάρχουν εν τω μεταξύ πολλές σοβαρές προσπάθειες επαφής με τους αγγέλους στην καθημερινή ζωή.

Έως σήμερα δεν έχει γίνει αντικείμενο προσοχής το γεγονός, ότι η αναφορά στο νίψιμο των ποδιών, π.χ. στον Ιωάν. 12, βρίσκεται σε εσωτερική συνέπεια με το σημείο όπου η Μαρία της Βηθανίας αλείφει συμβολικά τα πόδια του Χριστού και τα σκουπίζει με τα μαλλιά της. Συμβολίζει εδώ τον εαυτό της, ή μήπως την θηλυκή πλευρά του Θεού, όπως θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε για την Θεοτόκο, ή για την Μαρία Μαγδαληνή- που προφανώς δεν ταυτίζεται με την Μαρία της Βηθανίας- σε άλλα σημεία; Για τις, συχνά αντιφατικές, απόπειρες φεμινιστικής, βιωματικής θεολογίας το σημείο αυτό κρύβει σίγουρα αναξιοποίητους ή ήδη αξιοποιημένους θησαυρούς. Η διαδικασία της "τελευταίας επάλειψης" της Καθολικής εκκλησίας έχει τις ρίζες της σε αυτό το περιστατικό.

Είναι επίσης αξιοσημείωτο, ότι το νίψιμο των ποδιών δεν αποτελεί μεμονωμένη προσωπική πράξη του Χριστού, και ότι οι μαθητές ενθαρρύνονται να πλύνουν τα πόδια ο ένας του άλλου, όπως ο Μυστικός Δείπνος περνά στα χέρια της αναπτυσσόμενης κοινότητας- με την έννοια του ιερατείου όλων. Η εκλεπτυσμένη θέληση για ζωή με το Θεό κατά το νίψιμο των ποδιών περνά από την ατομική ύπαρξη στο περιβάλλον, κατ' αρχήν στον πλησίον, του οποίου τα πόδια νίπτει ο άτομο, και έπειτα στην κοινή ευθύνη για τους άλλους και τους μαθητές ως σύνολο.

Το νίψιμο των ποδιών γίνεται κατανοητό και ως υπηρεσία προς τον άλλον. Μόνο με το νίψιμο "συμμετέχουν σε Αυτόν", όπως αναφέρει ο Χριστός. Αυτό υπογραμμίζει την πολύπλευρη, ευρεία σημασία του συγκεκριμένου βήματος. Μοιάζει με αυτό που οι νέοι ονομάζουν "πηγαίνει μαζί μου". Ωστόσο, δεν πρόκειται πια για την ύπαρξη μιας σχέσης, παρά για την "ύπαρξη μέσα σε μια (ζωντανή) σχέση". Το νίψιμο των ποδιών γίνεται κατανοητό ως ένα βήμα μπροστά. Η εξωτερική μορφή της πράξης δεν έχει σημασία. Στο πλαίσιο της αλχημιστικής πρακτικής, η χρήση εξωτερικών πράξεων προκειμένου να διευκολύνουμε την πρόσβαση σε εσωτερικές στάσεις και διαδικασίες, είναι σκόπιμη, υπό την προϋπόθεση ότι συμβαδίζει με την αντίστοιχη εσωτερική στάση. Εξάλλου, η ορθή ακολουθία των πράξεων του ιερέα δεν επαρκεί, αν ο ίδιος ο πιστός δεν συμμετέχει, γιατί αυτός είναι ο αποδέκτης. Το ίδιο ισχύει και στο Μυστικό Δείπνο, για τις διάφορες πλευρές του οποίου διαφωνούν οι θεολόγοι. Ίσως να έχουν κατά κάποιο τρόπο δίκαιο, όμως το ζήτημα της συνειδητής μεταμόρφωσης του πιστού, που αποτελεί το κεντρικό σημείο, δεν απολαμβάνει επαρκή προσοχή από την Καθολική ή την Ευαγγελική εκκλησία.

Αυτό το βήμα δεν ολοκληρώνεται με το πρώτο βίωμα στην καθημερινή ζωή, μέσα από το διαλογισμό ή το όνειρο. Η ανθρώπινη ύπαρξη με όλες τις ικανότητές της μπορεί να διευρυνθεί προς πολλές κατευθύνσεις, νέα βήματα μπορούν να ακολουθήσουν, να διασταυρωθούν με προηγούμενα, όμως οι νέες ιδιότητες θα εμφανιστούν μετά την ολοκλήρωση των προηγούμενων βημάτων πάνω στα οποία οικοδομούνται.

Μετά το άλειμμα στην Βηθανία ακολουθεί στον Ιωάννη 12 η είσοδος του Ιησού στην Ιερουσαλήμ ως Μεσσία. Μετά το νίψιμο των ποδιών, ο Ιωάννης παραθέτει στα 13-17 την αναγγελία της προδοσίας του Ιούδα Ισκαριώτη, τον αποχαιρετιστήριο λόγο και την αρχιερατική προσευχή του Χριστού.

Οι θεολόγοι είδαν σχετικά συχνά στη νίψη των ποδιών μία πράξη-οιωνό, η οποία προαναγγέλλει την επερχόμενη Σταύρωση ή ένα παράδειγμα υπηρέτησης με τις καθαρτήριες δυνάμεις της Αγάπης του Θεού. Είχε ωστόσο επίσης θεωρηθεί ως πράξη με άμεση επίδραση.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Ο Ιησούς εισήλθε στην Ιερουσαλήμ ως Μεσσίας, επευφημούμενος από το πλήθος, Ιωάν. 12,12-19. Όμως οι κυνικές ιερατικές τάξεις διέθεταν την ικανότητα να χειραγωγούν το πλήθος, μεταβάλλοντας τις διαθέσεις του εν μέρει αρνητικά. Μόνο άνθρωποι που νιώθουν μέσα τους αρνητικές τάσεις και αδιαφορία και υφίστανται μεταμόρφωση, μπορούν να αποκτήσουν την σταθερότητα και το βάθος της σχέσης με το Θεό που θα τους προστατέψει από την μαζική υποβολή και άλλες εξωτερικές αρνητικές δυνάμεις, των οποίων η πραγματικότητα προσπάθησε να βρει δρόμο επικράτησης μέσα από φαινόμενα του εικοστού αιώνα.

Κατά την Σύλληψη, Ιωάν. 18, ο Χριστός δείχνει στους στρατιώτες, που ξαφνιάζονται πρώτοι, ότι δεν βρίσκεται υπό τον έλεγχό τους. Ωστόσο, αφήνει τα γεγονότα να εξελιχθούν.

Η "μαστίγωση" του Ιησού, Ιωάν. 19,1, γίνεται στην πλάτη. Το ενδιάμεσο επίπεδο του ανθρώπου, τα συναισθήματα, η υπέρβαση του πόνου στο συναισθηματικό επίπεδο είναι ιδιότητες, που μπορούν να καλλιεργηθούν με τον διαλογισμό, και όχι με το παθητικό, άσκοπο μαρτύριο. Ωστόσο όλοι οι χριστιανοί μυστικιστές αναφέρουν τον πόνο που ηθελημένα ή όχι ένιωσαν στις ψυχές τους. Ούτε ο Χριστός δεν αποφεύγει τον πόνο από φόβο, όπως θα μπορούσε άλλωστε, σαν τους ινδούς δασκάλους που εφαρμόζουν το Pratjahara, την τεχνική αδρανοποίησης των αισθήσεων. Εδώ πρόκειται μάλλον για την διεύρυνση της συνείδησης προς τον πόνο των άλλων.

Ας σημειώσουμε ότι η αναγωγή της Μαστίγωσης του Ιησού σε σύμβολο μιας διαδικασία μύησης, δηλαδή σε ένα στάδιο ανάπτυξης του σύγχρονου ανθρώπου στο δρόμο για την τελείωση δεν εμπεριέχει ολόκληρη την αλήθεια. Το καθοριστικό βήμα πραγματοποιείται από τον ίδιο το Χριστό στον Μυστικό Δείπνο που ακολουθεί το άλειμμα στην Βηθανία (Ματθ. 26,26-29). Ο Μυστικός Δείπνος είναι το σύμβολο αυτών που ο Χριστός προσφέρει στην μαρτυρική ανθρωπότητα. Ο άρτος συμβολίζει την ουσία (δηλ. την ψυχή) του Ιησού Χριστού, του "Λόγου". Ο οίνος συμβολίζει το θεϊκό πνεύμα, που ζωοποιεί το Λόγο για το σκοπό της ανθρωπιστικής πράξης. Η καθολική εκκλησία έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην μεταβολή της φύσης του άρτου και του οίνου σε σάρκα και αίμα του Χριστού. Η ευαγγελική εκκλησία τόνισε τον εορτασμό της μνήμης του Χριστού. Και οι δύο έχουν δίκαιο, επιστημονικά πειράματα κατέληξαν στην διαπίστωση ότι τα μόρια του αγιασμένου νερού μεταβάλλουν την γωνία τους. Ωστόσο, μεγαλύτερης σημασίας είναι η μεταβολή που επέρχεται στους συμμετέχοντες, χάρη στο μεταμορφωμένο και μεταμορφωτικό "σώμα και αίμα" του Κυρίου. Έτσι ο άρτος και ο οίνος γίνονται μέσα ενόρασης. Ορισμένοι έχουν προσπαθήσει να λάβουν το σώμα και το αίμα του Κυρίου χωρίς άρτο και οίνο, όντας εσωτερικά καθαροί, και ένιωσαν την επίδρασή τους. Ωστόσο, αυτό είναι σίγουρα πιο δύσκολο. Και, εάν θέλει κανείς να οργανώσει ένα "ευλογημένο" γεύμα, χωρίς την αξίωση ενός εκκλησιαστικού μυστηρίου, υπάρχει η δυνατότητα ενός "γεύματος της αγάπης".

Η Μαστίγωση μπορεί να γίνει κατανοητή από τους αδαείς ως επιφανειακή, κωμικοτραγική απάντηση και κατά συνέπεια δεν πρέπει να αποτελέσει το επίκεντρο της προσπάθειας για βίωση. Αυτό ισχύει και για την στέψη με το ακάνθινο στεφάνι. Η συχνά μονομερής επικέντρωση στο μαρτύριο, που χαρακτήριζε τον παλαιότερο μυστικισμό συνδέονται με την νεότερη αντίληψη, όσο το δίδαγμα του Ιωάννη του Βαπτιστή με εκείνο του Χριστού προς τους μαθητές του. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει τον δρόμο που θα ακολουθήσει.

Από θεολογικής άποψης έχει συζητηθεί επίσης εάν ο Μυστικός Δείπνος αποτελούσε μία άλλη μορφή του εβραϊκού γεύματος του Πεσάχ (Πάσχα) ή εάν ο Ιησούς αντικατέστησε ο ίδιος την παλαιά γιορτή ως προαναγγελλόμενο πραγματικό «θύμα-αρνίο». Η νέα σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπων (η Καινή Διαθήκη), όπως καθιερώθηκε από τον Ιησού (Λκ. 22:20) θεωρήθηκε συνέχεια των χωρίων Έξ. 24:8, Ιερ. 31:31-33, Ησ. 53:12. Ο άρτος θεωρήθηκε ως προσωποποίηση του Ιησού, το αίμα ως σύμβολο της απόλυτης ιλαστηρίου αφοσίωσης. Άλλοι αμφισβήτησαν την αυθεντικότητα της γραπτής παράδοσης (της λεγόμενης επίκλησης) – ένας ισχυρισμός όχι ιδιαίτερα εύλογος, καθώς περιλαμβάνεται στις πλέον παλαιές γραφές.

Ακολουθεί στη γερμανική και αγγλική σελίδα απόσπασμα από τον Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 26,26-29 για τον Μυστικό Δείπνο (Θεία Κοινωνία, Ευχαριστία).

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Ενώ το χρυσό στέμμα παραπέμπει στην κοσμική εξουσία, όχι απαραίτητα με την αρνητική έννοια, το ακάνθινο στέμμα του Χριστού αποτέλεσε σύμβολο μιας εξουσίας μοναδικής στον κόσμο. Κι όμως τα αγκάθια τρύπησαν το μέτωπο. Δεν βρίσκουμε εδώ μόνο πόνο, αλλά και μια δύναμη υπέρβασης των πνευματικών μαρτυρίων, από τα οποία δεν φαίνεται να πάσχει ο Χριστός. Εμφανίζονται μόνο πριν από την στιγμή, όπου αποφασίζει οριστικά να μην αποφύγει το "πικρό ποτήριο". Η Μαστίγωση και το Ακάνθινο στεφάνι αποτελούν την συνέχιση της διαδικασίας που ξεκινά με το νίψιμο των ποδιών. Το συναίσθημα και η επίγνωση – παρά τις όποιες αντιστάσεις- μοιάζουν "καθαγιασμένες".

Τα διαδοχικά αυτά γεγονότα παραπέμπουν στο στόχο της ανάπτυξης του ανθρώπου πέρα από τον εαυτό του, και ταυτόχρονα, ως δύναμη, σε νέα κινήματα, όπως το ειρηνιστικό, το οικολογικό και πνευματικές προσπάθειες που επιδιώκουν να αλλάξουν τον κόσμο.

Όπως και στην Μαστίγωση, έτσι και στην στέψη με το ακάνθινο στεφάνι έχουμε την αντίδραση, μια φθηνή μίμηση αυτού που προηγήθηκε. Αυτό το σημείο, όπου εκφράζεται θετικά το άνοιγμα για το σκοπό της ανάπτυξης πέρα και πάνω από τον εαυτό μας, βρίσκεται στον αποχαιρετιστήριο λόγο του Ιησού, π.χ. Ιωάν 13,31-17, και στην συνάντηση με τον Πιλάτο, π.χ. Ιωάν. 19,5 ("Ιδέ, ο Άνθρωπος", στο πλαίσιο του διαλογισμού αυτό αντιπροσωπεύει το όραμα του Ιησού ως αρχέτυπο του λυτρωμένου ανθρώπου). Μαζί με το νίψιμο των ποδιών και τον Μυστικό Δείπνο, τα λόγια του Χριστού έχουν επίσης την δύναμη έργων.

Θα ήταν χρήσιμο σύμφωνα με αυτές τις αποκαλύψεις, εφόσον σήμερα γίνεται λόγος για "την χριστιανική μύηση ή τα βήματα ανάπτυξης", να εξετάσουμε πιο προσεκτικά αυτές τις αρχές.

**) Στην ιστορία των θρησκειών υπάρχει ωστόσο το φαινόμενο της εμφάνισης μίας μορφής ή ενός ψευτοβασιλιά που αποτελούσε αντικείμενο χλευασμού, στον οποίο εκφορτιζόταν η οργή του λαού. Στην Παλαιά Διαθήκη υπήρχε ο αποδιοπομπαίος τράγος, ο οποίος προοριζόταν για την εξιλέωση του Θεού για τις αμαρτίες του λαού (Λευ. 16:15). Και στις δύο περιπτώσεις επρόκειτο ως μία μάλλον συμβολική τελετουργία. Για αυτό το λόγο, η παραδοσιακή θεολογία υποστήριξε ότι μόνο ο Ιησούς μπόρεσε να προβεί σε μία πραγματικά αποτελεσματική θυσία για όλους. Κάποιοι κριτικοί θεολόγοι θεώρησαν ότι λόγω αυτών των απηχήσεων παλαιών θυσιαστήριων λατρειών μπορούν να αμφισβητήσουν την ιδέα της θυσίας καθαυτή. Αυτό μπορεί να ήταν επιπόλαιο – αλλά, όπως προαναφέρθηκε, το επεισόδιο αυτό κρύβει πολύ περισσότερα από την πτυχή της αυτοθυσίας. Αφορά επίσης το στόχο της.

Ερώτηση:
Να παρακαλέσω* το Θεό – εφόσον δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα – για μία σοφή συμπεριφορά απέναντι σε ομάδες στις οποίες ανήκω – ακόμα κι αν αυτό απαιτεί να αναθεωρήσω τα μοτίβα της σκέψης μου;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Οι οπτικές για την Σταύρωση και την Ταφή διαφέρουν μεταξύ τους περισσότερο από ότι για άλλους σταθμούς της πορείας του Κυρίου. Αυτό οφείλεται εν μέρει στην θέση που αποδίδεται στα παραπάνω μέσα στην εκκλησία, και εν μέρει στο ότι οι ερμηνεύοντες προσπαθούν να εντάξουν τα πάντα στο δικό τους σύστημα κοσμοθεωρίας. Π.χ. Ιωάν. 19,12-37.

Τα γνωστικιστικά κινήματα της εποχής του πρώιμου Χριστιανισμού ήταν πρόθυμα να ασχοληθούν με το Χριστό. Ωστόσο, εξαιτίας του αρχαιοελληνικού τους υπόβαθρου δεν ήταν δυνατό να κατανοήσουν, πώς ένα τέτοιο πλάσμα του φωτός μπορούσε να γεννηθεί από μια γυναίκα και να πεθάνει. Έτσι θεώρησαν ότι δεν μπορούσε παρά να εμφανίζεται με την ανθρώπινη μορφή, σαν άγγελος, όπως τον αποδέχθηκαν αργότερα ορισμένοι ανατολικοί δάσκαλοι, εξαφανιζόμενος στο τέλος από τον γήινο κόσμο χωρίς όμως να πεθαίνει πραγματικά. Επειδή στην διδασκαλία τους ο γήινος κόσμος και η ύλη διέπονταν αιώνια από το κακό, δεν μπορούσαν να κατανοήσουν, πώς ένα τέτοιο πλάσμα πέρασε από όλους τους σταθμούς της ανθρώπινης ζωής, διαπερνώντας τους μάλιστα με το φως του. Ο όρος "γνωστικιστικός" χρησιμοποιείται εδώ σε αντιπαράθεση με την αποστολική γνώση, μια διάκριση που ενέκρινε ο κριτικός των αιρέσεων F.W. Haack. Ωστόσο σε αυτές τις διδασκαλίες υπήρχαν σημεία συνάντησης με το Χριστιανισμό, για παράδειγμα το γνωστικό "Ευαγγέλιο της αλήθειας" αναγνωρίζει ότι ο Χριστός καρφώθηκε στο σταυρό.

Οι άνθρωποι με υλιστικό ή αρνητικό προς το Χριστιανισμό προσανατολισμό διέδωσαν ιστορίες, ότι ο Χριστός ήταν νόθος γιος κάποιου ρωμαίου στρατιώτη, γεγονός εξαιρετικά απαξιωτικό βάσει των ηθικών αντιλήψεων της εποχής. Επιπλέον, διατύπωσαν την υπόθεση ότι ο Χριστός δεν πέθανε, αλλά έλαβε φροντίδα, ότι δηλαδή ανέρρωσε. Τέτοιες προσπάθειες συναντούμε ακόμη και σήμερα, π.χ. ο τάφος ενός ηλικιωμένου με το όνομα Ιησούς στο Κασμίρ αποδίδεται στο Ιησού της Αγίας Γραφής. Στην Ευρώπη υπάρχει ένας ακόμη τάφος του Ιησού που εμφανίζεται στην σύγχρονη βιβλιογραφία. Οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι το όνομα Ιησούς, ή Jehoschua, ή Jeschua, ή Jesat, δεν ήταν μοναδικό. Ακόμα και στα Απόκρυφα Ευαγγέλια (εκείνα που δεν συμπεριλήφθηκαν στην Αγία Γραφή) εμφανίζονται πολλοί με το ίδιο όνομα: Ο Ιησούς του Σιράχ, ο Ιησούς μπεν Παντίρα. Εκτός αυτού, σύμφωνα με την ερμηνεία των αντιφατικών στοιχείων για την καταγωγή του Ιησού στον Ματθαίο και στον Λουκά από τον R. Steiner, υπήρξαν δύο διακριτοί, συνδεόμενοι μεταξύ τους νεαροί με αυτό το όνομα.

Ωστόσο, τέτοιου είδους έρευνες μπορούν να δώσουν το έναυσμα για διαλογισμό, εφόσον υπονοούν ότι υπάρχει κάτι που δεν ταιριάζει σε κανένα γνωστό σχήμα. Πρβλ. επίσης Groenbold "Jesus in Indien- das Ende einer Legende" (γερμανικά). (...).

Όπως διαπιστώσαμε προηγουμένως, οι μαρτυρίες των πνευματικών χριστιανών μας βοηθούν να δώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα της σημασίας των προηγούμενων γεγονότων για την ανάπτυξη του σύγχρονου ανθρώπου, και κατά συνέπεια για τον χαρακτήρα αυτών. Όσο περισσότερες πνευματικού τύπου εμπειρίες διαθέτει ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερα είναι σε θέση να τα κατανοήσει. Η αναφορές των πνευματικών χριστιανών και των στιγματισμένων, δηλαδή των φορέων των σημείων του μαρτυρίου του Κυρίου, συνδέονται μεταξύ τους χωρίς να έρχονται σε επαφή. Περιέχουν λεπτομέρειες για την εμπειρία του Χριστού που δεν συμπεριλαμβάνονται στην Αγία Γραφή, όντας ταυτόχρονα παρόμοιες μεταξύ τους, από τον Φραγκίσκο της Ασίζης έως τον Πάπα Πίο. Όλοι συμφωνούν, ότι η Σταύρωση και η Ταφή του Κυρίου είναι βαθιά και πραγματικά χαραγμένες στον κόσμο μας, και ότι η συνειδητή ή μη ταύτιση με αυτά τα γεγονότα, προκαλεί αφάνταστο πόνο, αλλά χαρίζει και αφάνταστη ανυψωτική δύναμη στο πνεύμα. Τον υπαρξιστικό, συγκλονιστικό για τον άνθρωπο ως σύνολο, χαρακτήρα της Σταύρωσης προσεγγίζει με βεβαιότητα η ζωή αυτών των εξαιρετικών ανθρώπων, πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε νοητικό τρόπο προσέγγισης. Στο ζήτημα του θανάτου και της ζωής εμπλέκονται περισσότεροι παράγοντες από τα μεμονωμένα επίπεδα της ύπαρξης που συμμετέχουν από κοινού, συμπεριλαμβανομένου του "αιτιολογικού" επιπέδου της παραγωγής αξιών και πεπρωμένου. Αλλά και οι άνθρωποι που δεν διατηρούν τόσο αποκρυσταλλωμένη, μυστικιστική σχέση με το Θεό, μπορούν να αξιοποιήσουν τα γεγονότα αυτά ως γέφυρα προς την πραγματικότητα μέσω του διαλογισμού, όσο ατελής κι αν είναι αυτή η προσπάθειά τους αυτή. Λέγοντας στον, πλάι του σταυρωμένο, εγκληματία ότι σύντομα θα βρίσκεται μαζί του στον Παράδεισο, ο Χριστός μας αποκαλύπτει ότι μια σύντομη κατανόηση του δρόμου του είναι δυνατή.

Η συνειδητή διείσδυση σε αυτές της βαθύτερες διαδικασίες που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, οι οποίες συνδέονται με καταπίεση, πόνο και παρακμή, αποτελεί πραγματική δυνατότητα του σήμερα, ανεξάρτητα από το βαθμό. Αν και αυτή η δυνατότητα δεν συνδέεται με την εποχή του χρόνου ή τον τόπο, όπου εκτυλίχθηκαν αυτά τα γεγονότα, το Πάσχα φαίνεται να διευκολύνει την απόκτηση της αντίστοιχης εμπειρίας. Τότε ο αρχαίος, παραδοσιακός ρυθμός εναλλαγής των εποχών του μαρασμού και της αναγέννησης μοιάζει να ενισχύεται κατά μια "οκτάβα".

Στην Σταύρωση, όπως και στα προηγηθέντα γεγονότα, εμπεριέχεται πλάι στην υπερβατική δύναμη, η παγκόσμια συνείδηση, π.χ. στα λόγια επάνω στο σταυρό που κορυφώνονται στην φράση "Τετέλεσθαι"! Αυτή η αισθητή "θυσία από αγάπη" για την σωτηρία του κόσμου δεν μπορεί να εκφραστεί επαρκώς μέσω της παλιάς, στυφής ρήσης "Εξαγορά των ανθρώπων μέσω της θυσίας του Ιησού". Η περιγραφή της εξιλαστήριας εξαγοράς της ανθρωπότητας από τον Ιησού μπορεί σήμερα να ερμηνευθεί ως προσπάθεια να καταστεί πιο κατανοητή στο κοινό. Αρχικά ίσως επρόκειτο για αφηγηματική προσαρμογή του φανταστικού κόσμου των Ισραηλιτών της εποχής, οι οποίοι με τελετουργικές θυσίες ζώων επιχειρούσαν να κατευνάσουν τη θεότητα. Ο Ιησούς ποτέ δεν δίδαξε κάτι τέτοιο.

Ο Rupert Sheldrake, ένας βιολόγος, ο οποίος έγινε γνωστός στους νέους πνευματικούς κύκλους χάρη στις ολοκληρωμένες συλλογιστικές του προσπάθειες, ανάπτυξε την θεωρία του "μορφογενετικού πεδίου". Εάν οι πίθηκοι ενός νησιού αναπτύξουν μια νέα ικανότητα, οι πίθηκοι της ίδιας ράτσας ενός άλλου απομακρυσμένου νησιού θα αναπτύξουν κι αυτοί την ίδια ικανότητα χωρίς να έχουν έρθει σε επαφή με τους πρώτους. Αυτό συνηγορεί στην άποψη ότι υπάρχει ένα μη τυχαίο δυναμικό πεδίο, το οποίο συνδέει τους πιθήκους της ίδιας ράτσας μεταξύ τους. Όταν ο συγγραφέας ρώτησε τον Rupert Sheldrake, αν θα μπορούσε να φανταστεί ένα τέτοιο πεδίο πάνω από την ανθρωπότητα ως αποτέλεσμα της πορείας του Χριστού έως την Σταύρωση ή την ανάσταση, αυτός απάντησε έκπληκτος και μετά από σκέψη: "Ναι, αλλά τότε δεν θα επρόκειτο για το μορφογενετικό πεδίο, αλλά για ένα πνευματικό δυναμικό πεδίο".

Κι αυτό ακόμα, δεν αποτελεί απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Ωστόσο υπάρχουν νέα επιστημονικά ρεύματα που προσφέρουν καλύτερες δυνατότητες προσέγγισης αυτών των δυσνόητων δεδομένων, από ότι οι διάφορες θεολογίες, οι οποίες είτε προσκολλώνται δογματικά στις πεπαλαιωμένες διδασκαλίες, είτε απωθούν οτιδήποτε δυσνόητο.

Και στην Σταύρωση ακόμη υπάρχουν συγγένειες, όχι όμως ομοιότητες, με αρχαίες τελετουργίες μύησης. Ο σταυρός, δηλαδή το ξύλο όπου κρεμάστηκε ο Κύριος συναντάται μεταξύ άλλων στον Βορά, βλ. τους μύθους του Όντιν, ο οποίος κρεμόταν από το ξύλο επί εννέα ημέρες, συγκεντρώνοντας στο διάστημα αυτό εξαιρετικές εμπειρίες. Το μοτίβο του Τάφου ως τόπου μύησης ήταν πολύ διαδεδομένο στην εποχή του μεγαλίθου, καθώς και στους Κέλτες, και ιδιαίτερα ανεπτυγμένο στην πολιτισμό των αιγυπτιακών πυραμίδων. Οι πυραμίδες, ανεξάρτητα από το αν ήταν πραγματικά τόποι ταφής, κάτι που δεν έχει αποδειχθεί, καθώς μια ονομαστική επιγραφή δεν αποτελεί επαρκές στοιχείο, χρησιμοποιούνταν όπως και οι κελτικές νεκρικές τούμπες ως τόπου διεξαγωγής ιεροτελεστιών. Επειδή σήμερα η αμφισβήτηση αυτών των διαπιστώσεων θα απαιτούσε την αγνόηση πάμπολλων στοιχείων, δεν θα προχωρήσουμε στην εξέταση του θέματος. Ο R. Steiner παρατήρησε ότι τα δύο ρεύματα ανάπτυξης, το μοτίβο του σταυρού και το μοτίβο του τάφου διασταυρώνονται δημιουργικά στον Χριστό.

Η βίωση της Σταύρωσης, του "Μεσονυχτίου της ψυχής", του "μυστηριακού θανάτου" της διέλευσης από μια κατάσταση αδιαφορίας για όλα όσο απασχολούν τον άνθρωπο, που βίωσαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οι μυστικιστές, εμφανίζει ορισμένες ομοιότητες με την κορυφαία εμπειρία της γιόγκα, το Nirvikalpa Samadhi, δηλαδή την εμπειρία του κενού της "Νιρβάνα". Ο χριστιανικός μυστικισμός ωστόσο, παρέχει την εμπειρία εκείνου που βρίσκεται μέσα ή πίσω από το κενό, δηλαδή του Χριστού ή του ίδιου του Θεού. Την δυνατότητα του περάσματος μέσω του ινδικού δρόμου από την Νιρβάνα προς εκείνο που υπάρχει πίσω από αυτή, έχει καταδείξει ο Aurobindo. Ωστόσο, στον χριστιανικό δρόμο, ένα μέρος από την πληρότητα που βρίσκεται πίσω από όλα μπορεί να εμφανιστεί από την πρώτη στιγμή της πορείας στον δρόμο της πίστης, επειδή ο εξανθρωπισμένος Χριστός λειτουργεί ως γέφυρα.

Η προσπάθεια του Aurobindo μοιάζει εξαιρετικά δύσκολη, καθώς έχει να αντιμετωπίσει δυνάμεις που συνδέονται με την πορεία του Χριστού, χωρίς να διαθέτει το απαραίτητο υπόβαθρο. Ωστόσο, δεν είναι αδύνατη. Ας θυμίσουμε μόνο την περίπτωση του νεαρού ινδουιστή Sadhu Sundar Singh, ο οποίος δεν γνώριζε τίποτα για τον χριστιανισμό, κι όμως μέσα από την εντατική εσωτερική αναζήτηση του Θεού βίωσε την εμπειρία του Χριστού, και την περιέγραψε αργότερα σε ένα βιβλίο. Ακόμη και στην διάρκεια ινδουστικών, ταντρικών ασκήσεων έχει εμφανιστεί ξαφνικά, αντί για ινδικές θεϊκές μορφές, το όραμα του Χριστού. "Το πνεύμα πηγαίνει όπου αυτό θέλει".

Αν και ανεφάρμοστη στον χριστιανισμό ως θρησκευτική κοινότητα, η προτροπή του R. Steiner να δούμε στον Χριστό ένα φωτεινό ον, το οποίο ήταν γνώριμο σε ορισμένους σοφούς ήδη από την προχριστιανική εποχή, είναι ωστόσο ενδιαφέρουσα για άλλους πολιτισμικούς κύκλους. Βλ. το κεφάλαιο "Εν αρχή ην ο Λόγος…" του κειμένου και το τρίτο μέρος του κεφαλαίου "Η Παλαιά Διαθήκη και οι προχριστιανικές θρησκείες".

Αν και η μελέτη του R. Steiner πάνω στο θέμα θα μπορούσε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι ο Χριστός ασχολήθηκε μόνο με την μοίρα της ανθρωπότητας, και ότι ο καθένας από εμάς οφείλει να διαμορφώσει μόνος τη μοίρα του, η σαφής και γενικά αποδεκτή εμπειρία πολλών χριστιανών διδάσκει ότι ο Χριστός βοηθά τον καθένα από εμάς στην διαμόρφωση της προσωπικής μας μοίρας. Μπορεί να οδηγήσει στην αλλαγή της μοίρα μας, αποκλείοντας μια μοιρολατρική στάση, αλλά σε καμία περίπτωση χωρίς να ληφθεί υπ' όψιν η υπόλοιπη ανθρωπότητα. Επίσης η δύναμη της συγχώρεσης μεταξύ των ανθρώπων αποτελεί μια έντονα ρεαλιστική εμπειρία, η οποία ανήκει στον χριστιανικό τρόπο ζωής. Ο αιώνιος φαύλος κύκλος της βίας κατά της βίας σπάει. Δεν πρόκειται εδώ μόνο για την απελευθέρωση από τις γήινες δεσμεύσεις ή για την μη ταύτιση με αυτές. Στο επίπεδο αυτό διαπιστώνουμε ομοιότητες με άλλες διδασκαλίες, π.χ. του Βούδα. Πρόκειται για την δύναμη να ακυρώσουμε τις δεσμεύσεις εκ των έσω, χωρίς όμως να αποσυρθούμε από τον πραγματικό κόσμο, όπως θα ήταν πιθανό. Να έχουμε τη δύναμη να παραμείνουμε στον πραγματικό κόσμο, ως "εργάτης των αμπελιών".

Σε όλες τις προσπάθειες αξιοποίησης του γεγονότος και του συμβολισμού της Σταύρωσης στην σύγχρονη εποχή, δεν πρέπει να αγνοήσουμε την συνύπαρξη εδώ πολλών παραγόντων:
- Ότι ο Ιησούς όφειλε να περάσει από όλα τα στάδια της ανθρώπινης ύπαρξης, από την γέννηση ως το θάνατο, μεταβάλλοντας τα πάντα μέσω της νέας στάσης του απέναντι σε αυτά.
- Την Σταύρωση, η οποία –ανεξάρτητα από τους αρχαίους συμβολισμούς του σταυρού- ήταν μια μέθοδος τιμωρίας, και η οποία στην περίπτωση αυτή ήρθε ως αποτέλεσμα προδοτικών, παράνομων και υλιστικών πράξεων των αντιπάλων του. Ήταν έτσι όπως ήταν και όχι διαφορετικά και κανένας φετιχισμός του σταυρού δεν δικαιολογείται. Δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά η διογκούμενη αντίδραση των παρηκμασμένων, αρνητικών, ασυνείδητων δυνάμεων της εποχής, μιας καρικατούρας της λυτρωτικής συνείδησης του Χριστού.
Το γεγονός ότι η Σταύρωση επέδρασε τελικά με τρόπο που ευλόγησε τον κόσμο δεν είχε φυσικά καμία σχέση με τη βιαιότητα αυτή που διαπράχθηκε σε βάρος του Ιησού, αλλά συνδέεται με την Ανάσταση. Είναι έργο Θεού.
- Ο σταυρός ως σύμβολο ανήκε στην εποχή του, ακόμη κι αν έγινε αργότερα σύμβολο της αγάπης και της αυτοθυσίας, ένα σύμβολο που είναι χρήσιμο και για την εποχή μας, ως αντίδοτο στην αδιαφορία και στο μίσος.
- Μια περισσότερο ουδέτερη εικόνα των εξωτερικών διεργασιών του Ιησού πέρα από το συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο αποτελούν τα τελευταία λόγια του στο σταυρό: "Πατέρα, στα χέρια σου παραθέτω το πνεύμα μου"¹, καθώς και ο τάφος που, αντίθετα με τις παλαιότερες απόψεις, δεν αποτελεί ξεχωριστή φάση, αλλά ανήκει στην φάση της Σταύρωσης. Ακόμη, το νόημα του θανάτου του Χριστού δεν βρίσκεται στον ίδιο το θάνατο, αλλά στην ακύρωση του αναπόφευκτου του θανάτου στον άνθρωπο.

Το ότι τα τελευταία γεγονότα στην ζωή του Χριστού αναλύονται τόσο εκτεταμένα στο κείμενο αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στην πνευματική τους ανάλυση έχει δοθεί λιγότερη σημασία από ότι σε άλλα ευκολότερα κατανοητά και προγενέστερα περιστατικά. Και το ότι μέσα από την προσπάθεια ανάλυσης δημιουργήθηκαν ακόμα πιο πολύπλοκες θεωρίες, οι οποίες απαιτούν ακόμα μεγαλύτερες προσπάθειες για την κατανόησή τους, παρεμποδίζοντας έτσι την προσπάθεια άμεσης βίωσης. Δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο θάνατος του Χριστού αποτέλεσε την υψηλότερη στιγμή της πορείας του, όπως υποστηρίζουν ορισμένα θεολογικά ρεύματα, όπου ο σταυρός μοιάζει να είναι το κέντρο των πάντων.

Η παραδοσιακή θεολογία αναγνώρισε, όπως και οι πρώτοι Απόστολοι του Ιησού μετά από τη Σταύρωση, ότι περισσότερα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης μπορούν να ερμηνευτούν έως τις λεπτομέρειές τους ως προαναγγελίες των Παθών του Ιησού και της λυτρωτικής εξέλιξης αυτών (Λκ. 24:27, Ψλ. 22, Ψλ. 40:7 κ.επ., Ψλ. 69:22, Ησ. 52:13-14 και 53, Ζαχ. 12:10 και 13:1, Σολ. 2:10-20, κ.ά.) Στη γραπτή παράδοση από τα χρόνια της διδασκαλίας του Ιησού βρέθηκαν επίσης πολλές απηχήσεις της επερχόμενης Σταύρωσης και Ανάστασης – οι οποίες είναι εν μέρει δυσδιάκριτες και ακριβώς για αυτό το λόγο δεν μπορούν να απορριφθούν απλά με το σκεπτικό της ύστερης εισαγωγής τους. Κατά τα άλλα, ήδη ο προχριστιανικός Πλάτωνας διαισθάνθηκε ότι η ιδανική εικόνα του απόλυτα δικαίου σε αυτό τον κόσμο θα κατέληγε σε μία σταύρωση (στην Πολιτεία II). Προκαλεί την προσοχή ότι αυτό το συμβάν πρέπει άφησε έντονες εντυπώσεις και στους Ρωμαίους (π.χ. Μκ. 15:38). Παρά τη διακριτά μεγάλη σημασία αυτής της αυτοθυσίας στο γενικό βιβλικό πλαίσιο, κάποιοι κριτικοί θεολόγοι δεν μπόρεσαν να την εκτιμήσουν δεόντως. Ήδη από την πρώιμη εποχή του Χριστιανισμού, διάφορες ομάδες ακολούθησαν τα βήματα που βίωναν από κοινού τα μέλη τους ή που μπορούσαν να κατανοήσουν προσωπικά – γεγονός που οδήγησε σε διαφορετικές εστιάσεις.

Ερώτηση:
Να παρακαλέσω* το Θεό να με βοηθήσει στην αναζήτηση ενός τρόπου υπέρβασης των παλιών πνευματικών προγραμμάτων της ηλικίας, της ασθένειας και του θανάτου;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Στο πεδίο της ιατρικής υπάρχουν μαρτυρίες για ναρκωμένους ή φαινομενικά νεκρούς, οι οποίοι επανήλθαν και περιέγραψαν τις εμπειρίες τους σε άλλα επίπεδα της συνείδησης. Υπάρχουν επίσης ορισμένες επιστημονικές έρευνες για το θέμα, όπου παρατηρήθηκε μείωση του βάρους κατά περίπου 21 κιλά τη στιγμή του θανάτου. Στην ανθρωποφιλοσοφία και στην θεοσοφία αναφέρεται ο διαχωρισμός του Εγώ, δηλαδή του πνευματικού όντος, μαζί με το "αστρικό, δηλαδή συναισθηματικό σώμα", το "αιθέριο δηλαδή ενεργειακό σώμα" και το φανταστικό σώμα από το υλικό, που συνοδεύεται από την απόσυρση στο συναισθηματικό επίπεδο, έπειτα στο Εγώ δηλαδή στο πνευματικό επίπεδο και τέλος στον κόσμο των αιτίων, πάντα με τον ανώτερο εαυτό πάνω από όλα.

Ιδιαίτερα μεταξύ των αυτοχείρων έχουν καταγραφεί ευρήματα στα σύνορα της επιστήμης, που δείχνουν ότι παρέμειναν επί πολλή ώρα δεμένοι στο γήινο περιβάλλον τους. Οι δυσάρεστες αναμνήσεις τους δεν χάθηκαν όπως θα επιθυμούσαν.

Οι σύγχρονες γνώσεις θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στην ενασχόληση μας στη διάρκεια της ζωής μας με τις σταθερές εσωτερικές μας αξίες, κάτι που βρίσκουμε στην Αγία Γραφή. Όποιος έζησε καταστροφικά, εγωιστικά και κτητικά θα αντιμετωπίσει προβλήματα εξαιτίας αυτού του αρνητικού φορτίου, και θα μετανιώσει γι' αυτά που έχασε. Όποιος αντιθέτως φέρθηκε με καλοσύνη στον πλησίον, και έμαθε να εκτιμά την πλάση σαν τμήμα του εαυτού του και να προσφέρει τη βοήθειά του, θα έχει, χάρη στον φωτεινό χαρακτήρα του καλές εμπειρίες.

Ένα άλλο ερώτημα είναι πώς αντιμετωπίζει το ον άνθρωπος τη στιγμή του θανάτου τις ιδιότητες, εμπειρίες και υποστάσεις που αποθηκεύονται σε διάφορα επίπεδα της ύπαρξης του στην διάρκεια της ζωής του. Ακόμη, πώς αντιμετωπίζει τις διαφορές. Πάνω σε αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν επίσης μαρτυρίες, π.χ. Πατήρ Roesermuller. Αναφέρουν την περισσότερο ή λιγότερο αισθητή "λήψη" των κυριότερων στοιχείων από όλα τα μέρη της ύπαρξης, και την προτίμησή τους προς τον ενταφιασμό σε αντιδιαστολή με την καύση των νεκρών, εξαιτίας της ανωτέρω διαδικασίας. Γίνεται λόγος ακόμη και για την μη αναμενόμενη, ξαφνική έκρηξη της υπόστασης που παρατηρήθηκε σε τάφους. 

Εδώ κι εκατοντάδες χρόνια υπάρχουν αναφορές, ελεγμένες από την εκκλησία για "άσηπτα σώματα", π.χ. της Bernadette Soubirius στη Λούρδη. Επίσης υπάρχουν αναφορές για "κενούς τάφους". Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είχαν ζήσει μια ζωή πολύ κοντά στο Θεό.

Αρχικά τα περιστατικά αυτά δεν συνδέθηκαν με τον κενό τάφο του Χριστού. Η σύνδεση έγινε αργότερα στην εσωτεριστική φιλολογία. Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε μια σειρά άλλων παράδοξων περιστατικών, τα οποία δεν είναι πάντα ελέγξιμα, και δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν εκ των προτέρων ως σοβαρά. Ωστόσο είναι βέβαιο ότι η ύλη κρύβει μέσα της σημαντικά μυστικά. Οι έρευνες στο πεδίο της χημείας και την φυσικής ανατρέπουν την εικόνα των υποτιθέμενων σχετικά σταθερών ατόμων στο ανθρώπινο σώμα. Αυτό όμως είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που μόνο επιγραμματικά μπορεί να αναφερθεί εδώ.

Εκτός αυτού, οφείλουμε να λάβουμε υπ' όψιν τα απόκρυφα Ευαγγέλια της πρωτοχριστιανικής περιόδου, που αν και δεν αντιμετωπίστηκαν από την εκκλησία ως "αιρετικά", θεωρήθηκαν σε ένα βαθμό λανθασμένα και δεν συμπεριλήφθηκαν στην Αγία Γραφή. Ένα μέρος του λεγόμενου "Κατά Νικόδημο Ευαγγελίου" περιγράφει την "πορεία του Ιησού προς την Κόλαση" μετά θάνατον και την συναισθηματική κάθαρση που πρόσφερε στα πλάσματα που βρίσκονταν εκεί. Έπειτα περιγράφεται η συνάντησή του με τις μορφές του – υπερβατικού και πνευματικού- Παραδείσου, π.χ. της Παλαιάς Διαθήκης. Από μια πλευρά δεν ήταν τίποτα άλλο από φαντασίες, δεν αποκλείεται όμως να πρόκειται για πραγματικά οράματα, εν μέρει συμβολικά και εν μέρει άμεσα.

Δεν έχουμε προσεγγίσει ακόμα την σημασία της αναφοράς του Ιωάννη 20,11-18, σύμφωνα με την οποία η Μαρία των Μαγδάλων, επονομαζόμενη Μαρία Μαγδαληνή, ήταν η πρώτη που ανακάλυψε τον κενό τάφο, και αναγνώρισε τον Χριστό σε ένα ενδιάμεσο στάδιο. Στο πνευματικό επίπεδο φαίνεται να συμβολίζει εδώ την Εύα – *"Μη με κρατάς, γιατί δεν έχω ανεβεί ακόμα προς τον Πατέρα"¹. Διακρίνουμε εδώ μια διαφορά σε σύγκριση με τις μεταγενέστερες εμφανίσεις του ως αναστημένου, όπου π.χ. επιτρέπει σαφώς το άγγιγμα του Θωμά. Το νεκρό σώμα μοιάζει αναζωογονημένο με νέο τρόπο από το πνεύμα. Όμως οι πηγές δεν μας δίνουν στοιχεία που να παραπέμπουν στην φροντίδα του Ιησού ως τραυματισμένου αλλά ζωντανού. Η εμφάνισή του ήταν πολύ αλλαγμένη, και η αντίδραση της Μαρίας Μαγδαληνής δεν δίνει την εντύπωση ότι οφείλεται στα τραύματα, τα οποία έπρεπε να είναι εμφανή. Ακόμη και οι δύο ουσίες από βότανα που χρησιμοποιεί ο Νικόδημος είναι σαφέστατα συνήθη υλικά ταρίχευσης των νεκρών. Αυτό που συνέβη εδώ δεν ταιριάζει στο σχήμα της ζωής και του θανάτου με την κλασσική έννοια. Ούτε και στο σχήμα των γνωστών εμπειριών στο όριο της ζωής και του θανάτου. Έχει επίσης μια σημασία για το μέλλον, βλ. "Αποκάλυψη του Ιωάννη".

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Ωστόσο, από τους κύκλους των υλιστικά σκεπτόμενων υπάρχουν ιστορικο-κριτικές φωνές, που διαπιστώνουν ότι οι αναφορές για την Ανάσταση των πρωτοχριστιανικών χρόνων είναι οι πιο τεκμηριωμένες, καλύτερα μάλιστα από όλες τις άλλες μαρτυρίες για την ζωή του Ιησού. Μαρτυρίες λοιπόν για την εμφάνιση του Χριστού σε διάφορα μέρη, με όχι πάντα άμεσα αναγνωρίσιμη νέα μορφή και με ορισμένες νέες ιδιότητες, αλλά ορατός σε όλα τα μάτια.

Βάσει αυτού οφείλουμε να αποδεχθούμε την βιβλική μαρτυρία που προϋποθέτει πραγματικές διαδικασίες μεταμόρφωσης στο καθαγιασμένο στη ζωή, σώμα του Χριστού, ή και στη σωρό του μετά θάνατον (τα λεγόμενα πνεύματα είναι συνήθως αόρατα). Στην ακολουθία της ανθρώπινης ανάπτυξης οι διαδοχικές καταστάσεις της συνείδησης μπορούν να χάσουν την αυτονομία του: "αποχωρισμός " είναι η πραγματική σημασία του όρου "αμαρτία". Ο αποχωρισμός αντιπροσωπεύει εξάλλου τον αποχωρισμό του ανθρώπου από το Θεό, την προέλευσή του. Έτσι το κατώτερο, δηλαδή το σώμα, μπορεί να γίνει αποδεκτό εκ νέου στα επίπεδα ύπαρξης του Χριστού. Βλ. προηγούμενο κεφάλαιο: "και ο τάφος ήταν κενός".

"Σε τρεις μέρες θα έχω ξανακτίσει αυτό το ναό. Μιλούσε όμως για το ναό του σώματός του": Μετά την άνοδο της ύπαρξης, ακόμη και για άλλους αποθανόντες πιθανό, σε άλλα επίπεδα, το εσώτερο τμήμα της ψυχής (βλ. τελευταίο κεφάλαιο) θα μπορούσε, καθώς τώρα εκλείπουν οι αποχωριστικές ιδιότητες και όλα υπακούουν στα εσώτερα της ψυχής, να ακολουθήσει μια αναδημιουργία των επιπέδων της προσωπικότητας και του φυσικού σώματος χωρίς ασυνείδητες περιοχές.Επίσης σύμφωνα με την ανθρωποσοφική θεώρηση (R.Steiner), το αναστημένο σώμα του Χριστού ως «Νέου Αδάμ» - Α’ Κορ. ιε’ 45-47 – είναι πλασμένο εκ νέου και υπάρχει έκτοτε ως εξελικτική δυνατότητα σε όλους τους ανθρώπους (- το αποκαλούμενο φυσικό «πνευματικό σώμα», πνευματικό αλλά με δυνητική επίδραση στο φυσικό σώμα. Αφορά στη βίωση του «Εσωτερικού Χριστού» του μυστικισμού, που συνδέεται με την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους); ενώ Ακόμα και στους κύκλους των θεοσοφιστών (A. Bailey) η Ανάσταση γίνεται αντιληπτή ως αναδημιουργία. Όσο ανακριβής κι αν είναι εν μέρει η θεοσοφιστική οπτική, οι χριστιανοί θεολόγοι οφείλουν να αναρωτηθούν γιατί δεν καταφέ.

ρνουν οι ίδιοι να αναπτύξουν τέτοιες ή ορθότερες αντιλήψεις, που να ανταποκρίνονται στην σύγχρονη γενική μόρφωση. Ο δισταγμός ορισμένων θεολόγων, να αντιμετωπίσουν σοβαρά την Ανάσταση σε κάποια μορφή, δεν ανταποκρίνεται καν στο σύγχρονο θεμέλιο μιας καλής γενικής μόρφωσης.

Οι διάφορες αντιλήψεις περί μετενσάρκωση που εντοπίζουμε στις διάφορες θρησκείες, δηλαδή της εκ νέου ένταξης της ψυχής σε ένα σώμα, θα ήταν μια βαθύτερη, "μη ολοκληρωμένη οκτάβα" του νέου αναστάσιμου γεγονότος και όχι ταυτόσημες με αυτό. Οι διδασκαλίες της ύπαρξης της ψυχής πριν την σύλληψη και η διδασκαλία της μετενσάρκωσης ήταν διαδεδομένες και κατά την εποχή του πρώιμου χριστιανισμού, σύμφωνα με τον Ruffinus. Ωστόσο είναι ενδιαφέρον ότι δεν τράβηξαν στην συνέχεια την προσοχή των πολλών. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι οι άνθρωποι επικεντρώθηκαν εκείνη την περίοδο στην επίγεια ζωή, όπως γράφει ο R. Steiner. Ούτε στις πιθανές προσπάθειες των Πάπων που διψούσαν για εξουσία, να προωθήσουν την εξάρτηση των ανθρώπων από την περιορισμένη μια ζωή, όπως υποθέτουν κάποιοι συγγραφείς του πνεύματος. Μπορούμε εδώ να εντοπίσουμε περισσότερα φαινόμενα που προσφέρουν μαρτυρίες. Το σημαντικότερο είναι η εδραίωση του μοτίβου της Ανάστασης στους ανθρώπους. Ακόμη κι αν εμφανίζεται στην πράξη ως κάτι που αφορά το μέλλον, δίνει στην μετενσάρκωση τον χαρακτήρα μιας ξεπερασμένης από το Χριστό διαδικασίας. Ο αναστημένος Χριστός δεν χρειάζεται να ενσαρκωθεί ξανά , για να εμφανιστεί στους ανθρώπους. Στην κριτική διαφόρων ομάδων, χριστιανικών και μη, στην διδασκαλίας της μετενσάρκωσης αναγνωρίζεται ότι η αντίληψη σταθερών "ψυχικών-μηχανικών" κανόνων περί μοίρας, θανάτου και μετενσάρκωσης, τουλάχιστον ως αυτοσκοπός, δεν αντιστοιχούν στην εμπειρία του Χριστού. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε ποτέ μετενσάρκωση. Πολλές παλαιότερες και σύγχρονες μαρτυρίες μετενσάρκωσης, αν και δεν πρόκειται πάντα για πραγματική μετενσάρκωση, αλλά για άλλα φαινόμενα, δεν μπορούν να αγνοηθούν. Μόνο στο χριστιανικό πεδίο εμφανίζονται, όπου εμφανίζονται, ως ειδικές περιπτώσεις, όπως στην περίπτωση του Ιωάννη του Βαπτιστή. Αντί να αναλάβει την λειτουργία του Ηλία, όπως θεωρήθηκε, ο Ιησούς είπε απλά "Αυτός είναι". Αυτός είναι ο ρόλος ενός πλάσματος που στάλθηκε από ψηλά για μια ειδική αποστολή, για να βοηθήσει τους ανθρώπους, και όχι κάποιου που είναι παγιδευμένος στον φαύλο κύκλο των γεννήσεων. Πέρα από αυτό στο επίπεδο του χριστιανικού μυστικισμού, ακόμα και για εκείνους που δέχονται την μετενσάρκωση ως πραγματικότητα (όπως ο Lorber), τονίζεται η μεγαλύτερη σημασία νέων τρόπων διδασκαλίας από το υπερπέραν. Ο άνθρωπος μπορεί σήμερα να δεχθεί τεράστιες ποσότητες γνώσεων στη διάρκεια της ζωής του. Η μετενσάρκωση για το σκοπό της επεξήγησής της και της ανάπτυξης του ανθρώπου, πιθανώς με νέα καθήκοντα όσον αφορά το περιβάλλον του, οφείλει ανάλογα με τις αντίστοιχες εμπειρίες να αποβάλλει τον παλιό αυτόματο χαρακτήρα της, από τον οποίο προέρχεται. Εκείνες οι παλιές αντιλήψεις μπορεί να αποτελούν την αφορμή για την αντιμετώπιση της μετενσάρκωσης από το χριστιανισμό με καχυποψία. Επιπλέον, ο Θεός και ο Χριστός δεν συμπεριλαμβάνονται στην διδασκαλία των άλλων ρευμάτων της μετενσάρκωσης. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα ήταν επιτρεπτό να απορρίψουμε όλα τα φαινόμενα που υποστηρίζονται από άλλες θρησκείες ως άσχετο με το χριστιανισμό. Η φυσική-ψυχική-πνευματική φύση του ανθρώπου είναι κατ΄ αρχήν όμοια παντού, και έτσι όλοι μπορούν να μάθουν κάτι με τη σύγκριση, χωρίς να πέσουμε στην παγίδα της εξίσωσης όλων.

Για την επίδραση μηχανιστικών απόψεων για το κάρμα και την μετενσάρκωση έχουμε αναφερθεί ήδη στο κεφάλαιο για την Σταύρωση.

Σήμερα διαπιστώνουμε συχνά σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες ότι αυτές δεν παρουσιάζουν ομοιότητες με τους γονείς τους από τα πρώτα βήματα της ενηλικίωσης. Μερικές φορές μοιάζουν να έχουν διαμορφώσει τη μορφή τους σε μια άλλη παλαιότερη κουλτούρα στο παρόν σώμα τους, από ότι είναι σύνηθες. Αυτό μπορεί να συνδέεται με την αυξημένη σημασία της ψυχικής – πνευματικής υπόστασης απέναντι στους προγόνους και στην κληρονομικότητα σε σύγκριση με το παρελθόν. Ο R. Steiner υποστηρίζει την ύπαρξη μιας σχέσης με την δράση του Χριστού.

Σύνθημα του Χριστού είναι "Δείτε, δίνω νέα ζωή στα πάντα". Ακόμη κι όταν στρέφεται στον πυρήνα της ατομικότητας, όπου ο άνθρωπος δεν είναι "Ιουδαίος ή Έλληνας", αλλά άνθρωπος, δεν εννοεί μια ενιαία ανθρώπινη υπέρ-συνείδηση, παρά πραγματοποιεί τη σκέψη, που κάνει ο Θεός μέσω των ανθρώπων.
Μέσα από την "ατομικότητα" ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει νέες κοινότητες, που δεν στηρίζονται σε παλιού τύπου οικογενειακούς ή ταξικούς δεσμούς. Ωστόσο, στις νέες σχέσεις του πνεύματος, μπορεί να συμπεριλαμβάνονται και κάποιες παλαιότερες, οι οποίες εξελίσσονται από ασυνείδητους καταναγκασμούς σε συνειδητές επιλογές.

Όσον αφορά την παρατήρηση περί της οικουμενικής επίδρασης των δυναμικών πεδίων, η οποία έγινε στο κεφάλαιο για την Σταύρωση, οφείλουμε να έχουμε υπ' όψιν ότι από τη στιγμή που ο Χριστός πέρασε από όλα αυτά τα στάδια, τα τελευταία είναι συνολικά και ταυτόχρονα "παρόντα". Ακόμα κι αν τα βήματα του Χριστού και η ακολουθία τους διατηρείται, "η βίωση της Σταύρωσης είναι κάτι διαφορετικό, επειδή ήδη εκεί υπονοείται το γεγονός της Ανάστασης. Ο βιολογικός θάνατος δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια σοβαρή βίωση της "δύναμης της Ανάστασης". Αυτό ενισχύεται και από μυστικιστικές εμπειρίες, η δύναμη της Ανάστασης βιώνεται ως κινητήρια δύναμη ακόμη και των απλούστερων βημάτων. Ο R. Steiner ανακάλυψε, σε άλλη βάση, ότι η Ανάσταση δρα σήμερα ενιαία. Άλλα ευρήματα, όπως η "αιθεροποίηση του αίματος", προστίθενται σε αυτή την συνειδητοποίηση.
Σήμερα έχει σημασία και το έργο των «διαδόχων του Ιησού Χριστού».

Στο πλαίσιο αυτό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι νέες τάσεις, οι οποίες, όπως ο Χριστός, δεν ασπάζονται την γενική πεποίθηση περί του αναπόφευκτου θανάτου του σώματος.

Ο Ινδός φιλόσοφος και γιόγκι Αουροπήνδο (Aurobindo) δούλεψε επάνω στην εμπειρία της Νιρβάνα κατά παρόμοιο τρόπο, και επιδίωξε να "κατεβάσει στην γήινη ζωή υπέρ-πνευματικές δυνάμεις". Η πνευματική του σύντροφος στην πορεία αυτή, "μητέρα" Mira Alfassa κατάφερε να διαπεράσει επίπεδα του σώματος που διαθέτουν μνήμη, π.χ. τα κύτταρα, που συνδέονται με τα παλιά προγράμματα του θανάτου. Ταυτόχρονα βίωσε αυτή την εμπειρία ως "εργασία πάνω στο ένα σώμα της ανθρωπότητας".

Ο R. Steiner μίλησε με διαφορετικό τρόπο για νεοδημιουργηθέντα ανώτερα μέλη της υπόστασης δηλαδή τα "σώματα" πάνω από την νόηση, που θα έκαναν δυνατή την μεταμόρφωση των παλαιότερων συναισθηματικών, αιθέριων ζωτικών δυνάμεων – και των φυσικών πεδίων της ζωής, το ένα μετά το άλλο, μόνο με τη θέληση. Κατονομάζει τα υψηλότερα μέλη της υπόστασης: "Πνευματικός εαυτός, πνεύμα ζωής, πνευματικός άνθρωπος". Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι αυτή η προφητεία θα πραγματοποιείτο σε μια πολύ μεταγενέστερη εποχή. Ωστόσο η σύγκριση με τις εξελίξεις της εποχής μας δείχνει ότι αυτό, τουλάχιστον ως ίχνος, αφορά και την δική μας εποχή.

Στον εσωτεριστικό Βουδισμό, αυτά τα ανώτερα "σώματα" αναφέρονται τουλάχιστον ως δυνατότητα και στην υπόσταση του Βούδα – "Dharmakaya, Sambohogyakaya, Nirmanakaya". Σε αυτές τις κατευθύνσεις δεν υπάρχουν ενιαίοι στόχοι, μέθοδοι ή αποτελέσματα. Το μόνο κοινό που παρατηρούμε είναι η ενασχόληση διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων με ένα συγκεκριμένο αντικείμενο εργασίας, που το καθιστά περισσότερο πραγματικό.

Ας προσθέσουμε εδώ ένα ακόμα παράδειγμα από τον αιώνα μας: ο Carl Welkisch , "Στην πνευματική φωτιά του Θεού". Ως εξαιρετικά ευαίσθητος σωματικά πνευματικός χριστιανός, ένοιωσε ως καθήκον του, επιβεβαιωμένο μέσα από οράματα, να λειτουργήσει ως όργανο για την υλοποίηση της μεταμόρφωσης του υλικού σώματος από το Θεό. Καθώς συχνά εμφανίζονται άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούν ότι έχουν "λάβει άνωθεν εντολές" και είναι γι' αυτό το λόγο μοναδικοί, δεν είναι δύσκολο να τους απορρίψουμε ως "τρελούς". Ωστόσο, όποιος είναι εξοικειωμένος με πνευματικές εμπειρίες, μπορεί να αναγνωρίσει ότι οι εμπειρίες αυτές, αν και περιέχουν κάποιες υποκειμενικές πλευρές, έχουν μια πραγματική σημασία. Το ίδιο ισχύει και για τον Welkisch.

Η "αθανασία", κηρύσσεται από νέες πνευματικές- θεραπευτικές ομάδες, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Στόχος είναι η θεραπεία της "αίσθησης της θνητότητας", ενώ γίνεται προσπάθεια, μέσα από τεχνικές αναπνοής "Rebirthing" –για την αντιμετώπιση του τραύματος της γέννησης- και με την υγιεινή διατροφή, να επιτύχουν την πραγματική επιμήκυνση της ζωής, μιας ζωής που εκπέμπει θετική ενέργεια. Αν και σε αυτούς τους κύκλους ο Χριστός εμφανίζεται συχνά στο περιθώριο, οι συμμετέχοντες χριστιανοί, όπως η Μορμόνος Annalee Skarin, η οποία έγραψε για τις εμπειρίες της στην υλοποίηση και από-υλοποίηση του σώματος, στηρίζονται στα θεμέλια της σύνδεσής τους με το Θεό.

Άλλοι, στο πεδίο της ιατρικής ερευνούν τις δυνατότητες αναζωογόνησης με ορμονικές μεθόδους. Αυτή η εξέλιξη περιέχει ουσιαστικά μοτίβα. Δεν αφορούν μόνο παράφρονες με ιδέες μεγαλείου.

Ωστόσο, οφείλουμε να έχουμε υπ' όψιν, ότι ο Χριστός ενδιαφέρεται για ολόκληρο τον άνθρωπο, και όχι για το υλικό σώμα, ή την συνέχιση της ζωής ως απομονωμένη υπέρτατη αξία. Ούτε για την απομονωμένη αναβίωση των κυττάρων, παρά για μια συνολική θεραπεία του σώματος – συμπεριλαμβανομένων των οργάνων, των κυττάρων κλπ- και του πνεύματος του ανθρώπου. Ο Χριστός ενδιαφέρεται επίσης για την ελευθερία του ζειν και όχι για την καταναγκαστική επιβίωση. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε συνολικά αυτά τα κινήματα ότι αγνοούν τις παραπάνω αξίες, ωστόσο ο κίνδυνος πρέπει να γίνει κατανοητός

Η δύναμη της Ανάστασης, που βιώνουμε με το Χριστό, ο οποίος την υλοποίησε φανερά και ολοκληρωτικά, μοιάζει να είναι η πραγματική "συνδετική ουσία" για μια αρμονική εξέλιξη προς αυτή την κατεύθυνση. Πολλά από αυτά που μας μετέδωσε παλαιότερα ως σπέρματα αλήθειας δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα. Είναι λοιπόν σκόπιμο, στην προσπάθειά μας να βρισκόμαστε κοντά σε Αυτόν.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Ο Χριστός ξεκίνησε την περίοδο της διδασκαλίας του με την απόσυρση στην έρημο επί 40 ημέρες και ολοκληρώνει τώρα την παρουσία του στη γη με την περίοδο των 40 ημερών μετά το Πάσχα, όπου εμφανίζεται σε διάφορους ανθρώπους σε απομακρυσμένες περιοχές.

O Παύλος είναι σήμερα ιδιαίτερα γνωστός για ορισμένες παραδοσιακές "πτυχές" του. Πέρα από το γεγονός ότι συχνά αυτές υπερεκτιμώνται μονομερώς, οι οραματικές εμπειρίες του είναι αυθεντικές. Έτσι κατάφερε να βιώσει αυτό που εκφράζεται στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, ότι δηλαδή η σημασία του Χριστού υπερβαίνει το ρόλο του Ιουδαϊκού λαού, ότι το Ιουδαϊκό έθνος ευλογήθηκε, για να αποτελέσει το σημείο εκκίνησης της προσφοράς Του στον κόσμο. Αυτό το σημείο αποτέλεσε δικαιολογημένα το επίκεντρο μιας από τις πρώτες διαφωνίες μεταξύ των μαθητών.

Οι εκκλησιαστικές μαρτυρίες τείνουν να εξισώνουν την εκκλησία με το "σώμα του Χριστού", αν και σε αυτή περιλαμβάνεται με την ευρεία έννοια ολόκληρη η ανθρωπότητα. Οι ανθρωποφιλοσοφικές μαρτυρίες δέχονται με περισσότερη σαφήνεια την ανθρωπότητα ως "σώμα του Χριστού". Οι ανθρωποφιλοσοφικές σχολές, οι οποίες δεν αναπτύχθηκαν σε αυστηρά χριστιανική βάση, δέχονται επίσης την σημασία του Χριστού για την ανθρωπότητα, ακόμη κι όταν την περιορίζουν στο πεδίο της διδασκαλίας.

Οι σύγχρονες χριστιανικές ομάδες που διδάσκουν την Νέα Αποκάλυψη, ιδιαίτερα η "Οικουμενική Ζωή" δέχονται το ρόλο του Χριστού για όλα τα πλάσματα, πέρα από τον άνθρωπο, αφαιρώντας έτσι από τον άνθρωπο την ευθύνη για το μέλλον του πλανήτη. Ωστόσο εκείνοι που δεν αποτελούν μέρος του προβλήματος, αλλά της λύσης, θα παίξουν το ρόλο τους όπως δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός στην επί του όρους Ομιλία.

Όποιος όμως μπορεί να συνδέσει την πράξη του, που δεν δέχεται άλλη ανθρώπινη επίδραση, με τον Χριστό, δεν είναι σε θέση να καταφύγει σε εκείνες τις θεωρίες, τρόπους έκφρασης και πράξεις που χαρακτήριζαν την εκκλησία στη διάρκεια των αιώνων. Ο Χριστός σύμφωνα με τις μαρτυρίες των μυστικιστών δεν προσφέρεται για συνειδητές ή ασυνείδητες προσπάθειες που αντιτίθενται σε αυτόν.

Η δύναμη που αντλούν οι εκκλησίες, προκειμένου, συχνά στην υπηρεσία επίγειων δυνάμεων, να προβούν σε πολέμους, διώξεις και εκδηλώσεις μίσους, μπορεί να ερμηνευτεί βάση της ίδιας της ορολογίας που χρησιμοποιούν. Το φως, σύμφωνα με τις εμπειρίες των πνευματικών κύκλων, μπορεί να ξυπνήσει τις "σκιές". Ωστόσο, η μετατροπή μας σε υπηρέτες της σκιάς, του σκότους, όπως συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν, αντί να δουλέψουμε για την ακύρωση του σκότους μέσα στον εαυτό μας και στους άλλους, δεν ανταποκρίνεται στις χριστιανικές απαιτήσεις.
Ωστόσο, σε πρόσφατες προσπάθειες, όπως το Τελικό Κείμενο της Ευρωπαϊκής Οικουμενικής Σύναξης "Ειρήνη και δικαιοσύνη για την ολόκληρη την Οικουμένη", 1989, συναντούμε μια προσπάθεια ανάπτυξης προς τα εμπρός. Η μετάφραση του κειμένου είναι διαθέσιμη στο EKD, Ανόβερο.

Αλλά και η "Ανάληψη" αποκτά μια αυθεντική σημασία στο πλαίσιο της "μίμησης" του Χριστού. Ο Rosenkreuzer για παράδειγμα βίωσε την κάθοδο του νέφους των ουρανών σε οράματα και όνειρα. Ωστόσο, η μεμονωμένη ή τακτική βίωση αυτού του τύπου δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει ολοκληρώσει αυτό το βήμα στην ζωή του, παρά ότι απλά η αρετή αυτή έχει αρχίσει να δρα εντός του.

Η "Ανάληψη", η οποία προϋποθέτει την βαθιά βίωση της πνευματικής ανάπτυξης, δεν πρέπει να συγχέεται με μια "απαγωγή από ΑΤΙΑ" (Αγνώστου Ταυτότητος Αντικείμενα). Επίσης δεν είναι πιθανό να ταυτίζεται με τις εμπειρίες ανάληψης των παλαιότερων προφητών, εάν λάβουμε υπ' όψιν άλλες πιθανότητες πνευματικής βίωσης (βλ. κεφάλαιο "Ανάσταση"), χωρίς να απορρίπτουμε, βάσει της πληθώρας των μαρτυριών για τα ΑΤΙΑ σε όλο τον κόσμο, την πιθανότητα ύπαρξης εξωγήινων αστροναυτών*. Και ότι ορισμένοι μύθοι του παρελθόντος βρίσκουν την εξήγηση τους σε τέτοιου είδους φαινόμενα αρνητικού ή θετικού τύπου. Και ότι πιθανόν θα παίξουν κάποιο σημαντικό ρόλο στο μέλλον. Ωστόσο, η προσπάθεια ορισμένων κύκλων να ερμηνεύσουν κάθε λατρευτική βραχογραφία ως απεικονίσεις διαστημοπλοίων είναι υπερβολική και ανταποκρίνεται σε μια μονόπλευρη, προσανατολισμένη προς τον τεχνικό-υλιστικό πολιτισμό μας, νοοτροπία. Αν και οι άνθρωποι χρειάζονται θεϊκή βοήθεια κάθε είδους, οφείλουν οι ίδιοι να προχωρήσουν στην σωτήρια υπέρβαση. Μέσα από προόδους της υπόστασής τους, των πράξεων και της συνείδησης, οι άνθρωποι μπορούν να επιβιώσουν, να εντοπίσουν και να εκτελέσουν την αποστολή τους. Κανείς, και κανένα επιφανειακό επίτευγμα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανάπτυξη σε ευρύτερα πεδία της συνείδησης. Η προσπάθεια, που οδήγησε π.χ. το διαστημόπλοιο Challenger σε ένα – προειδοποιητικό- ατύχημα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα επιφανειακό, παρελκυστικό αντίγραφο εκείνου που είναι αναγκαίο να γίνει.
*Παρατήρηση: Από πλευράς της Εκκλησίας έχει τοποθετηθεί πολλές φορές σχετικά ο αιδεσιμότατος CorradoBalducci (Βατικανό). Κατά τα άλλα, στην Ανάληψη υποτέθηκε συχνά από πλευράς των Εκκλησιών μόνο ένα ψυχικό ή/και κοινωνιολογικό φαινόμενο. Η επίσημη εφημερίδα του Βατικανού «OsservatoreRomano» έγραψε πάντως το Μάιο του 2008: «Το σύμπαν αποτελείται από δισεκατομμύρια γαλαξίες, κάθε ένας από τους οποίους αποτελείται από εκατοντάδες εκατομμύρια άστρα. Πώς μπορεί να αποκλειστεί η εξέλιξη ζωής επίσης αλλού; Δεν μπορούμε να θέσουμε όρια στη δημιουργική ελευθερία του Θεού. Εάν θεωρήσουμε από κοινού με το Φραγκίσκο της Ασίζης τα πλάσματα της Γης ως αδελφούς και αδελφές, γιατί να μην μπορούμε να μιλήσουμε και για έναν εξωγήινο αδελφό; Άλλα ευφυή όντα πιθανώς ζουν ακόμα σε πλήρη αρμονία με το Δημιουργό τους.»

Δεν υπονοούμε ότι οι τεχνικές πρόοδοι δεν είναι απαραίτητες, π.χ. για την κατάργηση της καταστροφικής πυρηνικής ενέργειας, κάποιων άλλων τύπων ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, τη γενετικής μηχανικής κα. Ωστόσο, κι αυτό οφείλει να κατευθύνεται από ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης. Μια ανάπτυξη στο πλαίσιο μιας διευρυμένης συνείδησης εν Χριστώ, οφείλει να είναι οργανική, και όχι αποτέλεσμα τεχνητών επεμβάσεων. Καμία πνευματική "τεχνική" δεν μπορεί να μας καθαγιάσει. Οι ασκήσεις μπορούν να μας βοηθήσουν, τις εγκαταλείπουμε όμως, αφού επιτελέσουν το ρόλο τους. Μόνο αυτό που έχει γίνει τμήμα της συνείδησής μας μετρά. Είναι αδύνατο να "καταναλώσουμε" το Θεό μέσα από τις σύγχρονες προβληματικές "εγκεφαλικές μηχανές", που δεν είναι παρά μηχανές πλύσης εγκεφάλου.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Πριν την Σταύρωση, ο Ιησούς είχε αναγγείλει ότι η αναχώρησή του για τον Πατέρα θα απελευθέρωνε τον "παράκλητο", το "Πνεύμα της Αληθείας", Ιωάν. 14,15,16.

Παρατήρηση: Ο "Παράκλητος", δηλαδή το "Πνεύμα της Αληθείας" δεν ταυτίζεται υπό τη στενή έννοια με το "Άγιο Πνεύμα", δηλαδή την "Σοφία του Θεού".

Το "Πνεύμα της Αληθείας" εμφανίζεται ως μέρος του ίδιου του Χριστού το οποίο παραπέμπει στην κοινότητα με αυτόν και στα λόγια του, και επιτρέπει στους μαθητές να συνεχίσουν το έργο του στην γη. Γι' αυτό δεν αρκεί να αντιμετωπίσουμε αυτά τα θρησκευτικά και φιλοσοφικά ερωτήματα μόνο στο πλαίσιο μιας λογοτεχνικής σύλληψης ιστορίας και σκέψης. Πάνω στο θέμα έχουν γραφεί πολλά. Εδώ συνυπάρχουν άλλοι παράγοντες, ακόμα και μέσα στον άνθρωπο, και η διερεύνησή τους είναι ο πρωταρχικός σκοπός αυτού του κειμένου.

Το Άγιο Πνεύμα ως "θηλυκή, μητρική" πνευματικά ευφυή θεϊκή ιδιότητα και ενέργεια συναντάται σε πολλά επίπεδα και μορφές πριν ακόμα από τον ερχομό του Χριστού, τόσο εκτός του ανθρώπου όσο και μέσα από την έμπνευση που χαρίζει σε αυτόν.

Ωστόσο δεν είναι απόλυτα λάθος να εξισώνουμε στην πράξη τις έννοιες "Πνεύμα της Αληθείας" και "Άγίο Πνεύμα", όπως συμβαίνει συχνά. Όλο και συχνότερα, οι δυνάμεις του Θεού δρουν συνολικά και ως ενότητα. Όπως ο άνθρωπος, ο οποίος αρχικά "δημιουργήθηκε κατ' εικόνα του Θεού", μπορεί να βιώσει την διάσπαση της συνείδησής του και την εκ νέου ολοκλήρωση της υπόστασής του.

Έτσι μπορεί να εκδηλωθεί με τρόπο που σήμερα δεν ξεφεύγει από την φαντασία μας, η κοινή ύπαρξη της ανθρωπότητας με την φύση, όπως θα δούμε στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το μέλλον αυτό είναι πλήρως προσαρμόσιμο στις σύγχρονες ικανότητες αντίληψής μας.

Το "Άγιο Πνεύμα" δεν είναι απλά πνεύμα ή ανάσα, δύναμη ζωής. Ίσως είναι χρήσιμο να παρακολουθήσουμε την σταδιακή εμφάνισή του στο δρόμο του Χριστού Εμφανίζεται κατ' αρχήν στην περίπτωση της σύλληψης της Μαρίας, με την έννοια της συμμετοχής του σε κάποιο μεμονωμένο περιστατικό.

Το βρίσκουμε στο σημείο, όπου ο Χριστός μέσα από το αναστημένο σώμα του, λέει σαν πνοή ανέμου στους μαθητές "Λάβετε το Άγιο Πνεύμα" (Ιωάν. 20,22), το οποίο δρα μέσω εκείνου. Η διαύγεια της νόησής τους, κατά βάθος της συνείδησής τους, αποτελεί προϋπόθεση της ευθύνης που τους παραδίδεται, την οποία συνειδητοποιούν: "Να συγχωρούν ή όχι τις αμαρτίες". Αυτή η συνείδηση, που θεωρείται ως αποτέλεσμα του Αγίου Πνεύματος από μυστικιστές, όπως ο J. Lorber, δεν συνίσταται στους φόβους που μας έχουν επιβάλλει οι εμπειρίες της ζωής μας, όπως συχνά πιστεύουμε, αν και πίσω από την τελευταία βρίσκουμε κάποτε κρυμμένο ένα μέρος της πραγματικής συνείδησης. Η συνείδηση στην καθαρότερη μορφή της είναι μια εσωτερική στάση του καθενός από εμάς.

Κατά την Πεντηκοστή, το Άγιο Πνεύμα δρα απρόσωπα, άμεσα "συμπαντικά", σύμφωνα όμως με τις δυνατότητες αξιοποίησης του καθενός από εκείνους τους οποίους διατρέχει, ή σύμφωνα με τις προϋποθέσεις των εμπλεκόμενων ή του κόσμου γενικότερα. Ο εντοπισμός των αδύνατων σημείων, η δημιουργία αναγκών μέσω αυτής της ενόρασης και η αναγνώριση ουσιαστικών διαφορών και αληθειών είναι χαρακτηριστικά μιας συνείδησης, που μοιάζει να διαπερνάται από το Άγιο Πνεύμα. Όπου η ανάγκη για διάλυση των συγχύσεων είναι μικρότερη, η δύναμη αυτή δρα δημιουργικότερα, προάγει την κοινότητα, την ολοκλήρωση και οδηγεί στο Θεό.

Αλλά και στον 19^ο αιώνα, με τα διάφορα κινήματα αφύπνισης και νέας Αποκάλυψης, όπως και στον 20^ο αιώνα, εντοπίζουμε με προσεκτική εξέταση νέα άλματα του Αγίου Πνεύματος και την εξέλιξής του. Μάλιστα, φαίνεται ότι οι χριστιανικές τάσεις και το Άγιο Πνεύμα έχουν βρει διόδους προς την Αποκάλυψη του Ιωάννη, η οποία ασχολείται γενικά με την εξέλιξη προς το Ανώτερο.

Σε αυτά τα τμήματα των Πράξεων των Αποστόλων, η Μαρία και οι άλλες γυναίκες, δηλαδή οι "Αποστόλισσες" βρίσκονται ενωμένες με τους Μαθητές στην "προσευχή". Ο ρόλος της γυναίκας, είτε ομιλούσας, είτε όπως στον Παύλο σιωπούσας, ήταν εδώ ζωτικής σημασίας για πολλούς λόγους. Για παράδειγμα, ήταν συναισθηματικά περισσότερο δεκτικές σε λεπτές επιρροές, και μπορούσαν να τις μεταφέρουν, λεκτικά ή μη στον περίγυρό τους. Ακόμη και σήμερα, σε όλες τις συνάξεις, των πνευματικών συμπεριλαμβανομένων, μπορούμε να παρατηρήσουμε τις διαφορές που φέρνει η παρουσία των γυναικών. Όταν ο ανδρικός ανταγωνισμός μπαίνει στο περιθώριο, η σύναξη γίνεται περισσότερο πνευματική και εορταστική, υπό την προϋπόθεση της πνευματικής συμμετοχής στο γίγνεσθαι. Μάλιστα, στους κύκλους των ανθρωποφιλοσόφων και τον οπαδών του Rosenkreutz η Μαρία, η μητέρα του Θεού, γίνεται αντιληπτή ως η μοναδική πηγή διάδοσης του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους.

Οι φεμινίστριες θεολόγοι έχουν επιστήσει την προσοχή στο γεγονός ότι το Άγιο Πνεύμα ήταν θηλυκού γένους στην γλώσσα της εποχής. Για παράδειγμα η Μαρία/Σοφία μπορεί να γίνει ακριβέστερα νοητή ως μορφή υλικής έκφρασης του Αγίου Πνεύματος, όπως το σύμβολο της περιστεράς.

Αν και κάτι από την επίδραση του Χριστού υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, όπως εξηγήσαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, αυτό μπορεί να ενδυναμωθεί τώρα εκ νέου μέσω του εξωτερικού Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, όπως και μέσω των λόγων του, όχι όμως μόνο μέσω αυτών.

Ιωάν. 4: "…Πίστευέ με, γυναίκα, ότι έρχεται ώρα που ούτε στο όρος ετούτο ούτε στα Ιεροσόλυμα θα προσκυνείτε τον Πατέρα... Αλλά έρχεται ώρα, και μάλιστα είναι τώρα, που οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα με Πνεύμα και με αλήθεια. Και πράγματι, ο Πατέρας τέτοιοι ζητά να είναι εκείνοι που τον προσκυνούν. Πνεύμα είναι ο Θεός, και εκείνοι που τον προσκυνούν με Πνεύμα και με αλήθεια πρέπει να τον προσκυνούν"¹. Αυτή η συνειδητοποιημένη, ελεύθερη στάση των οπαδών ορισμένων ρευμάτων του πνευματικού χριστιανισμού θα μπορούσε να γίνει ανεκτή από τους θεσμούς, μόνο εάν οι τελευταίοι είχαν το θάρρος, να ανανεωθούν για να ανταποκριθούν στις ανάγκες των ελεύθερων χριστιανών ανθρώπων. Επειδή αυτά τα χριστιανικά ρεύματα πολεμήθηκαν τόσο σκληρά, ώστε είναι πια δύσκολο να ανασυνθέσουμε τα πιστεύω τους, η εκκλησία επέτυχε να θάψει την υπόσταση της δικής της πνευματική παράδοση, κάτι που σήμερα οφείλει να παραδεχθεί επιτέλους ως έλλειμμα. Κι ενώ άλλα, αμφισβητούμενα ρεύματα μακρινών πολιτισμών προσπαθούν εν μέρει να αναπληρώσουν αυτό το κενό, οι εκκλησίες αρχίζουν κι αυτές να αναζητούν το χαμένο πνευματικό χριστιανικό τρόπο ζωής.

Εδώ οφείλουμε να διακρίνουμε μεταξύ της πνευματικότητας του Αγίου Πνεύματος και των πνευματιστικών πρακτικών. Η "κατάληψη από το Άγιο Πνεύμα", δηλαδή στην ιδανική περίπτωση η συνειδητή αποδοχή του Αγίου Πνεύματος μέσα μας, υπερβαίνει τα εσώτερα βάθη του ανθρώπου. Ύπνωση ή υπνωτική κατάσταση και "καταληψία από πνεύματα νεκρών" δεν συμβαίνουν στην παραπάνω περίπτωση, πόσο μάλλον "η κλήση πνευμάτων". Η εμπειρία δεν είναι εξαντλητική ούτε για τους εμπλεκόμενους, ούτε για άλλους συμμετέχοντες, όπως συμβαίνει στις πνευματιστικές συγκεντρώσεις. Η συνείδηση δεν περιορίζεται, παρά επεκτείνεται. Έτσι μπορούν να εμφανιστούν παράδοξες εμπειρίες στο περιβάλλον, ωστόσο είναι συνειδητές και δεν συνοδεύονται από απώλεια της μνήμης.

Το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να διαχωριστεί πλήρως από το Χριστό, δηλαδή από την εγγύτητά σε αυτόν. Ο Χριστός απέδωσε στο Άγιο Πνεύμα τις ιδιότητες, οι οποίες "θα θυμίζουν στους μαθητές, όλα όσα εγώ τους δίδαξα". Ακόμη είπε: "Έχω πολλά ακόμα να σας πω, αλλά δεν μπορείτε να τα αντέξετε τώρα. Mα σαν έρθει εκείνος, το Πνεύμα της Aλήθειας, θα σας καθοδηγήσει σε όλη την αλήθεια."

Όποιος επιθυμεί να υποβληθεί στην κάθαρση προς την αλήθεια, μπορεί λοιπόν να ενωθεί με το Άγιο Πνεύμα στο σύνολο εκείνων των δυνάμεων που θέλουν να σώσουν τη γη.

* Στην γερμανική και αγγλική σελίδα ακολουθεί ένα συμβολικό σκίτσο του Ιερού Δισκοπότηρου.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

Όποιος επιθυμεί να έχει μια σαφή εικόνα της μορφής του Ιησού, μπορεί, μετά την ολοκλήρωση των Ευαγγελίων, να δει μια αναπαράσταση, η οποία θεωρείται ως η αυθεντικότερη, αν και δεν υπάρχει γενικά αναγνωρισμένη προσωπογραφία:
Η λεγόμενη πραγματική "εικόνα του Σωτήρα", διατίθεται από τις εκδόσεις Lorber.
Σύμφωνα με τις πηγές η μορφή του Χριστού σκαλίστηκε σε ένα σμαράγδι με εντολή του αυτοκράτορα Τιβέριου, βρέθηκε στο θησαυροφυλάκιο της Κωνσταντινούπολης και παραδόθηκε από τον σουλτάνο των Τούρκων στον Πάπα Ιννοκέντιο VIII για την εξαγορά του αδελφού του. Επίσης έχουμε μια περιγραφή της μορφής του Ιησού από τον Publius Lentulus, τον τότε Έπαρχο της Ιουδαίας, για την σύγκλητο και το λαό της Ρώμης: "Εκείνη την εποχή εμφανίστηκε ένας ενάρετος άνθρωπος με το όνομα Ιησούς Χριστός, ο ποίος ζει ακόμα ανάμεσά μας και θεωρείται από τους εθνικούς προφήτης της αλήθειας, ενώ οι μαθητές του τον ονομάζουν Υιό του Θεού. Αναστήθηκε από τους νεκρούς και γιάτρεψε όλα τα είδη αρρώστιας. Ένας μετρίου αναστήματος άνδρας, γεροδεμένος και πολύ αξιοπρεπής, που γεννά μεγάλη αγάπη και φόβο σε όσους τον βλέπουν. Τα μαλλιά του έχουν το χρώμα του ώριμου φουντουκιού, σχεδόν ίσια ως τα αυτιά, από κει και κάτω ελαφρώς σγουρά, κυματίζουν στους ώμους του με τον ανατολίτικο τρόπο, χωρισμένα στη μέση, όπως συνηθίζουν οι Ναζωραίοι. Το μέτωπό του είναι ανοιχτό και λείο, το πρόσωπο χωρίς σημάδια και ρυτίδες, όμορφο, με ένα ευχάριστο ρόδινο χρώμα. Η μύτη και το στόμα έχουν τέλειο σχήμα. Η γενειάδα είναι ελαφρά, με χρώμα που ταιριάζει στα μαλλιά, και μέτριο μήκος. Τα μάτια του είναι σκούρα γαλανά, καθαρά και ζωηρά. Το σώμα του είναι καλοσχηματισμένο και σφιχτό, τα χέρια και οι βραχίονες είναι αρμονικοί. Είναι τρομερός στο θυμό του, φιλικός και ευχάριστος στις συμβουλές του, ήπιος στα λόγια του, σοφός και ταπεινός, γεμάτος αξιοπρέπεια. Κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί, να τον έχει δει να γελάει, ωστόσο πολλοί τον είδαν να κλαίει. Ένας άνδρας μοναδικής ομορφιάς, που ξεπερνά ακόμα και την παιδική".

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

E-mail ways-of-christ.com : Αν είναι δυνατό, γράψτε μας στα γερμανικά ή στα αγγλικά. Διαφορετικά, χρησιμοποιήστε μικρές προτάσεις και κατονομάστε τη γλώσσα στην οποία γράφετε.