Шляхі Хрыстовы

  Незалежны інфармацыйны сайт,
які прадстаўляе пункты гледжаньня
розных сфэраў дасьледаваньняў і ведаў.

 На галоўную старонку: іншыя тэмы і мовы

Шляхі Хрыстовы ў сьвядомасьці чалавека і на зямлі.

У Адкрыцьці прасочваецца тая ж пасьлядоўнасьць, якая існавала ў жыцьці Хрыста. Аднак гаворка тут ідзе ўжо пра разьвіцьцё чалавецтва ў цэлым, зямлі, яе месцы ў сусьвеце. Нават самае ўважлівае містычнае асэнсаваньне прыводзіць да высновы, што Адкрыцьцё Яна не зьяўляецца наборам наглядных дапаможнікаў для самарэалізацыі ці «прысьвячэньня» асобнага чалавека, хаця з прычыны вышэйзгаданых паралеляў з Эвангельлямі яно здольнае стаць дапамогай у асабістай працы над сабою. Сапраўдны ўзровень апакаліптыкі – гэта хутчэй сьвядомасьць, якая рассоўвае рамкі першапачатковых падзеяў, якія адбываліся вакол Хрыста дзьве тысячы год таму, да ўсяленскіх маштабаў разьвіцьця чалавецтва і зямлі, празь якое суцэльнай ніцьцю правходзяць усё тыя ж першапачатковыя этапы. Сюды ўключаная і ўнівэрсальная прырода Хрыста, супрацьпастаўленая Яго дзейнасьці ў абліччы сына чалавечага на мяжы эпохаў. З гэтых пазыцыяў можна зрабіць некаторыя высновы пра падзеі неўсяленскага характару, якія адбываліся 2000 год таму.

Займаючы іншую, але таксама маючую права на існаваньне пазыцыю, Р. Штайнер лічыць, што будучыя станы сьвядомасьці чалавецтва могуць прадчувацца некаторымі духоўнымі вучнямі сучаснасьці. Гл. Р.Штайнер «Апакаліпсіс Яна», цыкль лекцыяў 1908 г.

Обэрдэрфэр, трымаючыся духу Ота Ханіша, заснавацеля авестыйскага руху рэфармаваньня жыцьця «Маздазнан», выявіў паралелі зь фізыялягічным разьвіцьцём, напрыклад, нэрвовымі шляхамі чалавечага арганізму. Гл. «Апакаліпсіс», Нямецкі рух «Маздазнан», адрас: Gablonzer Str.7, D-76185 Karlsruhe.

Эзатэрычнае тлумачэньне кожнага разьдзелу паспрабаваў даць Артур Шульт у сваіх кнігах «Эвангельле ад Яна як Адкрыцьцё касьмічнага Хрыста» і «Станаўленьне сьвету і апакаліпсіс Яна». Канешне, гэта ўсяго толькі спробы набліжэньня да пазнаньня, якія патрабуюць мноства паясьненьняў.

Вось яшчэ адна заўвага да старажытных прароцтваў: апакаліпсіс Яна і прароцтвы Старога Запавету лепш разглядаць паасобку. Нават калі ў асобных месцах выкарыстоўваюцца падобныя вобразы, выразы старажытных прарокаў спачатку варта суаднесьці з гістарычнымі падзеямі дахрысьціянскай эпохі і адпаведнымі храналягічнымі табліцамі. Адразу стане відаць, што прарокі гаварылі амаль без выключэньня пра будучыя падзеі дахрысьціянскай эпохі ці пэрыяду жыцьця Хрыста, напрыклад, пра вавілонскае рабства і вяртаньне габрэяў, наступныя войны, перамогу габрэйскага войска, а таксама пра прышэсьце мэсіі і Хрыста (пра Мэсію гл. у разьдзеле пра Стары Запавет). Толькі вельмі рэдка пачынае праглядаць нешта, што паказвае на наш час ці падзеі, апісаныя ў Адкрыцьці Яна (напрыклад, Ісая 24; 25; 27; 66:15; Данііл 7:9-28).

У традыцыйнай (хрысьціянскай) тэалёгіі Адк. 5:6 прадстаўлялася ў падрабязнасьцях як асноўны вобраз: заколатае ягня, якое, тым ня менш, стаіць перад тронам Божым.З царкоўнага пункту гледжаньня царква разглядалася як першае месца, дзе ажыцьцяўлялася новае.Апроч таго, тэолягі ставіліся да кнігі Адкрыцьця ў сувязі з эсхаталягічнай верай у будучае “царства” Божае, асабліва ў сувязі з адпаведнымі прамовамі часоў служэньня Ісуса.Тое, што Бог пачаў зь Ісусам, але што яшчэ будзе скончанае, працягвае разгортвацца да сканчэньня (гл. Плп. 1:6).Так склалася, што з укрыжаваньнем і ўваскрэсеньнем Ісуса меркавалася зьяўленьне “новага неба і новай зямлі” (Адк, 21) – а пасьля меркавалася пастаяннае разьвіцьцё ў гэтым накірунку.Аднак у кнізе Адкрыцьця гаворыцца пра катастрофы нечуваных маштабаў, якім бы сымбалічным гэта ні здавалася.Уяўная супярэчнасьць паміж нечым, што ўжо існуе, і пазьнейшай рэалізацыяй будзе сапраўды вырашаная, калі гэтае веданьне будзе ў нейкай ступені зразуметае мэдытатыўна, што паказвае Ісус, калі неаднаразова кажа словы ў сэнсе “Час надыходзіць і ўжо надышоў” (Адк. 4 і 5).Гэта значыць, што нешта на больш духоўным узроўні, што ўжо сапраўды існуе, стане поўнасьцю эфэктыўным на бачным узроўні пазьней.

Дадаткова гл.: Мацьвей–Апакаліпсіс (Мац.24-25) (па-нямецку / па-ангельску)

У першым разьдзеле Адкрыцьця Ян расказвае, як ён убачыў Хрыста ў першы раз пасьля ўзьнясеньня. «Я абярнуўся, каб убачыць…» Яшчэ больш дакладна сказана ў чацьвёртым разьдзеле: «Узыдзі сюды… І адразу я быў у духу». Гэтыя словы значаць, што не Хрыстос «сыходзіць» да Яна, але сам Ян набывае часовую здольнасьць сьвядома «ўзыйсьці» на ўзровень, дзе ён можа слухаць сказанае. Гэта важны момант і зусім не сымбаль. «Я ёсьць першы і апошні і жывы; і быў мёртвы…», «…і маю ключы пекла і сьмерці» – так гаворыць яму Хрыстос, які зьліўся у адно з Богам. Ён закранае ўсеагульную, паўтараемую на розны лад тэму, якая чырвонай ніцьцю праходзіць праз увесь акаліпсіс – пранікненьне ня нейкага, але «сапраўднага сьвятла», якім паводле сэнсу Эвангельля ад Яна зьяўляецца Хрыстос, у самыя розныя адсталыя і ахопленыя «цемрай» пляны жыцьця. Усё гэта ўвязанае зь неаднаразова паўтараючымся прароцтвам аб другім прышэсьці Хрыста «на аблоках».

Хрыстос праяўляе свой вобраз у якасьці цэнтра «сямі цэркваў у Азіі», сонечнага аблічча, і надзяляе здольнасьцю бачыць адрозьненьні. Ён быў «ахінуты ў падыр» – г. зн. Яго Дух праходзіць праз усё, нават волю, якую сымбалізуюць ногі; «на грудзях аперазаны залатым пасам» – г. зн. любоў, што жыве ў сэрцы, злучаецца з мудрасьцю; «галава ў Яго і валасы белыя…» – розум зьзяе дзякуючы сувязі зь любоўю; «вочы ў Яго - як полымя вогненнае» – Яго вочы «азараюць» сьвет; «ногі ў Яго падобныя да халкалівану, як распаленыя ў печы» – кожны крок нясе ачышчэньне зьнешняму сьвету; «голас у Яго – як шум водаў вялікіх» – нават у голасе гучыць Яго Дух. «Ён трымаў у правіцы Сваёй сем зорак» – правай рукой, зьвернутай да будучыні, Ён прыцягвае ўсе сілы і фактары ўплыву, і яны падпарадкоўваюцца Яму; «і з вуснаў ягоных выходзіў востры з двух бакоў меч» – Ён валодае сапраўднай здольнасьцю рабіць адрозьненьні і ўсё расстаўляць па месцах. Гэтае ўяўленьне стаіць у адным шэрагу з уяўленьнем Яна Хрысьціцеля у пачатку Эвангельля ад Яна, дзе гаворыцца пра сапраўднага Духа, які сыходзіў зь неба як голуб. Сем цэркваў адпавядаюць пакліканьню апосталаў (гл. Ян. 1, Мат. 4, 18-22).

Дадатак: «Расшыфроўка Апакаліпсіса» (з Хелене Мёлер «Пісаньні архангела Рафаіла, 1884 г.– 1969 г., выдаўніцтва «Радона-Ферлаг», Am Buchstein 14/15, D-61250 Usingen - нямецкая / ангельская) адносіць «7 цэркваў» да часу станаўленьня царквы па-за залежнасьцю ад касьмічных цыкляў:
1.     33-   333 н.э.: барацьба за дакладнае выкананьне ўказаньняў Ісуса.
2.   333-   633 н.э.: праблемы раньняй царквы, вернасьць вучэньню.
3.   633-   933 н.э.: азарэньне празь Пісаньне:
4.   933-   1233 н.э.: пагроза царкве з боку «пыхлівасьці, любові да раскошы, сквапнасьці, плоцевых памкненьняў»
(Заўвага: ваяўнічыя і інквізытарскія намеры царквы адносяцца да гэтага ж пэрыяду.)
5. 1233-   1533 н.э.: «страта чысьціні і своекарысьлівасьць царквы», за якімі ідзе «адток масаў ад царквы».
(У гэтай кнізе і каталіцкая, і эвангельская цэрквы разглядаюцца як «два сьведкі» ў духу Адкр. 11 ці як два зьвязаныя адзін з другім партнёры,)
6. 1533-   1833 н.э.: павярхоўнае хрысьціянства.
(Заўвага: у гэты ж пэрыяд зьяўляецца рацыяналізм і раньнія, мэханістычныя прыродазнаўчыя навукі.)
7. 1833-   2000 н.э.: абыякавасьць многіх людзей да царквы і Бога.
(Пасьля гэтага ў кнізе гаворыцца пра вялікі пералом і хуткае вяртаньне Хрыста, апісаньне якога дадзенае ў апошняй частцы Адкрыцьця Яна. Яно тлумачыцца як шматмерная падзея касьмічнага маштабу. Хаця пераважае старадаўні сцэнар зь вялікімі войнамі паміж богаадступнікамі, яму супрацьпастаўляецца думка, што «малітва народаў да Бога» ў стане зьмяніць становішча, асабліва, калі веруючыя усур’ёз «далучацца» да Бога і будуць чэрпаць у Ім натхненьне, такім чынам, узвышаючыся да блізасьці зь Ім .

**** дакладней было б перакласьці «якія мне брыдкія» (Хрыстос ні да каго не адчувае нянавісьці); гл. таксама Пасланьне Паўла да Эфэсянаў 4-6;
*****«цёплы» значыць адсутнасьць дакладнай пазыцыі.
Сам факт, што Хрыстос гаворыць з цэрквамі па-рознаму, сьведчыць аб тым, што кожная царква павінная атрымаць свой уласны ўрок, у тым ліку са станоўчых аспэктаў.

Сем раньніх прыходаў ці цэркваў сапраўды існавалі. У асноўнай частцы на вэб-сайце Christuswege.net падкрэсьліваецца больш шырокае значэньне гэтага біблійнага тэксту для розных групаў людзей і культураў. Цікава было б прасачыць, ці няма падабенства паміж «сямю цэрквамі» і цэрквамі, унутрыцаркоўнымі плынямі і хрысьціянскімі рухамі нашых дней. Рэзультат такіх дасьледаваньняў тут не прыводзіцца, каб пазьбегнуць пасьпешлівага атаясамаленьня і спрашчэньня. Аднак у далейшым будуць абмаляваныя розныя бакі сучасных цэркваў, каб кожны мог зрабіць высновы сам. Варта заўважыць, што ніводная царква тут не аксуджаецца – гэта прэрагатыва самога Хрыста. Хутчэй наадварот. Адпаведнасьць унівэрсальным зыходным матрыцам накшталт «сямігучча» магла б выявіць схаваны сэнс «адзінства ў разнастайнасьці» для экумены.

* Тут можна было б разгледзець роднасную сувязь кожнай царквы зь першымі дванаццацю апосталамі. Розныя людзі знаходзяць у розных цэрквах тое, што ім дапамагае зрабіць крок наперад.
** Калі ў вас выклікае цікавасьць пэўная група і яна а) дае вам асабістую свабоду ў кантактах у сям’і і зь сябрамі; б) не заахвочвае вас да неэтычных дзеяньняў; в) не імкнецца адабраць у вас тое, што вам належыць (апроч узносаў ці царкоўнага падатку і добраахвотных ахвяраваньняў); г) абапіраецца на Біблію і Новы Запавет, а таксама Ісуса Хрыста, які разумеецца ў духу апошніх; д) прызнае, што яна не зьяўляецца адзіна правільнай хрысьціянскай групай; значыць, азначэньне «сэкта», якое звычайна выкарыстоўваецца ў нэгатыўным пляне, да яе не падыходзіць, якія б багаслоўскія тлумачэньні яна ні высоўвала і якую б адзнаку ні атрымлівалі яе пабочныя традыцыі, якія ёсьць ува ўсіх незалежных цэркваў, апроч эвангеліцкай.
*** Напрыклад, сам Ян, Клімент Александрыйскі, Арыген, паўлікіянцы, Яахім дэль Фіёрэ, настаўнік Экехард, Таўлер, Зэйзэ, Мікалай Кузанскі, Якаб Бёмэ, Ангелус Сілезіюс, Парацэльс, Наваліс і іншыя. У такіх колаў могуць быць свае абмежаваньні, як ва ўсіх цэркваў, але яны ўсё роўна зьяўляюцца часткай хрысьціянства. Да іх далучаліся багумілы і катары, хаця для іх была характэрная самаізаляцыя ад сьвету.
**** Гл. таксама разьдзел «Як ставіцца да прароцтваў?», а таксама месцы пра «прарочыя словы» і таму падобнае ў асноўным тэксьце на сайце Christuswege.net. Ня ўсе групы Новага Адкрыцьця лічаць сябе канкурэнтамі царквы і таму не патрабуюць выхаду з царквы ці пераходу ў іншую канфэсію (той жа Лорбер). Некаторыя групы, наадварот, ставяцца да царквы крытычна, бо па сёньня ўспрымаюць асноўныя цэрквы як сваіх ганіцеляў.

0. На Другім Ваціканскім саборы ў 1962 годзе намеціліся некаторыя станоўчыя зрухі ў бок экумэнізму. Каталіцкая царква прызнала, што такія бачныя і ня бачныя элемэнты, як слова Божае, сапраўдная міласэрнасьць, надзея, любоў і дары Сьвятога Духа, а разам зь імі адкупленьне і «сьвятасьць» могуць існаваць і па-за каталіцызмам. Тым ня менш, каталіцкая царква па-ранейшаму лічыцца адзінай поўнай царквой.
1. Каталіцкая царква пярэчыць існаваньню бесьперапыннай «суксэсіі» (пераемнасьці) апосталаў у пратэстантаў, якая падтрымліваецца праз ускладаньне рук з часоў першых апосталаў і заснаваны на гэтай традыцыі рытуал узьвядзеньня ў сан біскупа ці сьвятара. Гэтыя дзьве канфэсіі знаходзяцца ў зусім не братэрскіх адносінах. Між тым, некаторыя эвангеліцкія цэрквы ўзьніклі пры ўдзеле адпаведных ландфюрстаў, якія перайшлі ў новую веру, прычым сярод нованаверненых павінныя былі быць і каталіцкія сьвятары. Яны ў сваю чаргу ўдзельнічалі ў прызначэньні новых сьвятароў, выконваючы адпаведныя цырымоніі. Ускладаньне рук (для ацаленьня, дабраславеньня) цалкам дапускаецца Бібліяй. Нават пры наяўнасьці бесьперапыннасьці ланцужка, як яе разумеюць каталікі, але не прадпісвае Біблія, эвангеліцкія цэрквы ўсё яшчэ маглі б практыкаваць абрад ускладаньня рук безь вялікай шкоды для ўласнай рэпутацыі. Але калі б ім прыйшлося шукаць ва ўласных шэрагах ці па-за гэтымі шэрагамі патрэбнае зьвяно «бесьперапыннага ланцужка». то гэта магло б пахістаць самасьвядомасьць эвангеліцкіх цэркваў значна больш.

3. Пратэстанцкія цэрквы ня хочуць мірыцца з тым, што каталіцкая царква не дазваляе жанчынам насіць сан сьвятара. Аднак, праваслаўныя цэрквы, часткі англіканскай і нават пратэстанцкая царква некаторых краінаў самі сустракаюцца зь цяжкасьцямі ў гэтай вобласьці. Зь іншага боку, у каталіцкай царкве існуе царкоўная народная ініцыятыва «Мы – царква», якая таксама высоўвае гэтае патрабаваньне. Як бы ні было важнае гэтае пытаньне, незразумела, чаму ад яго павіннае залежаць аб’яднаньне цэркваў. З такім патрабаваньнем кожная царква павінная разабрацца сама, зыходзячы з узроўню сваёй сьвядомасьці. Ватыкан, прынамсі, у працэсе пошуку шляхоў да збліжэньня не павінен адмаўляць права эвангеліцкіх цэркваў на ардынацыю жанчынаў. Непадабенства магло б стаць станоўчым стымулам для працы ў гэтым напрамку ў кожнай асобнай царкве.
У Бібліі (у Паўла) можна знайсьці сьведчаньні, што мужчыны і жанчыны выконвалі ў суполцы традыцыйна склаўшыяся і часткова разьдзельныя функцыі. Пытаньне аб абмежаваньні правоў жанчынаў увогуле не стаяла, бо ў той час апосталы ведалі і памяталі, якую важную ролю Марыя і іншыя жанчыны адыгралі падчас падзеяў на Пяцідзясятніцу. Фраза «Жонкі вашыя ў цэрквах няхай маўчаць», хутчэй за ўсё, мела ня той сэнс, які стаў укладацца ў яе ў будучыні, і ня мае адносінаў да сучасных жанчынаў. Ёсьць сумненьне, што гэта ўсе разумеюць аднолькава, таму застаецца аргумэнтаваць, што ў спробах дасягненьня царкоўнага адзінства сьвет не сышоўся клінам на гэтым пытаньні. Тых, хто лічыць, што прывязка гэтага пытаньня да дыскусіі аб царкоўным адзінстве дапаможа хутчэй увесьці ў практыку ардынацыю жанчынаў у царкве, можа спасьцігнуць жорсткае расчараваньне. Лепш разглядаць гэтыя дзьве тэмы паасобку. Калі аб’яднаньне цэркваў стане амаль вырашаным пытаньнем, стане відаць, якая з цэркваў самая перадавая.

4. Пакланеньне Дзеве Марыі каталіцкай і праваслаўнай царквы адсутнічае ў пратэстантаў, аднак гэта, падобна ня лічыцца галоўным камнем спатыкненьня на шляху да ўмацаваньня адзінства. 2-і Ватыканскі сабор таксама прызнаў, што ў літургіях могуць быць адрозьненьні ў залежнасьці ад духоўнага складу веруючых і што некаторыя адрозьненьні маглі б спрыяць узаемнаму духоўнаму ўзбагачэньню. Вядома, што некаторыя эвангеліцкія цэрквы ў 50-60-е гады спрабавалі ўкараніць пэўныя формы пакланеньня Дзеве Марыі.

Такім чынам, цэрквы, прытрымліваючыся духу экумэнізму, маглі б працягнуць збліжэньне, не засмучаючы Хрыста сваім адчужэньнем адна ад другой.*) Нягледзячы на гэтае, ужо сёньня адчуваецца наяўнасьць «усеагульнай царквы» ў духу Ісуса Хрыста, да якой належаць усе, хто ідзе за Ісусам Хрыстом сваім шляхам і імкнецца «выканаць волю Айца», да якой бы царквы ён ні належаў. Сярод іх таксама могуць апынуцца людзі, які не зьяўляюцца членамі ніводнай з цэркваў ці рэлігійных суполак і ня носяць фармальнага званьня хрысьціяніна. «Шляхі Хрыстовы» разьвіваюць гэтую тэму ў сувязі з цэрквамі. Нягледзячы на гэты досьвед, некаторыя рухі працягваюць перасьледаваць мэту падобнага аб’яднаньня, яны не супярэчаць агульнай тэндэнцыі. Аднак імпульс да аб’яднаньня сапраўды павінен ісьці ад сэрца, фармальны подпіс пад дэкрярацыямі нічога не дасьць.

* (Хрост у Ярдане Янам Хрнысьціцелем:: Зноска...).
 Такія цэрквы, як каталіцкая, маглі б падхапіць імпульсы, якія зыходзяць, напрыклад, ад хрысьціянскіх пасланьняў праваслаўнай хзрысьціянкі Васулы Райдэн у яе кнізе «Сапраўднае жыцьцё ў Богу», т.1. Каталіцкая царква расцэньвае такія кнігі як «прыватныя адкрыцьці» (Інсьпірацыі),яна ўжо не выступае супраць іх выданьня, крытычна іх разглядае і не сьпяшаецца з канчатковым меркаваньнем. Аднак часта зьмест такіх кніг выходзіць па-за рамкі інсьпірацыі, якая мае значэньне толькі для прыватнага жыцьця таго, да каго яна прыйшла. (Сьпіс літаратуры на гэтым вэб-сайце даецца толькі як дадатковая дапамога. Нашыя высновы ад яго не залежаць.)

Калі ў 5-м разьдзеле Эвангельля ад Яна Ісус прадказваў, што душы тых, хто тварыў дабро і чыніў ліха, будуць аддзеленыя адны ад другіх. то апісаньне падзеяў Адкрыцьця, дасягнуўшы шостай пячаткі, гаворыць пра «запячатаньне абраных ад дванаццаці каленаў» і «весялосьць абраных на небе».

Зьяўленьне сямі анёлаў з трубамі таксама адбываецца на «небе» (Адкр. 8, 2 - 11, 19).  Узыходзячыя ўгору «малітвы сьвятых» і кінуты на Зямлю «жар з ахвярніка», а таксама самі трубы як інструмэнты, для ігры на якіх выкарыстоўваецца галава, а ня рукі, зьяўляюцца адлюстраваньнем больш высокага духоўнага пляну. Аналягічная сымболіка магла б, напрыклад, фігураваць у снах. Тут яна зьяўляецца зыходнай кропкай зьмяненьяў, якія могуць ахапіць і зямную стыхію, растрывожыўшы сілы цемры.

Пасьля сёмай трубы гучаць галасы, якія гавораць, што «царства сьвету зрабілася Царствам Госпада нашага». Прынамсі, на духоўным узроўні ўжо нешта вырашылася, але на зямлі справа яшчэ не даведзеная да заявяршэньня. Сілу «трубаў» можна параўнаць з энэргіяй «ператварэньня» (Мац. 17 і адпаведны разьдзел асвноўнай першай часткі) і вучэньяў аб ім, у тым ліку, Нагорнай казані (Мац. 5-7).   

На ўсіх этапах падзеяў у іх удзельнічаюць як носьбіты духу, так і розныя супрацьстаячыя ім сілы. У тэксьце выразьней прадстаўлены то адзін бок, то іншы. Знак на небе – «жанчына, адзетая ў сонца; пад нагамі ў яе месяц, і на галаве ў яе вянок з дванаццаці зорак. » (Адкрыцьцё 12) без сумненьняў паказвае на «Сафію», маці неба ці сьвету, а не на зяманую маці (гл. таксама разьдзел «Падзеі Пяцідзясятніцы» ў першай частцы). Яе меркаваная сувязь зь Дзевай Марыяй ужо ўзгадвалася. Састарэўшы, Марыя жыла ў пячоры, у якой раней пакланяліся маці багоў Кібелі, і гэта сімбалічна. Яе «дзіцяці» ў Адкрыцьці – дзіця нябеснай істоты само павіннае лічыцца нябеснай істотай – належала накіроўваць людзей «жазлом жалезным», г. зн. пастаянна заклікаць да шчырасьці ў сэрцы іх душы. Яно было «ўзятае» да Бога, г. зн. паміж яго дзеяньнямі і ўсяленскім Хрыстом была наладжаная пэўная сувязь. Гэтую сувязь можна перакласьці як «жалезны жэзл» – сымбаль ня толькі царскай улады, але і таго, хто «прысьвячае», а можна суаднесьці і зь «нябесным войскам». Падрабязьней пра гэтае гаворыцца ў разьдзеле «Сем апошніх пошасьцяў».

Астатнія дзьве сілы зла таксама зьяўляюцца ў гэтай здані. Спачатку тыя, што больш зьвязаныя з жаданьнямі і легкадумствам (Адкр. 13, 1-10; гл. таксама разьдзел «Спакушэньні», Ян. 13, 1-10 і Мац. 4, 5-11). Сем галоваў далей у Адкрыцьці тлумачацца як «сем гор, на якіх сядзіць Вавілон, маці блудадзеек», а горы, у сваю чаргу, зьяўляюцца «сямю царамі». У Адкрыцьці тлумачыцца, што дзесяць рагоў – гэта «дзесяць цароў», якія маюць адны думкі і перададуць сваю ўладу зьверу.

З прычыны «сямі гор», нагадваючых Рым на сямі пагорках, некаторыя незалежныя хрысьціянскія цэрквы лічаць, што словы «Вавілон, маці блудадзеек» сказаныя пра папства. Аднак такая аналёгія ўяўляецца нацягнутай і, нягледзячы на праблематычную гісторыю каталіцкай царквы, недастаткова падмацаванай іншай сымболікай. У Адкрыцьці 18:11-23 выразна пакдкрэсьліваецца глябальная сувязь сьвету (гл. разьдзел «Сем апошніх пошасьцяў" і канец Вавілона...»). «Вобраз» зьвера згодна з разьдзелам 14 «Адкрыцьця» можа быць неяк зьвязаны зь няправільнымі вобразамі (уяўленьнямі) Хрыста. Можа існаваць залежнасць ад прыладаў мультымедыя, якая падчас падобная да схільнасці ці культа.

Спакушаючую сілу гэтага «зьвера» можна пераадолець за кошт сілы, апісанай у разьдзеле першай часткі «Хвастаньне» (Иоан. 19,1).  

Разьдзелы пра цмока і двух зьвярэй не вычэрпваюцца адлюстраваньнем у падзеях сучаснасьці. Дзеяньне, як ужо было сказана, адбываецца ня толькі на фізычнай Зямлі. У чарговай здані 144000 адкупленых (Адкр. 14) зноў адна за другой зьяўляюцца істоты ці анёлы, якія зьбіраюць на Зямлі «жніво» зь дзьвюх розных групаў людзей. Саюзьнікі зьвера будуць кінутыя ў «чавільню гневу Божага», гэта значыць, пакінутыя сам-насам з наступствамі законаў прыроды. Дарэчы, варта заўважыць, што ў Адкрыцьці нідзе не гаворыцца пра «вечны праклён», але падкрэсьліваецца, што ўсе могуць знайсьці дарогу да Бога, бо ў больш высокім сэнсе Ён усеахопны. Гл. таксама Адкр. 22 і адпаведны разьдзел пра новую Зямлю ў дадзенай частцы.

Тыя, хто ўстаялі перад зьверам і яго вобразам, зьяўляюцца ў наступнай здані на ўзроўні, які характарызуецца як «шкляное мора, зьмяшанае з вагнём». З «храма на небе» зноў выходзяць сем анёлаў зь «сямю апошнімі пошасьцямі», якія яны выліваюць з «чараў гневу Божага» на Зямлю, ў мора, ў «рэкі і крыніцы водаў», на сонца, на «трон зьвера», у раку Эўфрат і «на паветра» (Откр. 15,5 - Откр. 21).

З аднаго боку, тут дзейнічае яшчэ больш высокі ўзровень сьвядомасьці. Зь іншага боку, вынікам можа быць толькі яшчэ больш глыбокае, экзыстэнцыяльнае ўзрыхленьне ўсіх стыхіяў Зямлі і бачных частак навакольнага сусьвету – пошасьцяў, атручваньняў, пакутаў, пажараў, цемры, «нячыстых духаў». У выніку – сусьветная катастрофа са зрухам мацярыкоў, паніжэньнем узроўню сушы, паводкамі, падзеньнямі мэтэярытаў, у канцы якой адбываецца распад на тры часткі ці поўны крах матэрыялістычнай цывылізацыі Вавілона (Адкр. 17 - 18,24). Храналягічнае «вакно» для такіх падзеяў было адзначана раней момантам ускрыцьця шостай пячаткі.

Многія сьведчаньні, аднак, паказваюць на тое, што вялікія разбурэньні, якіх баяцца некаторыя аўтары, ужо ня могуць ці не павінныя адбыцца ні ў форме трэцяй ядзернай сусьветнай вайны, ні ў форме поўнай экалягічнай катастрофы, ні ў духу тэорыяў зруху палюсоў ці восі кручэньня Зямлі ў адносінах да касьмічнага фону. Многае пасьпела зьмяніцца ў аснове, на якой былі пабудаваныя такія прадказаньні.

У гэтай сувязі Дзева Марыя, якая зьявілася ў Гарабандале, вынесла «вялікую засьцярогу», якая бязьлітасна дэманструе кожнаму чалавеку, што менавіта трэба пераадолець у сабе, – гл. Ян.16, 8; Адкр. 14, 6-10 – каб прабіцца да сьвятла (гл. Ян. 16, 13). Яе зьяўленьне зьвязваюць зь візуальнымі фэномэнамі ў нябёсах. На працягу году пасьля зьяўленьня павінны быў адбыцца нейкі «вялікі цуд» (ацаленьне), а ў Гарабандале павінны быў захавацца «знак». Калі чалавецтва і пасьля гэтага не перадумае, у далейшым адбудзецца «страшны суд» у выглядзе «маланкі зь неба» (гл. таксама Мац. 24, 27). (Франц Шпэкбахер «Гарабандаль», с.120… Камэнтары да зьяўленьняў дзевы Марыі з каталіцкага пункту гледжаньня, якія ў мностве можна знайсьці ў літаратуры, не павінныя засланяць думку, што прароцкія прадказаньні адносяцца да ўсяго чалавецтва). У такім выпадку трэба б было ўсё пераасэнсаваць.
Рыхтавацца можна па-рознаму: напрыклад, апроч ачышчэньня ўласнага жыцьця маліцца пра ўзмацненьне (ачышчальнага і навучальнага) ўзьдзеяньня Сьвятога Духа.

У гэтым разьдзеле гаворка ідзе ў асноўным пра апошні шанс пры прыняцьці рашэньня ўсімі людзьмі ў сваёй душы, ці хочуць яны і далей удзельнічаць у разьвіцьці аж да «царства міру», для якога Бог стварыў Зямлю. На заканчэньне ўсіх гэтых падзеяў, нарэшце, адбываецца другое прышэсьце Хрыста (Адкр. 19, далей Адкр. 12, Мац. 24:30; Дзеі 1:6-8). Ён зьяўляецца ня проста як звычайны зямны чалавек, але як сутнасьць усеабдымнай падзеі, набліжэньня «Неба Гасподняга» (і «Вышэйшага сьвету») і зямлі; як у духоўным (і душэўным), так і ў цялесным сэнсе. Тым ня менш, цалкам верагодна, што Хрыстос вернецца ў вобразе рэальнага чалавека, г. зн. не абмяжоўваючыся сіламі, якія будуць дзейнічаць празь Яго дзеля пераўтварэньня чалавецтва, як дапускаюць некаторыя сучыасныя школы. Гэтая падзея прама ці ўскосна мае значэньне для ўсіх людзей, а ня толькі для хрысьціянаў. Вяртаньне Хрыста як сьведкі пры судзе Гасподнім прызнаецца і ў Каране. Таксама і на падставе прароцтваў іншых рэлігіяў можна зрабіць выснову пра тое, што іх прарокі таксама зноў будуць адыгрываць пэўную ролю і дапамогуць сваім прыхільнікам.

Карнага мысьленьня няма нават на гэтым этапе адкрыцьця. Хутчэй, ён выступае як частка лягічнай канцэпцыі, закліканай пакласьці пачатак чарговай ступені эвалюцыі жыцьця на Зямлі. Адчуваць гэты этап як сумесны пераход на больш высокую ступень, калі ўсе павінныя заняць правільнае месца ці ўзровень дзеля таго, каб ён адбыўся, – нялёгкая задача. Чалавек, які па добрай волі прымае насьпелае абнаўленьне і чэрпае ў ім новую энэргію, хутчэй можа ўбачыць станоўчы бок таго, што адбываецца, не губляючы здольнасьці да спачуваньня пакутам сьвету. Той, хто не жадае прымаць новае, успрымае яго як нешта, што звалілася яму на галаву з вонкавага сьвету. У гэтым і складаецца сапраўдны сэнс «страшнага суду», якім ён бачыцца з апакаліпсісу. Чалавек карыстаецца вялікай свабодай у прыняцьці рашэньняў, але, як гэта звычайна бывае ў жыцьці, да пэўнага моманту рашэньне павіннае быць прынятае, бо яго адсутнасьць таксама будзе рашэньнем, а з кантэксту Адкрыцьця відаць, што справы тых, хто «цёплы», выглядаюць няважна (гл. разьдзел пра сем цэркваў са зноскамі). Падзяленьне духу на шляху да канчатковага адзінства складае сутнасьць апакаліпсіса.

Невялікі дадатак: Новыя кнігі Уладзіміра Мегрэ пра мудрую сібірскую жанчыну Анастасію (www.anastasia.ru) зьмяшчаюць унутранае веданьне таго, што старыя праграмы сусьвуетнай катастрофы паддаюцца зьмяненьню. Мэта – прывесьці сьвет у аптымальны стан з дапамогай людзей і ў сугуччы з Богам. Аднак гэта ня значыць, што ўсё можа працягвацца як раней.  
Замест распаўсюджваньня забабонаў пра такіх людзей цэрквы, напрыклад, маглі б знайсьці карысныя моманты ў тым ці іншым творы, прычым пераймаць усё агулам зусім неабавязкова. «Шляхі Хрыстовы» – поўнасьцю незалежная праца і зьмяшчае самастойна зробленыя высновы. (putichristovy.net не нясе адказнасьці за зьмест іншых вэб-сайтаў і не абавязкова падзяляе прадстаўленыя на іх меркаваньні.)

Пасьля «сямі пошасьцяў» ідзе касьмічная здань выходзячага з адчыненага неба Хрыста, які названы «Верным і Праўдзівым», зь Яго апранутымі ў белае адзеньне «войскамі». На ўвазе маюцца ня сёньняшнія ілжэ-Ісусы. «Ілжэпрарок» (з няправільнымі ці аднабаковымі ўяўленьнямі аб Ісусе…) скінуты. Надышоўшае тысячагадовае царства (Откр. 20, 1-6) – гэта не імперыя. Грамадзкі «мэханізм», зьвязаны са зьнешнімі сіламі зла і іх праявамі, як раз падвяргаецца разбурэньню.

Гэты этап мае роднасную сувязь з уваскрашэньнем Хрыста (Ян. 20-21, гл. таксама адпаведны разьдзел). Нават у тэксьце яно названае «першым уваскрэсеньнем».

Праз «тысячу гадоў» сілы зла зноў аб'ядноўваюцца ў адзін кулак, каб ужо быць разагнанымі канчаткова (Откр. 20, 7-10). Гл. таксама наступны разьдзел.

Пасьля «Тысячагадовага Царства» надыйдзе апошні «судны дзень», які будзе датычыцца нават памёрлых. «Кнігі разгорнутыя былі» – незямныя летапісы ўсіх падзеяў, якія адбыліся ў жыцці, і « і іншая кніга… кніга жыцьця», уласна мерка ацэнкі жыцьця і этапа разьвіцьця. Толькі пасьля таго, як спапяляючы вагонь паразіць нанова спакушаных, а сатана будзе ўкінуты ў «геену вогненную» – гл. Адкр. 19, 19 – Адкр. 20, 3 у Адкр. 20:11-15 – наблізіцца Новае Неба і Новая Зямля – Адкр. 21-22. Але ў якія тэрміны гэта адбудзецца – нікому не вядома.

Дэвіз Хрыста «вось твару ўсё новае» ня ведае выключэньняў (Адкр. 21, 5). Гэты «новы твор» роднасны нятленным вартасьцям, якія і раней адкрываліся і ў вялікім, і ў малым. Таму тым, хто чакае апакаліптычных падзеяў у бліжэйшай будучыні, трэба дзейнічаць ужо сёньня.

«І нічога ўжо ня будзе праклятага…» У іншых перакладах сказана: ня будзе ночы і г. д. «а трон Бога і Ягняці будзе ў ім» (Ян. 22, 3). У выніку гэта значыць, што сілы, якія нясуць зло і сьмерць, будуць пераможаныя, раскол сьвету спыніцца. Сьвет упершыню паўстане як усьвядомленае адзінае цэлае, стан, які неаднаразова назіраўся ў зданях «набліжэньня да Бога», але да часу быў недасяжны. Слабым падабенствам гэтага стану – працэсу, калі нейкая адна кропка ўнутранага сьвету чалавека напаўняе жыцьцём усе астатнія кропкі – зьяўляецца адчуваньне, якое можна перажыць, ідучы шляхам Хрыстовым, бо «ўсё ва ўсім». Бог сам па сабе ёсьць вышэйшае адзінства ўсяго існага.

Боскі правобраз сьветабудовы – Альфа – і новы твор з усімі істотамі, сьвядома аб’яднаўшыміся ў Богу, – узаемна перакрываюць адзін другі, працягваючы ў той жа час існаваць паасобку. Таму «канец» – гэта хутчэй новы пачатак, хаця пачатак усё ў сабе зьмяшчаў. Ужо зараз добра прыкметны напрамак разьвіцьця, пры якім усё больш праяўляецца тэндэнцыя да ўзаемнага перакрываньня Альфы і Амегі нават у малых справах, нават у асобным чалавеку.

Прытчы Хрыста ў Эвангельлі браліся з жыцьця людзей для падмацаваньня Яго доказаў. Пазьней, яшчэ падчас свайго зямнога жыцьця, Ісус у размове з апосталамі падкрэсьліваў, што гаворыць зь імі ўжо ня прытчамі, але адкрытым тэкстам. Адкрыцьцё не заснаванае на досьведзе чалавечага жыцьця. Нават там, дзе ў тэксьце зьмешчаныя намёкі, гаворка ідзе пра прамыя «адпаведнасьці», гэта значыць, на пэўным узроўні сьвядомасьці, даступным, напрыклад, духадасьледчыкам нашай эпохі накшталт Р. Штайнера, падзеі апакаліпсіса паўстаюць як «рэальна існуючыя». Праўда і тое, што апакаліпсіс – гэта засьцярога. Ён нагадвае, што час пераходзіць ад бага-слоўя да бага-практыкі, пачынаць бачыць тое, што лунае ў паветры, і дэманстраваць прысутнасьць Божую ва ўсіх справах. Бог дзейнічае таксама і празь людзей – што ня мае нічога агульнага з самавольнымі чалавечымі дзеяньнямі: чалавек не павінен адыгрываць ролю Бога ці Апакаліпсіса. Чалавечае разьвіцьцё можа ісьці ўсё больш і больш у нагу з плянам Бога ў цэлым. У гэтым заключаецца праграма стварэньня.

Гэтыя два розныя падыходы, якія маюць здольнасьць да нарошчваньня, маюць тое агульнае з Хрыстом, што, як і Ён, знаходзяцца па-за супрацьпастаўленьнямі (дыхатаміямі) гэтага сьвету. Хрыстос ня проста злучае два бакі адной рэчы. Намечаныя Ім пазыцыі заўсёды адкрываюць «трэці шлях», які, пралягаючы на зусім іншым узроўні, здольны ўбіраць у сябе ўсё вартаснае і плённае і ператвараць усё застылае. Гл. таксама табліцу ў канцы.

Апроч усяго іншага, ніводная з рэлігійных суполак «хрысьціянства» не мае эксклюзіўнага права на Хрыста. Яго падыход дае людзям энэргію для аб’яднаньня бяз страты індывідуальнасьці – энэргію любові, глыбокае і сур’ёзнае імкненьне да разуменьня, гармонію. Ён не прыбірае адрозньненяў, але клапатліва ахоўвае індывідуальнасьць таго, што паддаецца аб’яднаньню, і выяўляе тое, што аб’яднаць сапраўды немагчыма. Гэтая сіла Хрыстова, спрыяючая канвэргенцыі і збліжэньню розных рухаў, была недаступная многім хрысьціянам сьвету. У інтарэсах выратаваньня Зямлі хрысьціянам час прынцыпова пераасэнсаваць уласныя задачы, зразумела, калі яны і далей хочуць лічыцца хрысьціянамі.

Да наступнай часткі: разьдзелы па розных пытаньнях  /  да 1-й часткі і адпаведных этапаў Эвангельля.

Электронная пошта: Калі ласка, пішыце па-ангельску ці па-нямецку. Калі вы валодаеце толькі беларускай мовай, а напісаць крайне неабходна, калі ласка, выкарыстоўзвайце кароткія сказы. (У нас у распараджэньні не заўсёды ёсьць людзі, якія разумеюць беларускую мову ў дастатковай меры): ways-of-christ.com.