Христови Патишта

Независна информативна страна од гледна точка на многу истражувачки области
и духовни спознавања.

 Враќање на почетната страна: Други понуди и јазици.

Исус Христос и неговите ученици често се повикувале на Светите писма кои ги познавале и нивните слушатели. Тоа најнапред е Стариот завет. Таму е содржана историјата на создавањето, за историјата на Евреите, законските акти, пророштвата, псалмите, апокрифите итн . Исус и неговите ученици даваат на знаење дека нивната работа не ги укинува светите скрипти; дека во прв ред не се тука за да ги објаснуваат светите писма, туку дека се работи за живот преку непосреден контакт со Бог и Христос. ( Види “Основни етички вредности” и главниот текст.) Со тоа наспроти Стариот Завет се даваат нови погледи.

Во тоа време, начинот на кој Исус работел барало во основа верба во Бога, и надеж за големи промени како во Израилот така и за останатиот свет, како што било и претскажано од пророците.Од тогаш било возможно да се престават Христијанските учења и врз основа на други религиозни традиции наместо Стариот Завет. Така на пример Мани се обидел да го направи тоа, основач на Манихејците кои се распространиле во Азија. Потоа тие биле гонети од црквата и денес практично се истребени. Основа за него била монотеистичката религија на Заратустра во Персија. Колку му успеало тоа обликување на Исусовата улога или (и покрај поволностите) тоа не му успеало (поради едностраната изолација), тоа е друго прашање за кое нема да се осврнеме подетално.

Еврејската религија (јудеизмот) создала после "Hebrew" Библијата и некои други акти како правни темели (мишна) и коментари (гемара) Талмуд – во Вавилонска и Ерусалимска варијанта. Тампон каде соодветни делови на Еврејството тежнеат за тоа да 613-от закон (халаха) се применува формално – наместо да ја посматраат ситуацијата без предрасуди земајќи ја во обѕир Божјата љубов – постојат тешки проблеми. Слични проблеми може да настанат и во случај на шематско применување на црковното правило (па дури и световното право). Понатаму тука се и основните акти на одредени правци, особено мистички-езотеричните книги за кабалистика: зохар/сефер језир. Последните спомнати дела датираат од 13-ти век, но би можело да се поврзани и со постари преданија; по нешто од нив потсетува дури и на стариот Египет. Денес исто така постои и Еврејска мистика.

"Бог Авраамов” се доживува како личносен Бог на семејството, племето и народот Израилски; а исто и како Бог на универзумот. Таа вера со тек на времето попримала строго монотеистички облик кон кого секогаш одново повикувале пророците.* На почетокот во Стариот завет Бог се нарекува “Елохим", - т.е. “Боженствен креаторски дух” а не материјален вонземјанин од генетички експерименти итн. како што денес се шпекулира во многу книги -; (Делумно проблематично влијание по се изгледа дека се појавило подоцна).Семитските зборови “Елохим” и “Алах” (Муслиманско име за Бог) сигурно имаат исто потекло, исто како и “Ел” за Кананите (Canaanites).

Името Јахве/ Јехова/ JWXW/ се појавува во Стариот Завет дури подоцна. Со тек на епохата со приближување кон Бога помеѓу другото се јавило доживувањето на Бога како Јехова, тврдат мистиците и хуманистичките извори како Lorber или Steiner. За жал единствено преводите користат секогаш исто име иако во оригиналот се наоѓаат многу различни имиња за Бога. Така преку луѓе од различни епохи се заобиколуваат различните спознавања на природата. Потоа највероватно во човекот избледело првобитното вистинско познание на Бог како Јехова, а кон тоа допринело и негативниот сооднос на луѓе кои биле заведени, чија духовност била разводнета и кои биле полни со омраза. Во многу религии постои феномен каде луѓето, чија духовност станала плитка и кои, на пример, биле исполнети со омраза, биле малку приемчиви за советите за корекција од пророците. Така да не мора сите приказни во Стариот завет да се однесуваат на вистинскиот “Jahwe" или на “JHWH" во смисла на духовни објаснувања проф. Ј. Ј. Хуртак/ САД. Меѓутоа тоа не значи секој старозаветен настан дека може да го вреднуваме со помош на човечката логика од денешно време. Самиот Бог најдобро знае поради што прави нешто и поради што побарува нешто од луѓето.

Заједницата во Кумрану припаѓа на “Essenic”-от ред, и се вбројува во строга духовна школа која во она време е трета школа во Еврејството после Фарисеите и Садукеите. Поточно се работи за независна заедница блиска со учењето на Есените, која имала добри односи со сите различни школи не само со мирољубивите Есени, но и со милитантните “Зилоти”, и со Фарисеите во Ерусалим (кои во неприлика им ги довериле записите за богатството во Храмот; очигледно и покрај различните гледишта можеле да си веруваат). “Правилото на заедницата” 1QS содржело податоци за очекувањето на Месијата. Спомнати се дури и двајца Месии одн. Двете лози на Месии, кои според тогашното право би можело да се однесува на Исус: преку Јосиф од Давидовиот дом и преко Марија од свештената Ааранова лоза (Ова го спомнува и Carsten Peter Thiede, кој се занимава со овим свитоци по налог на израелската канцеларија за антиквитети).
Пророштвото во Михеј 5,1, според кое Месијата потекнува од Витлеем, немале некакво посебно значење во средината која го очекувала Месијата. И покрај тоа , на пример, Евангелистот Матеј се повикува токму на ова пророштво. Многумина, без да размислат, сметале дека тоа е негова досетка, затоа што Исус е од Назарет. *

Согласувања меѓу Еврејските и Христијанските теолози во поглед на Исус.
Многу современи Еврејски и Христијански истражувачи во меѓувреме дошле до следните заеднички ставови:

- Исус се смета за вистинска историска личност, роден во Назарет Галилеја; бил син на Јосиф и Марија (Мирјам); израснал во круг на браќата и сестрите; 
- Бил крстен од Јован крстител и проповедник на покајанието; после тоа почуствувал дека е повикан за јавна проповед; од тој контекст настанало движењето на Исусовите следбеници;
- како патувачки проповедник поучувал на молитва кон единиот Бог, а поради Божјото царство што доаѓа го повикувал народот на обраќање.
- При тоа извршил многу чудесни исцеленија, на пример психички болни особи; особено бил добро прифатен од општествено-социјално загрозените, жените и болните; - Дека во Галилеја и во Ерусалим дошло до судир со Еврејските свештеници што довело до негова насилна смрт од страна на Римјаните.

Помеѓу Евреите и Христијаните меѓу другото останало спорно: 
- Дали Исус бил ветениот Месија; – но постојат Месијански Евреи исто така, кои го прифаќаат Исус како свој Месија.
- Како треба да се гледа на распнувањето и верата во Воскресението; 
- Дали Божјиот народ е само во склоп на Еврејството или е сиот Христијански свет?; 
- Кој е точниот однос меѓу Бог и Исус?.
(Сепак постојат и Евреи и Христијанисо крајно екстремна настроеност против спротивната религија.   Но тие не играат никаква улога во меѓурелигијскиот дијалог.)

За теологија базирана на Христијанство како верска заедница, а и за други културни кругови би било интересно гледиштето на R. Steiner каде Христос го гледаме како битие кое било добро познато на поголемите мудреци и во пред Христијанскиот период; и изразено кај Хиндуизмот "Vishwas Karman", кај Парсите “Ahura Mazda”, богот на Сонцето “Озирис” кај Египјаните, и кај Келтите Белемис=Белдур, Аполон. Види го и поглавјето “На почетокот беше словото” во овој текст.
Во врска со христологијата на Rudolf Steiner види ја и помеѓу другото и збирката на предавање: “Духовни битија во небески тела”, 1912; “Припремен степен за Голготската мистерија”, 1913, 1914; “Од Исус до Христос”, “Христологија”.

*) За развојот на Христијанството видете и Prof.. Hans Küng, Das Judentum. Wesen und Geschichte, Sonderausgabe 2007. (Тој тежнее за интегрирано истражување, кое наспроти археологијата и критичкото истражување на старите акти, би било сфатено сериозно како извор за Христијаните и Евреите кој би им дал материјал за размислување. Ние не ги споделуваме сите таму спомнатите заклучоци изведени од историско-критичкото истражување, бидејќи настаните со Исус понекогаш и премногу субјективно се доживуваат; Küng од друга страна е отворен за самостојна неистражена реалност на таквите настани.)

**)За периодот на Стариот Завет, би било значајно да се изведе истражување за да се добијат корисни спознавања, доколку се инспиративни, визионерските списи би биле земени во предвид и спознанијата би биле соодветно уважени; во случајов покрај Rudolf Steiner на пр. Annа Katharinа Emmerich, "Das Geheimnis (Die Geheimnisse) des Alten Bundes".Што се однесува за периодот “пред потопот” и за Новозаветниот период, видете ги книгите на мистикот Јакоб Лорбер: www.lorber-verlag.deкако и Rudolf Steiner. Ако се прифати сведоштвото на Христијанските мистици, тогаш потполно би се заборавила тезата на некои писатели, дека Исус никогаш не постоел како историска личност, или дека тој бил едноставно патувачки проповедник.

Update English/ Deutsch.

Учењето на Заратустризмот денес сеуште може да се најде во Парса во нивната света книга Зенд Авеста. Истражувачите за таа религија во Индија, обелодениле дека навистина таа е постара него што западните истражувачи мислеле. Така да античките историчари вероватно биле во право. Понатака се покажува дека кај таа релгија првобитно не се работи само за познатата космичка борба меѓу светлината и темнината што бил преземено од страна на гностиците. Личниот Бог, со име, Ахура Мазда, постои како “Највозвишено Добро”, изнад таквите спротивставени сили. Поим за безличната Божја страна бил “Аху”. (Адреса за современо духовно истражување на таа религија: Маздаyасние Monasterie, Mustafa Bldg., Sir Pheorzeshah Mehta Rd., Bombay 400001, India.). На друг начин било откриено дека во Иранските преданија и во склад со Библијата, постојат предупредувањата на Ное/ Нуакх. Нашиот впечаток е дека Зенд Авеста има уште многу заедничко со оној вид на праобјава кон човештвото пред потопот - т.е. со најстарата вера во Бога каде Ное останува верен и во таква дегенерирана средина. Авраам не бил прв кој го славел единиот Бог. Постојат упатувања дека првобитниот облик на таа религија во писмена форма постоеле пред потопот околу 3500 години пред Христос, и сеуште постојат можности дека еден ден ќе се појават и списи од таа доба. Лорбер за еден од тие исчезнати списи го нарекува “Seanthiast Elli"; Наводно Бог им се покажал на луѓето пред потопот како “Абедам” онака како што потоа делувал преку Библијскиот Melchisedek.

Ова е заложба за подобро разбирање меѓу религиите и мирен “меѓурелигијски дијалог” што се одвива веќе со години. Следниве непомени не претендираат во целост да ги окарактеризираат верувањата на сите заедници, зашто и во Исламот постојат различни школи.****

Ислам значи "Предаден (на Божјата волја)", исто и "(верска) преданост".
Светото писмо на Исламот, Куранот, се разбира како вдахновение кое го имал пророкот Мухамед од Бога односно од ангелот Гаврил - кој може да го поистоветиме со архангелот Гаврил во Христијанството. За сигурно е тоа дека на Куранот му се препишува централното значење. Освен тоа за толкување важни се и другите традиции (сунна, буквално “обичај”) наследени од времето на пророкот (hadith). А и пророкот според своето сопствено однесување е човек, а не Бог. Исто така треба да се има на ум и тоа дека како и кај Христијаните, постојат Муслимани кои не го познаваат точно своето свето писмо. 

Са смета дека Пророкот дошол за “време” (или во меѓувреме; друг превод: или после одредено време) после едно прекинување при пророкувањето (Сура 5, 19*). Куранот ги разликува верниците во смисла на науката на Пророкот Мухамед, “луѓе на книгата” (луѓе на писмата), и “неверници”. Под поимот “луѓе на книгата” особено се мисли на Евреите и на Христијаните кои споделуваат исти традиции со Муслиманите, а понекогаш и со Зороастриците (Сура 22,17*). Зашто Куранот го признава синџирот на “пророци” кои на својот народ во свое време му ја проповедале верата во единиот Бог, за судниот ден и за молитвата (нпр. сура 6, 83-92, сура 7, сура 4,136*). Доколку луѓето со ваква религија веруваат во заеднички основи, во самиот Куран не се вбројуваат во неверници. (сура 5,48* и др.) Во првите векови на Исламот, врз Христијаните и Евреите не се вршел притисок за премин во Исламот (што е во склад со науката во Куранот, “нема присилба во религијата”,види сура 2, 256*).

Авраам е еден од “Ханифите” кои како индивидуалци директно ја нашле верата во единиот Бог.
Аллах - предисламски староарапски Ал-илах - има исто потекло како и семитскиот збор “Елохим”, Божјото име на Хебрејски во Мојсиевите книги.

Исус освен во Библијата се спомнува и во Куранот (7 века после Христа). Тука има заеднички карактеристики но и разлики. Треба да се спомне дека Куранот го признава Исус на многу места како пророк, како пратеник Божји, и како “слово” Божјо без дополнително објаснување за таквото значење, и како дух Божји (сура 4,171), "создаден како Адам" (суре 2, 3, 5,...). Во правилно разбраниот Ислам, значи има поголема вредност отколку кај оние современи Христијански теолози кои единствено го препознаваат само Исус како реформатор. Христос како Син Божји - не е прифатено кај муслиманите - инаку во Мухамедовото време самите Христијани, синовскиот однос на Христос со Бога го имаат сфатено многу телесно. Во контекст на подоцнежната догма за Светото Тројство, кое повторно не е прифатено во Куранот. Многу ретки биле Христијаните кои можеле на автентичен начин да го објаснат "Синовскиот однос на Христа со Отецот" и “Единиот Бог во Светата Троица”.  (на пр. сура 6,101*). Во Посланието до Римјанимте 1.4 се кажува дека Исус во сила на Дух кој просветлува е “Поставен како Син Божји” - значи дека не е роден.
Христијаните би можеле да се сложат со Муслиманското Верување дека Бог не е роден и дека Исус не се родил туку е створен. Грчкиот поим “Логос” - кој во Библијата се користи за опишување на Божјото потекло одн. за пратението на Исус Христос - понатаму во Евангелијата се преведува и како “Слово” (види горе) што исто така се користи и во Куранот за Исуса. Дали во вдахновеноста на Куранот - како и на Библијата - се сокриени тајни кои досега не се спознаени ниту од Муслиманите ниту од Христијаните, па поради тоа расправиите околу поимите се непотребни. Онаму каде Христијаните дословно ги уважуваат своите учења(Светото тројство), што мора да се сфати како некој вид на “политеистичка” религја, а кое не е во склад со она што го поучувал Исус. “Не ме одбравте вие мене, туку Јас вас ве избрав за да одите и да дадете род и родот да остане со вас, а и Отецот (Бог) ќе ви даде се што ќе посакате во мое име” - Библија,Евангелие според Јован. 15:16. Сиот Исусов живот се врти околу единиот Бог со кој е тесно поврзан, и каде единствено Исус може да ги приближи луѓето до Бога.

Поимот "Логос" (на грчки, во Евангелието според Јован 1"Слово Божјо", е знак кој е поврзан со Христа) се појавува во Паретовиот превод на Куранот на Германски независно од Исус, но во другите изданија на Куранот се сфаќа како Божја “Работа” одн. Божја “Заповед” (сура 13,2 и 13,11*).

Куранот гледа на Исус “како на Адам” кој Бог го создал од земјата (сура 3,59*) и зборува за “Божјиот пратеник” кој преку Духот Божји го навестува безгрешното Исусово раѓање од Мирјам (Марија) (сура 19,17-22*). Во Христијанската верзија исто така Исусовото раѓање се најавува од страна на Ангел Божји преку Светиот Дух. И тука во Куранот се кажува дека Исус бил засилен со Светиот Дух / Просветлувачкиот Дух (сура 5,110*).

Според Куранот, Исус уште додека бил млад го најавил своето воскресение (сура 19,33*) се мисли на неговото повторно доаѓање на “Судниот ден” (суд со воскреснатите верници), што често се спомнува во Куранот, види кај сура 4,159* () . Куранот исто зборува за тоа дека Исус бил жив вознесен на небото (сура 4,157-159*, сура 3,55*).

Куранот исто така го содржи воскресението на верниците за време на судниот ден (сура 36,77- 83; сура 69,13- 37; сура 75 и 99* и др.). Исус тогаш повторно ќе дојде и ќе сведочи за луѓето на писмата, за оние кои веруваат (сура 4,159; спор. сура 16,89*). Значи, тие и другите немуслимани кои веруваат во Бог и прават добро, според Куранот не треба да се плашат на судниот ден (сура 2,62; сура 4,123-124; сура 7,170*). Тој суд, во Куранот како и во Библијата, недвосмислено е Божја работа, а не човечка, без оглед дали се работи за Христијаните, Муслиманите или Евреите.

Основите на трите “Авраамови религии” се тесно поврзани. Заповедите иако не се во пишана форма, сепак се појавуваат и во Исламот, помеѓу другото види во сура 17,22-39, сура 5,38-40, сура 2,188, сура 4,135, сура 2,195 и сура 17,70* (човечко достоинсво). На пример, Куранот строго без исклучок го забранува убиството на невини (сура 5,27-32*). Поимот "Џихад" (xихад) значи само: “Борба”, значењето “Света војна” не произлегува од Куранот туку од изреките на пророкот Мухамед и исламските правни школи***): Духовно-моралната работа врз сопствената внатрешност, за исцелување на страстите кои човека го одалечуваат од Бога се смета за “Голем џихад”,на што се придава и најголемо значење. ((Спор. го на пр. Исусовиот совет, “Најнапред извади ја гредата од сопственото око”…"- На тој начин основата за многу надворешни конфликти исчезнува.) “Џихад на зборови” е мирољубиво исповедање на својата вера. “Џихад со раце” е делотворен, поучен пример на верникот. “Џихад со мач” е и “мал џихад”; дозволен е само кога некој верник е нападнат без да биде виновен (Спор. Куран сура 2,190*). Но во Куранот може да се најде “Јароста” при заедничарење со луѓе од друга вероисповед (сура 48,29*, сура 47,4*); може да се споредат такви "жестоки" пасуси со други пасуси, кои ги ограничуваат (на пример, "Во религијата нема присила", сура 2,256).
Опширни се традиционалните правила за општење меѓу половите вклучително и забраната за брак со верници од други религии, итн. 

Во исламската практика припаѓа: "Сведочење дека нема бог освен Богот (Алах) и дака Мухамед е Божји пратеник; 
да се обавуваат секојдневните молитви (сура 2,177*); 
да се придржува кон годишниот пост во месец Рамазан (сура 2,185*);
По можност еднаш во животот се оди на аџилак (сура 2,196*);
и да се плаќа заккат (прилог во социјални намени) (сура 2,177*)"

*) Помеѓу другото користен е "Куранот, превод од Рудиј Парета", Kohlhammer-Verlag (Германски), кој е доволен за научна расправа и јасно ги обликува буквалните преводи и прилозите за подобро јазично разбирање. Во Исламскиот свет се употребува најупотребуваното Египетско броење на стиховите. Во други преводи, може да се користи некое од другите два вида на броење на стиховите; Во тој случај спомнатото место ќе се наоѓа близу (пред или после) наведениот број на стих во конкретното сури.Тешката преводливост на Куранот не се однесува на така јасните места кои се посочени овде. Значењето на местата од Куранот се споредени и во дел со "Дер Der Koran", übersetzt und kommentiert von Adel Theodor Khourу, 2007 (Германски) превод кој бил признат и од муслиманските научници (на пример др. Inamullah Khan, тогашен Генерален Секретар на Светскиот Исламски Конгрес), чии коментари го земаат во предвид традиционалното толкување на школата за Исламско право.

****) (Сп. сура 164,125.) 

Сржта на учењето на Буда, што е и основа на “Хинајана” - Будизмот, преставува се поголемо ослободување на човекот од се она кое што не припаѓа на природата на неговото битие. Копнежот на надворешниот и внатрешниот дух, што причинува проблеми, се препознава како “Не припаѓање на себе си” (“Анатта”) и би требало со медитација да се згасне истото , како и преку соодветен животен и образовен пат да се прејде во состојба на Нирвана. Подоцнежните школи на Будизмот- “Махајана”, погрешно сфаќајќи го концептот “Не себе си”, довел до напредок, на пр. за поизразено сочуствување со сите битија наместо изолираност од светот. Спомнатото, секогаш присутниот поим на “несамоважност”, го толкувале како да не постои “Јас” што би останало со остранување на егоистичните неопходни особини. Така да тие “Нирвана”-та ја толкуваат како “отсуство на се”. Дури и при опишувањето на своите сопствени виши доживувања, самиот Буда зборувал: “Со времето....сум ја спознал, преку сиромаштијата, состојбата во која нема ни забележување ниту незабележување, така со тек на времето се приближив до точка кога со исчезнување на забележувањата и чувствувањата се доаѓа до состојба на среќа во длабочина на својата душа... И така по некое време јас развив - после целосна елиминација на “ниту запазувања ниту незапазувања”- со “отсуство на перцепирање и чувствување” и останувајќи во тоа ; и откако сето тоа го уважив целомудрено, влијанијата пресекнаа." (suttam anguttara-nikkaya 9, број 41 …).

Слично на ова, и Исус Христос давал совети за прочистување на сопствените квалитети преку очистување, наместо да се биде фокусиран кон критикување на ближните.(Види го главниот текст од страната "Патишта на Исус Христос"). Тој себе си и своите ученици не ги поистоветува со светот ниту со секуларни активности, но што е и повпечатливо споредено со оригиналниот Будизам, Исус опишувајќи ги дека тие иако не припаѓаат на светот тие сепак делуваат во светот, (Јов. 17) потквасувајќи го сиот свет.

Племенитите човечки особини во Еврејскиот односно Христијанскиот свет дополнително се поврзани со поимот грев против Бога. Овде најнапред се работи за одржување на религски основаните етички норми; Поточно гледано тоа е совладување на сите особини кои не одвојуваат од Бога. По правило дури и кај повеќето Будисти - преовладува уверувањето дека во Будизмот нема Бог. Поради тоа во заедничките етички ставови на сите религии се ослонува само на “последната реалност” што е над телесниот живот, и е прифатена од сите религии без обѕир на значењето. Меѓутоа ова не е сосема точно. Буда не тврдел дека не постои Бог, туку тој во тогашните околности повеќе се ограничувал на внтрешните спознавања од човечкиот пат. Буда на прашање од Хинду свештеник за Брахма, Божествениот Создател во Хинду, одговорил: “Брахма добро ја познавам, и брахманскиот свет, и патот кој води во брахманскиот свет, исто така знам како Брахма влезе во брахманскиот свет.” (Digha Nikaya, 13-ти. говор – со повикување на духовни искуства, а не само преку хиндуистичката книжевност.) Брахма не може едноставно да се поистовети со Бог Отецот, исповедан од Исус Христос; повеќе е персонификација на некои Божествени особини кои со тек на времето се јавиле во разни култури.. Но во секој случај не е име за негативни сили.

Меѓутоа за што зборува оној кој говори за вишото потекло на тогаш славените богови наместо да се слави себе си како највисоко битие? За Буда исходиштето и целта лежат во неманифестирањето. Но таа неманифестирана највисока реалност не е и “Ништо”. Едноставно се наоѓа вон сето за кое човекот со помош на своите телесни, физички или ментални способности може да создаде слика.
И одненадеж ни се покажува паралела која Христијанството, Јудејството и Исламот свесно не ги препознаваат. Во сите тие религии постои спознавање дека нема смисла или дури е забрането да се создава слика за Бог, па и ако причината за тоа е заборавена. Во Еврејството и Божјото име не треба директно да се изговара. Видете ја исто така нашата страна "Религијата како ‘повторно поврзување’ на човекот со Бога", особено забелешката ²⁾ на архитиповите.

Во Евангелието односно Откровението Со "Отец” го означаваат Оној од кого исходи создавањето и се извршува во полнота (алфа и омега), значи кој стои изнад сето создадено, и чии квалитети не можат да се досегнат пред Христа. Христијанските мистици како Jakob Boehme, врз основа на своите автентични искуства, изричито предупредувале дека тој Бог не само што е изнад земниот свет туку е и изнад небескиот свет, т.е. од онаа страна.**) Не може да се стигне далеку кога религиите се споредуваат во научната литература во отсуство на оние кои досегнале длабоки религиозни искуства. Без нив не може да се најде ниту јазик кој би го разбирале двете страни.

Будистичкиот пат воведува во "Нирвана, изнад онаа страна, нешто што е за повеќето толку далечно, како што за повеќето Христијани е мистично единството со Бога -. Буда додуша укажувал на можноста за да Bodhisattwa "ослободен од повторни раѓања" може доброволно да слезе и да помогне на остатокот од човештвото.
Христос се вознесе кај Отецот ("и гробот беше празен, Тој воскресна и се вознесе), за да потоа повторно да се врати. Со Христос денес може посилно да дојде до пробивање од највишите Божји нивоа до доле на земјата.

Буда во "Калама Сутра": "Не подавајте се на..., озборувања, ...предавства, ... дневни празномислења, ...ауторитетите на светите акти, ...телесно расудување и земно мудрување, ... измислени теории и слатки ласкања, ...влијанијата понесени од моќта, ...ауторитетите на водачите. Но кога самите ќе спознаете..."(Вистинската вера повеќе наликува на убеденост и препознавање на искусената пракса во верата, отколку на интелектуален концепт.)

*) Сочувани учења на Буда може да се најдат во опширниот превод на K.E. Neumann, "Будините говори: средна збирка"; исто така и во “долгата колекција”.

**) За луѓето со теозофско јазично користење треба да се спомене дека во теозофска смисла нирвана односно дишење се наоѓа испод “паранирванската” и “логоисточна”, божествена рамнина.

***) Мајсторот на Христијанската мистика Екехарт ги опиша неговите доживувања како Нирвана доживување – без да го употреби овој збор -, но разликата беше дека за него тоа било поврзано со средба со Бога.

****) Враќањето кон Бога од патот низ светот во суштина од една страна е враќање кон нешто, кое веќе било таму цело време. Од друга страна тоа е нешто дополнително, кое не било таму претходно, како два складни триаголници. Овој парадокс единствено може да биде разбран преку продаблочено мистично искуство.

*****) Постојат исто и филозофски аспекти. Во Будизмот Махајана, во својот коментар за "Прајнапарамита" Нагарјуна опишал дека на нешто може да се гледа како да е точно, или неточно, или точно и неточно, или ниту точно ниту неточно – четири категории наместо просто дуалистички или/или. Бидејќи разумот не е способен целосно да го разбере ова, тоа би можело да доведе до личносно достигнување, т.е. еден вид на просветлување што е над гореспомнатото дуалистичко расудување, што резултира со поглед од друго ниво на свест. Тоа е слично со ефектот на коаните – парадоксална изрека, или парабола – на Зен Будизмот (види погоре). Во Европската филозофија постои друг начин да се прошири умот изнад старото дуалистичко или/или: Хегеловата дијалектика на теза и антитеза, исто така, го вклучува аспектот на синтеза. Тоа му овозможува на умот да се извежба во надминување на противречностите или очигледните противречности, така отворајќи се себеси за повисока вистина во Божјиот дух. Нашиот Христијански проект независно развил слична возможност: различни гледишта може да содржат делови кои се неразбирливи и компатибилни од холистичка перспектива – кои се вклопуваат заедно (надминувајќи ги очигледните противречностите [дихтомии]).

Во изворната Хиндуистичка наука постои поимот “Аватари”,на различни нивоа. Под нив се подразбираат луѓето кои на земјата не постојат поради својот сопствен развој туку поради доброволниот допринос за развојот на еден народ или човештвото, како капка “во Божјата полнота”. Разликите меѓу ваквите последователни “аватари” и нивните гледишта често се претопуваат, додека Еврејското и Христијанското сфаќање за "Бог на историјата" го нагласува аспектот за натамошниот развој со посебна улога на "Месијата" (извадок од глава "На почеток беше словото…" од главниот текст *).
Овде од Индијско гледиште и покрај тоа се работи за дозволиво приближување за поимање на улогата на Исус Христос. Зато и Хиндуистичките мајстори за јога често на Исус му придаваат поголема улога од оние современи Христијански теолози кои на Исус гледаат како на обичен човек, т.е. социјален реформатор. Меѓутоа постојат и Хиндуси кои на Исус го гледаат како на едноставен мајстор односно учител. При сето тоа треба да се земе во предвид дека духовните длабочини на Христијанството делумно исчезнале и дека мора одново да се спознаат како би можело да се води содржаен дијалог со другите религии. (На тоа работи оваа страна во своите опширни текстови * ).

Во склад со реченото "Бидете значи совршени како што е совршен вашиот Отец небесен" (Матеја 5,48) најинтересно во секоја религија е прашањето каде водат практичните духовни патишта?. Тоа во случај на Хиндуизмот се многуте видови на Јога. Кои со овладување на надворешната и внатрешната човечка природа настојуваат душата да ја доведат до нејзиното боженствено совршенство.
Во врска со тоа има европски насоки на школување (...), кои под други имиња вклучуваат елементи кои се познати од Јогата, на пример нервните центри или центрите на свеста - чакри. Таквите настојувања не се автоматски “нехристијански” како што мисли црквата, таквите центри веќе во средниот век биле познати на Христијанските теозофи (Јохан Георг Гихтел), тие во меѓувреме може да се препознаат како реални енергетски структури присутни во секој човек; На ист начин како познатата Кинеска вештина на Акупунтура не е автоматски “теоистичка”- затоа што може да се измерат, а во поново време и со помош на хистологијата да се пронајдат во човечкото тело. (извод од “Света ревност” во главниот текст). Спореди ги делата на Албрехт Френц"Христијанска јога, христијанско образложување за индијскиот начин на медитирање", каде се претпоставува дека Христијанството и практичните методи на Јога се компатибилни.

Уште една таква разлика кај Христијаните: кога во Јогата ќе се појават поимите како “Христови сили” се забележува дека Христовата моќ за излекување е дел од неговото битие кое делува одозгора на целиот човек или можеби се доживува како изолирана космичка сила? Ако некој не се прилагоди себе си директно на Христа, како ќе знае дека искусеното е поврзано со Христа. (делумно од “Прашања за чудата” во главниот текст) *

Во секој случај постојат и изворни Христијански патишта наместо методи од други извори кои се прилагодени на Христијанството; само тие може да вродат со плод. Тоа е монашката Православна молитва по манастирите: “Господи Помилуј” (како на Светата Гора “Атос”: "Кирие Елеисон"), што би соодествувала на Индијската мантра. (Спор. "Тишина во пустињата" од главниот текст) * . Понатаму, постои на пример специфична Христијанска Евангелистичка медитација на што се темели и нашиот главен текст, и е опишана на додатната страна "Христијанска медитација" *.

Денес, внатрешното доживување на распнување, т.е. “полноќ на душата”,“мистична смрт”, пролаз преку напуштеност од се она што на човек може да му биде потпора, кое го почуствувале сите Христијански мистици ( на пр.Екехарт), во некоја рака тоа е слично на врвното доживување на јога, појавата nirvikalpa samadhiодносно празнотија во "нирвана". Христијанската мистика сепак дава спознавање дека во однос на таа празнотија се крие “нешто”, т.е. Христос односно Бог. Слично на тоа Ауробиндо покажал дека и на Индијскиот пат при преминување на нирваната може да се досегне она што следи над тоа истото. На Христијанскиот пат можно е и од првиот момент на религиозниот пат да биде присутно нешто од таа полнота што е над се, зашто самиот Христос е тој мост кој досега до земјата.
Впечатокот на тешко минување низ понор се создава кога некој како Ауробиндо, трудејќи се со сили без подлога сакаат да напредуваат во Христовото просветление. Тоа секако не е можно; ќе потсетиме на случајот на хинду момчето кое не знаело ништо за Христијанството, но сепак преку интензивно внатрешно преиспитување за Бога, одеднаш го познал Христа и за тоа подоцна напишал и книга (издавач Friso Melzer, "Sadhu Sundar Singh"). И кај луѓе, кои покушавале да досегнат до Индиските богови, преку хиндуистички, тантрички вежби, на нивно изненадување го виделе Исуса. “Ветрот дува каде што сака”.

Побудата на Р. Штајнер во Христа да види светлосно битие, што на многу големи мудреци им било познато и во предхристијанско време, тешко би можело да се базира на теологија втемелена на Христијанството како верска заедница, иако е интересна за другите култови. (извод од главата "Распетие…" главен текст * ) Р. Штајнер што се однесува на Индија посочил на "vishwas karman", "градител на светови", делување кое старите индијски мудреци можеле да го насетат непосредно зад достапните нивоа. Во поглед на многуте Хинду богови би можело да се претпостави дека според најновите сознанија, боговите на старите култури доколку не се работи за чисто племенски божества или луѓе, претставувале аспекти на едно божество кои потоа станале самостојни боженства. Теоретските назнаки како политеизмот сами за себе зборат малку. Евреите во оригиналниот хебрејски текст исто така имале разни имиња за Бога и неговите особини. Меѓутоа не ги славеле како различни богови. И Заратустријанците ( Парсил), на пример го прифатиле монотеистичкото верување ( во еден Бог). Во Хиндуизмот на пример школата “вишнуита” би можела да се смета како монотеистичка.

Во тој контекст е интересно дека постојат нови настојувања кои како воскреснатиот Христос не ја споделуваат очигледната претпоставка за смртноста на телото: (…) Индијскиот филозоф и јога Aurobindoи неговата духовна сопатничка, "мајка" Мира Алфаса на пример делувале во тој правец. (…) (делумни извадоци во "Воскресение" од главниот текст) *.

Поважен дел на Христијанските патишта на социјално делување и милосрдие во Индија би можело да се поистовети со “карма јога” (јога на судбината) односно "bhakti јогом" (јога на љубовта), а спознајниот пат би можел да се спореди со “инана јога”.

Реално може да се доживее при прилагодување за водење на животот преку Христовото посредување на Бога, и тогаш тој живот тече пооргански отклку со механичко делотворно изедначување на законите на судбина или карма. И Христос збори за обновување “до последната пара” но не кажува дека тоа мора да се случува како и пред тоа, “око за око, заб за заб”. Во центар се наоѓа нова задача за човекот - со тие можности се обзема и преобразува се она што е полезно за него и неговите ближни. Повеќе не се навестува совладувањето на минатото како цел сама за себе или мотив за развој. Денес може да се забележи “помошта” кај заедничката игра на различните можности за човекот. (извод од поглавјето "Распетие" од главниот текст; постои и дополнителна страна за карма и реинкарнација) *

Во различните религии етика е делот за кој сите се согласни и каде поради тоа дијалогот највеќе напредувал. На почеток на класичниот пат на Јога според Патањали, на пример за предуслов на успех се наоѓа “уама”: да не им штетиме на живите суштества со мисли, зборови или на дело; да не сме алчни; да сме вистинољупци; со сексуална чистота; да не земаме поклони (да бидеме независни). Друг степен е “ниуама”: Внатрешно надворешно очистување, скромност и умереност, аскеза; дарежливост, пожртвуваност; изучување и славење на Бога, душевна моќ и верба. Во Јога се учи и на “бојно поле” (Bhagavadgit), кое треба да се разбере во смисла на внатрешно сопствено очистување. Очигледно е дека овде постојат паралели со Исусовата наука и заповедите. Хиндусите, како и Христијаните и многу други религии се носители на проектот за “Светскиот етос".

Најстарите религиски темели се ведите, кои потекнуваат од “мудреците (рисхис)” од прастарото “златно доба”. После доаѓа на сцена епот Махабхарата со опис за раните историски настани кои се сметале за митови, меѓу другото и војните, значи повеќе и не толку “златно” доба. Потоа се продолжува со литературата за мудрост, Упанишад. Бхагавад Гита е еден од најважните свети текстови на Хиндусите, традиции кои ги комбинира раните Веди со филозофијата на Упанишадите и мудроста на Јогата, и е дел од Махабхарата. Кришна, јунакот на оваа дидактична песна, се смета за врховното битие манифестирајќи се себе си во човечки облик – аватар (види погоре).

 Раната Христијанска црква во Кина - која што денес не постои - "преведени" суштински содржини од Христијанството за Таоистички контекст во 8-ми век: Мартин Палмер, "The Jesus Sutras", Балентајн Велспринг, Њујорк, САД. (Што се однесува до останатите спомнати книги, "Христовите Патишта" не ја подржува автоматски сета (од) нивна соодржина.)

Една од светските сродни природни религии, е изворниот Јапонски култ “Shinto”, кој е и постар од светски познатите религии како Христијанството и Будизмот.
Природните религии потекнуваат од време кога луѓето во голема мерка поседувале свест која многу се разликува од денес доминантната интелектуална свест. Jean Gebser, автор на книгата "Прапочеток и сегашност" (Германски) таквите степени на свеста би ги нарекол "митолошка свест". Истражувачот на свеста Julian Jaynes, автор на книгата „Извор на свеста" (Германски, Англиски) би заклучил дека дека тогаш двете половини на мозокот комуницирале понепосредно отколку денес.*) На пример десната половина на мозокот би овозможила восприемање на сите видови како “битие”, (пр. самата природа). Левата тоа би го обработила за да човекот го чуе нејзиниот “глас”. И сите Европски преданија за елементарни битија, ликовите од приказните итн. потекнуваат од таму, значи не се измислени. На сметка на усното предание, почнува да се зголемува пишаната форма на предание како релевантен општествен феномен во Европско-Азиската античка култура, во периодот околу. 500. години пред Христа. Со оглед на тоа дека во време на митовите, се почитувале “битијата” со локална племенска поврзаност - предци или богови, Со мешање на културите, додатно се допринело кон тоа да исчезне стариот облик на свест (без да се греши). Сега со грешките при стариот начин на користење на совеста, двојно се забрзал процесот на промена кон новиот вид на совест.
Не би било исправно да се вреднуваат овие свести како да новата разумна свест е повредна а плодовите од стариот начин на работа на свеста се безвредни денес. Сето тоа донело нови способности, но затоа се изгубиле други кои самиот интелект не може да ги замени. Со медитација е можно со задржување на достигнувањата на аналитичкото мислење, свесно да се развијат повторно старите, скриени способности за сликовито согледување и синтеза. Така може да настане интегрирана свест, која со двете половини на мозокот на нов начин помага да се дојде до израз. Чистата интелектуална свест, денес повеќекратно ги досегнува границите на своите способности. Очигледно е невозможно само со неа, на пример благовремено да се согледаат еколошките проблеми во нивната вистинска сложеност и соодветно да се решат: Dörner зборува за “свест од повеќе фактори”, која е потребна за разбирање на еколошките процеси, а која неговите ученици при соодветното истражување скоро и да ја немале. Денешното човештво може да искористи импулс од старите прединтелектуални преданија - без да биде потребно да се има раниот облик на свест. Поради тие причини приказните за деца имаат вредност и денес. Тоа допринесува за десната страна на мозокот да не замре.

Во почеток на Христијанството „даровите на Светиот Дух" играле важна улога (меѓу другото Јов. 16; Кор. 12, 7-11; Апостолски дела 2, 17-20). Погледајте ја нашата глава “Духови” во главниот текст од нашата Англиска web-страна, како и на другите јазици. Светиот Дух е Божествена сила, која дозволува на човечката креативност да се прошири изнад самата себе. Иако Тој дух не е истоветен само со десната половина, сепак Тој навистина ја употребува таа половина. Исто Светиот Дух е тесно поврзан со Исус Христос. Исус им збори на учениците: “(Ветрот дува) т.е. Духот оди каде сака” - тогаш како некој би можел да е сигурен дека неговото поведение е од Светиот Дух, ако не живее според Христа.

Славењето се изведува различно, утврдено со молитви (благодарење и молби) со жртвување од природните добра или симболи.
(...)

*) Англ. „Bicameral mind". Самиот Jaynesсоздал впечаток дека само со тие стари природни начини на функционирање на мозокот би било доволно за да се објаснат искуствата доживеани со божествените или природните сили: Но тоа според нашите спознавања е погрешно. Неговите наоѓања не зборуваат за тоа што "се" тие битија. Во мозокот не може да се најдат ниту "богови" ниту Бог. Тоа е посебно ниво на реалност, а мозокот може да ја разбере на овој или оној начин. Посебно првоспомнатиот мистичен начин на перцепција на свеста не е способен да произведе сликовито создавање на тие битија, како современата свест. На сличен начин духовните сонови или медитирањето делумно отсликуваат нешто многу повеќе од секојдневните обични доживувања.
**) На пример во Европа, во време кога настанувале Хомеровите епови, сеуште се припаѓало на мистичниот начин на перцепција, за да после во времето на старогрчката филозофија се влезе во разумната свест.

Нашите нови германски / англиски тематски страни:
Проценка на Грчката религија
Забелешки во врска со рано Римската религија
Стара Германска религија
Келтска религија
....

Религија како “повратна врска” на човекот со Бога - на патиштата со Исус Христос.

 За дел 1 во врска со чекорите во Евангелијата.  /   За 2. дел: Чекори во Откровението.   /   За 3. дел: глава за различни теми и животни прашања.

е-маил wаys-оf-christ.cом : Доколку е можно ве замолуваме да напишете на Англиски или Германски јазик. Во спротивен случај напишете во кратки реченици и назначете на кој јазик пишувате.

Враќање на почетната страна.

Упатување на други верзии и права.