Христови Патишта

Независна информативна страна со гледишта од многу истражувачки области и духовни спознавања.

 враќање на домашната страна: други понуди и јазици.

 

Патишта на Исус Христос во човечката свест и на земјата.

Соодржина на сите делови.

Во првиот дел: Глави за чекорите во Евангелијата.

Ова е 2. дел: чекори во Откровението според Јован:

За долната глава мора целосно да ја отворите страната.
26. Откровение според Јован
27. За пристапот до пророштвата
28. За соодржината во Апокалипсата според Јован: „Седумте цркви“ (со дополнителна страна за данешните цркви)
29. Седумте печати
30. Седумте труби
31. "Седумте громови” и двата пророка
32. Жената и змејот
33. Седумглавата ѕвер од морето
34. Ѕверот со двата рога од земјата.
35. “Последните седум зла” и пропаста на “Вавилон”; ... Христовото враќање
36. (Вистинско) “милениумско кралство на мирот”
37. "Новото небо”, новата земја и “Новиот Ерусалим”

38. Завршна глава: Христијански својства
39. Табела: Христијански став - “Во светот но не и од светот” - еден “трет пат”

За 3-от. дел: 11 глави за различни теми и животни прашања - кликнете овде

За 4-от. дел: За Стариот Завет, и допринос за дијалог со другите религии

Упатување кон други верзии и права.
е-маил.

 

Методични упатства.

Во следните 37 глави следат акти за Евангелијата и за Откровението од Јован. Се препорачува нивно проучување со помош на Евангелието според Јован и Откровението по ваков редослед.
Кој освен читањето се занимава и со целокупниот метод на обработка вклучително и со запуштените делови на душата -, после проучувањето на една глава од овие концентрирани запазувања може да прочита на пр. соодветна глава од Еванглието според Јован и да медитира околу тоа. (Јован односно неговите ученици особено се занимавале со подлабокото духовно значење на настаните.)

Поединости за медитациската пракса.

 

Откровението од Јован

Во Јовановото Евангелие при интензивно медитивно толкување може да се насети дека неговото тежиште извира од евангелското согледување на она што самиот тој го има доживеано.

Кај Јовановото Откровение е очигледно дека се сведува на видение. Овде на дело нема мисловни опишувања на надворешните животни искуства од иднината. Видот на тие виденија покажуваат- при претпоставка за искуство во способноста за распознавање кај внатрешните слики итн. -, дека потекнуваат од повисоки извори од оние кои се образуваат во нашата имагинација во зависност од надворешните очекувања; Во овој случај било кое мешање со личните мисли не е познајано. Изворот е исто познат иако само по себе кај таквите доживувања не може да биде гаранција. "Откровение на Исус Христос: кое Господ му го даде нему за да им покаже на слугите свои што ќе се случи наскоро. И Он тоа го направи праќајќи го својот ангел на Јована слугата свој..."

Современите Евангелски теологии во поголемиот дел не се бават посебно со овој апокалиптички акт. Со своите надворешни методи може да го дешифрира само во делови или воопшто не може, затоа што од сопственото искуство не може да го створи “метод”-от на неговото настанување и со тоа поврзана симболика. Во католичката црква постојат одредени престави за апокалипсата, но луѓето таму скоро и да не ги читаат; премногу се одалечени поради самозадоволството на многу луѓе и денешните цркви. Слободните цркви и сектите наспроти тоа, директно се повикуваат на апокалипсата*. Но имаат едно недоволно интелектуално познавање за пророчките виденија, набедувајќи се да веруваат во надворешни катастрофи и најчесто сметајќи се себе си за “избрани”, или барем најдиректно избрани. *Апокалипса е грчки збор и значи откровение, објава, а не катастрофа.

Во главата За Првите Духови, веќе беше укажано за преминот од индивидуалното Исусово делување во своето окружение кон развој “во големо”.

Ако се погледне Јовановото Евангелие и неговото Откровение, и се разработат на целосен начин, како што е објаснето во “Воведувањето...”, се доаѓа до неочекувани резултати кои не се наоѓаат во литературата.

Откровението покажува редослед сличен на Исусовиот живот. Овде повеќе од јасно се збори за развојот на човештвото односно земјата и вселената; и уште една сеуште внатрешна, мистична обработка потврдува дека тоа не се само слики за помагање на развојот или “иницијативи” на поедини луѓе, иако со оглед на спомнатите паралели од Евангелието, за поединци и таквиот начин би им бил од корист. Вистинската етапа на Откровението само по себе е една свесност, која ги споредува архетипските настани околу Исус Христос пред две илјади години со развојот на човештвото и земјата во вселената, испреплетени на слични архетипски чекори. Овде се содржи и универзалниот Христов аспект наспроти неговото делување како Син Човечки. Од таа гледна точка, повторно е можно да се извлечат заклучоци од помал обем, за настаните од пред 2000 години.

Откровението секако поседува недостижно поголема комплексност од Евангелските описи. Не е само проекција на она што Јован го има доживеано за Исусовиот живот во случките во светот.

Откровението во свој “елемент” ги опишува настаните во повеќе димензии односно од повеќе нивоа на егзистирање. Во чекорите само споредно може да се дојде до временски распоред. Тука е веќе јасно дека многуте укажувања на историските настани во најдобар случај може во дел да се сметаат како одрази на видено, а со другиот дел водат во непознато.

Од друго, исто така дозволиво гледиште на R. Steiner се гледа идната состојба на свеста кај човештвото као што веќе некои современи духовници и предвиделе. R. Steiner, да се прочита во: “Апокалипса од Јован”, циклус на предавања 1908.

Во склад со Otto Hanish , основач на заратустријански насочениот “маздазнан” - движење за реформа на животот, Oberdörffer пронашол сличности со психолошкиот развој на пример со нервните врски во човечкото битие. Die Apokalypse", Dт. Mazdaznan Bewegung, Gablonzer Sтr.7, D-76185 Karlsruhe.

На пример капитално езотеричко толкување покушал: Arтur Schulт. “Евангелието според Јован како Откровение на космичкиот Христос” и “Создавање на светот и Апокалипсата на Јован”. Се разбира тоа се обиди за приближување кон познание, за што би можело да се напомене уште многу од тоа.

Следува уште едно напомнување со старите пророци: Нема многу помош од комбинирано толкување на апокалипсата на Јован и пророштвата во Стариот Завет. Дури и ако на некои места се употребуваат сродни споредби, би морале најнапред изјавите на старите пророци да ги споредиме со историските настани од предхристијанско време и со соодветни временски табели. Дури тогаш може да се види дека тие пророци во најчест случај зборувале за тогашните престојни настани во предхристијанско доба и за Христовото време. на пр. за заробеништвото во Вавилон и тогашното враќање на Евреите како и за идните војни во земјата, тогашната победа на Евреите итн., а исто така и за пристигнувањето на Месијата одн. Христос (за Месијата спор. ја главата за Стариот завет). На многу малку места се означува нешто што би укажувало за нашето време одн. за опишувањата во Јовановото откровение (на пр. Исаја 24; 25; 27; 66:15, Даниел 7:9-28).

Во традиционалната (Христијанска) теологија, Откр. 5:6 е преставено во детали како фундаметална визија: Јагнето кое беше заклано и покрај тоа стои исправено пред Божјиот престол. Во црковен поглед на нештата, црквата е видена како прво место каде се спроведува новото. Инаку, теолозите го третираат Откровението во врска со есхатолошката доверба во "царството" Божјо кое треба да дојде, особно во врска со соодветните говори од времето на Исусовата проповед. Она што Бог го започна со Исус, но кое допрва треба да биде завршено, продолжува да се одвива до завршувањето; види Филипјани 1:6. Испадна дека почетокот на "новото небо и на новата земја" (Откр.21). со Распетието и Воскресението на Исус било претпоставено – и потоа постојаниот развој во тој правец бил претпоставен. Сепак, Откровението зборува за пресврт во нечуени размери, без оглед тоа колку симболично може да биде разгедувано. Очигледната противречност меѓу нештата всушност веќе постојат и подоцнежното остварување единствено вистински ќе биде решено кога таа свесност ќе биде медитативно разбрана до одреден степен, Исус го покажува тоа кога ги повторува зборовите во смисла на "Времето доаѓа и веќе сега..." (Откр. 4 и 5): Тоа наведува дека нешто што повеќе на духовно ниво веќе навистина постои ќе дојде во својот сопствен видлив план во подоцнежно време.

 Дополнително: нашата германска / англиска страна "Откровение од Матеј 24-25".

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

За пристапот кон пророштвата.

Овде е складно да се изнесат уште некои општи мисли за пристапот кон пророштвата не само за апокалипсата од Јован него и на други, повеќето кратки “апокалипси” од апокрифната литература од првите векови, или современите апокалиптични видениа на современите гледачи кои повеќето имаат “мешовит” карактер; па и на други, индивидуални “прогнози” од различна природа. Архетипските чекори во Откровението на Јован на може да се избегнат како ни различните фази на развој на ембрионот односно живото битие, или одредени чекори во развој на некој мистик итн. Луѓето во свои раце го држат начинот како да пристапат кон овие чекори без оглед на тоа дали и нешто најмалку ќе се научи од тоа и на тој начин да се одбегне крутоста во надворешното, или мора да се случат големи катастрофи. Кој независно од пророците, ги испитува надворешно настаните во светот може да ги препознае истите законитости без оглед дали се набљудува судбината на поединец или на поголем број луѓе.

Деталите при видениа за иднината, кои не се примерни а со тоа и без јака основа, преставуваат ментални програми. После некои подготовки, работите може да дојдат до некоја точка каде во иднина извесни настани ќе следат, ограничувајќи го квалитетот, просторот и времето. Меѓутоа ако преку човечки настојувања во поединецот или во група на луѓе се сменат причинските програми, тогаш се менуваат и деталите во иднината, доколку не се неизбежни. Со тоа во тек на времето и виденијата се променуваат. Особено тоа важи за виденијата на луѓе кои не може да видат од нивото на Јован; Нивните виденија може, под одредени околности, за кратко време да застарат. Со оглед на човечката инертност, и тоа како е ограничено човечкото поле на делување.

Гледачите може да забележат неодредени импулси кои потоа под дадени околности постануваат најправилни, или се оформуваат појасни можности во симболички облик, или и егзактни физички настани, на деталите кои понекогаш - бидејќи се зацврстени во низок степен - им помага подсвеста; не обзирајќи се на други честопати лажни запазувања или потполно погрешни толкувања.

Други противречности за таквите “виденија за иднината”, очигледно се одраз на многуте и делумно спротивставени сценарија за иднината. (*види го упатството на крај од “последните 7 маки”, на web-страната). Во колективниот ум на човештвото тоа значи, “реално, и сеуште нејасно избрани возможности” доаѓајќи воглавно од разни човечки престави. Секој човек свесно или несвесно учествува во едно такво напредно одлучување за иднината.

Од една страна Земјата е свесен, слободен организам, и не зависи од нас како Бог ќе го опфати овој дел од неговата креација. Од друга страна, човекот е слободен засебно, да одлучи самостојно за подобар начин за решавање на проблемите. Слично, клетките, се чини дека имаат значителна варијабилност во нивното однесување - не се раководени директно од свеста на човекот, но таа свест може да делува позитивно преку позитивни мисли итн.

Преобразените мисли и молитви, љубовта и надежта во Бог, Со спасоносните дела и милосрдието може да се влијае многу повеќе отколку со “убедливите” радикални ставови.

Перцепцијата на некои мистици дека на највисоките нивоа на постоење изнад просторот и времето сето е веќе таму и на земната перцепција на борбата за правилно избирање, итн. И двете се точни, независно едно од друго. Да се соочат едно против друго, со филозофирање, не допринесува за доаѓање до решение бидејќи се работи за комплетно различни нивоа.

Вдахновенија

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

За соодржината во Апокалипсата на Јован: Седумте цркви.

Во 1. глава на Откровението, Јован го опишува првото видение на Христос после вознесението. “Се свртев”, или појасно во 4. глава “ Излези ваму...”, “и веднаш ме обзеде духот”, значи дека Христос не се спушта кон Јован, него Јован свесно “влегува” на ниво од кое му се зборува. Ова е многу важно и нема симболичен карактер. Му се обраќа Христос соединет со Бог, “Прв и Последен-Жив”, кој “беше мртов”, “...па ги има клучевите на Смртта и Подземјето”. Со тоа ја означува општата, повеќепати менувана тема која се провлекува низ апокалипсата како црвена линија: Продирајќи низ разни заостанати односно “потемнети” нивоа на животот - не со било каква светлина туку “со вистинска светлина” во смисла на Евангелието на Јован, значи со Христа. На почеток се е во контекст на повтореното пророштво за Христовото враќање “во облаци”.

Христос во својата својственост, сликовито се прикажува како центар на “седумте заедници во Азија носејќи им светло и моќ на распознавање”. “Облечен во долга облека” - т.е. неговиот дух продира во се, значи и преку волјата која доаѓа до израз во нозете-; “околу градите опфатен со златен појас”- љубов од срце и со мудрост-. “Главата и косата му се бели...” -преку оваа споредба со љубов, главата му блеска -; “нозете му се како вжарен месинг”- неговите чекори имаат прочистително дејство спрема надвор -; “а гласот му е како шум од многу води” - во неговиот глас се изразува духот -. “Во десницата држи седум ѕвезди” -сите сили, сите луѓе ги повлекува кон себе со својата десница, што ја симболизира иднината, сите го следат -; “Од устата му излегува двостран, остар меч” - донесува вистинска способност за разликување и распознавање.
Тоа видение се јавува како аналогија на оноа видение на Јован Крстител на почеток од Јовановото Евангелие, на голубот со Духот на Вистината; и седумте заедници со повикот кон учениците - на пр. Јов. 1., Мат. 4,18-22.

“Седумте заедници” - седумте цркви, Откр. 2-3 - навистина постојат. Во себе имаат вградено разни културни проблеми, квалитети и возможности за кои Исус пишува со прекор на “ангелите“ на тие зеадници. Изгледа под “Ангели” овде се подразбираат земните водачи на тие заедници, и тие писма не се однесуваат за чисто “надприродни” работи. Покрај тоа се смета дека за тие цркви навистина се грижат и ангелите. Употребувајќи го изразот “Ангели”, се даваат личносни особини на христијанските зеадници во седумте градови. И вака отелотворени може да се претстават секаде.

Поради што мора да има и некоја вистина кај розенкрузовските, теозофските и антропозофските движења каде без поголемо објаснување се смета дека тие заедници преставуваат култури. Опишани како да се следат една по друга. Денешната промена кај западната култура на поблага култура која се појавува на видик, се поистоветува со преминот од 5-та на 6-та. односно од 6-та на 7-та. заедница. Понекогаш се обидува да се направи корелација со преставите за доаѓачката “ера на водолија”, што според разни астролошки и "New-Age" правците почнува меѓу 1961 и 2000. или дури 2242. година односно според R. Steiner станува делувачко дури после 3500 година. Притоа делумно уште се претпоставуваат "под-ери" кои траат од 300 до 400 години. Дури и ако тие универзумски периоди се на реална основа, сепак нешто се заборавува.

Апокалипсата според својата природа не е основана врз "континуирано периодично враќање на 12-те зодијачки квалитети". Подобро би било да се спореди со спирала, каде се повеќе се развива на повисоко ниво. Сепак, во основа, “квантните скокови” на човештвото и евулацијата на светот во апокалипсата, не може да се гледаат на база на постојаното земјино ротирање како кај жироскопот и на придружните астролошки околности. Во современата историја на пример доаѓа до се побрз развој. Овде може да се насети интервенција на нешто надредено. Со оглед на циклусите, за апокалиптичните промени би морале да претпоставиме еден додатен, поголем циклус. Тоа се оние влијанија за кои се збори во апокалипсата.

ако според H.J. Andersen и други, ги земеме во обѕир помалку сериозно истражувањата за промените во универзумот во раноисториската ера како на пр. календарот, археолошките ископини, пишаните белешки, митовите, ќе забележиме дека небесната механика а со тоа и ритамот на временските периоди не се веќе непроменливи. Со помош на превртливи влијанија очигледно може да ги ставиме вон сила односно да ги промениме. Тогаш временските циклуси би имале поограничено значење отколку кај првите пет “заедници” - токму тука во теозофското подрачје итн. се гледаат културите на: Индија, Персија, Египет и Калдеја, Грција и Рим па сегашната западна култура.

Додаток: "Разрашување на Апокалипсата” (од “Актите на Архангелот Рафаил" автор Helene Möller – 1884-1969, Radona-Verlag, Am Buchsтein 14/15, D-61250 Usingen - германски / англиски) ги поврзува “7-те заедници” со времињата на развојот на црквата - значи независно од циклусите во универзумот:
1. 33-333 после Христа: борба за исправно следење на Исусовото учење...
2. 333-633 после Христа: проблеми и верност кај раната црква.
3. 633-933 после Христа: просветление преку светото писмо...
4. 933-1233 после Христа: опасност пореди “суета, тенденција кон раскош, алчност, распуштеност” во црквата.
(Напомена: во овој период доаѓа до инквизиција и војни заплети во црквата.)
5. 1233-1533 после Христа: “Прљавост и себичност во црквата” пропратена со масовни "излегувања од црквата".
(Католичката и Протестанската црква се спомнати во книгата, спореди со Откровение 11 се спомнати како “двата сведоци”, т.е. како партнери кои се поклопуваат.)
6. 1533-1833 после Христа: плитко христијанство.
(Напомена: Во тоа време се создава рационализмот и старите механички природни науки.)

7. 1833- 2000 после Христа: рамнодушност кај многумина во врска со црквата и Бог.
(Тогаш во спомнатата книга доаѓа до голем преокрет со скорешното Христово враќање, кое е опишано во остатокот од Јовановото Откровение.) Тоа е протолкувано како еден настан во универзумот, набљудуван од многу страни. Притоа, додуша, преовладува она старо сценарио со големи војни меѓу луѓе отуѓени од Бога, на што се спротиставува помислата дека истото може да се смени со “молитва од народот кон Бога”; а особено сериозните верници да се “приклучат” кон Бога и со неговото вдахновение да се издигнат во негова близина.

Меѓутоа книгите и интернет страните спомнати овде, не значи и автоматски дека “Патиштата на Исус Христос” ги подржува тие ставови.

“7 заедници” и денешните цркви - (на германската и англиската страна со понатамошни извадоци од Откровението од Јован 1-3).

а.) 7-те рани цркви во Мала Азија.

раната црква

Христос зборува како:

Признание

Прекор

Цел за оние кои ќе се надминат себе си

Во Ефес

“Оној кој ги држи седумте ѕвезди во десницата, Оној кој се движи меѓу седумте златни свеќници”

делата, трудот, истрајноста, лошите не ги поднесува, “одвратни ти се николаитските дела како што ми се и мене одвратни”****, ги препознале лажните апостоли, трпение, поднесуваат за Христа, не омалаксале

ја оставиле својата прва љубов; треба да се обрати и да прави вистински дела; инаку неговиот свеќник ќе се отстрани од своето место

“...На оној кој победува ќе му дадам да јаде од дрвото на животот кое е во Божјиот рај”

Во Смирна

“Првиот и Последниот, Оној кој беше мртов и оживеа”

Ја знам твојата невоља и сиромаштво - “но ти си богат”, “и клетвата од оние кои се нарекуваат Евреи, а не се, туку се збирштина сатанска.”

“ Не се плаши од она што треба да го претрпиш! Ете, сатаната некои од вас ќе ги фрли во зандана да бидете искушани. и ќе бидете во мака десет дена."

"Биди верен до смрт и ќе ти го дадам венецот на животот. На оној кој победува нема да му наштети втората смрт."

Во Пергам

“Оној кој има меч со две острици”

“Остани верен на моето име и не се одрекувај од верата во мене, како во деновите на мојот верен сведок Антипа, кој беше убиен меѓу вас каде што живее сатаната”

Некои го држат Валаамовото учење: валаамово идолопоклонство, јадат од жртвите кои ги принесуваат на идоли, блудничење а има и николаити. "Покајте се! Ако не, ќе дојдам наскоро кај тебе и ќе војувам со меч од устата моја"

“На оној кој победува, ќе му дадам скриена манна и ќе му дадам бел камен, а на каменот напишано ново име кое никој не го знае, освен оној кој го прима.”

Во Тиатир

“Синот Божји, Оној чии очи се како огнен пламен, а нозете му се како усијан месинг”

Ги знам твоите дела: Твојата љубов, и вера, и служење, и истрајноста - и дека твоите последни дела ги надминуваат првите.

Ја толерираат пророчицата Језавела: принесување на идолски жртви со бледство во храмот. Закана: голема невоља,доколку не се покае, смртно ќе удри по нејзините деца; секому се дава според неговите дела. На другите кои не го држат нејзиното учење: Не ви наметнувам друго бреме, само држете го она што го имате додека не дојдам.

“На оној кој победува и ги врши моите дела до крај, ќе му дадам власт над народите и тој ќе владее над нив со железен стап, и ќе ги разбива како глинен стап, како што и Јас примив власт од мојот Отец; И Јас ќе му ја дадам ѕвездата Деница. ”

Во Сард

“Оној кој ги има седумте Божји Духови и седумте ѕвезди”

“Ги знам твоите дела”. имаш неколкумина кои не ги осквернија своите наметки, и тие ќе одат со мене во светлина бидејќи се достојни.

"Носиш име дека си жив, а мртов си. Освести се и порави ги своите дела, бидејќи не ги најдов твоите дела совршени пред мојот Отец". "Запомни што си примил и што си чул; држи го тоа и покај се. Ако не се разбудиш, ќе дојдам како крадец."

“Оној кој победува ќе се облече во бела наметка и нема да го избришам неговото име од книгата на животот, и ќе го признаам неговото име пред својот Отец и Неговите Ангели.”

Во Филаделфија

“Светиот, Вистинитиот, Оној кој го има Давидовиот клуч, кој кога ќе отвори, никој нема да затвори; и кога ќе затвори, никој нема да отвори.”

"Ги знам твоите дела, знам дека иако имаш мала сила, не си се одрекол од мене и моето име. Бидејќи го држиш мојот збор истрајно, и јас ќе те сочувам во часот на искушението кое наскоро ќе дојде, за да ги искуша живите на земјата."

“ Ќе донесам некои од Синагогата сатанска - кои себе се нарекуваат Евреи, а не се и лажат - ќе направам да дојдат и да ти се поклонат пред твоите нозе, и да научат дека Јас те возљубив” “Држи го цврсто она што го имаш, за да никој не ти го одземе венецот.”

“Оној кој победува, ќе го направам столб во храмот на мојот Бог; Нема никогаш да го напушти, и нему ќе му го напишам името на мојот Бог, и името на Божјиот Град, новиот Ерусалим кој се спушта од Божјиот Рај, и моето ново име.”

Во Лаодокија

“Амин, Верниот Сведок и Вистинитиот, Почеток на Божјото Создание”

“Ги знам твоите дела”; (меѓутоа овде нема јасна позитивна потврда)

“...Но бидејќи си млак*****, ни вруќ ни студен, ќе те изблујам од уста”. "...А не знаеш дека си беден, и сиромав, и слеп, и гол. Ти советувам: купи злато од мене, во огин очистено...","и бела облека...","и стави очна маст...","Оние кој ги сакам ги карам и ги казнувам. Биди ревносен, и покај се!"

“Еве, Јас стојам пред вратата и чукам; Ако некој го слушне мојот глас и ја отвори вратата, јас ќе влезам и ќе вечерам со него и тој со мене. На оној кој победува, ќе му дадам да седне со мене на престолот, како што и јас победив и седнав заедно со мојот Отец на неговиот престол.”

***вообичаен превод “мрзи” и “мразам” (Христос никого не мрази!); види го и Павловото послание до Ефесјаните 4-6; ****“млак” тоа не значи јасно одредено трето гледиште, туку отсуство на јасен став.
Христос овде зборува на црквите со друг квалитет за себе, покажува дека секоја црква добива уште една “наставна програма”.

 

б.) Денешните Цркви.

Овие седум рани цркви / заедници, навистина постоеле. Во главниот текст на страната, “Патишта на Исус Христос” се упатува на воопштеното значење за разни групи на луѓе / култури. Би требало да се испита дали може да се најдат слични својства како кај “седумте заедници” со денешните цркви односно во црковните правци и христијанските движења. Такви заклучоци нема да изведуваме, зашто не сакаме да придонесеме за пребрзо поистеветување и шематизирање; Во наредниот дел, одделно ќе се опишуваат разни денешни цркви, така да секој ќе може да донесе сопствен заклучок. Уште еднаш нагласуваме дека не осудуваме ниту една црква - тоа го може само Христос. Напротив, некои може да добијат чувство за скриеното значење на екуменското движење во “Единство во различноста”, како универзалниот модел на “седумте тонови” итн.

Денешните Цркви* / движења (религиозни насоки, групи)

Нивните Јаки Страни

Работи кои луѓето заинтересирани за тие цркви мора да ги уважат.

Грчката, Руската, Српската православна црква;

Сириската православна црква и некои следбеници на старо келтско христијанство; Ерменската црква; Египетско-коптска и Етиопската црква;

(и истребени гранки на аријското христијанство

"црквата св. Тома" во Индија; Непалската црква;...

Често длабока вера, понекогаш со длабоки духовни аспирации, како на пример кај монасите итн., истрајност, доследност.
Во допир со оригиналното. Често има гробници испод црквите, сеќавање на една стара христијанска алтернативна традиција. Учење за мудроста (Марија-Софија). ...

Главно убав но строг традиционален обред - на пр. 3 саати во стоење - (освен кај црквата на Св.Тома). Мала приспособливост кон разните побарувања на соверемените и млади луѓе, особено кај пост комунистичките средини - кои толку често, помалку или повеќе се наоѓаат на раб од тоа да бидат црква.
Комунистичкиот притисок и националните одредници, ги направија овие цркви да бидат ограничени во својата работа, или да непријателствуваат со други цркви или народи. ...

Слободните цркви, Евангелистичките и Пентекостни цркви, Квекери

Останатите заедници кои некогаш се бележат како “секти”**: Адвентистите, Новоапостолската врква, Мормоните и други.

Едноставност и безкомпромисност во склад со сопственото верување и морал, овој некомплициран однос со Исус Христос особено на припремените им дава директен пристап до неговите моќи: Јаки верски искуства како невообичаено исполнување на молитвите, верски оздравувања итн.; интензивно изучување на Библијата без пропуштање на тешко разбирливите места; силно меѓусобно помагање меѓу верниците - нема само неделно и божиќно христијанство...

Освен колективното охрабување за вера нема директни методи за припремање за духовни односно верски искуства. Во повеќето случаи има недостаток од тихување, и од методи базирани на христијанска медитација ( што недостасува и кај другите цркви.)
Добро обмислената строгост во човечките односи, често се состои во забрани, ретком придружувани со доволни совети, како на пр. денес, во реалност, да се склопи и одржува пријателство.
Често ограничена подготвеност за разбирање на многубројните христијански искуства надвор од познатите во таа екумененија. Често имаат мислење дека што е потребно за послание кон сите, доволно е и за поединецот.
Понекогаш чувствуваат дека нивната црква е посебно избрана. (посебно новата апостолска црква, итн.)

Понекогаш политички начела спротивни на сопственото преставување. ...

Поголемиот дел на Протестанските цркви и движењето на

прогресивни “Отворени цркви” итн.

На пр. Лутеровото појако враќање кон Библијата како извор на верата.
Многу социјални служби. Често отвореност за сериозно разбирање на верата и при сопствените политички одлуки, размислување и предупредување - и вон “моралните теми”. Подготвеност за меѓусебен екуменски однос со црквите. …

Денес, при студирање на теологија, историско-критичкиот став го зема делот за верата, а на семинарите се учи како да се проповеда на луѓето.
Некои бараат начини за духовно продлабочување во верата, но ретко им се нудат.
Широко е распространета површноста и прилагодувањето кон општеството при заедничарењето на верниците. Црквите понекогаш биле причина плус при проблематични настани во ориентираните општества (кај калвинизмот). ...

Левичарски Католицизам, феминистичка Теологија, Ослободителни Теологии во 3. свет

Многу близу до човечкиот живот, силен, христијански мотивиран труд за социјални и човечки права итн. Во врска со тоа и внатрешна црковна будност.
стремење и за жените да пронајдат соодветна духовна и човечка улога. Од пред некое време, и отвореност да се најдат и начини за мистични икуства. ...

Кај некои верувањето постанува плитко. Понекогаш само од гледиште на длабока психологија или складно со социјалните учења, (што би важело за сите, па и за хуманистите).
Феминистичката теологија е инспирирана од стари култови за кои не се знае колку се совпаѓаат со христијанството. ...

Католичката црковна традиција и

јакото католичко движење за пророштвото на Марија и мистиката.

Одржувањето на верата и обичаите дадени на оваа црква. На пример во рамки на обожувањето на Марија и некои други традиционални елементи кои недостасуваат во другите цркви.
Обемна доброволна работа и социјална внимателност за црквите во светот.
Делумно кочница за општите етички пропаѓања во општеството.
Само неколку методи за внатрешен развој, (духовни вежби, едноставни медитации), за малкумина од црквата.
Од оваа црква се појавија многу мистици: дуплирање на тајните поврзани со распнувањето на Исус. (и познатиот теолог Рахнер на пример препознал дека идната црквата мора да ја негува мистиката). ...

Многу се потпира на догматското учење и канцелариското управување и владеење, наместо да се соживее и да ги разбере верниците а особено денешниот самостоен човек. Моралот се обликува генерално преку заповеди и забрани. Малку напор се вложува за предавање за и околу верата за луѓе со различни духовни нивоа. Етичките “кочења” не одат во прилог за вистинска преобразба и обнова.
Започнатото обновување е тешко поради претходнота инквизиција и воинствена пракса, и заради соработката со некои светски власти.
Учењето дека само сопствената црква е потполно добра.
Мистиките во најдобар случај се поднесувале, наместо да се препознае нивната насочувачка функција. …

Христијанската заедница и Христологија на Rudolf Steiner; и христијанските розенкрузовци;

посебни заедници како движењето за новото откровение****;

други правци, на основа на учењето на проф. J. Hurtaka..

Таквите пристапи се сродни со запоставените, делумно поради со прогон истребени, основачи на спознајното христијанство*** на пр. на основа на Евангелието според Јован - не е исто со “гностицизмот”-. (нивното недостасување ги довеле денешните цркви до потреба за подобрување.)
Разни образовни патишта за отворање на пат до Бог.
На пример во Хуртаковиот труд со библиското “Име Божје”.

На пр. во антропозофијата често само “работа согласно Христа”, наместо да го вклучат него директно во молитвата и на друго место. (Христијанската заедница инспирирана од погледите на R.Steiner не се вбројува директно во антропозофијата).
(Христијанскиот однос не е еднакво видлив кај сите современи розенкрузовски друштва.)
Друштвата на Новото Откровение како оние кои се базираат мистичните акти на Јакоб Лорбер, претежно со Библијата се повикуваат и на “пророштва”. На тоа поле се потребни добри расудувачки ставови, ако некој сака да ги процени тие учења.****

Некои тешко сфатливи организирани кругови на ивица од христијанството на пр. блиски на new-age групите

Делумно тежнеења за новото време изнад несовршеноста на денешните материјалистички општества, сродно на ветувањата во откровението. Согледување на своите особини и искуства наместо осудување на други. Тежнеење за дијалог со другите правци. ...

Не секогаш јасно разликување меѓу Христос и наводните Христоси, како и “Христовата свест” кај некои правци.
Бидејќи општите заедниќки својтва меѓу религиите се наоѓаат само во етичките прашања, а помалку во верата, разликите делумно се остранувале со уметнички потези.
Понекогаш не може да се разбере дека на земјата се потребни етички одлуки меѓу конструктивните и деструктивните сили, зашто Бог се наоѓа изнад се. Поради тоа делумно толерирајќи ги проблематичните работи, и немајќи доволно етичност, трпението ги понесува тешкотиите меѓу луѓето со што се оформило организираното христијанство. Како движење има мало учество во општеството. ...

*Можно е испитување на врските на дотичните цркви со апостолите. Разни луѓе во разни цркви имаат дел од она што им помага на понатамошниот пат.
**Кога сте заинтересирани за одредена група, а таа: а.) ви дозволува ваша сопствена слобода и врска со фамилијата и пријателите; б.) не ве воведуваат во неетички активности; ц.) не настојуваат да ви ја земат сопственоста (освен црквениот прилог односно црковниот данок и доброволните уплати); д.) се повикува на Библијата или на Новиот Завет односно на Исус Христос во смисла на Библијата; е.) признава дека не е единствена вистинска христијанска група; -тогаш не е примерен поимот “секта”, без оглед на нејзините теолошки интерпретации и без оглед на нејзините дополнителни традиции кои може да се најдат скоро кај сите цркви ( освен слободните евангелски цркви).
*** на пр. Лично Јован,
Clemens od Aleksandrijа, Origenes, Павликанци, Јоаким де Фиоре, Мајстор Eckeharт, Тauler, Seuse, Nicolaus voj Kues (Cusanus), Jakob Boehme, Angleus Silesius, Парацелсус, Новалис итн. Тие кругови може да имаат свои ограничувања како и сите други цркви што си имаат свои ограничувања. Но сеедно и тие се составен дел од целокупното христијанство. Богомилите и катарианците биле делумно слични на тоа, но малку еднострано се повлекле од светот.
***Види ја главата “За пристапот кон пророштвата” - и воопштено за “пророчките зборови” и слично - во главниот текст на “Патишта на Исус Христос”. Сите групи не работат како оваа, како некакви конкуренти на останатите цркви, поради што не им советуваат на луѓето да ги напуштат црквите (на пр. Лорбер). Другите групи ги критикуваат големите цркви, затоа што се чувствуваат прогонувани од нив.

 

ц.) Обиди за решавање на судирите помеѓу екуменските цркви.

Големите можности во христијанството се видливи откако ќе се види мноштвото екуменски цркви. Оние кои сакаат да ги смалат христијанските информации сведувајќи ги на општа просечност во големите цркви, го задржуваат почетниот импулс од луѓето и црквите што им е потребен за да продолжат напред во обновувањето на Христијанството. Споредено со првите (рани) цркви, Христијанството стана површно. Христијаните треба да се учат еден од друг. Притоа сите да си го зачуват својот идентитет. Посилна свест за поврзаноста помеѓу мноштвото цркви не значи дека треба да се тежнее кон единствено христијанство. Тоа ниту Христос не го потенцираше во своето послание кон седумте цркви во Азија; познато му е дека луѓето се различни И кај пророкувањето за времето кога ќе биде еден пастир и едно стадо не е кажано дека тоа стадо внатре нема да биде без било каква поделеност. Најголем “пастир” во крајна линија е Христос. Он е единствениот кој би можел на правилен начин да направи директно соединување на црквите. Кој би послушал некој друг? Можно е да се направат чекори во таа насока. Сега ќе ги разгледаме точките кои лидерите на големите цркви моментално сметаат дека се главна пречка за тоа. (Повеќето луѓе во црквите не се засегнати со тие пречки).

0. Важна основа за конкретно заедништво меѓу црквите е во голем дел заедничкото разбирање за крштевањето како света тајна.
На 2. Ватикански совет во 1962. година дошло до одредено отворање кон екуменијата: Католичката црква признала дека елементите како: Божјиот збор, живата милост, надежта, љубовта и даровите на Светиот Дух - видливи и невидливи елементи - постојат и Вон католичката црква; И дека осветувањето и спасението е возможно и во други цркви, исто така. Меѓутоа Католичката црква и понатаму се смета за единствено комплетна црква.

1. Католичката црква им спорува на протестантите дека го имаат прекинато “апостолското преемство” (наследство) преку полагање на раце од првите апостоли, за на тој начин да се помазуваат свештените лица. Затоа тие не се во потполност сестрински цркви. Меѓутоа некои протестански цркви делумно се преобратувале со помош на државата; па и со тоа некои веќе осветени (католички) свештеници постанале протестански. Па така тие така продолжиле преку полагање раце да осветуваат други свештеници за работа во богослужењето. Веќе е потврдено и во Библијата дека со полагањето раце може да се излекува, даде благослов итн. Библијата не кажува дефинитивно дека треба непрекинат синџир при полагањето на раце.Но ако некој го уважува тоа толкување, протестанските цркви може и тоа да го воведат пак, без да им наштети воопшто. За таа намена тие би можеле да најдат некое свештено лице од нивната или друга црква, кое било воведено во свештенството без да има прекинат синџир на полагањето раце. Тоа би бил предизвик за самосвеста на протестанските цркви.
Постои и уште една можност за тоа, која ја прифаќаат сите цркви, а тоа е да се моли за добивање на Светиот Дух директно, без полагање раце. (Секој верник би го можел тоа. Така, има луѓе кои се особено способни за христијански исцелувања преку полагање на раце, без да примат црковно помазување. - Многу поспособни од помазани лица.) Од тоа произлегува дека пастирот би можел на класичен начин, преку полагање на раце да го раздава Светиот Дух. Таа варијанта меѓутоа е туѓа за самосвеста на Католичката црква. (Ниту Протестанската црква не го практикува тоа, со што никој не е во предност.) Поточно, Католичката црква може да го препознае ова како можност - со резервираност, дека со обични средства е невозможно да се знае дали и тогаш делува Светиот Дух, или неделува. Притоа секогаш би имало Католици кои би биле способни да кажат дали тоа е ефективно или не ( на пр. луѓето како отец Пио итн.) Треба да се додаде дека највероватно има ограничување и за досегашното католичко помазание. Што се случува со еден помазаник кој со драстични престапи вероватно го оневозможил протокот на Светиот Дух? Дали е тој сеуште способен да го разделува Светиот Дух? И тоа се прашања на кои без истражување и/или без луѓе како отец Пио не може да се одговори веродостојно.

2. Католичката црква го сака прашањето за службата на Св. Петар, што би значело Папа за другите цркви, што е концепт за негово видливо водство на сите цркви. Исус му наложи на Петар да ги пасе неговите "јагниња" и "овци" (Јов.21). Исус со тоа секако не ги потчинил на Петар останатите апостоли и нивните ученички кругови, туку актуелните христијани во целокупната нивна ширина. на пр. за “7-те стари цркви во Азија” (види горе) се грижи Јован, а не Петар; за многу заедници се грижи Павле итн. Прашањето е всушност што во денешни услови значи оноа “стадо” за кое се грижи Петровиот наследник. Застапниците на Православните цркви пред неколку години се сложија со “примат во честта” за папата, но без директна власт за управување над другите цркви, како што во раната црква го признавале римскиот Бискуп за “прв меѓу еднаквите”. За тоа размислувале дури и некои Протестански теолози. Но тогаш Ватикан воопшто не реагирал. После тоа Папата сепак изјави дека останатите цркви би требале да размислат по нивно мислење каква би била улогата на папството во единството на црквите. Размислувањата никому не штетат. Кога црквите би биле сложни, сигурно би избрале заедниќки врв.

3. Протестанските цркви би сакале да се допушти помазание на жените за свештеници, што недостасува во Католичките цркви. Но Православните па и некои делови на Англиската и Протестанските цркви во многу земји имаат проблем со ова прашање. Од друга страна во Католичката црква има и на пример “црковен референдум“Ние сме Црква””, кои меѓу другото поставува ист услов. Без оглед колку е важно ова прашање, тешко е да се разбере зашто е неопходно тоа да се реши преку “Екуменска Дискусија”. Тоа е прашање кое самите цркви треба да го решат, соодветно и согласно на нивната совест. Во секој случај, Ватикан не би требал да им го оспорува правото на протестаските цркви да посветуваат жени за свештеници, особено сега, кога има напори за приближување на црквите. Поинаква практика во поедини цркви секако би биле позитивен предизвик за работа на таа тема.
Од Библиски поглед, најнапред Св. Павле забележал делумно различна традиционална функција на мажите и жените во заедница. Во тоа време не се дискутирало за тоа дали генерално жените треба да имаат помалку права. Бидејќи групата на апостолите ја познавале многу добро улогата на Марија или на жените генерално, дури и за време на педесетницата (симнување на Светиот Дух). “Жената во заедницата треба да е тивка”, ова сигурно нема врска со она што се протолкувало подоцна и нема многу заедничко со помалку права на жената. Но постои сомнеж за тоа дали црквите ќе го протолкуваат и разберат ова на ист начин, поради тоа ова прашање не треба да се решава сега, кога се работи на обединување на црквите. Кој мисли дека во дискусијата за обединување на црквите треба да се разгледува и прашањето за посветување на жените, ќе биде разорачан. Двете теми треба да се обработуваат одделно. Кога црквите ќе се приближуваат кон единственост, ќе се види која црква за што е способна.

4. "Почитувањето на Марија” како она кај Католиците односно Православните цркви, кое во таков вид не е присутно во Протестанските цркви, очигледно не преставува главна спорна точка при обединувањето на црквите. 2. Ватикански собир го призна правото на разлики во литургуијата соодветно на менталитетот на верниците, па и такви кои може да се збогатуваат. На пример во 50-те односно 60-те години од минатиот век некои Протестански цркви направија обид за враќање на “поштувањето на Марија”.

5. Од една страна е разбирливо за црквениот закон (ЦИЦ) дека е чувствителна работа, бидејќи претходно бил злоупотребуван. Но неговата улога не би требало да го условува прашањето на обединување на црквите. Самата Библија не го условува постоењето на црковен закон во Католичката црква. Тоа најнапред се однесува на секоја поединечна црква. Секоја црква може да има сопствени правила па и со тоа на свој начин креиран свој црковен закон, до некој степен. Се додека постојат како оделни единици па макар и биле,некако, подредени. Измените на вакви црковни норми е работа на самите цркви, се додека некој не тражи безусловно прифаќање на тие промени и за во другите црковени единици. Дури и кога некој би сакал да расправа за такви промени, и на Католичката црква би и било јасно дека тоа подразбира нов заеднички собир, кое создава или ќе се потпира на ново заедничко црковно право. Како што самата Католичка црква во 1983-та година го прилагоди својот закон како “Теологија на Божјиот народ”, втемелен на 2-от Ватикански собор од 1962 година. Не е умешно ова да се преставува како завршница на обединувањето.

6. Може да речеме дека друго спорно прашање е “оправдувањето на човекот пред Бог” преку неговите дела или искупувањето Христово, за ова прашање има заеднички став меѓу Протестанската и Католичката црква, па затоа ќе сметаме дека истото е доволно објаснето.

Поради тоа секако е можно црквите и понатаму да се приближуваат меѓусобно во екуменска смисла, наместо да го мачат Христа со меѓусебно одалечување.*) Тоа приближување во реалност би требало да се случи “со чуствителност и со обѕирност, преку трпение, и истовремено со храброст и стравопочит пред вистината”, како што рекол Папата Јован Павле втори. Она што независно од сето тоа може денес да го доживееме и е “Општа црква” во духот на Исус Христос, каде цленуваат сите кои на свој начин го следат Исус Христос и се трудат да ја исполнуваат “Божјата волја” - без оглед во која црква се наоѓаат или пак не се членови на ниедна религијска заедница или пак не го носат со себе поимот христијанство. Токму врз ова се темели web-страната “Патишта на Исус Христос”. Ваквото искуствено единство не ги заменува приближувањата кон видлива форма на единство. Не е доволен потпис на парче хартија.

*) види го Крштевањето на реката Јордан од Јован Крстител: белешки.
Католичката црква би можела да се инспирираат од Христовите пораки на православната
Vassule Ryden “Вистинскиот Живот во Бога” дел 1. Католичката црква ги смета само како “приватни откровенија” (Вдахновенија), не спомнуваат ништо против нивното печатење, ги проверуваат критички и го задржуваат правото после да оценат. Меѓутоа соодржината е интерсена пошироко отколку само за засегнатите лица. (Податоците за литературата на оваа web-страна се даваат како дополнителни упутства, а нашите спознанија се независни од нив.)

 

Зашто ми е потребна црква или заедница?

Од една страна може да се пронајде една индивидуална, внатрешна врска со Исус Христос и Бог. Тоа е сржта. Бог може некого да го раководи и преку надворешни "барања", особено ако ги забележува тие фини знаци.

Постои сепак друго ниво на таа врска које се развива дури во заедница со другите верници: “Каде се двајца или тројца собрани во мое име, таму сум јас посреде нив” (Матеј 18, 19-20). Најнапред тоа е и буквално така како што пишува. Ова би можело всушност да важи и од далечина каде луѓето на пр. се договараат за конкретно време. Еден мистик би можел таква поврзаност да доживее дури и без да се договара. Меѓутоа за повеќето тоа би било преголемо барање. Човекот во главно не е роден за пустиножителство.

Овој облик на молитвена заедница може на пример да се прелие во редовен куќен круг. Уште повеќе може да заживее во црковна заедница или во друга примерна верска заедница. Дури и кога една црква премногу ја нагласува својата традиционална улога за верниците, тоа не ја менува целта (причината) за потребата да се биде во заедништво со другите.

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

Седумте печати.

Следното видение најнапред опишува како “24-те старешини, “седумте духови пред Божјиот престол”, и “четирите битија” го слават Бога - со што најнапред се изразуваат различните праквалитети и созданието. После тоа се опишува како само “јагнето” - со атрибутите Христос - може да ја отвори книгата со седумте печати - Откр. 4-8, 1. Ова видение се случува на “небо” - во овој контекст Божја земја. Содржината на печатите после тоа се опишуваат на ниво чии сили ги означуваат симболите - четири коњи со различни бои односно коњаници. Со модификација на ова ниво, како сликите во сон, произлегува индиректно влијание на настаните на земјата.

И покрај природата на овие делови, примарно насочени кон развој на психичкото ниво, на почетокот се кажува “Ќе ти покажам што има да се случи после ова”, т.е. после седумте заедници. Во склад со тоа R. Steiner и Arthur Schult се обиделе да ги определат понатамошните “печати на седум култури” на земјата кои се поврзани со прочистување на дотичните нивоа на свест. “Книгата на вистинскиот живот” создадена во Мексико инспирирана од Хрстос, во 7-те печати ја сместува целокупната историја од времето на “Каин и Авел” до престојното завршување на светот.

Овој текст во секој случај овозможува јасно поистоветување со денешната земјата (нејзиното тело). Ако во стил на слободните цркви размислиме во тој правец, може да се насети пресликувањето на првите четири печати во двете светски војни, после тоа равнотежа на страв меѓу Исток и Запад, како и глад и болести; тука би можело да ги додадеме верските прогонувања и катастрофите од вселенско потекло: метеори, земјотреси, под одредени околности промени на полови; види ја главата “Последните седум зла”.

Дури и оние сцени во Евангелието според Јован 2 - свадбата во Кана и Исусовото изгонување на трговците и менувачи на пари од храмот - види ја соодветната глава - со својот заеднички односно борбен дух подсетуваат на овие делови.

додека Исус во 5-та глава на Евангелието според Јован пророкувал разделување на добрите од лошите духови, описот помеѓу 6-от и 7-от печат преминува во духовно “запечатување на одбраните од дванаесете племиња” и “кои ќе добијат слава на небото”.

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

Седумте труби.

На “небото” исто така се опишуваат виденијата на ангелите со седумте труби - Откр. 8, 2-11, 19. Влезните “молитви на светиите”, а исто така и на земјата е пратен “огин од престолот” како и самите труби во својство на инструменти кои се користат во горниот дел за изразување на вишо духовно ниво, како што би било со сличните симболи во соновите. Овде тоа ниво на излез на промените кои во дел може да досегнат до земното, каде се подигаат сите можни сенки.

Покрај ова примарно духовно, нефизички изразување има обиди овие печати да се сместат и временски како на пр. земни “култури на 7-те труби”. Тешко може да се најде одобрување во современата историја: Не е исклучено набљудувањето на одумирањето на шумите и отровите во врска со квалитетот кај првата и втората труба. Кај третата труба повеќе пати се забележува дека онаа ѕвезда која паднала на 1/3 од реката се вика Пелин = Чернобил. 4. -та труба би можел да ја истакнува констелацијата на ѕвездите како онаа која се случила во средина на Август `87. година во вселенскиот триаголник на сите планети. Делови на new-age круговите тогаш без повик на апокалипса но со предупредување на апокалиптичкиот број 144000 луѓе - индијански “воини на виножитото” - медитирале за наводното почнување односно новата станица на пат до Новиот век. (1991) Петта труба - дим од бунарот на бездната, железни скакулци, пет месеци мака...-би можело да остави впечаток дека заливската војна е надворешен израз на силата на таа труба и нејзиното продолжување кај шестата труба. Седмата труба доведува во “Божјиот храм” повторно попратена со молњи, и гласови, и громови итн. што исто така може да има внатрешно, мистичко значење.

Кај седмата труба се присутни гласови, според кој во овој стадиум е воспоставено “Царството во светот на нашиот Господар и Неговиот Помазаник”; на духовно ниво е одлучено нешто што на земјата сеуште не е во потполност формирано. Силата на “трубата” може да се спореди со силата на “преобразување” (Мат. 17, и соодветната глава овде) и науката негова во окружението како силата на беседата на гората (Мат. 5-7)итн.   

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

“Седумте громови” и двата пророка.

После шесттата труба “се слушнаа седум громови”, содржина која што Јован мора “да ја запечати” а не да ја напише. После тоа се “мери Божјиот храм”. Два пророка ќе бидат убиени и ќе воскреснат. Откр. 10 – Откр. 11, 14. Овде се гледа сличност со Лазаревото воскресение во Евангелието - нашата глава и Јов. 11.  

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

Жената и змејот.

Во сите фази на настаните учествуваат духовни и на нив на различен начин спротиставени сили. Во текстот еднаш пошироко се изведува една страна, а другиот пат другата. Знак на небото, “жена облечена со сонце, месецот и е под нозете, а на главата и е венец од дванаесет ѕвезди” - Откровението 12 - несомнено ја прикажува “Софија”, небеската односно световната мајка, а помалку аспектот на земната мајка;- види ја главата “Првите Духови” во овој дел. Веќе беше спомната нејзината делумна прифатена поврзаност со Марија. Марија во староста симболично живеела во пештера каде ја славеле божицата мајка Кибела за донесување на новото. Нејзиното “дете” во откровението - дете на небесното битие треба најнапред да се гледа како небеско битие-, кое луѓето до нивното искрено, индивидуално јадро после да ги води со “железен жезол”, т.е. помеѓу останатото со постојано опоменување, ќе се однесува на одреден делувањето на вселенскиот Христос; може да се преведе и со “железен стап” што на таков начин не е само кралевски симбол, него и симбол на “помазаник”, а има и нешто заедничко и со “небеската војска”. Повеќе во главата “Последните 7-ум чаши на гнев”.

Овде делумно се препознава и односот меѓу карактерот на миењето на нозете и претходното помазание на Марија од Витанија - види глава “Христос и миењето на нозете” и Ев. според Јов. 12, 13. Во тоа исто така е содржано превземањето на мотивот на новото раѓање на се повиски нивоа на развој.

“Змејот” со своите негативни ангели е обратна работа. “Михаило и неговите ангели” ги победуваат на небото и ги фрлаат на земјата. Жената сега ја штитат од нив, и небото и земјата.

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

Седумглавата ѕвер од морето.

Во ова видение се појавуваат други две негативни сили; насочени повеќе на желби и лесномисленост - Откр. 13, 1-10; спор. со нашата глава “Искушенија” во Јов. 13, 1-10 и Мат. 4, 5-11. Седумте глави во Откровението потоа се толкува како “седумте брега на кои седи блудницата Вавилон”, а бреговите пак како “седум кралеви”. Десете рогови во Откровението се толкуваат како “десет кралеви” кои се со единствени мисли и сите ја предаваат својата сила на Ѕверот.

“Седум брега”, кои меѓу другото потсетуваат на Рим (како град на седум рида), постојат слободни христијански цркви кои во “Вавилонската блудница” ја гледаат папската власт. Тоа сепак изгледа малку претерано и покрај проблемите низ историјата во Католичката црква, не е јасно покриено со останатата симболика. Во Откровението 18: 11-23 јасно се нагласува врската со глобалната светска трговија. (Види го поглавјето “Седумте последни маки и пропаѓањето на Вавилон...”). Според следното поглавје во Откровението 14, “сликата” на животно би можело да се поврзе со погрешните слики (претстави) за Исус. Можеби има врска со зависноста од мултимедијалните уреди, што понекогаш е како зависност или култ.

Основните заведувачки сили на овој “ѕвер” може да се променат посебно со помош на силата која е опишана во нашата глава “Бичување” - Јов. 19,1

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

Ѕверот со двата рога од земјата.

Овде ја имаме онаа негативна сила која се насочува кон материјалните ограничувања (својствени потреби) - Откр. 13, 11-18; спор. Нашата глава “Искушување” и Мат. 4, 1-4.

Контекстот на удирање на печати на чело и рака, како и бројот 666, во овие глави многу јасно се гледа и во случувањата во светот, како претпоставка за да може да се купува и продава. Развојните можности на електронското поврзување во мрежа, платежните карти, бар кодовите со три дупли линии како граница = 666 во тој код, во Канада развиен а во Малезија при експеримент се тестирани апарати за обележување на луѓето на чело или на руката, ознаката "La bete" = ѕвер за стариот компјутерски центар на ЕУ во Брисел, меѓународните банкарски кодови 666 итн. покажуваат као одредени ознаки може да настанат несвесно или дури и свесно па и преку "шегување". Библиската “Ѕвер на земјата” е истоветна на “Идолот Мамон”.

Останата, не сосема пренабрегната тенденција е да се пристапува кон драматичните проблеми најнапред со неделотворна техничка козметика, а потоа со уште полажливата технократско-еколошка диктатура, наместо да се дозволи да дојдат до израз делотворните демократски односно масовни импулси за промена потикнати од луѓето. Исчезнувањето на можните манипулативни механизми ќе се приближат кон нивниот крај, бидејќи се препознава нивната “природа”. Овој процес е поврзан со силата што е спомната во врска со крунисувањето со трње - нашата глава и Јов. 2 - 3.

Во главите за змејот и двата ѕвера со евентуална потврда во денешните појави, сепак не преставува цела содржина. Како што е споменато, сето тоа не се одигрува само физички на земјата. Во следното обновено видение на 144000 луѓе (Откр. 14) последователно се појавуваат повеќе битија, односно ангели кои на земјата “жнеат” две различни групи на луѓе. Сојузниците на на Ѕверот ќе се фрлат во “кацата на Божјиот гнев”, т.е. тие се препуштиле на дејството на природните закони. Но на крај Откровението не учи за “Вечно проклетство”, на крај сето ќе го најде патот до Бога и во повисока смисла се е опкружено со неговото име. Спор. Откр. 22 и со тоа поврзана глава за “нова земја” во овој акт.

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

“Седумте последни зла” и пропаста на “Вавилон”;.. Враќањето на Христос.

Оние кои останале постојани наспроти Ѕверот и неговата слика се појавуваат во следното видение, на ниво кое се опишува како “море од стакло измешано со огин”. Од “Храмот на небото” пак излегуваат седум ангели со “последните седум зла” кои излеваат од “чашата на гневот” врз: земјата, морето, реките, сонцето, престолите на Ѕверот, на Еуфрат и на воздухот. (Откр. 15,5 – Откр. 21).

Овде на дело гледаме од една страна вишо ниво на свест; а од друга страна пак може да делува на уште подлабока и егзистенционална измешаност на сите земни елементи и видливиот дел на околната вселена: чирови, отрови, мака, огин, мрак, негативни “духови” и катастрофа од светски размери со преместување на континенти, потопувања или поплави, паѓања на метеори заедно со делењето на три дела на “Вавилон” - и нејзино уништување како материјалистичка цивилизација. - Откр. 17 – 18,24. Можноста односно “временскиот прозорец” за тие настани се покажуваат веќе кај шестиот печат.

И овде во крајност е можно да се одредат подолги временски периоди. Исусовите поздравни говори (на пр. Марко 13) и многу пророкувања, направени во продолжението на апокалипсата на Јован, единствено укажуваат на централниот преокрет околу 2000. година кој одново ги поставува сите скретници. (Види горе: за пристапот кон пророштвата). Научните, во своето значење сеуште недоволно препознаени наоѓања упатуваат во иста насока. Масивното намалување на земното магнетно поле и во меѓувреме необичен пораст на земјотреси и вулкански активности, “посветло” сонце независно од класичните циклуси на сончевата активност, како и текот на максимумот на сончевата активност во 2000... На будните луѓе им покажува дека се случува нешто необично.

Ако магнетните полови наеднаш значително се преместат, или ако дури и магнетното поле отпадне само по себе, па после тоа повторно се формира во обратен правец како што се случило неколку пати во историјата на земјата, би дошло до геолошки преокрет. Таа пресвртница за човештвото не би вовела само нова ситуација него и нов период во историјата на Земјата. Ако на пр."Van Allenov-иот магнетен појас” околу Земјата со време ја изгуби функцијата за заштита од честиците и “космичка прашина”, и тогаш пророчките најавувања за падови на метеори би станала реалност.

Сопствените спознавања меѓу другото упатуваат на тоа дека дека, целосното уништување од кое многу автори се плашат, (повеќе) нема да биде ниту во вид на трета светска атомска војна, ниту во вид на целосна еколошка катастрофа, ниту во смисла на скокови на половите на ротација или пак некаква промена во однос на универзумот. Многу од тоа се сменило во основ на таквите видениа.

Бидејќи од една страна навистина напредуваат апокалиптичките процеси во божествена насока, а од друга страна преостанатите егоистички делови на човештвото и нивната “елита” манипулираат со многу природни процеси, иако има и позитивни човечки влијанија. Така да ограничени астрономски промени на земјата, преку “нови подесувања” се неизбежни, настрана од модификацијата на човештвото и неговата свест.

Често биле пророкувани “антихристијански” настојувања на оние кои сакале да ја задржат својата власт, и да го скратат или да го завршат ова старо време преку мрачни промени до два-три дена. Заради тоа оваа промена едноставно не може да ја отфрлиме како глупост.

Во тој контекст, видението на Марија во Гарабандал (Шпанија) содржи пророштво за “Големо предупредување” кон сите луѓе за тоа што тие мора внатрешно да го пребродат и надминат внатре во себе - спор. Јов. 16:8; Откр. 14:6-20 -, ако сакаат да направат премин до Божјата светлина (спор. Јов. 16:13). Тоа е поврзано со знак на небото. За време на една година после овој настан, “Големо исцеление” ќе биде објавено, оставајќи знак во Гарабандал. Се додека човештвото не се преобрати, и не сврти нова страна, подоцна на Судниот ден, со оган од небото (садот со Божјиот гнев),е кажано дека ќе дојде. (види освен тоа Мт. 24:28). (Franz Speckbacher, „Гарабандал" -германски- стр. 120....Коментари со чисто Католичко гледиште, кои се наоѓаат често во литературите за укажувањата на Марија, не би требало да залажуваат дека пророштвата се однесуваат за целото човештво.) После ова луѓето можеби ќе мораат да преиспитаат сѐ.
Можната припрема би можела да биде, - преку прочистување на својот живот – молитва за појаки (прочистувачко и просветителско) делување на Светиот Дух.

Во новите “извештаи” итн. Се збори за “нултата зона”според која оние кои се зрели за тоа на Земјата се внурнуваат во космичко-духовно поле на сила - често не потполно точно под името “фотонски прстен” - и во физичка состојба може да водат живот со способности на “светли тела” од вишие димензии (види ја главата “Воскресение” и “Кралство на мирот”).

Се наговестуваат и помошни акции како повремени Христови “повлекувања” или луѓе кои биле припремени од ангели или пролазна евакуација и други врсти на помош од позитивни вонземјани. Секој врз база на религија или погледот за светот, мора сам да знае од каде може да се надева за помош. Бидејќи и во вселената постои светлина и мрак, добро е заради комплексноста на настаните да се замоли Христос за раководење, и притоа да се употреби сета своја способност за распознавање ,-зашто тоа е специфично за земниот пат кон единство, во контекст на новите сили кои се појавуваат одозгора.

Во овој период во основа се работи за последната возможна одлука на секој пооделно, за тоа дали сака да продолжи да учествува во развојот кон доаѓањето на “Царството на мирот” , кое Бог го припрема за на земјата. На крај ќе дојде до второ Христово доаѓање (Откр. 19; Акти 1:6-8). На доаѓа едноставно како човечко битие кое се раѓа на земја него како центар на приближување на “небото” (и “она изнад”) и на земјата, а со тоа и на духот (и душата) и телото. Но сепак Христос ќе се врати како реално битие - не само како сила која ќе го продухови човештвото, како што мислат некои современи групи. Тој настан директно или индиректно има значење за сите луѓе, а не само за христијаните. Враќањето на Исус како сведок за Своите за време на Божјиот суд, се признава и во Куранот. Понатаму, од пророштвата кај другите религии може да се заклучи дека и нивните пророци повторно ќе се завземат за своите следбеници.
Update English/Deutsch.

Во овој чекор на Откровението, исто така не се соодветни размислувањата за казни. Тоа повеќе е дел од еден логичен концепт сам за себе, и посочува кон понатамошна фаза за еволуција на животот на Земјата. Предизвик е да се доживее како заеднички премин до вишо ниво, при што на крај сите ќе си го најдат своето соодветно место т.е. ниво на сопствениот развој. Оној кој со добра волја во право време, ќе ги преземе на себе потребните обновувачки сили и истите ќе ги понесе, може да ја почуствува позитивната страна но ќе ги почуствува и страдањата во светот. Од друга страна, оние кои не сакаат да ги прифатат новите сили, тогаш го искусуваат истото како удари од надвор. Всушност тоа е вистинската природа на “Судниот ден”, во апокалиптична смисла. Човекот има голема слобода на одлучување, но како и во животот, до некое одредено време мора да се одлучи, бидејќи во спротивно и “ниту една одлука” исто така е одлука - “млаки” во контекст на Откровението не се "добредојдени" (види ја главата “7 цркви” со додатокот). "Разделувањето на духовите" на пат кон крајното единство, е срж на апокалиптичните настани.

“Седумте зла”- седмото завршува со глас од престолот “Се сврши” - соодествува на распетието и изјавеното таму “Довршено е”, види Јов. 19, и нашата глава.

Мистички или со соживување, денес може да се спознае како Земјата трпи и вапи за помош, како се припрема за оние “породилни болки”. Распетието односно “гробот” како премин до воскресението се однесува на целата Земја, и ефектите од тоа се далекосежни. И овде може да се насети, као што е спомнато во чекорите кај Евангелието, дека преминот од респетието низ состојбата од онаа страна на животот, и од смртта до воскресението, денес делуваат како целина, така да гледано од таа точка, чекорите на “последните зла” може да се случат без катастрофи во вид на “пропаѓање на светот”.

Бидејќи Откровението не обрнува внимание на еден филм кој се одвива механички туку на повеќеслоен развој (види го воведното поглавје “Откровение на Јован”), можно е дури и вистинскиот надворешен настан уште повеќе да напреднал, отколку им изгледа на оние кои вкочането гледаат на оваа или онаа ситница, која (сеуште) не се ни случила. Во другите подрачја се присутни некои маки кои во вака далекосежен вид не ни биле започнати во Откровението.

Додаток: И новите книги на Wladimira Megre за сибирската пророчица Анастасија (Wega-Verlag, Neufeldersтr.1, D-67468 Frankeneck) содржат внатрешно познание дека старите програми за светска катастрофа се променливи; целта е да се оптимизира се меѓу луѓето во склад со Бог. Тоа меѓутоа не значи дека сето може да се одвива како и претходно. (Нашата web-страна не е одговорна за web-страните... другите лица и не ја подржува автоматски измената во нивната содржина.)

Прашање:
Дали сакам Исус Христос да се појави пак јасно, како прореченото, преобразувајќи го човечкиот живот и светот?

* Сценарија (само на германски или на англиски јазик).

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

(Вистинското) “Милениумско кралство на мирот”.

После минувањето низ времето на “седумте зла” следува космичкото видение на небото и вратениот Христос - “наречен Верен и Вистинит”- со “небеската војска” во бела облека, со тоа не се мисли на денешниот човечки ПсеудоХристос. “Лажниот пророк” ( со лажни/ еднострани престави за Исус...) е отфрлен. 

Настапувачко “Милениумско Кралство”- Откр. 20, 1-6 всушност не е империја Всушност се протеруваат “големите друштвени машини”, надворешни негативни сили и нивните манифестации.


Овде наоѓаме и духовен суд. Овде треба да го поправиме и проширениот погрешен превод кој може да наведе на погрешен заклучок.
Откр 20:4: “И душите на погубените заради Исусовото сведоштво и поради Божјиот збор”, и на сите кои не се поклонија на Ѕверот ниту на идолот негов па не примија печат на своите чела ниту на рацете; они оживееа и владееа со Христос илјада години."
Во стварност овде буквално стои “живееа” наместо “оживееа” (спор. на пр. фуснотите во
Elberfelder Bibel (со германскиот превод на Библијата)). Тоа додуша - во случајот “душа..” - може да значи враќање во живот, но кај оние, "Ѕверот.. не го примија" може да значи и продолжување на животот на Земјата. Значи од последните во никој случај не мора сите да погинат.

Овој стадиум е сроден со воскресението Христово (Јов. 20-21; и нашата глава). И во самиот текст се нарекува “Првото Воскресение".

Негативните сили сепак не се разложуваат потполно; и понатаму мора да се обрнат несовршеностите на оделни луѓе што сега е секако полесно.

После “1000 години” се собираат остатоците на негативните сили за повторно да бидат разбиени (Откр. 20, 7-10). Види ја и следната глава.

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

“Ново Небо, Нова Земја и Нов Ерусалим”.

После “1000 - годишното кралство” “се отвараат книгите” за да дојде и “последниот суд” на мртвите - надземни акти за сето што се случило во животот, - и "друга книга... книгата на животот", одново е она што е меродавно, оценување на животот одн. степенот на развој, преку прикажување на случките, “и ...книгата на животот”- која е темел и единствена меродавна за ооценување на животот одн. степенот на развој.

Дури после резорувачкиот огин на новата заведена војска и фрлањето на “Ѓаволот во огненото езеро што гори со сулфур”- според Откр. 19,19 – Откр. 20,3 сега во Откр. 20:11-15 – се приближува Новото небо и Новата земја – Откр. 21-22. Останува отворено за кои периоди се работи овде.

Христовото мото е “Еве, се правам ново”- без исклучок -Откр. 21 5 - И ова “ново создание” има сличности со она што веќе претходно се разви во поединецот и воопштено во смисла на непролазни вредности. Затоа сегашниот чин е важен и за оние кои денес го очекуваат приближувањето на апокалиптичните настани.

На новото небо - во текстот спомнат пред земјата и Новиот Ерусалим - е наговестено нешто како космичко вознесение. (Спор. Вознесението во Евангелијата, Лук. 24, Марк. 16, и нашата глава за вознесение). Ако се до сега тежиштето на опишување се наоѓаше на земјата, сега во прв ред доаѓа значењето на настаните за видливото и невидливото „небо“. Овде не се мисли на вечното Божјо небо од онаа страна на просторот и времето - тоа небо останува непроменливо - туку на создадените светови. Би можело да се заклучи дека малата планета Земја ни со космички мерила не е само “Земја во развој”него дека во решавањето на своите проблематики има далекусежна високоспецифична задача. Според Лорбер и другите изјави проблематиката на основ на голематачовечка слобода и големите материјални заплети, не би можело да се најде на таков во евентуално сите “населени” светови; Па дури ни негативните сили кои според Јовановото видение биле “фрлени на Земја” и во нејзиното“огнено езеро”. Соодветен премин на целокупното човештво односно Земјата со Исус сигурно би имало обновено, проширено со делување слично на Исусовото делување на човештвото.

Обновената “нова земја” и со тоа поврзаното спуштање на “новиот небески Ерусалим” на таа земја, со космичко мерило може да се спореди со првите Духови (Апостолските Дела). Тоа не е географскиот Ерусалим. Земјата е во размена со околниот космос, на различни нивоа.

"И прогонетите повеќе нема да бидат - други преводи: нема да има темнина повеќе, итн. -, ...и Божјите престоли и Јагнето ќе бидат во градот" (Јов. 22:3). Тоа доследно значи дека овде се спасуваат и негативните односно смртоносните сили, прекината е разделеноста на светот. Светот дури овде се појавува како свесна целина, “Во Божја близина” што се насетува во виденијата, но неопишива состојба. Бледа слика на таква состојба би било кога од било која тоќка во внатрешниот живот би можеле да ги оживеат сите останати точки, искуство кое може да се појави на патот (кон Христа); “Сето во Се”. Во Бога веќе има поголемо соединување на сето.

Боженствениот модел на создавања - А(алфа) - и новото создание со битија повторно свесно обединети со сите во Бога - О(омега) - исти се а сепак постојат и едниот и другиот. “Крајот” е значи повеќе од почетокот, иако веќе се имало во почетокот. Тој правец на случувања е веќе познат како тенденција на усогласување во делумно мали подрачја од битието на луѓето што поминуваат низ се.

Сакаме уште да спомнеме дека на пример во видението на R. Steiner за настанот “нова земја” односно на една од три “земјини реинкарнации” кои се случуваат паралелно во огромни временски периоди. Не сакајќи да завземеме овде некој одреден став за карактерот на “новата земја” ќе спомнеме дека опишаното произлегува уште и од еден друг процес,т.е. од примерот за инкарнацискиот ритам според “Hindu” космологијата, каде во пресметувањата се земени сите тела во вселената. Ако еднаш го сфатиме сериозно, преку до сега познатите односно наслутувачките начини на создавање и распаѓање, тогаш се влегува во се повисоки “октави” т.е. “спирали”.

Со возможното искуство денес, навистина е бледо мислењето на некои теолози дека апокалипсата треба да се земе само како “опоменувачко” без реални особини.

Исусовите параболи во Евангелијата се земени од животот на луѓето поради посликовито изразување на поентата. Потоа, уште во текот на својот земен живот, Исус им нагласувал на своите ученици дека повеќе нема да им зборува во параболи туку отворено. Откровението не потекнува од животот на луѓето; секаде каде што се дадени толкувања се работи за директни “согласувања”; т.е. на конкретно ниво на свест е видено нешто “реално” како во денешното духовно истражување на R. Steiner. Апокалипсата секако и предупредува на пр. да се премине од теологирање кон “тео-практикување”; на набљудување на она што се случува, за да може “да се види Бог во сегашноста”. Бог делува и преку луѓето - но тука нема ништо заедничко со произволното човечко делување: човекот не треба да си игра како да е тој Бог или крај на светот. Развојот на луѓето всушност може глобално да се одвива заедно со Божјиот план (програма на создавање).

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

Заклучна глава: Христијански став.

Вистинскиот Христијански став е самиот Исус Христос, и со тоа самостојно тражење за врска со денешниот Христос во душата -“Тражете и ќе најдете”-. Директниот пат за неговото разбирање се покажува во сериозно сфаќање на разговорот со него и уважувајќи ги неговите импулси. Заинтересираните за тоа нека се потикнат од овој труд.

Друг пат, по кој може да се оди со Христа освен “директниот”, е да сочуствуваш кон другите како Исус, и да ги усвоиш за свои неговите лични квалитети, што тој ги донесе. За тоа може да припомогне, повторно, обработените делови на овој труд.

Овие различни пристапи имаат нешто заедничко во себе и би можеле да се прошират врз една основа, а тоа е: дека Христос очигледно е изнад противречностите (Дихтомиите) во овој свет. Тој ниту ги меша овие два веќе уважени начина, туку неговиот став е “трет пат”, кој има способност да донесе плод и стабилност за се, ако се гледа од друго ниво, тоа значи да се преобрази тоа што беше закоравено. Види ја табелата на крајот.

Од поединечно набљудуваните својства произлегуваат понатамошни последици за денешните општествени разидувања меѓу старите и новите настојувања. Многу од овие групи барем во една точка и/или во еден поглед изразуваат нешто попотребно, за кое на пример другите групи поради заплетканоста во старите лево-десни противења не обрнуваат внимание. Разидувањата меѓу старото и новото - барем во скоро време - нема да исчезнат; на местото на крутите бранители, кои меѓу себе имаат привидни спротивности, ќе стапи дијалогот; и тогаш спротиставените линии ќе дојдат на правилни позиции; пр: Некој може да служи на Бог или да обожава пари. Полесно ќе се сретнуваат оние соодветни луѓе кои заедно може да прават нови проекти, - кои нема повторно да завршат во едностраноста. Неприкладното одново ќе се сместува во група.

И сите останати напомнувања во овие заглавја, можат преку проучување и интензитетот на индивидуалното залагање да добијат практичен карактер; дури и ако многу гледишта се расфрлени во материјалот и не се повторуваат секаде.

Ваквиот начин на истражување ги оддалечува навиките за многу теолошки и други правци кои го “искористуваат” Исус за нивните “добронамерни” но сепак еднострани погледи; тоа го прават преку потенцирање на оние места кои им одговара на нивната престава, а останатото го отфрлаат или пак го толкуваат поинаку или го игнорираат. Дури и писателите на Евангелијата во првите векови, во основа спознале дека Исусовата многустраност може да се прикаже подобро ако се користат повеќе извори. Не биле прости да не ги приметат разликите во мислењето. Некои современи теолози спротивно на тоа, го сметале за откритие тоа дека во сочуваните Евангелија преку предавање, може да пронајдат резлични извори со различни погледи, пр: “изворот Q”; што преставува избрзување со одговорот на прашањето кој од зачетниците навистина бил во “право”. Се препознава дека скоро сите на свој начин биле во “право”, се разбира со одалечување заради нивните едностраности. Тоа на “екуменијата” може да им даде нови импулси.

Луѓето кои себеси се идентификуваат според друго религиско гледиште или имаат инаква идеолошка позадина, но имаат позитивен христијански пристап, ниту закоравени ниту површни, или оние кои ќе видат нешто корисно во тоа, сигурно ќе можат и да научат нешто исто како и самиот автор на трудов, кој се има запознаено со сите видови на групи и научил да ги цени истите. Многу застапници на други религии, денес признаваат некои особини на Исус и многу појасно ги гледаат, отколку многу историско-критички теолози. Ова е тешко да се објасни суштински, но можеби ќе се замислат малку околу тоа. Значи тука би требало да бидеме претпазливи.

Освен тоа Христос не може да се изнајми на “Христијанските" религиозни групи. Неговиот начин на приближување кон луѓето може да им даде сила за единственост во мноштвото: љубов и длабоко разбирање, една хармонична сила. Сепак, тоа не ги израмнува сите разлики, но овозможува она што е компатибилно да коегзистира, и возљубено уважувајќи ги очигледните разлики. Христијаните на светот во многу нешта му ја ускратувале таа Христовата сила која допринесува за конвергенција / приближување на различните струи. Време е Христијаните во интерес за спасување на Земјата, од корен да се присетат на своите вистински задачи - под претпоставка дека вистински сакаат да се сметаат Христијани.

 

Табела: Христијански став - “Во светот” но “Не од светот”*, еден “Трет пат”.

Англиски: Табели: "Арцхетyпес" (моделс, сyмболс) фром тхе еарлиест хисторy -елуцидатед бy тхе библе- то Јесус, анд то тхе футуре.

Враќање на соодржината на оваа страна.

 за 1-от дел во врска со чекорите во Евангелијата.  /   За 3-от. дел: 11 глави за разни теми и животни прашања.   /   За 4-от. дел: За Стариот Завет, и доприносот за дијалог со другите религии.

е-маил wаys-оf-christ.cом : Доколку е можно ве замолуваме да напишете на Англиски или Германски јазик. Во спротивен случај напишете во кратки реченици и назначете на кој јазик пишувате.

Враќање на почетната страна.

 

Упатување на други верзии и права.

Други страни на Интернет може да се најдат под http://www.christuswege.net (германски) и http://www.ways-of-christ.net  (англиски). За останатите јазици види Homepage. Германскиот и Англискиот текст на Интернет редовно се актуализира и содржи страна на “промени” како и додатна страна. Дозволено е печатење на страните од Интернет и проследување на копии со неизменета содржина. Проверка на преводите од други јазици не се прави секогаш.

Користените кратки цитати од Библијата и напомените - преработени на основ на разни преводи - се додатоци за соодветните глави на главниот текст. Таквите карактеристични места меѓутоа неможе да бидат замена за попратна студија или медитациски материјал за цели глави од Библијата или делови од Откровението. За такво нешто се препорачува Библијата или Новиот Завет.