Христови Патишта

 Дополнителна страна

¹⁾Зборот религија потекнува од латинскиот ре-лигио = обновена врска; со Бога, кој се вообличува во нас одвнатре. Од повисоко гледиште тоа и се случува, слично како кај холограмот.

За далекусежни промени во човекот, како и при исцелување со молитва се поставува Исусовото прашање “Сакаш ли да оздравиш?”. (Јов. 5, 6). Односно “Ги знаеш ли несовршеностите кои мора да ги промениш кога се приближуваш до Бога?” Тогаш се забележува “Црвена линија” после навидум едноставни факти, кои ретко се поврзувани со религијата. При растењето од дете преку младоста па се до полна возраст, се добиваат нови способности; меѓутоа низ кое често се прикриваат првобитните способности на спознавање. Човекот потоа со помош на присеќавање и молитва може да го добие одново овој скриен природен начин на спознавање. Притоа и понатаму се задржуваат развиените способности додека се разрешува и отпушта тврдокорноста кај битието. Со духовно-душевните или надворешните “расколи” во животната поделеност на човекот-на интелектуален и инстинктивен живот кои се во мала мера поврзани преку “срцето”- повторно се подобрува интеграцијата. Може да се каже за “плодот од дрвото на познание” во рајот се однесува токму на таквата поделеност - па совладувањето на нагативните (“ѓаволски”) особини, помеѓу останатото е и лечење на таа поделеност; и дека изреката “Ако не се обратите и постанете како деца, нема да влезете во Царството Небесно” се темели на подлабоко знаење за обратување - Исус во Матеј. 18, 1-3; Марко. 10, 15; Лука. 18, 17. Овдека не се работи само за детска простодушност, туку за првобитните основи на развојот, кои се “архетипски”²⁾, значи определени основни примероци, изгубениот човечки дел за “упатство за употреба”. Тој пат може да води далеку вон денешната ограничена умна свест.

²⁾ архетипски: поим од длабинска психологија на Ц.Г. Јунг и други; основени начини на човековото искуствено постоење преку разни форми и облици, на пр.: во сонови. Сепак, "архетипови", исто така, имаат високо ниво на измешани и погрешни содржини. "Бог" е прикажан како старец, и референците за "рај" и "пекол" постануваат "архитипски" симболи за "колективното несвесно". Јунг не знаел што точно е тоа. Барем во најмала рака изгледа дека, до одреден степен, постои јадро од ова ниво на свесност кај сите луѓе – со свои слики и идеи што се втиснати во луѓето. Така, ова се појавува како еден вид на исконска меморија од многу рано време во историјата на човештвото – дури и пред таквите периоди како што е " митската свест", како што е прикажано во нашата глава "Свест, истражување на мозокот и слободната волја". Ова ниво на свесност исто така, содржи такви контрасти (повеќе или помалку "очигледни" контрасти), како што е разгледувано на нашата страна "Христијански став...трет пат". Еден поблизок поглед за ова открива дека поимот за Бог на ова ниво е прилично проблематична карикатура. Тоа е причината зошто, на пример, Тибетската книга за мртвите (BardoThodol) – за која C.G. Jung напишал во предговорот – ги предупредува живите одговарајќи против лажните божества и демонски фигури на ова ниво после смртта. Слични пишувања постоеле во древниот Египет. Дури и гностиците во Христијанската сфера држат критички поглед за таквите фигури, како што тие биле сигурно доживеани во соништа и медитација. Бајките се обиделе креативно да комуницираат со овој свет на симболи, што навистина може да биде корисно за децата. Сепак, возрасните може да пробаат да одат подалеку од овие симболи – симболи кои превземале многу човечки аспекти. Но, вистинскиот предизвик претставува директната потрага по Бога, отколку дозволувајќи да изостане успехот со овие лажни концепти за Бога.

Тоа сепак не значи дека човекот може тоа да го оствари самиот со сопствени сили. Исус го нуди вистинскиот пат и сила, односно милост за такво совладување. Со тоа се комплетираат патиштата на Христијанските трагачи за вистината, на мистиците и алхемичарите (спор. на пр. Мат. 5, 48; Јов. 10, 34;…)многу јасно чекореле. И многу други христијани, свесно или несвесно создале искуства во таа насока. Ова не е зависно од тоа дали повеќе биле на својот внатрешен пат или пак својата вера ја упрегнувале во социјална смисла или - во една смисла, што ја нарекуваме, “поцелосно христијанство”- во себе ги обединиле двете. Во многу култури се барало за совладување на внатрешната растргнатост на човекот; за тоа сведочат и таоистичките алхемичарски настојувања, разни видови на јога, итн. ³⁾

3) Индијскиот збор јога, дословно=“да се упрегне” исто значи барање за повторна врска со прапричината на сето, со Вечниот. Тоа не значи дека таквите други патишта мораат да водат кон иста цел како кај христијаните.

Внатрешниот однос меѓу човекот и Христос, Бог, најнапред е возможен и без црковно посредување; меѓутоа понекогаш е потребна помош и од соодветна христијанска заедница. Спротиставените теологии, опишувајќи го Христовото битие, како духовен советник или како "само" социјален реформатор. Престанале да бидат краен избор, но можат некому да помогнат единствено ако имаат подобро вистинско знаење. Секој поединец може да се уподобува директно и интимно на Христа тајно во “скришна соба” за на крај уподобувањето да биде јавно, како “разгласено по пазарите”. За таа цел некои ќе се сетат за неговите квалитети напомнати во Евангелијата. Оној кој е отворен за Христос, преживувајќи ја неговата смрт како да е воскреснат, може да го контактира Христос како битие кое делува во сегашно време. Постојат истотака многу сведоштва за луѓе кои преживуваат после смртта; обично во состојба различна од онаа на Христос. Некои може да почуствуваат дека се молат во “негово име”, со него како постар брат во Бога, кој ги опфаќа сите. (спор. Јов. 15, 16; Мат. 6, 7-15; Мат. 18, 19-20). На пр.:

Едно ниво на тој пат е “Возљубувањето на Бога”, што е над се, “и возљубувањето на ближниот како себе си” (Мат. 19,19); значи и самиот себе си; сакајќи се самиот себе може да биде дел од настојувањата да се препознае сопствената задача во средината. Љубовта спојува со Христос, затоа што тоа е неговата главна особина поврзана со мудроста. Исто така патот на чинење добри дела, со последичните ефекти го појаснува Христовиот пат. Исус ги задржал старите етички основи; зашто вообичаено, “Човек жнее она што ќе го посее” (Гал. 6, 7); ја нагласил одговорноста кај индивидуата наспроти надворешниот закон. Притоа може да се спознае дека во човековата внатрешност има нешто - како на пример совестност - која е во хармонија со духот, што Христос и со пример го покажа . Тоа значи дека со тек на време човекот во целост се повеќе се ускладува кон Христовиот дух. Ова може лично да се искуси во срцето, или во душата, или во духот, варирајќи индивидуално. Полезно е, да се досегнуваат познатите Христови квалитети што почесто; така да се има подиректен контакт со истите-без оглед дали има големи ефекти при тоа.

Како кај развојните етапи од дете до возрасен (види горе) и во човечките култури минуваат слични етапи на свеста. Со нив од една страна доаѓа до создавање на нови способности (послободна волја, чувствување и размислувања), а од друга страна ја намалуваат својата изворна поврзаност со целокупното Создание, со проблематични последици. (Спор. на пр. Jean Gebser, "Првобитноста и сегашноста”: Последователно архаична, магична, мистично разумна свест; вон тоа може да се развие појака интегрирана свест, што на пр. може да се нарече паметна свест.) Воочливите идоли, исто влијаеле на тоа да развојните чекори во својата почетна препознатливост можеле да се откријат на големо, или барем во културни граници. Тоа наспроти сите спротивности често се случувало со големи загуби. Во поново време, може да се примети дека човештвото и неговите народи итн. се наоѓаат пред судбински предизвик минувајќи низ обновени мали и големи “квантни скокови” или еволуциони чекори ако сакаат да преживеат⁴⁾. До нив доаѓа веќе околу 2000 години преку Исус. Сето ова повеќе намора да се случува на терет на добиените способност и разум. Кога доволен број на индивидуи развијат поцелосна умна свест за ново поврзување со своето божествено настанување¹⁾, дури и со помош “одозгора” може да се победи во трката со апокалиптичните катастрофи. Тука секако треба да се вброи и односот кон надворешните активни движења како што се мировните итн., - сите добронамерници го имаат своето “потребно” место во “игра”. - Многу луѓе - преку етаблираните религијски правци - очигледно трагаат за тоа; однапред заминуваат во иднината и помагаат при обновување на минатото дури и таму каде сеуште преовладува преголема “просечност”. Како прашањето за кокошката и јајцето е дискусијата за дали надворешното “спасение” е цел или егзистенционалниот напредок на свеста и човечкото битие. Досегашните скалила на вредност мораат од темел да се сменат, зашто човекот може многу точно да си претпостави каде ќе го одведе денешниот “прогрес”, како застарена програма на цивилизацијата. Бидејќи сето е дел од целината, и секое добро дело преминува во целината.