Vegir Krists

Óháð upplýsingasíða
með sjónarhorn frá mörgum
rannsóknarsviðum og reynslu.

Á 12. öld spáði ábótinn Joachim di Fiore fyrir „Tímabili heilags anda" þar sem einstaklingsbundið samband við Guð, óháð stofnunum, yrði viðtekið. Í dag fer fram ákveðin viðleitni við að dreifa því á heimsvísu að leitin að Kristi taki ekki einungis á sig lögun í einstaklingnum heldur er farið að líta á einstaklinginn meira sem sellu og meðvitað meira í „líkama Krists".
Í þessu samhengi er ekki hægt að skilja „endurkomu Krists á dómsdegi" og tíma „opinberunar" sem einfaldrar endurholdgunar, heldur sem mun víðfeðmari atburð. Maður getur samt sem áður haft grun um líkindi á milli þróunibnar fyrir 2000 árum og núverandi aðstæður - sem má ekki leiða til hörmunga.
Þetta verkefni hefur það að markmiði að svara spurningum tengdum nýjum afmörkuðum þroska á mismunandi lífssviðum síðan Jesús var uppi fyrir 2000 árum. Þetta framlag er sett saman af skyndihvöt.

Einkum í dag,
• þegar gert er tilkall til fyrirbrigðisins Jesú Krists af mörgum mismunandi trúfræði (sjá aukaglugga) og trúarkenningum, horft frá málvísindalegu, sagnfræðilega gagnrýnu, fornleifafræðilegu og fornletursfræðilega, trúarfélagsfræðilega og sálfræðilegu, vísindalegu, stjórnmálalegu sjónarmiði,
• þegar, eins og á tímum frumkristni, margbreytilegur andlegur vettvangur varð til í þjóðfélaginu fyrir utan hinn gamla hefðbundna efnishyggjuheim – sem skapaði bæði brýr og landamæri á milli þeirra og kristni,
• þegar gríðarlegar flóknar aðstæður eiga sér stað, t.d. margir að því er sagt er íklæðast holdi „Jesú Krists"; og þegar vandráðin og neikvæð atvik eiga sér stað í nafni Jesú Krists,

það gæti verið áhugavert að rannsaka hvert raunverulegt framlag Krists er:

Þetta verkefni hefst á hluta af okkar eigin innri upplifun og öðrum dulrænum upptökum o.s.frv. Sjónarmiðið er þverfaglegt, leitað er þekkingar og reynslu víða, ekki bara innan guðfræðinnar. Frá þessu andlega sjónarhorni er engin tilraun gerð til að afvegaleiða fólk frá félagslegri og pólitískri vitund með einhvers konar gervi-andlegu lífi. Það er auðvitað ekki hægt að samþykkja trúarkenningar hins vélræna vísindahugsunarhátt 19. aldar sem takmörkun á skoðunum; það sama á við austræn íhugunarefni, að það er ekkert til sem hefur ekki áður verið lýst í hinum fornu indversku veda-helgiritum og að Jesús sé ekkert nema, líklega þriðja flokks, kennari þeirra, þetta er ekki hægt að samþykkja sem takmörkun á hugsunum. Þessi skilningur er ekki fenginn úr bókunum sem bornar eru saman í textanum eða í ákveðnum lista yfir aðrar bækur fyrir þá sem hafa áhuga á trúfræði. Lestur „Vegir Krists" útheimtir ekki að maður þekki þessar bækur fyrirfram eða búi yfir trúfræðilegri þekkingu. Ekkert er hugsað sem trúarkenning eða sem sjónarmið trúarlegra samtaka í heiminum. Engu er beint að neinni kirkju, trúarlegum eða andlegum hópi manna eða gegn trúarjátningu kristinna safnaða. Fólk sem tengir sjálft sig við annan trúarlegan eða hugmyndafræðilegan bakgrunn, en hefur jákvæðan áhuga á nýrri innsýn hvað varðar kristna nálgun, svo lengi sem hún er ekki smávægilega eða yfirborðskennd, getur einnig fundið slíkt hér. Einnig er bent á sambandið á milli hinnar kristnu leiðar og annarra hneigða. Þetta verkefni gerir kristna trú álíka aðgengilega frá mismunandi hliðum á sama máta og Jóhannesarguðspjall lýsir hinnu kristnu leið á tungumáli sem er skiljanlegt fyrir þá sem leituðu þekkingar á þeim tíma. Snið þessa skjals gerir einnig huga þess sem les það kleift að vera frjáls. Rannsóknir eru öðruvísi en trúboðsstarf. Samt sem áður geta þeir kristnu einstaklingar sem lesa þennan texta, og kjósa einfalda trú í stað dýpri íhugunar, lært af honum, t.d. hvernig hafa skal samskipti við fólk af annarri trú án þess að búa við sífelldan misskilning.

Textinn ætti að tala fyrir sjálfan sig.

Þetta orðalag var upprunalega ekki notað fyrir tilfærslu Jesú sem fordæmi mannsins; það gefur til kynna dýpri tengingu við Guð og sköpunarleiðina. Eðli þessarar tengingar má enn sjá á mismunandi máta. En að lýsa því sem óskiljanlegu og óáreiðanlegu er einfaldlega ótækt. Slíka framsetningu má finna í Jóhannesarguðspjalli (Jóh 1, Jóh 5, Jóh 6:69, Jóh 7...) og í Kólussusbréfi og Efesusbréfi, í Matt 16:16 o.s.frv..; og „bjó" einnig ennþá í gömlum kirkjukennurum, í dulspekingum á borð við Jakob Boehme, í Rudolf Steiner (Helsingfors 1912), og lifnar aftur við í „dulspekilegum kenningum" hins kristna hyggna manns „Daskalos", sem og í bókum bandaríska guðfræðingsins Matthew Fox: „The coming of the Cosmic Christ. The healing of mother earth and the birth of a global Renaissance", og „The great blessing"; (…).

Í kaþólsku kirkjunni og í hlutum kirkju mótmælenda var tilraun gerð til að varðveita nálægð við þessa hefð með notkun hreinna kenninga. Aðrir hlutar kirkju mótmælenda viðurkenndu félagslegt starf Jesú betur þó þeir urðu að nefna það „guðdómlegt hófleysi" Jesús. Í kenningum sem eiga uppruna sinn í hindúatrú er hugtakið „Avatar" á mismunandi sviðum borið saman, þýðir fólk sem er ekki á jörðinni til að taka framfarir sjálft en en er þar sjálfviljugt, að leggja af mörkum til handa framförum þjóðar eða mannkyns; sem hluti af „guðlegri fullkomnun". Munurinn á þessari tegund samfelldra „Avatars" við slíkar skoðanir er oft óskýr; á meðan sjónarmið gyðinga og kristinna leggja áherslu á „Guð sögunnar", þroska og sérstakt hlutverk Messíasar í þessu samhengi.
Hér er getið að Kóraninn viðurkennir Jesú Krist sem spámann sendan af Guði, og sem „Orð" Guðs, „skapaður eins og Adam" (nefndur á mörgum stöðum) Þetta er meira en sumir kristnir guðfræðingar í nútímanum samþykkja, þeir sjá aðeins Jesú, hinn félagslega umbótasinna! Jesús aðeins sem sonur Guðs - kristnir menn á tímum Múhameð hugsuðu þetta sér mjög líkamlega - í samhengi seinni kenninga um hina heilögu þrenningu sem var ekki viðurkennd af Kóraninum Á þeim tíma voru varla neinir kristnir menn eftir sem gátu útskýrt þetta með ósviknum hætti fyrir fólki af annarri trú.

Á þessum tímapunkti ætti að undirstrika að dulúð Krists á ekki einungis upptök sín í fræðilegri hugsun, heldur úr framsýnni upplifun, t.d. má sjá það greinilega í verkum Jakob Boehme; en hann sýnir einnig fágæta getu til að tileinka sér reynslu sína hugmyndalega. Öll upplifun af andlegum toga þarf (sjálf-) krítíska meltingu; en mat á niðurstöðum hennar án þess að velta fyrir sér tilveru slíks skilnings er ekki viðeigandi aðferð, leiðir ekki til neins.
Ekki er heldur hægt að skilja fólk með viðurkennt dulspekilegt eða andlegt verkefni ef litið er á það sagnfræðilega og gagnrýnið aðeins frá sinni ytri félagsmótun í stað þess að láta fylgja með þeirra óháðu andlegu þróun.

*) Tilvist Jesú er frekar vel skráð í sögunni. Sagnfræðingar frá 1. öld e.Kr. á borð við Josephus and Tacitus staðfesta raunverulega tilkomu hans. Einnig er minnst á tíma og staðsetningar margra viðburða í guðspjöllum Biblíunnar. Til dæmis er hægt að bera kennsl á nokkra stjórnendur og embættismenn (t.d. Lúk 3:1, 2, 23), með árinu sem klerkdómur Jesú hófst. Sömu aðilar finnast síðan aftur í sagnfræðilegum skjölum. Því bera frásagnir guðspjallanna í Biblíunni ekki einkenni goðfræðilegra sagna. „Apokrýfu bækurnar", þ.e. frekari guðspjöll, eru með texta frá öldum eftir Kristsburð, sem eru ekki hluti af Biblíunni. Oft er minni áhersla lögð á að segja nákvæmt frá en meira er lagt upp úr ákveðnum túlkunum á einangruðum atburðum af mismunandi höfundum.

Á þýsku og ensku síðunum er hluta úr Opinberunarbók 1 bætt við:
Þessu texti hefur sérstaklega verið notaður til að stilla sig inn á Krist, eins og með útvarpið, í stað þess að nota önnur öfl sem „virðast vera" kristin.

Til baka (með þessu hnöppum geturðu snúið aftur til „innihalds" í upphafi þessarar vefsíðu).

Í hlutanum innan guðspjallanna komum við núna að mannlegri atburðum. Samkvæmt venju er fæðing Jesú tengd jólunum, þó slíkt sé ekki eftirtektarvert í jólahaldi margra. (Lúk 1, 26-56; Matt 1-2). Þegar staðið er frammi fyrir mikilvægi hinna þriggja kenningaára getur maður velt fyrir sér hví guðfræðingar á okkar dögum leggja svona mikla áherslu á því að afneita meyfæðingu Jesús. Hinn öndverði „gnostisismi" lagði áherslu á að leggja trúnað á það að Jesú hefði „sýnilegan líkama", aðrar kenningar leggja á áherslu á að Jesú þurfti að fara í gegnum ýmis skref manneskjunnar til að láta í ljósi ákveðna fyrirmyndarleið. Ef að sönn leit að sannleikanum væri ástæðan fyrir þessa umræðu kæmi meiri sveigjanleiki sér vel. Á tímum þegar tenging við umbreytingu kynferðis og ástar koma nýjar hliðar fram, t.d. fengnar frá austrænum kenningum og minna okkur á gamla siði, það ætti ekki að vera langsótt að samþykkja kjarna sannleikans í þeirri hefð. Búddatrúarmenn, þó þeir lýsa sérstökum fæðingaraðstæðum Búdda, myndu eiga í engum erfiðleikum með forsendu meyfæðingarinnar, eða með meydóminn á sálfræðilegan hátt, eins og t.d. R. Steiner lýsir. Kóraninn talar um Jesú sem veru sem „sköpuð" af Guði í Maríu mey – svipað og biblíufrásögn engilsins sem kemur til Maríu og tilkynnir meyfæðingu Jesú.

Það gæti komið í ljós að þessi eiginleiki Jesú, sem passar ekki við neinar fastar hugmyndir sem við höfum um hann, væri verið að ýja að. Líklegra er samt sem áður að við berum kennsl á sérstaka eiginleika seinna meir í lífinu. Við stöndum einnig andspænis mikilvægi möguleikans að „endurfæðast" með Guði í þessu lífi *.

Allt frá upphafi var líf og klerkdómur Jesú samtvinnaður heimssögunni. Það varð sýnilegt í manntalinu, sem var fyrirskipað af rómverskum keisara, sem olli því að foreldrar Jesú ferðuðust til spámannlega mikilvæga bæjarins Betlehem þar sem Jesús fæddist. Sú staðreynd var tekin með í reikninginn í guðfræðilegum skrifum þegar kom að umræðunni um mikilvægi Jesú á heimsvísu.

Jólin eru einnig hátíð ástarinnar, þau minna okkur á að Jesús er gjöf til mannkynsins Slíkt breytir þó ekki hinni dýpri merkingu, maður getur fylgt öllum skrefum í lífi Jesú. Samanber kaflinn „Og Orðið varð hold" í megintextanum. Það er aukasíða um tengsl þessarar andlegu endurfæðingar við kenningar um „karma" og „endurholdgun" sem þekktar eru í öðrum trúarbrögðum.

Frelsaðir kristnir menn (born-again Christians) í samhengi frjálsra kirkna o.s.frv.
- eru hvattir til að halda áfram að byggja upp trú sína á hverjum degi, því sífellt að fullkomna sjálfa sig.
- Það er núna viðeigandi fyrir þá að taka stjórn á öllum hlutum lífs þeirra sem útheimtir margar breytingar hjá flestum.
- Eins og Opinberunarbók 21:5 segir um komandi tímabil, „Sjá, ég gjöri alla hluti nýja", það er einnig tími fyrir kristna til að endurnýja skoðanir sínar um allt, jafnvel núna í dag.

Spurning:
Ef ég hef enn ekki upplifað það, er ég þess megnug/ur að óska mér innri endurnýjunar frá Guði sem uppsprettu alls?

Til baka í „innihald" þessarar vefsíðu.

Ekkert í lífi Jesú hefur án gildis, en þessi hluti hans hefur fengið hlutfallslega litla athygli, sérstaklega af sumum nútíma andlega þenkjandi rithöfundum Biblían sjálf segir aðeins frá lagi spámannsins Símeon og furðu skrifaranna varðandi hinn tólf ára Jesú (Lúk 2, 29-51). Áreiðanlegasta af óblíulegu „æskuguðspjöllunum" er til í brotum og endursögnum, „St. Jacobus guðspjallið", inniheldur táknræna viðburði og fundi en ekkert sem styður við nútímafullyrðinguna varðandi það að Jesú hefði lært allt af Essenes eða frá að hluta til tengdu samfélagi Qumran; eða í egypskum eða grískum hofum; eða á Indlandi, o.s.frv. Sumt af þessu gæti gert gagn fyrir frjótt ímyndunaraflið en leiddi einnig til þess að ályktanir voru dregnar eða nýjar kenningar urðu til. Þetta sýndi útlínur af Jesú sem stóð ekki bara frammi fyrir þessu eða hinu heldur öllum andlegum kenningum þess tíma og breiddi síðan út í hverju sinni nokkuð sem samræmdist ekki endilega því sem aðrir héldu fram. Þetta er grunnupplifun sem er skiljanleg í lífi margra, stundum í æsku fólks. Þessi upplifun fer fram úr öllu sálfræðilegum hugmyndum er varða „mótun" og hegðun. Fyrir þekkta einstaklinga og dulspekinga er þetta nánast einkennandi, sjá t.d. líf hins þekkta indverska Jóga Ramakrishna og marga kennara hans sem gátu fljótt ekki kennt honum neitt. Lýsing á þessari þróun varðandi Jesú, sjá „The Aquarian Gospel of Jesus the Christ" eftir Levi (útgefin í Bandaríkjunum árið 1908 og síðar af L.N. Fowler & Co.Ltd., London). En líta má á þessa bók sem hálfgerða fjarstæða túlkun og er hún ekki nauðsynleg við lestur þessa kafla.

R. Steiner lýsir atriði í „The Fifth Gospel", rétt fyrir skírnina í Jórdan, þar sem Jesús gerir það ljóst að á hinni nýju öld geta starfsaðferðir dulspekiregla á borð við Essenes sem loka sig af frá heiminum reynst öfugvirkandi. Trúarlegur ákafi þeirra, með mikið af líkamlegum og siðferðilegum/andlegum hreinsunarreglum verndaði þá gegn neikvæðum áhrifum en umhverfi þeirra varð fyrir þeim mun meiri áhrifum í staðinn. Sérstaklega síðar í lífi Jesú finnum við biblíulega hvöt „að vera í þessum heimi en ekki af þessum heimi", þar með að láta heiminn fylgja með sínum eigin þroska. Því hefðu sumar kenningar Jesú verið álitnar leyndarmál á tímum fyrir Kristsburð en er núna beint að öllu opnu fólki í heiminum, sem er engin mótsögn við kenningarnar sem þeim betur undirbúnu lærisveinum er kenndar.

Þetta er greinilegt þegar borið er saman við gamlar leyndardómsfullar hefðir byggðar á strangri leynd, sem nýr sagnfræðilegur þáttur Það áhugaverða er að það var svipuð tilhneiging í nýjum greinum Mahyana búddatrúar þar sem lögð er áhersla á samúð fyrir öllum verum þrátt fyrir andleg markmið fyrir utan þennan heim. (Gamla Hinayana grein búddatrúar leggur áherslu á markmið fyrir utan þennan heim.) En aðeins í nútímanum hefur möguleikinn orðið augljós fyrir alla til að fá aðgang að hinu andlega djúpi. Enginn getur sagst hafa aldrei heyrt um það. Þar sem nútíma dulspekibækur eru enn mjög yfirborðskenndar getur maður gert ráð fyrir að þessi tilhneiging hefur ekki enn verið ýtt úr vör. Það er augljóst að til dæmis leynileg hefð bókasafnsins í Vatikaninu á rætur sínar að rekja til tíma fyrir Kristsburð hvað þetta efnisatriði varðar.

Aftur í „innihald" þessarar vefsíðu.

Hér má einnig nefna túlkun R. Steiner á mismunandi listum yfir forfeður í Matteusarguðspjalli og Lúkasarguðspjalli sem „tvo drengi sem heita Jesús". Það sem ekki er hægt að neita því að guðdómlegt eðli Krists birtist aðeins í einum manni er gaman að veita því athygli að mannslegu vitsmunirnir höfðu þau áhrif að mannlífsspekingar og guðfræðingar lentu í miklum deilum, nefnilega: „Einn eða tveir". Hin raunverulega spurning var hvernig endurholdgun Krists og aðstæður lífs hans fóru saman við vald hygginna manna frá mismunandi menningarsamfélögum (...). Þar sem andleg rannsóknarefni geta verið mun flóknari en hinn veraldlegi hugur getur ímyndað sér eru hlutbundnar staðhæfingar í bókmenntum oft ekki eins nákvæmar en slík almenn sjónarmið.  

til baka í „innihald" þessarar vefsíðu.

Skírn í sinni upprunalegu mynd var hvorki táknræn athöfn né yfirlýsing á aðild að trúarlegu samfélagi. Kaffæring af reynslumiklum einstaklingi, í þessu tilfelli af Jóhannesi skírara, líktist oft drukknun og var því frekar hræðileg upplifun. Hún var lík gamaldags tilbrigðum af „vígslum" og/eða „vígsluprófunum". Í þessu tilfelli var hin mögulega sálfræðilega upplifun ekki aðalástæðan eða leið til að vinna bug á óttanum við að deyja. Skírn táknaði þörfina til að „iðrast" (betur þýtt: „breyta háttum manns"); sem sé vilja skaparans, hvers „Himnaríki" hafði verið kunngjört (samanber Matt 3, Jóh 1).

Þegar Jesús bað Jóhannes um að skíra sig taldi Jóhannes sig ekki verðugan til að aðstoða hann Hann samþykkti það en hafði enga stjórn á atburðinum og tók eftir mun meiri breytingum í Jesú en hann var vanur að hafa í för með sér. Hann hafði þegar búist við möguleikanum á skírn á hærra stigi í gegnum eld andans, í gegnum Þann sem kemur á eftir honum. Hann sá síðan „Anda Guðs" koma yfir Jesú. Kristnir dulspekimenn sáu hér raunverulega „fæðingu Krists í Jesú". Þetta útheimtir samt sem áður ekki hugmyndarinnar um Jesú og Krist sem tvær aðskildar verur sem höfðu áður ekkert hvort með aðra að gera.

Skírn almennt séð og sérstaklega „skírnin í anda", þetta hugtak er notað á margan hátt, t.d. í frjálsum kirkjum, má líta á sem nokkuð sem leiðir að „nýrri fæðingu" mannsins. (Jóh 3) Forðast er að nota hugtakið „endurfæðing" hér sem viðgengst frekar í kristnum bókmenntum sökum mögulegs misskilnings við „endurholdgun" Þetta þýðir þó ekki að spurningin um endurholdgun birtist ekki í biblíunni: Matt 11,14 má túlka á þennan máta.

Í stað þess að reyna að leysa fræðilegar og guðfræðilegar deilur um eðli skírnar væri hægt að deila áhuganum á því sem þessi „nýja fæðing" gæti í raun haft í för með sér fyrir fólk. Við getum byrjað, skynjað og rannsakað líf okkar að nýju frá nýju sjónarhorni, frá dýpra, leyndu (æðra) lagi tilveru, tilveru sem beint er að Guði. Guð getur tekið sér lögun í manneskju sem gerir konum og körlum kleift að verða þekkjanlegra sem „myndir af Guði", eða, eins og dulspekingar segja „neisti Krists" í hjartanu fyllist af lífi og fer að vaxa. Einstaklingurinn sem sinnir þessu á hugsandi máta getur einnig séð þetta í myndinni af barni sem kemur í ljós, eða í barni með móður sem mynd af sálinni. Ólíkt skammvinnri andlegri mynd, sem hægt er að kalla fram með æfingu, endurspeglar hún andlegan þroska einstaklings sem ekki er hægt að kalla fram hvenær sem er af sjálfsálitinu. Þetta innra barn verður að fullorðnum einstaklingi síðar og er jafnvel síðar einatt til staðar í vitundinni.

Hvað varðar ekki eins hugmyndaríkt getur sama fyrirbrigði tjáð sig betur í gegnum innri tilfinningar eða andleg áhrif, eða einfaldlega í gegnum umbreytingu í lífinu. Listaverk á borð við Sixtínska Madonna gætu einnig hafa komið til sökum sýna og geta því einnig verið gagnleg þegar leitað er að aðgangi að innri raunveruleika. (…)

(…) Samanber hugleiðsla Jóhannesarguðspjalls sjá „nákvæmar ábendingar" í Innganginum.

Hin „innri" upplifun kemur ekki í stað bæna til hins „ytri" Guðs: „Verið í mér, þá verð ég í yður" (Jóh 15)

Ekki var nauðsynlegt að halda vatnsskírninni áfram eftir að Jesús hafði hafið kennslu sína, eða jafnvel eftir „andlega skírn" hvítasunnunnar. Jesús sá það sem ytri merki um nýtt þroskaferli sem hafði þegar þroskast að innan. Á meðan bapistahreyfingin kenndi enn: „Iðrastu og taktu skírn!", eftir samruna við þessa hreyfingu kenndu lærisveinar Jesú: „Trúðu", það þýðir að opna sjálfan þig fyrir sannfæringarkraftinum. „og taktu skírn". Þessi hluti var ívilnun til handa stuðningsmönnum skírarans, en hún hófst með jákvæðu viðhorfi Báðar hreyfingar skírðu fullorðna sem gátu tekið meðvitaða ákvörðun. Það útilokar ekki endilega þá staðreynd að einhvers konar blessun geti verið ð réttur nýfæddra barna síðustu 2000 ár en sennilega hefði verið hentugra að aðgreina þetta frá raunverulegri skírninni og einnig hvað varðar tengsl við ákveðna kirkju. Þetta hefði leyst margar deilur varðandi þetta málefni.

Fólk leit einnig á skírn sem inngöngu inn í hið nýja ríki sem var háð túlkuninni varðandi það að Messías væri konungur, slíkt var algengt í Ísrael í þá dagana. Ekki var útskýrt að ekki væri um efnislegt ríki að ræða né ytri kirkjusamtök heldur samfélag allra sem viðurkenna Guð sem faðir sinn og sjálft sig sem syni og dætur nýgetin af þessum faðir. Þessi skoðun, ásamt bróðurlegu viðhorfi „bræðra" og „systra" á meðal hvers annars og með hinum mannlega og guðdómlega Jesú sem eldri bróður myndaði kjarna þeirra kenninga sem fólki var boðið upp á. Í gömlu Ísrael var hugmyndin um Guð sem faðir þegar til, sem og hin gamla hugmynd um Guð sem eitthvað óaðgengilegt. Í þessu tilfelli var hann frekar álitinn sem faðir Abrahams og þjóðin var afkomandi hans. Guð var eini faðir einstaklingsins í gegnum þjóðina. Í besta falli hafa fáeinir einstaklingar upplifað Guð sem beinan faðir einstaklingsins. Þessi kenning kynnti Jesú fyrst fyrir almenningi í heild sinni; af einstaklingi sem er undir leiðsögn Guðs í sálinni og getur hvenær sem er átt samskipti við Guð. Þetta var maður sem þegar gat skynjað ytri hluta tilveru þeirra með þessari tengingu við hinn eilífa Guð. Það er nú þegar til staðar, og er sett betur fram í vegi Jesú.

Athugið: Það er mögulegt að eftirfarandi lýsing á upplifun Jesú í eyðimörkinni, ásamt viðeigandi upplifun við Guð sem ekki er látinn ganga í erfðir í biblíunni, sé ein af mörgum útilokunarstigum.

Frjálslyndir guðfræðingar hafa túlkað skírn Jesú sem verklega upplifun. Séð frá hefðbundnu guðfræðilega sjónarhorni var tímatals- og spádómsinnsteyping í sögu heimsins einnig vandamál (t.d Lúk 3:1-4 með tilvísun í Jes 40:3-5; ): spádómurinn fjallar um frelsandi verk Guðs.

Á ensku og þýsku er vitnað til Matt 28,18-20; athugasemdir varðandi skírn í nútímanum.
...Jesús... *)sem sá sem reis upp af dauðum.  
**)Af Jóhannesi skírara meira í tengslum við iðrun syndanna, af Jesú og lærisveinum hans meira í tengslum við hreinskilni varðandi komandi „Ríki Guðs".
  ***)önnur möguleg þýðing: „...í Heilögum anda" eða „í Heilögum anda", eins og þegar spáð fyrir af Jóhannesi skírara, að hann, sá sem kemur á eftir honum, Jesús er skírður með andanum í stað vatns.
Í dag fer skírn með vatnsdropum eða með því að viðkomandi er dýft í vatn.
Kirkjurnar viðurkenna, allavega á meðal hver annarra, að skírn einstaklings þýði að hann/hún sé kristin/n Frjálsar kirkjur leggja yfirleitt áherslu á að skírn fari fram á fullorðinsaldri eða skírn sé endurtekin á fullorðinsaldri. Að auki stuðla þær að dýpri upplifun með skírn af andanum. (Í frumkristni voru fullorðnir fyrst skírðir. En þetta útilokar ekki blessun barna eða bænir fyrir þau Þetta hefði annað eðli miðað við skírn. Hin upprunalega skírn var ekki yfirlýsing á aðild að sérstökum söfnuði eins og núna er iðkað sérstaklega af stóru kirkjunum.
Kirkjurnar samþykkja yfirleitt, að þegar þörf er á og enginn prestur er til staðar, er öllum kristnum mönnum heimilt að taka skírn; „Ég skíri þig í nafni föður, sonar og heilags anda. Amen".

Spurning:
Ef ég hef ekki gert það nú þegar, get ég sett líf mitt í hendur Guðs ?

Til baka í „innihald" þessarar vefsíðu.

Við upphaf starfs síns sem Kristur (og/eða Messías, hebreska „Sá smurði") * er hann einn. Skírnin og dagarnir 40 í eyðimörkinni (t.d. Mark 1,12-13) með freistingunum sem heyra undir það. Eftir það átti skipun lærisveinanna sér stað.

Eyðimörkin táknar einangrun, bæði að utanverðu og innanverðu, sem gerir manni kleift að auka vitund sína og stilla sig betur inn á hinn almenna Guð. Þessi undirbúningur fyrir allt sem á eftir fylgir er nauðsynlegur fyrir allar einlægar trúarlegar leiðir, sem táknar endurnýjaða tengingu við hinn guðdómlega uppruna, þó þetta sé ekki öll leiðin. Á reynslustigi sínum fór Jesú einnig í gegnum stig sem afmarkað var til að gefa sér tíma til daglegrar hugleiðingar.

Kirkjurnar, jafnvel þær sem ræða oft um „innra líf", misnota stundum greinilega mótsögn hvað varðar sönnun á friði í hinum ytri heimi, gera lítið til að sýna fólki nothæfa leið að þessum innri frið. Við fundum ekki þátt þagnarinnar, að horfa þegjandi á mann sjálfan, að bíða eftir hvaða „svör" geta komið fram eftir bænir í þjónustu meira en 30 mismunandi kirkna. Söngur, predikun, bænir, söngur - næstum án þess að taka hvíld, jafnvel peningum safnað saman á sama tíma sem nokkurs konar truflun, - þetta er nánast afrit af gríðarlegum hraða nútímaþjóðfélags, þar sem fólk afvegaleiðir sig frá hinu órannsakaða innra sjálfi, hvort sem það sé meðvitað eða ómeðvitað. Það er aðeins nýlega, við leit margra að upplifun af einhverjum toga, sem umleitanir hafa átt sér stað, t.d. hugleiðslunámskeið um helgi fyrir fólk með áhuga á kirkjunni eða áhugasamt fólk er látið vita af biblíufundum eða möguleikum heima fyrir, o.s.frv. En jafnvel á slíkum vettvangi vantar beinar leiðbeiningar. Sumir gætu sagt að meiri nánd við Guð krefst einsemdar og aðrir að félagsleg gildi þeirra á borð við sjálfsgagnrýni, umburðarlyndi og getuna til að finna frið gengur einnig út frá tafarlausri lokun á ytri virkni. Það væri varla viðunandi ef svona nokkuð ætti sér annað slagið í guðþjónustu en það gæti verið upplífgandi að viðurkenna það sem þörf sem er oft bæld niður

Dulspekingurinn Jakob Lorber skrifaði um ráðleggingar Krists til handa fólksins sem „stutta leið til endurfæðingar", - sem má kalla „Nýja fæðingu", til að forðast misskilning, eins og lýst er í kaflanum um fæðingu Jesú. - „Vom Inneren Wort – Stimme der Stille" (Hið innra orð, rödd þagnarinnar) frá Lorber-útgefandanum (Þýskaland). Þessi innblásna hefð er á þessa vegu: „Ef einhver vill frelsast verður hann/hún að byrja á að viðurkenna syndir sínar", það á við allt sem aðskilur hann/hana frá Guði, nokkuð sem er allt öðruvísi en þegar einstaklingur er talinn trú um að hafa syndir af kirkjunum. „Síðan verður maður að iðrast bæði innra og ytra með sér með djúpum tilfinningum og ætla sér með mikilli alvöru að breyta um háttu sína". Hann/hún verður einnig að ætla sér "að rjúfa sig frá heiminum", - sem merkir flækjur sjálfsálitsins, ekki hið virka líf í heiminum - og „og að gefa sig algjörlega til mín" (til Krists), „og í hans/hennar ást eiga mikla löngun til mín, og verður að hörfa frá daglegri löngun heimsins; og að eyða að minnsta kosti sjö korter að baki luktum dyrum og gluggum og hvorki biðja né lesa neitt heldur eyða tímanum í algjörum friði, aðeins eyða tímanum með mér í sínum innsta kjarna." Eftir aðlaðandi ávarp til Krists „hörfaðu í frið og láttu löngun þína og ást til mín vaxa! Þó þú stundir þetta einungis í stuttan tíma muntu skjótt sjá eldingar og jafnvel heyra þrumur. Þú skalt ekki vera hrædd/ur og ekki verða áhyggjufull/ur! Því fyrst birtist ég öllum sem dómari í stormi, eldingum og þrumum og síðan í blíðum, heilögum öldum sem faðir! Þetta er stysta og árangursríkasta leið til hreinnar endurfæðingar, eina leiðin til að hljóta eilíft líf. Allar aðrar leiðir taka lengri tíma og eru ekki eins öruggar, þar sem margar hættulegar leiðir eru til, ... sá sem er ekki brynjaður og vel vopnaður mun varla ná á áfangastað".
Það er mögulegt að biðja fyrir hreinsun og uppljóstrun með anda hans.

Jógar vita til dæmis að fólk heldur að þeir „hafi engan tíma". Í slíkum tilfellum stytta þeir hugleiðslutíma frá nokkrum klukkustundum í hálftíma og loks niður í 11 mínútur - það þýðir að enginn getur haldið áfram að segja að hann hafi ekki tíma. Jafnvel stuttur tími í þögn þegar aðrar hugsanir, tilfinningar og skynhrif eru ekki bæld niður heldur aðeins fylgst með þeim, án þess að lenda í þeim, hefur sín áhrif. Sérstaklega þegar slíkt fer saman við einhvers konar samhljóm við Guð. Slíkt hefur samt sem áður ekki sömu áhrif og lengri tími í þögn. Í grísku rétttrúnaðarkirkjunni, til dæmis á Athos-fjalli í Grikklandi, er „Kyrie (gríska: herra; á meðan andað er að sér) - eleison (gríska: sýndu miskunn, á meðan andað er út)" er notað sem hjálpargagn við einbeitingu. Síðar í þroska manns (hans/hennar) er slíkt skynjað í hálsinum án þess að orðin eru sögð. Annað skref er, á meðan andanum er haldið niðri, að finna fyrir miðju hjarta manns... Sjá, til dæmis Kreichauf: „Als Pilger auf dem Berg Athos" (sem pílagrímur á Athos-fjalli; hugsanlega aðeins í boði á þýsku).

Það er einnig mikil áskorun að vera þögul/l alltaf. Jafnvel fyrir utan hringrásir hugleiðslu, á meðan borðað er o.s.frv. Á meðan erfið sex daga Zen-Sesshin varir - Zen-sitjandi hugleiðsla, sem í boði er í sumum kristnum munkaklaustrum. Yfirleitt eftir um þrjá daga ræður mikið af reynslulitlu fólki ekki við það. Í kringum fjórða dag, sambærileg við áhrif föstunnar, gefa þau frá sér hljóð léttis og skilja þann ávinning sem orð geta aðeins skýrt á ófullnægjandi máta.

Þögn skapar hreinskilni. Samband við Guð verndar einnig þessa hreinskilni. Eftir hugleiðslu er gagnlegt að venja hugann aftur við þær kringumstæður sem bíða, sem þýðir að vera minna opinn.

Það er samt sem áður mikilvægt að færa heiminum eitthvað frá þögninni, að læra, að viðhalda ákveðinni vitund og hreinleika. Það þýðir fyrst af öllu fyrir hvern einstakling, með hléum og/eða eftir flókna upplifun eða eins fljótt og mögulegt er eftir að tími hefur verið gefinn til að koma skikki á hugsanir sínar. Efnisatriði þess sem áttu sér áður stað á taka með sér inn í þessa einbeittu þögn hugans í stað þess að reyna að flýja þau Það þýðir þó ekki að maður eigi að halda áfram að hugsa. Frekari ætti maður að horfa á það sem gerst hefur, þar á meðal það sem gerist í huganum og hvernig tilfinningin er núna; (og nótera hjá sér hluti sem eru ekki augljósir strax og rannsaka þarf betur síðar.) Maður lætur einnig ýmsa hluta líkamans slaka á, einn á eftir öðrum. Þannig viðheldur maður vitund sem fullkomin vera og festist ekki í sérstökum tilfinningum. Ef að hugarslökunin hefur farið fram á viðeigandi máta mun líkaminn sjálfkrafa slaka á.

Hvað varðar fundi, starf, ráðstefnur og aðra hluti þýðir þetta að spyrða ekki saman eitt erfitt viðfangsefni á eftir öðru. Frekar ætti að taka stutt hlé sem ætti ekki aðeins að eyða í samræður og álíka hluti heldur til að fylgjast með og melta það sem átt hefur sér stað. Eftir það er auðveldara að einbeita sér meðvitað að nýju efni. Að lokum getur maður lært að vera viðstaddur allan fundinn. Það er einnig gagnlegt að skynja meðvitað innihald málsverðar á meðan borðað er. Finna má mörg líkindi á milli „næringar" og sálfræðilegs og andlegs inntaks.

Ferlið, sem kalla má „að leyfa fyrri atburðum að róast", gerir styrkleikum kleift að vaxa á líðandi stundu og framtíðin er ekki tóm sem „flýtur" fyrir ofan vandamálin (sem er einnig hæfileiki sem hugurinn hefur). Þetta skapar nýjan upphafspunkt. Þaðan sem árangursríkara er að vinna dýpra með sálina. Einnig hvað varðar ytri málefni. Tími tapast ekki við þetta heldur fer sparnaður fram því allt er auðveldara og betra en áður. Mikið af andlega þenkjandi fólki tekur varla eftir því sem það missir af án þessara innri hvíldar.

Til dæmis getur nýlega útfærð eða móttekin innri framþróun fest sig dýpra í einbeittri þögninni, líkt hæfileika sem getur ekki verið „étin af möl", sjá Matt 4. Hæfileiki af þessari tegund getur samlagast öðrum áðurfengnum hæfileikum o.s.frv. Þessi þögn getur náð stað þar sem líf alls í okkur, sem hefur núna orðið áþekkara guðdómlegu frumgerðinni, verður núna skynjanlegt. Þetta er leið til að upplifa „fæddur af Guði að nýju" innra með okkur. Við fáum nasasjón af þýðingu þessa þegar höfuðið er frjálsara í meðvitaðri hvíld, jafnvel til samans með ákveðinni innsýn, máttur hjartans verður skynjanlegri og og það slaknar meira á fótunum. Síðan er nokkru „lokið", sama hve lítill hluti af lífinu það er. Hins vegar er engu „lokið" án þessa, mikilvægir hlutir halda áfram að vera fastir og ekki er unnið með þá. Slíkt getur valdið vandamálum, ekki bara í draumum, sem á einnig sameina þar á takmarkaðan máta. Einnig heilsufarsleg vandamál ásamt fleiru.

* Kristur er titill. Í frumkristni voru mismunandi útgáfur. Þekktasta er „Christos" (grísk), sem er „Messías" (hebreska) = „Sá smurði". Einnig voru „Chrestos" (gríska) = sá góði, sá heilagi; og - sjaldgæf - „Chrystos" (frá gríska „chrysos" = gylltur/skínandi).

til baka í „innihald" þessarar vefsíðu.

Jesús varð einnig að læra og varð að snúa mannlegum hæfileikum sínum sífellt meira að Guði Eftir 40 daga föstu í eyðimörkinni birtist „freistarinn"* (t.d. Matt 4, 1-11).

Neikvæð öfl birtast jafnvel í „hefðbundnu" lífi, bæði að innan sem og í hversdagslegu lífi. Einnig má líta á þau sem nokkuð með lögun, þ.e. raunverulegar verur. Fyrst af öllu eru heftar og einangraðar tilhneigingar í manninum sjálfum. Þegar þær eru virkar án þess að tengsl við hjartað fari fram verða þessar einangruðu hugsanir og síðan einangraður vilji ein merking af því að „eta ávöxt af skilningstrénu" (Fyrsta Mósebók).

Þetta eru harðir hæfileikar sem binda okkur praktískum böndum og þar sem þeir eru dýpra festir í ómeðvitundinni eru þeir það síðasta sem verður ofurliði borið. En það er mögulegt að gera eitthvað við því og viðurkenna eðli þess. Meðvitaður hæfileiki til að afneita og að geta haft í stað „verða að hafa" og skapandi og siðferðileg leið til að eiga við þetta er æfing við að vinna bug á þessum neikvæðu öflum.

Hins vegar leiðir hið gagnstæða til flótta frá efnislegum vandamálum og til tómlætis og að „fara burt" fullur fyrirlitningar inn á andleg svið. Við lítum oft framhjá því að þetta er aðeins ein hlið á sömu „neikvæðu" myntinni, hún tengist hinni hliðinni alveg eins pendúll sem sveiflast í báðar áttir. Þetta annað svæði er nú þegar opnara í dag og því einfaldara að vinna með. Ein leið til að breyta þessu er í gegnum samúð, frjálsrar gjöf á ást. Frekari hæfileika sem finna má í tengslum við bæði mætti sameina við valdagræðgi. Breyting á blekkingu krefst hugrekkis sem hefur skilyrðislausan sannleika, umburðarlyndi byggð á því og frjálsa samstöðu í öllum samskiptum við aðra.

Venjulega á öllum slíkum sviðum skortir sterkt, óeigingjarnt einstaklingseðli viðkomandi aðila sem gæti fyllt sviðin upp, í staðinn steypast tilhneigingarnar í neikvæðar öfgar.

Í Matt 4 er Jesú beraður þessum þremur truflandi hvötum, hér kallaður „Satan" eða „Djöfullinn". Hann vísar ekki einfaldlega bara til andstæðnanna heldur teygir sig til nokkurs sem nær lengra en óstöðugleiki mismunandi neikvæðra tilhneiginga. Það sem hann gerir er byggt á „orði Guðs", á „herra Guð" og á að „tilbiðja hann og þjóna einum". Kristur er utan við tvíeðli myrkursins og (sýnilegs) ljós og vinnur bug á báðu með notkun þriðju, æðri leið, eins og margir frekari atburðir sýna.

(…) Sjá einnig hluta 4, kafli „Saraþústra… " og taflan „kristið viðhorf�".

R. Steiner lýsti tveimur meginreglunum sem aðskildum verum þar sem upplifa má þær bæði í heimi andlegra sýna. Það gæti verið gagnlegt að íhuga bæði áhrif. Fyrir utan þessa tegund upplifunar er ekki alveg réttlætanlegt fyrir mannlífsspekinga að taka ekki báðar hliðar með þegar þeir hugsa um kristnar hugmyndir varðandi eina neikvæða. Tilhneigingarnar eru einnig oft svo blandaðar að „andguðdómlegar" tilhneigingar geta verið meðhöndlaðar sem heild. Ekki ætti að líta á hið gagnstæða sem marga Guði, heldur Krist með alla tengda hæfileika. Til eru samt andlegar hugmyndagreinar sem loka einu auga og líta á allar andlegar tilhneigingar sem guðdómlegar.

Bæði nútíma guðfræðingar og sumir andlegir hugsuðir loka báðum augum og finna trúlegar skýringar á hugmyndum um neikvæðar verur með því að rökstyðja það á þann máta að þær koma einungis fyrir á fáeinum stöðum í biblíunni. Þeir líta framhjá því að þetta eru ekki bara íhugunarefni, heldur áreiðanleg upplifun
Fyrir suma minni kristna hópa myndi hugtakið „valdhafi heimsins" - t.d. Jóh 14:30 - þýða að heimurinn „tilheyrir" honum í langan tíma og maður getur aðeins unnið bug á áhrifum hans. En Nýja testamentið lýsir aðeins hans freistandi og hrifsandi hlutverki. Sjá einnig Jóh 12:31.

Án ótta og neikvæðra tilfinninga hafa neikvæð öfl ekkert beint vald. „Ekki mála skrattann á veginn" (þýskt orðatiltæki), það að hugsa ekki um að versta getur einnig verkað sem verndandi búnaður, jafnvel gegn kirkjulegum hræðsluáróðri. Í dag getur andleg skynjun sýnt þessa meintu „aukningu" í neikvæðri hringrás sem endurspeglar leynda burði sem hafa blundað í langan tíma. Hins vegar geta jákvæðir hæfileikar vaxið, jafnvel þó þeir vaxi að frumgerð sem er þegar til staðar.

Slíkir persónulegir „viðkvæmir hlutar" geta einnig staðið fyrir svari frá álíka ytri öflum. Merki um þetta má finna í öllum þjóðfélögum, t.d. í vestrinu í aðstæðum þar sem peningar og sjálfsdýrkun er talin vera æðsta gildið, sérstaklega í gamla forminu án nokkurs konar félagslegs kerfis, hin einhliða þjóðernishyggja og fasismi. –Þetta á sérstaklega við þar sem hroki og afskiptaleysi ríki gagnvart heiminum, skaðleg „trúarleg" starfsemi og í hinum öfgakennda stalínisma, sérstaklega í hrottafengnu hlutverki hans yfir andlitslausu þjóðfélagi. En þetta er ekki fordæming á öllu og öllum í slíkum þjóðfélögum

Jesús kennir ekki að „standa gegn illsku" né nauðsyn illsku til að viðhalda „jafnvægi" (eins og sumar austrænar stefnur halda fram). Hann sér enga nauðsyn í neikvæðum öflum til að bera kennsl á hið guðdómlega góða. Sum, oft nauðsynleg, bein meðhöndlun á neikvæðum er ekki nauðsynleg fyrir alla. Fyrir suma getur leiðin á borð við „kristin vísindi" virkað sem Mary Baker-Eddy talar fyrir. Það sannar samt sem áður ekki að neikvæð öfl séu ekki til. En þeim má breyta óbeint í gegnum þetta. Með Kristi er einnig engin eilíf fordæming. Öllum skaðlegu öflum má breyta að lokum, allt að síðasta kafla Opinberunarbókar Jóhannesar þar sem loforð er gefið að myrkrið muni hverfa (samanber kaflinn „Hin nýja jörð"....

Eftir upplifunina í eyðimörkinni kallaði Jesú á lærisveinanna (Jóh 1, Matt 4, 18 - 22, Matt 10).

* Í sögunni um freistingarnar veltir guðfræðin fyrir sér táknrænni tengingu við sögu mannkynsins: litið er á eyðimörkina með sínum hættulegu dýrum sem andstæðu heimsins sem paradís Adams lét okkur í hendur og því sem aðstæður sem vinna þarf bug á að Jesú sem hins „nýja Adams". Í fyrstu freistingunni, þegar steinum er breytt í brauð, fjallar sagan um hvort efnið eða Guð ætti að leika vera í forgrunni. (Síðar, í sögum um að fæða og að vekja stóran hóp fólks, sjáum við ekki lengur sem freistingu. Í annarri freistingunni, að stökkva frá þaki hofsins, fjallar sagan um að vinna bug á stolti sem varðar byrðir mannlegs lífs. Jesús fór í gegnum allt sem var lagt á hann (þar til bundinn var endi á það var af upprisunni). Þriðja freistingin fjallar um mátt núverandi veraldlegu konungsríkja, eða hinu Guð gefna „himnaríki". (Þegar lengra leið gat einnig hið veraldlega viðeigandi „friðarríki" tekið upp umræðuna um hið veraldlega að leitast eftir mætti Guðs.)

til baka í „innihald" þessarar vefsíðu.

Hér (Jóh 2, 1-12) rekumst við á dæmi um hvernig misskilningur skapast ekki af rangri þýðingu, eða „leiðréttingum" páfa á guðspjöllunum, heldur af tilfinningalegum og einhliða túlkunum feðraveldisins. Þegar Jesús sagði við Maríu „Hvað viltu mér, kona?" (Lúter: „Hvað á ég að gera við þig, kona?") var seinna metið sem niðrandi. Með því að skoða textann og skoða hvernig Jesú gerir allt sem María vill getur maður auðveldlega séð að setningin er fyllt aðdáun sem betur mætti lýsa á þennan máta: „Hve marga hluti þarf ég að gera með þér, kona!" Í grísku getur maður uppgötvað upprunalegt orðalag hins einfalda aramíska tungumáls: „Kona, ég með þér" - jafnvel á tíma Jesú var nákvæm merking orða hans oft ekki þekkjanleg án þess að skilja samhengið...

Héðan í frá og að krossinum sýna guðspjöllin skapandi tengsl á milli upplifun Jesú og Maríu. Hún styður við innblástur (meira um það í kaflanum um hvítasunnuatburði) og upplifir nauðsynlegar „stöðvar" lífsins með honum sem leiðir að sálfræðilegri umbreytingu.

Jafnvel þó „brúður Krists" hjá nunnum er oft hugsað sem formleg merking er upprunalega bent á það sem raunveruleg upplifun.

„Lögun" Krists í manninum sameinast karlmannlegum hluta sálarinnar (animus**), eins og áður hefur verið sagt í kaflanum um skírnina í Jórdan. Þessi karlmannlegi hluti getur átt sér „innri giftingu" við „kvenlega" hluta sálar okkar, í þessu tilfelli undir guðdómlegum kringumstæðum Þetta getur haft gríðarleg áhrif á lífskraftinn og líkamann. Ímynd Maríu getur snert kvenlegu hluta sálarinnar (anima**) á sama máta.

Leið fyrir karlmenn í gegnum Maríu og/eða M. frá Betaníu og M. frá Magdala*. Það er mögulegt fyrir bæði kynin að feta veg Jesú eða Maríu því hvað varðar sál eða hormóna er hvorki maður né kona að fullu bundinn viðbragði frá sínu eigin kyni, eða bundinn þeim. Sumum finnst fyrri leiðin auðveldari, sumum hin seinni. En að lokum verður innri heildin skýr. Í kaþólsku kirkjunni er fyrri háttur á tilbeiðslu hjarta Jesú og hins hreina hjarta Maríu nánast gleymdur í dag. Innri þroskinn spyr, til dæmis, ekki hvort einstaklingurinn sé kaþólskur eður ei, heldur ekki hvort hann/hana vanhagi um formlega þekkingu á Maríu, ekki fordómafullur, eins og oft er með marga sem stunda ytri tilbeiðslu á Maríu.
*Uppfæra ensku

Aðeins þeim sem fara slíka umbreytingarleið getur heppnast að þroskast „einir" án kúgunar. En þetta þarf ekki að vera einsemdarleið. Hvað varðar meira innri frelsi væri samband við hið gagnstæða kyn mögulegt og jafnvel fullkomnara.

Í þessu samhengi verður það sem við höfum fengið frá föður og móður að samþætta persónuleika manns (hans/hennar). Þættir djúprar sálfræði geta haft samband við trúarlega upplifun. Bækur Eugen Drewermann er önnur leið til að líta á þetta. Þegar þetta er skoðað nánar gætu grunntrúarlegar upplifanir orðið skýrar á aðskildu sviði, þaðan sem þær hafa áhrif á sálfræðileg ferli. Í dag er tilhneiging til að sjá trúarlega leit sem „heildræna lífsnauðsynlega hvöt innan allra manna, leita æðri tilgangs í lífinu og leita að ótakmarkaðri upplifun." Sjá t.d. Hubertus Mynarek: „Möglichkeit oder Grenze der Freiheit", (á þýsku 1977). Maður verður að greina á milli ómótaðra, almennra andlegra hvata og trúarlegar hvata (latneska: endurtenging), tengjast hinum guðdómlega uppruna, „Föðurnum", sem kristnir menn gera í gegnum Krist.

Ólíklegt er að Guð, sem heimsins elsta leyndarmál, verði rofinn af einum fræðum, einni tegund upplifunar eða einu fyrirbrigði. Þegar best er er ein hlið afhjúpuð. Frekar skal reynt að viðurkenna margar nálganir og skoða allt sem heild. Þetta hefur aðeins gerst að litlu leyti í dag. Ef kristnir nýttu sér gullgerðarlistina á vegi sínum og notuðu því vinstri og hægri heilahvel saman (reynt af mörgum í dag) myndi „baráttan" á milli trúfræðinga skjótt ljúka. Niðurstaðan yrði „skapandi, ástríkur skilningur (viðurkenning)". Þrátt fyrir þetta væri hægt að skoða eina hlið, en slíkt væri viðurkennt sem slíkt og ekki gert einangruð krafa til þess. Fólk yrði meira vakandi fyrir því að það bætir hvort annað.

Sá sem getur fylgt meginreglu Jesú „Þú skalt elska náunga þinn eins og sjálfan þig" getur einnig framkvæmt slíkt og jafnvel meira til. Sá sem sækist eftir ást á sjálfum sér og á „nágranna" sínum mun taka eftir að þetta þarf að læra á undan Hinn innri „að verða fullkomnari" getur greitt fyrir ást hans.

Hefðbundin guðfræði leit á þennan atburð sem hann kæmi í stað hinnar grísku Díónýsusreglu, eða sem táknræna tengingu við fund Ísrael með Guði („á þriðja degi"..." 2. Mósebók 19:16) ásamt eftirvæntingu pínu og dauða Krists, þar sem vínið fær dýpri merkingu.

*Á meðan María, móðir Jesú, er álitin vera „andleg móðir" þeirra sem vilja fá leiðsögn hennar er María Magdalena meira tengd við líf á jörðinni hjá þeim sem dást að henni.
María Magdalena (María frá Magdala) var kona sem fylgdi Jesú. Margir telja hana hafa verið vændiskonu og að Jesú breytti lífi hennar. En þó að Jesú hafi sagt: „Hún hefur elskað mikið", þýðir þetta ekki endilega mikið af kynlífi, heldur sanna getu til að elska fólk, að finna til með því og að vera gott við það. Hún elskaði Jesú. Henni líkaði bæði við hann sem mann OG hún dáðist að honum sem andlegum leiðtoga. Samkvæmt dulspekibókmenntum (Jakob Lorber) hreinsaði hún sífellt ástina sem hún bar til Jesú, breytti henni í andlega ást. Ást hennar var leið til að skilja Jesú og Guð betur og betur. (Hugsanlega á svipaðan máta og Klara, konan sem elskaði munkinn Frans frá Assisí/Heilagur Frans sem hafnaði henni fyrst í kringum 1100 en samþykkti hana síðar. Það er áhugaverð kvikmynd um Frans í kvikmyndahúsum núna, á þýsku og ensku.)
Það er sérstök hefð á tilvísunum til Maríu Magdalenu - þjóðsögnin um hið „heilaga gral" Jósef frá Arímaþeu, María Magdalena og aðrir fylgismenn Jesú tóku „gralinn" - upprunalega bikar með blóði Jesú á krossinum - til Frakklands og Englands. Sum kraftaverk tengjast gralinum. (Gralinn táknar einnig guðdómlega ást). 
Það eru einnig kenningar um Maríu Magdalenu. Til dæmis sú að hún átti barn með Jesú sem skapaði upphaf fyrri evrópsku konungsættar (Mervíkingar). Engum hefur tekist að sanna þessar tilgátur í nútímabókum.

Spurning:
Get ég lagt hendur á plóg til að bæta samband mitt við einstaklinga af gagnstæðu kyni?

Til baka í „innihald" þessarar vefsíðu.

Það er góð hugmynd strax eftir kaflann um „Brúðkaupið í Kana" (Jóh 2, 1-12) að taka á samtíðarvandamálum á sviði ástarinnar. (Finna má yfirgripsmikla aukasíðu á heimasíðu/„Spurningar, Svör...".)

Kristur fjallar um hjarta fólks og möguleika þess að verða heild, að vera fullkomið, sem er forsenda raunverulegs frelsis. Hann styður ekki frekara niðurbrot í manninum sem er þegar að verða að engu; engin dulspekileg upplifun á neinu, frekar ný samþætting á „visku hjartans".

Kristur stendur fyrir ábyrgð fólks fyrir hvert öðru. Hann trúir samt sem áður ekki á „eðlislægar nauðsynjar" ytri mynda eða að ofmeta þær. Jafnvel að misnota þær hvað varðar ábyrgð, trú og hreinskilni til að afhjúpa öfund og að „eignast sér einhvern". Hjá honum snýst allt um andann sem fólk hagar sér í. Í hjónabandi er ekki allt sjálfkrafa rétt sem er álitin neikvæð ytri hlið.

Að elska Guð og nágranna þinn sem þig sjálfan þýðir einnig að elska sjálfan þig. Þessi stjórn Krists, tekur við af fyrirbyggjandi rökum Gamla testamentisins er almenn viðhorf sem finna má á sviðunum þremur og sameinar þau (sjá Mark 12:33; Jóh 13:34; Gal. 5:14; Jak 2:8). Í þessu samhengi er mannkærleikur eitthvað meira en umönnun ættingja, o.s.frv. Þetta útilokar þá þó ekki - á frjálsan máta. Sökum þessa hlutverks manns sem ástríks hjálparmanns þá er sjálfselska, þar sem viðeigandi er, ekki sjálfselskri tegund heldur af góðmennsku hjartans, beint að manni sjálfum sem verkfæri til að þjóna öðrum og/eða Guði, þar á meðal líkamanum.

Æðsta ástin er skilyrðislaus ást. Samanber að elska jafnvel „óvini" Matt 5:43-48 - sem útilokar ekki visku

Fyrir íbúa Evrópu í samtímanum getur umbreyting kynferðis verið upplifuð þegar tvær manneskjur hittast á vitsmunalegan og sálfræðilegan máta á meðan gagnkvæmar athafnir vara en læra síðan að eiga við útstreymi andúðar og samúðar. Þessa hluti, á meðal annarra, ætti að íhuga er leitað er að tengiliðum sem einnig er vit í fyrir hinn ytri heim. Sameining á líkamlegu sviði kemur síðar og er ekki sjálfkrafa hluti af allri vináttu og fundum. Og að kynnast einhverjum þýðir ekki að maður þarf að fara frá núverandi maka. En ástrík stemning fylgir því. Máttur hjartans getur laðað að sér kynferðislega orku, og fólk þarf ekki alltaf að leysa hana með miklum krafti, eins og gerist svo oft í dag í gegnum menningarlega skilyrðingu.

Marga andlegar hefðir kenna umbreytingu kynferðis í stað kúgunar eða þess að lifa sig í gegnum það sem er meira en „göfgun" Freuds. Álíka nálganir voru í hinum kristna heimi en eru týndar í dag og þarf að útfæra þær að nýju; arfleifð mansöngvara og trúbadúra drógu upp mynd af þessari tegund þekkingar.

Þar sem kynferði getur valdið ómeðvituðum tengslum á milli fólks sjá flest trúarbrögð það sem jafnvægislist tengt við samband þar sem báðir aðilar ráða við afleiðingarnar. Þeir sem vilja forðast kynlíf fyrir giftingu geta gert slíkt, ef báðir aðilar eru greinargóðir varðandi það sem þeir vilja og styðja hvort annað í samræmi við það.

Jesús viðurkenndi þessa gömlu nálgun, alveg að neikvæðu persónusköpun varðandi að girnast til dæmis maka einhvers annars. En þetta útilokar ekki endilega ákafan fund tveggja einstaklinga sem hittust einungis oftar en haldið var fyrirfram. Þetta er ekki alltaf auðskilið, meira segja ekki fyrir þá tvo einstaklinga sem um ræðir: „Því að hvar sem tveir eða þrír eru saman komnir í mínu nafni (þ.e. „í tengslum við anda minn") er ég mitt á meðal þeirra" (eða þýtt á réttan máta: „í þeim"). Þetta krefst ekki opinberrar, kirkjulegrar samkomu, ekki sérstaks undirbúnings en getur átt sér stað alls staðar þar sem „andi Krists" tengir tvær manneskjur saman einhverra hluta vegna. Jafnvel þó um karl og konu sé að ræða og þeim líkar við hvort annað (samúð) getur verið erfitt að viðhalda skýrri vitund sem er uppruninn en slíkt er nauðsynlegt fyrir heiminn. Þetta þarf ekki að snúast um samband eða kynlíf en þeir sem um ræða verða að finna út á hreinskilinn máta um hvað er að ræða ef þau vilja taka stjórn á aðstæðunum. Stundum var augnablikið til staðar ef maður var opin/n fyrir því.

Forsenda viðeigandi fundar á milli einstaklinga, sem maður getur bætt á náttúrulegan máta, er rannsókn á einstaklingseðli manns, þar á meðal „árunni" og/eða „náðargáfu". Jafnvel í sambandi heldur fólk áfram að vera einstaklingar og algjör sundrung tveggja einstaklinga í sambandi er ekki það sem Kristur vildi.

til baka í „innihald" þessarar vefsíðu.

Í Jóh 2, eftir brúðkaupið í Kana er „hreinsun musterisins" lýst. Á ötulan máta rak Jesú kaupmenn og víxlara út úr musterinu með ofbeldi. Hann vildi senda út skýr skilaboð gegn hræsni heimsins, tilnefndi musterið sem tilbeiðslustað en ekki einungis sem stað þar sem prútt fer fram. Undir þessum kringumstæðum átti hann ekki von á neinu frá embættismönnum borgarinnar og kirkjunnar svo hann notaði sínar eigin hendur sem sá eini sem var ábyrgur „í húsi föður síns". Þessi verknaður var félagsleg andstaða sem ekki fylgdi ofbeldi. „Framar ber að hlýða Guði en mönnum" er almennt séð viðhorf Jesú. Einnig þar sem hann segir: „Gefðu það keisaranum, hvað er keisarans (og til Guðs, hvað er Guðs)", aldrei er eins þrælslundað viðhorf rangtúlkað eins oft. Markmiðið er frekar að hlífa lærisveinunum við tilgangslausum ágreiningi við félagsleg öfl sem skipta þá ekki máli. Trúarbrögð og stjórnmál hafa sín eigin lög. Að þjóna náunganum og að vilja „það besta fyrir borgina" er heldur ekki þrælsótti.

Í þessu samhengi ætti spurningin um hvernig tekið er á tilfinningum að spretta fram því ekki eru tilfinningar allra á eins háu stigi og tilfinningar Jesú. Hann bjó sífellt við „skjálfta frammi fyrir Guði" og samkennd í garð fólks og ákafi hans var byggður á meðvituðum, góðum ásetningi. Í venjulegum manneskjum eru næstum allar tilfinningar blandaðar saman við ómeðvitaða örvun. Viðbragð sem er mismunandi ævisögulega séð og mismunandi að styrkleika en mjög svipað í grunngerð. Að horfa á sjálfan sig, án þess að vera ánægður með túlkun annarra og halda áfram að leita að þessum viðbrögðum í manni sjálfum, að horfa á þau og öðlast loks stjórn á þeim og/eða færa Guði þau er langt lærdómsferli.

Þó við eigum hér við sálina eru hefðbundnar sálgreiningar og/eða meðferðaraðferðir ekki mjög viðeigandi fyrir þá sem leita að Guði og sannleikanum.
Sálfræði getur jafnvel stöðvað andlegan þroska okkar ef við höfum einhliða túlkunarmódel í huga okkar sem reyna að minna sálfræðileg vandamál varðandi kynferði og æskumótunar. „Orsakir" veikleika geta að auki orðið að „réttlætingu" til að halda áfram að vera eins og maður er í stað þess að leggja áherslu á getu mannsins til að þroskast eins og Erich Fromm hefur minnst á.

Þar sem sálfræðin ýtir undir að skoðað séu sálfræðileg ferli og þegar sálin álitin vera meira en bara efnafræðileg, rafmögnuð virkni, sem sjaldan á sér stað, getur rannsókn þeirra reynst gagnleg brú. Vísindin myndu þróast betur ef þekking og/eða deilur varðandi óhefðbundna sálfræðilega skóla væru viðurkenndir sem efniviður fyrir þeirra eigin rannsóknir. Það hjálpar yfirleitt ekki að vinna að mörgum margslungnum vandamálum í einu. Áhrifaríkara væri að leita fyrst að þáttum þessarar sálarflækju og greina í sundur hvort um sé að ræða „bjálkann í auga manns" eða „flís í auga einhvers annars", hver er ábyrgur fyrir því. Jesús og sumir kristnir skólar leggja áherslu á „bjálkann í auga manns" því það er erfiðara að líta á vandráðin verk manns, slíkt þarf að læra og maður ætti að byrja á að leiðrétta mistök manns; að heyra játningu manns hefur því læknandi áhrif fyrir utan andlegan ávinning. Sálfræðilegir skólar kjósa stundum frekar hitt sjónarhornið, þess er tilheyrir fórnarlambinu. Maður gæti uppgötvað að loks hefur maður litið á bæði sjónarhorn. Austrænar andlegar kenningar myndu til dæmis leggja áherslu á tenginguna á milli beggja hliða í lífinu sem uppruna „karma", örlög.

Aðferð sem R. Steiner benti á gæti hjálpað til að eyða eftir-áhrifum sem daglegar venjur valda, þ.e. dagleg upprifjun á hinu liðna, hefst á kvöldinu og lítur aftur til morgunsins. Þetta auðveldar veruna í nútímanum Þessi aðferð auðveldar álíka ferli eftir dauða eins og margar dauðaupplifanir hafa skýrt frá.

Það er einnig mögulegt að skapa „spegil sálarinnar", lista af eigin neikvæðum hæfileikum sem bæta þarf og með hæfileikum til að keppast að. Maður gengur oft í gegnum þetta, stjórnar eigin þroska, venja sem mikið hefur verið reynd af dulspekingum.

Sálfræðileg framför getur haft þau áhrif að samræður batni á milli einstaklinga. Fólk er minna fordómafullt og ekki er eins líklegt að það hrapi að ályktunum þegar það hefur sjálft orðið gegnsætt og hefur getað sleppt byrðum sínum. Þegar Jesús leggur áherslu á viðhorf sem dæmir ekki fólk og mikilvægi þess sem „kemur úr munninum" er hann ekki að tala um ófullnægða siðferðilega fullyrðingu heldur beiðni um að hefja lærdóm. Þetta gæti haft það í för með sér að fólk verður að hætta að deila, taka sér hvíld - sjá kaflann „Þögnin í eyðimörkinni" - og síðan ræða hreinskilið hvort við annað.

Í þessu samhengi eru evrópskar andlegar leiðir sem innihalda tauga- eða vitundamiðstöðvar þekktar í Jóga sem „orkustöðvar" (mannlífsspeki, alþjóðlegt líf - má ekki rugla saman við Universal Life Church -, og annað). Maður getur ekki sjálfkrafa lýst þessum hugmyndum eins og þær séu ekki kristnar, eins og sumar kirkjur myndu vilja að við héldum, en við þekktum þegar kristna guðspekinga á miðöldum (J. G. Gichtel*). Núna má viðurkenna að þetta býr í okkur öllum, alveg eins og nálastungupunktar, sérstaklega í Kína. Þetta er ekki sjálfkrafa taóismi því þessa punkta og línur má mæla með rafmagni og skoða vefjafræðilega séð í holdi mannsins.

* Miðaldamynd frá J. G. Gichtel

**) „Ákafinn" í þessari merkingu þýðir annað en „ákafi án skilnings" (Rómverjabréfið 10:1-3)

Spurning:
Getur Guð aðstoðað mig við að vinna með tilfinningar mínar af meira ásettu ráði?

Til baka í „innihald" þessarar vefsíðu

Mikið hefur verið ritað um umskipti þjóðfélagsgilda (bæði gamalla og samtíðargilda) sem fjallræðan hefur valdið. Sumir kunna að meta hana í tengslum við félagslegar athafnir. Aðrir reyna að ógilda gildi heimsmála með hugtakinu „siðareglur undirstöðuviðhorfa" og hygla svokallaðar „siðareglur ábyrgðar" með hótunum á refsingu eins og í Gamla testamentinu, hernaðarkenndar eða aðrar gerðir. Sumir reyna einfaldlega að haga lífi sínu í samræmi við ræðuna. Fjallræðan er einnig metin mikils fyrir utan kristni (t.d. af Gandhi).

Séð frá sjónarhorni rannsóknar á vitundinni er augljóst að fjallræðan er beint að fólki sem skilur að vitund getur verið meira en andleg greining og átta sig á að lífið endar ekki með þeim. Hinir „andlegu fátæku", sem vita að þeir eiga ekkert (eða ekki mikið) og eru reiðubúnir að hugsa á afstæðum nótum, til að sjá að Guð veit meira en þeir og að hann getur kennt þeim margt, þeir eru blessaðir, „himnaríki er þeirra". Þetta viðhorf getur reynst vera samfellt og öflugt skref í þroska manns, mun betra en önnur viðhorf sem almennt séð eru talin vera „hyggin".

„Þeir sem þjást" verða ekki að bera sín eigin örlög sjálfir og því eru þeir hluti af ríkinu í heild sinni í stað þess hlaupa kærulaust yfir allt. Sumir aðstoða líka við að bera byrði einstaklinganna í aðstæðum þeirra og finna að lokum örlög þjóða og mannkyns. Í stað stjórnmálamanna eru þetta oft félagslegar hreyfingar okkar daga. Og hver veitir þeim nauðsynlega samúð? Hver biður fyrir þeim, í stað alltaf fyrir þá voldugu, frægu og ríku?

Hinir „hógværu" eru þeir sem eru af fúsum vilja hógværir (en ekki þeir sem eru bara hræddir). Þeir „munu jörðina erfa" og aðeins undir stjórn þeirra getur jörðin verið varðveitt og þróast.

„Þeir sem hungrar og þyrstir eftir réttlætinu": - ekki öfund en sanngjörn leit að réttlætinu fyrir þá sjálfa og fyrir aðra opnar fólk fyrir því sem er fyrir „ofan" það. Fyrr eða síðar munu svörin koma, þó þau munu ekki alltaf vera á þann veg og þau ímynduðu þau sér „Hinir miskunnsömu" bera bræður sínar og systur og dýr af fúsum og frjálsum vilja og á sama máta og Guð ber þá

„Þeir sem eru hjartahreinir" og hafa tekið eftir og lagt frá sér vitsmunalegu gleraugu sína og fordóma „munu Guð sjá". Þetta er dýpri merking á orðunum „dæmið ekki".

„Friðflytjendurnir", á sama máta og friðarbæn Frans frá Assisí, leyfa öðrum að sjá að annað af hlýtur að vera að verki hér, annað af en ákvarðar annars líf. „Því að þeir munu Guðs börn kallaðir verða."

„Sælir eru þeir sem ofsóttir eru fyrir réttlætis sakir því að þeirra er himnaríki", og þeir sem eru smánaðir og ofsóttir af öðrum vegna Jesú eru einnig blessaðir. Þetta var einnig oft tilfinning þeirra, á meðan ytri vera þeirra þjáðist. Þetta þýðir þó ekki að þjáning sé markmið í sjálfu sér

Þeir sem ávarpaðir eru eiga einnig að ganga í hlutverk sem „salt jarðar" og sem „ljós heimsins". Sérstaklega í þessum kafla vísar hann til „laganna" og spámanna Gamla testamentisins. Hann talar um það sem var rétt fyrir sinn tíma og gerir það árangursríkt á nýjan hátt fyrir nýjan tíma. Þar sem lögin sjálf geta ekki lengur verið forgrunni, heldur upptök þeirra. Tími þegar allar manneskjur geta endurskapað innri meginreglur lífsins að nýju.

Sá sem „sækist eftir guðsríki mun fá allt annað". Það er vert að merkja að andlegan hugsunargang á ekki að eyðileggja heldur opna til að geta meðtekið það sem á upptök sín í æðri, andlegri rökfestu. Ræðunni er samt sem áður ekki ætlað að valda því að við sniðgöngum heimsins „hömlur" í stað ávinningsins sem hlýst af því að njóta æðra ástands andlegrar vitundar. Æðri skilningur á að horfast í augu við heimsvitund og líf þar til heimurinn er umbreyttur. Skýrleiki er til staðar eða getur þroskast í sambandi við skilnings mannsins á ákveðnum spurningum, allt frá fáfræði til hugleiðingar, hroka, kenningu og trú, og endar loks í þekkingu. Það er mikilvægur grunnur fyrir vöxt. Þetta er öðruvísi en að sækjast eftir himnasælu sem finna má í gömlum andlegum hugsunarstefnum.

Hið æðra hugsunarstig sem lýst er í fjallræðunni (sjá einnig næsta kafla) er sérstaklega beint til fólks sem við meira en einfaldlega að nota það til að endurskipuleggja sínu persónulega andlega lífi. Leiðinn fjallar um líf einstaklingsins þar sem viðkomandi getur leitað að maka eða að „þeim er stendur honum næst" eins og lýst er í köflunum „Skírnin" og „Þögnin í eyðimörkinni". Útþensla vitundar inniheldur samband karlkyns og kvenkyns og fálmarar eru teygðir út í áttinni að frekari sálfræðilegu samspili á milli margar einstaklinga. Bent var á slíkt í köflunum „Brúðkaupið í Kana" og „...Ást". Hérna höfðar fjallræðan til þessa efnislega og siðferðilega stigs sem opnar leiðina fyrir ítarlegri andlegum markmiðum sem geta mótað samfélag úr samskiptum fólks. Þetta er í samræmi, á frumstæðan hátt, við samband hljóðs til tónbila, tónbila til þríhljóms og við þríhljóma til tónstiga, sem virðist vera raunverulega mynstrið fyrir allt - heildin.

Í guðfræði hefur tengingin við opinberunina í gamla testamentinu verið metin: t.d. Sálmar 1 og Jer. 17:7f. Samkvæmt 4. Mósebók 12:3 í tengslum við Mat 11:20 var litið á Jesú sem hinn nýja Móses. Spádómurinn í Sakaría 9:9f. „...ríki hans mun ná frá hafi til hafs" fjallar um mikilvægi kunngerðs guðsríki á heimsvísu. Það er ekki hægt að líta hjá því að í Fjallræðunni umbreytir Jesú aftur og aftur lögum Gamla testamentisins í eitthvað nýtt: „…en ég segi við ykkur…", þ.e. hann talaði ekki sem rabbíni að túlka ritninguna heldur með vitund á guðlegum leiðangri. Deilt var einmitt um þetta spámannlega og Messíasareinkenni af þeim sem trúðu aðeins á Gamla testamentið.

Aftur í „innihald" þessarar vefsíðu.

Mörg verka Jesú eru hin táknrænu ytri tákn fyrir innri „ummyndun", hefst í samtalinu við Níkodemus (Jóh 3), heldur áfram með Fjallræðunni, alveg að lækningu fyrir þann blinda og mettun 5000 manna á fjallinu. Þessi ummyndun er að hluta til skyld hinu austræna hugtaki stórkostleg uppljómun (great enlightenment). Mannsandinn er uppljómaður. Það vísar hér samt sem áður til nánari tengingu við Guð og anda hans. Hér ber ekki aðeins að skilja Guð sem algilt lögmál heldur einnig veru, veru sem er raunveruleg Jesú og þeim sem fylgja vegi hans.

Einfaldur „jákvæður hugsunarháttur", ef hann er ekki sjálfselskur, ekki mikilmennskubrjálaður og án tæknilegrar hagræðingar, gæti breytt hugsunum í ástand líkara því sem kemur frá Guði. Þessi leið gæti opnað okkur fyrir Guði. Prentað mál þessarar hugsanastefnu hefur samt sem áður ekki verið rætt nógu mikið og slíkt getur oft leitt til sjálfsblekkingar.

Þetta er ekki enn „ummyndun". Ummyndun bætir ekki bara jákvæðri staðfestingu við hin óskipulegu, fjölbreyttu andlegu „úrræði" sem allir hafa yfir að ráða þannig að meiri jákvæðni bætist við - sem er möguleg æfing. En ummyndun afhjúpar allt með hæfileika til að líta á andlegan uppruna, lausan við brenglun hugans eða misvísandi áherslu. Æðri guðdómleg skipan í öllu verður sýnileg. Varðandi þessa tegund þroska er um að ræða æðra stig ferlis sálfræðilegrar hreinsunar sem minnst er á í kaflanum „Hinn heilagi ákafi". Á þessu grunnstigi skilnings verður allt skýrara. Bein viðurkenning eða skilningur snýst ekki um að hugsa; slíkt kemur bara með eða án hugsunar Það er ekki hægt að þvinga slíkt fram og það frelsar okkur. Hugsanaheiminn þarf ekki lengur að bæla til að kalla fram æðri visku, eins og aðrar hugsanastefnur hafa gert tilraun til.

Hugsun okkar er óháð viðbragðarmunstrum varðandi eðlisávísunina og hin stjórnanlega, greinandi og tilbúna hugsun verður tól æðri skynsemi á mun auðveldari máta. Þá getur einstaklingurinn einnig skilið hvaða hegðun hentar hverjum kringumstæðum.

Maður getur gert ráð fyrir að Kristur sjálfur hafi ekki þurft að eyða öllum þessum sljóleika sem aðskildi venjulega manneskjuna frá þessu stigi vitundar. Hann hlýtur samt sem áður að hafa upplifað aukið stig skýrleika Síðar, í svokallaðri æðstu presta bæn, bað hann um þann skýrleika sem hann hafði haft við Guð fyrir sköpunina.

Sumir guðfræðingar sjá ummyndunina og játningu Krists af Pétri í ljós gyðingalegs dags á sama tíma varðandi friðþægingu eða Tabernacle veisluna sem fylgir. (Dagur friðþæginar var eini tími ársins þar sem presturinn sagði nafn Guðs í innri helga stað musterisins). Aðrir sáu tengingu við Móse að klifra upp á Sínaí fjalls (Önnur Mósebók 24:16).

Spurning:
Getur Guð aðstoðað mig við að endurskipuleggja hugsanir mínar í samræmi við skynsemina?

Til baka í „innihald" þessarar vefsíðu.

Jesús aðhafðist ekki til að fullnægja þorsta einhvers annars í garð skynjunar. Hann aðhafðist ekki heldur til að neyða fólk til að trúa í gegnum ytri atburði. Hans heila leið var leidd áfram af innri skýrleika sem sagði honum hvað hann ætti að gera hverju sinni, og ekki „sökum mismunandi kringumstæða, til að ná fram hinum og þessum áhrifum" Lækningar voru oft „táknrænar" fyrir eitthvað stærra og eitthvað sem var meiri grundvallarregla. Á meðan lækningu þess sem fæddist blindur á sabbatsdag svaraði Jesú að ástæðurnar væru ekki syndir „heldur til þess að verk Guðs verði opinber á honum". (Jóh 5, 6-9; Jóh 6; Jóh 9, 3 ...).

Á sama tíma var sundrung á úreltum hugsunargangi og hugleiðing hins djúpa mikilvægis slíkra aðgerða án efa hjáverkun sem óskað var eftir. Jesús áttaði sig á að til er fólk sem þarf að geta fylgst með, talið, mælt og vegið, eins og í tilfelli Tómasar, sem stendur fyrir „hin vísindalega" á meðal lærisveinanna. Þegar hann fékk tækifæri til að rannsaka hvort Jesú stæði í raun fyrir framan hann sagði Jesú: „Vertu ekki vantrúaður, vertu trúaður" (Jóh 20, 19-29). Jesú vildi að Tómas beitti sinni nýju upplifun með því að íhuga svo hreinskilnislega og djúpt að rætur efa hans myndu hverfa og eitthvað rann upp fyrir honum. Það að Jesú þurfi að segja þetta á eftir þýðir ekki að Tómas hafi verið vantrúaður maður, núna „veginn" af hinum ytri raunveruleika og „neyddur til að trúa", jafnvel þó hann óttaðist refsingu. Það þýðir heldur að Tómas varðveitti hæfileika sína til að ná nýjum sannfæringum á sjálfstæðan hátt. Slík meðferð á staðreyndum og hugsunum er ekki fordæmd hér eins og sumir útskýrendur misskildu sökum skorts á þekkingu á mannlegri vitund. Þrátt fyrir það varð Tómas samt að læra að það eru aðrar leiðir til að sannfæra mann sjálfan, fyrir utan að líta á efnislegar staðreyndir.

Jesús vissi hvað var rétt fyrir Tómas. Hann vildi ekki þvinga neinn. Slíkt hefði verið of líkt dómsstólum og það er engin ásetningur í að ögra hann í að neita einhverju sem hann var ekki nógu þroskaður til að skilja.

„Kraftaverk" Jesú mynduðu heldur ekki hans helstu athafnir. Oft framkvæmdi hann þau einungis til að hjálpa, eftir að vera beðinn um slíkt, án þess að fólk væri til staðar og hann „hótaði" fólki að segja ekki frá.

Í dag reyna guðfræðingar og aðrir frá stefnu Bultmanns „guðfræði afgoðsagnagerðar" (theology of demythologizing) enn að útskýra kraftaverkin sem táknrænar lýsingar á einhverju. Það er augljóst að verið er að reyna að aðlaga hugmyndir þeirra að vélrænni sýn á heiminn og mannseðli 19. aldar og að þeir vildu ekki íhuga vísindaafrek sem áttu sér stað síðar. Seinni leitni innan skammtaeðlisfræði, í líffræði og lífeðlisfræði, í náttúrulegum lækningum og dulrænum rannsóknum, í stjarneðlisfræði og svo framvegis hafa fyrir löngu náð því stigi að „óhugsanleiki" atburða í biblíunni hefur verið fjarlægður. Þetta þarf ekki að standa fyrir leit að „sönnun á tilvist Guðs": önnur skynjunarstig væru ábyrg ásamt þeim vísindalegu.

Eitt sem er rætt innan þessarar guðfræðilegu stefnu er að hún lítur ekki á vísindalegan sannanleika sem nauðsynlegt skilyrði fyrir að hafa trú.

Tíma þess að líta á allt með einhliða sjónarmiði, gömlu frönsku „upplýsingastefnunnar", er lokið. Núna geta allir vísindamenn verið trúaðir án þess að verða geðklofa. Á tíma þegar fólk hikar ekki við að trúa staðreyndum dulrænna rannsókna, eins og getu einstaklinga til að beygja skeiðar án þess að snerta þær, eru nægar staðreyndir til staðar þó til séu loddarar. Það væri fáránlegt að neita slíkum hæfileikum eins og í tilfelli Jesú Krists. Starf Jesú var sökum annarra ástæðna og snerist ekki einfaldlega um að skemmta fólki við að beygja skeiðar. Í dag gefa margar mismunandi upplifanir það til kynna að Jesú var fær um að rjúfa öll náttúruleg öfl. Í nútímanum er alveg eins mikilvægt að velta þessu fyrirbrigði fyrir sér, fyrir okkar samtímasýn á manneðlinu, fyrir heildræna, samþætta, eða kristna lækningu og svo framvegis. Slíkt andlegt sjónarmið á Jesú er ekki andstætt skilningi á honum varðandi það að hann sé „mannssonur" sem vildi veita einstaklingum, félagslegum tengslum þeirra eða samfélaginu sýnilegt dæmi. Oft var það aðeins þessa greinilega mótsögn sem leiddi til neitunar á að samþykkja „kraftaverkin" því að umræddir einstaklingar hugsa það að þeir verði að bægja frá sér tilhneigingum sem leiða þá í burtu frá mannlegri og félagslegri kristinni trú. Í raunveruleikanum þurfti báða þessa hluti til að birta áætlaða mynd af raunverulegri (uppbyggilegri) „róttækni" Jesú og tengingu hans við viljann og þar með einnig máttar skaparans.

(…) Orkan hér er ekki óhlutbundið afl hér; á sama tíma er hún áhrif af tilvist Guðs. Til dæmis í austrænum jóga er oft litið á orku sem eitthvað einangrað. Í dag má framkvæma lækningu i upprunalegri merkingu með bænum og með því að gefa gaum að innsta hluta manneskjunnar, tengda Kristi, sem vill að fólk læknist og verði meira fullkomnað, - sem getur síðan þá jafnvel „meiri verk en hann" (Jóh 14,12-13).
En sjálf andlega lækningin og sálfræðilegur og andlegur þroski sem fylgir henni ræðst samt af guðsnáð, sem enginn getur þvingað fram, sama hve mikið við reynum að undirbúa okkur fyrir hana.

Varðandi „gjafir hins heilaga anda" sjá einnig 1. Kor 12, 7-11; Pos 2, 17-20; og kaflann „Hvítasunnuatburðurinn" í þessari bók.

Til baka í „innihald" þessarar vefsíðu.

Allt frá upphafi kennslu sinnar að þessu skrefi hafði Kristur endurskilgreint öll stig manneskjunnar sem hinar fornu dulspekistefnur höfðu átt í vandræðum með í þúsundir ára. Þetta gerði hinu „súpervitundarkenndu" innra sjálfi kleift að sýna sig í mannslíkamanum, sálinni og huga allra manna sem fylgja veginum. Hins vegar verður hæfileikinn til að hreinsa, samþætta og víkka út í vaxandi mæli dýpri og eldri hluta undirmeðvitundarinnar sífellt greinilegri.

Hinir fornu egypsku dultrúarsiðir þekktu leið frá huganum og sálinni niður til að meðvitað taka upp líkamlegan vilja til að lifa. Önnur „dýpkun" birtist með „upprisu Lasarusar frá dauðum"- Jóh. 10.39 - 11*. Fyrst af öllu eru sum smáatriði greinilega lík egypsku þekkingunni. Þetta varðaði gamlar venjur þar sem einstaklingurinn eyddi þremur dögum í ástandi sem nútíma dulrænar rannsóknir kalla „upplifun fyrir utan líkamann", alveg eins og draumfarir en meðvitaðar. Líkaminn lá þarna, virtist vera dauður. Þegar einstaklingurinn vaknaði að nýju hafði hann/hún innri vissu að hann myndi vera til sem sálfræðileg andleg vera eftir líkamlegan dauða. „Hierophantos" (innvígður prestur) varð að tryggja að einstaklingurinn myndi vakna aftur í líkama sínum eftir í mesta lagi þrjá daga því annars færi líkaminn að rotna. Þetta er einmitt það sem okkur er sagt í sögunni um Lasarus - eftir fjóra daga var hann „þegar farinn að lykta". Vökunaraflið varð því að kafa dýpra, hafa áhrif á sjálf efnið líka, til að ná honum að nýju til baka. Í biblíulegum atburðum er tilhneiging til að sýna að anda kristindóms megi auðveldlega þekkja í hinum efnislega heimi og í ytri aðgerðum. Þessa tilhneigingu er rétt farið að ræða að nýju á okkar tíma eftir að dulspeki fyrri alda kannaði einungis í flestum tilfellum vitsmunlega, sálfræðilega hluta.

Líklegra er að kenningar allra trúarbragða um líf eftir dauðann eigi upptök sín í slíkum upplifunum þegar manni líður sem maður sé fyrir utan efnislegan líkama sinn, í stað heimspekilegra hugleiðinga, sem voru ekki viðeigandi fyrir ástand vitundar forsögulegs fólks og fólks á fornöld. Betri útskýringu má finna í Jean Gebser „Ursprung und Gegenwart" („uppruni og nútími" - nákvæmt enskt heiti ekki kannað). Hann aðgreinir fornt, töfrandi og goðsagnakennt ástand vitundar á undan því er tengist fræðilegum vitsmunum og síðar samþættri vitund. Hvort sem hléin á milli þessara stiga voru óhjákvæmileg er allt önnur spurning. Þau má samt sem áður skilja í dag. R. Steiner leggur einnig áherslu á ósambærileika eldri stiga vitundar við nútímavitund. Minningar um það má einungis finna á mismunandi stigum í uppvexti einstaklinga í dag

Samanburður við gamaldags vígslusiði, sem eru ekki lengur mögulegir, þýðir ekki að upprisa Lasarusar frá dauðum hafi verið helgisiðaaðgerð undirbúin utan frá af öllum þátttakendum eins og í Egyptalandi. Jesús frelsaði aðgerðir sínar frá trúarreglutengdum reglum tímans, t.d. sabbatsdagsins, tímarúmi, t.d. musteri eða aðstæðukenndum hlutum. Frá þessari sjálfstæðu stöðu notaði hann samt sem áður stundum að fúsum vilja slíkar kringumstæður á jákvæðan máta, t.d. páska, musteri... Hann getur því verið dæmi um hvernig taka eigi t.d. á ákveðinni tilhneigingu á borð við forsendu stjörnuspekilegra sjónarmiða, „orkustaða" og helgisiða. (Sjá einnig bækur Markos Pogacnik: „Healing of the Heart of the Earth", „Christ Power and Earth Goddess" o.s.frv. varðandi jarðviskutengdar (geomancy) rannsóknir, Findhorn Press, U.K. Scotland)

Jesú og fólkið í kringum hann varð sýnilegra í heild sinni fyrir umheiminum sökum upprisu Lasarusar - Jóh 10:39-11. Hér má sjá víkkun á vitund Jesú sem nær einnig til lærisveina hans og frjóvgar því þjóðfélagið. Álíka útþenslu vitundar má því sjá í dag þegar hópastarf fólks leiðir út og líkir eftir Jesú.

Núna fylgir frásögn af pínu og dauða Krists. Æðsti prestur gyðinga ræðir um samband þess hvað gerast eigi við Jesú og örlög þjóðarinnar (Jóh 11). Að hans spámannlega áliti tók hann eftir að Kristur myndi deyja fyrir þá alla en hann rangtúlkar að Jesú myndi skaða þjóðina með því að lifa áfram. Slíkt krefst ákveðins stigs vitundar sem nær út fyrir hugsanir, hæfileika til að skilja ferli og samhengi þeirra á sama tíma. Þennan hæfileika þarf að öðlast. Einstaklingur fæðist vanalega ekki með hann og skólar kenna hann ekki. Þetta er ekki eins og tilvonandi andlegar myndir sem fara eftir eðlisboði. Djúpar orsakir má afhjúpa, leysa upp og skapa. Neikvæðar eða aðrar hugsanir eru ekki lengur geymdar hálfmeðvitað. Þær geta ekki lengur safnað saman samsetningum vandamála sem hafa áhrif á bæði dýpri og efnisleg ferli. Jafnvel þegar litið er til baka getur þetta vandamál verið leyst ef fólk fylgir þessum lögum. Leiðin að frjálsri, skapandi framtíð er þá opin.

Á þýsku og ensku síðunum er hluta úr Jóh 11 bætt við:
Klemens frá Alexandríu, einn af kirkjufeðrunum, átti hið víkkaða, „leynilega" Markúsarguðspjall. Samkvæmt orðum hans var þetta „meira andlegt guðspjall til notkunar fyrir þá sem stóðu í vegi fyrir fullkomnun", þjónaði þeirra „framvindu við viðurkenningu". Hérna voru skýringar frá Markúsi og Pétri sameinaðar, eins og upprisa Lasarusar frá dauðum, sem voru ekki í guðspjöllunum í almennri notkun. Aðeins lærisveinninn Jóhannes og lærisveinar hans samþættu slík atvik opinskátt í guðspjalli. Klemens kallar Krist „Mystagoge„ eða „Hierophant", sem þýðir sá sem leiðir og kynnir undirstöðuatriði dultrúarsiða, hina nýju kristnu „dultrúarsiði" sem eru öðruvísi en gömlu dultrúarreglur. (Samanber Morton Smith prófessor, „The Secret Gospel...". Vegir Krists styður ekki öll efnisatriði þess.)

Spurning:
Get ég skynjað Guð sem þann sem aðstoðar við að brúa gjánna á milli lífs og dauða sem og á milli vitundar og svefns ?

Til baka í „innihald" þessarar vefsíðu.

Áður en að fótabaðinu kom voru þeim sem tengdir voru við Krist líkt við „sauði" (Jóh 10, 11-18); á sama máta og sjálfur Kristur var nefndur „lamb Guðs". Núverandi einlægni lærisveinanna, eða sú sem þeir höfðu endurheimt, er undirstrikuð hér, sérstaklega varðandi þá sem kemur frá Kristi. Svipað og sambandið á milli Krists og Guðs. Þó að einstaklingur sé þroskaður getur honum liðið eins og óskrifuðu blaði, eins og barni. Raunverulegar framfarir leið til hógværðar þó vinna verði sífellt bug á stoltinu. Skilningurinn eykst, að allir hafi þýðingarmikið en að lokum lítið hlutverk í tengslum við Guð. Þetta má nefna hógværð í frjálsri og andlegri merkingu en ekki auðsveið hegðun í garð veraldlegra yfirvalda. Þetta er nokkuð sem var oft misskilið.

Það er engin tilviljun að Kristur segir í sama kafla: „Ég er dyrnar". Sá sem opnar tilveru hans/hjarta sitt fyrir Kristi opnar líka dyrnar sem leiða til Guðs, sem er krafa fyrir allt það sem síðan fylgir á eftir.

Aftur í „innihald" þessarar vefsíðu.

Afgangurinn af frásögn guðspjallsins sýnir sífellt fleiri táknræna atburði á meðan minna ber á nákvæmari samtímalexíum. Á þessum tímapunkti, ef ekki fyrr, getum við gleymt tilskornu „afhjúpunarsögum um Jesú" því þegar á botninn er hvolft vitum við enn ekki neitt. Þó ytri þekking geti verið gagnleg á þessum tímapunkti getur hvort eð er aðeins íhugul hugleiðing leitt til ótvíræðs skilnings. Niðurstaðan getur hvatt aðra við að leita skilnings og enginn prestur eða sagnfræðingur getur hlíft okkur við þessari leit.

Fótabaðið (Jóh 13, 1-20) er umorðað í biblíutextanum sem hreinsun. Þar sem merking slíkra „dulspekilegra" kafla var síðar varla skilinn var þeim ekki breytt og voru látnir vera óritskoðaðir. Viðkomandi einstaklingur er „algjörlega hreinn" þannig að þetta á ekki einungis við fæturna, heldur táknræna merkingu allrar manneskjunnar. Á mörgum menningarsvæðum var svona hugsunarháttur í líkingum algengur. Sama hlutverk má finna í mannslíkamanum, það er smáheimur eða meðalheimur og í náttúrunni í kring sem tilheyrir alheiminum. Fæturnir beina að jörðinni og hreyfing þeirra lýtur viljanum. Hvert sem einstaklingurinn „fer" krefst það ákvörðunar (frjáls) vilja. Hreinsun þessa vilja, hér af Guði og mótsagnarkennd heljarstökk þess, hér af Kristi, birtast í efnivið fótabaðsins. Jesús metur einnig góðar gjörðir mun betur heldur en kristna hræsni (Matt 25, 31-43...).

Þessi verknaður, eins og aðrir atburðir sem fylgdu, gerði meira en að tákna einungis endurtekningu hvata sem þegar höfðu verið veitt á árunum á undan, fyrir hreinsun mismunandi andlegra hluta manneskjunnar. Allt stjórnaðist af þeirri staðreynd að Jesús vissi að tími sinn var kominn og að lærisveinar hans væru nógu þroskaðir til að dreifa „einhverju " á óháðan hátt til mannfjöldans. Markmiðið var ekki lengur bara þeirra eigin persónulegu hæfileikar, í þessu tilfelli þeirra góði vilji, undir auknu eftirliti þeirra innra sjálfa, eins og það hafði verið fram að þessu. Þessi æðra, óeigingjarna „ég", núna sameinað „einstaklingnum", getur núna í sívaxandi mæli sameinast „Kristi, sem tók okkar mynd" eins og „sjálf sjálfa". Lífið er ekki lengur einungis „persónuleg örlög".

Þessa upplifun má í fyrstu útskýra á þennan máta: hinn innri skilningur þessa verknaðar getur orsakað svona hreinleika, að öllu sé hægt að stjórna á beinni máta frá innstu upptökunum í gegnum mismunandi lög af tilveru okkar. Samt sem áður er þetta í fyrstu viljaverk. Tilfinningar og viðurkenning mun smám saman verða fullkomnaðar þannig að manneskjan geti síðan útskýrt betur „ástæður" hvata hans/hennar. Innra með okkur fylgir Guð einnig hliðrænni lærdómsskrefa sem barn fylgir á sínu sviði. Það þýðir þó ekki að þetta nýja stig þróunar ætti að þróast án hugsunar. Þroski siðferðilegra tilfinninga og skýrrar viðurkenningar hefur þegar verið virkjaður. Það eina sem vantar er frekari fullkomnun á þessum tilfinningum og hugsunum í anda Krists, eins og viljinn móttekur það núna.

Önnur leið til að upplifa þessi skref sem erfitt er að útskýra gæti tengst því að verða meðvitaður um manns eigin vitund, eða sjónarmið (verndar-) „engla" eða hins æðra sjálfs þegar horft er á mannlegt líf. Hið (himneska) æðra sjálf, eins og það er nefnt í dag fyrir utan kirkjurnar, getur ekki sýnt sig sjálft sameinað Kristi og er einnig að ganga í gegnum ummyndun. Upplifanir með englum eru frekar algengar í hluta af nýju andlegu hreyfingu nútímans þó að kristnir menn efist oft um tilvist þeirra þrátt fyrir biblíuna. Svo ekkert sé sagt um spurninguna, um hvað snýst okkar „eigin verndarengill" þjóðtungunnar um og hvernig þessi tenging gæti litið út. En Kristur stendur fyrir hina mótuðu, persónulegu manneskju og varðveislu afreka í lífinu, einnig þegar maður opnar sig fyrir ópersónulegu orðum krafta „englanna". Manneskja, sem upplifar slíkt, er ekki enn fullkomin. Kristur veitti lærisveininum fyrstu innsýn inn í það í atburðinum í Jóh 1. Sumt andlega þenkjandi fólk telur að upplifanir engils/engla sinna séu þær mikilvægustu og eftir það geti þau dregið sig í hlé frá veraldlegum málum. Í raunveruleikanum væri rannsókn á þessum svæðum byggð á stöðugleika sem nú þegar hefur verið ná fram, henni ætti ekki að ljúka með blekkingu. Ítarlegra rof á lífinu á jörðinni af andanum getur hafist. Til ábendingar er hér nefnt að t.d. R. Steiner sem andlegur vísindamaður eignar enn manneskjunum margar aldir af þróun á jörðinni, slíkt gera sumar stefnur einnig. Einnig eru hefðir eins og „andasæring" dáleiðslu-spíritista eitthvað annað en frumupplifun á englum. En á meðan verður að taka tilraunir margra alvarlega sem reyna að vera í tengslum við engla í sínu daglega lífi.

Varla var tekið eftir tengingunni á milli fótabaðsins og Jóh 12, þar sem María frá Betaníu smyr Jesú á táknrænan máta og þurrkar fætur hans með hárinu sínu. Gerir hún þetta einfaldlega sem einstaklingur eða er hún tákn fyrir kvenlegu hlið Guðs, eins og eignað gæti verið Maríu, móður Jesú eða Maríu Magdalenu, sem er ábyggilega ekki sú sama og María frá Betaníu. Af hverju fer þetta á undan „fótabaðinu"? Það eru án efa óuppgötvaðar eða aðeins að hluta til uppgötvaðir fjársjóðir þrátt fyrir þessar nálganir hvað varðar femíníska reynsluguðfræði. Líta má á „síðustu smurninguna", t.d. kaþólsku kirkjunnar sem endurminning um það atvik.

Það er að auki eftirtektarvert að fótabaðið var ekki einungis bundið við Jesú. Lærisveinarnir voru hvattir til að baða fætur hvors annars (alveg eins og síðasta kvöldmáltíðin, á þeim tíma, var veitt samfélaginu í skilningi prestdóms á heimsvísu. Þessi vilji að lifa í Guði, sem hreinsaður er af fótabaðinu er, er víkkaður út fyrir einstaklinginn til þeirra í kringum hann. Fyrst til þess sem verið er að þvo fæturna og síðan til annarra og allra lærisveinanna sem hann deilir þessari ábyrgð með.

Fótabað á einnig skilja sem þjónusta við aðra. Með fótabaðinu „taka þeir þátt í honum" (í Jesú) eins og Jesú kallar það. Þetta undirstrikar almennt mikilvægi þessa skrefs. Bera má þetta saman við þegar ungt fólk segir hann/hún „fer með mér" (þýsk merking „er kærasti/a minn/mín") sem er fram að þeim tímapunkti það mikilvægasta fyrir þeim. „Fótabaðið" snýst samt ekki um „að vera í sambandi" heldur að „vera í lifandi sambandi". Fótabaðið er aðeins skiljanlegt sem „skref áfram". Upplýsingar um iðkun þess út á við eru ekki eins mikilvægar. En í merkingu hefðar gullgerðarmannsins við að nota ytri þætti til að gera innri viðhorf og ferli í manninum auðveldari til ímyndunar er þessi verknaður réttmætur, er hið skylda innra viðhorf er til. Jafnvel hugsanlegt, rétt viðhorf virks prestar myndi ekki nægja. Vitund viðkomandi skiptir mestu máli. Þetta á einnig við síðustu kvöldmáltíðina (sjá einnig næsta kafla) - guðfræðistefnur eru ekki sammála um mismunandi sjónarmið þeirra. Sjónarmið þeirra gætu verið rétt. Þetta sjónarmið meðvitaðrar ummyndunar á viðkomandi einstaklingi er samt sem áður ekki metið algjörlega, hvorki af kaþólsku kirkjunni né mótmælendakirkjunni.

5000 manns gátu náð tökum á einföldum kenningum og merkingu þeirra og síðar gátu 500 eða 70 manns tekið þátt í flóknari skrefunum. Hvað varðar fótabaðið tóku aðeins ellefu lærisveinarnir þátt. Þeir sem höfðu lært nógu mikið af Jesú og voru nógu undirbúnir til að skilja það sem var í gangi. Kannski gerði Júdas það ekki. Jesús veitti ekki allar lexíur strax, heldur skref fyrir skref. Á meðan hófu nokkrir einstaklingar sína hugleiðslu með atburðum sem leiddu að krossfestingunni. Félagar í Rósakrossreglunni reyndu þetta. Fótabað, húðstrýking, þyrnikóróna, krossfesting og leggja niður í gröf, upprisa, uppstigning kölluðu þeir kristna vígslu. Þýtt inn í skilning seinni alda, draumamyndir sjö daga „brúðkaups gullgerðarmanns" áttu einnig upptök sín í þessu. („Chymische Hochzeit des Christian Rosenkreutz", 1616 skrifuð í Þýskalandi af lútherskum guðfræðingi, sem hét J. V. Andreae, og var dulbúin sem nokkurs konar háðsádeila eða ævintýri.)

Í flestum tilfellum er slíku skrefi ekki lokið þegar það er upplifað í fyrsta sinn í lífinu, hvort sem það á sér stað í hugleiðslu eða í draumi. Mannleg tilvist með öllum sínum eiginleikum getur víkkað út í margar áttir. Önnur skref geta fylgt og skarast við fyrri skref en nýir hæfileikar verða aðeins „rúnnaðir af" eftir að slíkt hefur verið gert við fyrri skref sem mynda grunn þeirra.

Eftir smurninguna í Betaníu fylgir Jóh 12 þar sem sigurgöngu Jesú til Jerúsalem sem Messías er lýst. Eftir fótabaðið, Jóh 13-17, spáin um svik Júdasar Ískaríot, síðan koma lokaræðurnar og bæn Jesú fyrir sjálfan sig og lærisveinanna.

Í fótabaðinu hafa guðfræðingar oft séð táknrænt verk sem bendir til væntanlegrar krossfestingar Jesú; eða sem dæmi um að þjóna með hreinsandi ást Guðs. En það var einnig boðað sem dáð með beinum áhrifum.

Spurning:
Vil ég spyrja* Guð, ef ég hef ekki gert það þegar, að minn góði vilji gagnvart öðrum verði annars eðlis fyrir mér, jafnvel þó það sé erfitt ?
*Síðar: í stað þess að spyrja (biðja) – hafa trú, þ.e. að vera sannfærður. Enn síðar: Upplifa áhrif Guðs (náð).

Aftur í „innihald" þessarar vefsíðu.

Jesús átti sigurgöngu inn í Jerúsalem, heiðraður sem hinn lofaði Messías (Jóh 12, 12-19). Kennismannslega stéttin vissi hvaða „sálfræðilegu hnappa" fólksins ætti að þrýsta á til að breyta skapi þeirra í neikvæðni. Einstaklingar sem eru meðvitaðir um sitt eigið neikvæða skap og sinnuleysi og reyna að umbreyta þessum áhrifum eru betur hæfir til að vera stöðugri og nærri Guði. Það er ekki lengur svo auðveldlega hægt að ráðskast með þá með múgsefjun og neikvæðum ytri öflum. Raunveruleiki múgsefjunar mátti einnig finna í sumum fjöldahreyfingum 20. aldarinnar.

Við handtökuna (Jóh 18) var hermönnunum fyrri hrint niður. Kristur sýndi að hann var ekki undir þeirra stjórn. Samt sem áður leyfði hann öllu af fúsum vilja að gerast eftir það.

Við „húðstrýkinguna" (Jóh 19, 1) er bak Jesú slegið. „Miðja" manneskjunnar, tilfinningar hennar og vald sem vinnur bug á tilfinningalegum þjáningum eru hæfileikar sem geta komið fram við hugsandi skilning - þetta er ekki passíf, örvæntingarfull þjáning. Samt sem áður skýra allir kristnir dulspekingar frá sársauka Jesú sem þeir af fúsum vilja eða sökum skyldu upplifðu í sálu sinni. Því flúði Kristur ekki mæðulega frá þessum sársauka, þó hann hefði getað gert það, eins og indversku meistararnir sem iðka „Pratjahara" sem þýðir að „draga skilninginn til baka". Í staðinn finnur maður fyrir útvíkkun vitundarinnar að þjáningu annarra.

Það var ekki allur sannleikurinn að gera húðstrýkinguna táknræna fyrir ákveðið „vígsluskref", þorskastig fyrir samtímafólk á leið til frekari fullkomnunnar. Jesús virðist hafa hafið þetta skref við síðustu kvöldmáltíðina eftir smurninguna í Betaníu (Matt 26, 26-29). Síðasta kvöldmáltíðin er betra tákn fyrir það sem Jesús veitir hinu þjáða mannkyni. Brauðið stendur fyrir kjarna (og sál) Jesú Krists, „orð Guðs". Vínið stendur fyrir guðdómlegan anda Krists sem blæs lífi í orð Guðs hvað varðar óeigingjarnt starf. Kaþólska kirkjan leggur áherslu á breytinguna á kjarna brauðsins og vínsins í líkama og blóðs Krists á meðan mótmælendakirkjan leggur áherslu á minningu Jesú. Á vissan hátt hafa báðar kirkjur rétt fyrir sér. Vísindamenn hafa komist að því að sjónarhorn vatnssameinda „heilags vatns" kaþólsku kirkjunnar hafði breyst. Mikilvægasta sjónarmiðið væri þó breytingin innan einstaklingsins sem tekur þátt, með því að stilla inn á það sem í raun geislar frá þeim umbreytta og breyta „líkama og blóði" Jesú Krists. Því væri gott að stunda þetta í kirkjunum með mikilli einbeitingu. Sumir hafa jafnvel reynt að gera þetta andlega, án sjónrænar aðstoðar brauðsins og vínsins, og samt fundið fyrir áhrifunum. Slíkt er mun erfiðara í framkvæmd. Fyrir þá sem vilja stunda blessaða máltíð án þess að kalla hana „heilagt sakramenti" kirkjunnar geta kallað hana „kærleiksmáltíð".
Húðstrýkinguna má skilja sem skopstælt svar frá fáfróðum öflum við því sem hafði þegar gerst og þarf ekki að leika mikilvægt hlutverk í hugleiðslunni. Það sama á einnig við eftirfarandi krýningu með þyrnum. Hinar gömlu dulspekikenningar, sem sínar einhliða áherslu á þjáningar tengjast á svipaðan máta þessum nýja skilningi. Alveg eins og kenningar Jóhannesar skírara tengjast nýrri kenningum Jesú og lærisveina hans. Allir eru frjálsir til að velja hvaða veg hann/hún vill fara.

Guðfræðingar ræddu einnig hvort síðasta kvöldmáltíðin stæði fyrir þeirra eigin snið af páskahátíð gyðinga, eða hvort Jesú endurnýjaði gömlu veisluna með því að boða sig sem hið raunverulega „Guðs lamb". Litið var á hinn nýja sáttmála Guðs við fólkið (Nýja testamentið í gegnum Jesú (Lúk 22:20) þannig að hann tengdist Annarri Mósebók 24:8; Jer. 31:31-33; Jesaja 53:12. Litið var meira á brauðið sem persónu Krists og blóðið sem lækningabæn. Aðrir hafa lagt í efa frumleika þess sem látið hefur verið í hendur (svokölluð orð tengd stofnunum) sem er ólíklegt þegar maður veltir fyrir sér að þau tilheyrðu sumum af fyrstu ritningunum.

Spurning:
Ef ég hef ekki þegar gert það, vil ég biðja* Guð um hæfileikann til að vinna saman á ástúðlegan máta með öðrum, jafnvel þó það krefjist þess af mér að ég skipti um skoðun ?

Aftur í „innihald" þessarar vefsíðu.

Það sem húðstrýking var lágmarksrefsing sem Rómverjar beittu vanalega er túlkun á symbólisma forkristinna trúarregla ekki svo augljós. Krýning með þyrnum, (Jóh 19, 2-3), sem varð síðar tákn í þessum dultrúarsiðum, var ekki hluti af hefðbundnum rómverskum lögum.** Þá má auðvitað líta á þetta sem kaldhæðni, þyrnar í stað gulls. Spurningunni er þó ósvarað varðandi hvernig hermennirnir nýttu sér dultrúarsiðina, þó þeir hafi jafnvel ekki gert það meðvitað á þeim tíma. Margir rómverskir hermenn voru fylgismenn dultrúarsiða Þó þeir hefðu séð líkindin út á við varðandi það sem þeir voru að gera hefðu þeir ekki getað dregið úr upplifun í Krists í þá sem þeir þekktu.

Þó að gyllt kórónuna hefði verið tákn fyrir yfirráð út á við, þarf ekki endilega að vera neikvætt, var krýning Krists með þyrnum tákn fyrir þá tegund valds sem skipti ekki máli í heiminum. Þyrnarnir stungust inn í höfuð hans. Það snýst ekki bara um sársauka heldur styrkinn til að sigrast á andlegri örvæntingu sem Kristur sýndi engin merki um. Þessi tákn má aðeins merkja á því augnabliki áður en hann ákvað loks að hann vildi ekki að „þessi kaleikur" (sorgar) færi framhjá honum Í húðstrýkingunni og krýningu þyrnikórónunnar finnum við nokkuð sem gefur til kynna framhald vegsins, sem hófst með fótabaðinu tilfinningunum og skilningnum, mæta öllum áskorunum, virðast einnig blessaður.

Áðurnefnd samfellt tilhneiging til að fara fram úr sjálfum sér, sem sjást má í fótabaðinu, húðstrýkingunni og krýningunni með þyrnikórónunni hefur einnig tengingu við nýjar hreyfingar á borð við friðarhreyfinguna, vistfræðilegu hreyfinguna og andlegar hreyfingar sem vilja „græða jörðina".

Krýning þyrnikórónunnar voru viðbrögð, eins og í tilfelli „húðstrýkingarinnar", lélegt afrit af því sem hafði þegar átt sér stað. Þetta atriði, sem frá jákvæðu sjónarhorni tjáði þessa andlegu opnun, gerði honum kleift að fara fram úr sjálfum sér á andlegan máta. Þetta má vel finna í lokaræðum* of Jesú - t.d. Jóh 13,31 - 17 og á fundunum með Pílatusi, t.d. Jóh 19,5*. (*„Sjá, manneskjan", sem upplifa má í hugleiðslu, eins og álit Pílatusar á Jesús sem fyrirmynd fyrir frelsaðar manneskjur). Ekki einungis fótabaðið og kvöldmáltíðin sem slík, einnig voru orð Jesú „verk" á sama tíma.

Í ljósi þessa skilnings gæti verið verðugt að skoða þessi jákvæðu undirstöðuatriði á ótvíræðari máta þegar við tölum um „kristnar vígslur eða þroskastig".

**) Í trúarbragðasögu var samt sem áður til staðar persóna háðs eða konungur spotts sem var látinn bera meginþunga reiði almennings. Í Gamla testamentinu var syndahafur, sem átti að bæta fyrir syndir fólksins (Þriðja Mósebók 16:15). Í báðum tilfellum átti að líta á slíkt sem táknræna helgisiðaaðgerð. Þess vegna hefur hefðbundin guðfræði leitast við að benda á að aðeins Jesú var megnugur um að gera áhrifaríka fórn fyrir mannkynið. Sumir gagnrýnir guðfræðingar voru á þeirri skoðun að sökum þess að rifjaðir voru upp hinir gömlu fórnarmenningarheimar að þá gætu þeir dregið í efa grunnhugmyndina um fórnarlamb. Það gæti hafa verið alvörulaust en, eins og lýst er að ofan, innihalda atburðirnir mun meira heldur en einungis að fórna sjálfum sér. Markmið hans er einnig mikilvægt.

Spurning:
Vil ég biðja* Guð, ef ég hef ekki þegar gert það, að aðstoða mig við að taka skynsamlega á hópunum sem ég tilheyri, jafnvel þó það krefist þess að ég vinni mikið með mínar gömlu hugsanir ?

Aftur í „innihald" þessarar vefsíðu.

Í dag eru skoðanir á krossfestingunni og dauða Jesú , t.d. Jóh 19, 12-37, enn breytilegri en hvað varðar aðra tíma í lífi hans. Í fyrsta lagi stafar það af því mikilvægi sem kirkjurnar eigna því og í öðru lagi því að útskýrendur vilja skilgreina allt í samræmi við sína eigin hugmyndafræði.

Þó að gnostisismi** á jaðri frumkristni hafi verið viljugur til að meðhöndla Krist gat hann ekki trúað, sökum síns forna gríska bakgrunns, að svona mikil upplýst vera gæti hafa verið getin a konu og síðan dáið. Því töldu þeir að hann hefði gert sig sýnilegan í gegnum „sýnilegs líkama" eins og engil eða eins og andar sumra austrænna andlegra meistara gerðu í stuttan tíma, ef við eigum að trúa lærisveinunum. Þessi sýnilegi líkami hafði ekki verið dauðlegur, hann hefði einungis verið leystur upp að nýju. Í kenningum þeirra var hinn efnislegi heimur talinn vera að eilífu illur og sökum þess gat ekkert verið fjarstæðara fyrir þá en að telja að hann hafi farið í gegnum hin hefðbundnu stig lífs á jörðu eða farið í gegnum þessi stig með ljósi sínu. **)Hugtakið „Gnostisismi" er notað hér á annan máta en „postulleg þekking" (Apostolic Gnosis"), sem var jafnvel staðfest af sértrúargagnrýnandanum F. W. Haack . Margt var þó sameiginlegt í slíkum kenningum. T.d. viðurkenndi „guðspjall sannleikans" í gnostisisma að Jesús var negldur á krossinn.

Fólk á fyrstu öldunum með efnislegri eða meiri neikvæð viðhorf dreifði einnig goðsögnum, t.d. að Jesú væri óskilgetinn sonur rómversks hermanns, sem hefði verið einstaklega slæmt miðað við siðferðilegar hugmyndir þess tíma. Uppi eru einnig tilgátur varðandi það að Jesú hafi aldrei dáið og að hann hafi verið hjúkraður aftur til heilsu. Sumir reyna t.d. enn að tengja gröf gamals manns í Kasmír við nafnið Jesú sem hinn biblíulega Jesú. Einnig kemur einnig fram „enn óuppgötvaður evrópskur legstaður Jesús" í nútíma bókmenntum. Hér ættum við að hafa í huga að „Jesús" (eða einnig Yehoshua, Jeschua, Jesat) var ekki einstakt nafn. Til dæmis birtast aðrir Jesúar í vafasömum bókum (ritverk sem ekki eru ekki í biblíulegu „ritningunni"), t.d. Jesus Sirach, Jesus ben Pandira. (…)

Mótsagnakenndar rannsóknarniðurstöður varðandi „klæði Jesú" í Tórínó birtust sem tengjast að hluta til slíkum kenningum. Þegar klæðið átti að hafa innihaldið frjókorn frá tíma og landi Jesú, aðrir segja að það eigi upptök sín „frá miðöldum" Sumir segja að aðeins mikil orkuútgeislun og skyndileg upplausn líkamans hefði getað skapað farið. Aðrir segja að blóðið gefi til kynna að Jesú hafi enn verið á lífi þegar hann var tekinn niður af krossinum. Nýjar rannsóknir gefa til kynna að klæðið sé ósvikið og að myndin hafi verið sköpuð á óvenjulegan máta. Þetta gæti hjálpað fólki (sjá fyrri athugasemdir varðandi veg lærisveinsins Tómasar í kaflanum „Kraftaverkin") til að komast að niðurstöðu varðandi það sem kom fyrir Jesú. Samkvæmt dulspekingnum Lorber er (aðeins) „body skirt of Trier" sagt vera falsað. Þar er ástæðan augljós að hvetja fólk til að leita að trú sinni inn á við og vera ekki háð uppgötvunum og kenningum varðandi helga dóma.

Slíkar rannsóknir geta samt sem áður fengið okkur til að fara út í okkar eigin íhugulu rannsóknir. Þetta bendir til að það sé eitthvað sem passar ekki inn í nein þekkt skemu varðandi líf og dauða. (Sjá einnig Groenbold „Jesus in Indien - das Ende einer Legende" – á þýsku. (…)

Eins og áður hefur verið sagt eru frásagnir af dulspekingum oft gagnlegar við að finna eitthvað út varðandi eðli fyrri atburða og mikilvægi þeirra fyrir núverandi þroska fólks. Því meiri reynslu sem einstaklingur hefur, því meira skilur hann/hún. Skilningur kristinna dulspekinga og þeirra sem bera kennimark Krists (stigmatist) eru svipuð þó hóparnir hafi ekki verið í tengslum hvor við annan. Í slíkum frásögnum eru einnig svipaðar frekari upplýsingar um upplifun Jesú sem ekki má finna í biblíunni, frá Frans frá Assísi til Padre (Faðir) Pio og Therese frá Konnersreuth. Allir eru sammála um að krossfesting og dauði Krists er virkilega og innilega innrættur inn í þennan heim og að óvænt og einnig meðvituð tenging við þennan atburð hefur þau áhrif að þau upplifa óhugsandi afl sem dregur mann ekki niður, í stað þess „dregur það allt upp". Tilvistarlegt eðli krossfestingarinnar, varðandi það að heildin sé algjör, er án nokkurs vafa nærri lífi slíks óvenjulegs fólks heldur þeirra sem beita einungis vitsmunalegri nálgun. Hvað varðar líf og dauða er það spurning um fleira en eitt tilverustig sem eru tengd innbyrðis, þar á meðal „orsakabundið" stig sem skapar lögmál og örlög. Fólk með minni dulspekitengingu við Guð getur meira segja notað atburðina á hugsandi máta sem brú við raunveruleikann, eins ófullkomið og slíkt getur verið. Jesús sagði glæpamanninum sem krossfestur var með honum að brátt yrði hann með honum „í paradís". Slíkt gefur í skyn að skjótur skilningur á vegi hans sé einnig mögulegur.

Meðvitað innsæi á dýpstu ferlum mannlegrar vitundar, þau er tengjast þunglyndi, þjáningu og úrkynjun, geta birst sem raunverulegur, ríkjandi möguleiki. Þó að þessi möguleiki sé ekki bundinn tíma eða landfræðilegu stöðunum þar sem hinir fornu atburðir áttu sér stað virðast páskarnir auðvelda upplifun. Það er sem ný „áttund" hafi verið fest í hinn aldna, hefðbundna og árstíðarbundna hrynjanda hrörnunar og endurnýjunar.

Því lægra og ómeðvitaðra viðfangsefnið er, því erfiðara er að hafa áhrif á það.

Á meðan krossfestingunni stóð og við atburðina sem áttu sér stað á undan henni, fyrir utan valdið til að vinna bug á þjáningu, er alheimsvitund gefin til kynna. T.d. í orðunum á krossinum sem ná hámarki í setningunni: „Það er fullkomnað!" Þessi almennt séð „fórnandi ást" sem finna má fyrir er einnig ekki skýrð nægilega af gömlu, næstum lagalegu formúlu varðandi „frelsun mannkyns með fórn Jesú". Þetta er aðferð til að aðstoða vitsmunina til að skilja mikilvægið. Til að byrja með gætu hinir kristnu menn tengt þessa hugsun við forngyðinga og aðrar fornþjóðir sem töldu að fórnun dýra myndi setja Guð í vinsamlegt skap. Sjá einnig fyrir neðan.

Á sama hátt veitir önnur trúfræði, sem t.d. lagði áherslu á að Jesú hafi viðhaldið sannfæringum sínum til dauða, ekki nægja útskýringu heldur. Hvorki hvað varðar efnislega fylgifiska á borð við að bera kennimark Krists og að borða ekki. Sjá t.d. Thurston „The physical concomitants of mysticism" (titill endurþýddur; ætti að vera til á ensku) og Höcht „Von Franziskus zu Pater Pio and Therese Neumann" (á þýsku) og eftirfarandi kafli.

Rupert Sheldrake, líffræðingur þekktur fyrir sína samþættu nálgun, t.d. í nýju andlegu hreyfingunni, þróaði kenninguna varðandi „formþroskunarsvið". Þegar apar þróuðu með sér nýjan hæfileika á eyju gátu apar stuttu síðar af sama kyni þróað sama hæfileika með sér á annari eyju, án þess að þeir væru í efnislegum tengslum. Áhrif aflsvið hlyti að vera til staðar, ekki bara handahóf, sem tengdi dýr af sömu tegund hvert við annað. Rupert Sheldrake spurði eitt sinn hvort hann gæti ímyndað sér að þróun Jesú allt að krossfestingunni og upprisunni gæti hafa leitt álíka aflsvið yfir allt mannkynið. Hann sagði eftir að velta því fyrir sér með undrun: „Já, samt sem áður ekki formþroskunarsviðið, heldur hefði andleg aflsvið þurft að bera ábyrgðina á því."

Jafnvel þetta er ekki "sönnun á tilvist Guðs" en sumar vísindalegar rannsóknir veita nú þegar betri mögulegar nálganir fyrir þetta samband sem erfitt er að velta fyrir sér heldur en trúfræðin sem fylgir annað hvort gömlum kenningum á kenningarlegan máta eða eyðir hlutum, með útskýringum, sem er erfitt að skilja.

Krossfestingin minnti einnig á, þó hún hefði enga samsemd, við gamla vígslusiði. Krossinn eða tréð sem einstaklingurinn var hengdur úr má einna finna í norðrinu, t.d. í goðsögnunum um Óðinn, sem hékk í níu daga á trénu og átti æðri upplifanir á meðan því stóð. Grunnstefið varðandi gröf sem vígslustaðar var útbreitt á jötunsteinaöld, einnig á keltnesku öldinni og var sérstaklega greinilegt í pýramídamenningu Egyptalands. Pýramídarnir, ef þeir voru þá greftrunarstaðir en slíkt hefur ekki verið sannað því áletrun gefur lítið í ljós, voru notaðir á trúarreglutengdan máta, alveg eins og keltneskir grafreitir. Það myndi krefjast hunsunar á mörgum staðreyndum ef þessu ætti að vera hafnað. Því þurfum við ekki að ræða þetta atriði frekar. R. Steiner tekur fram að báðar andlegar leiðir, krossinn (eða tréð) og gröfin flæða saman í að nýju í vegi Krists.

Í dag eru ákveðin líkindi á endurupplifun krossfestingarinnar inn á við eða „miðnætti sálarinnar", hinn „dulspekilegi dauði", umskiptin í gegnum „desertedness", án nokkurs sem einstaklingurinn getur hallað sér að sem er nokkuð sem allir þekktir kristnir dulspekingar hafa upplifað á einhvern máta og með ofurreynslu Jóga, Nirvikalpa Samadhi eða upplifun tómleika „algleymis". Kristnir dulspekingar veittu samt sem áður þá upplifun að í eða að baki þessa tómleika sé „eitthvað", t.d. Kristur eða Guð. Aurobindo sýndi að það er mögulegt að fara fram úr „alsælu" og í það sem er að baki, einnig á indverskan hátt. Á hinum kristna vegi gæti eitthvað af allsnægtum Guðs verið að baki alls allt frá fyrsta augnablikinu því Kristur, eftir að hafa verið á jörðinni, stendur fyrir brú.

Þegar einhver eins og Aurobindo stendur andspænis öflum sem virðast hafa tengingar við þróun Krists, en bakgrunnurinn er ekki til staðar, er erfið jafnvægislist látinn í skína. Slíkt er ómögulegt samt sem áður. Sumir gætu munað eftir tilfelli hindúadrengsins Sadhu Sundar Singh, sem vissi ekkert um kristna trú, en eftir að spyrja inn á við ákaft eftir Guði upplifði hann lifandi Krist. Síðar var þetta skrifað í bækur. Einnig þegar tantra hindúatrúar birtist fólki sýn af Kristi þegar vænst hefði verið indverskra guða í staðinn. „Andinn fer hvert sem hann vill".

Þetta gæti ekki skipt máli fyrir trúfræði bundna kristindómi sem trúarlegt samfélag en þeim mun áhugaverðara fyrir önnur menningarsvæði: vísbendingin um að R. Steiner sjái Krist sem sólina, sem æðri vitringar þekkja, áður en hann kom niður á jörðina Sjá kaflann „Í upphafi var orðið…" í þessum texta og aukasíðan „Gamla testamentið og trúarbrögð á undan kristni".
Þegar hann kom niður til jarðar, einnig samkvæmt öðrum heimildum, kom t.d. upplifun „Jehóva" fram. Þessi upplifun var líklega hulin síðar, eins og annars staðar líka, sem þýðir þó ekki að hver atburður í Gamla testamentinu geti verið metinn út frá sjónarmiðum okkar nútímaþjóðfélags. Guð veit betur hvað hann gerir og af hverju en við gerum.

Fyrir 2000 árum sjáum við líkamlega holdgun Krists á jörðinni, sem mælistiku, á tímamótum í þróunar heimsins, tekur þetta og mannkynið sjálft, þar á meðan þau að nýju inn í sitt líf. Gömlu trúarreglurnar voru sérstaklega úrkynjaðar, alveg eins og kristin trú varð síðar yfirborðskennd, þó að rannsókn á þessu væri einnig áhugaverð. Kristur sýndi sjálfan sig sem eitthvað sem samsvarar ekki hlutverkinu sem stundum er ætlað honum sem ábyrgðaraðili valds sérstaks trúarlegs samfélags, vera sem stóð fyrir hið endurnýjaða mannkyn, hinn „nýi Adam" frá Golgata.

Í samhengi krossfestingarinnar ræðir guðfræði um fyrirgefningu syndanna (samanber Jóh 1:29). Þessi „endurlausn", sem „ófullmótaður" möguleiki þarfnast hinnar meðvituðu ákvörðunar og líkingar Krists („eftirlíking Krists"), til að verða tjáð í lífi manns. Þetta er raunverulegt starf. Sá sem upplifir þetta líf verður meira sem órofa heild ef hann/hún hefur viðhorfið að vera leiddur í gegnum lífið af Guði eins og gefið er til kynna af Guði. Ef maður hefur í staðinn viðhorf vélrænna, virkra örlaga eða jafnvægi „karma" þá mun lífið þróast í samræmi við þessar meginreglur. Kristur ræðir einnig um endurgreiðslu „allra peninga" en hann segir ekki hvort slíkt þurfi að vera með hliðsjón til „auga fyrir auga og tönn fyrir tönn". Hið nýja verkefni einstaklingsins er í forgrunninum - hvað sem er árangursríkt fyrir hann og umhverfi hans verður valið eftir hæfileikum hans og framkvæmt. Að ráða við fortíðina er ekki lengur endir í sjálfu sér og ekki lengur þroskahvati. Hjálp „að ofan" í samskiptum fólks með mismunandi möguleika má sjá í dag.

Það að kynna sér R. Steiner hér gæti látið í það skína að Kristur sé aðeins að eiga við örlög mannkynsins og að hver einstaklingur verðir að finna út sín eigin örlög sjálfur. En margir kristnir menn hafa upplifað að Kristur aðstoðar líka fólk hvert fyrir sig á meðan það vinnur að sínum eigin örlögum. Hann getur leitt til þessarar umbreytingar hvað varðar afgangsins af mannkyninu líka, í stað algjörs skilnings á öllu sem er eðlislægt. Máttur fyrirgefningarinnar á milli fólks er einnig raunveruleg upplifun sem er ein af sérstökum einkennum kristindóms. T.d. hinn eilífi grimmi hringur ofbeldis og andofbeldis er „rofinn" af honum. Þetta er ekki einungis kenning er varðar lausn á veraldlegum flækjum eða á ósamsömun með þeim. Hvað þetta varðar eru nokkur líkindi með kenningum Búdda. Dýpri hugleiðsla varðandi það gerir það einnig ljóst að einnig er um að ræða raunverulegan mátt sem gerir flækjum kleift að leysast upp að innan og þrátt fyrir að ekki sé dregið til baka, þó slíkt væri núna mögulegt, en að hafa styrkinn til að vera í sem víðasta skilningi „í heiminum" á sama tíma, sem „verkamaður í víngarðinum".

Jafnvel á þessu metnaðargjarna stigi breytist einstaklingurinn augljóslega ekki í „vökva" eins og dropi í hafinu. Það nægir ekki að útskýra að einstaklingurinn skilji eftir þúsundir skyndilegra uppleystra agna úr fyrri hlutum manneskjunnar, þar á meðal líkamlegir og andlegir hlutar. Það væri eins og lýsing á afleiðingum „krossfestingarinnar" á guðspekilega sviðinu og eins og álíka er lýst af Castaneda úr seiðmannasviðinu án hugtaksins „krossfesting", sem eru einnig raunverulegar upplifanir.
Fruma innan heildarinnar sem viðheldur ábyrgð sinni fyrir öllu sem er tengd henni er betri lýsing á manneskju heldur en „að tala kross sinn" og hvers fyrri viðleitni verður núna bundin að öðlast stjórn á tilvistarlegum kjarna lífsins.

Þrátt fyrir allar tilraunir til að þurrausa atburðinn og symbólisma krossfestingarinnar í andlegu skyni í nútímanum ættum við ekki að líta framhjá þeirri staðreynd að nokkrir hlutir eru sameinaðir hér:

- að Jesú hafði farið í gegnum öll stig mannlegrar tilvistar, frá fæðingu til dauða, breytti öllu með nýju viðhorfi;

- að krossfestingin, sem óháð allri annarri merkingu á krossinum, er einnig einfaldlega þekkjanleg sem fyrri veraldleg refsing og var í þessu tilviki einnig orsökuð án nokkurs vafa af sviksamlegum, ólöglegum og efnishyggju aðferðum andstæðinga hans. Þetta var eins og það var og hefði ekki getað gerst á annan máta og því er ekki hægt að byggja neinn þver-skurðgoðadýrkun á því. Þetta var síðustu viðbrögð freðinna, ómeðvitaðra afla þess tíma, sem höfðu snúist á sveif neikvæðninnar. Í staðinn var þetta skopstæling á sannarlegri umbreytingu vitundar Jesú.
Uppfærsla: Hin heillavænlegu áhrif atburðanna ultu ekki á þessum ofbeldisfullu aðgerðum gegn Jesú og eru einnig tengd upprisunni. Þetta er verk Guðs.

- Krossinn sem tákn inniheldur fyrrnefnda samhengi jafnvel þegar hann varð síðar almennt tákn fyrir mest fórnandi ást. Í þeim skilningi er enn hægt að nota hann í dag, sem andstæða tómlætis, haturs, o.s.frv.

- Hlutlausari mynd fyrir innra ferli í Jesú sem nær út fyrir skilyrta samhengi þess tíma myndu vera hans síðustu orð á krossinum: „Í þínar hendur fel ég anda minn". sem og gröfin, sem stendur ekki fyrir alveg aðskilið „skref" ólíkt eldri dulspekilýsingum en er í staðinn tengd krossfestingunni. Tilfinningin fyrir dauða Jesú er ekki í sjálfum dauðanum heldur í að sigrast á „dauðaþáttum" innan manneskja.

Þetta ritverk fjallar svo mikið um „síðustu atburðina í lífi Jesú" því þeir hafa ekki verið eins andlega innblásnir heldur en atburðirnir sem gerðust á undan og er auðveldara að skilja. Því komu fram ruglingslegri kenningar um þetta sem krefjast meiri viðleitni til að greiða úr. Þetta getur aðstoðað við að kalla fram beinni upplifun. Þetta ætti ekki að misskilja eins og dauðinn vegna krossfestingar væri mikilvægasti atburðurinn í lífi Jesú, eins og sumar guðfræðistefnur hafa skilgreint hann sem. 

Á svipaðan hátt og fyrstu lærisveinar Jesú eftir krossfestinguna og upprisuna hafa hefðbundnir guðfræðingar áttað sig á að marga texta Gamla testamentisins, alveg niður í fínustu smáatriði, mætti lesa sem óbeina tilvísun í pínu og dauða Krists og björgunarumskipti þess (Lúk 24:27; Sálmarnir 22; Sálmarnir 40:7ff.; Sálmarnir 69:22; Jesaja 52:13-14 and 53; Sakaría 12:10 and 13:1; Speki 2:10-20, o.s.frv.) Í hefðbundnum skrifum um klerkdóm Jesú voru nokkrar óbeinar tilvísanir í krossfestinguna og upprisuna – sem er að hluta til erfitt að bera kennsl á. Því er er ekki hægt að finna trúanlega skýringu á slíku sem seinni tíma viðbætur. Forkristni gríski heimspekingurinn Plató skynjaði að auki að þessi fyrirmynd af sanngjarnri manneskju í þessum heimi myndi enda með krossfestingu (í Politeia II). Það er eftirtektarvert að þessi tilvik hljóta að hafa einnig að hafa haft mikil áhrif á Rómverjanna (t.d. Mark 15:38). Þrátt fyrir merkjanlegan stóran mun á þessari fórn í biblíulegum skilningi þótti sumum gagnrýnum guðfræðingum ekki mikið til koma. Allt frá frumkristni hafa ýmsir hópar gripið til þeirra aðgerða sem fólkið í þeirra hópi hafði upplifað, eða það fólk sem það gat skilið, sem leiddi til mismunandi áherslu frá trúarlegum skilningi.

Spurning:
Vil ég biðja* Guð um að aðstoða mig við að vinna bug á gömlum hugmyndum tengdum elli, sjúkdómum og dauða ?

Aftur í „innihald" þessarar vefsíðu.

Núna getum við fjallað um frekari umræðuefni er tengjast krossfestingunni. Fyrst ber að nefna umræðuefnið varðandi tómu gröfina (Jóh 19, 38 - Jóh 20, 10). Við höfum þegar nefnt að þetta snerist ekki bara um lækningu lifandi einstaklings með jurtum. Níkódemus notaði einnig efni sem voru nytsamleg við smurningu látinna einstaklinga. Hægt er að útiloka þjófnað á líki þar sem greftrun fór fram annars staðar frá ekki eingöngu efnishyggjusjónarmiði. Þetta verður augljóst í gegnum uppgötvanir tengdar „upprisunni" sem lýst er í næsta kafla. Frekari upplýsingar má ráða af því að vinna með sjaldgæfar framsetningar á spurningum:

Maður getur til dæmis skoðað hina almennu spurningu varðandi hvað kemur fyrir manneskjur við og eftir dauða og hvort slíkt sé breytilegt. Slíkt hefur oft verið gert á grundvelli trúarlegra opinberuna og hefða og einnig sökum heimspekilegra hugleiðinga. Einnig með aðstoð til dæmis dulrænna rannsókna, húmanískrar og yfirpersónulegrar sálfræði sem og klínískar og einstaklingsbundnar upplifanir (t.d. Elisabeth Kübler-Ross, …)

Næstum öll trúarbrögð tjá í raun að maðurinn „lifi ekki bara áfram í afkomendum sínum og í gegnum menningarleg eftirköst" heldur haldi hann áfram að vera til sem meðvitaður einstaklingur. Jafnvel tilbeiðsla forfeðra af (svokölluðu) „frumstæðu fólki" merkir ekki bara að forfeðurnir „lifa áfram" í afkomendunum heldur eru þeir sannfærðir um raunverulega andlega eða líkamlega tilvist forfeðranna í nútímanum og jafnvel um þeirra raunverulegu nærveru í trúarreglulífinu eða einnig í hefðbundnu lífi forfeðranna. Jafnvel þar sem hugmyndir komu fram varðandi það að manneskjur gætu farið inn í eða holdgast í öðru formi lífs á borð við dýr, jafnvel steina eða eitthvað annað. Stjórnun áframhaldandi tilvistar sem andlegrar veru var viðurkennd. Hin nýju „hátt metnu trúarbrögð" leggja einnig áherslu á samfellda tilvist. Slíkt sjá þau jafnvel enn greinilegra á hærri stigum tilvistar heldur á þeim efnislegu. Sumir ræða um mögulegt samband á milli þessara tilvistarstiga en einnig um vandamál þeirra. Fyrir meðvitaða uppgöngu í hærri svið voru nákvæmar athafnir þróaðar, sjá til dæmis „The Tibetan book of the dead" sem C. G. Jung fjallaði t.d. um. Skýrt var frá mjög mismunandi upplifunum og hugmyndum hvað varðar spurningar á borð við endurholdgun.
Í dag eru til guðfræðingar sem trúa ekki á líf eftir dauðann, eða á „eilíft líf" í gegnum upplifun Jesú*. Þeir hafa aðlagað hugmyndir sínar að hinum úreltu vísindum 19. aldar. 
Maður gæti upplifað eitthvað andlegt með því að spyrja sjálfan sig reglulega „hvað er að handan?".
*Uppfærsla: Í kristinni trú er „eilíft líf þeirra réttlátra" (t.d. Matt 25:46); þeirra sem fylgja Jesú (t.d. Lúk 18:29-30) og/eða þeirra sem trúa á Jesú (t.d. Jóh 3) ekki aðeins áhugavert eftir dauðann. Hvað varðar Krist verður eitthvað innra með okkur álíkt „himnaríki", líf „í hinum framtíðarheimi" breytist einnig, sem er minnst á í sumum biblíuköflum.

Á hinu læknisfræðilega sviði má ekki einungis finna tilfelli þar sem fólk undir svæfingu eða fólk sem virðist vera látið snýr til baka og tjáir upplifanir sínar á öðrum sviðum vitundar. Einnig eru vísindalegar rannsóknir t.d. um minnkunar á þyngd en u.þ.b. 21 grömm hverfa ætíð við dauða. Í mannlífsspeki og guðspeki myndi maður ræða um aðskilnað „sjálfsins" eða „andlega líkamans" og „geð- eða tilfinningalega líkamans" ásamt hinum „himneska eða lífsorkulíkama" og „vofulíkama" frá hinum efnislega líkama. Eftir það fylgir hörfun inn í hið tilfinningalega og síðan inn í „sjálfið" og inn orsakabundna heim, slíkt er ekki enn „himnaríki", ætíð með hinu aðra sjálfi að ofan.

Þetta gætt leitt mann að spurningunni hvernig deyjandi einstaklingur meðhöndlar geymda hæfileika, upplifanir og efni í sínum mismunandi „lögum" og hvernig glímt er við ágreining. Einnig er til skrifað mál um þetta efni, t.d. eftir faðir Roesermüller (Þýskaland), en hann bendir á að „nauðsynjahlutir" úr öllum þáttum tilvistar „fylgja manni" og að greftrun er betri en líkbrennsla sökum þessa ferlis. Skýrt var frá óvæntri upplausn efnis í gröfinni. Einnig hafa ýmsar kirkjur allt frá fyrir nokkrum öldum til okkar tíma skýrt frá því að „lík rotni ekki". Í dag, t.d. Bernadette Soubirius við Lourdes. Einnig er mikið sagt frá „tómum gröfum". Í slíkum tilfellum var oft sagt að slíkt fólk hafði lifað lífi sínu „mjög nærri Guði".

Enginn virðist hafa velt sambandinu á milli þessa og hinna tómu grafar Jesú. Þó ótrúlegt megi virðast birtust fyrst umræður um þetta í síðar dulspekitímaritum. Einnig er um fleiri undarlega atburði sem erfitt er að rannsaka. Yfirleitt eru þeir álitnir blekkingarleikur en slíkar alhæfingar eru of stórtækar. Við vitum samt sem áður að hið efnislega hefur enn að geyma umtalsverð leyndarmál. Rannsóknir innan sviðs efnafræðinnar og eðlisfræðinnar skila sífellt nýjum sannleik, slíkt á einnig við um rannsóknir á líkamanum. Aðeins er hægt að drepa á þessu hér þar sem heill kafli rýnir í þetta umræðuefni.

Einnig er þess virði að minnast á vafasöm skrif frumkristni (ekki talin vera „villutrúarskrif" af kirkjunum en heldur ekki talin vera fullkominn sannleikur og því er ekki að finna þau í hinni heilögu ritningu). Hluti af hinu svokallaða Nikódemusar-guðspjalli lýsir „niðurgöngu Jesú til heljar" eftir dauða sinn og áhrif hans á verurnar sem þar má finna, sem fara í gegnum, sennilega tilfinningalega, hreinsun. Fundi hans með fólki Gamla testamentisins eru einnig lýst, í einhvers konar „paradís", hér á það við nokkurs konar andlegt ríki að ofan. Á vissan hátt virtust slíkar hugmyndir vera trúanlegar en þær geta mjög líklega verið ósviknar sýnir sem geta að hluta til beinar og að hluta til táknrænar.

Sem líking sýnir grafarstigið sem leið á vegi Krists síðustu umbreytingu líks Jesú, sem var þegar „andlega hreinsað" í lífinu, og hliðstæða atburði hinnar æðri veru sem látin eru laus úr vitund hins efnislega líkama. Snert er á hinu nýja upphafi hins heildræna (samþætta) „Nýja Adams" hér. Það er einnig fullt af symbólisma því samkvæmt samsvarandi venjum eiga „Adam og Eva" að hafa verið grafin fyrir neðan það svæði „Golgata" („staður hauskúpna").

Mikilvægi frásagna varðandi það að María Magdalena var sú fyrsta sem uppgötvaði hina tómu gröf hefur ekki verið rædd nógu vel. Hún bar víst kennsl á Krist í á nokkurs konar millistigi* - „ekki snerta mig" -. Í andlegu samhengi virðist hún hér vera tákn fyrir hlutverk Evu. - *„Ekki snerta mig því enn hef ég ekki farið upp til föðurins." Þetta er frábrugðið hinni seinni birtingu sem „upprisin vera" þar sem hann bannar t.d. Tómasi að snerta sig. Líkið virtist vera hreyft af anda á nýjan máta. Sögurnar sem ganga í erfðir veita enga trú á tilgátur varðandi það að Jesú „hefði bara meiðst og verið síðan læknaður til heilsu". Birting hans hafði algjörlega breyst og viðbrögð Maríu Magdalenu gefa ekki til kynna að þessar breytingar voru greinilega orsakaðar af sárum eða hrúðrum. Efnin í jurtunum tveimur sem Nikódemus notaði voru einnig áhrifarík í þessari samsetningu til smurningar á þeim látnu. Þær hugmyndir sem komu upp í kringum þetta passa ekki inn í hið hefðbundna mynstur lífs og dauða. Þær passa ekki heldur við neinar jaðarupplifanir á milli lífs og dauða sem vitað var um áður. Þetta hefur einnig ákveðið mikilvægi fyrir framtíðina, sjá kafla okkar varðandi „Opinberunina".

Aftur í „innihald" þessarar vefsíðu.

Hin tóma gröf og upprisa Krists veita mikla áskorun fyrir vitund margra. Bakgrunnur þeirra, þau upplifðu að fólk varð að deyja, hin skiljanlega tilhneiging að bæla niður óskýranlega hluti, hin einhliða efnislega leið til að hugsa um lífið, gamaldags en enn kennd í skólum, eru sumar ríkjandi ástæður þessa. (T.d. Jóh 20, 11- Jóh 21).

Samt sem áður eru raddir innan sviðs sagnfræðilegrar gagnrýni sem segja að frásagnir af upprisunni eru þær með flestum vitnum í frumkristni, jafnvel betur fært á þeim sönnur en allar aðrar frásagnir af lífi Jesú. Hér er átt við frásagnir varðandi birtingu Jesú á mismunandi stöðum í nýrri mynd með nokkrum nýjum hæfileikum. Hæfileikum sem ekki er alltaf borið kennsl á samstundis en eru merkjanlegir fyrir alla sem sjá. Þetta myndi gefa ýmsar afleiðingar í skyn. 

Ein afleiðingin væri að skoða lýsingu Jesú í biblíunni sem krefst umbreytingar á líki Jesú, sem hafið var upp í andlegt veldi í lífinu, og/eða líkama Jesú eftir dauða (svokallaðar „vofur" sem eru yfirleitt sýnilegar). Þróun vitundarástands sem hafði verið leyst upp í þróun mannsins gæti tapað aðskilnaði sínum: „aðskilnaður" er bókstafleg merking orðsins „synd". Þessi aðskilnaður var einnig aðskilnaður manns frá Guði, frá upprunanum. Því má „lægri hlutinn", þ.e. líkaminn, vera látinn fylgja með öðrum hlutum tilveru Krists. Sjá fyrri kafla: „og gröfin var tóm".

„Ég skal reisa musterið á þrem dögum. En Jesús var að tala um musteri líkama síns". -–Eftir upprisu þessarar tilveru inn í aðra vitundaheima eða inn í hans innsta kjarna, á svipaðan máta og annarra, (sjá síðasta kafla), myndi ný sköpun á sviðunum fylgja, þar á meðal á hinum efnislega líkama á svæða dulvitundar, því Jesú hafði ekki lengur aðskilda hæfileika og allt innra með honum gegndi kjarna hans.

Hið mannlífsspekilega sjónarmið Rudolf Steiner varðandi hinn „upprisna líkama" Krists, hinn „nýja Adam" - 1 Kor 15:45-47 - er álitinn vera endursköpun og er tiltækur öllum sem leið til persónulegs þroska (hinn svokallaði efnislegi „vofulíkami", byggir á andanum en hefur hugsanlega líkamleg áhrif. Tengist reynslu „innri Krists" af hinu dulræna sem tengir sjálfan sig við þróun manna). Jafnvel innan guðspekinga (A.Bailey, þar til dæmis köllum „Opinberun" eða „5. vígslan"), er upprisa Jesú álitin vera raunveruleg endursköpun. Þó að guðspekilega sjónarmiðið geti verið ónákvæmt á vissum stöðum ættu kristnir trúfræðingar samt að spyrja sjálfa sig um ástæður þess að þeir þróuðu ekki svona hugmyndir með sér, eða jafnvel betri nálgun. Semingur sumra trúfræðinga við að taka upprisunina alvarlega uppfyllir ekki einu sinni grundvallarviðmið góðrar almennra þekkingar.

Hér skal tekið fram að hinn„upprisni líkami" sem tilheyrir verunni er ekki hægt að leggja að jöfnu við hinn „sýnilega líkama" (Mayavirupa) innan dulspekilegra skrifa, en sagt er að sumir meistarar framleiði einhvers konar fatnað sem gerir þá ósýnilega. Slíkt sýnir samt sem áður vald þeirra á anda yfir efni.
Nútímakenningar, sem stundum eru ekki greinargóðar varðandi „líkama ljóss". bera einnig líkindi með þessu. Þetta varðar skírskotun til æðri líkama í hinum efnislega líkama. Þetta er brú til að fara inn í raunveruleika sem ná út fyrir hina efnislegu vitund án þess þó að fara úr hinum efnislega líkama, kallast einnig „Merkabah" á hebresku. Undirstöðuatriði má finna í „The Keys of Enoch" eftir J. J. Hurtak og „The synoptic gospels", Academy for Future Science, P.O.Box FE, Los Gatos, CA 95030, USA. Núna hefur margþætt hreyfing „handleiðslu" þróast sem er ekki bundin við neinar stofnanir. Þessir ljósverjar vilja aðstoða heiminn á þessum erfiðu tímum. En maður freistast til að telja að nokkrar nýjar æfingar geti uppfyllt allar vonir hinnar svokölluðu „uppstigningar". Í reynd virkar ekkert án heildrænnar þróunar, þar á meðan þroski einstaklingsins. Sjá einnig næsta kafla.

Hugmyndirnar varðandi endurholdgun, það er endurpersónugerving sálarinnar í nýjum líkama, eins og finna má í alls konar trúarbrögðum á einhvern hátt, væri lægri, ófullkomnari „áttund" af hinum nýja upprisuatburði og ekki nákvæmlega eins. Kenningar varðandi fortilveru sálarinnar á undan frjóvgun og einnig kenningar varðandi endurpersónugervingu var víða haldið á lofti í frumkristni og, samkvæmt Ruffinus, viðhaldið. Það er samt sem áður áhugavert að merkja að síðar var engin sérstök áhersla sett á þessa hugmynd. Slíkt stafar ekki einungis af kringumstæðum þeim þar sem fólk áttu að einbeita sér að lífinu á jörðinni, eins og R. Steiner skrifar, og ekki heldur einungis vegna valdþorsta páfa sem vildu gera fólk meira háð takmörkunum eins lífs, eins og aðrir andlegri rithöfundar gera ráð fyrir. Þýðingarmeira fyrirbrigði má einnig finna til að undirstrika þetta. Það mikilvægasta fyrir fólk er að tengja hugmyndina um upprisu við sig sjálft. (Sjá einnig t.d. 1. Kor 15:53; Fil 3:21). Þó þetta virðist vera hálfgerð draumsýn fer endurholdgun að líta út eins og ferli sem hefur verið farið fram úr af Kristi. Hinn upprisni Kristur þurfti ekki að endurfæðast til að birtast fólkinu aftur. Margir, þó ekki allir, kristnir hópar gagnrýna hugmyndir um endurholdgun. Það skal gengist við því að hugmyndin um hin ósveigjanlegu „sálfræði-vélrænu" örlagalögmál, dauða og endurholdgun, að minnsta kosti sem endi í sjálfu sér, samsvarar ekki fyrirmyndinni um líf Jesú. Það þýðir samt sem áður ekki að endurholdgunin hafi ekki geta átt sér stað eða gæti ekki átt sér stað í dag. Margar fyrri „upplifanir endurholdgunar" sem og þær sem eiga sér stað í nútímanum er ekki hægt að finna trúlega skýringu á, jafnvel þó ekki allar þessar upplifanir séu endilega byggðar á raunverulegri endurholdgun heldur oft á öðrum þáttum. En án nokkurs vafa innan hins kristna sviðs virðast tilkynntar upplifanir vera sérstök tilfelli, t.d. tilfelli Jóhannesar skírara. Í stað þess að taka yfir hlutverk Elía, eins og margir túlkuðu það, sagði Jesú einfaldlega: „Það er hann". Það væri samt sem áður hlutverk veru sem er send aftur til að sinna sérstöku verkefni, til að hjálpa fólki, en ekki nauðsynleg hringrás fanga í hjóli endurfæðingar (innan hindúatrúar). Innan kristinnar dulspeki, jafnvel þar sem endurholdgun er viðurkennd (t.d Lorber) er lögð meiri áhersla á að læra nýja hluti við lærdóm eftir dauðann í öðrum víddum Í dag getur fólk lært gríðarlega mikið í einu lífi. Endurholdgun fyrir hefðbundna hreinsun og þroska, mögulega með nýjum verkefnum til að samsvara aðstæðunum, þarf ekki endilega að vera af hinu gamla, sjálfvirka eðli. Þessar gömlu hugmyndir hafa valdið því að menn hafa efast um að kenningar varðandi endurholdgun séu kristnar. Fyrir utan það veltu önnur trúarbrögð varðandi endurholdgun ekki fyrir sér hlutverki Guðs og Krists. Eðli allra í líkama og anda er í grundvallaratriðum það sama og því getur samanburður hjálpað öllum að læra hver af öðrum - án jafnréttisstefnu.

Þegar hefur verið skrifað um áhrif vélrænnar tilurðar örlaga og endurholdgunar í kaflanum „Krossfestingin".

Í dag sér maður oft að sterkir persónuleikar eru mjög ólíkir efnislegum foreldrum sínum, jafnvel sem ungir einstaklingar. Stundum virðist form þeirra vera sterklega tengt öðrum, eða fyrri menningu. Þetta gæti verið tengt hinu aukna mikilvægi sálfræðilegu-vitsmunalegu verunnar í samanburði við tengingar við forfeður og arfleið. R. Steiner hugsar um tengingu við þetta fyrirbrigði og starf Krists.

Þrátt fyrir þetta fyrirbrigði er enginn ástæða til að kenna Jesú einungis við einhliða áherslu á sálfræðilega-andlega hluta. Í langtímastarfi Krists má frekar finna hvöt til að hreinsa alla hluta, þar á meðal líkamann, og sameina alla þessa hluta að nýju. (Andi,) einstaklingurinn og líkaminn eiga að fara saman (sem án nokkurs vafa hefur ekki tekist alls staðar í dag). Vegurinn að upprisu inniheldur einkum ekki andlegt starf, „óháð líkamanum", heldur verður „líkaminn" andlegur og andinn verður efnislegur - upphafið nær út fyrir alla einhliða, geðþóttalega vitsmuni. Samanber t.d. Lúk 24:36-43.
Hugmyndafræði sem leitar eftir að minnka fjölbreytileika þjóða og svo framvegis í einsleitt mannkyn er fjarri þessari hvöt sem hugmyndafræði eins drottnaraþjóðar sem mismunar öðrum. Til eru ýmsir hlutar og til er heild, sem gætu verið sjálfsagðir en í dag á það ekki við neitt, allt verður að finna út á meðvitaðan hátt.

Einkennisorð Krists eru „Sjá! Ég gjöri alla hluti nýja". Þó hann sé að fjalla um kjarna einstaklingseðlisins, þar sem maður er „hvorki gyðingur né Grikki..." heldur manneskja eigum við ekki að hugsa um neina einsleita súpervitund heldur hugsanir Guðs eða það sem hann lætur rætast í gegnum einstaklinginn. Frá einstaklingseðlinu getum við byrjað að móta ný samfélög, sem eru ekki hin gömlu tengsl við fjölskyldu, starf, o.s.frv. Á meðal hinna nýju sambanda sem mótuð eru í anda geta einnig verið „gömul" sem frelsuð eru frá nauðung dulvitundar, ýtt í frjálsari áttir.

Í tengslum við athugasemdir varðandi áhrif á heimsvísu í gegnum aflsviðs, til dæmis í kaflanum varðandi krossfestinguna, ættum við að hafa í huga að eftir að Kristur hafði gegnum í gegnum öll þessara skref eru þau öll og á sama tíma „þar". Þó skref Krists og röð þeirra haldist er „upplifun krossfestingarinnar" öðruvísi, eftir að hvöt upprisunnar skín í gegn. Það er ekki sjálfsagt að með djúpum skilningi hefði hinn efnislegi dauði átt sér stað, áður en „afl upprisunnar" getur öðlast gildi. Dulspekilegar upplifanir réttlæta þetta. Afl upprisunnar má upplifa sem núverandi, aðlaðandi afl að baki alls, jafnvel að baki einföldustu skrefunum. Á annan máta sagði R. Steiner að atburðir páskanna virkuðu enn sem eining í dag; bættu við frekari uppgötvanir á borð við „etersvæfingu blóðsins".

Á annan máta ræddi Rudolf Steiner um nýmótuð æðri þætti vera eða líkama í þessum sviðum fyrir ofan hugann, sem síðar fór í gegnum eldri tilfinningaleg, himnesk og efnislega hluta manneskjunnar, einu á eftir öðru niður í minnstu smáatriði. Hann kallar þessa nýju hluta: „andlegt sjálf, lífsandi, andleg manneskja" (eigin þýðing úr þýsku án þess að skoða þýðingu í enskum orðabókum.) Áhrif gætu komið fram að þessi spá muni einungis rætast í gegnum langan tíma. Samanburður með núverandi þróun sýnir samt sem áður að þetta getur þegar átt við í ákveðnum hlutum í dag.
Einkennisorð kristinna félaga í Rósakrossreglunni var „Fæddur i Guði, látinn í Kristi, upprisinn (latneska: reviviscimus) í heilaga andanum.

„Ódauðleiki" er sérstaklega predikaður af ákveðnum nýjum andlegum, meðferðarhópum sem finna má aðallega í Bandaríkjunum. Þeir reyna að „lækna hugmyndir er varðar ódauðleika". Þeir reyna einnig að stuðla að öndunartækni á borð við Endurfæðingu til að meðhöndla fæðingaráfall, heilbrigt mataræði o.s.frv. til að auka raunverulega lengingu lífs, líf sem gefur frá sér jákvæðni. Þó að Kristur komi einungis fram í jaðri þessara hópa eru kristnir menn eins og mormóninn Annalee Skarin einnig þekktir innan raða þeirra. Þeir hafa skrifað um sinn eigin skilning varðandi af- og endurholdgun líkamans byggt á tengingu sinni við Guð.

Upprisunaraflið sem upplifað er með Kristi, og hófst sýnilega og á samþættan máta, virðist standa fyrir hin raunverulegu „ensím" hvað varðar samstillta þróun í þessa átt. Mikið að þeim hlutum sem hann gaf okkur sem „fræ" á enn eftir að ljúka. Því er vit í því að vísa meðvitað til hans um slíkt.

Við ættum samt sem áður að muna að Kristur hefði viljað að við hefðum hugleitt alla manneskjuna (einstaklinginn) en ekki einungis trúarreglu varðandi líf hins efnislega líkama sem einangraðs og æðsta gildi. Hann hefði einnig ekki mælt með einangraðri venju til að lífga upp á frumurnar. Heldur hefði hann mælt með sameinaðri helgun líkamans, þar á meðal líffæri hans, frumur o.s.frv. og hið andlega líf mannsins. Þetta er einnig spurningin um frelsið til að lifa en ekki þvingunina til að lifa. Aðeins er minnst á þetta sem möguleg upptök vandamála á þessum erfiðu tímum „jafnvægislistar" og ekki er verið að gefa til kynna að þessir hópar verði ætíð öfgakenndir.

Á meðan er „upprisa" ekki aðeins andleg upplifun. Hún getur varanlega endurnýjað allt í lífinu, í því samhengi hefur lítill nýopinberunarhópur, „Lichtzentrum Bethanien" (miðja ljóss Betaníu) í Sigriswil, Sviss búið til nýyrðið „upprisulíf" í tímariti sínu „Lichtbote" (Boðberi ljóssins). Eftir hið „þrönga hlið" krossins munu allsnægtir fylgja. Jesús leggur áherslu á að þessi vegur getu einungis orðið skýr í gegnum dáðir. Framfarir aðeins á hinni persónulegu leið, þ.e. „að líkja eftir Kristi" geta byrjað að gera þetta erfiða skref skiljanlegra. Eins og við höfum séð er þessi vegur ekki samfelldur og eykst ekki stöðugt þar til hann nær hámarki. Í staðinn verður hann sýnilegur í viðkomandi sem hinn guðdómlega uppbygging mikillar byggingar þar sem hver steinn er byggður ofan á þann fyrri. Steinarnir eru hæfileikarnir í manninum sem standast hans ytri byggingar. Alveg eins og forsögulegi maðurinn var skapaður til að vera fullkominn, samkvæmt ýmsum helgum skrifum, getur hann/hún orðið „fullkomin/n eins og himnafaðir" eftir ummyndun í hinum dramatíska, ófullkomna heimi. Þessu lofaði Kristur fólkinu. Þetta á ekki einungis við einföldustu skrefin á veginum en líka fyrir upprisuna. Hann setti engin takmörk og lýsti ekki yfir að takmarkaður skilningur nútímans yrðu viðmiðin. Hann setti sjálfur ný viðmið, sjá „ég er... orðalagið" í guðspjöllunum: „Ég er brauð lífsins", „Ég er ljós heimsins…"; „Ég er dyrnar"; „Ég er góði hirðirinn" og einnig „Ég er upprisan og lífið", sá sem trúir á mig „mun lifa þótt hann deyi". Þetta þýðir bíðið ekki eftir almennri lausn „dómsdags" eins og ákveðnir kristnir hópar halda fram. „Ég er vegurinn, sannleikurinn og lífið"; „Ég er hinn sanni vínviður og faðir minn er vínyrkinn, …þið eruð greinarnar…"; Ég er konungur. Til þess er ég fæddur og til þess er ég kominn í heiminn, að ég beri sannleikanum vitni". Kristur er hið raunverulega „Ég er" í manninum sem ætti að vera greinilega aðskilið frá hinu hversdagslega sjálfsáliti.

Í gyðingartrú var upprisa eða upprisa frá dauða, en aðeins við endalok alls. Í hefðbundinni kristinni guðfræði er hins vegar litið á upprisuna sem tækifæri í gegnum trúna á Kristi,en án þess að hafa áttað sig á slíku út fyrir síðustu kvöldmáltíðina. Innan nútímalega, gagnrýninna guðspekilegra íhugunarefna má þegar líta á slíkt sem framför - í samanburði við efnislegri mynd guðfræði, sem vildi finna trúarlega skýringu á öllu sem var erfitt að sjá fyrir sér -, að upprisan sé að nýju tekin upp sem „myndlíking", í óeiginlegum, allegórískum skilningi. (Hans Kessler, safnrit „Resurrection of the Dead"). Sumir gætu þarfnast nálgun af þessum toga í stað þeirrar sem erfitt er að ímynda sér, en ekki endilega þeir sem geta trúað beint á upprisuna sem innri og ytri raunveruleiki. Á vissan hátt samsvarar þessi trú einfaldra kristinna manna meira rannsóknarstigi nútímans og þekkingu á mörgum sviðum, eins og nútímalegar rannsóknir stefna. Fyrir þá sem sjá allt sem einfalda „myndhverfingu", samkvæmt rannsókn okkar, eru þeir aðeins líklegir til að öðlast andlega sálarbót - og lækningarmáttinn, sem getur haft áhrif á hinn efnislega líkama, jafnvel í ag, er að minnsta kosti hægt að fresta slíku eða draga úr.

Spurning:
Leitast ég við að skilja, með Guði, hvernig máttur upprisunnar geti orðið gagnlegur í dag?

Aftur í „innihald" þessarar vefsíðu.

Alveg eins og Jesús Kristur byrjaði á 40 daga einangrun í eyðimörkinni áður en hann hóf kennslu sína lauk hann sýnilegri virkni sinni á jörðinni með 40 dögunum eftir páskanna, þá birtist hann fólk á mismunandi afskekktum stöðum.

Eftir síðustu máltíð og samræður „fór hann með þau út í nánd við Betaníu, hóf upp hendur sínar og blessaði þau. En það varð, meðan hann var að blessa þau, að hann skildist frá þeim og var upp numinn til himins" (Lúk 24, Mark 16). „...varð hann upp numinn að þeim ásjáandi, og ský huldi hann sjónum þeirra. Þá stóðu hjá þeim allt í einu tveir menn í hvítum klæðum og sögðu: "... Þessi Jesús, sem varð upp numinn frá yður til himins, mun koma á sama hátt og þér sáuð hann fara til himins" (Pos 1). Postularnir gerðu greinilega greinarmun á þessum 40 dögum þar sem Kristur var skyndilega á meðal þeirra og hvarf alltaf að nýju og tímans eftir það þar sem þeir voru sameinaðir anda hans, en án hans persónulegu nærveru.

Kristur hafði þegar lýst yfir að hann yrði faðirinn. Aðeins eftir uppstigninguna var hann sagður „hafinn til Guðs hægri handar" þar með með Guð á stigi „framhaldslífs" sem mannkynið getur náð. Ástand birtist í útlínum, þar sem Kristur er hvarvetna með Guði. Guð er: „Ég er ég er" Hann er almáttugur og samt gefur hann manninum frjálsan taum. Hann er hinn lifandi uppruni allra afla og vera en samt er hann einn. Hann er fyrir utan rýmið en einnig alls staðar nálægur. Hann er eilífur en einnig raunveruleiki bundinn í hverju andartaki. Þetta þýðir ekki að Kristur leysti sjálfan sig í vitundarleysi, frekar að núna er hann alls staðar. Brúna á milli manns og Guðs má enn upplifa í lífinu með því að samstilla sig Kristi - „Biðjið til föðurins í mínu nafni" (Jóh 15,16). Það er raunveruleiki út af fyrir sig, óháður viðkomandi hugmyndum er varða atburði sem áttu sér stað fyrir 2000 árum.

Lærisveinarnir urðu þá meðvitaðir um mikilvægi sitt sem postular á jörðinni fyrir Krist. Kristur birtist núna á sterkari máta innan þeirra og í gegnum þá. Það væri rangt að meta þetta ástand frá utanaðkomandi sjónarmiði eins og ekkert hefði gerst nema að kennarinn hefði horfið, látið þá eina halda áfram með verkefnið. Ef hið sjálfstæða hlutverk uppstigningarinnar er einnig tekið með hér gæti maður lýst því sem útbreiðing verka Krists. Samanburður á þessu væri heilmynd þar sem hver flís myndarinnar inniheldur heila mynd Athugasemd: Samanburðinum er ekki ætlað að taka upp þess konar heilmyndaheimspeki þar sem maðurinn væri eins og Guð og afleiðingarnar væru þær að enga viðleitni þyrfti að sýna til að verða eins og hann. Það væri svipað og sú tegund endurlausnarhugmyndar sem gleymir að endurlausn er sem brum sem verður að taka með ákvörðun einstaklingsins og með viðleitni til að jafnast á við eitthvað (feta sama veg) - eins og Kristur ákvað meðvitað fyrir okkur.

Fyrir utan mannleg sambönd fær maður einnig sambönd við Krist. Þessi hvöt hófst með Jesú á meðan hann lifði sem ákveðinn möguleiki og var innsiglaður við uppstigninguna til notkunar fyrir lærisveinana og að lokum fyrir alla. Bent var á möguleikann á að Kristur tæki sér lögun í manninum í kaflanum um skírnina í Jórdan. Þetta þýðir að það sem Kristur færði eða vann að hefur núna útvíkkað eðli í samanburði við verk mannanna. Það er fest í Guði, ekki aðeins á „formþroskunarsviðinu" – sjá „Krossfestingin". Önnur nálgun á þessu væri að „Guð dregur allt að sér".

Í dag er heilagur Páll oft þekktur fyrir suma af hans hefðbundnu „óhefluðu jaðra", Þó stundum sé lagt of mikil áhersla á þetta með einhliða túlkunum eru hugsjónaupplifanir hans ósviknar. Á sinn hátt gat hann borið kennsl á, eins og Jóhannes í guðspjalli sínu, að hlutverk Krists nær út fyrir hlutverk fyrir gyðingdóm og að gyðingdómur var valinn sem upphafspunktur fyrir alheims-Krist, fyrir framlag hans til allra. Þetta var skiljanlega ástæða eins af fyrstu deilumálum á meðal lærisveinanna.

Kirkjulegar staðhæfingar hafa tilhneigingu til að leggja kirkjuna að jöfnu við „líkama Krists", jafnvel þó afgangur mannkyns væri meint á almennan máta. Staðhæfingar tengdar mannlífsspeki sjá mannkynið ótvírætt sem líkama Krists. Guðfræðilegar hugsanastefnur, sem eru ekki einungis byggðar á kristni, sjá einnig hlutverk Krists fyrir mannkynið, jafnvel einungis sem „kennara heimsins".

Nútímaleg kristin nýopinberunarnet, sérstaklega „Universal life"  - skal ekki rugla við Universal Life Church - sjá einnig hlutverk Krists í dag fyrir verur sem eru ekki manneskjur; komast að þeirri niðurstöðu að framtíð örlaga heimsins verður ekki sett í hendur mannanna. Fólk sem olli samt sem áður ekki vandamálunum á jörðinni og eru hluti af „lausninni" munu án nokkurs vafa hafa ákveðið hlutverk, eins og minnst er á í Fjallræðunni.

Þeir sem virkilega tengjast Kristi og stefnu starfs hans, sem ekki er handahófskennt hægt að breyta, gætu ekki samþykkt margar af þeim kenningum sem voru hefðbundnar í kirkjum í margar aldir. Samkvæmt reynslumiklum dulspekingum er Kristur ekki opinn fyrir ('ekki hægt að færa í tal'), hvorki meðvitað né ómeðvitað, nokkuð sem stríðir gegn kenningum hans.

Því getur það legið hjá kirkjunum sjálfum að útskýra með sínum orðum hvaðan styrkurinn kom til að leggja í stríð, að ofsækja og hata. Einnig var mest af slíku framkvæmt í þjónustu veraldlegra valda. . Samkvæmt upplifunum sem almennt eru þekktar innan andlegra hreyfinga getur ljós einnig ýft upp dimma hluti sem eru til Að gera sjálfan sig að myrkrartóli, eins og geðrist oft í fortíðinni, í stað þess að vinna að skuggunum sem búa í sjálfum manni og öðrum hefur kristnar siðferðilegar kröfur að athlægi.
En samt sýna síðari frásagnir, t.d. lokaskjal evrópsku alkirkjulegu stjórnarinnar „Peace in justice for the whole of creation" frá árinu 1989, að tilraunir eru gerðar til að komast að samkomulagi varðandi fyrri mistök. Textinn er fáanlegur á Hanover EKD og á fleiri stöðum.

„Uppstigningin" getur einnig orðið mjög þýðingarmikil innan „eftirlíkingarinnar af Kristi". Félagar í Rósakrossreglunni upplifðu t.d niðurgöngu skýsins frá himninum í myndum og draumum. Einstök og jafnvel endurtekin upplifun af þessum toga þýðir þó ekki að þessi einstaklingur hafi framkvæmt slíkt skref í lífinu. Til að byrja með þýðir það að þessi hæfileiki hefur byrjað að öðlast gildi innan viðkomandi einstaklings.

Að finna fyrir merkingu „uppstigningar" krefst mikillar andlegrar þroska og skal því ekki rugla saman við tæknilegan flutning af fljúgandi furðuhlutum. Hvað varðar sögur sem látnar eru ganga í erfðir og lýsa ýmsu „brottnámi" biblíulegra spámanna er slíkt ekki líklegt þegar aðrir andlegir möguleikar eru skoðaðir (sjá kaflann „Upprisan"). Þetta sjónarmið er samt sem áður ekki notað hér til að neita líklegri tilveru þessara „fljúgandi furðuhluta" sem, samkvæmt fjölda alþjóðlegra sýna, gæti verið birting geimfara utan úr geimi* og sumar þjóðsögur gætu verið að vísa til álíka jákvæðra og neikvæðra fyrirbrigða úr fortíðinni. Þeir gætu einnig haft hlutverk í framtíðinni. En tilraunir hópa „fornrar geimfararannsóknar" til að bera kennsl á allar andlegar teikningar með hringum og svo framvegis og tengja þær geimskipum eru gegndarlausar og eiga uppruna sinn í hugarburði sem takmarkaður er að okkar tæknilegu og efnishyggjusiðmenningu. Þó að mannkynið þarfnist guðdómlegrar aðstoðar af mörgum toga verður það að framkvæma björgunina sjálfa að lokum. Sökum framsóknar í tilvist, gjörðum og vitund fólks á jörðinni mun okkur takast að lifa af, finna verkefni okkar og uppfylla þau. Engin ytri afrek og engin tæknileg afrek geta komið í stað fyrir þroska í frekari stig vitundar. Slík nálgun, sem leiddi til Challenger-slyssins, er sem truflandi og lélegt afrit af því sem í raun er nauðsynlegt.
* Uppfærsla: Athugið: innan kaþólsku kirkjunnar hefur guðfræðingurinn Monsignor Corrado Balducci (Vatíkanið) til dæmis oft tjáð samsvarandi skoðun. Valdamenn ýmissa kirkna gerðu oft einungis ráð fyrir andlegu eða félagslegu fyrirbrigði. Samt sem áður skýrði hið opinbera dagblað í Vatíkaninu „Osservatore Romano" frá eftirfarandi: „Alheimurinn samanstendur af billjónum stjörnuþoka, hvert þeirra samanstendur af hundruðum billjón stjarna. Hvernig getur nokkur útilokað möguleikann á því að líf hafi þróast einhvers staðar annars staðar? Við getum ekki takmarkað skapandi frelsi Guðs. Ef við sjáum sköpunarverk jarðarinnar sem bræður okkar og systur, eins og Frans frá Assisí, hví ættum við þá ekki einnig að ræða um bróðir utan jarðar? Það er mögulegt að aðrar vitsmunaverur búi enn í fullkomnu samlyndi við skapara sinn. "

Þetta þýðir ekki að leiða eigi hjá sér þá staðreynd að tæknileg þróun sé einnig nauðsynleg, t.d. til að endurnýja lífshættulega tækni á borð við kjarnorku, aðrar tegundir af rafsegulfræðilegri geislun „erfðatækni" og aðra tækni. Þetta getur samt sem áður einungis gerst á grundvelli æðri vitundar. Þroski sem minnst er á í ítarlegri vitundar í skilningi Krists yrði að vera samhangandi þroski en ekki nein önnur tæknileg hagræðing. Engin andleg „tækni" getur kallað „sáluhjálp" fram. Ýmsar hefðir eru einungis góðar til undirbúnings og skal leggja til hliðar eftir að þær hafa þjónað markmiði sínu. Aðeins það sem hefur orðið manns eigið telur að lokum. Það er alveg mögulegt að „neyta" Guðs með hendur í skauti með „heilavélum" nútímans. 

Kristur hefur einkum verið settur niður í sitt sérstaka hlutverk á jörðinni en birting á öðrum tilvistarstigum og öðrum stöðum í alheiminum eru einnig mögulegar: sbr. hina furðulegu bók „The Urantia Book"/ Bandaríkin; sem er ekki nefnd sem heimild heldur aðeins sem örvun; en hans sérstaka verkefni á þessari svo mjög þéttu efnislegu jörð er ekki dregið í efa; og bækurnar „Analekta" 1 og 2 („Analekta" aðeins á þýsku, eintök má fá frá Mag. Alois Thurner, Staudach 103, A-8230 Hartberg, Austurríki.)

Guðfræðingar hafa tengt upprisu Jesú í „ský" við hluta af Gamla testamentinu (Önnur Mósebók 13:21 og 40:34). Þeir meðhöndluðu eftirfarandi gleði lærisveinanna sem nýja upplifun á nærveru Krists, suma sem mjög raunverulega og aðra sem hugræna.

Spurning:
Er nútímalegt eða væntanlegt mikilvægi uppstigningarinnar til himna spurning sem hefur áhrif á samskipti mín við Guð?

Aftur í „innihald" þessarar vefsíðu.

Fyrir krossfestinguna hafði Jesú kunngert að hann myndi fara til föðurins og því verður hinn heilagi andi/„hjálparinn"/„sannleiksandinn" sendur til föðurins (Júh 14,15,16).

Um 10 dögum eftir uppstigninguna kom hið kristna samfélag saman í Jerúsalem til að biðja. „Varð þá skyndilega gnýr af himni eins og aðdynjanda sterkviðris og fyllti allt húsið... Þeim birtust tungur, eins og af eldi væru, er kvísluðust og settust á hvern og einn þeirra. Þeir fylltust allir heilögum anda og tóku að tala öðrum tungum…" (Pos 2). Enginn lýsir eðlilegri tilfinningu efnda eftir bænar með slíkum orðum. Þetta hljómar líkara hefðum hvítasunnukirkna og kvekara. Fyrsti hvítasunnuatburðurinn kemur hér sem merkjanlegt ytra tákn þess sem hefur verið lýst í kaflanum um upprisuna, útdeilingu valds Krists til lærisveinanna og þeirra í kringum þá. Með þessari „sendingu niður" sannleiksandans sjáum við aftur gagnkvæm áhrif Guðs og Krists. Í þessu samhengi má einnig sjá fyrsta hvítasunnuatburðinn sem fyrsta tákn um „endurkomu Krists á dómsdegi" eða að minnsta kosti nálgun. Jafnvel hvað varðar þetta sjónarmið getum við átt von á að hin spáða „endurkoma Krists á dómsdegi" þýðir ekki einungis aðra persónugervingu sem manneskja.

Athugasemd: „Hjálparinn" eða „ráðgjafinn" eða „sannleiksandinn" (Jóh 15:26) má ekki, strangt til tekið, vera lagður að jöfnu við hinn „heilaga anda"; sjá að neðan: „Sófía".

- „Sannleiksandinn" birtist sem hluti af sjálfum Kristi, sem minnir samfélagið á hann og orð hans og gerir lærisveinunum kleift að halda starfi hans áfram á jörðinni. Því þá er ekki lengur virðingarvert að meðhöndla trúarlegar og heimspekilegar spurningar sem einungis sagnfræðilegar og bókmenntalegar innleiðingar eða andlegar afleiðslur. Mikið hefur verið skrifað um þessi sjónarmið. Aðrir þættir koma einnig til, einnig innan fólks og höfuðmarkmið þessa texta er að hjálpa fólki að „finna fyrir" þessu þáttum.

Arfleifð skaparans, föðurins í manni, svo lengi sem hann er „af Guði fæddur" (Jóh 1) er veitt í lífi Jesú. Allir geta gert hana að sinni á meðvitaðan máta og allt frá hvítasunnuatburðinum er arfleifð sjálfs Krists fest í þeim sem eru á jörðinni.

- Hinn heilagi andi sem „kvenlegur, móðurlegur" andlega, vitsmunalegur eiginleiki og orka fannst í mismunandi tilvistarlögum og vitnisburði áður en líf Jesú hófst á jörðinni, fyrir utan manninn og einnig í hans innblásnu áhrifum á manninn. Einnig má finna tengsl við „manna" (Önnur Mósebók, Fjórða Mósebók, Fimmta, Mósebók, Sálmarnir, Nehemíabók, Jesaja, Jóhannesarguðspjall, Hebreabréfið, Opinberunarbókin.)

En það er ekki að leggja hugtökin „sannleiksandinn" og „heilagur andi" að jöfnu, eins og oft er gert, hvað varðar praktískar upplifanir. Það getur gerst oftar að guðdómleg öfl vinna saman og að loks geti eining eins og maðurinn, sem var upprunalega „skapaður í mynd Guðs", geti upplifað aðgreiningu vitundarinnar og síðan að nýju samþættingu tilvistar sinnar.

Í gegnum það mun lífið sem deilt er á milli mannkyns og jarðar birtast á þá vegu sem væri varla þekkjanlegt í dag. Litið verður á þetta í væntanlegum köflum er varðar opinberun Jóhannesar, án þess að hugsa að þessa framtíð væri hægt að aðlaga að ímyndunarafli nútímans.

Hinn „heilagi andi" er ekki einungis andi, lífsandi eða lífskraftur. Það getur verið gagnlegt að stunda þetta stigvaxandi tilfelli á vegi Krists. Hann er nefndur í tengslum við hugmyndina um Maríu, því að minnsta kosti sem þátttaka í einstaklings atburði.

Einnig má finna hann í tilvitnuninni þar sem Kristur er persónulega á staðnum í sínum upprisna líkama og „blæs" á lærisveina sína og segir: „takið á móti heilögum anda" (Jóh 20, 22) sem sýnir sig því í gegnum hann hér. Hreinsun á getu þeirra til að skynja eða, í dýpri merkingu, samvisku þeirra má sjá sem forsendu þeirrar ábyrgðar sem er breidd út í gegnum þá eða sem þeir eru gerðir meðvitaðir um: „að fyrirgefa syndir eða ekki (að gera eitthvað)". Samkvæmt J. Lorber er þessi samviska sem skilgreind er af Kristi sem áhrif frá hinum heilaga anda. Hún er ekki sambland af ævisögulegum mótuðum ótta sem oft er ruglað saman við samviskuna. Að baki slíku getur reyndar leynst hluti af ósvikinni samvisku. Samviska í sínum hreinasta máta er einnig meðvituð innri tilsjón einstaklingsins.

Við fyrsta hvítasunnuatburðinn virðist heilagi andinn vera ópersónulegur, jafnvel „alheimslegur". Honum tekst þá að ná til sárra staða hugans og hreinsa þá ef einstaklingurinn horfir á þá í ljósi andans. Þetta veltur þó á mismunandi aðstæðum fólks sem andinn nær til sem og heimsins. Til að bera betur kennsl á grundvallarmismun og sannleika höfum við aðra eiginleika vitundarinnar sem virðast vera virkjaðir af hinum heilaga anda. Hreinsun óreiðunnar er ekki svo mikilvæg en sama afl sýnir sig sem mun meira skapandi við mótun, samfélagsmótun, fullkomnun sem leiðir til Guðs.

19. öldin, með sínar mismunandi endurvakningarhreyfingar í kirkjum og nýopinberunarhreyfingar, sem og 20. öldin sýnir okkur nýjar öldur hins heilaga anda og áhrifin sem verða til af þeim þegar maður skoðar slíkt nánar. Slíkt gefur til kynna að kristnar hvatir og heilagi andinn snéru sér sífellt meira að málefnum Opinberunarbókarinnar.

Í þessum hlutum Postulasögunnar eru María aðrir kvenkyns lærisveinar „sameinuð í bæn" með karlkyns lærisveinunum. Hlutverk kvennanna, hvort sem þær tala eða eru „þöglar" eins og Páll sagði, ætti að ómissandi sökum ýmsra ástæðna. Þær voru til dæmis tilfinningalega móttækilegri fyrir fíngerðum áhrifum og voru svo sannarlega megnugar um að koma þeim áleiðis, með orðum eða án orða, til fólksins í kring. Jafnvel á alls konar fundum í dag, líka þeim af andlegum toga, getur maður séð muninn á því þegar bæði karlar og konur taka þátt. Án karlmannlegrar hegðunar geta margir atburðir farið fram á mun innblásnari og ákafann hátt, svo lengi sem innri þátttaka í atburðinum nægi. Innan mannlífsspekinga og hjá félögum í Rósakrossreglunni er litið á Maríu, móður Jesú, sem raunverulega uppsprettu sem hinn heilagi andi gat tengst lærisveinunum.

Hér rekumst við einnig á leyndarmálið um „Sófíu", „viska" Gamla testamentisins, kvenleg framsetning á guðdómlegu valdi. Í rétttrúnaðarkirkjunni var María oft samsömuð við Sófíu. „Sófíufræðingurinn" og hugsjónamaðurinn Solowjoff upplifði hana sem veru okkar tíma, slíkt er einnig eignað Kristi (t.d. fyrirlestrar Steiners um „himneska endurkomu Krists á dómsdegi" í kringum 1909, eða aðrar kenningar.) Líkt og það var með Jesú og Maríu að litlu leyti má upplifa á stærri hátt hinn „alheimskrist" og „Sófíu" sem himneska móður í gegnum dulspekina o.s.frv. Sjá einnig Hildegunde Wöller „Ein Traum von Christus" (þýska, „Draumur um Krist" - ekki vitað hvort fáanleg sé á ensku). Samhengi þessa má einnig lýsa á þessa vegu: hin „móðurlega" hlið Guðs aðstoðar sköpunina að vaxa í átt að skaparanum, á sama máta og skaparinn nálgast sköpunarverk sín.

Feminískir trúfræðingar hafa bent á að heilagi andinn var kallaður kvenkyns í hinum fyrri tungumálum. María og Sófía mætti sjá sem sú mynd sem heilagi andinn tekur, eins og táknið með dúfuna.

Einnig má í ýmsum feminískum hreyfingum í vestrinu og austrinu „Sófíuleg" áhrif, sjá dr. Susanne Schaup í frásögn „Evangelische Akademie" (mótmælendafélag) í Bad Boll, Þýskalandi á fundinum „Nýöld 3: Sófía". Á svipaðan hátt má finna „kristileg" áhrif í nýjum kristnum verkefnum á heimsvísu á borð við „Universal life" eða innan endurnýjunarhreyfinga kirknanna, en einnig í öðrum hreyfingum sem eru jafnvel af veraldlegum toga. Athugasemd úr Nýja testamentinu: „Vindurinn blæs þar sem hann vill. Þú heyrir þyt hans. Samt veistu ekki hvaðan hann kemur né hvert hann fer. Svo er um þann sem af andanum er fæddur." (Jóh 3).

Þó eitthvað af starfi Krists búið innan allra einstaklinga, eins og lýst er í fyrri köflum, má skýra það núna af hinum ytri Krist og hinum heilaga anda að nýju. Einnig með orðum hans, en samt ekki bara með þeim.

Gral-riddararnir gerðu einnig ráð fyrir að eitthvað af starfi Krists væri eftir á jörðinni fyrir 2000 árum, að fólk gæti leitað og fundið „Gralinn". Þjóðsagan segir að blóð Krists hafi lent á jörðinni við krossinn og verið safnað saman í skál. Jósef frá Arímaþeu (Jóh 19:38) og félagar hans áttu að hafa bjargað því og farið með það til Frakklands eða Englands. Þeir áttu alltaf að hafa safnast saman fyrir framan þennan „gral sem skapaði kraftaverk" við bænir og innblástur. Sjá til dæmis Robert de Boron „The story of the Holy Grail", skrifað í kringum 1200. Þó að þessi þjóðsaga geti verið byggð á ytri raunveruleika er athyglisvert að hin gyllta gralskál með bikar sinn að ofan, þykknun fyrir miðju og breikkun eða opnun að neðan táknar manninn. Manninn sem frá miðju sinni eða hjarta sínu opnar sjálfan sig fyrir hinum heilaga anda og niður fyrir „endurlausn jarðarinnar."* Það er „endurleyst manneskja", sem „sköpunarverkið bíður eftir" (Rómverjabréfið 8, 18-28). Á stærri mælikvarða má einnig líta á þetta sem tákn jarðarinnar að opnast fyrir Guði. Katararnir og Albigensar, mansöngvarar og trúbadorar mynduðu hópa á grunni þessarar hreyfingar. Sumir þeirra höfðu orðið fjarlægir heiminum. Nokkrar milljónir þessara „dulspekilegu" kristinna manna var upprætt af páfadómi sem meintir „villutrúarmenn". Hin dýpri þýðing gralsins er ekki gerð tæmandi skil af hinni þjóðsögunni varðandi það að afkomendur Jesú í konunglegum fjölskuldum eiga að eiga upptök sín í gralinum. *) 

Jóh 4: „Trú þú mér, kona. Sú stund kemur að þið munuð hvorki tilbiðja föðurinn á þessu fjalli né í Jerúsalem. En sú stund kemur, já, hún er nú komin, er hinir sönnu tilbiðjendur munu tilbiðja föðurinn í anda og sannleika. Faðirinn leitar slíkra tilbiðjenda. Guð er andi og þeir sem tilbiðja hann eiga að tilbiðja í anda og sannleika." Kirkjur réðu aðeins við þetta sjálfsmeðvitaða, frjálsa viðhorf kristindóms, þar sem áhuginn var á viðurkenningu, ef þær hefðu hugrekkið til að endurnýja sig sjálfar á grundvelli frjálsra kristinna karla og kvenna. Þar sem slíkir andlegir skólar kristindóms var að mestu útrýmt, svo mikið að það er erfitt að endurbyggja kenningar þeirra, kirkjan fjarlægði sitt eigið inntak varðandi andlega hefð sem smám saman er viðurkennt sem mistök í dag. Eftir mikið af vafasömum tilraunum annarra menningarheima til að fylla upp í þetta gat eru kirkjur núna farnar að leita að þessari týndu kristinni hefð.

Hinn frægi ábóti, Joachim di Fiore, ræddi í kringum 110 um tímabil föðurins, tímabil trúarlegra laga Gamla testamentisins sem og tímabil sonarins með hjálp kirkjunnar; og spáði fyrir um þriðja „tímabil hins heilaga anda" - =„Zeitalter des heiligen Geistes", heiti þýskrar bókar frá Turm-Verlag (útgefandi), þar sem einstaklingsbundin tengsl fólks við Guð eykst. Úr þessum spádómi, hvers þýðing við erum rétt að byrja að bera kennsl á núna, flæddu ýmsir þættir beint og óbeint inn í alls konar hreyfingar. Allt frá Lúter í gegnum Marx og til Hitlers þar sem hann var misskilinn og síðan misnotaður. Til verður einnig eðlileg fullkomin ímynd úr slíkri misnotkun.

Hér er einnig athugasemd varðandi mismuninn á andlegri viðleitni hins heilaga anda og spíritistahefða: „Að vera hreyfður á djúpan máta af heilögum anda", í hinu fullkomna tilfelli þegar vitund tekur við heilögum anda, snertir innsta kjarna mannsins. Dáleiðsla eða dulspekilegt leiðsluástand og „yfirráð" af „öndum" látinna manna á sér ekki stað hér, hvað þá að „kalla anda fram". Hvorki fyrir viðkomandi né aðra á samkomunni sviptir þessi upplifun mann styrk eins og spíritistafundir hafa tilhneigingu til að hafa í för með sér. Vitundin er ekki þröng, heldur víkkuð. Óvenjuleg skynjun getur verið möguleg en þá er hún meðvituð og án minnisleysis.

Áhrif hins heilaga anda eru samrýmanleg bæði við hugleiðsluþögn, sem yfirleitt vantar í vestrænum kirkjum, og við andstæðum tilraunum til að ná slíku fram með meiri og betri samskiptum eins og á sérstaklega við vesturheim og Bandaríkin. Ef þögnin og samskiptin væru tengd, möguleiki sérstaklega fyrir miðevrópskt hugarfar, myndi ásetningur andans verða mun þekkjanlegri. Það birtist oft sem „þriðja leið" sem nær út fyrir austrænar og vestrænar öfgar. Samt sem áður á það einungis við ef metnaðurinn er ekki sjálfselskur, þ.e. siðlaus. Kristur getur aðeins verið skilinn með hógværð, siðareglum og tilgangi þess sem hann gaf heiminum sem forsaga endurlausnar, áherslan lögð á náð Guðs.

Ekki er hægt að líta á heilaga andann sem algjörlega aðskilinn frá Kristi eða kröfum hans. Kristur eignaði heilaga andanum eiginleikann sem mun minna lærisveinana „á allt sem ég sagði ykkur�". Hann bætti við: „Enn hef ég margt að segja yður, en þér getið ekki borið það nú. En þegar hann kemur, andi sannleikans, mun hann leiða yður í allan sannleikann" (Jóh. 16:12-13).

Það sem er hreinsað að sannleikanum getur sameinað sig hinum heilaga anda og öllum þeim öflum sem vilja bjarga jörðinni.

* Aukagluggi: skissa af hinum heilaga gral. (Nýjar síður á ensku og þýsku og)

Spurning:
Hvað hefur Guð þegar aðstoðað við að þróa innra með mér, og hvað kemur til mín frá Guði í dag?

Aftur í „innihald" þessarar vefsíðu.

Fyrir þau ykkar sem myndu vilja fá betri hugmynd af því hvernig Jesú leit út bendum við hér við lok guðspjallanna á andlitsmynd sem líta má á sem þá mest ósviknu, þó að almennt séð sé engin viðurkennd mynd til:
Hin svokallaða eina raunverulega „Bild unseres Heilandes" fáanleg frá Lorber-Verlag (útgefandi að 74321 Bietigheim-Bissingen, Þýskaland). Sagan segir að að hún eigi upptök sín í fyrirskipun Tíberíusar keisara þaðan sem hún barst í sjóði Konstantínópel. Soldán Tyrkja gaf hana síðan páfanum Innocent VIII fyrir að frelsa bróður sinn. Henni fylgir lýsing á persónu Jesú eftir Publius Lentulus, sem þá var landstjóri Júdeu, fyrir öldungaráðið og rómversku þjóðina.
„Á þeim tíma birtist mjög dyggðugur maður, sem hét Jesús Kristur, sem býr á meðal okkar, var álitinn sannleiksspámaður af heiðingjunum, en nefndur sonur Guðs af lærisveinum sínum. Hann vekur fólk upp frá dauða, læknar alla sjúkdóma. Meðalmaður að stærð, sterklega byggður og með virðulegt útlit þannig að þeir sem horfa á hann verða að elska og óttast hann að auki. Hár hans er er litað sem þroskuð heslihneta, næstum beint niður eyrun, smá krullað yfir axlirnar, með austrænan stíl og skipt í miðju eins og vani er hjá Nasaret-búum. Framhlið hans er opin og slétt, andlit hans á útbrota og hrukkna, fallegt, með þægilegan rauðan lit. Nefið og munnurinn er mótað á sléttan máta. Skeggið er ekki þykkt, liturinn samsvarar hárinu, ekki mjög langt. Augun hans eru dökkblá, björt og lífleg. Líkami hans er vel mótaður og beinn, hendur hans samræma handleggjum. Umvöndun hans er skelfileg, hvatning hans vinaleg og viðkunnaleg, mál hans hóflegt, hyggið og hógvært blandað virðuleika. Enginn man eftir að hafa séð hann hlæja (að einhverjum), en margir sáu hann gráta. Maður sem fer fram úr fólkinu með sinni forvitnilegu fegurð". 

(Í þýska prentmálinu var myndinni bætt við með leyfi frá ritstjóranum frá 1992).
Uppfærsla: Varðandi far líks Jesú á hinu „heilaga klæði Tórínó" - sjá kafla okkar „Krossfestingin ...". Til er annað klæði með andliti Jesú með opin augu, þ.e. „blæjan frá Manoppello" sem hefur verið rannsökuð af P. Prof. Dr. Heinrich Pfeiffer og Systur Blandina Paschalis Schlömer síðan 1979. http://voltosanto.com . Þessa mynd er einnig og erfitt að útskýra. Til dæmis er ekki hægt að mála á kræklingssilki. Andlitsmálin á báðum klæðunum eru samsvarandi. Samanber Jóh 20: 5-7. Þessar myndir höfðu áhrif á málverk fyrri alda. Blæjan, sem virðist hafa verið vafin um andlit Jesú, sýnir framhlið egglaga andlits með hárinu. Það er einnig ákveðinn svipur með myndinni sem lýst er að ofan sem sýnir hinn lifandi Jesú frá hlið.

Til baka í efnisinnihald þessa hluta

Í hluta tvö: Skrefin í opinberunni, spádómur smella hér
Í lokakafla megintextans 

með töflu „Kristið viðhorf..."

Í hluta þrjú: Önnur efnisatriði

Í hluta fjögur: Gamla testamentið og framlag sökum orðræðu við önnur trúarbrögð

Í upphafssíðuna með frekari framlög.

Þú getur sent tölvupóst til Ways-of-Christ (ef mögulegt er skal skrifa þýsku eða ensku; annars skal skrifa stuttar setningar og gefa up tungumál þitt.)

 .