Mesih İsa, ahlaklı ve namuslu davranışlar ölçütünün, sadece harici bir yasa normu ya da geleneğin baskısıyla mevcut olmasına değil, münferit bireyin içinde var olmasına değer veriyordu. Bu içselleştirme ise, harici "darbelerle" meydana gelmez. Tersine, "Tanrı aşkının ve insanın kendisi için uygun gördüğü şekilde komşusuna davranmasını sağlayan insan sevgisinin” gelişebildiği, bir hayat tarzıyla oluşur. “Birbirinizi sevin” ( Joh. 13,34 ). Bu kuvvet, gerçek vicdanla birlik içinde hareket etmeyi mümkün kılan kuvvettir. Tanrı aşkı, onun yüce hedeflerini sezmemizi sağlar. Münferit insanların, çiftlerin, grupların vs. bu evrensel aşkı içlerine kattıkları her yerde, fark belirgin olur. Bu aşk herkesin içinde ne kadar çok mevcut olursa, harici ve ayrıntılı talimatların önemi de o kadar azalır.

Ancak bu durumda yine de, örneğin daha önce “10 Emir” şeklinde verilmiş olan içerikler, eskimiş sayılmazlar, tersine tasdik edilirler. Bunlar temelleri itibariyle değil, ayrıntıları açısından kültürel değişime tabidir. Bunu, bizzat Musa hakkındaki malumatlar kanıtlar. Musa’ya, önceleri bir tür yüksek ahlak biçimi verilmişti herhalde. Ancak kendisi, görünüşe göre bunun için yeterli olgunluğa sahip olmayan halka, daha basit bir versiyon sunmuştu. Bu bakımdan ahlaki temeller, Hıristiyanlık, Musevilik ve İslam açısından aynıdır. Fiilen bütün diğer dinlerde de, benzerlikler mevcuttur. Bunu “Dünya Dinleri Parlamentosunun, Dünya Ahlakı ile ilgili Açıklaması” gözler önüne sermiştir ( bkz. Linkler sayfası ). Ahlakın özünde, insanın başkalarına, kendisine uygun gördüğü biçimde davranması, yani başkalarına zarar vermek değil, daha ziyade yardım etmek vardır. Bu, kader bağlamında çok önemlidir, zira “ne ekerseniz, onu biçersiniz” ( Gal. 6, 7 ; Kor. 9, 6 ). Bu aynı zamanda, söz konusu yeni çağa iştirak etmenin ana kriteridir de, ki bu çağ hakkında "Ey Babamız” duasında şöyle denir : “Senin imparatorluğun gelecek !” (Matthäus 6). Ve dağ vaazında sözü edilen çağ için şu ifadede bulunulur : “Mülayim olanlar, dünya devletine malik olacaklardır.”

1. Hayatın gerçekleri bağlamında, insanın kendi sorunlu özelliklerine ilişkin, dolaysız çalışmaları. Güzel niyetler vs. Bu, İsa açısından da önemini muhafaza eder : “Önce çuvaldızı kendine batır ...” ( Matth.7, 1-5 ). İslam açısından da insanın kendisiyle ilgili meşguliyeti, “Büyük Cihad”, yani “Büyük Kutsal Savaş” olarak değerlendirilir. Bu, bütün diğer harici mücadelelerden daha fazla önemsenir.

2. Dolaysız gönül alma ve 3. Dolaysız karşılıklı affediş (mümkün olduğunca). Öte yandan sorunları, çözülmeleri için dua yoluyla Tanrıya havale etmek ve içsel olarak affetmek. Bu da İsa açısından önemini korur. O da “kuruşu kuruşuna” ele almaktan söz etmektedir ( Luk. 12, 59 ; ancak bkz. aşağıda : 5. )

4. Başka yolu yoksa, zarar görmüş olan başka insanlar lehinde olmak üzere, uygun iyi amellerin işlenmesi olasılığı da mevcuttur. Birçok şey, dolaylı olarak Tanrı tarafından da silinir. Örneğin bir kimse topluma yararlı görevleri üstlendiğinde (Burada, mevcut olanın arınmış bir biçimde geliştirilmesinden, özgür ve yararlı eserlere akıcı bir geçiş söz konusudur ayrıca. Bu durumda ‘kimin ektiği ve kimin biçtiği’ hususu da göreceli olur. Bkz. örneğin Joh. 4, 37 ). Bu arada Mt 7, 20-21 doğrultusunda, şu cümle geçerlidir : “... meyvelerinden tanıyacaksınız onları. Bana “Efendim, Efendim !” diyen herkes değil, sadece Tanrının iradesine boyun eğenler cennete gireceklerdir.”