Samkvæmt Nýja testamentinu er beinn innblástur hins trúaða og aðrar gjafir hins heilaga anda nokkuð sem er mjög mikilvægt kristnum mönnum (t.d. 1.Kor. 14:26; Mark 16,17). Leiðin til að ná því fram er augljóslega gerð erfiðari. Það er samt sem áður mögulegt að biðja fyrir móttöku hins heilaga anda.

Fyrir utan hvítasunnukirkjurnar viðurkennir kaþólska kirkjan einnig möguleikann á guðdómlegum skilaboðum. En þessi kirkja gerir greinarmun á milli „almennrar opinberunar" til almannaheilla í gegnum biblíuna, hefðina og klerkdóminn hins vegar, og dulspekilegar „einkaopinberanir" (einkainnblástur) hins vegar. Hið síðarnefnda er viðurkennt svo lengi sem það sé gagnlegt innihald fyrir einstaklingana og umhverfi þeirra yfirleitt án skuldbindingar og án mikils stuðnings. Ef það innihélt spámannleg*) skilaboð Maríu eða Krists til kirkjunnar eða mannkyns brást kirkjan oft við á gagnrýnin hátt. Allt frá valdatíma Páls VI stöðvar kirkjan ekki lengur útgefið efni í þessa veru. En samt hefur vitnisburður á borð við þennan verið leyndarmál í mörg ár, eins og þriðja skilaboð Fatimu. Í slíkum tiffellum áskilur kirkjan sér lokadóm um það. Kirkjulög setja sem skilyrði að ef skilaboð eru rannsökuð þá verði að gera slíkt á sanngjarnan máta, t.d. verði maður að hlusta á höfundana (Can 844 §3). Can 220 bannar ólöglegt tjón á mannorði manns.
Þessi innblástur spilar ekki stórt hlutverk innan margra kirkna. Annað hvort á það við eða þær hafa ekki þróað hefðir til að meðhöndla þá. Sumar kirkjur mótmælenda telja að opinberuninni hafi lokið á tíma Nýja testamentisins. Hins vegar eru mörg fyrirnæri á borð við þetta fyrir utan stóru kirkjurnar, samanber Jóh 14:21-23. Aðstæðurnar hafa þau áhrif að Guð hefur áhuga á að „tala" við okkur, kenna fólki og vara það einnig við. Þetta er samt sem áður erfitt lærdómsferli og að dreifa slíkum skilaboðum krefst raunverulegrar köllunar til þess, sérstakrar tengingar við Guð og viðeigandi undirbúnings.

Fyrstu postularnir - fólk sem gat verið fulltrúar Krists með andagjöfum sínum - kenndi beinan innblástur og túlkun hans sem hluta af samkomunum (1.Kor 14,26). 1.Kor 12,4-7: „...Þannig birtist andinn sérhverjum manni til þess að hann geri öðrum gagn." Í 1.Kor 12,28 má túlka hlutverk postulana sem á undan „spámönnunum" *) og í þriðja sæti voru kennararnir. 1. Kor 14 gerir greinarmun á „að tala með tungum" og upplýsa sjálfan sig og spádóm sem upplýsir samfélagið. Fólk með spádómsgáfuna var einstaklega vel metið því aðrir postular gátu ekki sjálfkrafa uppfyllt slíkt verkefni (t.d. Matt 10,41).

Sérkennandi merki:
- Ef einhver rannsakar slíkt fyrirbæri innan kristni án fordóma myndi hann/hún fyrst taka eftir því að í flestum tilfellum nægir viðleitni í garð andlegrar útskýringar á borð við sjálfsefjun, fjöldasefjun, geðklofi eða önnur sálfræðileg fyrirbæri ekki**. Þá vakna hinar áhugaverðu spurningar:

- Það er gagnlegt að leita skilnings varðandi það sem kemur frá Guði og hvað ekki, samanber 1.Jóh 4,1. Gæta þarf samt sem áður varúðar og sýna þarf virðingu við slíkt. Biblían sjálf segir ekki að prestur sé sjálfkrafa hæfur til að dæma um mögulegar opinberanir andans með guðfræðilegum, guðspekilegum íhugunarefnum. Aðeins fáir eru færir um að skynja beint hvers konar andi skilaboðin eiga upptök sín í, því segir Jesú: „Af ávöxtum þeirra skuluð þér þekkja þá" - Matt 7,15-20. Það þýðir, ef það leiðir til Guðs, t.d. svokallaðrar „endurheimtar"/endurkomu til Guðs, með jákvæðri breytingu í lífinu eða lækningu hugans eða líkamans, það væri mjög vafasamt að vísa því á bug því það er ekki ósvikið eða „eigi jafnvel upptök sín hjá djöflinum", því það átti sér stað sökum miskunnar. Jóh 15,5: „án mín getið þér alls ekkert gert". Ef meiri ást á Kristi og fólki birtist þá er það einnig gott tákn. Berið einnig saman Matt 7,1; Matt 12,24-30 og Pos 5,38-39, viðvörun hvað varðar dóm. Samkvæmt siðferðilegri guðfræði og meginreglum veraldlegra laga væri einnig rangt að fordæma einhvern ef enn ríkir vafi.

Annað sérkennandi erki er hógværð þessara einstaklinga því aðeins þegar einhver verður hljóðlátari getur hann/hún heyrt í anda Guðs. Guðfræðileg þekking er ekki sérkennandi merki; oft eru einfaldar manneskjur útvaldar („náðargáfa leikmanna"). Menntaðir einstaklingar eru aðeins undirbúnir hrokafullir og festast ekki og tilheyra samt sem áður þeim „fátæku í anda" í Matt 5,3. (T.d. saddúkearnir - rökhyggjumenn og efnishyggjumenn - og faríseiarnir, hvað varðar meirihluta þeirra og vitsmunalegu þekkingu þeirra - hvorugir þessara hópa tilheyrðu þeim sem voru „fátækir í anda".)
- „...Að þú lifir eins og maðurinn og uppfyllir daglegar skyldur þínar en skilur einnig viðeigandi pláss fyrir Guð hins almáttuga föður í þínu daglega lífi." (Úr skilaboðum Maríu til spámanna í Garabandals og á fleiri stöðum).

- Ástúðleg hegðun samkvæmt siðareglum Jesú - t.d. Matt 7:12 - er einnig sérkennandi merki. Því meira sem einhver líkir eftir eiginleikum Guðs, á borð við ást, því nær dregst hann/hún andanum - sem er ofar öllum vitsmunum - í gegnum innra sjálft sem er tengt Kristi. Í þessu samhengi eiga siðareglur ekki við að fylgja hinum almennum hugmyndum sem fólk hefur um guðrækið fólk, til dæmis varðandi fatnað þess, fara til kirkju eða þess háttar.

Til dæmis ef einhver ætlaði að dreifa ófrægingu gegn öðrum kristnum manni á á óvæginn máta með notkun hugmynda teknum frá lestri og að gera kröfu til persónulegs innblástur frá Kristi og þar með að valda sundurlyndi er slíkt að öllum líkindum ekki réttmætt athæfi heldur raunveruleg skilaboð frá Kristi eða hinum heilaga anda.

Fyrir utan það er frelsi undan bælingu að undan einnig þáttur í þessu. Upplifun og biblían segir að hinn heilagi andi sé óháður mannlegri flokkun (Jóh 3,8;...) og þarf frelsi til vaxtar. Manneskjan hefur sína eigin vitund, sem er ekki skilyrðing. Pos 5,29: „Framar ber að hlýða Guði en mönnum." Þetta stríðir ekki gegn hinu gagnlega markmiði andlegrar handleiðslu. Hver kynslóð þarf ekki að byrja á byrjuninni og endurtaka sömu mistökin.

- Viðmið á borð við „yfirnáttúrulegur persónuleiki" hafa oft verið rannsökuð: til dæmis samfarandi fyrirbæri eins og skortur á augnaviðbrögðum, breyttur hjartsláttur, hægist á púlsinum, hærri blóðþrýstingur - án stjórnunar eða lyfja -; eða að einstaklingurinn gat ekki vita hvað hefur verið afhjúpað. En slíkt viðmið er ekki nauðsynlegt því andinn getur notað hina „náttúrulega eiginleika" mannsins líka.

Til eru margar myndir þess sem andinn getur sent skilaboð með. Til dæmis í gegnum hina „innri rödd/innra orð í hjartanu" sem er með fullri vitund og skal því ekki villast á því og dáleiðslu- eða geðklofafyrirbæri. Sumar upplifanir í framkvæmd sýna að eðli þeirra er öðruvísi en fjarskynjunarfyrirbæri. (Samanber „Vom Inneren Wort" - á þýsku: Hið innra orð, kaflar frá Johannes Tennhardt, Jakob Lorber, o.s.frv.; Lorber-Verlag). Í sjaldgæfum tilfellum má kalla fram leiðsluástand þar sem einstaklingurinn er meira í aukahlutverki; en jafnvel þá sýna kringumstæðurnar, samstillingin við Guð og góð áhrif á viðstadda mismuninn á milli þessa og leiðslu sem framkölluð er í gegnum spíritisma sem hefur veikjandi áhrif á viðstadda. Einnig getur það gerst að einhver upplifi framtíðarsýn, innra ljós eða hugmynd og getur skrifað hana síða niður. Einnig er til nokkurs konar bein ritun með fullri vitund, öðruvísi en hin „sjálfvirka ritun" spíritisma, sem er venjulega tengd einhvers konar leiðslu (að leita meðvitað að anda Guðs er ástundun andlegra efna og leita drauga í leiðslu er kallað spíritismi.) Hinn heilagi andi gæti einnig hafa verið upptök skilaboðanna, án þess að ávarpa beint þann viðkomandi („..."): hugsun, samtal, lesmál getur að hluta til eða að öllu leiti átt upptök sín í þessum innblæstri því það getur virkja mannlega sköpunargáfu á hvaða hátt sem það kýs.

*) Spádómur - úr grísku - þýðir fyrst yfirskilvitlegar upplýsingar, í kristnu samhengi sem koma frá Guði eða hinum heilaga anda. Innblástur sem eru aðvörun eða spádómur varðandi framtíðina eiga sér sjaldan stað. Varðandi hinn heilaga anda almennt séð sjá Jóh 3,8; Jóh 14,26 og megintexta ways-of-christ, fyrsti hluti, „Fyrsti hvítasunnuatburðurinn (hvítasunnudagur)".
Varðandi spádóm í gegnum framtíðarsýn sjá tengda kafla megintexta ways-of-christ, annar hluti, t.d. kaflinn „Um meðhöndlun spádóma".
Hérna eru einnig kaflar úr Gamla testamentinu varðandi eðli spádómanna - með fyrirvara sökum breytinga á ástæðum frá þeim tíma (á tíma Jesú hafði hin forna tegund spádómar eiginlega horfið, en var endurnýjuð): Jóel 3,1-2; Amos 3,7-8).

**) Í vissum tilfellum getur fólk með raunveruleika getu hvað varðar innblástur gengið í gegnum upplifanir sem eru álíka og viðurkennd geðstig - þar sem hin innri orðræða gæti haldið áfram haldin þráhyggju og þar sem einstaklingurinn ræður ekki við veraldlegar nauðsynjar. Til að forðast slíkt gæti það hjálpað að tala tillit til - fyrir utan það sem áður hefur verið nefnt - vissar praktískar forsendur á borð við: nægan svefn; viðeigandi næringu, t.d. með nægu B-vítamíni (það þýðir varúð við föstu, ef maður hefur ekki næga reynslu varðandi slíkt); greinargóða samstillingu við upptökin (Krist); forðast of langa tíma, forðast tilhneigingu þess að verða of æstur; og eftir mikla innri upplifun að sýna nægilega mikla viðleitni til að snúa aftur til hins „veraldlega" raunveruleika; að melta efnisatriðin meðvitað (sjálfsvitund, meðvitaður um síns eigið sjálf). Aðstoðarmenn, andlegir leiðsögumenn (t.d. prestar), sérfræðingar geta aðeins veitt andlega leiðsögn ef þeir hafa sértæka upplifun/þekkingu, sem þýðir að taka ekki bara hið truflaða ástand alvarlega heldur einnig við ótruflaða grunnfyrirbæri líka.