Γνώση των βαθιών προβλημάτων της ανθρώπινης ζωής.

Όπως για τη θεραπεία μέσω της προσευχής, έτσι και για τις συνεχείς μεταβολές μέσα στον άνθρωπο, είναι απαραίτητη η ερώτηση του Ιησού "Θέλεις να γίνεις καλά;" (Ιωάν. 5:6) ή "Γνωρίζεις ποιες ατέλειες έχεις, οι οποίες πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλεις να ακολουθήσεις τον δρόμο του Θεού;" Ένα 'παράδειγμα' μπορεί κανείς να βρει σε σαφώς πολύ απλά δεδομένα που σπάνια θεωρούνται θρησκευτικά. Τα παιδιά καθώς μεγαλώνουν και μέχρι την ενηλικίωσή τους αποκτούν νέες ικανότητες, στις οποίες όμως συχνά κρύβονται θεμελειώδεις βιωματικές ικανότητες. Αργότερα, ο άνθρωπος μπορεί με τη βοήθεια της μνήμης και της προσευχής να προσπαθήσει να αποκτήσει ξανά αυτόν τον κρυμμένο φυσικό τρόπο βίωσης. Βέβαια, διατηρούνται πράλληλα και οι ανεπτυγμένες ικανότητες, ενώ συνεχώς προκαλούνται ή ενεργοποιούνται συμπεριφορές του είναι. Ο διχασμός που υφίσταται ο άνθρωπος λόγω ψυχο-πνευματικών ή εξωτερικών "ρηγμάτων" στη ζωή - στο πνεύμα και στην ανεξαρτητοποιημένη ερωτική ζωή και στο μεταξύ ένα ελάχιστα ενσωματωμένο κέντρο στην "καρδιά" - μπορεί να οδηγήσει από τόσους διαφορετικούς δρόμους στην ακόμη πιο ισχυρή ενοποίησή του. Φαίνεται ότι "το μήλο από το δένδρο της γνώσης" στον μύθο του παραδείσου αναφέρεται σε αυτόν ακριβώς τον διχασμό και ότι η φράση "Εάν δεν αλλάξετε και δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα επιστρέψετε στο βασίλειο των ουρανών" βασίζεται στη βαθιά γνώση της δυνατότητας επιστροφής - Ιησούς στον Ματθ. 18:1-3, Μάρκ.10:15, Λουκ. 18, 17. Εδώ δεν πρόκειται απλά για την παιδική φυσικότητα, αλλά για τις θεμελειώδεις αρχές εξέλιξης, οι οποίες είναι μάλιστα "αρχετυπικές" ²⁾, επίσης για το προϋπάρχον βασικό μοντέλο, ένα χαμένο πλέον μέρος των "οδηγιών λειτουργίας" του ανθρώπου. Ο δρόμος αυτός μπορεί να οδηγήσει πολύ πιο πέρα από τη σημερινή περιορισμένη συνείδηση της κατανόησης.

²⁾ αρχετυπικός: μία έννοια από τη ψυχολογία του C.G.Jung κ.α. ως διαφορετικές μορφές ενός βιώσιμου βασικού μοντέλου της ανθρώπινης ύπαρξης. Εντούτοις, επίσης τα «αρχέτυπα» περιέχουν σε μεγάλο βαθμό μικτό και παραπλανητικό περιεχόμενο. Ο «Θεός» παρουσιάζεται ως «ηλικιωμένος άντρας» και οι αναφορές στον «ουρανό» και στην «κόλαση» γίνονται «αρχετυπικά» σύμβολα του «συλλογικού ασυνείδητου». Αλλά τι ακριβώς ήταν αυτό, δεν γνώριζε ο Γιουνγκ. Τουλάχιστον, ο πυρήνας αυτού του επιπέδου της συνείδησης φαίνεται πως υπάρχει λίγο ως πολύ σε όλους τους ανθρώπους μέσω των εικόνων και των ιδεών του που έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη τους. Συνεπώς, αυτό αναδύεται ως ένα είδος προϋπάρχουσας μνήμης από τα πολύ πρώιμα χρόνια της ιστορίας της ανθρωπότητας – πριν ακόμα από τα χρόνια της «μυθικής συνείδησης», όπως περιγράφεται στο κεφάλαιο μας «Συνείδηση, έρευνα του εγκεφάλου και ελεύθερη βούληση». Αυτό το επίπεδο συνείδησης περιέχει επίσης εκείνες τις – εν μέρει επιφανειακές – αντιθέσεις, όπως εξετάζονται στη σελίδα μας «Μια χριστιανική στάση..., ένας τρίτος δρόμος». Μια πιο προσεκτική εξέταση αποκαλύπτει ότι η εικόνα του θεού σ’ αυτό το επίπεδο είναι μάλλον μια πολύ προβληματική καρικατούρα του. Γι’ αυτόν τον λόγο, για παράδειγμα το Θιβετιανό βιβλίο των νεκρών (Bardo Thödol) – για το οποίο ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ είχε γράψει έναν πρόλογο – προειδοποιεί τους ζωντανούς να μην αποπροσανατολιστούν από τις παραπλανητικές θεότητες και τις δαιμονικές μορφές αυτού του επιπέδου μετά τον θάνατο. Ένα παρόμοιο σύγγραμμα υπάρχει στην αρχαία Αίγυπτο. Ακόμη και οι Γνωστικοί εντός του χριστιανικού πεδίου είχαν κριτική στάση απέναντι σε τέτοιες μορφές, όπως βέβαια αυτές είχαν βιωθεί στα όνειρα και κατά τον διαλογισμό. Έχει γίνει απόπειρα δημιουργικής αλληλεπίδρασης με αυτόν τον κόσμο του συμβολισμού μέσω των παραμυθιών, τα οποία είναι αναμφίβολα χρήσιμα για τα παιδιά. Οι ενήλικες, ωστόσο, μπορούν να προσπαθήσουν να ξεπεράσουν αυτά τα σύμβολα – σύμβολα που έχουν δεχτεί πολλές ανθρώπινες όψεις. Η μεγαλύτερη όμως πρόκληση είναι η άμεση αναζήτηση του Θεού και όχι η αλλοίωσή του μέσα από λανθασμένες αντιλήψεις.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε αναμφίβολλα να τα καταφέρει στηριζόμενος μόνο στις δικές του δυνάμεις. Ο Ιησούς του προσφέρει έναν πραγματικό δρόμο και τη δύναμη ή τη χάρη για να τον πορευτεί. Είναι κατανοητό ότι όσοι αναζητούν τις χριστιανικές αλήθειες, οι μυστικιστές και οι αλχημιστές έχουν διαβεί τέτοιους δρόμους ολοκλήρωσης (πρβλ. π.χ. Ματθ. 5:48,Ιωάν. 10:34,...). Επίσης και πολλοί άλλοι Χριστιανοί έχουν αποκτήσει συνειδητά ή ασυνείδητα εμπειρίες σ' αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το αν πορεύονταν έναν μάλλον εσωτερικό δρόμο ή με το αν υλοποιούσαν την πίστη τους πιο κοινωνικά ή με το αν ενωνόνταν μέσα τους και τα δύο αυτά στοιχεία - υπό την έννοια ενός, όπως τον λέμε, "πλήρους χριστιανισμού". Αυτόν τον δρόμο αναζητούσε ο άνθρωπος μετά την υπέρβαση του εσωτερικού κατακερματισμού του εδώ και αιώνες σε διάφορους πολιτισμούς. Η αναζήτηση ταοϊστικών αλχημιστών, διαφόρων ειδών γιόγκα κ.ο.κ. αποτελεί απόδειξη για την τάση αυτή ³⁾.

³⁾ Η ινδική λέξη Yoga, κυριολεκτικά = "σύνδεση" σημαίνει επίσης την επιδίωξη της επανασύνδεσης με την αρχή.

Ο "Θεάνθρωπος" ή ο σταλμένος από τον Θεό άνθρωπος Ιησούς Χριστούς, ο "νέος Αδάμ" αποτελεί σημάδι ότι στο εξής και οι άνθρωποι μπορούν να αποκτήσουν ξανά τα κατεστραμμένα αρχικά τους χαρακτηριστικά και ότι έχει φτάσει η ώρα να επαναφέρουν τις αλλαγές που είχαν εντωμεταξύ καταστεί επικίνδυνες. Ο Ιησούς, το "δώρο" του κόσμου, μπορούσε να συνδυάζει την αρχική πηγή του νοήματος της ζωής - τον Θεό - και την ιδιαίτερα ανεπτυγμένη ανθρώπινη συνείδηση. Μπορούσε επίσης να υπερνικά τις δυνάμεις εκφυλισμού. Ακόμη κι αν παρουσιάζει διαφορές σε σύγκριση με άλλους ανθρώπους, παρόλα αυτά ήταν και ο άνθρωπος στον οποίο ήταν δυνατά αυτά με τον τρόπο αυτό. Έτσι οι άνθρωποι μπορούν να ακολουθήσουν πιο εύκολα τον δρόμο αυτό - ειδικά όταν το κάνουν συνειδητά. Αλλά ακόμη κι όσοι δεν γνωρίζουν τίποτα για τον ιστορικό Ιησού, επηρεάζονται από τη ζωή του και την ανάστασή του - όπως π.χ. όταν τα ζώα σε ένα νησί μαθαίνουν για πρώτη φορά κάτι, τα ζώα του ίδιου είδους σε ένα μακρινό νησί μπορούν ξαφνικά να αναπτύσσουν γρηγορότερα την ικανότητα αυτή, γιατί διαθέτουν ένα είδος κοινού πεδίου δυνάμενων, όπως διαπίστωσε ο R. Sheldrake.

Μια εσωτερική σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι αρχικά δυνατή χωρίς τη διαμεσολάβηση της εκκλησίας, παρόλο που συνήθως μια κατάλληλη κοινότητα χριστιανών βοηθάει. Τέλος, οι αντιτιθέμενες θεολογίες που διαίρεσαν πάλι την πλήρη ύπαρξη του Χριστού σε έναν φροντιστή της ψυχής και έναν μεταρρυθμιστή της κοινωνίας, δεν αποτελούν πλέον τελευταίο σημείο της σοφίας, παρόλο που μπορεί να βοηθήσουν ορισμένους στα πρώτα τους βήματα, ειδικά αν είναι γνώστες περισσότερων θεολογιών. Κάθε άνθρωπος μπορεί να σκεφτεί τον Χριστό π.χ. "σε μια ήσυχη κάμαρα" αλλά εν τέλει και στην αγορά. Αυτό μπορεί να συμβεί αφενός με τη βοήθεια της μνήμης των υπαρχουσών γνωρισμάτων του(Ευαγγέλια). Ωστόσο όποιος πιστεύει ότι ο Χριστός μπορούσε να γίνει αντιληπτός και μετά τον θάνατό του , (όπως και κάθε άνθρωπος με άλλους τρόπους - μεταξύ άλλων χωρίς αυτήν τη γήινη ορατότητα - σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες επιζεί του θανάτου ως συνηειτό ον), μπορεί να βιώνει τον Χριστό ως παρόντα. Το συναίνθημα της προσευχής "στο όνομά Του" ή μαζί Του ως "μεγάλου αδερφού" στον Πατέρα Θεό, που θεραπεύει τους πάντες, είναι δυνατό. (πρβλ. Ιωάν. 15:16 Ματθ. 6: 7-15,Ματθ. 18:19-20). Π.χ.: 

Η σημασία της ηθικής στο δρόμο αυτό.

Ένα επίπεδο στο δρόμο είναι το "τίμα τον Πατέρα σου", τον υπέρ πάντων Θεό, "αγάπα τον πλησίον όπως τον ευατό σου" (Ματθ.19:19),καθώς και το "αγάπα τον ίδιο σου τον ευατό". Το να αγαπάει κανείς τον εαυτό του μπορεί να είναι επίσης μέρος της επιδίωξης να αναγνωρίσει το ρόλο του στο περιβάλλον του. Η αγάπη μπορεί να δημιουργήσει σύνδεση με τον Χριστό, καθώς είναι το βασικό του γνώρισμα, σε συνδυασμό με τη σοφία. Και ο δρόμος των καλών πράξεων υπό τη χριστιανική έννοια καθιστά ευδιάκριτο τον χριστιανικό δρόμο τόσο με εσωτερικές όσο και με εξωτερικές επιδράσεις. Ο Ιησούς έχει διατηρήσει τους υπάρχοντες ηθικούς βασικούς κανόνες, γιατί ο άνθρωπος "θερίζει (υπό φυσιολογικές συνθήκες), ό,τι έχει σπείρει" (Γαλ. 6:7). Έχει όμως εντονότερη την ευθύνη στα επιμέρους στοιχεία, αντί να τονίζει τον εξωτερικό νόμο. Έτσι μπορεί κανείς να νοιώσει ότι στο εσωτερικό κάθε ανθρώπου υπάρχει κάτι - ακόμη κι αν είναι αισθητό μόνο ως συνείδηση - , το οποίο βρίσκεται σε αρμονία με τον Χριστό και απ' όπου προκύπτει ένα είδος εσωτερικής "αναγέννησης" (Ιωάν.3). Αυτό σημαίνει ότι με το πέρασμα του χρόνου ο άνθρωπος ως σύνολο έρχεται όλο και περισσότερο σε αρμονία με τον Θεό, όπως ακριβώς και ο Χριστός. Αυτό το εσωτερικό σημείο εκκίνησης μπορεί να βιωθεί στην καρδιά ή στην ψυχή και το πνεύμα, οι τρόποι βίωσης είναι διαφορετικοί για τον κάθε άνθρωπό. Όπως και να βιώνει ο εκάστοτε άνθρωπος τον Χριστό ή τις δυνάμεις του - είναι εύλογο, να καλεί στη συνείδηση όσο το δυνατόν συχνότερα αυτό που μπορεί να είναι ατομικά ήδη γνωστό, ώστε να μπορεί να δημιουργηθεί μια απευθείας επαφή - ακόμη κι αν αρχικά δεν μπορούν να διαπιστωθούν βίαιες επιδράσεις.

Με τη δύναμη που αναπτύσσεται ως χάρη στο εσωτερικό του ανθρώπου μπορεί να συνδεθεί τότε και η "εξωτερικά" πορευόμενη καθολική θεραπευτική δύναμη του Χριστού ή του Θεού. Και εδώ μπορεί να διαφέρει σημαντικά ο προσωπικός τρόπος βίωσης, ωστόσο στην περίπτωση αυτή θα είναι εμφανής και θα έχει αντίστοιχες επιδράσεις και στο περιβάλλον. Ενώ μια τέτοια συνέχεια ήταν μέχρι τώρα πολύ περιορισμένη, και επέφερε τους χαρακτηρισμούς "μυστικιστής","άγιος" κτλ., τέτοια φαινόμενα μπορούν στις "αποκαλυπτικές" εποχές μας να επεκταθούν όλο και περισσότερο σε απλούς ανθρώπους - πράγμα το οποίο δεν σημαίνει πάντα το ίδιο πράγμα. Για το λόγο αυτό πρέπει να αναφερθεί κι αυτό εδώ. Αυτή η καθολική "εξωτερική" επίδραση είτε γίνεται αποδεκτή, είτε συγκρούεται υπό συνθήκες οδυνηρά με την ασπίδα εκείνων που στο εσωτερικό τους δεν έχει αναπτυχθεί τίποτα συγγενές - ώστε στην περίπτωση αυτή να ενδέχεται να το αισθανθούν σαν "δικαστήριο".  

Μια συγγενής ενηλικίωσητων πολιτισμών από τη Δημιουργία.

Όπως και στα στάδια ανάπτυξης από παιδί έως ενήλικος άνθρωπος (βλ. άνω) και οι ανθρώπινοι πολιτισμοί πέρασαν τα ίδια στάδια συνείδησης. Σ' αυτά προέκυψαν αφενός νέα γνωρίσματα (ελεύθερη βούληση, συναίσθημα και σκέψη), αφετέρου όμως συρρικνώθηκε η αρχική τους εξοικείωση με ολόκληρη τη "δημιουργία" και έτσι μεγάλωσε η συχνότητα των προβλημάτων. (Πρβλ. π.χ. Jean Gebser, "Ursprung und Gegenwart" (Αρχή και παρόν):διαδοχικά αρχαϊκά μαγικά, μυθικά στοιχεία, συνείδηση κατανόησης. Πέρα από αυτά μπορεί να αναπτυχθεί μια συνείδηση με μεγαλύτερη δυνατότητα ενσωμάτωσης, η οποία π.χ. μπορεί να ονομαστεί λογική συνείδηση.) Στην εξέλιξη των βημάτων ανάπτυξης, που βρίσκονταν τότε στην αρχή τους, ώστε να επεκταθούν τουλάχιστον σε διαστάσεις που καθορίζουν τις τάσεις του πολιτισμού διαδραματίσανε επίσης ρόλο εξέχοντα πρότυπα. Αυτό συνέβαινε πάρά τις αντίξοες συνθήκες, και μάλιστα, όπως αναφέρθηκε, συχνά με μεγάλες απώλειες. Στη σύγχρονη εποχή είναι ήδη εμφανές ότι η ανθρωπότητα και οι λαοί κ.ο.κ. βρίσκονται ενώπιον των προκλήσεων της μοίρας να πραγματοποιήσουν νέα μικρότερα και μεγαλύτερα "κβαντικά άλματα" ή βήματα εξέλιξης αν θέλουν να επιζήσουν 4). Αυτά έχουν γίνει ήδη εδώ και περ. 2000 χρόνια. Αυτό δεν πρέπει πλέον να συμβαίνει εις βάρος των αποκτηθείσων ικανοτήτων, όπως της κατανόησης. Όταν αρκετά άτομα αναπτύσσουν μια όλο και πιο ολοκληρωμένη λογική συνείδηση, συνδέονται εκ νέου με την θεϊκή αρχή τους ¹⁾, μπορεί να κερδηθεί η μάχη με τις αποκαλυπτικές καταστροφές με τη βοήθεια "εκ των άνω". Εδώ ανήκει και η σχέση με εξωτερικά κινήματα ακτιβιστών, π.χ. το ειρηνευτικό κίνημα, - όλοι όσοι έχουν καλή θέληση έχουν την "κατάλληλη" θέση στο "παιχνίδι"-. Τη θέση αυτή αναζητούν πολλοί άνθρωποι - για την καθιέρωση θρησκευτικών κατευθύνσεων -. Προχωρούν στο μέλλον και συμβάλλουν στην επεξεργασία του παρελθόντος, ακόμη κι αν ενδεχομένως κυριαρχεί ακόμη σε μεγάλο βαθμό το "μέτριο". Πρόκειται για το ερώτημα της κότας και του αυγού, αν σκοπός είναι η εξωτερική "σωτηρία" ή το υπαρξιακό βήμα της συνείδησης και της υπάρξης του ανθρώπου. Οι μέχρι τώρα κλίμακες αξίας πρέπει να μετατραπούν οριστικά, καθώς ο άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί με μεγάλη σαφήνεια που θα οδηγούσε η συνέχιση του υπάρχοντος πεπαλαιωμένου προγράμματος. Καθώς όλα είναι μέρη του όλου, και η κάθε καλή πράξη συγκαταλέγεται στο όλον.  

⁴⁾ Η απαισιόδοξη άποψη στο τελευταίο βιβλίο του Herbert Gruhl"Himmelfahrt ins Nichts" (Ουράνιο ταξίδι στο τίποτα) δεν είναι ευσταθής μόνο επειδή μπορεί να γίνει αντιληπτή μια δύναμη ανάπτυξης και δύναμης που έχει παρεβλέψει - η οποία βέβαια είναι μία: ο Θεός.

Υπάρχει επίσης μία "στροφή" στο Θεό σε μικρούς και μεγάλους.

Πρωταρχική σημασία δεν έχουν οι «αντιλήψεις της πίστης», δηλ. οι ανθρώπινες σκέψεις σχετικά με τη θρησκεία· σημασία έχει περισσότερο η πραγματικά βιωνόμενη σύνδεση του ανθρώπου με το Θεό.