Βέβαια εκτός από τις Εκκλησίες της Πεντηκοστής, και η καθολική εκκλησία αναγνωρίζει την δυνατότητα των μηνυμάτων αυτών. Διακρίνει όμως μεταξύ μιας "γενικής Αποκάλυψης" για όλους μέσω της Βίβλου, της παράδοσης και της εκκλησιαστικής διδασκαλίας από την μια πλευρά – και μυστικιστικών "ιδιωτικών αποκαλύψεων" από την άλλη. Οι τελευταίες αποτελούν, εφόσον έχουν νόημα για τον εμπλεκόμενο και το άμεσο περιβάλλον του, υπό ορισμένες συνθήκες μια Αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος, δεν θεωρείται όμως υποχρεωτική, και δεν ενισχύεται. Μάλιστα πολλές φορές προφητικά *) μηνύματα αντιμετωπίζονται κριτικά από αυτή την εκκλησία, όταν το περιεχόμενό τους αφορά όχι στο ιδιωτικό πεδίο, αλλά στην εκκλησία ή στην ευρύτερη ανθρωπότητα. Π.χ. στα μηνύματα της Παναγίας ή του Χριστού. Από την εποχή του Πάπα Παύλου VI επιτρέπεται η έκδοση τέτοιων κειμένων από εκκλησιαστικούς εκδοτικούς οίκους. Ωστόσο αυτές οι μαρτυρίες παρακρατούνται εν μέρει, π.χ. το τρίτο μήνυμα της Φάτιμα επί δεκαετίες. Σε τέτοιες περιπτώσεις η εκκλησία επιφυλάσσεται να εκφράσει οριστική κρίση αργότερα. Όλοι, ακόμη και το εκκλησίασμα εμποδίζονται να παραχωρήσουν το δικαίωμα μιας προσεκτικότερης εξέτασης ή δικαιότερης μεταχείρισης που δίνει ο Κανόνας 844, παρ. 3. Ο Κανόνας 200 απαγορεύει επίσης την διάδοση άδικων προσβολών για την φήμη οποιουδήποτε (που θα μπορούσε να προκύψει από μια πρώιμη καταδίκη). Σε πολλές άλλες εκκλησίες αυτό το σημείο δεν παίζει σημαντικό ρόλο και δεν έχει υιοθετηθεί κάποια συγκεκριμένη διαδικασία. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν πολλά τέτοια φαινόμενα εκτός εκκλησίας. Συνολικά φαίνεται ότι ο Θεός ενδιαφέρεται για την συνεχή παροχή τέτοιων ερεθισμάτων στους ανθρώπους, με άλλα λόγια τους διδάσκει και τους προειδοποιεί. Πρόκειται ωστόσο για μία δύσκολη διαδικασία δια βίου μάθησης και η διάδοση τέτοιων αναγγελιών μάλλον προϋποθέτει ένα ιδιαίτερο χάρισμα, μία ιδιαίτερα στενή σχέση με το Θεό και αντίστοιχη προετοιμασία.

Οι πρώτοι Απόστολοι – Άνθρωποι που χάρη στις ιδιότητες που τους δόθηκαν μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν τον Ιησού Χριστό –δίδαξαν σύμφωνα με το 1 Κορ. 14,26 την άμεση Αποκάλυψη και την ερμηνεία της στις συναντήσεις των πιστών. Το 1 Κορ. 12, 4-7 λέει "Οι επιδράσεις του πνεύματος σε καθέναν από εμάς, προορίζονται για το καλό όλων". Σύμφωνα με το 1 Κορ. 12,28 ο ρόλος των "προφητών" 8) είναι υποδεέστερος των Αποστόλων, και τρίτοι στη σειρά έρχονται οι δάσκαλοι. Στο 1. Κορ. 14 διακρίνονται οι λόγοι για την προσωπική ανάπτυξη από τους προφητικούς λόγους για την ανάπτυξη της κοινότητας. Οι άνθρωποι με το χάρισμα της προφητείας απολάμβαναν την εκτίμηση της κοινότητας, καθώς οι μαθητές δεν μπορούσαν αυτόματα να επιτελέσουν αυτό το καθήκον (π.χ. Ματθ. 10,41).

Διακριτικά χαρακτηριστικά:
Εδώ, το κύριο ερώτημα δεν είναι αν υπάρχουν αντικειμενικά εμπνεύσεις, οι οποίες δεν εμπίπτουν στην κατηγορία της υποβολής/ αυθυποβολής, της σχιζοφρένειας ή άλλων ψυχικών φαινομένων.** Όποιος μελετήσει χωρίς προκαταλήψεις τέτοια φαινόμενα στο χριστιανισμό, θα καταλάβει γρήγορα πως στις περισσότερες περιπτώσεις δεν αρκούν τέτοιες στενές, αμιγώς ψυχολογικές απόπειρες εξήγησης. Τα ενδιαφέροντα ερωτήματα δεν αρχίζουν παρά μόνο μετά από τη συνειδητοποίηση αυτού.
– Είναι σκόπιμο να εξετάσουμε αν η γνώση προέρχεται από το πνεύμα της αλήθειας ή όχι. Βλ. 1 Ιωάννης 4,1. Αυτό πρέπει να γίνει με την απαραίτητη προσοχή και διακριτικότητα. Από την Βίβλο και μόνο δεν προκύπτει αυτόματα, ότι οι ιερείς βρίσκονται υπεράνω αυτών των Αποκαλύψεων, χάρη στην θεωρητική θεολογική κρίση τους. Ελάχιστοι μπορούν να αντιληφθούν άμεσα την προέλευση ενός τέτοιου μηνύματος. Έτσι σύμφωνα με τον Ματθ. 7,15-20 οι προφητικές ικανότητες αποτιμώνται μόνο βάσει των "καρπών" που δίνουν. Δηλαδή όταν οδηγούν στον Χριστό – π.χ. σε εμπειρίες πίστης με μια θετική μεταμόρφωση της ζωής. Ή π.χ. στην πνευματική ή σωματική θεραπεία μεταξύ άλλων, θα ήταν λάθος να τις αποκηρύξουμε ως λανθασμένες ή "έργα του διαβόλου", γιατί είναι αποτέλεσμα του θείου δώρου- Ιωάννης 15,5: "Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα". Αλλά κι όταν είναι αποτέλεσμα μεγάλης αγάπης για τον Χριστό και τους συνανθρώπους μας, αυτό είναι σίγουρα θετικό σημάδι. Βλ. επίσης την προειδοποίηση για τις κρίσεις στον Ματθ. 7,1, Ματθ. 12,24-30 και Πράξεις των Αποστόλων 5,38-39. Αλλά από την άποψη της ηθικής θεολογίας και των κοσμικών νομικών αρχών θα ήταν λάθος να καταδικάσουμε βάσει αμφιβολιών.
– Μια ακόμη διαφορά είναι η ταπεινότητα της συμπεριφοράς αυτών των ανθρώπων. Γιατί μόνο όταν ο άνθρωπος είναι "σιωπηρός", μπορεί να ακούσει το πνεύμα του Θεού. Οι θεολογικές γνώσεις δεν αποτελούν κριτήριο. Συχνά επιλέγονται απλοί άνθρωποι ("χαρίσματα ερασιτεχνών"). Οι μορφωμένοι μπορούν να πάρουν το χάρισμα, μόνο αν δεν είναι αλαζόνες και ανήκουν έτσι στους "πτωχούς το πνεύματι" κατά τον Ματθ. 5,3. (π.χ. οι Σαδδουκαίοι – Ορθολογιστές και υλιστές – και οι Φαρισαίοι – εφόσον στην πλειοψηφία τους παρέμειναν προσκολλημένοι στην επιστήμη με τη στενή έννοια – και οι δύο κατηγορίες δεν ανήκουν στους "πτωχούς το πνεύματι").
– «Να ζείτε τη ζωή σας αξιοπρεπώς σαν άνθρωποι και να εκπληρώνετε τις καθημερινές σας υποχρεώσεις, αλλά να παραχωρείτε επίσης στο Θεό, τον παντοδύναμο Πατέρα, το δέοντα χώρο στη ζωή σας» (από τα μηνύματα της Παναγίας στις μάντισσες του Γκαραμπαντάλ και αλλού).
– Η συμπεριφορά με αγάπη υπό την έννοια της ηθικής του Ιησού - βλ. π.χ. Ματθ. ζ΄ 12 - είναι επίσης ένα τέτοιο χαρακτηριστικό στοιχείο. Ο άνθρωπος, συνδεδεμένος με το Χριστό, αποκτά περισσότερη επαφή με το πνεύμα – το οποίο βρίσκεται υπεράνω της λογικής. Αυτό μπορεί να συμβεί τόσο πιο έντονα, όσο πιο πολύ εισέρχεται σε αρμονία με τις θεϊκές ιδιότητες, όπως είναι η αγάπη. Ηθική δεν σημαίνει εδώ ωστόσο την προσαρμογή σε συνήθεις παραδοσιακές αντιλήψεις περί θρήσκων ανθρώπων, π.χ. όσον αφορά το ρουχισμό, τον εκκλησιασμό, κτλ.
– Εάν π.χ. κάποιος, επικαλούμενος έμπνευση από το Χριστό, διέδιδε επιθετικά κοινές και δυσφημιστικές κρίσεις για τους συγχριστιανούς του, τις οποίες απέκτησε μέσω επιφανειακής μελέτης, σπέρνοντας έτσι τη διχόνοια, η πιθανότητα θα ήταν ιδιαίτερα μεγάλη να μην πρόκειται ούτε για μία δικαιολογημένη δραστηριότητα ούτε για ένα αληθινό μήνυμα του Χριστού ή του Αγίου Πνεύματος.
– Συμπληρωματικά η ελευθερία από εξωτερικές πνευματικές πιέσεις παίζει επίσης κάποιο ρόλο. Το Άγιο Πνεύμα είναι ελεύθερο από ανθρώπινες κατηγοριοποιήσεις, και χρειάζεται ελευθερία για να αναπτυχθεί. Ο άνθρωπος έχει την δική του συνείδηση, που δεν είναι ταυτόσημη με την εξωτερική. Πράξεις των Αποστόλων 5,29: "να υπακούμε το θεό περισσότερο από τους ανθρώπους". Έτσι δεν αμφισβητούμε εδώ, ότι η πνευματική συνοδεία στην πορεία μας έχει το νόημά της. Δεν χρειάζεται κάθε γενιά να ξεκινήσει από το μηδέν.
– Κριτήρια όπως οι "υπεράνθρωπες ιδιότητες" εξετάστηκαν επίσης συχνά. Π.χ. συνοδευτικά φαινόμενα σε ορισμένες περιπτώσεις "έκστασης" (χωρίς αντανακλαστικά των ματιών, μεταβολές στην συχνότητα των καρδιακών παλμών, επιβράδυνση του σφυγμού, αύξηση της πίεσης, χωρίς ενδείξεις τεχνητής πρόκλησης, ναρκωτικών κλπ. ), ή όταν το άτομο δεν γνωρίζει εκ των προτέρων αυτά που διηγείται. Ωστόσο αυτό δεν είναι καθοριστικό κριτήριο, επειδή το πνεύμα χρησιμοποιεί συχνά τις φυσιολογικές ιδιότητες του ανθρώπου.

Υπάρχουν πολλές μορφές έκφρασης του μηνύματος του Πνεύματος. Π.χ. ο «από την καρδιά προερχόμενος Εσωτερικός Λόγος» με πλήρη συνείδηση – που δεν πρέπει να συγχέεται με σχιζοφρενικά ή υπνωτικά φαινόμενα. Μετά από την απόκτηση κάποιας πρακτικής εμπειρίας καθίσταται εξάλλου σαφές πως έχει διαφορετικό χαρακτήρα από τα τηλεπαθητικά φαινόμενα (πρβλ. Johannes Tennhardt, Vom Inneren Wort, Lorber-Verlag). Μερικές φορές παρατηρούμε μια κατάσταση που μοιάζει με μετάβαση, όπου ο άνθρωπος μπαίνει στο περιθώριο, οπότε και κρίνουμε από τις συνθήκες (π.χ. το είδος της σύνδεσης με το Θεό), αν πρόκειται για μια απλή μετάβαση, δηλαδή κατάσταση περιορισμού της συνείδησης, όπου μπορούν να εμφανιστούν πολύ προβληματικά φαινόμενα πνευματισμού, που εξαντλούν τους συμμετέχοντες. Επίσης είναι δυνατό να βιώσουμε ένα εσωτερικά ένα όραμα ως φως ή ιδέα, και να το εκφράσουμε με λόγια ή να το καταγράψουμε. Αλλά και το άμεσο γράψιμο μπορεί να εμφανιστεί, όταν έχουμε συνείδηση των εξελίξεων, το οποίο δεν ταυτίζεται με το αυτόματο γράψιμο του πνευματισμού, που εμφανίζεται στη μετάβαση
Το ότι ένα μήνυμα μπορεί να προέρχεται από το "Άγιο Πνεύμα", δεν σημαίνει πάντα την άμεση επαφή με μια πνευματική πηγή ("…"). Μπορεί να πρόκειται για μια σκέψη, μια συνομιλία μεταξύ ανθρώπων ή ένα άρθρο, ένα βιβλίο, που προέρχονται εν μέρει ή εξ ολοκλήρου από αυτή την πνευματική πηγή, και μπορούν να κινητοποιήσουν την ανθρώπινη δημιουργικότητα, όπως είναι επιθυμητό. Για το Άγιο Πνεύμα γενικά βλ. Ιωάν. 3,8; Ιωάν..14,26 και το κυρίως κείμενο του "Οι δρόμοι του Χριστού", μέρος 1, μεταξύ άλλων το κεφάλαιο l "Η Πεντηκοστή".
Για τις προφητείες με την στενή έννοια των οραμάτων του μέλλοντος βλ. τα αντίστοιχα κεφάλαια στο κυρίως κείμενο του "Οι δρόμοι του Χριστού", μέρος 2, π.χ. το κεφάλαιο "Για την αντιμετώπιση των προφητειών".

*) Προφητεία – από τα ελληνικά- σημαίνει κατ' αρχήν μια ένδειξη από το υπερ-γήινο πεδίο, και στο χριστιανικό χώρο από το Θεό ή το Άγιο Πνεύμα. Οι εμπνεύσεις λοιπόν που αφορούν σε προβλέψεις του μέλλοντος είναι ένα μόνο ειδικό τμήμα των προφητειών. Παραπέμπουμε εδώ σε ορισμένα σημεία της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στις προφητείες, με την επιφύλαξη, ότι οι προϋποθέσεις έχουν αλλάξει μέχρι σήμερα (Ο παλιότερος τύπος προφητείας είχε εξαφανιστεί πρακτικά ως την εποχή του Χριστού και εμφανίστηκε εκ νέου). Joel 3,1-2; Amos 3,7-8.

**) Άνθρωποι με πραγματικές ικανότητες έμπνευσης μπορούν ωστόσο σε ορισμένες περιπτώσεις να εισέλθουν επίσης σε καταστάσεις παρόμοιες με γνωστές ψυχικές διαταραχές – π.χ. με μία ψυχαναγκαστικά συνεχιζόμενη ροή των εσωτερικών διαλόγων και τη διαρκή ανικανότητα να χειριστούν εγκόσμιες αναγκαιότητες. Για την κατά το δυνατόν αποφυγή τέτοιων ακραίων καταστάσεων, πέρα από τα παραπάνω ζητήματα θα πρέπει να δίνεται προσοχή και στις ακόλουθες εξωτερικές προϋποθέσεις: επαρκής ύπνος, επαρκής διατροφή με τροφές πλούσιες σε βιταμίνη Β, δηλ. προσοχή με νηστείες κτλ. σε αυτό το πλαίσιο εάν δεν διαθέτετε αρκετή εμπειρία, διατήρηση ξεκάθαρης εστίασης στην επιθυμητή πηγή (δηλ. το Χριστό), όχι υπερβολικά μακρές καταστάσεις έμπνευσης, κατά τις οποίες μπορεί να χαθεί ο ειρμός και να παρουσιαστεί υπέρμετρη διέγερση, επαρκείς προσπάθειες επιστροφής στην εγκόσμια πραγματικότητα μετά από σχετικά έντονα εσωτερικά βιώματα; αυτο-συνείδητη επεξεργασία του ακούσματος. Βοηθοί, πνευματικοί συνοδοί, θεραπευτές, κτλ. μπορούν συχνά να συμπεριφερθούν με τέτοιον τρόπο, ώστε να εξυπηρετούν το σκοπό της έμπνευσης, μόνο εφόσον έχουν συγκεκριμένες εμπειρίες / γνώσεις, συμπεριλαμβανομένου του να παίρνουν στα σοβαρά όχι μόνο την παροδικά διαταραγμένη ψυχική κατάσταση αλλά και το αδιατάρακτο βασικό φαινόμενο.