Jezu Krishti i jepte rëndësi të madhe asaj që standardi për sjelljen etike, morale të jetojë në njeriun e veçantë, në vend që të ndikoj vetëm në bazë të presionit të një norme ose zakoni ligjor të jashtëm. Ky shpirtëzim poashtu nuk krijohet përmes një „ngulitjeje" nga jashtë, por përmes një jete në të cilën mund të shtjellohet „dashuria ndaj Zotit, e ndaj të afërmit sikurse ndaj vehtes". "Duani njëri-tjetrin" (Gjoni 13,34) është forca e cila mundëson që të veprohet në harmoni me ndërgjegjen e vërtetë. Dashuria ndaj Zotit lejon që të nuhaten qëllimet e tija më të larta. Aty ku individët, çiftet, grupet etj. përfshijnë këtë dashuri univerzale, dallimi do të jetë i dukshëm. Sa më shumë që kjo të jetojë në të gjitha, aq më të parëndësishme bëhen rregullat e jashtme, të detajuara. 

Megjithatë përmes kësaj përmbajtjet, siç janë dhënë për shembull në „10 urdhërimet" më të vjetra, nuk janë të vjetruara si të tilla, por janë vërtetuar. Ato nuk janë të nënshtruara në bazat, por në detajet e transformimit kulturor. Këtë e dëshmon qysh raporti i vet Moisiut, i cili fillimisht kishte të ndërmjetësuar një formë më të lartë të etikës, por i cili popullsisë siç duket të papjekur për këtë ia solli pastaj një version më të thjeshtë. Këto baza etike në krishterizëm, në çifutëri dhe në islam janë të në këtë pikëpamje të njëjtat dhe praktikisht në të gjitha fetë e tjera gjindet diçka e afërt, siç u tregua në „Deklaratën e Parlamentit të Religjioneve Botërore rreth zakonit botëror (shiko faqen e linkut tonë). Në thelb tek etika bëhet fjalë që të tjerët të trajtohen në mënyrë aq njerëzore, siç dikush vet dëshiron që të trajtohet; të tjerën do me thënë jo të dëmtohen, por për më tepër të ndihmohen. Kjo është e rëndësishme për fatin, sepse „çka mbjellni, atë do të korrni" (Gal 6,7; 2 Kor 9,6). Së fundi kjo është edhe kriteri kryesor për pjesëmarrje në atë kohë të re, për të cilën në lutjen „Ati ynë" thuhet „Ardhtë Mbretëria jote!" (Mateu 6) dhe për të cilën në predikimin në mal thuhet „Lum ata që janë të butë sepse do ta trashëgojnë tokën!"

Në kuptimin e gjerë nga kjo dalin pikëpamje të cilat për rrafshet e ndryshme të ekzistencës njerëzore janë jetësore. Etika e predikimit në mal sot edhe nga disa rrethe të krishtera gabimisht cilësohet si „etikë bindjeje" që nuk aplikohet drejtpërdrejtë. Ajo vërtet nuk jep automatikisht një udhëzim për veprim p. sh. për të gjitha vendimet e vështira politike. Por, në fund edhe për këtë do të ishte një zhalon. Ku një e ashtuquajtur „etikë përgjegjësie" e peshuar njerëzisht në shoqëri shpien deri tek vendimet e kundërta nga ato të cilat „etika e bindjes" i pret nga indvidi në jetën e tij private, automatikisht nuk do të guxohet të pritet se Jezusi këtë pokështu do ta vendoste.

Individi është përgjegjës për pjesën e tij të ndodhisë dhe këtë pjesë nuk mund ta baraspeshojë edhe me gabimet e të tjerëve. Një lënie e tillë e njëanshme e fajit nuk është gjithmonë korrekte, siç është e zakonshme tek çështjet (proceset) gjyqësore. Edhe grupet e kështu me radhë, përmes detyrimeve që ushtrojnë, gjegjësisht përmes „fushës së mësimit" pozitiv ose negativ të clin e paraqesin, bartin bashkëpërgjegjësi. Me këtë edhe ata do të kishin nevojë për një kodeks etik (siç e kanë p. sh. disa degë të profesioneve). Tej etikës individuale sipas kësaj kërkohet edhe një „etikë strukturale" e shoqërisë gjegjësisht e pjesëve të saj. Ligjet me arbitraritetin e tyre këtë nuk munden vetë ta zëvendësojnë.

(...)