Христови Патишта

  враќање на почетната страна: други понуди и јазици.

 Боже, извору мој, моја помош и надеж моја!
Соединет со Исус Христос ти заблагодарувам за се што доаѓа од тебе.
прости ми заради она што ме одалечува од Тебе.
допушти ми во оваа тишина да станам креативен преку Твојот дух.

Води ме така да на другите не им наштетам во нивниот пат до Тебе.
Води ме така да на другите им помогнам во Твојот Дух.
Чувај ме на мојот пат ... .

 Вдахни ги луѓето за да одлуките за животот и смртта ги предадат во Твои Раце.
Помогни им на оние кои работат за твоето создание.
Води го овој свет до преминот кон твојот наговестен нов век.

**) овде може да се вклучат и детали или пак после тоа може да се обработуваат преку медитациско набљудување, како на пр.“да се прекине со зголемување на насилството и реакции на насилството”, “на насилството да му се одземе основата преку решавање на проблемите”, "да се превземаат само такви сигурносни мерки кои не ги повредуваат човечките права на мирољубивите граѓани", “да се води мирољубив дијалог помеѓу добронамерните припадници од различни религии”,.... Матеј 5:9; 26:52. "Churches' declarations", англиски.

Види и Марко 12:30 " ... И возљуби го својот Господ Бог со сето свое срце и со сета своја душа и со сиот свој ум и сета своја сила.". спореди со 5. Мојсеј 6,4.5) Со молитвата се здобива длабока и спознајна вера преку остварувањето, а и соодветна благодарност. Јов. 16:23"Ако го замолите Отецот за било што во мое име, ќе ви даде” исто така ги содржи и зборовите " ... дозволете одговорот да ве опкружи" (уп. Neil Douglas-Klotz: Prayers of the Cosmos. Meditations on the Aramaic Words of Jesus.).И молитвата и животот и работата во ист дух припаѓаат заедно, сите се потпираат меѓусобно. (Ставовите објавени овде, иако делумно нови, не се спротивни на разновидните молитви употребувани од црквите.) Бог може да ја дава љубовта која што му се дава, било за која црква да се работи.

Со тоа соодржината на дадените “10 заповеди” сепак не се застарени туку се потврдени. Не се изменуваат основите на една “Култура”, туку деталите. Тоа го потврдува и извештајот на Мојсеј кој е посредник на вишиот облик на етиката, кој што на привидно несозреаниот народ му донел поедноставна верзија. Во тој поглед, етичките основи се исти во Христијанството, Еврејството и Исламот, и скоро во сите други религии може да се најде нешто слично на заведеното во “Декларацијата на парламентот на светските религии во светскиот етос”, (види ја нашата лева страна). Дури и еден етички систем кој се гледа себе си како "не-религиозен" или хуманистички покажува поврзаност со вредностите на верските култури. Етиката во својата суштина настојува со другите да се постапува човечки исто како што некој би посакал да се постапува со него; значи да не се наштетува на другите туку што повеќе да им се помага. Токму тоа е важно за судбината, зашто “како што сееш, така и ќе жнееш” Ова е од суштинско значење за нечија судбина, поради библиските принципи за сеењето и жнеењето (Гал. 6:7; 2 Кор. 9:6). Тоа е минимално барање за опстанок во општеството кое продолжува да се развива. Во крајна линија тоа е и главниот критериум за учество во новото време, за коешто во молитвата "Оче наш” се кажува: “Да дојде царството твое!” (Матеј 6), а во беседата на гората “Кротките ќе го наследат царството земно”.
Во понатамошна смисла од тоа произлегуваат гледишта што се од животна важност за најразлични нивоа на човечката егзистенција. Етиката изразена при Беседата на гора, некои христијански кругови погрешно ја означуваат како “мисловна етика” која што не може директно да се примени. И навистина тоа автоматски не овозможува работно искуство за сите потешки политички одлуки. Но во крајност би била добра мерна скала за истите. Ако по човечки таканаречена “етика на одговорност”, води кон одлуки во заедницата што се спротивни на проповедта на гората, никој нека не мисли дека и Исус би направил така. Поединецот си е одговорен за својот дел во настанот и не може да се стави на сметка на другите. Такво едноставно препишување на вината, како што тоа често се прави кај правните спорови не е секогаш и правилно. Групите имаат дел од одговорноста и поради присилувањето кое го прават т.е. заради позитивното односно негативното “воспитно влијание” што го преставуваат. Поради тоа за сите е потребен етички кодекс ( како на пр. кај некои професии). Освен индивидуаланата етика, потребна е “структурна етика” во општеството односно на неговите делови. Законските норми во својата арбитража тоа не може да го надоместат.

Дури и после потопот - значи и пред горе спомнатите 10 заповеди - според Библиското предание имало неколку темелни етички побарувања кон кои требало да се придржува целото човештво, а не само подоцнежните Израелци: 
- да се цени животот односно да не се убива (“зашто човекот е создаден по подобие Божјо”: Пост 9:6) и да не се јаде месо од живи животињи. Во рабинското Еврејство подоцна се изведени 7 "Ноини заповеди" за они кои не се Евреи, при што имало повеќе верзии: 
- забрана за убивање;

Обележување на сопствените спознаени несовршености и позитивни особиниво табела и свесно следење на напредокот, овде може да биде од помош, и за таква работа постојат повеќе можности:
1. Директно работење на сопствените проблематични особини со помош на случките во животот. Добри намери итн. Ова останува важно и за Исус: “најнапред види ја гредата во своето око....” И во Исламот работата врз самиот себе се смета за “Голем џихад”,“Голема света војна”, т.е. како нешто попресудно од сите надворешни објаснувања.
2. Директно поправање и 3. и меѓусобно опростување секогаш кога е можно. Во спротивност, проблемите да се предадат на Бога преку молитва за понатамошно разрешување и за прошка на душата. На Исус и тоа му е важно - и Он зборува за наплата “До последната пара” (Лук. 12, 59, види и 5.)
4. Ако за некој нема друг начин, сепак би можел да твори добри дела, настрана од оние кои наштетиле. Многу работи се направени добро од Бога, како ако некој се нафати на работа за јавна корист. (Овде се запазува тековниот премин од чисто обновување на досегашното во слободни, пресретнувачки дела, и тогаш се исполнува изреката:“Еден сее, друг жнее”, спор. на пр. Јов. 4, 37.) Со тоа според Мат. 7, 20-21 вредно е: ".... ќе ги препознаете по нивните плодови. Нема да влезе во Царството небесно секој што ми зборува:
Господе, Господе!, туку оној кој ја врши волјата на мојот Отец, кој е на небесата!". ( кои се сродни во своите постапки со него.)
5. "Молете го Бога во мое име”, овде за негова прошка и милост во понатамошниот развој во животот. Ова е најважната помош која што чисто хуманистичката етика не може да ја даде. Судбината тогаш не мора повеќе да има механички тек него човекот се доживува себе си како воден од Бога, се се обновува и развива во смисла како што е најдобро за поединецот и неговото опкружување, по Божја промисла.

1. Со оглед на свитоците одQumranaтие писатели се обиделе да прикажат дека многуте описи за Исус во Новиот Завет се неточни. Исус и учениците итн. дека всушност биле едноставни милтантни бунтовници против римскиот режим. *За поголема веродостојност, ова толкување се обвиткува во некаков вид на заговор: Свитоците на заедницата од Qumrana, откриени 1947-1956, биле прикривани до 75%, при што контрола над истите имале следбениците на Католичката црква. Самото тоа едноставно е погрешно - што веќе се потврдува и овде иако оваа web-страна на мора да оправдува ниту една црква, а особено не да одобрува прикривање на христијански акти. Научниот тим, дотолку повеќе, бил составен од католички, протестански, англикански, еврејски па дури и атеистички научници. Поради многуте мислења за многу малку оштетените парчиња, всушност се чекало навистина долго до целосното објавување. Кога оригиналното англиско издание на посочената литература за “тајното четиво” излегло од печатење, веќе било објавено 80% од текстовите од Qumrana. 1992. година, 12 месеци после сензационалното излегување на книгата хепне, каде во текстот на задните корици како и претходно спомнува 75% од необјавените текстови и други дешифрирани текстови.

Тие акти меѓутоа, очигледно, потекнуваат од различни времиња и во своето изразување не се единствени. Заедницата одQumranaпостоела подолго време. Не може да се поистоветува со Есените, а ни со милитантните Зелоти кои потоа на значителна одалеченост ја имале тврдината Массада.Qumrana би можело да се спореди со денешното духовно еко-село. Секаде мора да имале контакти; од Есените вероватно имале некои обичаи во изменет облик, од “познавачот на писмата” од храмот во Ерусалим ги добиле на чување записите за богатството - што збори дека биле сигурно место кое не било изложено на непосредни борби со Римјаните -; а би можело да постојат и контакти со пооделни Зелоти.

Јован Крстителот, Исус и Јаков, Исусовиот (полу)брат, имале исти милитантни мотиви “како Есените”. Дури и оваа - за претходните претпоставки зависна - оценка која е прикажана како факт кој не може да се докаже со помош на свитокот одQumrana.Исус, Јаков и Јован таму дури и никаде не може да се препознаат на таков начин. “Учител на правда”, очигледно водечка личност на таа заедница, би морало да се идентификува на пример со Јаков, што повторно е теорија која не може да се докаже. Не е докажано, а и не е веројатно дека тој “учител на правда” бил радикален Зелот; Меѓутоа заедницата би можела да го признае како духовен авторитет од свештениците од храмот кои се наоѓале во расул. Дури и она, што со преданието а сочувано за самиот Јаков, не соодествува со оваа милитантна слика. Јаков - не апостолот Јаков туку спомнатиот Исусов брат, кој после Исусовото распетие ја водел првата христијанска заедница во Ерусалим - изгледа поседувал нагласен, избалансиран карактер. Морал, така да се каже, да се стави меѓу Петар и Павле. одн. да посредува меѓу двата раскарани апостоли како би ја одржал заедницата.

Свитоците одQumranaедноставно се само некои од многуте текстови од тоа време, кои како парче од мозаик може да ни дадат информации од тогашните обичаи. Некои други акти во текот на милениумот веќе подолго време се познати како апокрифи, а други биле откриени дури во поново време (на пр. актите од Naq Hammadi, кои говорат за верата на раните Христијани во Египет). Сигурно е дека луѓето од Qumranaверувале во Бога и дека во многу ставови и обичаи биле поврзани со Исусовата наука - на она што се наоѓа во Библијата, а не на наводната милитантна Исусова наука од сензациските автори. Освен тоа можно е и Јован Крстител да води потекло од тие верски поврзаности од Есен одн. Кумран (Qumrana), или пак барем да бил таму општопризнат гостин. Исто може да се претпостави дека и Исус ги среќавал тие луѓе. (На нашата web-страна “Патишта на Исус Христос” истотака објаснуваме, дека се среќавал со многу кругови и дека не потекнувал автоматски од поединечна школа со чии следбеници се среќавал.)

2. Други автори пак се приклучиле на шпекулациите за Исус со многу детали од Еврејската историја, но и со тоа наводните противречности не можело да се решат. Со тоа што во еден дел од таа литература и Исусовото воскресение се редуцира на историски настан, надворешен ритуал на воскреснување на Египјаните и евентуално Есените, и традицијата што се потпира на нив, така да на читателите им се ускратува она “обновувачко” што го донел Исус. При тоа, тамо прикажаните односи меѓу историските групи како што биле Есените и Темпларите не би изгубиле ништо ако би се одкажале од таа догма кој се противи на воскресението. Исусовото дело кое се докажува само мистично, веќе во рано христијанското време го надминувало разбирањето на некои јудејскохристијански и гностички заедници, па бескорисно е да се обидува да им се објасни комплетната вистина кога веќе имаат такво убедување. Останатите ги разбирале другите делови од вистината као што покажуваат и раните Христијани кои верувале во поширокото значење на воскресението; како и оние кои го користат полемичкиот актPhilippus-Evangeliumкое се однесува токму на тоа. Павле кој е многу соодветен за некој кој е многу критикуван, никако не бил единствен извор на оние традиции кои опстоиле со духовното и материјалното преобразение на Воскресението. Луѓето кои сеуште го почитуваат преданието,кое е широко прифатено во црковната историја, можат да се приближат повеќе на вистината отколку оние кои со леснотија расправаат за се што не се поклопува со нивниот концепт.
Таму каде што таквите постапки создале оцрнување на Исус Христос, таму може да има духовни последици кои ги надминуваат човечките работи.

3. Се шпекулирало и со наводно повеќе “гробови со Исусовите коски”, повеќето од нив во Израел и на други места. Околу Блискиот Исток, каде крадците на гробовите се активни - на пр. од пронајдените садови со коските од еден таков гроб една “исчезнала” -; таму каде што на илјадници такви садови се чуваат по музеите и каде некои коски се одстранети и повторно закопани, итн., скоро е невозможно да се добијат точни информации за лицата. Тука ниту често изгравираните имиња ништо не докажуваат. Ниту сличноста на нивните имиња не ја зголемува вероватноста за нивните тврдења.
Потполното историско истражување не би тргнувало од претпоставката дека воскресението, во преносна смисла не се случило. Исто така денешната состојба би одговарала на спознанието дека пророштвото кое може да се однесува на Исус, да не се сфаќа само како извор на Исусовите субјективни надежи од пред 2000 години; туку и дека може да упатуваат на нешто реално кое сеуште чека на објаснување што треба да се случи.
Дополнителни информации за тоа (на Англиски јазик): http://dukereligion.blogspot.com/2008/01/talpiot-tomb-controversy-revisited.html 

* 4. Постојат уште цела низа на такви шпекулации за Исус, кои довеле до различни резултати. На пример, една теорија беше дека Исус бил следбеник на филозофската школа за Цинизам, која потекнува од Грција... Сме имале и германско/англиско ажурирање за Марија Магдалена. Освен тоа други сакале Исус да го изедначат со Мојсеј; или со Еипетски Фараон; или со Цезарот Јулиј; или со милитантен Византиски Цар.  Со тоа станува јасно дека многу од тоа не може да биде точно.

** Исто така во очи паѓа фактот дека во таквите книги не се спомнува дека во Qumrana се откриени особено и стари евангелски текстови од 1. век, чија споредба со денешните текстови покажува дека преданието е верно на оригиналот.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Науката која ги “поврзува емпириски” насобраните искуства, го исклучува она што не и одговара на старата слика, тогаш не би можело да се нарече наука. Вистинскиот геније како Ајнштајн не практикувале такво познание туку во своите истражувања почнувале таму каде што постоеле нејаснотии. И таквото барање може да биде еден од многуте патишта до Бога - се додека мотивите се чесни, а науката не е корумпирана со економски или други проблематични интереси.

Надворешната природнонаучна работа - со набљудување, поставување на хипотези и теории па до нивна верификација - за хуманистичките и верските прашања најчесто не е доволно. Не постои секогаш битие кое вишата реалност ќе ја прикаже пред нас на недвосмислен и по можност репродуктивен начин (како кај Исусовите ученици), или ни го отвора тоа познание (како кај Јован 1, 51). Сепак има многу знаци дека постојат слоеви на пр. во човечкото битие и над него што не потекнуваат од познат физички спектар на сили и ствари туку се манифестираат само преку нивните последици: животните сили, духовните чувства, размислувањето, свеста..(некои од примерите се наоѓаат на разни места во главниот текст на страната “Патишта на Исус Христос”). Често кај старите култури, во “пред-научните” традиции се открива некаков емпириски и научен карактер. И денеска за таквите области може да се развијат посебно прилагодени постапки на запазување и оценување како на пр. кај Гетовите природнонаучни запазувања или на нив втемелени научнотеоретски трудови на Rudolf Steiner. Во тој правец се движат и новите научни погледи од квантна теорија до оние научници кои ја разработуваат новата биологија, нова гео- и астрофизика итн. и на крај новата научна “парадигма” односно слика за светот; додуша без потрага за нова методика што подобро одговара на новите соодржини како што тоа не го бара ниту Steiner.

д.) Освен тоа овде може да додадеме дека одговорите како хаос или случај во помала или поголема мерка се исклучуваат. Зашто тој свет и тие суштества, и тој свет на честички, и настаните во животот покажуваат невероватно висок степен на ред во хаосот, устроеност и смисла во целина како и во комплетно уметничко дело; што недостасува кај теоријата за “случајна еволуција”, особено за спојните делови на истата. Веќе при овој чекор на спознавање станува јасно дека е потешко да не се верува отколку да се верува - во централната праинтелегенција која поставува почеток и цел на “создавачкиот програм” и го обликува патот со променливи законитости. Станало можно нешто што преку разумот може да доведе до истиот резултат како и некогашната мистична свест на старите народи од 800. години пред Христос, кои овде со својата “десна, мистична половина на мозокот” го виделе Бога на дело. (“Боговите” на другите народи првобитно биле квалитетите на единиот Бог; дури после исчезнувањето на таа мудрост ги набљудувале како единствени “богови” и ги помешале со развиените човечки битија кои исто така постоеле.) Со слични патишта до верата во Бога дошле и атеистичките научници како Max Thürkauf, Georg Todoroff и многу други.

Да се види и http://www.vdw-ev.de/manifest"Потсдамски манифест" објавен во Октомври 2005. Во друштво на Германски научници и во Институтот за изучување на иднината и еваулација на технологиите, за да во Мрежата на Иднината предизвика расправа за новата “органска” поставеност во науката и општеството. Материјалното, поточно механичкото или линеарното размислување како што постои во Просветителството повеќе не е доволно.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Долго време пред постоењето на модерната наука, паметните луѓе од сите култури имале искуства во врска со потеклото на различните импулси, кои што може да доведат до донесување на одлуки.Духовните и/или религиозните патеки покажуваат дека е возможно да се добие секојдневната борба за етичките одлуки се повеќе и повеќе, наместо да се верува дека се е предодредено.Сепак, некои од овие луѓе се стремат кон фатализам.

Во повеќе случаи, дури и способноста да се размислува не е целосно свесен чин.

Ако некој сака да стане свесен и да остане свесен за чувствата кои влијаат врз размислувањето, тој или таа можеби ќе треба да обрнат внимание на нив подолго време, со цел да станат почувствителни на нив. Импулсите на волјата се уште повеќе несвесни и потребни се големи напори за да се разберат целосно, или повеќе од тоа, да се "произведе" волја за да се направи нешто слободно.На пример, Рудолф Штајнер веќе знаел дека волјата е нешто несвесно - независно од современото истражување за мозокот.Но тој исто така знаел дека контролирањето на нечија сопствена волја е нешто што може да биде извежбано - нешто што сеуште не било репродуцирано во современата наука. Многу Христијани доживеале дека е можно дури и повеќе, на.пр. "Да ја потчинат сопствената волја на Бога". Дури и за некој кој сеуште нема многу искуство, тоа е сеуште можно до одредено ниво. Дефинитивно постои "инстанца" што ни помага нам да ја следиме оваа патека. Навистина, порано или подоцна овој пат доведува до повеќе свесен живот. (Оваа практика нема никаква врска со послушанието кон црковните власти.)

Во овој контекст, наодите на некои современи невролози укажуваат на заклучоци кои се разликуваат од оние што се наоѓаат во неколку научни списанија. Тие го имаат измерено биолошкиот ефект за време на експериментално движење на рацете и дознале дека одреден "потенцијал на подготвеност" веќе бил присутен во нервниот систем веднаш штом намерата за придвижување на раката постане свесна. Подоцна, лицето што било тестирано мислело дека акцијата започнала, но во реалноста таа всушност навистина започнала 1/100 милисекунда после таа мисла.**

Ова само потврдува дека - како што е напоменато во параграфот погоре - комплексноста на човечкото битие влијае врз неговите одлуки и дека свесните мисли не се единствен фактор што влијае врз донесувањето на одлуките. Сепак, "потенцијалот на подготвеност" не значи дека луѓето автоматски се одредени да направат така. Тоа би било недозволив случај на извлекување на заклучоци. Така да "слободната волја" не е на никој начин побиена, како што некои научници мислеа. Сепак, согласно споменатите искуства на луѓето (на што може да се гледа како "поле на истражување" низ вековите), правилно би било да претпоставиме дека само интелектот е недоволен во контролата на слободната волја. Мислите и добрите намери може само да бидат прв чекор кон поодговорна улога за самиот себеси.Дополнително, потребно е да се испитаат потсвесните чувства и несвесното, вообичаените импулси на волјата. Тогаш ќе настане побрзо пробудување кон нервниот "потенцијал на подготвеност" кој постои. Значи навистина е возможно да се стремиме кон поодговорен живот.

Покрај тоа, ако на пример, електричниот потенцијал на нервите е мерлив, треба да се земе во предвид дека само класичната наука*****) треба да збори за "причините". Гледано од хуманитарна гледна точка, можно е да се види "ефект" во тоа, како кај пијано, каде што кога се свири вклучени се умот, психата и волјата. На чисто научно ниво, ова не може да биде решено. Исто така, биологијата не може да одлучува за тоа дали и како Бог е присутен во овојкомплициран човечки организам.***). Сепак, може да се најдат научни пристапи кон ваквите прашања. Научниците може, на пример, да се обидат да измерат како едно лице кое се бори во молитва против несаканите импулси успева да го смени дејствието што исходи.****).Меѓутоа, овој метод сеуште нема да им дозволи на нив да судат што "претставува" молитвата за верниците.

*) Сепак, забележете ги, разликите во различните фази на развој од човечката свест(на.пр. архаична, магиска, митска и интелектуална), како што е претставено на нашите страни "Општи гледишта во врска со природните религии" и "Религијата како "повторно поврзување" на човекот со Бога ..." Изворите на човечките емоции биле посилно забележливи надворешно кај личноста во одредени времиња, додека кај други времиња тие биле посилно забележливи внатрешно кај личноста.

Денешните возможности во областа на развојот на свеста се вдлабнати во делот 1 од нашиот главен текст, основани врз чекорите на Исусовиот живот.

Денес, на пример, едно лице може свесно да учи – за разлика од порано, на повеќе инстинктивен начин – за да повторно поинтензивно ја препознае поврзаноста со неговото или нејзиното опкружување и околината и земјата.

Така, покрај социјалните и еколошките спознавања, исто така, постојат и општи етички и религиозно-филозофски аспекти кои излегуваат на површина во општеството.

**) На пример во "Spektrum der Wissenschaft" (Американско научно списание), Април 2005.

***) Видете ја нашата страна "Науката и вербата во Бога" исто така.

****) Видете ја исто така нашата страна која се однесува на "Дигестија на секојдневниот живот".

*****) Постои филм наречен: "What the Bleep Do We Know?" ("Што ние знаеме за шкрипењето?").

Враќање на соодржината на оваа страна.

.

Праисторија: Во 1. Книга на Мојсеј (Создавање), 29, се кажува: И Бог рече: “Еве, ви давам билки секое според своето семе, по целата земја, и растенија плодоносни кои во себе имаат семе: Нека ви бидат за храна!" Тоа соодествува на познанието дека човекот во прв ред има органи за жвакање и варење како фругиворите (билкојадите) (а не сештојадци, како би можело да помислиме кога ќе се сетиме на грабливците, сештојадците и билкојадците, што соодветно ги опишуваат повеќето животни.) Наспроти тоа после (археолошки докажано во предниот дел на Азија) потопот Создавање 9, 3, на Ное: "Се што се движи и живее нека ви биде за исхрана;... Само не јадете месо во кое сеуште има крв”. До овде се се однесува на периодот пред постанокот на народите, значи се однесувало - ако преданието е точно - не само на доцните Евреи.
Истото се потврдува и после излегувањето од Египет во 5-та. Книга на Мојсеј(Deuteronimijа14, 3-21), а се додаваат и други детали. Од потопот поради неможноста очигледно во основа се дозволувало се, а да се избегнуваат најнепримерните за прехрана.** Во некои случаи можело да се најдат современи прехрамбренотехнолошки познавања. Секако и понатаму имало случаи кај кои се укажува на посебното значење на растителната прехрана без обврзувачки прописи за сите, види Данило 1, 8.

Често изгледа дека има врска помеѓу многу воопштените правила за жртвување животни и јадењето на тоа жртвовано месо, која денес е тешко да се разбере.Пророкот Осиј (6.6.) порачува: “Милост сакам, а не жртва,- познание за Бога, а не жртви сепаленици”. Надоврзувајќи се на тоа Исус кажува: "Идете и научете се што значи: “Милост сакам, а не жртва”?" (Мат. 9, 13 и 12, 7). Со Лука 22,11 кога Исус прашува каде ќе ја јаде пасхата - а потоа тоа воопшто не се случува на тајната вечера -, постојат ранохристијански “апокрифни” акти (кои околу 400. година не биле уважени во библискиот канон), на пр. "ебионерското евангелије”. Таму тоа се чита вака: “Би се случило ли да посакам да јадам јагнешко месо, на оваа пасха со вас?.” Арамејскиот јазик содржи малку зборови за вакави реченици, тоа предизвикува различни преводи на истите ако не е доволно јасно акцентирана реченицата. Тоа пресудило разни преводи да бидат контрадикторни меѓусебе.

Телото е алат, а на тоа му треба одговорен однос.
Всушност и животните, Библиски гледано се живи суштества, кои Бог ги создал; Значи не се “нешта” со кои се постапува според моменталното расположение, како што тоа денес многу се прави со нив. (законите за заштита на животните барем го ограничува тоа).
Во крајност, секој мора сам за себе да одлучи како ќе живее.

Ако барате информации за денешните форми на вегетаријанска исхрана, може да ги најдете и овде под: http://www.ivu.org . (Wеб-страната Христови Патишта не е одговорна за wеб-страните на други лица и не се согласува автоматски со нивниот изменет состав.) Поради здравствени, етички, еколошки и други причини кои произлегуваат од зголемувањето на јавната свест, постои поголема распространетост во практикувањето исхрана со разноврсна храна, кои очигледно се развиваат преку разни напори во текот на повеќе од 100 години до сега, и кои се прпорачани од страна на здравствените советници, меќу другите. (Такви практики на исхрана вклучува конзумирање на цело-зрнести производи – идеално од органски фарми – свежи производи, нерафинирани масла, итн.)

**) Ваквите насоки се следат и денес, на пример, од побожните Евреи кога станува збор за храната "кошер" (на.пр. без свинско, без крв, правејќи посебни ритуали при убивање на други животни). Слично на тоа, "Халал" храната ги следи насоките на исламот особено да избегнува свинско.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Исус на една неподготвена личност најнапред го поставува следново важно прашање: “Сакаш ли да оздравиш?” (Јов. 5, 6). Исус се обраќа на душата. Болниот при потрагата за оздравување, ги опишува надворешните пречки. Со тоа прашање се подготвува лицето да се освести дали навистина сака да оздрави. Тоа е првиот предуслов за оздравување, т.е. исцелување. Се додека подсвеста од било која причина го блокира оздравувањето и потрагата за помош и добивањето на истата помош ќе биде отежнато. И покрај ова, возможно е да се даде прва помош или да се променат симптомите. Но за оздравување не е доволно само тоа, потребно е болниот да ги интегрира претходно спомнатите работи и да ги поврзе со своите лични сили за да се исцели.
При тоа не се вклучени само здравствените работници, туку и сите чесни намерници кои на свој начин ќе придонесат, со верба и молитва се за оздравување, т.е. исцеление на болниот.

Мат. 9, 22: Болниот ја допира Исусовата наметка и оздравува. Исус: "Верата твоја те спаси”. Кој лично ја доживеал, искусил опитно верата, тогаш ќе ги разбере моќните врски со Бога кои овозможуваат исцеление односно здравување на болниот. И таканаречениот медицински ефект “плацебо”, покажува нешто за моќта на човековото уверување (кога на пр. зема шеќер а мисли дека зема лек). Но, при тоа не се случуваат длабоки патолошки преобразбени процеси како кај оние при исцелување со вера.
Исус исто така генерално, е праслика на здрав човек, како телесно така и духовно и душевно.

Извадоци од главата “Прашања за чудата” на нашиот главен текст*): За разлика од многу современи исцелители на денешницата Исус Христос на кажува за “космичка енергија” која чуствува дека минува низ него, туку на вербата во возможноста за исцелување преку него. Во крајна линија преку Бог и надворешно видливиот Христов лик.
И денес постојат исцелувања, кои во прв ред се извршуваат со молитва и во корелација со поврзаноста на човечката душа со Христос. Христос сака сите луѓе да бидат здрави и комплетни, кои потоа ќе може да прават, извршуваат “и поголеми дела” од него (Јов. 14, 12-13).
Самото духовно исцеление и со тоа поврзаниот духовно-душевен напредок, секако не е принудена милост, колку и да се принудува човек на тоа.
Исцелувањата често се “знаци”, за нешто што се случува со личноста на многу подлабоко ниво. Кај исцелението во сабота на слепиот од самото раѓање, Исус одговара дека причината за слепилото не се гревовите, туку “За да се јават делата Божји”. Спор. Јов. 5, 6-9; Јов. 6; Јов. 9, 3 и др.
Денес, многу искуства и парапсихолошки истражувања сугерираат дека всушност Исус можел да влијае на природните сили. Токму за денешната наша слика за човекот, за целосно христијанско исцеление итн. денес е многу битно да се спознае тој феномен.

Не секогаш, но честопати Исус и учениците исцелувале со положување на раце. Таа практика постои и денес кај оделни случаеви. Кога едно лице ги положува рацете врз главата или рамењата на болниот и притоа се моли по можност заедно со заедницата. Со тоа се поткрепува искусувањето и свеста за врската преку која се добива Божјата помош. Тоа може да се разбере и симболично. Базирано на сознанијата на современите стремежи за душевни исцеленија - и меѓу нив постојат свесни христијани - знаеме дека тоа е реалност. За тоа во раното христијанство се збори за “пнеума”, вдахновение на животот или посредување на Светиот Дух*). Таквата пракса делумно се применувала и за други цели, како за исцелување (оздравување), така и за давање на благослов. Види на пр. Мат. 19, 13; Мар. 8, 23; Мар. 10, 16 (благословување на деца); Лука.4, 40-41 (исцелување и истерување на зли духови); Лука. 24, 50 (благослов на Апостолите); Апостолски Дела 6, 6 и 19, 12 и во 28, 8.
Полагањето на раце не е неопходно за едно такво исцелување. Всушност може да се направи и од дистанца - што сепак е потешко да се прави.

Делови од главата “Света ревност и ...емоциите” од главниот текст*): Исус постојано живеел во “позитивен страв од Бога” и со сочувство кон луѓето... Кај обичните луѓе скоро сите емоции на почетокот се помешани со несвесните механизми на реакција од надразнувањата - кои се биолошки и според јачината различно се манифестираат, но во својата основа се слични. За да ... изведувањето на други такви механизми од сопствените реакции, преглед во нив и на крај управување со нив односно да се предадат на Бога преставува долг процес на учење.

дел од главата “Преобразение” во главниот текст*:Постои “позитивно размислување” и “позитивни афирмации” (принципи на раководење). Ако се исполнува едно такво поведение, без егоистичност и без возгордување и технички манипулации, тогаш навистина таквиот позитивен став може човекот да го доведе до состојба која Бог ја промислил за него. Меѓутоа, литературата во училиштата од тој правец, таквите размислувања не ги земаат со доволна грижа, и често тоа може да одведе до само-залажување.

Во Германија, на пример, уставната слобода и религиските права, дозволуваат чисто Христијанско исцелување со молитва со полагање на раце на болниот. Оној кој и би се бавел со таква услужна дејност надвор од домот или цркавата, би требал најнапред да се информира за правната положба за такава активност. Доколку при тоа би се вршеле други активности како дијагноза или директна терапија - дури и кога тоа е бесплатно или на доброволна база -,во Германија би требало да се положи соодветен испит или да се помине процес на оспособување за извршување на медицинска дејност (духовни исцелувачи на пр. - практика која во поголемиот дел се разликува од класичното старо-христијанско лечење, но има и некои сличности со тоа - често пати болестите може да се осетат со рацете итн.). Иако е пожелно законите на небирократски начин да водат сметка за посебните својства на овие активности, под дадените услови полагањето на таквиот испит го препорачува и “светската федерација на исцелители”****). Теоретски се дозволува поедноставен вид на спомнатиот испит кога се врши психолошко советување или душевно оздравување. Но дали може тој поедноставен вид да се остварува на секаде, тоа е друго прашање.
На пр. во Англија “спиритуалните исцелители” се прифатени во општо и им се дозволува да работат во болниците.

*) "Главен текст” овие и другите точки се обработуваат од поширок агол на гледање,- всушност во врска со општите човечки можности за развој, значи над “оздравување” во потесна смисла.

**) Општо за најдобриот внатрешен став кај молитвата спор. ја и нашата страна “Молитва за мир...".

***) Види ја страната “Христијанска медитација”.

****) World Federation of Healing - разни групи во целиот свет.
http://www.wfh.org.uk .
Помеѓу разните здруженија не ни е позната ни една во која се здружени само христијанските исцелители. Тоа би можело да се разбере зашто таквата Христијанска традиција во поголема мерка била разлеана. Денес полека станува куриозитет. Едноставна, делотворна библиска пракса на натприродни излекувања можеме да најдеме кај слободните евангелски цркви како баптистичката и пентакосталната црква; Надприродни исцеленија преку молитва и со вера се случуваат и кај некои поклонички католички места, како на пр. Лоурд. (Wеб-страната Христови Патишта не е одговорна за wеб-страните на други лица и не се согласува автоматски со нивниот изменет состав.)

*****) (...) Во врска со денешните сознанија, докажаните регулациони системи внатре во личноста (над едно-страните молекуларни биолошки перспективи) се од суштинско значење за разбирање на напорите за религиско исцелување и поддржувачите на природните методи. Поголемата вклученост во ваквите напори може да ја олесни соработката меѓу различни медицински трендови.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Како религиозен христијанин може да го благословувате секого и сите доколку чуствувате дека тоа е согласно со верата и доколку за тоа се обратите на Бога. Не постои само вообичеаниот свештенички благослов одн. од парохојата. Од 4-та книга на Мојсеј (броеви) 6:23 - 7:1.

Во Библијата има многу места каде темата е за благословот. Еве некои типични со различен аспект на благослов: Захарија 8:13; Апостолските дела 3:26; До Ефесјаните 1:3; 1. Посланието на Петар 3:9-12; До Евреите 6:7. Останати места за тоа во Библијата Матеј 5:44одн. Лука 6:28; Римјаните 12:14; 1. Мојсеј (Постанок) 9:1; 5. Мојсеј (Летописите) 11:26; Псалми 115:13; Мудри изреки 11:25.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Доколку карактеристичните христијански вредности и ветувања - на пр. во Беседата на гора Мт. 5:5 "Кротките ќе ја наследат земјата”- ги споредиме со тенденциите кои сеуште доминираат во светот, би можеле да помислиме дека христијаните не би можеле да се носат со таквите ветувања. Библиското ветување не е необрзувачка милост до која може или не мора да се дојде - и таа постои. Ветување е ветување. Времето не нејзиното исполнување може да зависи од зрелоста на луѓето, одн. молитвата.
("Царството небесно на сила се зема”. Мт. 11:12.)

Враќање на соодржината на оваа страна.

- Кој со Исус како мерка и помош - бара напредок поаѓајќи од сопствените непотполности до ветените особини (спор. ја страната “...Етика”: да не се наштетува, туку да се помогне...), би требал најнапред да стане свесен за сопствените недостатоци во карактерот, направените грешки и престапи наместо за сите расположенија, проблеми и штети да ги обвинува другите (спор. Мт. 7:1 Не судете за да не ви се суди! 2 Зашто судот со кој судите и вие ќе бидете судени. И мерката со која мерите и на вас ќе ви се мери. 3 Зашто ја гледаш раската во окото на братот, а гредата во своето око не ја забележуваш?...). 
Откако бива забележано нешто вакво, ментално или на хартија, треба веднаш да се побара тивок начин на исправување (спор. со нашата глава од главниот текст “Тишина во пустината”), тоа би требало да се изведува на начин како кога нешто се произведува. Значи се испитува сопствениот труд: Притоа може да се работи со соодветни молитви, а помошта може да дојде според верата; Меѓутоа тоа при посериозна и поцелосна пракса треба да биде поврзано со корекции во ставовите и размислувањата, со поголемо внимание на негативните чувства за на крај да има видливи промени во однесувањето. Се се извршува поедноставно доколку и најмалите делови секојдневно се набљудуваат на тој начин и потоа поединечно преминуваат во молитва кон Бога....(Спор.со глава “Светата ревност и гледишта за емоциите”.)
Длабоко закопаните животни навики многу тешко се менуваат затоа што се закотвени во несвесниот слој на сопственоста. Заради тоа на овој пат, е потребно искуствено познание за препознавање на подсвесните и несвесните извори (додуша може да се успее и директно како кај пушачите кои во еден момент со јака волја успеваат засекогаш да престанат со пушењето. Спор. со глава “Идеализирање на Христос”).
Ова “согледување и свесна обработка со помош на молитва” самото по себе веќе би било духовен пат, кој може да одведе многу далеку и некого да го следи во текот на целиот живот; но и пат кој со соодветно интензивно практикување за кратко време може да донесе значаен напредок. За разработка остануваат работите во “подлабоките слоеви”, кои треба да се расчистат, иако во значителна мерка се подобриле. 

Тогаш е можно да се погрижиме за "раската" на некој друг или што му било направено на некого.
Во случаи кога пресудата се чини дека е неопходна – во однос на нечии сопствени постапки, или оние на некој друг – ова не треба да се превземе врз основа на појавувањето но на "прав"/ "праведен" начин – кој е, на различен начин, и колку што е можно поконструктивно (Сп. Јован 7:24). 
(...)
Ќе се јави и будењето на совеста ... (спор. Мт. 5,5 и 5,9 …).

(Оваа практика во прв ред може да се употребува кога се работи за подобрување на начинот на однесување, кое психолошки гледано веќе и попрво се наоѓа во рамките на “нормалното”. Доколку се работи за подобрување на состојбата на луѓе, што денес во одредена мерка се сметаат за болни, тогаш нивниот пат би требало да биде следен од страна на соодветен искусен, а можеби и психолошки образуван помошник, зашто во таквиот случај самостојноста во општењето со сопствените проблеми е уште повеќе ограничена отколку кај луѓето кои сакаат сами да ги согледаат сопствените слабости. Доколку некој би бил толку ограничен што тоа не би одело ниту со подршка, таквиот помошник барем како дополнение на терапијата сеуште би можел да се моли за конкретното лице. Предуслов е барањето на помош, зашто и кај Исус е познато прашањето: “Сакаш ли да оздравиш?” Спор. нашата страна “...Оздравување”.)

Враќање на соодржината на оваа страна.

Вредностите на беседата на гората (Мат. 5-7) ** итн. додуша не можат директно да се преведат во општествени упатства за работа. А сепак би било шизофренички спротивно на Исусовото толкување на пр. да во приватниот живот да се работи според заповедта за љубов кон ближните, а при работните и општествените функции да се употребуваат токму спротивните принципи. Сериозната етика*** мора да биде докажана на сите нивоа и во крајна линија да важи во светот во целост. Вреднувањето на милосрдието и тоа дека Исус практично се обраќал токму кон општествено сиромашните е безсомнение релевантно и над познатите црковни социјални услуги - дури и за човечките односи во склоп на претпријатијата. И Мат. 22, 21 има многу практично значење бидејќи таму Исус со милосрдието го потврдува кажаниот “десеток”, т.е. 10% -от прилог за религиски односно добротворни намени кој постоел заедно со римскиот данок. Волјата за помагање во Исусовата смисла се темели сепак на доброволни одлуки; не е можно да се извлечат директни концепти за присилна прерасподелба. И понатака како и претходно важат заповедите 9 и 10 “Не треба да го посакуваш она ... кое го имаат твоите ближни.” И при сите напори да се подобри социјалната положба кај многумина , сепак различни судбини остануваат во Божјите раце.
Параболата во Мат. 25, 14-30/ Лука 19 ги зема познатите материјални состојби. Контекстот (кај Лука на пр. етичкиот став на цариниците, кај Матеј на пр. во претходната парабола за силната вера на девојката) покажува дека со тоа треба да се увиди нешто поголемо од зголемувањето на материјалните добра т.е. финансиите. Тоа појасно доаѓа до израз на пр. кај Лука. 12/ 33 каде духовните вредности се поставуваат изнад земните. И покрај тоа одговорното однесување кон доверените добра во потполност се однесува и на материјалното. И таму каде на пр. се советува помагање на сиромашните и запоставените таа материјална или финансиска помош добива вредност наместо материјалното да се смета за општо земено безвредно. Работата е тогаш дали Бог или имотот е цел самиот по себе или се работи за нешто поцелисходно - Мат. 6, 24: невозможноста за истовремено да се служи и на Бога и на богатството.
На пр. лажењето и измамата, вршејќи “мобинг”(„ладнокрвно отфрлајќи ги колегите“, „откачувајќи ги колегите“) и реализирајќи проекти кои претходно не биле проверени дали штетат на (не криминалните) луѓе и без притоа да се консултира со засегнатите лица, не е одговорност на заедништво кое Исус постојано го демонтрирал. Исус не зборува ниту за “вродените неопходности”, како изговор за секој неуспех . 

Библијата се придржува до тоа да не прави непотребни долгови (поуки 22:7), и да планира долгорочно. (поуки 21:5), како и со тоа да поучува на мудрост и да учи на разум (на пр. поуки 4:5-8). Луѓето посакале да штедат, веќе спомнатиот “десети дел” треба секоја година да се заштеди за да со тоа би можело да се патува на религиозни прослави и да се купат поклони. (5. Мојсеј 14:22-27). Павле барал од христијаните секоја седмица да оставаат по нешто, за да според потребите на другите христијани им се помогне во бедата (1.На Коринтјаните 16:1,2), и им дава совет да имаат умереност во општењето со земните добра. (1. Тимотеј 6:8) Исус поаѓа од тоа дека прво мора да се пресмета дали има доволно пари пред да се почне на пр. со некој градежен проект (Лука 14:28). Одржливата економија и денес е тражена како терапија и превентива: приватната, комерцијалната и јавната презадолженост преставува причина за глобалната нестабилност. Интернет страната Патишта на Исус за служи на никакви политички цели; поради што овде се даваат само воопштени гледишта.

*) Така тврди Егнест Фер, директор на институтот за емпиричко истражување по економија на Универзитетот во Цирих, од интервјуто во “Спектар на науката” март 2002., “Реципрочен алтруизам...”.
**) Овие вредности во духовен поглед се објаснуваат во главата за беседата на гората од нашиот главен текст - дел 1.
***) Види ја и нашата глава “Основи на етиката”.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Мат. 22, 21; Мар. 12, 13-17; Лук. 20,20-26: "Дајте го царевото на царот, а на Бога Божјото” е реален став во поглед на плаќањето на данокот на римската власт. Во неа се покажува јасна разлика меѓу државните и религиските функции. Овде на се мисли на тоа да се има начелна понизност кон власта; Апостолски Дела 5, 29: "...Повеќе треба да му се покорува на Бога отколку на луѓето”. Складно на тоа Исус не збори за “вродени потреби” како изговор за секој неуспех.

Во контекст на вистиност и одговорност која ја демонстрира Исус, би било на пр. недозволено еден човек да се пробива на нечесен начин преку соперниците; да се кажува лага во јавноста; да се изведуваат проекти за кои не е истражено дали се штетни за (некриминалните) ближните, или без да се консултира со засегнатите. Така да Христијанското ангажирање може да тражи и самостојно размислување кое го надминува едноставното размислување како “лево/десно” размислување.

Мт 7:3-5 “...извади ја најнапред гредата од своето око па потоа ќе видиш како да ја извадиш раската од окото на братот твој”, очигледно ова не се однесува само за сопствените слабости - а тој е впечатокот кои го оставаат некои Христијански кругови. Кога би ни станала животна навика секогаш да поаѓаме од себе - тогаш послободно, т.е. без да ги проектираме сопствените вини на другите, би ги опоменувале одн. критикувале другите онаму каде тоа е потребно. Ова се однесува како на личното опкружување така и на политичарите.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Кај освестените Христијани Хабермас пронаоѓа важни особини кои би требале да им послужат на светските мислители.
-Религиската свест, во склад со спознавањата, мора да обработи “дисонантни” средби со останатите конфесии и религии. Напомена: На запад секако може да се забележи одредено ограничено цивилизирано општење. Гледиштата кои се битни за екуменијата или меѓурелигискиот дијалог, се наоѓаат на разни места од главниот текст и на неколку дополнителни страни, на пр. во врска со црквите и етиката.
- Понатаму мора да се прилогодува не научните "авторитети". Напомена: Од гледиште на оваа web-страна, поголемиот дел од научната јавност не е во тек со најновите истражувања или пак поради економски и други интереси тоа не го прифаќа. Поради тоа, овој вид на авторитет е двостран за многу прашања. И кај научната област нема доволно интердисциплинарна отвореност и го нема потребниот плурализам. Тоа исто важи токму и за најважните прашања кои се однесуваат за сликата на човекот како на пр. Во генетската техника (Проблематика која и Хабермас ја спомнува); па и во останатите природни науки. Со таквиот проблем се фаќаме во коштец на повеќе места во нашиот главен текст од чекорите во Евангелијата. Се резбира дека е неопходен дијалог меѓу религијата и науката. Според нашите искуства би морало да се вклучат и најновите струи во природните науки**), т.е. “истражување од надворешните” итн. Дополнително, од религиско гледиште, видувањата мора да произлегуваат од свесно, опитно, длабоко религиозно искуство, а не од само обично теолошко сувопарно филозофирање. Само на овој начин можа да се одбегне неразбирањето поради "промашувањето на темите". Поради тоа се потценети досегашните дијалози на база на застарените научни парадигми (базични претпоставки, слики за светот) односно ограниченото видување на Христијанството. И Хуманите науки може да профитираат од таквиот процес во кој човекот повторно станува човек, неговата душа бива душа наместо обично хемиско функционирање на мозокот. -Религиозната свест мора “Да пушти примеси во уставотворната држава...”. Се покажува до колкава деструктивност на религијското подрачје би можело да дојде без ваков чекор. Напомена: Таквото прилагодување на современите Христијани кон вредностите според сопствениот ум, делумно е чекор кон состојбата слична на онаа пред Христијанството да стане официјално религија пред 325-та година после Христа.

*) ФАЗ/ СЗ 15.10.2001 или германски текст на интернет
**) види ја и нашата страна "Науката и верата во Бога”.

***) Напомена: Хабермас и другите филозофски правци:
Jирген Хабермаs заедно со Teodor В. Aдорно иХерберт Маркузприпаѓаат на „франкфуртската школа", која со својата "критичка теорија" влијаела на студентското движење од 1968. година и тогаш вклучувала модифицирани и неомарксистички, просветителски и атеистички начин на размислување.
Од конзервативниот филозофски и теолошки поглед од 1969 година, особеноГинтер Рормозерја критикувал теоријата и праксата на движењето од 1968 година. Неговата “утопија” ја гледал као замена за религијата ( и со тоа конкуренција на црквената “наука за оздравување / есхатологија”) , па наспроти тоа се обидувал на пример да го спаси старото августинско учење за “Двете (Божји) царства”- религијата и државата.
Застапниците на франкфуртската школа како и нивните конзервативно-христијански, економско-либерални противници - употребувајќи ги еднострано аргументите едни против други, одн. обострано си ги опишуваат опонентите како обединета група, единствен блок. Така да едните ја испуштиле приликата диференцирано да го побараат она што вреди да се сочува од традиционалната структурна вредност; а другите пропуштиле диференцијално да го согледаат она што кај новите социјални движења било оправдано - “еманципирачки” - мотив. Многумина во Германија и на други места, од тогаш направиле сопствен напредок во таквата дискусија, зашто многумина повеќе не биле подготвени за присилување кон старата “борбена линија” од 1968. година. Меѓутоа истражувањето не напредувало подеднакво - сеуште се јавуваат книги во кои сето зло се прикажува како дело на опонентите, додека истомислениците и оние кои се на иста страна се прикажуваат скоро како безгрешни.

Враќање на соодржината на оваа страна.

И во Новиот завет созданието се смета за битно: Кај Римјаните 1:20 се кажува дека “Уште од создавањето на светот, сводот небесен и сето создание, јасно говорат за делата Божји”. И повторно кај Римјаните 8:19 "Навистина ви велам, целото создание нестрпливо го очекува објавувањето на Синот Божји” (друг превод: “избавените луѓе”, т.е. усовршените луѓе). Од посланието до Римјаните 8:22, знаеме: целото создание заедно воздивнува и се мачи во родилни маки се до сега. кај Марко 16:15 и им кажа: Идете по сиот свет, и проповедајте го ова евангелие на целото создание. (в. исто така кај Колосјаните 1:23).
Сега ни помага Исус Христос. меѓутоа не ни ја одзема нашата одговорност кон ближните, туку им помага на луѓето “да постанат совршени како што е совршен нашиот Отец Небесен”(Матеј 5:48),т.е. онака како што тоа било и замислено на почетокот - да ја познае својата одговорност.**** Дури со тоа треба повторно да дојде до обединување на созданието. Услов за тоа преставува прифаќање на таквата помош. Патувањето на човекот без Бога кај Римјаните 1:20 се нарекува и “неопростиво”.

**) Тоа би можело да се смета како посебен вид на Пан-ен-теистичко гледиште (“Бог можеме да го пронајдеме и во неговото создание”) - не треба да се помеша со пантеизмот ("Бог е се"). Најдиректниата релација меѓу Бог и созданието овде настанува со помош на човекот (спор. и Јов 14:21, 14:23, 15). А тоа станува практично и корисно само во онаа мерка во која човекот станува за тоа свесен и се повеќе станува сличен на Христос. И радувањето во созданието може да води кон Бога; но при таква мистичност во поглед на созданието можни се многу погрешни патишта при кои Бог би служел во лична корист, за остварување на сопствени материјални желби. Update English / Deutsch.

***) Ова на пример не е јасно на сите во САД.

****) Можностите за развој на свесноста се преставени детално во дел 1 од нашиот главен текст, врз основа на разните фази од животот на Исус. Денес, на пример, една личност може свесно да научи – за разлика од порано, повеќе со инстиктивни средства – за повторно поинтезивно да ги препознае врските со неговото или нејзиното окружување и околина и земјата. На тој начин, тој или таа може да стигне до "меѓусобно поврзано размислување" (употребуван израз од Фредерик Вестер, иако на друга основа), или "повеќефакторно размислување" (израз употребуван од Дорнер за проучување на комплексни еколошки односи), наместо поодминато "линеарено" или "едно-причинскио" размислување ("1 причина → 1 ефект"), кој неможе да се примени во овој контекст. Види ги исто така следниве страници: "Свест, Мозок и Човечката Слободна Волја", "Основи на Етичките Вредности", "Општи Христијански Гледишта за Економски и Социјални Прашања", "Општи Христијански Гледишта за Општество и Политика", "Христијанство и Филозофија..."

Враќање на соодржината на оваа страна.

Проф. Бакле наведува во “Прирачник на христијанската етика” од историјата на некои теолози - во оригиналните текстови кои делумно не можат да се најдат - наместо зачнувањето како важна временска точка да биде непосредно после тоа (нидација). Современите природни науки, повеќето овде сакаат да бидат ослободени од вредноста. И научните пронаоѓања ги покажуваат само течните преминувања помеѓу стадиумот на оплоденото јајце и возрасен човек. Без оглед на дадени теории во врска со почетната точка на човечкиот живот, сите тие се чисто произволни. Така на пример ембриологот Erich Blechschmidt збори: Дека Haeckel-овиот “Биогенетски закон”, според кој ембрионот ги повторува животните етапи од историјата на еволуцијата, е застарен: секој орган се развива плански според својата улога во човекот. Реакциите на ембрионот денес може да се снимат со ултразвук. Генетичарот за луѓето, проф. L. Lejeune исто така нагласувал дека веќе и во гените на оплодената јајце клетка се содржи план за организмот на возрасниот човек; Може да кажеме дека постои физички пандан на тој план. Сродни спознавања постојат и кај истражувањето на мозокот, кај еволуциската неврологија и психологијата. При целосни и непристрасни испитувања се воочува постоењето на свеста и сеќавањето дури и при најраните стадиуми од животот.

Меѓутоа друго прашање е практичното уважување на тие гледишта.
Заповедта “Не убивај” - Егзодус 20 - во времето на Стариот Завет се разбирала во смисла “Не прави убиство”; при што потоа се смениле преставите за тоа што е убиство, а што убивање. Во поширока смисла, оваа заповед стандардно се применувала на целокупниот човечки живот а вегетаријанците и на животните. Модерниот пристап во меѓу религискиот “светски етос”** како репер ја содржи “културата на почитување на сиот живот”. Во секој случај - како што се случува во секое сериозно советувалиште за родилки, дури и кога се сака да се потикне раѓањето деца и кога истите даваат помош - треба сериозно да се земат во предвид индивидуалните животни ситуации на конкретните лица со сите потешкотии, стравови, неприлики и итн. наместо паушално да се осудуваат сите кои се одлучуваат на абортус. Во повеќето случаи на жените воопшто не им е лесна таквата одлука. Треба да се размисли за соодговорност и на мажот и околината, а не проблемот едноставно да се префрла на жената. Кога тежнееме кон намалување на абортусите и во крајна линија нивно исчезнување, освен индивидуалните настојувања особено е важно и олеснувањето на животот со детето од страна на општеството, значи да се отстрани главната причина за абортуси - да се помогне на социјално загрозените наместо да се натежнува врз нивната беда.

Враќање на соодржината на оваа страна.

 За дел 1 во врска со чекорите во Евангелијата.  /   О 2. дел: Чекори во Откровението.   /   О 4. дел: За Стариот Завет, и допринос кон дијалог со другите религии.

е-маил wаys-оf-christ.cом : Доколку е можно ве замолуваме да напишете на Англиски или Германски јазик. Во спротивен случај напишете во кратки реченици и назначете на кој јазик пишувате.

Враќање на почетната страна.

Упатување на други верзии и права.