Христови Патишта

Независна информативна страна со гледишта од многу области на истражувања и искуства.

 

Патишта на Исус Христос во човечката свест и промените на светот.

Соодржина на главниот текст.

Ова е првиот дел: Заглавја за чекорите во Евангелијата:

За долната глава мора целосно да ја отворите страната.
1.  ВОВЕД во намената и употребата на овој текст, со упатства за медитација итн.
2.  "На почеток беше словото”…”и словото постана тело”.
3.  Исус од Назарет:_неговото раѓање.
4.  Се наоѓа ли нешто значајно во Исусовата младост?
5.  Напомена со расправа за ”двете момчиња наречени Исус”.
6.  Крштевањето на реката Јордан од страна на Јован Крстител.
7.  Тишина во пустињата.
8.  Искушенијата.
9.  Свадбата во Кана.
10.(Христијански гледишта за сексот, симпатијата, емпатијата и љубовта).
11."Света ревност”( гледишта во однос на емоциите).
12.Беседа на гората (Мат.5-7, и гледиште на разумот).
13.Исусовото Преображение на гората Тавор (Мат.17).
14.Прашања за “чудата”.
15.Лазаревото воскресение.
16."Овците”.

17.Христос “Перење на нозете”,и Марија од Витанија го помазува Исус.
18.Последната вечера, триумфалното влегување, апсење и бичување.
19.Крунисување со трновиот венец и последниот говор.
20.Распнување и полагање во гробот.
21.Прашања за празниот гроб, “спуштање во пеколот” и “искачување во рајот”.
22.Воскресение.
23."Вознесување”.
24.Духовден( Педесетница).
25.Исусова слика.

За вториот дел:
Чекори во Откровението,( 12 заглавја што се однесуваат на Откровението и пророкувањата). Завршна глава.
Христијанска табела: Христијански став - “во светот” но не “од светот”, некој “трет пат”.

За третиот дел: Други теми

За четвртиот дел:
За Стариот Завет, и допринос за дијалог со другите религии.

Упaтувања за други верзии и права. 
Е-маил.

 

ВОВЕД во намената и употребата на овој текст.

Веќе две илјади години - спрема претходните пророкувања дури и неколку илјада години повеќе - луѓето непрестајно се заземаат за своите различни лични искуства со Исус Христос. И покрај нивните различни карактери и разни верски, филозофски и научни контексти, тие покажуваат некои заеднички сознанија, независно едни од други. Тие исто така зборуваат за можноста за другите да се подготват за слични искуства. Нови можности за луѓето и светот, исто така, може да се видат преку Исус Христос, многу поголеми од обичните културни и историски граници. Тука овие чекори на раст се истражени на нов начин. Следејќи ги чекорите што самиот Исус ги има изодено, може да се види значењето на овие чекори за различни области од животот.

Во 12 век игуменот Joachim de Fiore прорече за "ерата на Светиот Дух", во која таквите индивидуални односи со Бога, независно од институциите ќе станат заедничка сопственост. Денес во светот се настојува да се најде не само Христос во човекот, но и човекот како клетка која е се повеќе освестена во “Телото Христово”.

Во овој контекст, очекуваното "второто доаѓање" и нашето "апокалиптично" време не може да биде сфатено како проста реинкарнација со своите околностите, но како многу посеопфатно сценарио. Сепак некој може да се сомнева за некои сличности во развојот на настаните пред 2000 години и сценариото во ова сегашно време - кое не мора да доведе до катастрофа.

Овој труд се обидува да одговори на прашањето за новите конкретни можности за развој во различните области на животот, бидејќи Исус живеел пред 2000 години. Овој придонес е составен како импулс.

Особено овие денови,
• Кога феноменот Исус Христос се проповеда од страна на многу различни Теологии (види дополнителен прозорец) и догматски, од страна на лингвистички, историско- критични, археолошки и палеографички, религиозно-социолошки и психолошки, научни, политички начини на гледање на тоа,
• Кога, како и во времето на раното христијанство, цела духовна сцена се издигна во општеството наспроти доминантниот стар материјалистички елемент - што може да создаде и мостови и граници меѓу нив и христијанството,
• кога многу збунувачки ситуации се случуваат, на пример, неколку наводно инкарниран "Исус Христоси", и кога проблематични и негативни инциденти се случуваат во името на Христос,
може да биде интересно, да се испита, што може да биде реалениот придонес на Христос:

Овој проект започнува со некои наши внатрешни искуства и други мистични извори, итн. Употребени се интердисциплинарни гледишта од многу научни и искуствени, а не само теолошки области. Од оваа духовна гледна точка, не е направен обид да се одвлече вниманието на луѓе од општествената и политичка свест со некој вид на псевдо-духовност. Се разбира догмите на механички научната мисла на 19 век не може да се прифати како ограничување во гледиштето, ниту можат да се прифатат источните размислувања, дека не постои ништо што не е веќе опишано во древните индиски Ведските списи и дека Исус е ништо друго освен еден - веројатно третата класа - учител од нив, не може да се прифати како ограничување на мислата. Овие сознанија не произлегуваат од книги споредени во текстот или во планираната листа на други книги за лица со поголема богословска заинтересираност; Читањето на "Патишта на Христос" не бара да се знаат овие книги или да се има претходни теолошки познавања. Ништо не би требало да се сфати како догма ниту како размислување на било која религијска организација во светот. Ниту е насочено против било која црква, религијска или духовна заедница, или Апостолската вероисповед. Луѓе од други вероисповеди или погледи, но кои се заинтересирани за нови видувања, на пристапот кон Христијанството, но ниту тривијални ниту површни, можат да најдат тука. Исто така се укажува на врската помеѓу христијанскиот пат и други склоности. Исто како што Евангелието на Јован го прикажува конкретниот христијанскиот пат на јазик разбирлив за трагачите на мудроста од тоа време. Ова дело го прави христијанството слично на тоа, достапно за различни страни. Стилот на овој документ, исто така, му овозможува умот на читателот да биде слободен. Истражувањата се разликуваат од мисионерска работа. Но, исто така, Христијаните, кои претпочитаат едноставно верување, со длабоки размислувања можат да научат од овој текст, на пример, како да комуницираат со луѓе од други убедувања без постојани недоразбирања.

Текстов зборува за самиот себе.

"Јас имам уште многу да ви кажам, но сега не можете да носите. Но кога ќе дојде Он - Духот на Вистината - Ќе ве упати во секоја вистина”(Јов. 16:12-13). Од тој дух е инспириран овој проект. 

Методични упатства:

Во следните 37 глави следат акти од Евангелијата и Откровението. Се препорачува нивно проучување со помош на Евангелието според Јован и откровението во ваков распоред.
Проучување на Библијата, т.е. читање на текстови и нивна поврзана јазична обработка е само еден метод. Со тек на изучување на текстот од заглавјето до крајот и Бог ќе тражи подлабоко спознавање.

Web-страната се состои од долг, непрекинат текст, до чии глави може да се дојде преку содржината. За подробно проучување се препорачува печатење на текстот: Спрема подесеноста на содржината и принтерот изнесува околу 120 страни.
Кој се занимава, освен со читање, и со целокупниот метод на обработка - вклучувајќи ги запуштените делови на душата -, може после проучување на една глава од овие концентрирани запазувања да прочита на пр. Соодветна глава од Евангелието според Јован и потоа да медитира во врска со тоа. (Јован односно неговите ученици особено се занимавале со подлабоки духовни значења на настаните.)
Детали за медитациска пракса.

Цртежи: Колекција на слики (.pdf, 169kB)

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

"На почетокот беше словото (грчки Логос) ... и словото постана тело” (Јов. 1).

Ваквите представи не се насочени против Исус* како човечки идол но наговестуваат негова подлабока поврзаност со Бог за време на создавањето. Природата на ваквата поврзаност уште е и можно различно да се сфати; Меѓутоа, недозволив потфат е однапред да се отфрли како неразбирлива и неавтентична. Нешто слично може да се најде во Евангелието според Јован 1, 5, Јов.6,69, Ив.7 , во Матеевото 16,16, во Посланието до Колосјаните и Ефесјаните, итн.; било живо уште кај старите црковни учители, кај мистиците како Jakoba Böhmea, кај Rudolfa Steinera (Helsingfors 1912) па повторно оживува во “ езотеричките науки” Христијанските напеви “Даскалос” како и во книгите на американскиот теолог Matthewa Foxa "Големиот благослов” и “Визија на космичкиот Христос”, итн..(..)

Во католичката црква и делови од протестантската црква се направи обид да се зачува избледената блискост на ниво на традиционално користење на чисти доктрини. Во други делови на протестантската црква, кои повеќе го препознавале Исусовото социјално делување, биле на мислење дека мораат да ги напуштат Исусовите божествени особини. Со ова во науките од хиндуистичко потекло се споредува поимот “аватари” на различни степени. Под нив се подразираат луѓе, кои на земјата не постојат заради личниот развој туку поради доброволниот допринос за развој на еден народ или човештвото; као капка “од божествената полнота”. Разликите помеѓу ваквите последователни “аватари” често се расплинуваат во таквите расправии додека еврејското и христијанското сфаќање за “Бог на историјата” го нагласува аспектот на понатамошен развој а особено поврзувајќија улогата на “Месија”.

Треба уште да се предупреди на тоа дека Куран-от на многу места го признава Исус Христос како божествен пророк и како “слово” Божјо, “создадено како Адам”. Во добро разбраниот ислам значи се вреднува повеќе одколку кај современите христијански теолози кои го оставиле само социјалниот реформатор Исус. Во Куранот единствено не е прифатено учењето за Исус Христос како Син Божји во рамки на подоцнешната наука за светото тројство кој христијаните уште во Мухамедовото време го сваќаат многу телесно. Скоро и да немало христијани кои можеле мисловно да протолкуваат на таков автентичен начин за да го разберат тоа и луѓе со други погледи. (види ја додатната страница “Исус и ислам”).

Овде најнапред треба да се запомне дека овој дел на Христовата загонетека во многу нешта на извира од шпекулативни рзмислувања туку од визионерските гранични спознавања, што јасно се забележува на пример кај Jakoba Böhmea кој имал ретка способност за апстрактна обработка на спознајното. Сите искуства од духовна природа изискуваат додуша (само)критична обработка; оценувањето на нивните резултати без признавање на постоење на такви нивоа на запазување е неприкладен метод и никаде не води.
Ниту пак може луѓето со препознатлива мистична или духовна мисија вистински да бидат разбрани ако се набљудувани историски и критички само од нивната надворешна социјализација, наместо да се земе нивниот независен внатрешен духовен развој.

*) Постоењето на Исус е релативно добро документирано во историјата. Историчарите од 1-от век А.Д. како што се Џозефус и Такитус го потврдуваат неговото појавување. Во Библиските евангелија исто така, времињата и местата на бројни настани се споменати. На пример, неколку владетели и официјални лица (пр. Лука 3:1, 2, 23 ), може да бидат одредени по годината во која Исус ја започнал својата проповед. Истите овие лица повторно може да се најдат во историската документација. Оттука библиските списи немаат карактер на само митолошки приказни. На пр. "Апокрифите", дополнителните Христијански евангелија, вклучуваат текстови од раните векови после Христа, кои пак не се дел од библијата, често со помалку нагласок на конкретно известување, но повеќе на одредено толкување на одвоени случки од страна на различни автори.

Со ова на германската и енглеската страница се наоѓаат извадоци од Евангелието според Јован, почеток 1. глава.

Евангелската медитација опишана е во воведот под “Методички упатства”. Токму овој текст е употребен за уподобување на себеси на Христа, како подесување на радио станици, наместо да се контактираат други сили, кои “изгледаат” Христијански.

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

Исус од Назарет .Неговото раѓање

Во евангелијата следствено доаѓаме до повеќе човечки случувања. Исусовото раѓање традиционално е поврзано со Божиќ дури и кога ништо од тоа не може да се препознае кај овој празник - Лук.1, 26фф.; Мат.1, 18фф. Соочени со централното значење на тригодишното проповедање, некој може да се запраша, зошто современите теолози го нагласуваат негирањето на девственото раѓање на Исус. Додека раниот вонземски гностицизам за потребно ја сметал представата дека Исус имал само едно “привидно тело”, кај другите струи може да се забележи единствено размислување дека Исус морал да помине низ сите фази на човечкиот животен облик, со што истовремено изразувал одредени величини. Ваква дискусија би требало - ако вистинскиот мотив е барањето на вистината - би требало секако да биде поотворена. Во времиња кога во врска со трансформација на сексуалноста и љубовта се појавуваат нови гледишта делумно од источни извори и подсетуваат на старите свети обичаи, уважувавањето на вистинската срж во предавање не би требало долго да трае. Будистите, кои на Буда му препишуваат раѓање при необични околности, воопшто немаат потешкотии во прифаќањето на “девственото раѓање” на Исус, а ниту со девственоста во претежно духовна смисла како што тврди на пример Штајнер. Куранот зборува за Исус како да бил "создаден" од Бога во дева Марија – слично на библискиот запис на ангелот кој доаѓа кај Марија да го објави девственото раѓањена Исус.

Можно е да се истакне и токму овде се наговестува Исусовата особина за неприпаѓање на ниту една востановена шема на размислување. Специфичните особини и тоа како ќе ги препознаеме во понатамошниот тек од неговиот живот. Притоа ќе се сретнеме и со вредните можности за низ текот на Исусовиот живот “повторно да се родиме”.

Уште од почетокот, животот и проповедта на Исус биле испреплетени со текот на светската историја. Тоа веќе станува очигледно во пописот, кој бил прогласен од Римскиот император, што предизвикало Исусовите родители да патуваат во пророчки значајниот град Витлеем каде што се родил Исус. Тој факт беше земен во предвид во теолошката литература кога доаѓа до расправа за светското значење на Исус.

Со ова на германската и енглеската страница се наоѓаат извадоци од Евангелието според Јован, почеток 3,5. глава. Ново раѓање.

Ова не е парабола. Се работи за едно од оние ”тешко разбирливи” места во Библијата со прецизно и многу важно значење за они кои имале искуство и знаење да ги сфатат. Исус нема ништо речено на поединци, што однапред не би можело да се разбере и да се искористи. За време на дел од нашиот главен текст, на пр. “Крстење”, “Тишина во пустината” и “Преобразување” и др. Се опишуваат некои работи кои темата “Ново раѓање” го прават поприступачно.

Дури и за оние, кои не истражувале толку директно во оваа насока, со тоа е во раните, мирните времиња бил поврзан Божиќ. Празниците во “црквената година”, во случајов адвент, исто така ја ускладиле воопштеноста со пластичната продуховеност на Христовото раѓање слично како што со постот духовно се спрема за прославување на Велигден. Заради тоа во текот на годината може да се спознае - ако не и да се разбере оноа што во денешното замрсено време да се доживее единствено преку интезивна медитација односно длабока молитва.

Божиќ во поширока смисла е празник на љубовта, за сеќавање за тоа дека Исус бил подарен на човештвото. Со тоа не се менува подлабоката смисла, зашто можат да се следат сите чекори во Исусовиот живот. Споредија освен тоа главата “и словото постана тело” во главниот текст.

Повторно родени христијани во смисла на денешните Слободни цркви и сл. и понатаму се присилени својата вера постојано да ја јакнат и така да станат совршени. Нив им доликува да ги опфатат сите области од животот; повеќето притоа ќе мора да се променат многу. -Како во онаа почетна фаза “све ново создавам” (Откр.21,5), така и денес веќе се бара за се наново да се размислува.

Прашање:
Доколку сеуште го немам искусено, може ли да посакам внатрешно обновување од Бога како извор на се?

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

4. Има ли нешто значајно во Исусовата младост?

Во многу современи духовни акти и во ова подрачје делумно се препишува надпропорционално значење. Библијата известува само за похвалната песна на мудрецот Шимун и чудењето на познавачот на писмата- на дванаесетгодишното дете -- Лук. 2, 29 – 51. Најавтентнични од небиблиските “детски евангелија” кои постојат во фрагменти и новите приказни (Lorber-Verlag, на германски јазик)- “Евангелие според Јаков”, додуша содржи карактеристични случки и средби. Сепак таму неможеме да запазиме дека - како според една современа теза - Исус се научил од Есен или со нив делумично сродна заедница од Кумран, според една друга во египетските односно грчките светилишта, според следната во Индија итн. Запослувањето со креативна фантазија би можело да биде плодно ако сето тоа не би довело до брзоплети догми. Со тоа би се создало уште една послаба контура на Исус кој не се среќавал интензивно со ова или она туку со сите важни струи во тоа време и при тоа го развил оноа што морал да го развие одвнатре, а не морало да биде исто со оноа што другите претпоставувале дека мора да се научи. Тоа е основно сознавање кое може да се следи во мали чекори и кое е на некои многу добро познато. Ги разбива едностраните психолошки представи за “оформување” и однесување. Карактеристична е токму за оформените поединци и мистици. Во насловот може да се покаже дури и во раното детство.

R. Steiner во така нареченото “Петто Евангелие” ја претставува сцената каде на Исус пред крштевањето на реката Јордан му станало јасно дека во новото време начинот на работа на езотеричките редови изолирани од надворешниот свет, како што е на пр. Оној во Есен, може да биде контрапродуктивен. Нивната ревност за законот со многу телесни и етични/духовни прописи за чистење ги ослободувала од негативни влијаниа и така истовремено уште повеќе ја погодувала нивната средина. Во понатамошниот тек на Исусовиот живот се сретнуваме со библиски потврдениот основен импулс “пребивање во светот, ама не од светот” и вклучување на светот во сопствениот развој. Во тоа помеѓу останатото можеме да го вклучиме и фактот дека Исус на крајот подучува за оноа, што претходно било криено; тоа во суштина не е во спротивност со тоа дека во одредени науки во разбирлив облик најнапред се предава на подобро припремени следбеници.

Спрема постарите, во строга тајност мистериозно формирани традиции тоа во основа се означува како нов историски удар. Нешто слично, на својствен начин, се покажало и на пр. Во новите насочени mahayana будизам, каде одненадеж многу се нагласува сочувството со сите битија. Дури во нашето време настанала очигледната достапност на духовните длабини за сите. Никој не може да каже дека ништо не слушнал за тоа. Како што е денешниот езотерички киоск всушност уште површен, треба да се претпостави дека оваа тенденција уште некое време нема да се оствари. Јасно е дека на пр. Праксата за ватиканската тајна библиотека дотолку ја прави “предхристијанска”.

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

5. Напомена со расправа за ”двете момчиња наречени Исус”.

Овдека треба уште да го спомнеме Steinerovo -то толкување на различните податоци за Исусовото потекло според Матеј и Лука како “двете момчиња наречени Исус“. Со оглед дека таму не се спорело дека до манифистирањето на Христовата боженствена природа се случила во еден човек, во некоја рака развеселува начинот на кој интелектот на антропозофите и теолозите овде довел до “главните спорни точки 1 или 2 ”. Притоа се работело за нешто друго, имено за прашањето за пратњата Христова постоењето на човекот и неговата животна средина преку моќите на мудреците од различни култури: Бидејќи кај духовните предмети истражувањата можат да бидат повеќеслојни отколку што може да се преведе во одредени земни престави, конкретните податоци во литературата не се секогаш поегзактни од воопштените гледишта.

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

6. Крштевањето на реката Јордан од страна на Јован Крстител.

Првобитната форма на крштевање со вода не бил ниту симболички чин ниту изразување припадност на верска заедница. Потопувањето кое го правело искусна личност, овдека Јован Крстител, честопати доведувала до потопување, претставувало значи вистинско гранично искуство. Дотолку било слично на античките “посвети” односно “обидите на посвета”; можните психички доживувања не се овде цел сами за себе или методот за совладување на стравот од смрт туку крштевањето било печат за повик на “покајување”; поточно како “враќање” кон волјата на Создателот, зашто се наговестува “приближување” на неговото “небеско царство”,-Мат.3, Ив. 1.

Кога Исус замолува да биде крстен Јован не се чувствува за способен да му пружи помош; пристанува но нема контрола над настанот, туку само може да набљудува како во Исус се случува поголема промена отколку што би можел он да посредува. Веќе ја предвидел можноста за повисок степен на крстење со огин од страна на духот, кој ќе го дели оној, кој доаѓа после него. Така сега го гледа “Духот Божји” како се симнува над Исус. Христијанските езотерици во тоа го виделе вистинското “раѓање на Христос во Исус” за тоа всушност понекогаш не е потребно да имате претстава за Исус и Христос како суштества, кои немаат ништо заедничко.

Воопштено крштевањето, пред се “крстење со дух” - поимот се употребува на различен начин на пр. Во слободните цркви - може да се сфати како влегување во “ново раѓање” на човекот-Јов. 3. Во Христијанските тенденции употребуваниот поим ”повторно раѓање” заради негово мешање со реинкарнација го избегнуваме овде; Со тоа не сакаме да тврдиме дека во Библијата не се појавува прашањето на реинкарнација- во тој поглед би требало поблиску да се истражува на пр. Мат.11,14.

Наместо одлуката да се препушти на теолошко-теоретски расправи за значењето на крштевањето би требало да се позанимаваме со прашањето за значење на такво “ново раѓање” за човекот. Он од подлабоки места восвоето битие може повторно да почне, почуствува и да го просветли целиот свој живот; од нивото во битието, кој е свртен кон Бога. Бог во човекот може “да земе лик” кој му е појасно препознатлив од сопствената “слика”; или пак, како што се изразуваат мистиците, “Христовата искра” го исполнува срцето со живот така што во човекот почнува да расте. Човек, кој размислува за ова, може исто така тоа да го препознае во слика на дете, кое реално се развива или дете со мајка како слика на душата. За разлика од пролазната, како извежбано створена внатрешна слика овде се покажува понатамошниот развој, кој ги одржува неволно побудените внатрешни напредувања во човекот. Ова внатрешно дете можно е потоа “да израсне” па да стане свесно за сегашноста.

Кај помалку надарените за имагинација истиот феномен може да се изрази преку внатрешните чувства или умни впечатоци или едноставно преку промена во животот. Уметничките дела како”Сикстинска Мадона” создадени се од визија па поради тоа можат да помогнат при изнаоѓање пристап до внатрешните реалности. (...)

(...) Види ги и медитивните запазувања во Евангелието според Јован спрема “методичните упатства” во воведната глава. Овде може да се покаже следново важно својство на патот спрема Исус: Развојот и неговото мерило се менуваат во секој човек поединечно. Се може да се развие од себе или во размена со животот без потребен посредник во оздравувањето. Со тоа не се исклучува меѓусобното братско советување. Патот е даден за “имитирање на Христос”.

"Внатершното” доживување со тоа не било замислено како замена за молитва кон ”надворешниот” Бог: “Останете во мене и јас ќе бидам во вас” - Јов,15.

Продолжувањето на крстење со вода после почетокот на Исусовото учење и по “крстење со дух” не преставувало присилна потреба. Дури за самиот Исус тоа станало надворешен знак за новата фаза кога душата созрева во развојот. Иако движењето на Јован Крстител подучува “покајте се и крстете се”, Исусовите ученици после приклучување кон ова движење подучувале “верувајте”, т.е. отворете се за моќта на верата “и крстете се”. Тоа помеѓу останатото било и признание за наклонетите кон Јован Крстител. Во секој случај се почнало од позитивното. Двајцата ги крстеле возрасните кои можеле свесно да донесат одлука. Секако не исклучуваме дека веќе 2000 години има благослов за новородените како “право да бидат родени”; поцелисходно е да го разликуваме таквиот благослов од вистинското крстење како и од припаѓењето на одредена црква. На таков начин расправите поврзани со тоа ќе се разрешат сами по себе.

Во неизбежното потпирање на секаде присутната интерпретација на најавениот месија како крал крстењето се доживувало како влегување во ново царство. Немало премногу успех во објаснувањето на тогашните луѓе дека сепак не се работи за надворешното државно царство и надворешна црквена организација, туку во заедница на сите кои го прифаќаат Бога како свој татко а самите себе во душата како син/ќерка од тој отец. Оваа безбедност, поврзана со братското однесување на “синови” и “ќерки” помеѓу себе и со Исус-Синот човечки и Божји-како постар брат, сочинувало јадро на науката која била понудена на луѓето во наследство. Во стариот Изреал додуша со старата, подалечна престава на Бог постоела и престава на Бог како отец. Го доживувале повеќе како Авраамов отец и народ кој потекнува од него. Бог само преку народот бил татко на поединецот. Само некои тогаш можеле да допрат до доживување на Бог како Отец на индивидуа, кој дури Исус го донел на јавноста; индивидуи, кај кои влијанието на Бог ги води душите и кои во секое време можат да комуницираат со Бога; индивидуи, кои преку ваква врска со вечниот Бог можат да го разберат надвременското постоење на сопственото битие. Ова уште појасно се зацврстува со понатамошниот тек од патот Исусов. Тоа појасно се зацврстува во понатамошниот тек од Исусовиот пат, а се назначува и овде.

(...)

Либералните теолози го опишуваат крштевањето на Исус како стручно искуство. Гледано од страна на традиционална теологија, сепак, календарски и пророчко вклопување во светската историја би било исто така проблем (пр. Лука 3:1-4 вклучувајќи го повикувањето на Исаијаs 40:3-5; ): Пророштвото се однесува со избавителниот Божји акт.

Со ова на германската и енглеската страна доаѓа извадок од Матеа 28, 18-20; со напомена за крстење во денешно време.
Денес крштевањето се извршува почесто со прскање со вода или потопување. Црквите измеѓу себе по правило го признаваат крстењето а со тоа и постоење на верници во Христа. Слободните цркви повеќето го вреднуваат крстењето кај возрасни или пак обновеното крстење може да се изведе кај возрасните. Таму дополнително се вреднува подлабокото познавање на крстење со Светиот Дух.(Најнапред навистина се крштевале возрасни особи. Со тоа сепак не било исклучено дарот на благословот на децата. Но имало нешто поинаков карактер од крстење.) Крштевањето во првобитната форма не значело истовремено презимање на членови кон одредена конфесија како што денес тоа го прават големите цркви. Црквите по правило дозволуваат дека “во нужда”, кога во близина нема свештеник, секој христијанин може да обавува крштевање.“Те крстам во име на Отецот, Синот ( Исус Христос) и Светиот Дух. Амин”.

Прашање:
Ако сеуште несум, може ли да го дадам мојот живот во Божји раце?

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

Тишина во пустиња

На почеток на работењето како Христос*, односно Месија - на хебрејски “помазаник” - стои сам. Тука спаѓаат крстењето и 40 дена во пустињата- на пр. Марк. 1, 12-13 - со искушенија. На крајот се повикуваат учениците.

Пустињата надворешно и внатрешно преставува осаменост која овозможува да постанеме свесни за самите себе па така појако да се поврземе со сегдеприсутниот Бог. Оваа припрема за сите останала неопходна за секој озбилен религијски пат, обновување на врската со боженствено начело дури и кога тоа не е цел на избраниот пат. И Исус на свое ниво, искуствено, ја поминува оваа фаза која значи нешто повеќе од секојдневно созерцание.

Црквите, а посебно оние што често зборат за”внатрешната духовност” - понекогаш се затекнуваат во контрадиктарно однесување, недемонстрирајќи никаков мир кон надворешниот свет- дури и едвај да можат да им покажат на луѓето практичен начин до тој внарешен мир. Во богослуженијата на сите преку 30 различни цркви не може да се најде, ниту во назнаките, елемент на тишина, тивок внатрешен поглед врз себе, тивко чекање после молитвата. Песми, проповеди, молитви, песми со истовремено собирање на пари без прекин- тоа е скоро израз на хектика во денешното друштво, преку која луѓето несвесно или дури и свесно одвраќаат од својата неистражена внатрешност. Дури во поново време, со оглед на тражењето на многу луѓе за какви искуства, постои мал напредок така на пр. се одржуваат соодветни организирани викенд-семинари или слично односно во зависност според можностите се упатуваат по куќи или библиски кругови. Дури и тамо често нема директни упаства. При тоа едни препознаваат за поголемо доближување кон Бог е потребна и “тивка соба”, а други дека нивните друштвени вредности како на пр. самокритичноста, толеранцијата односно способноста за смирување како излез имаат предуслов повремено да се исклучат од надворешната зафатеност. Ова се разбира е едвај доволно кога би се случувало овде и онде во богослужењето, ама сепак може да се смета како побудување за да се препознае во основа често, потиснатата потреба.

Мистикот Јакоб Лорбер пишувал за Христовиот совет кон луѓето за “краткиот пат до препород”, што денес - да избегнеме недоразбирање - може да се означи како “ново раѓање” како што беше опишано во претходниот дел. Види и “За внатрешниот збор, гласот на тишината” во издание на Лорбер Верлаг ( на германски јазик): "Праксата е ваква: Доколку некој сака да се препороди во Христос, мора да ги признае своите гревови - значи се што го одделува од Бог. Тоа е нешто поинакво од она што може да се докаже. Потоа би морал длабоко да се покае одвнатре и однадвор и сериозно да се преобрази. Потоа би морал да ги ”прекине сите врски” со светот - се мисли на неговите егоистични заплеткувања, а не на активно живеење во него - “ и целосно да се предаде на Исус со својата љубов и да копнее по него. Во тој голем копнеж мора секојдневно да се повлече од светот и световните работи во себе најмалку три саати со затворена врата и прозори ниту да моли ниту нешто да чита, него мора за сето тоа време во потполн мир да се бави со Исус во сржта на својата душа”. После поканувачкиот повик кон Христос “појдете во мир и растете во љубовта и копнежот по мене!” Откако ќе го правите ова кратко време, ви велам, наскоро ќе видете молњи и ќе слушнете громови, но не плашете се и не вознемираувајте се! Зашто на секого ќе му дојдам најнапред како судија во олуја, молњи и громови, и после тоа како нежено свето бранување како татко!....Видете, ова е најкраткиот и најделотворниот пат за чист препород преку само кој може да се добие вечен живот. Секој друг пат подолго трае и е понесигурен, зашто има многу опасности... и така оној кој не е добро “заштитен” и “до заби наоружан”, едвај ќе дојде до целта.

Можно е да се моли за очистување и просветлување преку својот дух.

Јогиите на пр. занаат дека луѓето мислат како “немаат време”. Своите упатства така на соодветен начин ги намалуваат од неколку саати па пола час до 11 минути, т.е. додека никој веќе неможе да каже дака нема време за тоа. Дури и најкраткото време во тишина, каде останатите мисли,чувства и емоции на се потиснуваат туку само се посматраат без соработување со нив, делотворно е посебно кога е поврзано со општење со Бог. Подолгата тишина меѓутоа на надоместува. Во источната црква - на гората Атос - како помош во концентрација се употребува”Кирие (вдишување)Елеисон (издишување),т.е. Господи помилуј нас”. Kreichauf: Како патописец на гората Атос ( на германски јазик).

Еден голем предизвик е исто така и шестдневното молчење во седечка положба Зен медитација во седечка положба, која помалку и се распространила и во Христијанските манастири- дури и вон временска медитација, за време на јадењето со други. После приближно три дена многумина неупатени едвај издржуваат за да би четвртиот ден - што може да се спореди со постењето - вдахнале и ја разбрале користа која не може доволно да се опише со зборови.

Тишината создава отвореност. Односот со Бог притоа создава заштита за сета отвореност. После медитирање секога е целисходно да се прилагодиш самиот себе си на следствените прилики, каде во зависност од околностите е подобро да се биде помалку отворен.

Во секој случај би било важно и во светот да се внесе нешто од тишината за да научиме се повеќе како да ја одржиме дадената свест почиста. Би значело за поединецот дека внатрешниот мир, кој ги средува и собира моментите, треба да се дозволи вселување во чувствено направени растојанија односно после комплицирани доживувања или ако е тоа можно одма потоа; т.е. во потполност превземање на содржината без понатамошно расмислување за нив; да се смират чувствата ( па потоа се забележува што понатака ќе се истражува) и според одреден редослед да се одморат деловите на телото; се разбира со задржување на свеста како целокупен човек, е не во смисла на препуштање во некои задоволства.

За средби, работа, состаноци и др. Овој став би значел дека земањето на тема зад тема не е на заморувачки начин, него измеѓу секоја се вметнува кратки одмори во кои пак не би воделе разговор туку попрво за едноставно набљудување на случките и ако е соодветно и возможно и нивно обработување ,со што се овозможува свесно припремување за други теми. Во исхраната е исто така целисходно свесно запазување на оделни јадења. Може да се најдат многу врски помеѓу научното гледиште на исхраната и духовната односно душевната “прехрана”.

Постапката, која би можеле да ја наречеме”Смирување од случките” и кој овозможува повторно зголемување на моќта за сегашноста и иднината, не е значи несоодржаен одраз од проблемите. Создава излез, со чија обработка на сето тоа всушност станува плодна. И кај надворешните прилики со тоа не се губи време него накрај и се штеди, бидејќи се се одвива полесно и подобро. Многу продуховени луѓе едвај и да приметуваат што се им поминува без тој внатрешен мир.

Веќе и ова наједноставно духовно искуство, тишината, восебе всушност крие тајни од поголемите духовни висини. Таа висина меѓутоа не преставува пат до неа. Токму Христос често ја нагласува слободоумноста едноставност кај луѓето, неговиот пат тогаш доведува до се повисоки и со тоа замрсени хоризонти, и во таа замрсеност повторно се наѕира основната едноставност.

Во концентрирана тишина на пример е можно подлабоко да се зацврсти разработената односно поклонетиот внатрешен напредок во смисла на способност, која не можат “молците да ја изгризаат”, види на пр.Матеја 4. Можно е правилно приклучување на мозаикот на други напредувања. Тишината може да оди толку далеку да почне да се чуствува”животот” целокупноста на она што смее да расте во нас наспроти божјата праслика. Тоа е начин на кој во себе го доживуваме “новородениот од Бог”. Се разбира овие можности ги имаме кај свесна смиреност на главата - што е вероватно поврзано со познавањето на моќта на срцето постануваат повидливи и нозете поопуштени. Тогаш нешто е “исполнето” макар да се работи и за најмалиот делумен аспект на животот. Без тоа од друга страна ништо не е “исполнето”, најважното останува необработено; ова може да предизвика не само проблеми во сон кои можат таму само ограничено да се обработат -, но и здравствени или други проблеми.

* Христос е во суштина наслов. Во раното Христијанство биле вообичаени различни записи за името “Христос” кои воедно преставувале и различни значења. Најпознат е грчкиот Christos", кој одговара на хебрејскиот поим „Messias" ="Помазаник. Меѓутоа постоел и грчки Chrestos" =добар, свет; и поретко „Chrystos" од грчки „chrysos" = златен ( сјаен). 

Враќање на соодржината на оваа страна.

Искушенијата и повикување на учениците.

И Исус морал да учи исто така, и своите човечки особини се посилно да ги преобратува во божји. После 40 дневниот пост во пустињата се појавил “искушувачот”* - на пр. Мат. 4, 1-11.

На внатрешните патишта и во животот во најмала мера се појавуваат негативни сили кои се - како и сите сили - можат да се доживеат како одреден лик. Овде треба најнапред да се споменат заостанатите, самостојните тенденции во самиот човек без интегрирачко срце и со тоа без Бог. На ова осамостојување најнапред на умот потоа и на вољата се однесува ” јадењето на плодот од дрвото на познавање”.

Од една страна тоа се тешкоменливи својства, кои не врзуваат и пактично не ограничуваат. Зацврстувајќи се подлабоко во подсвеста можно е и спротиставување на силите кои може да се препознаат во своето битие, а дури на крај во длабочина да се совладаат. Свесната способност за одрекување и поседување наместо тражењето за поседување, па креативното етичко однесување со тоа преставува тренинг за совладување на овие сили.

Изопачените желби наспроти тоа доведуваат до бекство и до рамнодушно злобно одвраќање од материјалните проблеми, па зависно од околностите до духовните подрачја. Понекогаш не се запазува дека тоа е во суштина само другата страна на истата “негативна” медаља поврзано од друга страна според “начелото удирајќи го нишалото ". Ова друго подрачје денес е поотворено, па може значи полесно да се прочисти. Средство за вакво преобраќање е сочуство, ослободувачко давање на љубов.

Друга особина во врска со тоа има нешто заедничко со алчноста за власт. Претворање на оваа илузија бара храброст безусловна вистинитост и на неа базирани толеранции па слободна солидарност во општењето со другите.

На сите такви подрачја општо недостасуваат јаки и покрај тоа истовремено алтруистички индивидуалности на засегнатите личности, кои би можеле да ги надополнат овие подрачја наместо тенденција кон негативното.

Кај Матеа 4 Исус е изложен на овие одбојни импулси кои се нарекуваат “сотона” односно “ѓавол. Не укажува едноставно на конкретна спротивност туку посегнува за нешто вишо што се наоѓа од онаа страна на заминување и враќање на негативните сили: На “слово Божјо”, на “Господ Бог” и на “Бог, на кој треба да му се поклонуваме и единствено Нему да му служиме”. Христос стои вон дуалноста на темнината и (привидното) светло, па ги победува со својот трет, врховен пат, како што тоа може да се забележи кај многу понатамошни случувања.

Види ја и глава “Заратхустра” во 4. Дел па на пр. дел 2, таблица “христијански став...”).

R. Steiner ги опишал обете, во главно негативните сили како оделни битности кои можат да се доживеат во светот на душевните визии. Како што е напомнато, иако можеби е корисно да се земат обостраните ефекти. Вон ваквото искуство не е потполно оправдано за антрофозфистите да мислат дека Христијанските идеи за едно негативно суштествување не ги вклучува обете страни. Тенденциите честопати се измешани да на крај тенденциите “спротивни на Бог” може да се обработат како целина - наспроти која пак не постојат повеќе Богови него само Бог Христос со сите негови квалитети.

Постојат меѓутоа други духовни насочувања, кои во врска со тоа навистина затвораат едно око и како боженствено го сметаат се што тежнее кон духовни височини.

Современите евангелски теологии на крај, како и многу други духовни тежнеења, истовремено ги затвораат двете очи и ги оспоруваат преставите за негативните суштества со образложување дека во Библијата и онака се појавуваат само на неколку места.

При тоа не приметувајќи дека всушност не се работи за престави туку за силни искуства, до кои не се доаѓа само во среден век.

Некои помали христијански групи поради поимот “кнез на светот” - нпр. Јов. 14:30 - претпоставуваат дека на него понатаму “му припаѓа” овој свет, а луѓето сами можат тоа да го надминат; иако всушност Новиот Завет ја наведува само неговата улога на искушувач и крадец. Јован 12:31: Сега е судот на овој свет, сега кнезот на овој свет ќе биде отфрлен".

Без страв и други негативни чувства негативните сили немаат директна моќ; во таа смисла “нецртањето на ѓаволот на ѕид” може да биде заштитен механизам и против црквените заплашувања. Денес духовната перцепција може да покаже дека божемното “зголемувања” во негативни кругови преставува скриен потенцијал што бил заспан и лежел долго време. Вистинските позитивни способности од друга страна можат да растат, иако тие растат кон прасликата која веќе постои.

Таквите лични “болни точки” значи истовремено, зависно од околностите, преставуваат резонантна површина за сродните надворешни сили. Нивните траги можат да се пронајдат во сите друштва: На запад отприлика во ситуации каде парите и егоизмот се најголеми вредности, а пред се во стариот едностран облик без социјална сигурност; во едностраноста на национализмот и нацизмот - посебно во случај на алчност и рамнодушност кон остатокот на светот - и во уништувачките “религиозни” активности; како и во екстремниот сталинизам - можеби во неговото брутално изедначување. Тоа не значи паушална осуда на се и секого во таквите друштва.

Исус не подучува на толку директно “спротиставување на злото”, исто така не ја брани потребата од зло “заради рамнотежа” ( како што мислат некои источни науки) и неопходност на истото заради препознавање на божествената во нивните спротивности. На крај не е за сите еднакво важно - често неопходна - еднакво обработување на “негативното”. Барем за некои патот може да функционира на начин како е генерално препорачано во “христијанска наука” Mary Baker-Eddy. Тоа сепак не е доказ за постоење на спротиставени сили туку за нивните неизедначени промени. Кај Христос исто така нема вечна осуда, во крајност сите деструктивни сили се променливи до времето во последното поглавје на Откровението на Јован каде ветува дека темницата нема више да постои (види ја соодветната глава).

После времето поминато во пустиња следува повикување на учениците - Ив.1, Мат.4, 18 - 22, Мат.10. 

* Повторно во приказната за Искушенијата, теологијата традиционално смета на симболичната поврзаност со историјата на човештвото: Пустината со опасни животни е видена како антитеза на светот на Адамовиот рај кој ни бил предаден нам и затоа како услов кој треба да се надмине од Исус како "нов Адам". Во првото Искушение, претворањето на камења во леб, во приказната се обработува прашањето дали Материјалното или Бог треба да ја имаат водечката улога. (Подоцна, во приказните кои ги обработуваат хранењето и будењето на голема маса на луѓе, повеќе не го гледаме тоа како искушение). Во второто Искушение, да скокне од покривот на замокот, приказната се занимава со надминување на гордоста во врска со товарот во човечкиот живот. Исус помина низ сето она што беше наметнато врз него (се додека не беше распуштено од страна на Воскресението). Третото Искушение се бави со моќта на постојното светско царство, или од Бога дадено "Небесно Царство". (Понатаму, сепак, светски релевантните, предвидуваат "Царство на мир" кое би можело да доведе до преобразба за светско тежнеење за моќ од Бога).

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

Свадбата во Кана.

Овде - Јов.2, 1-12 -- наидуваме најнапред на пример кој покажува како прблемите извираат помалку од погрешни преводи или од раните, црквено наложени “корекции” на Евангелијата туку едноставно од едностраното ( емоционално и патријархално) обоени изложувања. Потоа биле сметани за отпаднати Исусовите зборови кон Марија”Жено, што имам Јас со тебе”. Кој ќе се задлабочи во текстот и види како Исус на крај прави се што посакала Марија, може лесно да се заклучи дека реченицата воодушевува и може да се објасни на следниов начин: Жено, што се` сум морал да создавам заедно со тебе!” Со предавањето на несочуваниот првобитен израз во делумно посве изгледа едноставниот арамејскиот јазик би можело, поаѓајќи од грчкиот, вака да гласи: "Жено, јас со тебе” точната смисла без да се соживее во контекстот и во Исусовото време во многу што не би можело да се препознае.

Одовде до Христос се покажува повремената создавачки доживеана поврзаност меѓу Исус и Марија. Делува инспиративно, заедно со него ги соживува најважните моменти од неговиот живот и на тој начин искусува духовно преобразување.

Иако во поново време поимот ”Христова Вереница” за монахињите се употребува уште само во надворешно значење, на почеток се укажувало на вистинскиот начин на доживување.

"Одраз” На Христос во човекот како што веќе беше спомнато во главата за крстењето на реката Јордан, се стапува со човечкиот аспект на душата ( анимус). Под божјите предзнаци може да пристапи “кон внатрешно венчање” со нашиот “женски” дел на душата. Ова може да делува како алхемичко преобразување дури и на животните сили и тело. Мариината Слика би можело на сроден начин да се допре до женскиот аспект на душата (анима)**.

На машките понекогаш им покажувал пат преку Марија*. Двата пола меѓутоа може да преминуваат или по патот на Исус или на Марија, зашто душата не е врзана ниту за машките ниту за женските хормони, ниту пак однесувањето на душата е врзана за шаблонските полови реакции. Постојат сепак луѓе, кои сепак им годи или едниот или другиот пат. На крај всушност се наговестува внатрешната целовитост. Во Католичката црква постоеше денес скоро заборавена практика да се почитува Исусовото срце и “Чистото Срце Мариино”. Овој внатрешниот развој не прашува, на пример, дали некој е католик или не- и додека вероватно во недостаток на формално познавање на Марија, но исто така да нема предрасуди, како што е случај со многу луѓе преку врската со надворешното обожување на Марија.

Кој поминува по ваков наименичен пат може да чекори “сам” без притеснување. Но и за него тоа не мора да биде единствен пат; со поголема внатрешна слобода можен е поцелосен однос до другиот пол.

Во тој контекст, она што го имаме наследено од таткото и мајката во нашата душа, тежнее да се интегрира во нашата личност.

Длабоките психолошки елементи, по се изгледа, би можеле да ги ставиме во релација со верските искуства. На друг начин тоа го покушува Eugen Drewermann. Основните религиозни искуства при попрецизно набљудување се јавуваат на одвоени рамнини, од каде делуват на длабоките психолошки процеси. Денес постојат тенденции за набљудување на религиозна потрага како “целосен, неограничен витален импулс во склоп на целото човештво, трагајќи по повисока смисла на постоењето, и трагање по неограничено искуство.” види Hubertus Mynarek: Можност или граница на слободата”, 1977. Би требало меѓутоа да се прави разлика меѓу необликуваниот воопштен духовен импулс и религискиот импулс ,во потесна смисла на повратна, односно нова врска на луѓето со божествената праоснова, “Отецот”, што за Христијаните е можно преку врската со Христос.

Бог како најголема тајна во светот сигурно во помала мерка може да се објасни со ограничување на една единствена наука, спознавање или една појава, кои пак во најдобар случај бараат поедини аспекти; Него може да се објасни со обид на признавање и согледување на поголем број на основи. До сега ова се случило во многу мал обим. Кога би низ овој започнат алхемиски процес и со тоа помеѓу другото и преку заедничка употреба на левата и десната половина на мозокот( што денес се истражува со помош на повеќе методи) на свој начин - со резултат на “креативно спознавање на љубовта”- би поминувале и Христијани, судирите меѓу теолозите наскоро би припаѓале на минатото. Дури тогаш би била можна специјализација за поедини аспекти, која би се препознавало како такво и не би се барала особена исправност. Со право би се прифаќало дополнувањето меѓу луѓето.

Кој може да чуствува во смисла на универзалното Исусово начело "Љуби го ближниот како самиот себе си”, може со тек на времето да го достигне истото и повеќе. Кој се труди за оваа истовремена љубов за самиот себе и кон ближниот всушност ќе примети дека тек треба тоа да го учи. Внатрешно “постанувајќи попотполн” може од своја страна да ја олесни оваа љубов.

Прашањето за “чудата”, кои може да се постават во врска со свадбата во Кана, ќе се расветли во посебна глава. За женско-боженствени аспекти Марија-Софија види ја главата “Први духови”

Традиционалната теологија го има видено овој настан како замена за Грчкиот Дионис култ, или за симболична врска со средбата на Израел со Бога ("на третиот ден...", 2.Мојсеј 19:16), како и во пресрет на Страдањата Христови, во кое виното зема подлабоко значење.

Додека Марија, Исусовата мајка, била сметана за духовна мајка на оние кои сакале да ги води, Марија Магдалена е за оние, кои ја слават, повеќе поврзана за земна љубов. Марија Магдалена (Марија од Магдал) била жена која го следела Исус. Многумина традиционално мислат дека била проститутка и Исус и го променил животот. Меѓутоа Исус рекол: "Она има голема љубов”. Тоа не значи обавезно телесна љубов, туку вистинска спосбност да ги сака луѓето, сочуствува со нив и да се биде добар кон нив. Го сакала Исус, т.е. го ценела како човек и му се воодушевувала како духовен водач. Според мистичната литература (Јакоб Лорбер) се повеќе ги прочистувала своите чувства кон Исус во насока на духовна љубов. Љубовта била нејзин пат кон се подоброто разбирање на Исус и Бог. Би можеле да ја споредиме со Клара, жена која околу 1100. Година го сакала монахот Фрањо Асишки / Св.Фрањо - кој најпрвин ја одбил, а потоа прифатил бидејќи нејзината љубов постанала целосно духовна. За тоа има интересен филм на германски и енглески јазик.). Има посебна традиција во врска со Марија Магдалена: Легендата за “Светиот грал” : Јосиф од Ариматеја и Марија Магдалина и уште некои Исусови следбеници го однеле гралот - во кој се наоѓало и малку Исусова крв - во јужна Франција или Англија. Со гралот се поврзани неколку чуда. (Гралот исто така е симбол на божјата љубов). Има и некои нови теории за Марија Магдалена. На пример идеја дека имала дете со Исус кое било зародиш на некогашната европска кралевска династија (меровинга). Таквите теории од современи, сензационалистички книги никој не може да ги докаже.

**) Напомнатите поими “Анима и Анимус” не се предмет на верата. Освен тоа има искуство на голем број на луѓе, Христијани или нехристијани, дека и машките и женските во својата психа имаат т.н.“машки” и “женски” делови, кои во дел потекнуваат од таткото о мајката, каде израснале, и кои можат да научат да интегрираат во својата личност. Концептот “Анимус и Анима” можеби не е идентичен со реалноста, но преставува обид на психоаналитичарите да ја разберат во нејзините основи.

Прашање:
Може ли Бог да ми помогне да ги подобрам односите со луѓето од спротивен пол?

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

10. (Христијански гледишта за сексот, симпатијата, емпатијата и љубовта).

Развојот на црковниот исказ за сексуалноста како и спротивните видувања внатре и надвор од црквата создаваат впечаток дека не луѓето во оваа област им е многу тешко да го уважат потребниот човечки па и “Христијански” став по тоа. Надворешните морални забрани во шеесетите години го губат влијанието во поголем дел; Црквите повеќе не се кадри да најдат етички вредности во традицијата, која би можела да се досмисли во однос на денешното друштво. "Сексуалната револуција”, која се јави како противреакција на потисната сексуалност, доведе до друга екстремна идеологија за сексуални нагони-расфрлање со животна енергија- и отфрлање на важниот копнеш за духовни одговорни односи: Непрекинати раздори што допринесуваат работна неспособност. После од сето тоа да остане само резигнација во раните осумдесети години; и овдека беше едвај возможно делумно да се одржува соодржински главниот мотив за понатамошен развој од она страна на овие екстреми. Би можело да се наоѓа во перспектива на совладување на “сопственичко мислење”. Од оваа со векови долга борба може да се заклучи дека одговорноста и слободата токму во ваквите односи меѓу мажите и жените не се остварливи или не можат хармонички да се поврзат без да се замисли целокупниот понатамошен развој на луѓето. Поединечни партнерства, каде наводно или навистина тоа успеало, укажува на можноста за пронаоѓање на такви замисли.

Христос безусловно се обраќа на луѓето во нивното јадро, целовитост и полнота, што само по себе создава основа за вистинска слобода. Не зборува на нерзбирлив начин за понатамошни поделби на и онака поделените човечки мисли, значи не за занесното проживување во се туку попрво во нивната нова интеграција во “мудроста на срцето”.

Исто така не е застапник за “принуда”, надворешните форми и нивните преценувања или дури и злоупотреба на поимот на одговорност, верност и чесност за да се крие зависта, љубомора и алчноста; се грижи за душата од кое се создава сето останато. За него дури и во бракот автоматски не е се најдобро; кое однадвор се гледа како неповолно.

Да се сака Бог и својот ближен како самиот себе, значи и самиот себе; она правило значи, со кое Христос ја заменил логиката на забрана на Стариот завет, најнапред го опишува универзалниот став кој се провлекува низ овие три области и ги поврзува (види Мк 12:33; Јов 13:34; Гал 5:14; Јк 2:8). Во согласност со тоа љубовта за ближниот е нешто друго од само инстиктивна грижа за роднините и.т.н - но и може да се вклучува на послободен начин.Базирано на оваа улога на човек како помош во љубовта, каде и да е прикладна, себељубието не е она егоистично, туку во крајност е насочена кон љубов до себе самиот - вклучувајќи го и телото како алат со кој им се служи на другите односно на Бог.

Највисоката форма на љубов е безусловната. Спореди и љубов кон “непријателот”, Мат.5, 43-48 - што не значи дека треба да се одречеме од мудроста.

Во склад со тоа би требало да е очигледно дека понекогаш тезите, кои едноставно ги поистоветуваат сексуалноста и љубовта или се обидуваат да ја поистоветат самољубието со самозадоволување и фантазиите, се светови кои се одалечени од сите Христови замисли. Она што преставува внатрешна изолираност на оделни сили и поставува слики меѓу луѓето и други реалности е само една од многуте непотполности на човекот, од која нешто може да се научи, но која никогаш неможе да биде и цел.

За современите Европејци итн нешто од сексуалнaта преобразба може и е доживеана, особено тогаш кога две лица се запознаат прво интелектуално и психички за време на меѓусебниот потфат, но потоа да научат да се справат со изливите на одбивност и умилност. Овие работи ,понекогаш, меѓу другото, треба да бидат земени во предвид кога се бараат контакти кои, исто така, се разбирливи за надворешниот свет. Единството на физичко ниво доаѓа подоцна и не е автоматски дел на секое пријателство или средба. И да се запознаеш со некој не мора да значи напуштање на постоечкиот партнер. Но љубовното расположение оди со тоа. Моќта на срцето може да привлече сексуална енергија, и поединецот не мора да делува секогаш избувливо, како што тоа често се случува денес преку условување во една култура.

Многу духовни традиции учат за преобразување на сексуалноста наместо потиснување или континуирано преживување, - што е повеќе од фројдовската “сублимација”.(...). Постарите источни насочувања помеѓу другото имале недостаток на делумно извирање од сексуалноста наместо цело време да дозволат средби на целовити луѓе со што денес би се заштедило на техника; односно наместо да - како што тоа е денес посоодветно - да се запознаваат духовно, значи “одозгора”. Останува соодветно гледиштето кај источните правци дека мирното заедништво, кое не е насочено на машки или женски оргазми, ова подрачје може полека да донесе во складност со целото битие. Имаше, исто така, слични пристапи во христијанскиот свет кои недостасуваат денес и треба да бидат елаборирани повторно; наследството на витешки пеачи и трубадури прикажани во ваков вид на знаења.

Бидејќи сексуалноста може да предизвика потсвесна вмешаност меѓу луѓето, повеќето религии тоа го гледаат како балансирање поврзано со партнерство во кое и двете се во состојба да се справи со последиците. Оние кои сакаат да ги избегнат сексуалните активности пред бракот, може да го направат многу успешно, ако двете лица се на јасни во врска со она што го сакаат и не сакаат и да се поддржат меѓусебно, соодветно.

Исус го прифати овој стар приод, па се до негативната карактеризација од лакоми погледи на пример, на некој туѓ партнер. Но ова не мора да исклучи едена ентузијастичка средба меѓу две лица, кои само што се запознале во случка, многу почесто одколку што некој може да си замисли. Ова не е секогаш разбрано, па дури и од страна на две засегнати лица: Каде се двајца или тројца во мое име, Јас Сум помеѓу нив”(или според уште еден правилен превод на “меѓу нив”). Со тоа не се тражи најавено црковно собирање, дури ни посебна припрема. Ово може да се случува секаде, каде “Христовиот дух” ги здружува двајца за остварување на било која можна цел. Ова можеби и може да биде тешко да се прифати таму каде што се работи за машко и женско, а особено кога се симпатизираат и при тоа треба да останат со чиста совест, но сепак тоа е неопходно за светот. При тоа не мора да се работи ниту за врските ниту за сексуалноста. На оние на кои тоа се однесува, мораат добро да откријат за што се работи.

Животот на Исус на земјата веќе покажа колку извонредно неконвенционален тој бил. Може да испадне дека конвенциите се потребни додека “Он не е меѓу нив”.

Предуслов за соодветни средби меѓу луѓето, кои може да се подобрат себеси природно, е проучување на нашата сопствена личност вклучувајќи ја "аурата" и / или "харизмата". Дури и како двојка, луѓето се уште остануваат поединци и апсолутно распадот на две лица во парот не е она што Христос го сакаа.

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

11."Света ревност” (гледишта во однос на емоциите).

2, 13-25 после свадбата во Кана са опишува “чистење на храмот”. Исус во своето ревнување во Храмот јасно ги истерува трговците и менувачите на пари. Тука Тој би сакал да стави јасен знак против лицемерието на светот, каде го одредува храмот како место за богослужба, а не како место на чисто пазарење. Во оваа ситуација тој знаел дека не може да очекува ништо од урбаните или свештеничките претставници и така тој ги користи сопствените раце како единствен кој се уште се чувствува одговорен "во куќата на неговиот татко". Ова беше ненасилен чин на социјален отпор. "Да се покорува повече на Бога отколку на луѓето” е Исусовит непокорлив став генерално. И таму каде што кажува: "Дај го на царот, царевото (и на Бога, Божјото)", не постои покорен став како малку погрешно изразување, туку целта е да се поштедат учениците од бесмислен отпор со социјалните сили неважни за нив. Религијата и политиката и така си имаат свои сопствени закони. Да се служи на својот ближен и “да се посакува се најдобро за градот” исто не е понизност.**

Во тој контекст може де се јави прашањето како да се справи со емоциите . Затоа што емоциите не на сите се на толку високо ниво како Исус. Тој живееше постојано во "позитивен трепет пред Бога" и сочувство за луѓето и неговата ревност беше базирана на свесно добра намера. Кај нормалните човечки битија речиси сите емоции се на почетокот мешани барем со несвесното стимулација - одговор на механизмите кои варираат биографски и се разликуваат во сила, но се сосема слични во нивната основна шема. Гледајќи го оваа во себе си, без да се биде задоволен со толкувањето на другите и да се продолжи за да се најдат овие механизми во нашите сопствените реакции, да се погледне во истите и, конечно, да ги совладате и / или да ги препуштите на Бога е долг процес на учење.

Иако тука се соочуваме со психата, вообичаената психолошка анализа и / или тераписки постапки не се многу соодветно за трагачите на Бога и на вистината. Психологијата дури и може да не спречи во духовното развивање ако имаме еднолични модели на толкување во позадината на нашите умови кои бараат да се намали психолошките проблеми поврзани со сексуалноста и раното детството; Покрај тоа, "причините" на слабост може да станат "оправдувања" за останатите како што некој е, наместо на нагласување на човечката способност да се развие, како што е споменато од Ерих Фром. 

Каде психологијата стимулира барајќи во психолошките процеси и кога психата / душата се гледа како нешто повеќе од само хемиско-електрични мозочни функции, -што ретко се случува -, нивната студија, исто така, би можела да биде корисен мостот. Оваа наука би се развила подобро ако знаењето и / или тврдењата на алтернативни психолошките училишта беа прифатени како материјал за нивните сопствени истражувања. Малку има полза обидувајќи се на вообичаен начин да се направи цела обработка на комплексните проблеми. Би било по ефикасно прво да се побараат компонентите од овој комплекс и потоа да се прави разлика дали тоа е "греда во сопствената око" или "раска во окото на некој друг”, кој е одговорен за тоа. Исус и некои Христијански училишта го нагласуваат делот "гредата во сопственото око", бидејќи да се погледне во сопствените проблематични дела е многу потешко, мора да се научи и затоа треба да се почне со исправување на сопствените грешки ; Па слушајќи нечија исповед има - освен духовен аспект - и терапевтски ефект исто така. Психолошките училишта понекогаш ја претпочитаат другата гледна точка (аспект) како онаа на жртвата. Некој може да забележи, дека во крајна линија едно од двете личи на обете . На пример, источните духовни учења ќе ја нагласуваат врската помеѓу двете страни во животот како извор на судбинска "карма".

Во однос на елиминирање на последиците предизвикани од тешки дневни постапки , едно осветлувачко средство од страна на Р. Штајнер повторно може да помогне. Односно дневна ретроспектива, почнувајќи од вечерта и гледајќи назад кон наутро. Ова го олеснува повторното враќање во сегашноста.

Оваа пракса исто така го олеснува сличниот процес по смртта, како што е забележано од многу "искуства -близу до смртта". Исто така е можно да се произведе "огледало на психата", и листата на нашите негативни квалитети да се подобрат,со квалитети кон кои се стремиме. Некој многу често минува низ ова, контролирајќи го својот сопствен развој - добро употребувана пракса кај мистиците.

Со напредокот на духовно поле, на пример е можно да се подобри комуницирањето меѓу повеќе луѓе. Многу предрасуди и пребрзи проценки толку многу се намалуваат, при што човекот станува толку многу провиден за самиот себе и го отфрла теретот. Важноста која Исус ја препишува за “неосудувањето” и “она што излегува од устата”, е морален захтев кој може да се исполни и е повик преку што се започнува со исполнувањето на Неговото учење. (Со тоа често се претпочитува повлекување во молк наместо во расправија и дури после тоа мирен меѓусебен разговор. Види ја главата “Тишина во пустињата”).

Во врска со тоа постојат насоки во европските школи, кои под други имиња ги вклучуваат елементите како што се на пример во јогата познатите нервни центри или центри на свеста - чакри-. Таквите настојувања не се автоматски “нехристијански” како што за тоа мислела црквата, туку тие центри во човекот им биле познати на христијанските теозофи во среден век ( J. G. Gichtel ), така да во меѓувреме може да се препознаат како вистински енергетски структури во секој човек; подеднакво како што акупунтурата особено во Кина не е автоматски “таоистичка” затоа што со мерни инструменти, а и во најново време и со помош на хистологија може да се пронајдат во човечкото ткиво.

Во поглед на други врски видија посебната страна “Основа на етички вредности”. За третиот дел.

**) "ревноста" во оваа смисла се разликува од "Ревноста без разбирање" (Римјани 10,1-3).

Прашање:
Може ли Бог да ми помогне да се справам со моите чувства посвесно?

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

За беседата на планината (со упатства за разбирање).

Веќе многу е напишано за изменетите вредности на старото (и денешното) друштво преку беседата на планината. Спореди со Мат. 5-7,29. Некои ја поздравуваат во врска со општествените активности. Други ја потценуваат како “етика на мислења” и и дават предност на таканаречената “етика на одговорност” со старозаветните закани со казни, војска итн. А некои едноставно се обидуваат да живеат спрема неа. Надвор од Христијанските подрачја беседата на планината се вреднува највеќе ( на пр.Ганди).

И од позиција на испитување на совеста треба да се признае дека Беседата на планината се однесува пред се на луѓето, кои пред се разбираат дека совеста е многу повеќе од рационално анализирање и за кои животот не мора да се ограничи на телесното битиствување. "Духовни сиромашните", кои знаат дека тие не знаат ништо (или не многу) и кои се подготвени да размислуваат во релативна смисла, да се види дека Бог знае повеќе отколку што знаат тие и дека тој може да да ги научи многу во сите работи, тие се благословени, и "царството небесно е нивно." Овој став може да се покаже дека е еден континуиран и силен чекор напред во нечиј развој, повеќе од било кој друг став каде тој во главно се смета како "умен".

"Оние кои страдаат," не треба да ги носат своите судбини сами - и поради нивниот дел од состојбата во целост, наместо да поминуваат преку сè немарливо. Некои исто така помагаат да го носат товарот на лицата во нивниот контекст и на крај судбината на народите и човештвото. Наместо државници, тие често се социјални движења во овие времиња. А кој им го дава неопходното сочувство? Кој се моли за нив секогаш, наместо за моќните, познатите и богатите?

"Кротките” се кротки по сопствена волја (значи не се едноставно плашливи). “Ќе ја наследат земјата”, која може да се одржува и развива само под нивно раководство.

"Гладните и жедните за правда”: -не љубомората, туку чесното барање на правда за себе и другите луѓе ги отвора луѓето кон “горе”, порано или подоцна одговорот ќе дојде иако не секогаш како што тие замислуваат. "Милостивиот" ги носи своите браќа и сестри и другите созданија чекорејќи со нив доброволно и на ист начин како што се носени од страна на Бога.

"Оние со чисто срце” и кои ги забележале и оставиле настрана своите интелектуални наочари и предрасуди, “ќе го видат Бога”. Ова е поопштото значење на зборовите “Не судете”.

"Миротворци”, значи и оние кои ствараат мир во смисла на молитвата за мир на Фрањо Асишки, им објавуваат и на другите дека овде делува друга сила од оние кои инаку го одредуваат животот. “Тие ќе се наречат синови (ќерки) Божји”.

"Гонетите поради правда (чесност)” и они кои се хулени и гонети “заради Мене”, т.е. Исус, ќе се сметаат среќни, и во многу нешто тоа и е нивно внатрешно чувство додека однадвор нивното тело трпело. Тоа не значи дека трпењето е цел сама за себе.

Споменатите би требале да ја сведочат својата улога на “сол на земјата” и “светлост во светот”. Токму во оваа глава Исус се обраќа на “законите” и пророците од стариот завет. Тој зборува за она што било правилно пред неговото време и го прави плодоносно на нов начин за новото време, во кое законите самите тие повеќе не може да се во преден план, туку нивниот извор. А времето во кое секое човечко битие може да ги преобрази внатрешните принципи на животот одново.

Кој го тражи “Царството Божјо”, ќе му се “додаде” и се` останато. Исто така тука може да се забележи, дека навистина интелектуалното ниво на размислување не би требало да биде уништено, туку отворено, за да може да го прифати она што потекнува од повисокото, духовната логика. Сепак, говорот не е со цел да не` натера да ги отфрлиме "ограничиме" земните нешта во интерес на славење во повисоките духовните состојби на свеста. Повисоките согледувања треба да се соочат со земната свесност и животот додека светот се преобрази. Јасноста останува, или само може да се развие во однос на човечкото разбирањето на некои прашања кои се движат од незнаење до шпекулации, претпоставки, теорија и верување, конечно завршува во знаење. Тоа е важна основа за раст. Тоа е поинакво од оној стремеж за блаженост кој може да се најде во некои стари школи на духовна мислата.

Ова повисоко ниво на мислата прикажани во Беседата на Гората (види ја, исто така, и следната глава) особено се однесува на луѓето кои сакаат да сторат повеќе отколку само за да се реорганизираат нивните индивидуални духовни животи. Патеката главно го насочува индивидуалниот живот, во која некој може да трага за партнер или за "ближните", како што е опишано во поглавјата "Крштевањето" и "тишина во пустината". Проширувањето на свеста вклучува ниво на машки-женски односи и претпоставките се протегаат во насока на дополнителни психолошки интеракции помеѓу неколку луѓе. Тоа е опишано во главите “Свадбата во Кана” и “...Љубов”. Овде Беседата на Гората ги повикува кон ова психичко и етичко ниво што повторно го отвора патот за посеопфатни духовни цели, способни за формирање на заедница од меѓусебно поврзани луѓе. Ова соодветствува, на примитивен начин, на односите од звуци до интервали, од интервали до тријади, и од тријади до скалата, што се чини дека е вистинскиот модел за сè - во целост.

Во теологијата врската со откровенијата во Стариот Завет е вреднувана: пр. Псалм 1 и Јер.17:7 Согласно 4.Мојсеј 12:3 во врска со Мате.11:20, Исус е виден како новиот Мојсеј. Пророштвото во Захарија 9:9 "...неговото царство се протегало од море до море" зборува за светското значење на објавеното царство Божије. Не бил превиден фактот дека во Беседата на Гората, Исус во неколку наврати го преобразил законот од Стариот Завет во нешто ново: "...но Јас ви велам вас...". т.е. тој не зборува како рабин што го толкува Светото писмо, но од свеста за божествената мисија. Токму оваа пророчка и месијанска карактеристика беше оспорувана од оние кои веруваат само во Стариот Завет.

Со ова на германскта и енглеската страна доаѓа извадок од беседата на горат, Матеј 5: Блаженствата и солта на земјата.

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

Исусовото преобразување на гората Тавор (Мат. 17).

Многу од делата на Исус се надворешно симболични знаци на внатрешното "Преображение", почнувајќи од разговорот со Никодим (Јован 3), продолжувајќи со Беседата на Гората, па се до излекувањето слепо роденото лице и хранењето на 5000 луѓе на планината. Оваа преобразба е делумно поврзана со источниот поим за големо просветлување. Меѓутоа, овде тоа се однесува на поблиската врска со Бога и неговиот дух. Бог се сфаќа овде не само како апсолутен принцип, но како и битие исто така, да се биде вистински за Исус и оние кои го следат на неговиот пат.

Само "позитивно размислувајќи" - ако не е егоистички, ниту мегаломански и без технички манипулации - навистина може да се променат мислите во состојба, блиску до она што потекнува од Бога. Тоа би можело да не отвори самите нас за Бог на овој начин. Сепак, литературата од оваа школа на мислата го нема дискутирано ова доволно внимателно. и тоа често може да доведе до самозалажување.

Сепак, тоа сеуште не е “Преображение”. Преображението едноставно не додава позитивни афирмации на измешаните различни ментални "програми" што ги имаат сите луѓе, така што во целост вишокот на позитивните појави расте - ​​што е возможна вежба. Но Преображението открива сè со способноста да се погледне во духовните корени, правејќи без искривувања на умот и од без погрешни нагласувања. Повисоката божествената цел во сè постанува видлива. Во врска со овој вид на зрелост, тоа е повисоко ниво на психолошкиот процес на чистење наведено во поглавјето "Со Света Ревност". Од поосновно ниво на спознавање све постанува појасно. Директното препознавање или спознавање не е размислување; самото си доаѓа, со или без размислување. Не може да бидат присилени и да не ослободат. Мисловниот свет не би требал повеќе да биде притеснет со цел да се досегне повисока мудрост, како што некои други школи се обидуваат.

Нашето размислување е ослободено од инстинктивната-шаблонска реакција и контролираното аналитичко и синтетичко размислување ќе стане полеснa алатка за повисоки причини. Тогаш се подразбира какво однесување е соодветно во какви околности.

Некои може да заклучат дека Самиот Христос не морал да го острани тоа униние, кое ги оделува обичните човечки битија од ова ниво на свеста. Меѓутоа тој морал да искуси зголемување на нивото на чистота. Подоцна, во т.н. преосвештена молитва, Тој ја побарал чистотата која Тој ја имал со Бог пред создавањето (јов.17).

Некои Теолози го гледаат Преобразувањето и исповедувањето на Христос од страна на Петар во светлост на истовремен Еврејски ден на очистување или подоцнежен Празник на Сеници. (Денот на очистување бил единствениот пат во годината кога свештеникот го изговарал името Божје во внатрешниот дел на светилиштето). Други гледаат поврзаност со Мојсеевото искачување на Синајската Гора (2.Мојсеј 24:16).

Со ова на германската и енглеската страница се наоѓа главата 17, 1-13 од Евангелието според Матеа: Исусовото Преображение.

Прашање:
Може ли Бог да ми помогне да ги преструктуирам разумно моите мисли?

  Враќање на соодржината на оваа страна.

 

14. Прашања за “чудата”.

Исус не дејствуваваше со цел да ја задоволи жедта на сите луѓе за сензација. Ниту тој дејствуваше да ги принуди луѓето да поверуваат преку надворешните настани. Целиот негов пат беше упавуван од внатрешната чистота која му кажуваше што Тој треба да прави во секоја ситуација - и не “поради овие или тие услови, со намера да го постигне овој или тој ефект”.

Исцелувањата често беа “знаци” кои држеа до нашто поголемо и потемелно.Кога го излекува слепородениот во сабота, Исус одговара дека гревовите не се причина поради што тој бил слепороден, “Но Делата Божји да се видат во Него6, Јов.9, 3 и др. Види ја главата “Исус и исвелувањата”во 3-от дел.

Во исто време, прекинот на застарениот начин на размислување и размислуваањето околу подлабокото значење на ваквите дејства беа дефинитивно посакувани придружни ефекти. Исус го препознава фактот дека постојат луѓе кои треба да бидат способни да набљудуваат, сметаат, мерат и вагаат како во случајот на Тома, кој ги претставува "научните типот" помеѓу учениците. Кога добил можност да ги тестираат дали всушност Исус Христос стоел пред него, Исус рече: "Не биди неверен, но верен" (Јован 20, 19-29). Исус сакаше Тома да го примени неговото ново искуство со толку искрено и длабоко размислување што коренот на неговиот сомнеж исчезна и нешто светна во него. Фактот дека Исус се уште мораше да го каже ова потоа, не значи дека Томас бил скептик, сега "убиен" од страна на надворешната реалност и "принуден да верува", дури и со страв од казна. Тоа повеќе значи дека дури и после тоа, Тома ја сочувал својата способност, да достигне нови убедувања самостојно. Овој вид на справување со фактите и мислите не се осудува овде, како што некои преведувачи погрешно разбраа поради недостаток на познавање на човековата свест. И покрај тоа, Томас се уште мораше да учи дека постојат и други начини на самоубедување оделно од разгледување на физичките факти. Исус знаел што е потребно за Тома. Тој не сакал никого да принуди. Тоа би личело премногу како во судница а нема намера да го провоцира него(Тома), и со некакво одбивање за кое тој не бил доволно зрел да одлучи. Вредно е да се прочита и “Евангелието според Тома”, Апокрифна прецизна збирка на Исусови изреки без оглед на то дали ги пишувал Тома или не. Овој текст го признавале спиритистичките христијани во Египет и на други места.

Во склад со тоа Исусовите “чуда” не биле во фокус на неговите дела. Честопати помогнувал откако некој ќе го замолел без притоа да се собирале многу луѓе. Исто така “им се заканувал” на луѓето ништо да не кажуваат.

Кога денес теолозите од Бултмановото училиште “За етимолошка теологија” сметаат дека чудата можат воопшто да се разјаснат односно објаснат како симболичен опис, треба да им се потврди дека едноставно се прилагодуваат на механичка слика на светот и човекот од 19-и век и дека се немаат запознаено со новите научни струи. Тие нови насоки во квантната физика, биологија и биофизика, природномедицинските и парапсихолошките истражувања, астрофизика и.т.н отишле толку далеко така што во нив барем може да се најде помош при сваќањето со што се остранува “нерасудливоста” на библиските настани. Тоа не мора да преставува ново барање на “Божји доказ”: Друго ниво на перцепција е одговорно тука оделно од научниот начин.

Кај ова теолошко учење единствено е добро тоа што не смета дека е потребно научно уважување како предуслов да се верува.

Времето за едностраното, стара Француска “Филозофија за просветленост” е поминато. Денес и научниците веруваат без да постанат шизофреничари. Во време кога луѓето не се двоумат да им веруваат на фактите познати од парапсихологијата, како што се индивидуалните способности да се свиткуваат лажици од дистанца - без оглед на некои шарлатани остануваат доволно факти. Би било апсурдно да се негираат такви способности во случајот на Исус Христос. Исус работел за други причини, а не само за забава на свиткување лажици, Денеска сепак, многу различни искуства укажуваат на тоа дека Исус бил во можност да навлезе во сите природни сили - и дека тоа е токму важно во сегашноста за да размислат за овој феномен; за нашите современи погледи на човечката природа, за холистички, интегрирана, или христијанско лечење и така натаму. Ваквата духовна гледна точка на Исус не е во спротивност со перцепцијата на Исус како "Синот Човечки", кој сакаше да даде видлив пример на поединци и нивните општествени односи или заедници. Честопати, ова беше очигледната контрадикција, што доведува до одбивање да се прифатат "чуда", бидејќи оние што се засегнати тогаш мислат дека имаат да се вардат погрешно тенденции кои водат далеку од човечки и социјален христијанството. Во реалноста, потребно е да се земат двете од овие работи за да се прикаже приближната слика на реалниот (конструктивен) “радикализам” на Исус и неговата врска со вољата и поради тоа со моќта на создател. 

(...) Енергијата овде не е безлична моќ; истовремено и е дејствување на Христовото битие. Во јогата од источните краеви на пример се смета како нешто изолирано. Излекувањето може во првобитна смисла да се изврши со молитва бидејќи најдлабоките делови од човечкото битие е поврзано со Христос, Кој сака луѓето да се излекуваат и да постанат покомплетни, кои потоа ќе можат дури “да прават поголеми дела од него”. 
Но самото духовно исцеление и психолошката и духовната предност комбинирана со тоа, сеуште зависат од Божјата благодат, која не може да се изнуди на сила без разлика колку и да се припремаме.

За “Даровите на Светиот Дух” како што е дарот на исцеление, “Огнените јазици” и пророкувањето види во 1.Кор.12, 7-11; Апостолски Дела 2, 17-20; и главата “Духови” во овој дел.

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

Лазаревото воскресение

Од почетокот на неговото учење до овој момент Христос ги обновил сите нивоа на човечкото битие што древните мистични школи се мачеа илјадници години. На тој начин може да дојде до појава на “надсвесно”, внатрешно, човечко “јас” во прифаќањето на телесниот, духовниот и менталниот живот. При тоа се развива способноста за свесно размислување, интегрирање и проширување на се подлабоки и стари делови на подсвеста на друга страна.

Во древните Египетски мистерии бил познат патот од умот и психата до свесно засилување на телесна волја за живот.

Кај Лазаревото воскресение - Јов. 10.39-11* - постојат индикации за понатамошно продлабочување. Прво, некои детали очигледно се слични со они од спомнатото во древен Египет. Ова се однесува на една стара вежба каде човекот поминува три дена во “Вон телесна состојба” (современа парапсихологија), слично на свесното лебдење во сон. Телото се наоѓало во привидна смрт. Човекот после тоа имал внатрешна сигурност дека после смртта и понатаму живее како духовно битие. “Хиеропанти” требале да внимаваат истите најкасно после 3 дена повторно да се разбудат во телесна свест, инаку не би било возможно да се разбуди во телото поради распаѓањето на истото. Токму ова го приметуваме кај Лазар, после четвртиот ден “веќе заудирал”. Така да разбудувачката сила сега морала да продре подлабоко, влијаејќи и врз самата материјална супстанција, со цел да го врати повторно назад. Во библиските настани постои тенденција да се прикаже, дека Христијанскиот дух може особено да биде препознаен преку материјалниот свет и надворешните делувања. Оваа тенденција повторно се појавува единствено во наше време, после мистицизмот од минатите векови каде во повеќето случаеви единствено интелектуално-психолошките делови продреле.

Сите религијски учења за живот после смртта е поверојатно дека потекнуваат од ваквите искуства на чувствувајќи се себеси вон телото, отколку од филизофски шпекулации, кои пак не биле соодветни за состојбата на свеста за луѓето од праисторијата, раната историја и античката историја. За поадекватно објаснување од Jean Gebser види “Ursprung und Gegenwart” ( “Потекло и Сегашност”). Тој стадиумот на свеста го дели на: Архаична, Магична и Мистична, кој претходи на еден теоретски интелект и потоа на интегрирана свест. Друго прашање е дали биле неизбежни прекини меѓу овие стадиуми. Но како и да, е тие денес можат да се објаснат. И R. Steiner ја нагласува неспоредливоста меѓу старите стадиуми на свест со современата свест. Меѓу денешните индивидуи на различна возраст, можат да се најдат само бледи сеќавања на тоа.

Патем, споредбата со застарените ритуали - кои повеќе се невозможни на стариот начин - не значи дека Лазаревото воскресение од мртвите беше ритуално дејство организирано однадвор помеѓу сите учесници, како и во Египет. Исус често ги ослободува неговите дела од хронолошките култни правила: на пример - саботата, на просторните - на пример, Храмот или со ситуацијата. Од оваа независна позиција, тој сепак, понекогаш доброволно ги користел ваквите околности на позитивен начин, на пример, Пасха (Велигден), Храмот .... Значи тој може да биде пример за тоа како да се справи на пример со одредени трендови, како претпоставката за астролошките аспекти, "енергетски места", и обреди. Види ја книгата на Марко Погачник: “Исцелување на Срцата во Светот”, “Христовата Моќ и Земната Божественост”,...).

Поради воскресението на Лазар (Јован 11) Исус и луѓето околу него, исто така, станале повидливи, како целина за светот надвор. Тука може да се види проширената свест на Исус, која исто така го вклучува и кругот на апостолите, и така зачнатото општество. Слично проширување на свеста, исто така, може да резултира денес, кога луѓето преку групни активности зрачат надворешно, подржавајќи го Исуса.

Следи Страданието. Првосвештеникот на Евреите зборува за односот меѓу она што би требало да се случи на Исус и за судбината на народот (Јован 11). Во своето пророчко гледање вистински спознава дека Исус ќе умре за сите, но погрешно толкува дека Исус ќе наштети на народот ако остане жив. За тоа е потребна свест што може да ги опфати процесите и врските над мисловното, вештина која најчесто мора да се заслужи. Истата вообичаено не е вродена вештина, ниту се учи во училиште и не е иста со инстинктивните ментални слики. За тоа постојат длабоки причини кои можат да бидат откриени, разрешени и разложени. Негативните или другите мисли повеќе не се складираат полусвесно. Тие повеќе неможе да акумулираат проблематични структури, кои влијаат и подлабоко и во физичките процеси. Дури и ретроспективно, овој проблем може да се реши полека ако луѓето ги следат овие закони. Патот кон слободна, креативна иднина стануваат слободни.

Со ова на германската и англиската стран доаѓа дел од Евангелието според Јован 11: Лазаревото Воскресение.

Писателот Клеменс од Александрија ги поседувал проширеното, “тајно” Евангелие според Марко. Тоа според неговите зборови било”Духовно Евангелие дадено за користење на посовршените”, служело за “нивно напредување во спознавањето”. Овде се наоѓале и записи од Марко и Петар, што го содржело и Лазаревото Воскресение, истите биле испуштени во Евангелијата за Општа Употреба. Единствено Јован односно неговите ученици ги објавиле јавно овие настани во Евангелието. Клеменс го означува Христос како “Мистагог”, односно “Хиерофантом”, т.е. оние кои - за разлика од постарите “мистериски култови” - воведува во нови мистерии (тајните на верата. (Cf. Prof. Morton Smith, "Тајно Евангелие; Патиштата на Христос не ја подржува целата (од) негова содржина.).

Прашање:
Можам ли да го согледам Бога како некој кој помага да се премости јазот меѓу животот и смртта, како и меѓу свесноста и сонот?

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

"Овци”.

Некое време пред перењето на нозе, Христовите следбеници се именуваат како “овци” - Јов.10, 11-18, Исто како Христос што ќе се нарече себе “јагне”, на друго место. Постоечката отвореност на учениците, или она што тие си го повратиле, се нагласува тука - особено за она што доаѓа од Христос - слично на односот помеѓу Христос и Бог. Иако зрела, една личност сега може да се чуствува како празен лист, или како дете. Реалниот напредок води кон скромност - дури и ако гордоста треба одново да се надмине. Внатрешните видувања се зголемуваат, дека сите луѓе се битни, но на крај сепак имаат мала улога во споредба со Бога. Ова може да се нарече смирение во слободно и духовно значење, сепак, не и како некoe служење кон земните власти. Ова е нешто што е честопати погрешно разбранo. Не случајно Христос во истиот дел вели: “Јас сум вратата”. Секој што го отвора своето битие / своето срце за Христа станува отворен како врата која води до Бога, што е предуслов за сè она што следува.

"Овците” се споредуваат и со “Јагниња” ( на пример Мт. 25:32-33 ).

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

Христос “Миење на нозете”, Марија го Помазува Исус.

Остатокот од извештаите во Евангелието покажуваат се повеќе и повеќе симболични настани, а подетални конкурентни лекции недостасуваат. До овој момент, ако не и порано, ние можеме да ги заборавиме комерцијално скратените - "Обелоденувачките приказни за Исус", од кои на крај не дознаваме ништо. Иако некои надворешни знаење можат да бидат корисни во овој момент, само медитативнoто созерцание, во секој случај, може да доведе до некој одлучувачки увид. Резултатите, сепак, можат да бидат некоја стимулација за другите во нивните напори да ги зголемат видувањата и ниту свештеникот или историчарот не можат да нè спасат од ова пребарување.

Миење на нозете - Јован(13, 1-20) - се опишува како чистење. Бидејќи смислата на вакви "езотерични" пасуси подоцна бил едвај разбран, никој не сакал да го промени, и така барем тие биле оставени нецензурирани. Лицето е "целосно чисто", така што ова не значи само за нозете, туку симболично значење за целата личност. Вакво аналогно размислување е заедничко за многу култури. Слични функции моќе да се најдат во човечкиот организам, значи во микро- или мезокосмос, и во надворешната природа, т.е. макрокосмос. Нозете се насочени кон земјата и нивното движење зависи од волјата. Кон кој и да било правец ќе “оди” личноста , потребна е (слободна) волја.Прочистување на оваа волја - од Бог - и обратно салто - од Христос - е покажано во миењето на нозете. Исус исто ги вреднува многу повеќе добрите дела отколку усната служба на Христијаните (Матеј 25, 31-43...).

Сепак, оваа постапка, како и сите настани кои следеа, направија повеќе отколку обично повторување на импулсите дадени во годините предходно, со цел очистување на различните духовни делови од човечко суштество. Се беше водено од фактот дека Исус знаеше дека неговото време дошоло и дека неговите ученици треба да станат доволно зрели за раширување на "нешто одредено" независно од пошироката јавност. Се до оваа точка целта не се само нивните лични квалитети - во конкретниов случај нивната добра волја - под надгледување на нивното внатрешно “Јас”. Ова повисоко, несебично “Јас” - сега обединето со “личноста”, сега може засилено да постане едно со “Христос кој го зеде нашето тело” како “свој меѓу своите”. Животот не е повеќе обична “лична судбина”.

Ова искуство првично може да се опише вака: внатрешното разбирање на оваа акција може да доведе до таква чистота, дека сега сè може да биде контролирано повеќе директно од сопствениот внатрешниот извор низ различни слоеви од нашето битие. Сепак тоа е првично чин на волја. Чувствата и препознавањето постепено ќе се усовршат, така да човечкото битие е способно да си ги објасни причините за своите побуди. Внатре во нас, и Бог ги следи секвенците аналогно на чекорите кога се учи дете на негово ниво. Тоа не значи дека оваа нова фаза на развој се одвива без мислење. Развојот на етичкото чувствување и јасно препознавање, веќе е силно активирано. Сеуште недостасува понатамошно усовршување на ова чувство и расудливост во духот на Христос, како што волјата тоа го восприема.

Друг начин за доживување на овие тешко описливи фази може да биде поврзано со станувањето свесни за нашата сопствена свест, или погледот на "Ангел" (чувар) или на повозвишеното во себе, гледајќи на човечкиот живот. За (ангелското) Вишното во Себе - како што честопати се нарекува денес вон Црквите - сега може да се покаже соединето со Христа и исто минува низ промени. Искуствата со ангели се прилично вообичаени во дел од новите духовни движења денес; додека Христијаните често се сомневаат во нивното постоење и покрај Библијата, ништо да не се каже на прашањето, што преставува нашиот “сопствен Ангел чувар” според преданието - и како би изгледала оваа врска. Но Христос го преставува формираното, лично човечко битие, и одржување на животните достигнувања, кога истото себе си се отвора за безличниот свет на енергиите од “ангелите”. Човек кој има вакво искуство сеуште не е комплетен. Веќе во Јован 1 им дава на следбениците први да го увидат тоа. Некои духовно ориентирани луѓе мислат, дека искуственото спознавање на сопствениот ангел е најважното, и дека потоа може да се повлечат од земното. Во реалноста истражувањата во овие подрачја би се базирале на постигнување поголема стабилност, доколку истото не заврши во илузии. Пообемното навлегување на животот на земјата од страна на духовното можеби само што започна. Како индикација овде ќе го спомнеме на пример Р.Штајнер, кој како истражувач во духовното, им припишува на луѓето уште долга еволуција; како и некои други школи. Во прилог: практиките како хипнотички-спиритуалците "повикување на духови" се нешто друго од ова архетипско основно искуство за ангелите. Меѓутоа постојат многу сериозни човечки настојувања на луѓе кои во својот секојдневен живот сакаат да стапат во контакт со ангели.

Врската меѓу миењето на нозете и Јован 12, каде што Марија од Витанија го помазува Исус симболички и ги брише неговите нозе со сопствената коса е тешко забележлива. Дали таа ова го прави лично, или пак го преставува женскиот аспект на Бога, како што тоа би можело да се препише на Богородица или на Марија Магдалена- која вероватно не е истата Марија од Витанија. Зошто ова му претходи на “Миењето на нозете”?. Заради овие - иако контрадикторни - пристапи на женското богословско искуство, секако постојат некои неоткриени или само делумно откриени богатства. “Последното помазание” во Католичката црква може да се разбере како спомен на овој настан.

Понатаму, забележливо е дека миењето на нозете не се однесуваше единствено за Исус, но и апостолите беа охрабрени да си ги мојат нозете меѓусобно ( Како што Тајната вечера - засега - е дадена на раната заедница), во смисла на универзално свештенство. Оваа волја да се живее во Бога, пречистена со миење на нозете, е проширена изнад сопственото битие спрема оние околу него, прво на лицето чии нозе се мијат, а потоа кон другите и сите ученици, со кој тој ја дели одговорноста.

Миењето на нозе може да се свати и како служење на другите. Само преку миењето на нозе имаат “дел во него”, како што напомнува Исус. Ова го нагласува сеопфатното значење на овој чекор. Ова може да се спореди со младите кога велат: Тој/Таа “иде со мене”. (На Македонски: “Ме следи како сенка”). Сепак, "миењето на нозете" веќе не е прашање на "да се има врска", но на "да се биде во жив однос". Миењето на нозе е разбирливо единствено како “чекор напред”. Деталите за тоа како да се изведува надворешно е помалку важно. Но во смисла на алхемичарски обид, работејќи надворешно за моделирање на внатрешни ставови и процеси кај луѓе со поголема имагинарна способност, ова е возможно - ако во конкретната особа е уважен ставот. Не е доволно само правилен став кај свештеникот што работи, најважна е свеста на лицето кон кое тој делува. Тоа истото важи и за Тајната вечера - теолози од различни школи не го споделуваат мислењето во однос на разни точки. Тие дури можеби и се во право во нивните гледишта; Но сепак, конкретно ова гледиште за промена на свеста кај засегнатата личност не е уважено правилно, ниту од страна на Католичката црква ниту од страна на Протенстанската Црква.

Ако кај поедноставната наука имало околу 5000 луѓе, а подоцна 500 или 70 луѓе кои можеле да ги следат, при миењето на нозе учествувале само единаесет следбеници кои научиле многу од Исус и на тој начин биле подготвени да ги разберат настаните. Вероватно, Јуда сеуште не го можел тоа. Исус не ги учи сите за се наеднаш, него во чекори. Како и да е, во меѓувреме неколку лица може ефикасно да почнат со своите медитациски вежби со настаните кои водат до распнувањето. Христијанските росенкрусовци се обиделе во тоа. Миењето на нозе, бичувањето, крунисувањето со трње, распнувањето и полагањето во гроб, воскресението и вознесението тие го нарекувале “Христијански иницијации”. Пренесено во поново времеод тоа произлегло и седумдневното “Алхемичарска свадба”. Напишана од страна на Лутеранскиот теолог J.V. Andreae во 1616 како сатира или приказна.

Кога се искусува за првпат во животот ваквиот чекор, било при медитација или како сон, во најмногу случаи е недовршен. Човечката егзистенција со сите свои способности може да се прошири во многу правци. Други чекори може да следат и да се поклопуваат со претходните чекори, но новите квалитети ќе бидат "заокружени" по заокружувањето на претходните чекори, кои служат како основа за тоа.

После помазувањето во Витанија во Јован12 следува Исусовото влегување во Ерусалим како Месија. Миењето на нозе, на пример во Јован13-17 се наговестува предаството на Јуда Искариотски, потоа последното обраќање на Исус и Исусовата молитв за себе си и за учениците.

Во миењето на Нозете, теолозите често пати го имаат видено симболичниот чин кој укажува на престојното распнување на Исус; или пример за служење со чиста љубов за Бога. Сепак, тоа беше исто така предвесник на добро дело со непосредно влијание.

Со ова на германската и енглеската страница се наоѓаат извадоци од Евангелието според Јован 13, 3-15: Исус ги мие нозете на учениците.

Прашање:
Дали сакам да го прашам* Бога – ако сеуште не сум – за мојата добра волја кон другите да стане моја втора природа – дури и ако е напорно?
* Подоцна: наместо прашања (молитви) – имајќи вера, т.е. да бидеме уверени. Дури подоцна: Искусувајќи го Божјото делување (благодатта).

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

Тајната вечера; Влегувањето Исусово во Ерусалим; Приведувањето и Бичувањето.

Исусу во Ерусалим бил славен и дошол како ветениот Месија - Јован 12, 12-19. Стврднатиот свештен ред знаеле како со намера да ги притиснат “психичките копчиња” на луѓето за да расположението на масата, делумно да се преобрати во негативен правец. Поединците кои се свесни за својата негативност и рамнодушност и сакаат да се изменат може да станат постабилни и поврзани со Бог. Поради што не може со нив лесно да се манипулира со масовна сугестија и од надворешните негативни сили. Во некои од масовните движења од 20-от век, масовната сугестија беше реалност.

При приведувањето во Јован 18, војниците најнапред беа совладани, Христос покажува дека не се наоѓа под нивна контрола. Меѓутоа Тој дозволува да се случи се што потоа следи, своеволно.

"Бичувањето” на Исус - Јован 19, 1 - се случува на неговиот грб. Во средиштето на човечкото битие, неговите чувства, неговата сила да го победи болот во емоциите се квалитети кои можат да се појават при медитацијско расудување, а не пасивно, очајно патење. Сепак сите Христијански мистици известуваат за Исусовата болка која тие доброволно или принудно ја искусиле. Значи Христос не бега нервозно од оно што сигурно ќе му се случи (како еден индијански мајстор кој владее со потиснување на емоциите). И овдека може да се насети проширување на свеста кај еден наспроти патењето кај другите.

Не би било целосно точно, да се направи, како што спомнавме, бичувањето како симбол на посебен “чекор на започнување”, развојна етапа кај современиот човек на пат кон поголема полнота. Се чини дека Исус веќе ја започна оваа фаза кај Тајната вечера што доаѓа после помазувањето во Витанија (Матеј 26, 26-29). Оваа Тајна вечера е подобар симбол за она што Исус го дава на напатеното човештво. Лебот овде преставува супстанција (и душа) на Исус Христос, “Словото Божјо”. Виното преставува Боженствениот Христов Дух, кој му дава живот на ова “Слово Божјо” за алтруистичка работа. Католичката Црква ја нагласува промената на супстанцијата на лебот и виното во чисто тело и крв Христова, а Протестантските Цркви го нагласуваат сеќавањето на Исус. Од една страна обете се во право. Научните истражувања веќе докажале дека кај “Светата Вода” има промена на аголот во молекулот на вода. Сепак, најинтересна гледна точка би било промени што се случуваат во рамките на лицето кое го зема ”крвта и телото” на Исус, преку зрачењето на трансформираните леб и вино. Би било добро ова да се прави во црквите со голема концентрација. Некои дури се имаат обидено да го постигнат директно, само преку дух - без помош на видливите леб и вино - и почувствувале дејствување, што е многу потешко да се постигне. За оние кои сакаат да го користат благословениот оброк без исповедање на “Света тајна” на црквата, може да се нарекува “Агапе” - вечера на љубов. Бичувањето може да биде разбрано како карикиран одговор од неуки сили за она што веќе се има случено и не треба да зазема централно место во медитирањето. Може да се каже и за венецот од трње. Старите христијански езотерични учења со нивниот понекогаш едностран акцент на страдањето, се однесуваат слично на овие понови согледувања, како што некои учења на Јован Крстител се однесуваа на поновите учења на Исус и Неговите ученици. Секој човек е слободен да избере по кој од овие патишта сака да оди.

Теолозите исто така дискутираат дали Тајната Вечера преставува сопствена форма на Еврејската Пасха, или дали Исус го заменил стариот празник со сопственото објавување како вистинско "Јагне Божје". Новиот завет на Бога со луѓето (Нов Завет) преку Исус (Лука 22:20) е видено како да се биде поврзан со 2-от Мојсеј 24:8; Јер.31:31-33; Иса.53:12. Лебот беше повеќе виден како Исусовата личност и крвта како целосно исцелителна посветеност. Други се сомневаат во она што беше изречено (така наречени зборови на институција), што не е многу веројатно кога некој смета дека тие припаѓаат на некои од најраните списи.

Со ова на германската и енглеската страна следува цитат од Матеј 26, 26-29 за Тајната вечера ( Светото причестување, Евхаристија).

Прашање:
Ако сеуште не сум искусил, дали сакам да го прашам* Бога за способноста со љубов да соработувам со другите – дури и ако за тоа од мене се бара да го сменам размислувањето?

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

19.Крунисувањето со Трновиот Венец и Последните Говори.

Бидејќи бичувањето кај Римјаните била најблага казна, толкувањето на симболите кај пред-Христијанските мистериозни култови не е толку очигледно. Крунисувањето со венец од трње - Јован 19, 2-3, е подоцнежен симбол од овие мистерии, што не бил дел од нормалниот римски закон**. Се разбира може да се препознае како иронија: Трња место злато. Но без разлика, останува прашањето како го имаат извлечено ова војниците од мистериите, и покрај тоа што можеби тие несвесно го имаат направено тоа. Многу Римски војници биле следбеници на култови. Дури и ако имале видено акт со надворешни сличности на она што го правеле, тие сеуште не би биле во состојба да го сведат Христос на сопственото искуствено ниво.

Додека златната круна е симбол на световната власт - но не и нужно во негативна смисла-, круната од трње кај Исус имала симбол на првенство кое ништо не значело во светот. Притоа трњето се забоднувале во главата. Ова не се однесуваат само на болката но на силата за да се надминe сиoт ментален очај, каде Христос не покажува никакви знаци за тоа. Овие знаци единствено можат да се видат во моментот пред конечно да одлучи дека тој не сака “Оваа чаша” ( на жал) да го одмине. Со бичувањето и крунисувањето со трње ние наоѓаме нешто што ни сугерира дека е продолжување на патот, кој почна со миењето на нозе; чувствата и увидувањата - надминување на сите препреки - излегува дека се осветувачки исто така.

Претходно спомнатата продолжена тенденција да се надминува себе си, видено во миењето на нозете, бичувањето и крунисувањето со трње, исто има врска со новите движења, како движењата за мир, еколошките движења и духовните движења што сакаат “Да ја излечат земјата”.

Исто како што беше со “бичувањето”, “Крунисувањето со трње” беше реакција, лоша копија на она што се случи претходно. Токму оваа точка, од позитивна гледна точка го изразува духовното отворање, овозможувајќи му да се надмине себе си. Ова се содржи во поздравниот говор на Исус - пр. Јован 13,31 - 17 и во средбата со Пилат, пр. Јован 19,5*. (*”Види, Човечкото Битие”, кое може да се искуси при медитација како чувствата на Пилат за Исус Христос како модел за искупување на човечките битија). Не само миењето на нозете и вечерата се дала Христови, туку и зборовите негови.

Во светлина на овие спознавања, можеби е вредно да се земат во обзир овие позитивни основи на поодлучен начин кога зборуваме за “Христијански воведувања или фази на развој ”.

**) Сепак, низ историјата во религиите постоеше лик за потсмев или цар за исмејување, кој беше направен за да го носи товарот на јавниот гнев. Во Стариот Завет постоеше жртвеното јагне кое требаше да ги искупи гревовите на народот (3.Мојсеј 16:15). Во двата случаи тоа е замислено како еден вид на симболички ритуал. Поради таа причина, традиционалната теологија направи напор да прикаже дека само Исус беше способен да направи вистински ефикасно жртвување за човештвото. Некои критичари од теологија беа на мислење дека поради ваквото враќање наназад кон старите култури за жртвување, би ја ставиле под знак прашалник основната идеја за жртва. Тоа можеби би било несериозно но, како што е прикажано погоре, настаните содржат многу повеќе од аспектот на жртвување на себеси. Неговата цел е исто така важна.

Прашање:
Дали сакам да го прашам* Бога – ако сеуште не сум свесен за тоа – да ми помогне да се справам мудро со групите на кои им припаѓам – дури и ако тоа бара напорна работа врз моите размислувања?

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

20.Распнување и Положување во Гробот.

Денечните гледања на Распнувањето и смртта на Исус - пр. Јован 19, 12-37 се разликуваат дури и повеќе од оние други места од неговиот живот, прво поради значењето што му се придава од страна на црквите, и друго поради толкувачите сакајќи сето тоа да го класифицираат соодветно на нивните идеолошки гледишта. На пр. Јован 19, 12-37.

Иако гности(чки) верувања на ивица од раното Христијанство биле волни да се занимаваат со Христос, поради нивното старо Грчко потекло тие не биле во состојба да поверуваат во така големо просветлувачко битие, кое било родено од жена и потоа умрело. Поради тоа тие мислеле дека Тој мора да се направил себе си видлив преку “привидно тело” како ангел или духот на некој источен духовен учител што го постигнал за кратко, ако им поверуваме на неговите ученици. Ова привидно тело не би било смртно, но едноставно би се растопило. Во нивните учења за физичкиот свет и материјата тие ценеле дека истите се вечно зло и поради таа причина ништо не би можело да биде изнад своите размислувања освен да претпостават дека он минал преку вообичаени фази на земниот живот или ги продрел овие фази со неговата светлост. Поимот “гностички” овде е употребен различно од “Апостолската Гноза”, кој дури и бил уважен од страна на секташкиот критичар F.W.Haack. Сепак, имало многу заеднички точки во ваквите учења. На пример, Гностичкото “Евангелие на вистината” признава, дека Исус бил закован на крст.

Луѓето од првите векови со поголем материјален или негативен став исто ширеле легенди, пр. дека Исус бил вонбрачен син на римски војник, кое би било крајно неморално за тие времиња. Се шпекулирало дека Исус не умрел туку се опоравил. И денес има слични обиди да се престави на пр. гробот на Исус од Кашмир со Библискиот Исус. Во современата литература се појавува барем уште еден “неоткриен Исусов гроб во Европа”. Со ова мора да се каже дека Исус или Јехошуа, Јешуа, Јесат не било единствено име. И во апокрифите ( во актите кои не се преземени во библискиот “канон”) се појавуваат повеќе Исуса: Исус Сирах, Исус бен Пандира; без оглед на тоа дека и вистинскиот Исус според R.Steiner-овото толкување, различните податоци за потеклото кај Матеј и Лука се сфаќа како две различни момчиња (именувани Исус) и поврзани меѓусебно.

Делумно во врска со тоа, се појавиле контрадикторни тези за “Исусовата плаштаница” од Торино. Наводно еднаш, тој плашт содржел поле од Исусовото време и татковина, за потоа дека потекнувал “од среден век”. Еднаш дека отпечатокот на плаштот бил резултат на ненадејно високо- енергетско зрачење, па поради ненадејно распаѓање на телото, за потоа дека трагите на крв посочувале за тоа дека Исус бил сеуште жив кога го симнувале од крст. Со признавање на новите резултати во истражувањата, повторно се застапува автентичноста овој мртовечки плашт и необичното појавувања на сликата. Тоа на луѓето може да им помогне за да продрат со својот телесен ум во Христовата реалност (спореди со напомнувањата за патот на апостолот Тома во делот 3, глава”Природословие и верба во Бога”). Мистикот Lorber, во “наметката од Триер” смета дека е лажен, со намера да ја пронајде верата во душата која нема да биде зависна од променливите пронајдоци и од теоријата за надворешните предмети.

Таквите истражувања во секој случај може да предизвикаат медитацијски истражувања. При тоа се наговестува постоење на нешто што не може да се смести во познатите шеми. Спор. во Grönbold "Исус во Индија-крај на една легенда”(на германски јазик).

Како што веќе заклучивме, сведоштвата на мистиците често се од голема помош при расветлување на прашањата околу значењето на претходните настани за сегашниот развој на човекот и неговите обележја. Ако некој има повеќе духовно искуство во таа насока, повеќе ќе разбере. Запазувањата на мистиците и стигматите - носители на Христовите рани - делумно се сродни иако на се поврзани меѓусебно. Содржат многу детали за Исусовите доживувања кои не се познати во Библијата. Слични во тоа се и од фрањо Асишки до Отец Пие и Therese od Konnersreutha. Сите се согласни дека Исусовото распнување и смртта реално и длабоко е втиснато во овј свет, па неочекувана или свесна врска со тој настан овозможува неопишливо доживување на страдание и сила која се повлекува кон горе. Со егзистенционално обележување на распетието, со кое во потполност е пронижено целото битие, разбирлив е животот на такви необични лица од приложувањата со кои се служи само со интелект. Кај темите живот и смрт, се работи за повеќе од две битија во еден слој кои меѓусебно се споделуваат, вклучително и причинското ниво за стварање принципи и судбина. Дури и луѓето со послаба мистична порзаност со Бога, може да ги користат настаните медитивно како мост до реалноста, без оглед колку и да се тие несовршени. Исус му рекол на едниот распнет осуденик дека наскоро ќе биде со него во рајот, ова сугерира дека е возможно драстично доживување на неговиот пат.

Свесното пробивање од најдлабоките процеси на човековото постоење, оние поврзани со депресија, страдање и дегенерација, може да се покажат како реална моментна можност - во поголема или помала мерка. Иако оваа можност не е врзана со сезоната или географските места каде што древните настани се случиле, Велигден е лесен пример за тоа. Тоа е како кога нова "октава" е изобразена врз стариот традиционален и сезонски ритам на распаѓање и обновување.

Веќе во Лазаревиот пример се покажа дека Исус повеќе не признава договор според кој физичката материја му поставува на духот непремостливи препреки. Ништо освен Бог не е вечно, важи од негова гледна точка, и без разлика е споро или негативно; конечно се е претворливо. Доколку субјектот е пониско или понесвесен, толку е потешко да се влијае.

И кај распнувањето исто како и кај претходните настани, со моќта на совладување се наговестува универзалната свест на пример со зборовите на крстот кој својот врв го постигнуваат во реченицата “Свршено е!”. И во старите, скоро правни формули* “откупот на човекот преку Исусовата жртва” не е доволно изразена конкретната осетлива, универзална "пожртувана љубов”. *Денес она можеби вреди како обид за доживување на интелектуална свест; првобитно сепак би можела да биде како прилагодување на предодредениот свет на тогашните Израелци, каде со ритуалното (Животински, итн.) со жртвата се умилостивало божеството- нешто што и самиот Христос не ги поучувал.

Другите теологии, кои своето тежиште го полагаат на тоа дека Исус ги застапувал своите ставови до смртта, не ги објаснува доволно мистичките искуства и нивните пропратни појави како што се стигмите, неземањето на храна итн.; спореди со пример Турстон “Телесни пропратни појави кај мистиците ”, во Höcht " Од Фрањо до отец Пие ”и Therese Neumann " како и следната глава.

Rupert Sheldrake, биолог кој е познат по неговиот интегриран пристап, на пример, во новите духовни движења, разви теоријата на "морфогенетските поле". Кога мајмуните од еден остров развиле нова вештина, мајмуните од истиот вид на соседните острови, набрзо ја развиле истата способност, без да бидат во физички контакт. Надвор од секоја случајност, мора да имало влијание на некое поле од сила, поврзувајќи ги животните од ист вид меѓусобно. Кога писателот Rupert Sheldrake се запрашал себе си, дали може да си замисли дека Исусовиот развој до распнувањето односно до воскресението преку такво поле би прешло на целокупното човештво, после размислувањето рекол: “Да, ама наместо морфогенетско треба да се претпостави духовно поле”.

Дури и тоа не е “Доказ за Бог”, многу нови научни струи даваат подобри можности за приближување кон тие тешко разбирливи односи отколку теологиите, кои или се држат цврсто за старите догматските науки или едноставно ги занемаруваат тешко разбирливите работи.

И кај распнувањето се наѕираат сличности - но не и идентитетите - со старите иницијални ритуали. Крстот односно стебло, на кое ставаат човек да виси може да се најде и на северот - спореди со митовите за Один, кој девет дена висел на стебло и при тоа доживеал виши искуства. Во праисторијата и во келтскиот период бил раширен мотивот на гробот како место за осветување. Особено дошло до израз кај пирамидите, во Египетската култура. Пирамидите слично на келтските хумки (тумби), биле користени за култни намени без разлика дали биле навистина гробови - што и не е докажано, зашто натписите многу малку кажуваат. Со ова нема подетално да се занимаваме, бидејќи за оспорување би ни биле потребни многу фактори. R. Steiner забележал дека кај Христос во обновена форма се спојуваат и двете развојни духовни струи, мотивот на крстот и на гробот.

Соживување со распетието односно “полноќ на душата”, “мистичка смрт”, “пустинување” при оставање на сето она на кое човекот се потпирал, го имаат искусено сите познати Христијански мистици на ваков или онаков начин. Сето тоа во некоја рака е слично на врвното доживување во јогата, појавата nirvikalpa samadhi односно искусување на празнина во “нирвана”. Христијанската мистика сепак овозможувала познание дека после таа празнина сепак “нешто” се крие, всушност Христос односно Бог. Ауробиндо исто покажал дека и на Индијскиот пат е можен премин од нирвана во она што се крие после тоа. Во Христијанството е можно уште од првиот момент на религиозниот пат во секој случај да има нешто присутно од таа полнота која се наоѓа изнад сето, Зашто Христовото битие е премостување кое ја проткајува земјата.

Тешкиот премин низ понорот се создава кога некој како Ауробиндо се соочува со сили кои без позадина се обидува да се поврзе со Христовиот развој, што не значи дека и не е невозможно; Ќе подсетиме само на случајот со хиндуското момче Sadhu Sundar Singha кој не знаел ништо за Христијанството, а сепак низ интезивно внатрешно испитување за Бога, одеднаш го познал Христа и подоцна напишал и книга за тоа. И кај луѓето во Индија, кога преку хиндуистички или тантрички вежби се обидувале да ги видат своите индијски богови, всушност имале видение на Христос. “Ветерот дува каде сака”.

Настанот кога R. Steiner го видел Христос како светло битие, кое на многу големи мудреци им било познато и предхристијанскиот период, можеби е тешко искористлив за теологијата на христијанството како религијска заедница, но сепак интересен за другите култови. Види ги главите “На почетокот беше словото...” во овој текст и во делот од 3-та глава “Стариот завет и предхристијански религии”.

Покасно, пред 2000 години, стапува на сцена вотеловување на Христос на земјата како мерило во пресвртот на светскиот развој со истовремено превзимање на човештвото врз себе, во својот живот. Старите култови станале делумно дегенерирани како што станало површно и христијанството потоа. Сепак, истражувањата во тој правец би имале валидност. Христос би се покажал како нешто што не соодветствува на нему препишаната улога на гарант за моќ на оделни религиски заедници. Значи битие, кое ја отелува обновената човечност, “Новиот Адам” од Голгота.

Овдека од теолошка гледна точка се работи за прошка на гревовите (Јован1:29). Она што навистина можеме да го доживееме е дека за таа “прошка” како нова можност е потребна свесна одлука и “уподобување на Христа”. Тоа е вистински напор. За они кои ќе го искусуваат тоа, животот ќе постане по органски во целокупност само ако лицето има став на битие кое е раководено низ животот од Бога, како што ни е пренесено од Христа. Доколку некој наместо тој став го има ставот на механички делотворните закони на Судбина или рамнотежата на “Кармата”, тогаш и нивните животи ќе се уподобат на овие принципи. И Христос зборува за исплаќање “До последна пара” но не кажува дека тоа мора да се случи како и пред “око за око”,”заб за заб”. Во средиштето се наоѓа нова задача за човекот - што и да е плодоносно за човекот и неговата околина ќе биде избрано од неговите способности и ќе биде направено. Справувањето со минатото не е повеќе цел сама за себе, ниту мотив за развој.

Помошта “Од Горе” при меѓусебното делување кај многуте човечки возможности, дури и денес е можно да се забележи.

Додека кај студиите од оваа тема на R. Steinera може да остава впечаток дека Христос се занимава само со човечката судбина и дека поединецот мора самиот да си ја одреди својата судбината, јасно и впечатливо е искуството на много Христијани дека Христос помага и кај индивидуалните судбини. Тој ќе води низ трансформацијата земајќи го во обзир и остатокот од човештвото исто така, наместо целосна реализација на све што е својствено. И моќта на опростувањето меѓу луѓето е многу реално искуство, што е и карактеристично за Христијанството. Со тоа се запира вечното кружење меѓу насилството и реакцијата на истото. Ова не е само учење за ослободување од земните нестабилности или за не-идентификација со нив - во врска со ова постојат некои сличности со учењето на Буда. Кај подлабоките прилагодувања всушност се работи за моќ која овозможува заплетите да се разрешат било како без внатрешно откажување; се работи истовремено за поседување на моќ за да како “работник во виноград” се остане во “светот” во најширока смисла.

Човекот дури и на ова потребно ниво, очигледно не се разлева како капка во океан. Не е возможно доволно да се опише како некој остава зад себе илјадници ненадејно разрешени делчиња од претходните делови на личноста, вклучувајќи и психички и ментални. Како на пример во Теозофското подрачје кога е опишано “Распнувањето” и како што нешто слично е опишано од Шаманистичкото Castaneda но без спомнување на распетието - а и тие се вистински настани.

Една клетка од целината која што ја одржува сопствената одговорност за сето што е поврзано со неа, е уште подобар опис за човечкото битие кое “Го зема својот Крст” и чии претходни напори сега се вклучени во справувањето со егзистенцијалната срж на животот.

Кај сите обиди за обликување на настаните и симболиката на распнувањето во духовни цели на денешното време, не би требало да се заборави дека овде се поклопува многу повеќе:

-дека Исус морал да помине низ сите етапи од човечкиот живот, од раѓање до смртта, менувајќи све со својот нов став; -распнувањето кое е - независно од другите стари значења за крстот - единствено е препознатлива како тогашна световна осуда и дека во овој случај очигледно дошло поради предавничките, противправни и материјалистички практики кај неговите противници. Се случило како што и морало да се случи и не можело поинаку да заврши, па со тоа не може да се основа “давање на крст од зародиш”. Тоа била последната, избувната реакција на стопирачките, негативните несвесни сили на тогашното време, значи повторно карикатура на вистинската Исусова свест во преобразувањето.

Добитниот ефект на тој настан не зависи од ова против Христово насилство, и е поврзано со воскресението исто така. Тоа е Божје дело.

-Крстот како симбол го вклучува тогашниот контекст, дури и кога потоа генерално станува симбол на пожртвувана љубов во смисла која што и денес може да се употреби-како противтежа на рамнодушноста, омразата итн.-Неутралната слика на внатрешните процеси во Исус надвор од смислата во она време, би биле содржани во Исусовите последни зборови на крстот: “Во твоите раце го предавам својот дух” како и гробот, кој за разлика од постарите поимања на преставува посебен “степен” него е составен дел на распнувањето. Смислата на Исусовата смрт на се наоѓа во самата смрт, туку во совладувањето на смртоносните програми во човекот.

Исцрпната обработка во “Последните работи во Исусовиот живот” од овој оделок, е сврзана со фактот дека тие работи се духовно помалку присутни од претходните, за разбирање на поедноставните случки; и поради тоа станале дотолку позамрсени теории кои за нивното разрешување и доведување до непосредно искуство, се потребни повеќе обиди. Напротив, смртта не би требало да се сфати како најважна во Исусовиот живот, како што тоа го правеле одредени правци кога го земале крстот за центар на сите работи.

Слично на првите апостоли на Исус после Распнувањето и Воскресението, традиционалните теолози сфатиле дека неколку текстови од Стариот Завет, све до најситни детали, би можеле да се читаат како алузија на подоцнежното Исусово Страдање и неговиот спасителен пресврт (Лука 24:27; Псалм 22; Псалм 40:7ff.; Псалм 69:22; Исаија 52:13-14 и 53; Зах. 12:10 и 13:1; Мудрост 2:10-20; итн). Повторно во традиционалните написи во годините на Исусовата проповед, постоеа неколку алузии за подоцнежното Распнување и Воскресение – кои се некако делумно тешко препознатливи и од таа причина не може да се објаснат засебно како додатоци. Уште повеќе, пред Христијанскиот Грчки филозоф Платон почуствувал дека совршената слика за потполно праведна личност во овој свет би завршил на распетие (во Политеја II). Забележливо е дека овие појави мора да имаат направено доста длабок впечаток врз Римјаните (пр. Марко 15:38). И покрај значителното големо значење на оваа жртва во поголем библиски план на нештата, некои теолози критичари не се посебно импресионирани од тоа. Уште од раното Христијанство, различни групи презеле почетни чекори согласно нивното искуството, или согласно она што можеле да го разберат, што довело до различни религиозни насочувања.

Прашање:
Дали сакам да го прашам* Бога да ми помогне обидувајќи се да го надминам стариот концепт на стареење, болест и смрт?

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

21.Прашање за празниот гроб, “Спуштање во пеколот” и “Искачување во рајот”.

Може да се позанимаваме и со многу други прашања во врска со распнувањето. Во прв ред тоа е прашањето за празниот Исусов гроб - Јов.19,38 - Јов.20,10. Веќе е напомнато дека не се работело за нормално негување на жива особа со лековито растение. Никодим користел и очигледно ствари за балсамирање и мумицирање. На база од пронаоѓањата за “воскресението”, кое ќе го опишеме во следната глава, се покажува дека од материјалистичка гледна точка е исклучен грабежот на телото и негово закопување на друго место. Останатото може да се разбере при работењето со помалку корисни прашања:

Така би можеле на пример да одиме со прашањето што се случува обично со човекот при или после неговата смрт, и дали има при тоа некакви разлики. Тоа многукратно се случило на база на религијски откровенија и преданија, како и на основа на филозофски шпекулации, со помош на парапсихолошки истражувања, хуманистичка и трансперсонална психологија како и клинички и индивидуални искуства. (На пр.Elisabeth Kübler-Ross, ...)

Сите религии практично поаѓаат од тоа дека човекот не “продолжува да живее” само во своите наследници и преку културно делување него и дека продолжува да постои духовно како индивидуа. И култовите на предците кај нецивилизираните народи не се насочени само на “продолжување на животот” во наследниците туку по правило поаѓаат од реалното продолжување на духовното постоење на предците, па дури и од нивното можно искуствено присуство во култот или во наследникот во световниот живот. И таму каде што се случила инкарнација дека човекот може да премине во друг животен облик - дури и во карпа или друго - се признавало правилото за понатамошно битиствување во вид на духовно битие. Поголемите понови религии исто го нагласуваат продолжувањето на битиствувањето; појасно го гледаат на повисоките нива од телесното; делумно зборуваат за можностите на комуникација меѓу тие нивоа но и за нивните проблеми. За свесно искачување во повисоките сфери делумно се развиени и конкретни церемонии, спореди со на пример “Тибетанска книга на мртвите" со која се занимавал и Ц.Г.Јунг. Во врска со прашањата како што е за повторното вотеловување(повторно примање тело) , се известувало за различни искуства и представи. Христијаните се сложуваат со другите религии за тоа дека има живот и после смртта. За некои работи веќи во раното христијанство постоеле разни сваќања; на пример за предходно постоење пред зачнување, т.е. за реинкарнацијата..... Денес постојат некои теолози, кои не веруваат во живот после смртта, или во "вечен живот" преку искуството на Исус *. Тие ги адаптирале нивните мисли на одамна застарена наука од 19-тиот век. Некои можат да искусат духовно доживување преку често запрашување на себе си, “Што има после тоа?”. Во Христијанството “Вечниот живот” на “Праведните” (на пр. Матеј 25,46); на оние кои го следат Исус (на пр. Лука 18:29-30), и /или на оние кои веруваат во Исус (на пр. Јован 3) не е единствено интересно после смртта. Се додека-со Христос-нешто во нас самите постанува слично на “небо”,животот во “Идниот свет” се променува исто така, кое што е исто така спомнато и во Билблијата.

Во областа на медицината нема единствено случаеви на анестезирани или привидно умрени луѓе кои се вратиле од онаа страна и имаат искуства од други области на свеста. Има и оделни научни сознанија за тоа дека во моментот на смртта, секогаш доаѓа до намалување на масата во вредност од приближно 21 грама. Во антропозофијата и теозофијата би се зборувало за оделување на нашето “Јас” т.е. духовното “битие” и “астралното односно емоционално тело” па на “небеското односно енергетското тело” после кое следи понатамошно повлекување на емоционалното т.е. менталниот свет и каузалниот свет.

Во медиумите и на граница на научното се известува дека самоубиците подолго време остануваат врзани за својата земна околина. Нивните нелагодни чувства се немаат згаснато како што се надевале.

Денешното знаење би можело во многу што да помогне за да во текот на животот се позаминаваме со другите вредности во својата душа, на што Библијата секогаш советувала. Оној кој живеел претежно деструктивно, себично и алчно ќе добие терет на основа на тоа и ќе се лути за пропуштеното. Оној кој постапувал уважувачки со блиските и научил да го цени создавањето како дел од самиот себе и да помага, врз база на оваа светла особина ќе доживее добра.

Би можеле да се прашаме како лицето кое искусува умирање се справува со стекнатите способности, искуства и супстанциите во неговите различни “слоеви”; и кои се разликите при ова. Во литературата постојат известувања за ова прашање, на пример отец Roesermüller. Што укажува на “основното” од сите елементи на битието се “земање во едно”, и дека закопот е подобро од кремирањето, поради тој процес. Дури и е забалежено и ненадејно распаѓење на супстанцијата во гробот.

Исто има известувања за “нераспадливи мошти” воочени од страна на црквите, кои се од пред неколку века па до денешни времиња. Како на пример Bernadette Soubirius во Лурд. Постојат и многу известувања за ”празни гробови”. Во ваквите случаи често е констатирано дека тие личности живееле “многу побожно”.

Очигледно, на почеток никој не го поврзувал ова со празниот Исусов гроб, таа идеја се појавила покасно во езотеричните часописи. Возможно е да се набројат низа други чудни настани но кои не би можело сите да се проверат, па поради тоа не би ги објавувале паушално како неозбилни. Сигурно е дека физичката материја, во секој случај крие важни тајни. Испитувањата во областа на хемијата и физиката дополнително ја изместуваат сликата за релативно непроменливите атоми во телото. Ова само го напомнуваме, зашто за подетално прикажување ни е неопходна глава.

Освен тоа би требало да се помисли и на апокрифните ранохристијанските акти, кои црквата не ги обележила како “еретички” но и не ги сметале и за целосно точни па поради тоане ги ставиле во Библијата. Дел од такво е и “Евангелието според Никодим” каде е опишано “Исусовото одење во пеколот” после смртта, па неговото влијание на битијата таму што минуваат низ - највероватно емоционално - чистење. Понатаму се опишуваат средбите со - вероватно, повисоките и духовно замислени ликови во Рајот од Стариот Завет . Од една страна, вакви виденија би можеле да се претпостават. Меѓутоа можат многу добро да ги опишат и вистинските, делумно директните т.е. симболичните виденија.

Како слика, гробот е како фаза од Христовиот пат кој од една страна ја покажува последната трансформација на Христовото тело, кое веќе е ‘духовно прочистено’ во тек на животот; и паралелен настан на вишото битие кое е ослободено од телесната свесност. Се наговестува создавањето на целиот "Нов Адам”. Има многу симболики според многу преданија, дека “Адам и Ева” биле закопани наводно под она место на Голгота (“Лобоно”).

Сеуште не е исцрпено значењето на извештајот во Јован 20, 11-18, според кое Марија Магдалена, прва го открива празниот Христов гроб, и го препознава во меѓустадиум “Не ме допирај”. Се чини дека во духовен однос се симболизира улогата на Ева. “Не ме допирај, Јас сеуште не сум заминал кај Отецот”. Се работи значи за разлика во однос на подоцнежното кажување за воскреснатиот лик, кога му дозволува на Тома да го допре. Се чини дека мртвото тело оживеало на нов начин. Меѓутоа, преданијата воопшто не се согласни со шпекулациите за Исус како излечен раненик. Неговиот изглед значително се сменил, а реакциите на Марија Магдалена во никој случај не наведуваат дека до тие промени дошло заради повредите и крастите. Така да екстрактите од лековитите билки, кој ги користел Никодим, биле во таков состав што е соодветно за балсамирање на мртви. Она што се случило овде не се поклопува со шемата за смрт и живот во класична смисла, ниту на шемите од претходно познатите гранични искуства меѓу животот и смртта. Тука има исто така значење за иднината, спореди “Откровение на Свети Јован”.

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

Воскресение.

Празниот гроб и Воскресението Христово максимално ја предизвикуваат свеста кај многу луѓе - на пример Јован20, 11- Ив. 21. Нивното искуство дека човекот мора да умре и разбирливата тенденција за потиснување на необјаснивото како и на застареното - меѓутоа во школите вообичаено - еднострано материјалистички начин на размислување, се некои причини за тоа.

Наспроти тоа токму во редовите на делумно материјално мислечките историски критичари, постојат гласови кои тврдат дека известувањето за Воскресение кај предхристијанските сведоштва се докажани подобро отколку сите други известувања за Христовиот Живот; значи известувања кои го докажуваат Христовото појавување на различни места, во не секогаш препознатлив лик а со нови особености. А сепак битие видливо со прости очи.

Од тоа, всушност мора да произлезе поставување на Библиско прикажување што би преставувало реално преобразување во Исусовиот продуховен живот и/или посмртно “тело” (т.н. “Духови”, обично се невидливи). Необичните состојби на совеста, можат да ја изгубат поделеноста во редоследот на човековиот развој: “Оделување” е буквалното значење на зборот “Грев”. Одвојувањето преставувало исто така и одвојувањето на човекот од Бог. Најдолниот дел”, значи телото, би можело да се превземе во останатите подрачја на Христовата суштина. Спореди со претходната глава: “И гробот беше празен”.

Меѓутоа Тој говорел за храмот на своето тело. По подигнувањето на своето битие во другите светови на свесноста или во неговото најтајно Јадро- во овој поглед е слично како кај другите.(спореди ја последната глава) прифатлива за сите умрени следи обновување на личните нивоа заедно со физичкото тело - без “несвесни”подрачја.

И според антропозофското мислење (Р.Штајнер) воскреснатото тело на Христос како”Новиот Адам” - 1. Кор.15:45-47 - е повторно создадено и од тогаш е присутна кај сите луѓе и таа можност за развој (- така нареченото физичко “привидно тело” / "фантомско тело", духовно, но со потенционални влијанија врз физичкото тело. Тоа се поврзува со искусувањето на мистичниот "Внатрешен Христос", кој себе си се поврзува со развојот на човечкото битие). Во теозофските (A. Bailey) кругови воскресението исто така се смета како реална обнова. Колку и да е теозофскиот поглед во деталите делумно неточен, христијанските теолози би морале во секој случај да се запрашаат зашто самите тие не можат да развијат такви - евентуално поправилно - објаснувања кои би го задоволиле денешното широко општо знаење. Колебањето на многу теолози да го земат воскресението сериозно, ма во било кој облик да е тоа, не го задоволува критериумот за добро познавање.

Овде уште треба да се спомне дека “воскреснатото мртво тело” како составен дел на битието не може без остручување да се поистеветува со привидното тело (mayavirupa) езотерична литература со чија помош наводно некои мајстори можат да се направат видливи како низ фустан. Во секој случај овде е заедничко дека се покажува владеењето на духот над материјата. Во тој контекст можеме да ги посматраме и нејасно формулираните науки за “светлосно тело”. Кај тоа помеѓу другото се работи за оноа што настанува кога вишите човекови слоеви се одржуваат во физичка состојба. Со тоа се создава мост преку кој човекот без оставање на телото може да зарони во реалноста изнад физичкото, кое на хебрејски се вика уште и “меркабах”. Многу основи на ваквите науки дал професорот . J.J. Hurtak /САД: “Клучот на Енох” и “Синоптичко Евангелие”. Центар за единство Schweibenalb, CH -3855 Brienz. Развил наједноставено организационо движење кое со “делување на светло” во ова пролазно време се сака на различен начин да им се помогне на духовните сили. Големо е искушението да се помисли дека оваа или онаа техника на вежбање самата ќе доведе до саканите резултати - до “искачување”. Во реалноста на духовниот напредок секогаш му припаѓа целокупен развој на пример, карактерната зрелост. Види ја и следната глава.

Идеите за реинкарнација, т.е. повторно вотеловување на душата во ново тело, кои кај различни религии може да се најдат во ваков или онаков облик, би биле подлабоки, непотполна “октава” на новото воскресение. Науките за предегзистенција на душата пред зачнување и повторното вотеловување според Руфиниј биле респространети и во раното христијанство. Интересно е меѓутоа дека не им се доделувала посебна тежина. Тоа не може да се препише само на околностите дека луѓето едно време повеќе се фокусирале на земниот живот, - како што пишува R. Steiner -; па ни со евентуални настојувања за власт на алчните папи, да ги направат луѓето зависни преку ограничување на еден живот, како што претпоставуваат други духовни автори. Овде можат да се најдат уште накои повоочливи појави. Најважно е зацврстување на мотивот за воскресение во луѓето. Дури и кога би се јавило во пракса како музика на иднината, со тоа реинкарнацијата не би добила особина на процес кој Христос го претекнал на крајот. Воскреснатиот Христос не морал повторно да се “облече” во тело за да им се покаже на луѓето. Кога многумина - не сите - христијански групи ги критикуваат науките за реинкарнација, треба да се признае дека идејата за крути “духовно-механички” закони за судбина, смртта и реинкарнацијата како сама цел за себе, не одговара на она што самиот Христос го проживеал. Меѓутоа тоа не значи дека никогаш немало реинкарнација или дека нема да ја има. Не треба да се занемаруваат многу претходни и сегашни т.н.”Доживувања на реинкарнација” - иако сите тие не мора да се базираат на вистинска реинкарнација, но често и на други фактори. Единствено се појавуваат во Христијанството-таму каде што се појавуваат-како посебни случаи, на пример кај Јован Крстител. Наместо превземање на Илијината функција- како што се толкувало во повеќето случаеви- Исус рекол едноставно “Јас сум”. Тоа додуша е улога на битие кое е пратено за посебна помош на луѓето, а не на “со сила фатените” во кругот на родените. Во областа од христијанската мистика понатаму се нагласува поголемото значење на новите текови од онаа страна, дури и таму каде реинкарнацијата се потврдува како факт (на пример кај Лорбер). Во текот на човековиот живот, денес може да се научи навистина многу. Реинкарнација во нормално оплеменување/понатамошен развој, евентуално со нови задачи во поглед на околината, според соодветните искуства повеќе не мора-таму кај што ќе се појави-да се има стар автоматски карактер. Тие стари идеи можеле да бидат повод за науката за реинкарнација од христијанско гледиште да станат посебно сомнителни; кон тоа Бог и Исус во науката за реинкарнација од поинаков извор не биле земани во обзир.Тоа не значи дека објективно се допуштени сите феномени, за кои сведочат претежно другите религии, однапред да се сметаат како нерелевантни за христијаните. Телесно-духовна-душевна природа на човекот е во прва рака секаде иста, па затоа сите можат преку прилагодување нешто и да научат - без да се изедначуваат.

Во главата “Распетие” веќе беше пишувано за делувањето на механичките прикажувања на карма и реинкарнација.

Денес кај поизразените личности, можеме и повеќе да заклучиме дека после израснувањето воопшто не се слични на биолошките родители. Понекогаш изгледаат како дека во ликот на своето сегашно тело дале печат на другите односно раните култури отколку што е така. Тоа би можело да биде поврзано со поголемото значење на духовно-душевното битие наспроти врските меѓу предците и наследниците. R. Steiner мисли на врската со Христовото делување.

Наспроти овој феномен не постои повод за тоа дека во Христовото делување го видиме едностраното нагласување на духовно-душевното туку долготрајниот импулс за оплеменување и ново ускладување на двете подрачја. Духот, душата и телото мораат меѓусебно да се проткајуваат (што не е секаде случај). Токму патот до воскресението не треба да се разбере или по него да се иде преку т.н. “бестелесена” духовна работа, веќе телесното станува духовно и духовното телесно - тој почнува дури од онаа страна на сите еднострани интелектуални уредувања. (Спореди на пример Лука 24:36-43.) вишото човештво го прават сите останати. Постојат делови и цда звучно само по себе, се се мора св.

Христовото мото е “Види, се ново правам”. Дури и кога на крај се обраќа кон сржта на индивидуалноста во која човекот не е “Ниту Евреин, ниту Грк...” него само човек, тука не мисли на единствена човечка надсвест него на мислата која Бог ја промислува односно ја остварува преку индивидуалниот човек. Од индивидуалноста човекот може да создаде нови заедници, кои не потекнуваат од старите фамилијарни односно племенски врски. Под новите односи од духот може тоа да се и “старите” врски кои се од старите несвесни присилби, кои постанале слободно создадени врски.

Во врска со напомнувањата за делувањето на човештвото преку полето на моќта, што беше спомнато во главата за распетието, треба да се размисли дека сите чекори кои ги изминал Христос во својата целовитост истовремено се “овде”. Дури и кога во тоа се содржат Христовите чекори, после појавувањето на импулсот на Воскресение , “соживување во распетието” е нешто друго. Не е очигледно дека физичката смрт и кај најозбилното соживување мора да настапи пред да дејствува “моќта на воскресението”. Мистичките искуства потврдуваат дека моќта на воскресението може да биде доживеано како современа привлечна сила која се наоѓа позади сите наједноставни чекори. R. Steiner на друга основа сметал дека денес воскресението делува како целина; се додавале и нови пронаоѓања како “етеризација на крвта”. Денес игра улога и она што "Следбениците на Исус Христос” го развиле заедно со него.

Во тој контекст е интересно дека постојат нови настојувања кои како Христос не ја споделуваат очигледната општа претпоставка, присилната смртност на телото.

Индијскиот филозов и јоги Ауробиндо делувал после минувањето низ нирвана во сроден правец и се обидел “суперменталните, т.е. надменталните сили, да ги спушти до земниот живот”. Неговата духовна сопатничка, “мајка” Мира Алфасса можела со тоа да влезе во слоевите на физичкото тело полни со сеќавања, кои имаат работа со старите програми на смртта. Ова истовремено го доживувала како “Работа на телото на човештвото”.

На друг начин зборувал Rudolf Steiner за новосоздадените виши делови од битието односно “телата” во подрачјето над разумот, кои овозможуваат постарите емоционални, етерички животни сили и подрачјата на физичкото битие да се преобликуваат едни по други. Набројува повеќе делови на битието: "Самиот дух, животниот дух, духовен човек”. Кај него се добива впечаток дека ова пророштво ќе се оствари дури после еден подолг временски период. Споредбата со современиот развој сепак покажува дека тоа во основа може и сега да биде релевантно.

Во езотеричкиот будизам тие виши “тела” ја наговестувале барем како можност за Будината суштина - „dharmakaya, sambhogyakaya, nirmanakaya". Кај овие различни правци додуше нема јасни и единствени цилеви, методи или резултати. Меѓутоа е јасно дека различни луѓе независно едни од други се прифаќаат на слични работни подрачја, поради што пореално и го вреднуваме тоа.

Овде ќе додадеме и уште едно искуство од нашиот век: Carl Welkisch, „Во Огинот На Божјиот Дух". Со потврдена визија како телесно необично сензибилен мистик чувствувал дека сега Бог преку него може да ја преобрази и телесната материја. Често како “занесеници” ги одбиваме луѓето со вонредно “одозгора дадени задачи” и покрај компликуваната Божја поделба на задачи мислат дека се единствени. Кој е запознает со мистични доживувања, може да спознае дека тие доживувања и покрај можните субјективни потези имаат реално значење. Тоа секако вреди и за Welkisch.

Новите специјални духовно-терапеутски групи ја проповедаат бесмртноста особено во Америка. Се обидуваат да ја остранат “Претставата за смртта”, а со техники за дишење како на пример „rebirthing " - за обработка на родилни трауми- со здрава исхрана и друго, се стреми да се допринесе за продужување на животот исполнет со позитивна енергија. Иако во тие кругови Христос се појавува дури на крајот, и таму се познати христијаните како на пример Мормонката Annalee Skarin која пишувала за сопствените искуства во поглед на дематеријализација и рематеријализација на телот во позадина на својата поврзаност со Бога.

Други во полето на медицината истражуваат хормонален метод на подмладување. Во тој развој може да се најдат содржајни мотиви. Не смееме паушално да ги осомничиме за умисленост.

Секој треба да размисли дека овде во Христовата смисла се работи за целокупното човечко битие, а не за некој култ за телесното што физичкиот живот го смета за најголема и изолирана вредност. Не се впушта во оживување на изолирани единки, него во здружено исцелување на телото - орган, станица и.т.д - и духовните подрачја на човекот. На Христос исто му е важна слободата на животот, а не присилба на животот. Сето ова не би смеело паушално да се подреди на такви настојувања. Мораме да ги споменеме како можни извори на опасност кај тоа тешко одење низ понор.

Се чини дека моќта на воскресението оживеана со Христос, која видливо и во потполност ја има остварено, преставува вистински “фермент” на хармоничен развој во тој правец. Сеуште не се отворило многу од она што го насадил како семе. Поради тоа и е целисходно да се повикаме на него.

"Воскресението ” во тој случај и не е само духовно искуство. Може да обнови све живо, заради што малку позната група на ново откровение наречено “Светлосни центар Витанија” во CH-Sigriswilu , во својот часопис “весник на светлото” го сковала поимот “Живот во Воскресение”.

После “тесниот пролаз” преку крстот доаѓа изобилство. Исус нагласувал дека неговиот пат станува јасен само преку делување. Напредокот на личниот пат “Христовите наследници” самите може во начело да го разјасни тој далекусежен чекор. Како што видовме, тој пат нема секогаш исти облик, не се искачува секогаш на исти начин и не се завршува со еден единствен врв него во нас се покажува како Божја постава на огромна зграда кај која секој камен се надоврзува на претходните. Камењата се вештините во човечкото постоење, кои траат подолго од неговат однадвор изградена зграда. Исус ветува на човекот дека како што е според откровенијата на различни Свети писма првиот човек е створен во целата своја полнота, така и он после преминот преку слободни игри односни драми во светот на на непотполноста полека повторно “Ќе постане потполн како и Отецот на небото”. Тоа не вреди само за неједноставните чекори на патот него и за чекори за воскресение- не поставил граници и со мерило да прогласи конкретна човечка способност за разбирање. Он самиот поставува нови мерила, спореди со “Јас сум...” во Евангелијата”. "Јас сум леб на животот”, “Јас сум светло на светот”, “Јас сум врата”, “Јас сум добриот пастир” и “Јас сум воскресение и живот”, кој верува “има живот вечни” т.е. не после општиот ”Суден ден”, како што тоа го тврдат одредени црковни кругови: “Јас сум вистинска лоза, а мојот Отец Градинар... вие сте гранките”,Јас сум крал. Јас сум се родил и дошол на свет за тоа да сведочам за вистината”. Христос е вистинскиот ЈАС во човекот, кој треба да се разликува од егоистичниот и секојдневниот Јас.

Кај Еврејското верување постои воскресението или подигање од мртвите, но само на крајот од времето. Кај традиционалната Христијанска теологија, сепак, Воскресението е видено како нова можност преку верата во Христа, но без да работи вон Тајната Вечера. Во рамките на модерни, критички теолошки размислувања, веќе може да се види како напредок - во споредба со повеќе материјалистички форми на теологија, кои сакаат едноставно објаснување вон се што може тешко да се објасни -, дека Воскресението повторно се зема како "Метафора" = во фигуративна, алегориска смисла. (Ханс Кеслер, Антологија "Воскресение на мртвите"). На некои можеби им е потребен ваков вид на пристап за тоа, што е тешко да се замисли, но не и за оние кои можат директно да веруваат во Воскресението како за внатрешна реалност и за надворешна реалност. Во некој поглед, ваквото верување кај едноставните Христијани повеќе одговара на денешното ниво на истражување и сознанија од многу области, како што е и земено во денешните студии. За оние кои сето тоа го гледаат едноставно "метафорички", според нашите истражувања, тие вероватно само ќе ползуваат духовна надградба – и исцелителен ефект, што може да влијае токму телесно, дури и денес, иако можеби задоцнето или намалено.

Со ова на германската и енглеската страна доаѓа извод од Евангелието според Јован 20 Две кажувања на воскреснатиот.

Прашање:
Дали сакам да истражувам со Бога како моќта на Воскресението може да стане плодоносно денес?

Враќање на соодржината на оваа страна.

 

"Вознесение”

Претходна напомена : Во енглескиот јазик поимите “Вознесение” и “Искачување” идентични: ascension. "Искачување” е, како што го употребуваат тој збор современите духовни струји односно “работници на светлост”, секако е поврзано со главата за воскресението; види таму.

Како што Исус Христос напосредно пред почетокот на своето делување се повлекува 40 дена во пустиња, така и своето послание на земјата го завршува после 40 дена после воскресението, во кој период самиот им се открива на различни места.

После тајната вечера и говорот “ги изведе од витанија, подигна раце и ги благослови. И додека ги благословуваше, се раздели од нив се вознесе на небото” - Лука 24, Марко 16.". "...Се издигна пред нивните очи и го опфати облак...Два Ангели застанаа покрај нив во бела облека и им рекоа...Овој Исус кој се вознесе од вас на небото ќе дојде исто така како што сега го гледате да заминува на небото”. „ (Дела апостолски 1). Очигледно Апостолите многу јасно ги разликувале оние 40 дена кога се појавил Исус ненадејно меѓу нив и повторно нестанувал, после кога се осеќале здружени во негов дух без негова лична присутност.

Христос напомнал дека оди кај Отецот. Дури после вознесението зборувале дека “седи десно од Отецот”, значи рамен на Бог на ниво и вон “оној свет” достапен на човекот. Овде се укажува точката, кај која Исус делува универзално со Бога. Бог е: "Јас сум кој сум ”, он е севозможен, а истовремено и ослободува; жив извор на сите сили и битија па и за себе; он е вон просторот сегдеприсутен; он е вечен и стварност скриена во сите времиња. Тоа не значи дека Христос се разложил во ништо, напротив он е секаде. Во животот можело да се искуси и она премостување меѓу човекот и Бога преку прилагодување на Христос - “Молете го Отецот во мое Име”(Јован 15, 16). Независно од конкретните престави за настаните пред 2000 години се работи за реалност од посебна врста.

Дванаесетмината биле само свесни за сопствените величини као Апостоли кои го застапуваат Христа на земјата. Христос значи појако се појавува во нив и преку нив. Би било некоректно да се цени само надворешноста на таа состојба, како да не се случувало ништо без учителот, како работите да морале сами да се пренесуваат понатаму. Ако во тоа се вклучи можната самостојна улога на вознесението, можеме да ја опишеме како целокупност на Христовото делување. Слика на тоа би било холограм, каде што секој исечок пак ја содржи целата слика. Со оваа споредба не сакаме да кажеме за холограмски поглед за светот, според кој човекот е истоветен на Бог, па поради тоа не треба да се труди да стане подобен-што всушност е сродно со преставата за спасение која заборава дека до спасението се доаѓа со индивидуална одлука за следење на Христос.

Со сопствените човечки односи се содржат и односите со Христос. Во основа токму вознесението е како импулс за дванаесетмината и во крајна линија за сите,кое треба да го запечати она што во тек на Исусовиот живот преставувало можност- така во главата за крштевањето на реката Јордан се укажувало на можноста за обликување на Христос во човек. Тоа значи дека она што Христос го донел или обликувал има проширено својство, наспроти перформансите на човештвото што е производ на човекот. Зацврстено е во Бог, а не само во “морфогенетско” поле - види ја главата “распетие”. Друго изразување на такво зближување би било “Бог да ги повлече сите према себе”.

Павле денес е често познат заради “остранување на грешките”. ("rough edges"). Неговите визионерски искуства може да се препознаат како вистинити без обзир на тоа дека во некои еднострани излагања биле преценети. Така, на свој начин можел да го спознае значењето дека Христос произлегува од улогата за Евреите, дека токму Евреите биле избрани да станат појдовна точка на Христос за неговиот допринос за луѓето. Сето ова доаѓа до израз и во Евангелието според Јован и.т.н Тоа разбирливо било и едно од првите разидувања меѓу учениците.

Црквените изјави тежнеат кон поистоветување на црквата и “Телото Христово”, иако во поширока смисла во крајна линија се вбројува и целокупното човештво. И теозофските правци, кои не растеле исклучиво на христијански темели, исто го забележуваат значењето Христово за целото човештво дури и кога го гледаат исклучиво како учител.

Современите христијански групи на ново откровение, особено “Универзален живот”, денес ја гледаат улогата на Христос и за нечовечки битија - па се до последиците дека судбината на светот се одзема од човековото владение. Но оние кои во прв ред не се дел од проблемите туку од решенијата, сигурно ќе имаат улога која е спомната на беседата на гора.

Кога некој прави нешто вистински “во Христос”, го направил тоа за Христос и според тоа и за светот.

Оној кој вистински се врзува за Христос и неговиот правец, и кого луѓето неможат своеволно да го променат, тој не би бил во состојба да ги прими многуте црковни теории кои се со векови вообичаени. Христос според сведоштвата на мистиците, не може ниту свесно ниту несвесно да се преобрази во нешто што му е спротивно нему.

Црквите можат од својата терминологија самите да протолкуваат одкаде се - повеќето во служба на световните власти - црпат сила за војна, протерувања и омраза. Според воопштено познатите искуства во духовните кругови токму светлото може да ги растера “сенките”. Христијанските барања тражат кон навредите да се биде сенка - а како што често се случува во минатото - а не да се придонесува за создавање на сенки. Во новите сведоштва , на пример во заклучниот документ на европската екуменско собрание "Мир во праведноста за целосно создавање" 1989, може да се препознае обид за надокнадување. Преводот може да се добие кај ЕКД Ханновер.

И “Вознесението” може да добие вистинско значење во рамките на Христовот наследство. Розенкрузов-ците на пример во сликите и соновите доживувале дека на нив од небото се спушта облак. Еднократно или дури и повеќекратно доживување од таков вид, во секој случај на значи дека тој човек во животот направил и таков исчекор во потполност, како и кај другите чекори едноставно значи дека тој квалитет во него почнал да јакнее.

"Вознесувањето”, со кое е преставено подлабоко соживување во духовниот развој, не смее да се побрка со “НЛО”(неидентификувани летечки објекти). Кај постарите сочувани преданија, настани од видот “Отидувања” на Библиските пророци не е многу веројатен (види гл. “Воскресение”), дури и ако земеме во обзир и други духовни можности. Со оглед на многу обимен материјал за НЛО, не сакаме да спориме дека не постојат. Делумично како вонземни астронаути, и дека има некои приказни од минатото како позитивни така и негативни; и може и во иднина да има обиди за претерано прикажување на спиритуални цртежи како на вселенски бродови кои биле одамна нацртани. Тоа потекнува од еднострано покажување на цивилизацијата како техничко-материјалистичка. Дури и ако му е потребна помош на човештвото од различна врста, спасителниот продор сепак ќе го извршат само. Луѓето на земјата можат да преживеат преку напредок во животот, со дела и свеста и во тоа да ја најдат и исполнат својата задача. Ниту надворешно достигнување, ниту техничко достигнување може да го замени растот во свеста и нејзино понатамошно растење. Она тежнеење кое допринесе до вселенскиот брод Challenger и неговата несреќа, делумно предупредувачки се појавиле надворешно, пренасочувајќи го впечатокот од стварно потребното.
Забелешка: Од Католичката црква, на пример, теологот Монсињор Корадо Балдучи (Ватикан) често искажувал соодветен поглед. Инаку, преставниците од различни цркви често претпоставувале само психички или социолошки феномен. Сепак, во Мај 2008 официјалниот весник на Ватикан "Osservatore Romano" објави: "Универзумот се состои од милијарди галаксии, од која секоја е составена од стотици милијарди ѕвезди. Како може некој да ја исклучи можноста да се развие животот исто така на некое друго место. Ние не можеме да ја ограничиме творечката слобода на Бога. Ако, како Фрањо Асишки, ги гледаме созданијата како наши браќа и сестри, зошто тогаш не би збореле исто така за вонземните браќа? Возможно е други интелигентни суштества сеуште да живеат во целосна хармонија со нивниот создател." 

Со тоа се разбира не сакаме да прејдеме преку тоа дека навистина ни требаат и од технички редови;(третирање на атомска енергија), некои други видови електромагнетни зрачења, генетички техники и други технологии. Ова може да се случи единствено прку друг дух. Ако напомнатото израснување во пообимна свест се случува во Христова смисла, тоа секако би требало да биде органски раст, а не некоја техничка манипулација. “Спасот” не може да се изнуди ниту со една духовна “техника.” Разните вежби се изоставаат на крај кога ќе ги исполнат своите улоги, на крај се уважува само она што постанало свое. Бог е невозможно да се конзумира пасивно и делумно подсвесно со помош на проблематичните електронски “мозоци”-во стварност: Апарати за манипулација на мозок.

Христос е сочуван со преданието за својата посебна улога на земјата; меѓутоа треба да се замисли манифестација и на други нивоа и во вселената: The Urantia Book"/SAD, книга која може малку да изгледа како фантастика, само е напомената, затоа што таа може да стимулира имагинации; овде во секој случај нема да ја испитуваме нејзината незаменлива улога на многу густа физичка земја. Види ги уште и книгите “Аналекта” 1 и 2 “Аналекту” може да добиете код : Alois Thurner, Staudach 103, A-8230 Hartberg, Австрија.

Теолозите го поврзале Вознесението на Исус во "Облак" со делови од Стариот Завет (2.Мојсеј 13:21 и 40:34). Тие ја обработиле подоцнежната радост на апостолите како јасно доживување на нов вид на Исусово присуство, некои од нив како нешто крајно реално и за некои како нешто субјективно.

Со ова на германска и енглеска страна доаѓа дел од Евангелие според Лука 24 со напомени: “Вознесение”.

Прашање:
Дали сегашното или идното значење на вознесението на небесата е прашање кое влијае на мојот живот со Бога?

  Враќање на соодржината на оваа страна.

 

Првите Духови.

Исус пред распнувањето наговестил, дека со неговото заминување кај Отецот, Светиот дух/ “Утешителот”/”Духот на Вистината”, ќе биде испратен од Отецот -Јован 14,15,16.

Приближно после десет дена после вознесението, во Ерусалим на молитва се собрала првобитната заедница. “И ете одненадеж шум од небото, како кога ќе се крене силен ветар. Ја исполни сета куќа во која беа. И им се покажа како некои разделени огнени јазици па слегоа по еден на секој од нив. Сите се исполнија со Светиот дух и почнаа да зборуваат на други јазици...”-Дела на Апостолите 2. Со такви зборови оној кого го нема ја опишува полнотата после молитвата. Одобрувањето на тоа го наоѓаме пред се во праксата на заедницата на Духови и Квакери. Како надворешно видлив феномен, Духови (Педесетница), се надоврзува на она што е овде напишано во главата за Вознесението - ширењето на Христовото делување на Дванаесетмината и нивното окружување.

На патот за "Посланието” на Духот на Вистината, повторно се наговестува нешто од заедничкото делување на Бог и Христос. Во тој поглед првите Духови можат да се набљудуваат како прв започнат знак за “Враќањето Христово” или барем приближувањето. И од оваа гледна точка може да очекуваме дека во ова пророштво е содржано “враќањето Христово” и е замислено поинаку од второто вотеловување во човекот.

Напомена: “Утешителот” односно “Духот на Вистината” во потесна смисла не смее да се поистоветува со “Светиот Дух ”, види: „Софија".

"Духот на Вистината” се покажува како дел од самиот Христос кој подсетува на заедништво него и неговите зборови, и на Дванаесетмината им овозможува продолжување на неговото делување на земјата. Обработување на религиски и филозофски прашања во смисла на историско-книжевно восприемање и ментално заклучување оттогаш повеќе во суштина не е сериозно. За тоа има многу пишувано. Овде и во луѓето, на дело има и други фактори, а во овој акт токму нив настојуваме да ги опипаме.

Наследството на Бога Создателот, Отецот во човекот, доклоку е “…роден од Бога” - Евангелие според Јован 1 - воопштено се продлабочува свесно во Исусовиот живот; а од страна на Духовите, Христовото наследство се зацврстува со оние кои прифаќајќи го останале на земјата.

- Светиот Дух како ”женско, мајчинско” духовно-интелегентно боженствено својство и енергија може да се најде на разни нивоа и во разни форми и пред Исусовиот земен живот вон човекот и во неговото инспиративно делување врз човекот.

Постојат шест повици за “небеска манна” (Излегувањето, Деутеронимиј, Броеви, Псалми, Нехемија, Јошуа, Јован, Посланието до Хебреите, Откровението).

Меѓутоа и не е потполно погрешно да се поистоветуваат поимите “Духот на Вистината” и “Светиот Дух”, со обзир на практичните искуства како што често и се случува. Све почесто има појави кога Божјите сили делуваат заедно и во крајност како целина; како и човекот кој првобитно е “Створен по подобие Божјо”, и кој може да доживее диференцијација на свеста па после тоа повторна интеграција на своето битие.

Со тоа заедничкиот живот на човештвото и земјата ќе се појави на вистински начин кој е едвај востановлив денес, како што одма се приметува во врска со Апокалипсата кај св.Јован; без помислувања дека иднината може постојано да се прилагодува на преставите во рамки на денешните можности.

"Светиот Дух” не е едноставно дух или здив на животот, животната сила. Следењето на на неговото привидно постепено појавување од Христовиот пат може да биде прилично корисно. Се спомнува во врска со Марииното зачнување, значи барем во смисла на делување кое се однесува на еден единствен настан.

Може да се најде на она место каде што е лично присутен Христос во воскреснатото тело и им “Вдахнува” на учениците и им кажува “примете го Светиот Дух”(Јов.20,22) - кој значи овде делува преку него. Прочистување на нивните способност за запазување односно во подлабока смисла на нивната совест, може да се гледа како предуслов за одговорноста која им се пренесува т.е. разјаснува: “простување на гревовите или не (правите ништо)”. Таа совест, која и мистиците како Ј.Лорбер го сметаат како делување на Светиот Дух, не е онаа биографска мешавина на обележаните стравови кои често погрешно ги бркаме со совеста и позади која понекогаш сепак се крие дел од вистинската совест. Совест во чиста смисла е свесно внатрешно водење на одделен човек.

Кај првото доживување на Духови, Светиот Дух повеќе не делува лично, директно “космички” туку на разни начини во склад со различните можности за преобразба на оние кои се проткаени со Него или во склад со различните предуслови на Повиканите односно Светот - прецизно погодување на болните точки, нивно остранување со помош на безусловно согледување и сеподобро препознавање на важните разлики и вистини, се особини на совест активирани од страна на Светиот Дух. Таму каде што помалку се работи за остранување на нејасното, истата сила е креативна, создава заедница, дополнува - значи води кон Бога.

И во 19-от Век со своите различни движења за разбудување и новото откровение, како и во 20-от Век, може со поточно посматрање да се препознаат новите замави на Светиот Дух и неговите последични делувања. Всушност се наговестува дека Христијанските импулси и Светиот Дух оддалеку можат да создадат премини во она подрачје со кои се занимава апокалипсата според Јован, во поголемиот дел осврнувајќи се на развојот.

Во своите делови од Делата Апостолски со учениците се”Во молитвата соединети” Марија и другите жени односно ученичките. Овде улогата на жената - во говорот или као кај Павле”Во молчење” - од разни причини не можела да се смени. Влијанијата повеќе ги примале според чувствата па и највероватно поради тоа можеле да ги внесат во кругот, вербално или невербално. И денес на овие собири од духовна природа може без разлика да учествуваат не само мажи но и жени. Настанот, под претпоставка на внатрешно учествување може да биде изведено на инспиративен и пријателски начин таму кај што не се работи машка надменост. Во антропозовските и розенкрузовските кругови, Мајката на Исус, Марија, ја сметале како вистиски извор на Светиот Дух кој делувал на учениците.

Овде наидуваме на тајната "Софија”, "мудроста”на стариот завет, на женското изразување на Божјата сила. Кај источно Православните цркви Марија неколкукратно се поистоветува со Софија. Софиологот и визионерот Соловјев ја доживеал - како што претпоставува Христос - како важност која во својата космичка величина се најавува дури во нашето време (како што повторно престпоставува Христос, на пр. Стајнеров “Етеричко враќање на Христос” околу 1909 година или сл.) “Космичкиот Христос” и Софија како Небеската Мајка во големо, може да се доживеат како Исус и Марија во мало. Види и Hildegunde Wöller „Еден Христов сон" („Ein Traum von Christus"). Контекстот би можело и вака да се изрази: "Мајчинскиот” аспект на Бог го помага растот на создавањето спрема Создателот како што Создателот пристапува кон своето создавање.

Феминистичките теологињи укажуваат на тоа дека на тогашните јазици на Светиот Дух всушност се нарекувале “Светиот Женски Дух”. Марија односно Софија би можела евентуално поточно да се гледа како облик на изразување во кој влијае Светиот Дух и го зема неговиот лик како на пр. во симболот на голубот.

И во разните настојувања кај феминистичките движења на запад и на исток, може да се најдат “сличности со Софија”, спор. Др. Susanne Schaup во записникот евангелската академија Бад Болл со „New Age 3: Sophia". И “сличности со Христос” не можат да се најдат само во новите светски христијански тежнеења со проектите како “универзален живот” или тежнеења за обнова на црквата него и во другите, светски движења. Коментар на Новиот завет: “Ветерот дува каде сака; го слушаш шумот, а не знаеш од каде доаѓа и накаде иде. Така е и со секој кој е роден од Духот”. (Јован 3).

Оноа што доаѓа во секој случај има машко-женски карактер, не е веќе патријахално а ни материјахлно.

Додека нешто Од Христовото делување се наоѓа во секој човек, како што е тоа објаснето во претходните глави, може повторно да се засили со помош на надворешниот Христос и Светиот Дух и неговите зборови, но не и само со нив.

Витезите на светиот грал тргнувале на инаков начин од тоа дека пред 2000 години од Исусовото делување на земјата останало нешто што луѓето можат да го потражат и да го пронајдат, т.е. “Гралот”. Според таа легенда, нешто од Исусовата крв, која паѓала од крстот на земјата, паднала во еден сад. Јосиф од Ариматеја и неговите следбеници го однеле тој сад во Франција или Енглеска, па за време на молитва и за добивање инспирација тие секогаш се собирале околу тој “чудесен грал”. Спор. На пр. де Барон “Историја на светиот грал”, напишана околу 1200 год. Иако основата за легендата може да е надворешната стварност, паѓа во очи дека гралот со својот облик го симболизира човекот*; човек кој од својата средина односно срцето спрема горе се отвара на Светиот Дух, а кон долу за спас на светот;” спасениот човек” на кој “чека создадението” (Послание кон Римјаните 8,18-28). Воопштено можеме да ја сметаме и како симбол на земјата која е отворена за Бог. Околу оваа струја се групирале Катарите кои биле делумно напуштени од светот, читај: Еретици, и албигензери, витешки пеачи, трубадури. Папската власт истребила повеќе милиони такви езотерични христијани, како наводни еретици (неверници). Подлабокото значење на гралот сеуште не е исцрпено, според друга легенда тој бил кај физичките наследници од Исус, во кралевските наследувања.

Јов. 4: „... Верувај ми, жено, доаѓа часот кога нема да се клањате на Отецот на оваа гора ни во Ерусалим...Но доаѓа часот - сега е!. Вистинските поклоници ќе се поклонуваат на Отецот во Духот и во Вистината, зашто такви се оние поклонители кои Отецот ги сака. Бог е дух и оние кои се поклонуваат на него, треба да се поклонуваат во дух и вистина. "Институциите би можеле ова свесно, слободно држење на правецот на душевното христијанство да го совладаат само кога би имале храброст да се обноват на база на слободен христијански човек. Бидејќи таквите духовни христијански правци се десеткувани во толкава мера, така што нивниот содржај тешко може да се реконструира.Црквата на крај самата ја поткопала супстанцата на својата сопствена духовна традиција, која денес полека ја препознава како вакум. Откако се обидела да го исполнат тој вакум, со делумно сомнителни понуди од други култури, црквите се обидуваат да ја потражат исчезнатата духовна пракса.

Познатиот игуман Joachim di Fiore (околу 1100) говорел за времето на Отецот - време на законска религија на Стариот Завет -, како и за времето на Синот со црковно посредување, и прорекувал трето “Време на Светиот Дух”- наслов на книгата Turmverlag -, каде во самиот човек се развива неговата индивидуална врска со Бог. Елементи на ова пророкување се битностите кои повеќе или помалку можеме да ги препознаеме, директно или индиректно продреле во разни тежнеења, од Лутер преку Маркс - до Христос, каде биле погрешно разбрани односно злоупотребени. И ваквите искривувања во поголем дел имаат соодржајна праслика.

Овде сметаме да напомнеме за потребно разликување меѓу спритуалноста кај Светиот Дух и спиритистички пракси. “Обземеност со Светиот Дух”, во идеален случај свесно превземање на Светиот Дух, се изведува преку внатрешното човечко битие. При тоа не доаѓа до хипноза односно екстатичен транс и “опседнатост” со од онаа страна “со духови на умрени”, а поготово не до нивното “повикување”. Тоа искуство ниту на погодените луѓе ниту на другите во кругот не им одзема сила како при спиритистичка сеанса. Свеста не се збива туку се продлабочува. Поради тоа се можни необични забележувања во околината, и тоа свесни и без губење на помнење. Начинот на делувањето на Светиот Дух би можело да го здружиме со медитивната тишина - што во западната црква и тоа како фали - така со обидите истото да се постигне со подобра комуникација како што тоа е развиено посебно на запад односно во Америка. Тишината и комуникацијата т.е. соодржините биле поврзани - е шанса на менталитетот пред се во средна Европа-, па јасно станува што сакаат Христос односно Светиот Дух. Повеќеструко ја оформува третата можност од онаа страна кај источните или западните екстреми; серазбира само тогаш кога тоа настојување не е егоистично, т.е. неетично. Христос можеме да си го преставиме само со правилно сфатена скромност, етика и смисла која ја дал на светот во облик на спасение.

Светиот Дух неможе потполно одвоено да го посматраме од Христос односно од неговите желби. Христос тврди за Светиот Дух дека “Ќе ви напомне за се што сум ви кажал”. “Јас имам уште многу да ви кажам, но сега не можете да носите. Но кога ќе дојде Он - Духот на Вистината - Ќе ве упати во секоја вистина”(Јов.

Се што ќе се прочисти во правец на вистината, може да се соедини со Светиот Дух во целост на силите кои сакат да ја спасат земјата.

Во Христовата наука има човек со своја субјективност, - но не она неограничено релативизирање која според многу современи филозофи не дозволува да се дојде до објективна вистина.

* Со тоа на германска и енглеска страна се наоѓа симболична скица на светиот грал.

Прашање:
Што ми има веќе помогнато Бог за развојот внатре во мене, и што ми доаѓа во пресрет денес од Бога?

Враќање на соодржината на оваа страна.

.

Исусовиот Портрет.

Оној кој сака појасно да си престави како изгледал Исус тоа го правиме овде на крајот од Евангелието, кое се смета за најточно - иако не постои општо прифатен портрет. Така наречената единствено вистинска “Сликата на Нашиот Спасител”, која можете да ја добиете преку Lorber-Verlaga. Според преданието по наредба на царот од Тиберија од еден портрет е пресликана на смарагд. Од ризниците во Цариград турскиот султан го предал на папата Иноцент VIII. За откуп на својот брат. Со тоа е поврзан описот на Исусовиот лик кој го направил Публиј Лентулиј за сенатот и за римскиот народ, за време на неговото намесништво во Јудеа: “Овие денови се појави многу чесен човек со име Исус Христос, кој и сега живее меѓу нас и кои паганите го слават како пророк на вистината, а неговите ученици го викаат Син Божји. Разбудува од смрт и ги лечи сите болести. Маж со средна висина, моќен стас и изгледа достоен за поштување, така што оние кои го гледаат мора истовремено да го сакаат и да му се плашат. Неговата коса има боја на зрел лешник, до ушите е скоро мазна, а од таму виткана и му паѓа преку рамена. Повеќе ориентален тип, според обичаите на Назерејците на средината со разделок. Неговото чело е отворено и мазно, неговото лице без дамки и бори, убаво, пријатно румено. Носот и устата се така оформени што нема коментар. Брадата е нешто појака, бојата е како косата, не е предолга. Неговите очи се темно плави, сјајни и живи. Неговото тело е добро обликувано и исправено, шаките и рацете се пропорционални. Неговиот прекор е страшен, во опоменувањето љубезен и мил, во говорот умерен, мудар и промислен, со примеси на достоинство. Никој не може да се сети дека го видел како се смее, но многу го виделе да плаче. Маж, кој со својата убавина ги надминува луѓето.

Сликата е додадена на германскиот текст - со дозвола од 1992 год. За отпечатокот на Исусовото тело на плаштот од Торино види ја меѓу другото и нашата глава “Распетие и положување во гробот”. Од 1979. година п. проф. др. Heinrich Pfeiffer и сестрата Blandina Paschalis Schlömer научно го истражуваат „покровот од Маноппелла". За разлика од покровот од Торино тамо се наоѓа само лицето, додуша со отворени очи: http://voltosanto.com . И на ова платно причината за воскресението научно може тешко или воопшто не може да се разјасни: Седеф всушност не може да се плаши. Димензиите на лицата кај двата покровивки се потполно исти Спор. Јов. 20:5-7. Овие слики се од првите векови, и биле одлучувачки за уметничкиот приказ на Исус. На одмотаната страна од покривката лицето однапред со коса изгледа овално: постојат и сличности со претходно спомнатата слика која го покажува живиот Исус од профил.

Враќање на соодржината на оваа страна.

За следниот дел: Откровението според Јован (12 глава) и заклучната глава.  /  За 3 дел: 11 глава за различни теми и животни прашања.  /  За 4. Дел: За Стариот Завет, и допринос за дијалог со другите религии.

е-маил wаys-оf-christ.cом : Ако е возможно ве молиме да пишувате на енглески или на германски јазик. Во спротивен случај пишувајте кратки реченици и именувајте го јазикот на кој пишувате.

Враќање на почетната страна

 

Упатување на други верзии и права.

Другите страни на Интернет можат да се најдат под http://www.christuswege.net (германски) и http://www.ways-of-christ.net (енглески). За останатите јазици види Homepage. Германскиот и Енглескиот текст на интернет се актуализира редовно и содржи страна “промени” како и една додатана страна. Дозволено е штампање на страниците на интернетот и проследување на копии без менување на содржината. Проверка на преводот на другите јазици на се прави секогаш.

Употребените кратки цитати од Библијата и напомнувањата - преработени на основа на различни преводи - се додатоци со соодветни глави на главниот текст. Таквите специфични места меѓутоа не се потполна замена за попратната студија или медитација на цели глави од Евангелијата или делови од Откровението. За тоа е препорачлива Библијата или Новиот Завет.